ΕΓΓΡΑΦΟ 134, ΤΑ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

^{(1483.1) 134:0.1} Στο ταξίδι του στην Μεσόγειο ο Ιησούς μελέτησε προσεκτικά τους ανθρώπους που γνώρισε και τις χώρες μέσα από τις οποίες πέρασε, και περίπου τότε έφτασε στην τελική του απόφαση για το υπόλοιπο της ζωής του πάνω στην γη. Είχε σκεφτεί διεξοδικά και τώρα τελικά ενέκρινε το σχέδιο που τον έκανε να γεννηθεί από Εβραίους γονείς την Παλαιστίνη, και γι αυτό σκόπιμα γύρισε στην Γαλιλαία για να περιμένει την αρχή του έργου της ζωής του σαν δημόσιος δάσκαλος στης αλήθειας¨ άρχισε να καταστρώνει σχέδια για μια δημόσια καριέρα στην χώρα του λαού του πατέρα του Ιωσήφ, και αυτό το έπραξε με την δική του ελεύθερη θέληση.

^{(1483.2) 134:0.2} Ο Ιησούς είχε πια μάθει μέσα από τις προσωπικές του ανθρώπινες εμπειρίες ότι η Παλαιστίνη ήταν το καλύτερο μέρος σε όλο τον Ρωμαϊκό κόσμο για να ξεκινήσει τα τελευταία κεφάλαια, και να παίξει τις τελευταίες πράξεις, της επίγειας ζωής του. Για πρώτη φορά ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με το πρόγραμμα να κάνει φανερή την πραγματική του φύση και να αποκαλύψει την θεϊκή του ταυτότητα στους Εβραίους και τους αλλόθρησκους της γενέτειράς του Παλαιστίνης. Αποφάσισε στα σίγουρα να τελειώσει την ζωή του στην γη και να συμπληρώσει την θνητή του σταδιοδρομία στην ίδια χώρα στην οποία εισήλθε στην θνητή ύπαρξη σαν ένα αβοήθητο μωρό. Η καριέρα του στην Ουράντια άρχισε ανάμεσα στους Εβραίους στην Παλαιστίνη, και επέλεξε να τερματίσει την ζωή του στην Παλαιστίνη ανάμεσα στους Εβραίους.

^{(1483.3) 134:1.1} Όταν αποχαιρέτισε τον Γκονόντ και τον Γκανίντ στο Χαράξ (το Δεκέμβριο του 23 μ.Χ), ο Ιησούς γύρισε στην Βαβυλώνα περνώντας μέσα από την Ουρ, όπου μπήκε σε ένα καραβάνι της ερήμου που πήγαινε για την Δαμασκό. Από την Δαμασκό πήγε στην Ναζαρέτ, αφού σταμάτησε μόνο για λίγες ώρες στην Καπερναούμ, για να επισκεφτεί την οικογένεια του Ζεβεδαίου. Εκεί συνάντησε τον αδερφό του τον Ιάκωβο, που είχε έρθει εκεί για να δουλέψει στην θέση του στο εργαστήριο του Ζεβεδαίου. Αφού μίλησε με τον Ιάκωβο και τον Ιούδα (που επίσης έτυχε να είναι στην Καπερναούμ) και αφού παράδωσε στον αδερφό του Ιάκωβο το μικρό σπίτι που είχε καταφέρει να αγοράσει ο Ιωάννης του Ζεβεδαίου, ο Ιησούς πήγε στην Ναζαρέτ.

^{(1483.4) 134:1.2} Μέχρι το τέλος του ταξιδιού του στην Μεσόγειο, ο Ιησούς είχε μαζέψει αρκετά χρήματα για να αντιμετωπίσει τα έξοδά του σχεδόν μέχρι την αρχή της δημόσιας προσφοράς του. Αλλά εκτός από τον Ζεβεδαίο από την Καπερναούμ και τους ανθρώπους που γνώρισε σε αυτό το ασυνήθιστο ταξίδι, ο κόσμος ποτέ δεν ήξερε ότι έκανε αυτό το ταξίδι. Η οικογένειά του πάντα πίστευε ότι πέρασε αυτό το διάστημα μελετώντας στην Αλεξάνδρεια. Ο Ιησούς ποτέ δεν επιβεβαίωσε αυτές τις εικασίες, αλλά ούτε και αρνήθηκε ανοιχτά αυτές τις παρανοήσεις.

^{(1483.5) 134:1.3} Στις λίγες βδομάδες που παρέμεινε στην Ναζαρέτ, ο Ιησούς κουβέντιασε με την οικογένειά του και τους φίλους του, πέρασε και κάμποσο χρόνο στο εργαστήριο επισκευών με τον αδερφό του τον Ιωσήφ, αλλά την περισσότερη προσοχή του την αφιέρωσε στην Μαρία και στην Ρουθ. Η Ρουθ ήταν τότε περίπου δεκαπέντε χρονών, και αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία του Ιησού να κουβεντιάσει εκτενώς μαζί της εφόσον πια ήταν μια νέα γυναίκα.

^{(1484.1) 134:1.4} Και ο Σίμων και ο Ιούδας ήθελαν εδώ και κάμποσο καιρό να παντρευτούν, αλλά δεν ήθελαν να το κάνουν χωρίς την συγκατάθεση του Ιησού¨ γι αυτό ανέβαλαν τους γάμους τους, ελπίζοντας να γυρίσει ο μεγαλύτερος αδερφός τους. Παρόλο που στα περισσότερα θέματα θεωρούσαν τον Ιάκωβο κεφαλή της οικογένειας, όταν ήταν για θέματα γάμου, ήθελαν την ευλογία του Ιησού. Έτσι ο Σίμων και ο Ιούδας παντρεύτηκαν σε ένα διπλό γάμο στις αρχές του Μαρτίου εκείνη την χρονιά, το 24 μ.Χ. όλα τα μεγαλύτερα παιδιά τώρα ήταν παντρεμένα¨ μόνο η Ρουθ, η μικρότερη, έμεινε στο σπίτι με την μητέρα της την Μαρία.

^{(1484.2) 134:1.5} Ο Ιησούς μίλησε κανονικά και φυσιολογικά με όλα τα μέλη της οικογένειάς του ξεχωριστά, αλλά όταν ήταν όλοι μαζί, μιλούσε πολύ λίγο, πράγμα που παρατήρησαν και σχολίασαν όλοι μεταξύ τους. Ιδιαίτερα η Μαρία είχε ταραχτεί από την ασυνήθιστα ιδιόμορφη συμπεριφορά του πρωτότοκού της.

^{(1484.3) 134:1.6} Τον καιρό περίπου που ο Ιησούς ετοιμαζόταν να φύγει από την Ναζαρέτ, ο αρχηγός ενός καραβανιού που περνούσε από την πόλη αρρώστησε σοβαρά, και ο Ιησούς, που ήξερε πολλές γλώσσες, προσφέρθηκε να πάρει την θέση του. Εφόσον αυτό το ταξίδι θα τον υποχρέωνε να απουσιάσει για ένα χρόνο, και αφού όλα του τα αδέρφια ήταν παντρεμένα και η μητέρα του ζούσε σπίτι με την Ρουθ, ο Ιησούς κάλεσε ένα οικογενειακό συμβούλιο στο οποίο πρότεινε η μητέρα του και η Ρουθ να πάνε να ζήσουν στην Καπερναούμ στο σπίτι το οποίο μόλις πρόσφατα είχε δώσει στον Ιάκωβο. Έτσι, λίγες μέρες αργότερα ο Ιησούς έφυγε μα το καραβάνι, η Μαρία και η Ρουθ μετακόμισαν στην Καπερναούμ, όπου έμειναν για όλο το υπόλοιπο της ζωής της Μαρίας στο σπίτι που τους είχε παραχωρήσει ο Ιησούς. Ο Ιωσήφ και η οικογένειά του μετακόμισαν στο παλιό σπίτι στην Ναζαρέτ.

