Jak zachować wiarę w kryzysie?
Numery paragrafów:
Włącz |
Wyłącz
Drukuj
Drukuj
Świadomość tryumfującego, ludzkiego życia na Ziemi, rodzi się z tej wiary istoty stworzonej, która ośmiela się rzucić wyzwanie każdemu kolejnemu epizodowi bytu, kiedy stając w obliczu obrazów ogromnych ludzkich ograniczeń, oświadcza niezawodnie: nawet, jeśli nie potrafię tego dokonać, żyje we mnie ten, kto to potrafi i dokona, część Ojca-Absolutu wszechświata wszechświatów. I to jest „to właśnie zwycięstwo, które zwycięża świat, właśnie wasza wiara”. ~ Księga Urantii, 4:4:9 (59.5)
Na długo jednak przed dotarciem do Havony, wznoszące się dzieci czasu nauczyły się świętować podczas niepewności, ucztować w czasie rozczarowania, entuzjazmować się wobec oczywistej porażki, krzepić się, gdy pojawiają się trudności, wykazywać niezachwianą odwagę w obliczu bezkresu i okazywać niezwyciężoną wiarę, kiedy stają twarzą w twarz z wyzwaniem tego, co niezrozumiałe. Dawno już okrzykiem bojowym tych pielgrzymów stało się: „W przymierzu z Bogiem nie ma nic – absolutnie nic – niemożliwego”. ~ Księga Urantii, 26:5.3 (291.3)
Nie ma znaczenia, jak trudno pogodzić naukowe wątpliwości odnośnie skuteczności modlitwy z wciąż istniejącym bodźcem szukania pomocy i przewodnictwa u boskich źródeł; nigdy nie zapominajcie, że szczera, przepełniona wiarą modlitwa, jest potężną siłą umacniającą osobiste szczęście, indywidualną samokontrolę, społeczną harmonię, postęp moralny i osiągnięcia duchowe. ~ Księga Urantii, 91:6:3 (999.6)
Jezus był przykładem głębokiej pewności śmiertelnika, rozpoznającego Boga, kiedy powiedział: „Dla rozpoznającego Boga, wierzącego królestwa, cóż znaczy, jeśli runą wszystkie ziemskie rzeczy?”. Doczesne bezpieczeństwo jest nietrwałe, ale duchowe zabezpieczenia są niewzruszone. Kiedy powodziowe przypływy ludzkiej nieprzyjaźni, samolubstwa, okrucieństwa, nienawiści, złośliwości i zazdrości dobijają nieomal duszę ludzką, możecie znaleźć oparcie w tej pewności, że istnieje pewien wewnętrzny bastion, cytadela ducha, która jest absolutnie nie do zdobycia; odnosi się to przynajmniej do każdej ludzkiej istoty, która oddała swą duszę pod opiekę zamieszkującego ją ducha wiecznego Boga. ~ Księga Urantii, 100:2.7 (1096.4)