^{(1484.4) 134:1.7} Αυτ6ή ήταν μια από τις πιο ασυνήθιστες χρονιές στην εσώτερη εμπειρία του Υιού του Ανθρώπου¨ είχε γίνει μεγάλη πρόοδος στην εργασιακή αρμονία του ανθρώπινου νου του και του εσωτερικά διαμένοντος Προσαρμοστή. Ο Προσαρμοστής ήταν δραστηριοποιημένος στην αναδιοργάνωση της σκέψης και στην προετοιμασία του νου για τα μεγάλα γεγονότα που δεν ήταν πια πολύ μακριά. Η προσωπικότητα του Ιησού προετοιμαζόταν για την μεγάλη του αλλαγή προς τον κόσμο. Αυτοί ήταν οι ενδιάμεσοι καιροί, το μεταβατικό στάδιο εκείνης της ύπαρξης που άρχισε την ζωή σαν Θεός που εμφανίστηκε σαν άνθρωπος, και που τώρα ήταν έτοιμος να συμπληρώσει την επίγεια σταδιοδρομία του σαν άνθρωπος που εμφανίζεται σαν Θεός.

^{(1484.5) 134:2.1} Ήταν πρώτη του Απρίλη, του 24 μ.Χ., όταν ο Ιησούς έφυγε από την Ναζαρέτ για το ταξίδι με το καραβάνι στην περιοχή της Κασπίας Θάλασσας. Το καραβάνι στο οποίο είχε πάει ο Ιησούς σαν συντονιστής πήγαινε από την Ιερουσαλήμ από τον δρόμο της Δαμασκού και από την Λίμνη Ουρμία μέσα από την Ασσυρία, την Μεδία, και την Παρθία προς την νοτιοανατολική περιοχή της Κασπίας Θάλασσας. Πέρασε μια ολόκληρη χρονιά πριν επιστρέψει από αυτό το ταξίδι.

^{(1484.6) 134:2.2} Για τον Ιησού αυτό το ταξίδι με το καραβάνι ήταν άλλη μια περιπέτεια εξερεύνησης και προσωπικής προσφοράς. Είχε ενδιαφέρουσα εμπειρία με την οικογένειά του στο καραβάνι—τους επιβάτες, τους φρουρούς, και τους οδηγούς των καμήλων. Πολλοί άνδρες, γυναίκες και παιδιά που κατοικούσαν στην πορεία που ακολουθούσε το καραβάνι έζησαν πλουσιότερη ζωή χάρη στην γνωριμία τους με τον Ιησού, που ήταν για αυτούς ο ασυνήθιστος συντονιστής ενός συνηθισμένου καραβανιού. Δεν βγήκαν όλοι όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν κερδισμένοι από την προσωπική του προσφορά προς αυτούς, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που τον γνώρισαν και κουβέντιασαν μαζί του βελτιώθηκαν για όλο το υπόλοιπο της ζωής τους.

^{(1484.7) 134:2.3} Από όλα του τα ταξίδια ανά τον κόσμο αυτό το ταξίδι στην Κασπία Θάλασσα έφερε τον Ιησού πιο κοντά στην Ανατολή και τον έκανε να κατανοήσει καλύτερα τους λαούς της Άπω Ανατολής. Ήρθε σε προσωπική επαφή με όλες τις φυλές που υπήρχαν τότε στην Ουράντια, εκτός από την ερυθρά. Και εκεί απόλαυσε την προσωπική του προσφορά προς κάθε μία από αυτές τις διάφορες φυλές και τους ανάμικτους λαούς, και όλοι τους ήταν δεκτικοί στην ζώσα αλήθεια που τους έφερε. Οι Ευρωπαίοι από την μακρινή Δύση και οι Ασιάτες από την Άπω Ανατολή πρόσεξαν εξίσου τα ελπιδοφόρα λόγια του που μιλούσαν για την αιώνια ζωή και επηρεάστηκαν το ίδιο από την ζωή της υπηρεσίας του στην αγάπη και της πνευματικής του προσφοράς, που με τόση χάρη έζησε ανάμεσά τους.

^{(1485.1) 134:2.4} Το ταξίδι με το καραβάνι είχε επιτυχία από κάθε άποψη. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον επεισόδιο στην ανθρώπινη ζωή του Ιησού, γιατί αυτή την χρονιά λειτουργούσε με μεγάλη εκτελεστική ικανότητα, και ήταν υπεύθυνος για το υλικό που είχε υπ’ ευθύνη του και για την ασφάλεια των ταξιδιωτών που έκαναν αυτό το ταξίδι με το καραβάνι. Και με απόλυτη αφοσίωση, ικανότητα και σοφία εκτέλεσε τα πολλαπλά καθήκοντά του.

^{(1485.2) 134:2.5} Επιστρέφοντας από την περιοχή της Κασπίας, ο Ιησούς άφησε το καραβάνι στην Λίμνη Ουρμία, όπου έμεινε για κάτι παραπάνω από δύο εβδομάδες. Επέστρεψε σαν επιβάτης με ένα άλλο καραβάνι προς την Δαμασκό, όπου οι ιδιοκτήτες των καμήλων του ζήτησαν να παραμείνει στην υπηρεσία τους. Αρνούμενος την προσφορά τους, ταξίδεψε με το καραβάνι για την Καπερναούμ, φτάνοντας εκεί την πρώτη του Απρίλη, του 25μ. Χ. δεν θεωρούσε πια την Ναζαρέτ σπίτι του. Η Καπερναούμ ήταν πια το σπίτι του Ιησού, του Ιάκωβου, της Μαρίας, και της Ρουθ. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν ξανάζησε με την οικογένειά του¨ όταν ήταν στην Καπερναούμ έμενε με τους Ζεβεδαίους.

^{(1485.3) 134:3.1} Πηγαίνοντας προς την Κασπία Θάλασσα, ο Ιησούς είχε σταματήσει για αρκετές μέρες για ανάπαυση στην παλιά Περσική πόλη της Ουρμίας στις δυτικές ακτές της Λίμνης Ουρμίας. Στο μεγαλύτερο από μια ομάδα νησιών που βρισκόντουσαν σε μικρή απόσταση από την Ουρμία, υπήρχε ένα μεγάλο κτίριο—ένα θέατρο για διαλέξεις—αφιερωμένο στο «πνεύμα της θρησκείας.» Αυτό το οικοδόμημα ήταν στην πραγματικότητα ένας ναός της φιλοσοφίας των θρησκειών.

^{(1485.4) 134:3.2} Αυτός ο ναός της θρησκείας είχε κτιστεί από έναν πλούσιο έμπορο πολίτη της Ουρμίας και των τριών γιων του. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Κυμβούτων, και ανάμεσα στους απογόνους του συγκαταλέγονταν πολλοί διαφορετικοί λαοί.

^{(1485.5) 134:3.3} Οι διαλέξεις και οι συζητήσεις σε αυτήν την σχολή της θρησκείας άρχιζαν στις 10.00 κάθε πρωί. Οι απογευματινές συνεδριάσεις άρχιζαν στις 3.00, και οι βραδινές συζητήσεις άνοιγαν στις 8.00. Ο Κυμβούτων ή κάποιος από τους τρεις γιους του πάντα προέδρευαν σε αυτές τις συνεδριάσεις διδασκαλίας, συζήτησης, και συνομιλιών. Ο ιδρυτής αυτής της μοναδικής σχολής θρησκειών έζησε και πέθανε χωρίς ποτέ να αποκαλύψει τις προσωπικές θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

^{(1485.6) 134:3.4} Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς συμμετείχε σε αυτές τις συνομιλίες, και πριν φύγει από την Ουρμία, ο Κυμβούτων κανόνισε με τον Ιησού να μείνει μαζί τους στο ταξίδι της επιστροφής και να δώσει είκοσι-τέσσερις διαλέξεις για την «Αδερφοσύνη των Ανθρώπων,» και να κάνει δώδεκα βραδινές συνεδριάσεις με ερωτήσεις και απαντήσεις, και συζητήσεις ειδικά για τις διαλέξεις του και για την αδερφοσύνη των ανθρώπων γενικότερα.

^{(1485.7) 134:3.5} Σύμφωνα με αυτή την συμφωνία, ο Ιησούς σταμάτησε στο ταξίδι της επιστροφής και έδωσε αυτές τις διαλέξεις. Αυτή ήταν η πιο συστηματική και τυπική από όλες τις διδασκαλίες του Κυρίου στην Ουράντια. Ποτέ πριν ή μετά δεν είπε τόσα πολλά για ένα θέμα όσα περιλαμβανόντουσαν σε αυτές τις διαλέξεις και συζητήσεις για την αδερφοσύνη των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα οι διαλέξεις αυτές ήταν για την «Βασιλεία του Θεού» και την «Βασιλεία των Ανθρώπων.

^{(1486.1) 134:3.6} Πάνω από τριάντα θρησκείες και θρησκευτικές δοξασίες αντιπροσωπευόντουσαν στην σχολή αυτού του ναού της θρησκευτικής φιλοσοφίας. Αυτοί οι δάσκαλοι επιλεγόντουσαν, στηριζόντουσαν, και ήταν πλήρως αποδεκτοί από τις αντίστοιχες θρησκευτικές τους ομάδες. Εκείνο τον καιρό υπήρχαν περίπου είκοσι επτά δάσκαλοι στην σχολή, και έμεναν σε εξοχικά σπίτια που στέγαζαν περίπου δώδεκα άτομα. Κάθε νέα σελήνη αυτές οι ομάδες άλλαζαν με κλήρωση. Η αδιαλλαξία, τα εριστικά πνεύματα, ή οποιαδήποτε άλλη διάθεση για την παρενόχληση της ομαλής λειτουργίας της κοινότητας προκαλούσε την χωρίς πολλές διατυπώσεις εκδίωξη του παραβάτη δασκάλου. Θα απολυόταν χωρίς τυπικότητες, και ο επόμενος στην σειρά θα έπαιρνε αμέσως την θέση του.

^{(1486.2) 134:3.7} Αυτοί οι δάσκαλοι των διαφόρων θρησκειών έκαναν μεγάλη προσπάθεια να δείξουν πόσο έμοιαζαν όλες οι θρησκείες στα βασικά πράγματα αυτής της ζωής και της επόμενης. Υπήρχε μια μόνο φιλοσοφία που έπρεπε να είναι αποδεκτή, σαν όρος για να αποκτηθεί μια θέση σε αυτήν την σχολή—κάθε δάσκαλος πρέπει να αντιπροσωπεύει μια θρησκεία που αναγνώριζε τον Θεό—κάποιο είδος υπέρτατης Θεότητας. Υπήρχαν πέντε ανεξάρτητοι δάσκαλοι σε αυτήν την σχολή που δεν αντιπροσώπευαν κάποια οργανωμένη θρησκεία, και ένας από αυτούς ήταν και ο Ιησούς.

^{(1486.3) 134:3.8} [Όταν εμείς, οι μεσόδρομοι, ετοιμάσαμε την περίληψη της διδασκαλίας του Ιησού στην Ούρμια, προέκυψε μια διαφωνία ανάμεσα στα σεραφείμ των εκκλησιών και στα σεραφείμ της προόδου για το αν ήταν σοφό να περιλάβουμε αυτές τις διδασκαλίες στην Αποκάλυψη της Ουράντια. Οι συνθήκες του εικοστού αιώνα, που επικρατούν και στην θρησκεία και στις ανθρώπινες κυβερνήσεις, είναι τόσο διαφορετικές από εκείνες που επικρατούσαν στις μέρες του Ιησού που ήταν πραγματικά δύσκολο να προσαρμόσουμε τις διδασκαλίες του Κυρίου στην Ουρμία, στα προβλήματα της βασιλείας του Θεού και στα βασίλεια των ανθρώπων όπως υπάρχουν σύμφωνα με τις λειτουργίες αυτού του κόσμου στον εικοστό αιώνα. Ποτέ δεν μπορέσαμε να σχηματίσουμε έστω μια δήλωση από την διδασκαλία του Κυρίου που να είναι αποδεκτή και στις δύο ομάδες αυτών των σεραφείμ της πλανητικής κυβέρνησης. Τελικά, ο πρόεδρος Μελχισεδέκ της αποκαλυπτικής επιτροπής διόρισε μια τριμελή επιτροπή της τάξης μας για να προετοιμάσουμε την άποψή μας για την διδασκαλία του Κυρίου στην Ουρμία, όπως θα ήταν προσαρμοσμένη στις θρησκευτικές και πολιτικές συνθήκες του εικοστού αιώνα στην Ουράντια. Έτσι, εμείς οι τρεις δευτεροβάθμιοι μεσόδρομοι ολοκληρώσαμε μια τέτοια προσαρμογή των διδασκαλιών του Ιησού, επαναδιατυπώνοντας τις διακηρύξεις του όπως θα τις εφαρμόζαμε στις παρούσες συνθήκες, και τώρα παρουσιάζουμε αυτές τις δηλώσεις όπως είναι μετά την έκδοσή τους από τον Μελχισεδέκ πρόεδρο της αποκαλυπτικής επιτροπής.]

^{(1486.4) 134:4.1} Η αδερφοσύνη των ανθρώπων βασίζεται στην πατρότητα του Θεού. Η οικογένεια του Θεού προέρχεται από την αγάπη του Θεού—ο Θεός είναι αγάπη. Ο Θεός ο Πατέρας αγαπά θεϊκά όλα τα παιδιά του.

^{(1486.5) 134:4.2} Το βασίλειο του ουρανού, η θεϊκή κυβέρνηση, βασίζεται στο γεγονός της θεϊκής κυριαρχίας—ο Θεός είναι πνεύμα. Εφόσον ο Θεός είναι πνεύμα, αυτό το βασίλειο είναι πνευματικό. Η βασιλεία των ουρανών δεν είναι ούτε υλική ούτε απλά διανοητική¨ είναι μια πνευματική σχέση ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

^{(1486.6) 134:4.3} Αν οι διαφορετικές θρησκείες αναγνωρίζουν τον θεϊκή κυριαρχία του Θεού του Πατέρα, τότε όλες αυτές οι θρησκείες θα παραμείνουν σε ειρηνική κατάσταση. Μόνο όταν μια θρησκεία θεωρήσει ότι είναι κατά κάποιο τρόπο ανώτερη από τις άλλες, και ότι κατ΄χει αποκλειστική εξουσία πάνω στις άλλες, τότε αυτή η θρησκεία θα πάψει να είναι ανεκτική προς τις άλλες και θα τολμήσει να καταδιώξει τους πιστούς άλλων θρησκειών.

^{(1487.1) 134:4.4} Η θρησκευτική ειρήνη—η αδερφοσύνη—δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει εκτός και αν όλες οι θρησκείες είναι πρόθυμες να απαλλαχτούν εντελώς από όλη την εκκλησιαστική εξουσία και να παραδώσουν εντελώς όλες τις αντιλήψεις πνευματικής κυριαρχίας. Μόνο ο Θεός είναι πνευματικός κυρίαρχος.

^{(1487.2) 134:4.5} Δεν μπορείτε να έχετε ισότητα ανάμεσα στις θρησκείες (θρησκευτική ελευθερία) χωρίς να υπάρχουν θρησκευτικού πόλεμοι εκτός και αν όλες οι θρησκείες συναινέσουν να μεταφέρουν όλη την θρησκευτική κυριαρχία σε κάποιο υπεράνθρωπο επίπεδο, στον ίδιο τον Θεό.

^{(1487.3) 134:4.6} Η βασιλεία των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων θα δημιουργήσει θρησκευτική ενότητα (όχι απαραίτητα ομοιομορφία) επειδή όλες οι θρησκευτικές ομάδες που αποτελούνται από τέτοιους πιστούς θα είναι ελεύθερες από όλες τις αντιλήψεις εκκλησιαστικής εξουσίας—θρησκευτικής κυριαρχίας.

^{(1487.4) 134:4.7} Ο Θεός είναι πνεύμα, και ο Θεός δίνει ένα κομμάτι από του πνευματικού του εαυτού να κατοικήσει στην καρδιά του ανθρώπου. Πνευματικά, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Η βασιλεία των ουρανών είναι ελεύθερη από κάστες, τάξεις, κοινωνικά επίπεδα, και οικονομικές ομάδες. Είσαστε όλοι αδέρφια.

^{(1487.5) 134:4.8} Αλλά από την στιγμή που δεν θα βλέπετε πια την πνευματική κυριαρχία του Θεού του Πατέρα, κάποια θρησκεία θα αρχίσει να επιβάλλεται πάνω στις άλλες¨ και τότε αντί για την ειρήνη στην γη και το καλό των ανθρώπων, θα αρχίσουν διχόνοιες, αλληλοκατηγορίες, ακόμα και θρησκευτικοί πόλεμοι, τουλάχιστον πόλεμοι ανάμεσα στους θρησκευόμενους.

^{(1487.6) 134:4.9} Οι υπάρξεις που έχουν ελεύθερη βούληση και αντιμετωπίζουν τους άλλους σαν ίσους, εκτός και αν αμοιβαία αναγνωρίσουν ότι υπόκεινται σε κάποια ανώτερη κυριαρχία, κάποια εξουσία πέρα και πάνω από αυτούς, αργά ή γρήγορα μπαίνουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν την ικανότητά τους να αποκτήσουν δύναμη και εξουσία πάνω σε άλλα πρόσωπα και ομάδες. Η έννοια της ισότητας ποτέ δεν φέρνει ειρήνη εκτός και αν υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση κάποιας υπερελεγκτικής επιρροής κάποιας υπερκυριαρχίας.

^{(1487.7) 134:4.10} Οι πιστοί στην Ουρμία ζούσαν μαζί σχετικά ειρηνικά και γαλήνια επειδή είχαν παραδώσει εντελώς όλες τους τις αντιλήψεις για θρησκευτική κυριαρχία. Πνευματικά, όλοι πίστευαν σε ένα κυρίαρχο Θεό¨ κοινωνικά, όλη η εξουσία αδιαμφισβήτητα βρισκόταν στον πρόεδρό τους—τον Κυμβούτονα. Γνώριζαν καλά τι θα συνέβαινε σε όποιο δάσκαλο τολμούσε και να κάνει τον αφέντη στους συναδέλφους του. Δεν μπορεί να υπάρξει θρησκευτική ειρήνη με διάρκεια στην Ουράντια εκτός και αν όλες οι θρησκευτικές ομάδες παραδώσουν ελεύθερα όλες τους τις αντιλήψεις για θεϊκή εύνοια, εκλεκτό λαό, και θρησκευτική κυριαρχία. Μόνο όταν ο Θεός ο Πατέρας γίνει υπέρτατος τότε οι άνθρωποι θα γίνουν αδέρφια στην θρησκεία και θα ζήσουν στην γη μαζί ειρηνικά.

^{(1487.8) 134:5.1} [Ενώ οι διδασκαλίες του Κυρίου για την κυριαρχία του Θεού είναι αλήθεια—με κάποιες περιπλοκές μόνο εξαιτίας της μεταγενέστερης εμφάνισης της θρησκείας για αυτόν ανάμεσα στις άλλες θρησκείες του κόσμου—οι παρουσιάσεις του για την πολιτική κυριαρχία έχουν μπερδευτεί πολύ από την πολιτική εξέλιξη της εθνικής ζωής κατά την διάρκεια των τελευταίων χιλίων εννιακοσίων χρόνων και περισσότερο. Τον καιρό του Ιησού υπήρχαν μόνο δύο μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις—την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην Δύση και την Αυτοκρατορία των Χαν στην Ανατολή—και αυτές είχαν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους αφού χωριζόντουσαν από το βασίλειο της Παρθίας και άλλες ενδιάμεσες χώρες της περιοχής της Κασπίας και του Τουρκεστάν. Γι αυτό, στην ακόλουθη παρουσίαση έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την ουσία των διδασκαλιών του Κυρίου στην Ουρμία για την πολιτική κυριαρχία, προσπαθώντας παράλληλα να απεικονίσουμε την σημασία αυτών των διδασκαλιών όπως εφαρμόζονται στο ιδιαίτερα κρίσιμο στάδιο της εξέλιξης της πολιτικής κυριαρχίας στον εικοστό αιώνα μετά Χριστό.]

^{(1487.9) 134:5.2} Οι πόλεμοι στην Ουράντια δεν θα τελειώσουν ποτέ όσο τα έθνη είναι προσκολλημένα σε παραπλανητικές ιδέες απεριόριστης εθνικής κυριαρχίας. Υπάρχουν μόνο δύο επίπεδα σχετικής κυριαρχίας σε ένα κατοικημένο κόσμο: η πνευματική ελεύθερη βούληση του κάθε θνητού και η συλλογική κυριαρχία του ανθρώπινου είδους συνολικά. Ανάμεσα στο ατομικό επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης και στο επίπεδο του συνόλου του ανθρωπίνου είδους, όλες οι κατηγορίες και οι προσεταιρισμοί είναι σχετικοί, μεταβατικοί, και έχουν αξία μόνο στον βαθμό που διευρύνουν την ευημερία, και την πρόοδο του ατόμου και του πλανητικού συνόλου—του ανθρώπου και του ανθρωπίνου είδους.

^{(1488.1) 134:5.3} Οι θρησκευτικοί διδάσκαλοι πρέπει πάντα να θυμούνται ότι η πνευματική κυριαρχία του Θεού υπερβαίνει όλες τις ενδιάμεσες πνευματικές νομιμότητες. Κάποια μέρα οι αστικοί κυβερνήτες θα μάθουν ότι οι Ανώτατοι κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων.

^{(1488.2) 134:5.4} Αυτή η κυβέρνηση των Ανώτατων στα βασίλεια των ανθρώπων δεν είναι το αποκλειστικό προνόμιο κάποιας ιδιαίτερα ευνοημένης ομάδας θνητών. Δεν υπάρχει «εκλεκτός λαός». Η εξουσία των Ανώτατων, των υπερελεγκτών της πολιτικής εξέλιξης, είναι μια εξουσία σχεδιασμένη για να προωθεί το μεγαλύτερο καλό για τον μεγαλύτερο αριθμό όλων των ανθρώπων και για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

^{(1488.3) 134:5.5} Η κυριαρχία είναι δύναμη και αναπτύσσεται με την οργάνωση. Αυτή η ανάπτυξη της οργάνωσης της πολιτικής δύναμης είναι καλή και πρέπουσα, γιατί τείνει να περιλαμβάνει ολοένα αυξανόμενα τμήματα του συνόλου του ανθρώπινου είδους. Αλλά αυτή ακριβώς η ανάπτυξη των πολιτικών οργανώσεων δημιουργεί ένα πρόβλημα σε κάθε παρεμβαλλόμενο στάδιο ανάμεσα στην αρχική και φυσική οργάνωση της πολιτικής δύναμης—την οικογένεια—και στην τελική ολοκλήρωση της πολιτικής ανάπτυξης—την κυβέρνηση όλου του ανθρωπίνου είδους, από όλο το ανθρώπινο είδος, και για όλο το ανθρώπινο είδος.

^{(1488.4) 134:5.6} Ξεκινώντας από την γονική εξουσία στην οικογενειακή ομάδα, η πολιτική κυριαρχία εξελίσσεται από την οργάνωση όπως και οι οικογένειες συμπίπτουν σε συγγενείς φυλές, που ενώνονται για διαφόρους λόγους, σε φυλετικές μονάδες—υπερσυγγενείς πολιτικές κατηγορίες. Και έπειτα με το εμπόριο ή τις κατακτήσεις, οι φυλές ενοποιούνται σε ένα έθνος, και τα έθνη μερικές φορές ενοποιούνται σε αυτοκρατορίες.

^{(1488.5) 134:5.7} Καθώς η κυριαρχία περνά από τις μικρότερες ομάδες στις μεγαλύτερες, οι πόλεμοι ελαττώνονται. Δηλαδή, οι μικροί πόλεμοι ανάμεσα στα μικρότερα κράτη λιγοστεύουν, αλλά αυξάνεται το δυναμικό για μεγαλύτερους πολέμους καθώς τα κράτη που κρατούν την εξουσία γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Σύντομα, όταν όλος ο κόσμος θα έχει εξερευνηθεί και θα έχει κατακτηθεί, όταν τα έθνη θα είναι λίγα, δυνατά και ισχυρά, όταν αυτά τα σπουδαία και υποτιθέμενα κυρίαρχα έθνη αποκτήσουν κοινά σύνορα, όταν μόνο ωκεανοί τα χωρίζουν, τότε θα έχει στηθεί το σκηνικό για μεγαλύτερους πολέμους, παγκόσμιες συρράξεις. Τέτοια κυρίαρχα έθνη δεν μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να γενικέψουν συγκρούσεις και τελικά πολέμους.

^{(1488.6) 134:5.8} Η δυσκολία στην εξέλιξη της πολιτικής εξουσίας από την οικογένεια σε όλο το ανθρώπινο είδος, βρίσκεται στην αδράνεια- αντίσταση που παρουσιάζεται σε όλα τα ενδιάμεσα επίπεδα. Οι οικογένειες έχουν ,περιστασιακά, αψηφήσει τους συγγενείς τους, ενώ οικογένειες και φυλές ήταν ανατρεπτικοί στην κυριαρχία του τοπικού κράτους. Κάθε νέα και πρώιμη εξέλιξη της πολιτικής κυριαρχίας έχει έρθει σε δύσκολη θέση (και πάντα έτσι ήταν), και παρεμποδιζόταν από «το κατεστημένο» των προηγούμενων εξελίξεων στην πολιτική οργάνωση. Και αυτό είναι αλήθεια επειδή οι ανθρώπινες πίστεις, μόλις μπουν στην πράξη είναι δύσκολο να αλλάξουν. Η ίδια πίστη που κάνει δυνατή την εξέλιξη της φυλής, δυσκολεύει την εξέλιξη της υπερ-φυλής—του τοπικού κράτους. Και η ίδια πίστη (ο πατριωτισμός) που κάνει δυνατή την εξέλιξη του τοπικού κράτους, περιπλέκει φοβερά την εξελικτική ανάπτυξη της κυβέρνησης όλου των ανθρώπων.

^{(1488.7) 134:5.9} Η πολιτική κυριαρχία δημιουργείται από την παράδοση του αυτό-καθορισμού, πρώτα από το άτομο μέσα στην οικογένεια και έπειτα από τις οικογένειες και τα συγγενολόγια σε σχέση με την φυλή και άλλες μεγαλύτερες κατηγορίες. Αυτή η προοδευτική μεταφορά του αυτό-καθορισμού από τους μικρότερους οργανισμούς στους μεγαλύτερους έχει γενικά προχωρήσει αμείωτα στην Ανατολή από τότε που καθιερώθηκαν οι δυναστείες των Μιγκ και των Μογκουλ. Στην Δύση αυτή η τάση κράτησε για πάνω από χίλια χρόνια μέχρι το τέλος του Παγκόσμιου Πολέμου, όταν μια ατυχής αντίστροφη κίνηση προσωρινά αντέστρεψε αυτήν την φυσιολογική τάση επαναφέροντας την παλιά πολιτική κυριαρχία πολυάριθμων μικρών ομάδων στην Ευρώπη.

^{(1489.1) 134:5.10} Η Ουράντια δεν θα χαρεί ειρήνη που διαρκεί μέχρι αυτά τα αποκαλούμενα κυρίαρχα έθνη παραδώσουν ολοκληρωτικά και συνειδητά τις κυριαρχικές τους δυνάμεις, στα χέρια της αδερφοσύνης των ανθρώπων—της κυβέρνησης της ανθρωπότητας. Ο Διεθνισμός—οι Συνασπισμοί των Εθνών—ποτέ δεν θα μπορέσουν να φέρουν μόνιμη ειρήνη στην ανθρωπότητα. Οι παγκόσμιες συνομοσπονδίες των εθνών θα εμποδίσουν αποτελεσματικά τους μικρότερους πολέμους και θα ελέγχουν αποδεκτά τα μικρότερα έθνη, αλλά δεν θα εμποδίσουν τους παγκόσμιους πολέμους ούτε θα μπορέσουν να ελέγχουν τις τρεις ,τέσσερις, ή πέντε ισχυρές κυβερνήσεις. Μπροστά στις αληθινές συγκρούσεις, μία από αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις θα αποσυρθεί από τον Συνασπισμό και θα κηρύξει πόλεμο. Δεν μπορείς να αποτρέψεις τα έθνη από τον πόλεμο όσο μένουν προσβλημένα με τον παραπλανητικό ιό της εθνικής κυριαρχίας. Ο Διεθνισμός είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Μια διεθνής αστυνομική δύναμη θα εμποδίζει τους μικρούς πολέμους, αλλά δεν θα έχει αποτέλεσμα στο να εμποδίζει τους μεγάλους πολέμους, τις συγκρούσεις ανάμεσα στις μεγάλες στρατιωτικές κυβερνήσεις στην γη.

^{(1489.2) 134:5.11} Όσο ο αριθμός των αληθινά κυρίαρχων κρατών (οι μεγάλες δυνάμεις) μειώνεται, τόσο αυξάνεται η δυνατότητα και η ανάγκη για πανανθρώπινη κυβέρνηση. Όταν υπάρχουν μόνο λίγες πραγματικά κυρίαρχες (μεγάλες) δυνάμεις, είτε πρέπει να αρχίσουν έναν αγώνα ζωής και θανάτου για εθνική (ιμπεριαλιστική) επικράτηση, ειδάλλως, παραδίδοντας εθελοντικά κάποια κυριαρχικά τους προνόμια, πρέπει να δημιουργήσουν τον βασικό πυρήνα της υπερεθνικής δύναμης, που θα λειτουργήσει σαν η αρχή της πραγματικής κυριαρχίας όλης της ανθρωπότητας.

^{(1489.3) 134:5.12} Η είρήνη δεν θα έρθει στην Ουράντια μέχρι κάθε αποκαλούμενο κυρίαρχο κράτος παραδώσει την δύναμή του να κάνει πόλεμο στα χέρια μιας αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης όλων των ανθρώπων. Η πολιτική κυριαρχία είναι έμφυτη στους λαούς του κόσμου. Όταν όλοι οι λαοί της Ουράντια δημιουργήσουν μια παγκόσμια κυβέρνηση, θα έχουν το δικαίωμα και την δύναμη να κάνουν μια τέτοια κυβέρνηση ΚΥΡΙΑΡΧΗ¨ και όταν μια τέτοια αντιπροσωπευτική ή δημοκρατική παγκόσμια δύναμη ελέγχει την ξηρά, τον εναέριο χώρο, και τις ναυτικές δυνάμεις όλου του κόσμου, τότε μπορεί να επικρατήσει η ειρήνη στην γη και το καλό στους ανθρώπους—αλλά μέχρι τότε όχι.

^{(1489.4) 134:5.13} Για να χρησιμοποιήσουμε τώρα ένα σημαντικό παράδειγμα από τον δέκατο- ένατο και τον εικοστό αιώνα: Οι σαράντα-οκτώ πολιτείες της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Ένωσης έχουν απολαύσει ειρήνη εδώ και αρκετό καιρό. Δεν πολεμούν πια μεταξύ τους. Έχουν παραδώσει την κυριαρχία τους στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, και μέσα από την διαιτησία του πολέμου, έχουν εγκαταλείψει όλες τις διεκδικήσεις για τις πλάνες της αυτό-διαχείρισης. Ενώ κάθε πολιτεία ρυθμίζει τις εσωτερικές της υποθέσεις, δεν ασχολείται με τις εξωτερικές σχέσεις, τα τιμολόγια, την μετανάστευση, τις στρατιωτικές υποθέσεις, ή το διαπολιτειακό εμπόριο. Ούτε οι πολιτείες ασχολούνται ατομικά με ζητήματα υπηκοότητας. Οι σαραντα-οκτώ πολιτείες υποφέρουν από τις φθορές του πολέμου μόνο όταν βάλουν σε κίνδυνο την κυριαρχία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.

^{(1489.5) 134:5.14} Αυτές οι σαράντα-οκτώ πολιτείες, έχοντας παραιτηθεί από την διπλή σοφιστεία της κυριαρχίας και της αυτό-διαχείρισης, απολαμβάνουν εσωτερική ειρήνη και ηρεμία. Έτσι και τα έθνη της Ουράντια θα αρχίσουν να απολαμβάνουν την ειρήνη όταν παραδώσουν ελεύθερα τις εξουσίες τους στα χέρια μιας παγκόσμιας κυβέρνησης—στην κυριαρχία της αδερφοσύνης των ανθρώπων. Σε αυτό το παγκόσμιο κράτος τα μικρά έθνη θα είναι το ίδιο ισχυρά με τα μεγάλα, όπως το μικρό κράτος Νήσος του Ρόδου( πολιτεία της Αμερικής) έχει δύο γερουσιαστές στο Αμερικάνικο Κογκρέσσο ακριβώς σαν την πολυπληθή πολιτεία της Νέας Υόρκης ή σαν την μεγάλη πολιτεία του Τέξας.

^{(1490.1) 134:5.15} Η περιορισμένη (κρατική) κυριαρχία αυτών των σαράντα-οκτώ πολιτειών δημιουργήθηκε από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους. Η υπερπολιτειακή (εθνική) κυριαρχία της Αμερικάνικης Ομοσπονδιακής Ένωσης δημιουργήθηκε από τις αρχικές δεκατρείς πολιτείες για το δικό τους όφελος και για το όφελος των ανθρώπων. Κάποια στιγμή η υπερεθνική κυριαρχία της πλανητικής κυβέρνησης της ανθρωπότητας θα δημιουργηθεί με παρόμοιο τρόπο από τα έθνη για το δικό τους όφελος και για το όφελος όλων των ανθρώπων.

^{(1490.2) 134:5.16} Οι πολίτες δεν γεννιούνται για το καλό των κυβερνήσεων¨ οι κυβερνήσεις και οι οργανισμοί δημιουργούνται και γεννιούνται για το καλό των ανθρώπων. Δεν θα μπορέσει να υπάρξει τέλος στην ανάπτυξη της πολιτικής κυριαρχίας εκτός από την στιγμή της εμφάνισης της κυριαρχίας όλων των ανθρώπων. Όλες οι άλλες κυριαρχίες είναι σχετικές σε αξία, μέσης σημασίας, και υποδεέστερης θέσης.

^{(1490.3) 134:5.17} Με την επιστημονική πρόοδο, οι πόλεμοι θα γίνονται όλο και πιο καταστροφικοί μέχρι να γίνουν σχεδόν φυλετικά αφανιστικοί. Πόσοι πόλεμοι πρέπει να γίνουν και πόσες συμμαχίες κρατών θα αποτύχουν πριν οι άνθρωποι θελήσουν να ιδρύσουν την κυβέρνησης της ανθρωπότητας και να αρχίσουν να απολαμβάνουν τις ευλογίες της μόνιμης ειρήνης και να ευημερήσουν με την ηρεμία που προσφέρει η καλή θέληση—η παγκόσμιας εμβέλειας καλή θέληση—ανάμεσα στους ανθρώπους;

^{(1490.4) 134:6.1} Αν κάποιος άνθρωπος διψά για ελευθερία, πρέπει να θυμάται ότι και όλοι οι άλλοι άνθρωποι ποθούν την ίδια ελευθερία. Ομάδες τέτοιων ανθρώπων που ποθούν την ελευθερία δεν μπορούν να ζήσουν μαζί ειρηνικά χωρίς να υπακούν σε νόμους, κανόνες, και ρυθμίσεις που θα δίνουν σε κάθε άτομο τον ίδιο βαθμό ελευθερίας και την ίδια στιγμή θα διαφυλάσσουν τον ίδιο βαθμό ελευθερίας για όλους τους συνανθρώπους τους. Αν κάποιος άνθρωπος είναι απόλυτα ελεύθερος, τότε κάποιος άλλος θα είναι απόλυτος σκλάβος. Και η σχετική φύση της ελευθερίας είναι αληθινή κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά. Η ελευθερία είναι το δώρο του πολιτισμού που έγινε δυνατό με την επιβολή του ΝΟΜΟΥ.

^{(1490.5) 134:6.2} Η θρησκεία κάνει πνευματικά υλοποιήσιμη την αδερφοσύνη των ανθρώπων, αλλά χρειάζεται πανανθρώπινη κυβέρνηση για να ρυθμίσει τα κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά προβλήματα που έχουν σχέση με έναν τέτοιο στόχο ανθρώπινης ευτυχίας και αποδοτικότητας.

^{(1490.6) 134:6.3} Θα υπάρξουν πόλεμοι και πολεμικές φημολογίες—τα κράτη θα ξεσηκώνονται το ένα εναντίον του άλλου—όσο η πολιτική εξουσία είναι διαμοιρασμένη και ανήκει άδικα σε μια ομάδα εθνών-κρατών. Η Αγγλία, η Σκοτία, και η Ουαλία πάντα πολεμούσαν μεταξύ τους μέχρι που παράδωσαν οι κάθε μια τις εξουσίες της, και τις ανάθεσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο.

^{(1490.7) 134:6.4} Άλλος ένας παγκόσμιος πόλεμος θα διδάξει τα αποκαλούμενα κυρίαρχα κράτη να σχηματίσουν κάποιο είδος ομοσπονδίας, δημιουργώντας έτσι τον εξοπλισμό που χρειάζεται για να αποφευχθούν οι μικροί πόλεμοι, οι πόλεμοι ανάμεσα στα μικρότερα έθνη. Αλλά οι παγκόσμιοι πόλεμοι θα συνεχίζονται μέχρι να δημιουργηθεί η πανανθρώπινη κυβέρνηση. Η πανανθρώπινη εξουσία θα εμποδίσει τους παγκόσμιους πολέμους—τίποτα άλλο δεν μπορεί πετύχει κάτι τέτοιο.

^{(1490.8) 134:6.5} Οι σαράντα-οκτώ Αμερικάνικες πολιτείες ζουν μαζί ειρηνικά. Ανάμεσα στους πολίτες αυτών των σαράντα-οκτώ πολιτειών υπάρχουν όλων των ειδών οι εθνικότητες και οι φυλές που ζουν στα διαρκώς εμπόλεμα κράτη της Ευρώπης. Αυτοί οι Αμερικάνοι αντιπροσωπεύουν σχεδόν όλες τις θρησκευτικές αιρέσεις και δοξασίες όλου του κόσμου, και όμως εδώ στην Βόρεια Αμερική ζουν μαζί ειρηνικά. Και όλα αυτά έγινα δυνατά επειδή αυτές οι σαράντα- οκτώ πολιτείες παράδωσαν την εξουσία τους και έχουν εγκαταλείψει όλες τις ιδέες για τα υποτιθέμενα δικαιώματα αυτοδιαχείρισης.

^{(1490.9) 134:6.6} Δεν είναι ζήτημα οπλισμών ή αφοπλισμών. Ούτε το ζήτημα της επίταξης ή της εθελοντικής στρατιωτικής θητείας έχει να κάνει με τα προβλήματα τηςδιατήρησης της παγκόσμιας ειρήνης. Αν αφαιρέσουμε κάθε μορφής μηχανικό εξοπλισμό και όλα τα είδη των εκρηκτικών από τα ισχυρά κράτη, θα πολεμούν με γροθιές, πέτρες και ρόπαλα όσο μένουν προσκολλημένα στις πλάνες τους για το θείο δικαίωμα της εθνικής τους κυριαρχίας.

^{(1491.1) 134:6.7} Ο πόλεμος δεν είναι η μεγάλη και φοβερή ασθένεια¨ ο πόλεμος είναι ένα σύμπτωμα, ένα αποτέλεσμα. Η πραγματική ασθένεια είναι ο ιός της εθνικής κυριαρχίας.

^{(1491.2) 134:6.8} Τα έθνη της Ουράντια δεν έχουν πραγματική κυριαρχία¨ ποτέ δεν είχαν μια κυριαρχία που να μπορούσε να τους προστατέψει από τα δεινά και τις καταστροφές των παγκοσμίων πολέμων. Στην δημιουργία της πανανθρώπινης κυβέρνησης, τα έθνη δεν αφήνουν την κυριαρχία τους αφού στην πραγματικότητα δημιουργούν μια παγκόσμια κυριαρχία καλής πίστης, που θα διαρκέσει για πολύ και που θα μπορεί από τότε και στο εξής να τους προφυλάσσει από όλους τους πολέμους. Τις τοπικές υποθέσεις θα τις χειρίζονται οι τοπικές κυβερνήσεις¨ τις εθνικές υποθέσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις¨ τις διεθνείς υποθέσεις θα τις διαχειρίζεται η πανανθρώπινη κυβέρνηση.

^{(1491.3) 134:6.9} Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί με συνθήκες, διπλωματία, εξωτερικές πολιτικές, συμμαχίες, ισορροπίες δυνάμεων, ή οποιουδήποτε άλλου είδους προσωρινές λύσεις. Ο παγκόσμιος νόμος πρέπει να γίνει πράξη και πρέπει να επιβληθεί από την παγκόσμια κυβέρνηση—την πανανθρώπινη κυριαρχία.

^{(1491.4) 134:6.10} Το άτομο θα απολαύσει πολύ περισσότερη ελευθερία κάτω από την παγκόσμια κυβέρνηση. Σήμερα, οι πολίτες των μεγάλων δυνάμεων φορολογούνται, υπακούν σε νόμους, και ελέγχονται σχεδόν καταπιεστικά, αλλά πολλές από αυτές από τις παρούσες παρεμβάσεις θα εξαφανιστούν όταν οι εθνικές κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να εμπιστευτούν την εξουσία τους όσον αφορά τις διεθνείς τους υποθέσεις στα χέρια της παγκόσμιας κυβέρνησης.

^{(1491.5) 134:6.11} Κάτω από την παγκόσμια κυβέρνηση οι εθνικές ομάδες θα απολαμβάνουν μια πραγματική δυνατότητα να υλοποιούν και να χαίρονται της προσωπικές ελευθερίες της γνήσιας δημοκρατίας. Η πλάνη της αυτοδιαχείρισης θα τελειώσει. Με την παγκόσμια διαχείριση των χρημάτων και του εμπορίου θα έρθει μια νέα εποχή παγκόσμιας ειρήνης. Σύντομα θα αναπτυχθεί και μια παγκόσμια γλώσσα, και τουλάχιστον θα αρχίσει να υπάρχει ελπίδα ότι κάποτε θα υπάρξει μια παγκόσμια θρησκεία—ή θρησκείες με κοινή παγκόσμια άποψη.

^{(1491.6) 134:6.12} Η συλλογική ασφάλεια ποτέ δεν θα βρει την ειρήνη μέχρι η συλλογικότητα να συμπεριλάβει όλη την ανθρωπότητα.

^{(1491.7) 134:6.13} Η πολιτική εξουσία της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης της ανθρωπότητας θα φέρει την διαρκή ειρήνη στην γη, και η πνευματική αδερφοσύνη των ανθρώπων θα κατοχυρώσει για πάντα το καλό ανάμεσα στους ανθρώπους. Και δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να πραγματοποιηθούν η επίγεια ειρήνη και το καλό ανάμεσα στους ανθρώπους.

^{(1491.8) 134:6.15} Μετά τον θάνατο του Κυμβούτωνα, οι γιοι του συνάντησαν μεγάλες δυσκολίες στο να διατηρήσουν την σχολή ειρηνική. Οι επιδράσεις της διδασκαλίας του Ιησού θα ήταν πολύ ισχυρότερες αν οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί διδάσκαλοι που πήγαν στην σχολή της Ουρμίας είχαν επιδείξει περισσότερη σύνεση και ανοχή.

^{(1491.9) 134:6.16} Ο μεγαλύτερος γιος του Κυμβούτωνα έκανε έκκληση για βοήθεια στον Άβνερ στην Φιλαδέλφεια, αλλά η επιλογή του Άβνερ για τους δασκάλους ήταν ιδιαίτερα ατυχής αφού αποδείχτηκαν ανυποχώρητοι και αδιάλλακτοι. Αυτοί οι δάσκαλοι προσπάθησαν να αναδείξουν την θρησκεία τους επικρατέστερη απέναντι στις άλλες θρησκείες. Ποτέ δεν υποπτευόντουσαν ότι εκείνες τις διαλέξεις για τις οποίες άκουγαν πολύ συχνά να γίνεται λόγος, που έδωσε εκείνος ο αρχηγός του καραβανιού, τις είχε κάνει ο ίδιος ο Ιησούς.

^{(1491.10) 134:6.17} Όταν αυξήθηκε η σύγχυση στην σχολή, οι τρεις αδερφοί απέσυραν την οικονομική τους υποστήριξη, και μετά από πέντε χρόνια η σχολή έκλεισε. Αργότερα άνοιξε σαν Μιθραϊκός ναός και τελικά καταστράφηκε από φωτιά σε κάποια οργιαστική τελετή.

^{(1492.1) 134:7.1} Όταν ο Ιησούς γύρισε από το ταξίδι του στην Κασπία Θάλασσα, ήξερε ότι τα ταξίδια του στον κόσμο είχαν σχεδόν τελειώσει. Έκανε μόνο ένα ακόμα ταξίδι έξω από την Παλαιστίνη, και αυτό ήταν στην Συρία. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στην Καπερναούμ, πήγε στην Ναζαρέτ, και έμεινα εκεί για μερικές μέρες. Στα μέσα του Απρίλη έφυγε από την Ναζαρέτ και πήγε στην Τύρο. Από εκεί ταξίδεψε προς τα βόρεια, έμεινε μερικές μέρες στην Σιδώνα, αλλά ο προορισμός του ήταν η Αντιόχεια.

^{(1492.2) 134:7.2} Αυτή είναι η χρονιά των μοναχικών περιπλανήσεων του Ιησού στην Παλαιστίνη και στην Συρία. Όλη αυτή την χρονιά των ταξιδιών του τον ήξεραν με διάφορα ονόματα σε διαφορετικά μέρη της χώρας: ο ξυλουργός από την Ναζαρέτ, ο κατασκευαστής βαρκών από την Καπερναούμ, ο γραμματέας από την Δαμασκό, και ο δάσκαλος από την Αλεξάνδρεια.

^{(1492.3) 134:7.3} Στην Αντιόχεια ο Υιός του Ανθρώπου έμεινα για περισσότερο από δύο μήνες, δούλεψε, παρατήρησε, επισκέφτηκε, πρόσφερε, και όλο αυτό το διάστημα μάθαινε πως ζουν οι άνθρωποι, πως σκέφτονται, αισθάνονται, και αντιδρούν στο περιβάλλον τους. Για τρεις εβδομάδες αυτής της περιόδου εργαζόταν σαν κατασκευαστής σκηνών. Πιο πολύ από όλα τα μέρη αυτού του ταξιδιού έμεινε στην Αντιόχεια. Δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Απόστολος Παύλος κήρυσσε στην Αντιόχεια και άκουγε τους οπαδούς του να μιλούν για τις διδασκαλίες του γραμματέα από την Δαμασκό, δεν ήξερε ότι οι μαθητές του είχαν ακούσει την φωνή και τις διδασκαλίες του ίδιου του Κυρίου.

^{(1492.4) 134:7.4} Από την Αντιόχεια ο Ιησούς ταξίδεψε νότια κατά μήκος της ακτής προς την Καισαρεία, όπου έμεινε για μερικές εβδομάδες, συνεχίζοντας προς τα κάτω για την Ιόππη. Από την Ιόππη ταξίδεψε στο εσωτερικό της χώρας προς την Ιαμνία, την Ασδόδη, και την Γάζα. Από την Γάζα πήγε προς την Βερσίβα, όπου έμεινε για μια εβδομάδα.

^{(1492.5) 134:7.5} Ο Ιησούς τότε ξεκίνησε για το τελευταίο του ατομικό ταξίδι, μέσα από την καρδιά της Παλαιστίνης, πηγαίνοντας από την Βερσίβα στα νότια μέχρι τον Νταν στα βόρεια. Σε αυτό το ταξίδι προς τον βορρά σταμάτησε στην Χεβρώνα, στην Βηθλεέμ (όπου είδε το μέρος που γεννήθηκε), στην Ιερουσαλήμ (δεν πήγε στην Βηθανή), στην Βιρόθ, στην Λιβόνα, στην Σικάρ, στην Σιχέμ, την Σαμαρεία, στην Γίβα, στο Εν-Γκανίμ, στην Ενδώρ, στην Μαντόν¨ περνώντας μέσα από τα Μάγδαλα και την Καπερνούμ, κατευθύνθηκε προς τα βόρεια¨ και περνώντας από τα ανατολικά των Νερών του Μερόμ, πήγε μέσα από την Καραχτά προς το Νταν, ή την Καισαρεία Φιλίππου.

^{(1492.6) 134:7.6} Ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής Σκέψης τώρα καθοδήγησε τον Ιησού να αφήσει τα κατοικημένα μέρη και να ανέβει στο Όρος Ερμών όπου θα τελείωνε το έργο του ελέγχου του πάνω στον ανθρώπινο νου του και θα ολοκλήρωνε το καθήκον του να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στο επίγειο έργο του.

^{(1492.7) 134:7.7} Αυτή ήταν μια από τις πιο ασυνήθιστες και παράξενες περιόδους της επίγειας ζωής του Κυρίου στην Ουράντια. Μια άλλη πολύ παρόμοια ήταν η εμπειρία που πέρασε όταν ήταν μόνος στους λόφους κοντά στην Πέλλα ακριβώς μετά την βάπτισή του. Αυτή η περίοδος της απομόνωσής του στο Όρος Ερμών καθόρισε το τέλος της απλά ανθρώπινης καριέρας του, δηλαδή, την τεχνική λήξη της θνητής του Προσφοράς, ενώ η μεταγενέστερη απομόνωσή του καθόρισε την αρχή της πιο θεϊκής φάσης της Προσφοράς του. Και έτσι ο Ιησούς έμεινε μόνος με τον Θεό για έξι εβδομάδες στις πλαγιές του Όρους Ερμώνα.

^{(1492.8) 134:8.1} Αφού πέρασε λίγο καιρό κοντά στην Καισαρεία Φιλίππου, ο Ιησούς έκανε τον ανεφοδιασμό του, πήρε ένα υποζύγιο και ένα νέο που ονομαζόταν Τιγκλάθ, προχώρησε από τον δρόμο της Δαμασκού προς ένα χωριό κάποτε γνωστό σαν Βέϊτ Ιεν στους πρόποδες του Όρους Χερμών. Εδώ, περίπου στα μέσα του Αυγούστου του 25 μ.Χ, εγκατέστησε την βάση του, και αφήνοντας τα εφόδιά του στην φύλαξη του Τιγκλάθ, ανέβηκε τις έρημες πλαγιές του βουνού. Ο Τιγκλάθ ανέβηκε μαζί με τον Ιησού μέχρι κάποιο καθορισμένο σημείο περίπου 6.000 πόδια πάνω από την θάλασσα, όπου έκτισε μια πέτρινη αποθήκη όπου ο Τιγκλάθ θα άφηνε τροφή δύο φορές την εβδομάδα.

^{(1493.1) 134:8.2} Την πρώτη μέρα, αφού άφησε τον Τιγκλάθ, ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό μόνο μια μικρή απόσταση όπου σταμάτησε για να προσευχηθεί. Εκτός από τα άλλα πράγματα, ζήτησε από τον Πατέρα του να στείλει πίσω τον φύλακα σεραφείμ για «να είναι μαζί με τον Τιγκλάθ». Ζήτησε να του επιτραπεί να αντιμετωπίσει τον τελευταίο του αγώνα με τις πραγματικότητες της θνητής ύπαρξης μόνος του. Και το αίτημά του εισακούστηκε. Αντιμετώπισε αυτή την μεγάλη δοκιμασία μόνο με τον εσωτερικά διαμένοντα Προσαρμοστή για να τον καθοδηγεί και να τον στηρίζει.

^{(1493.2) 134:8.3} Ο Ιησούς έτρωγε πολύ λιτά όσο ήταν στο βουνό¨ απείχε από όλες τις τροφές μόνο μια ή δύο μέρες κάθε φορά. Οι υπεράνθρωπες υπάρξεις τις οποίες αντιμετώπισε σε αυτό το βουνό, και με τις οποίες πολέμησε πνευματικά, και τις οποίες νίκησε σε δύναμη, ήταν πραγματικές¨ ήταν οι αρχέγονοι εχθροί του στο σύστημα της Σατάνια¨ δεν ήταν κατασκευάσματα της φαντασίας, ούτε προϊόντα της φαντασιοπληξίας ενός εξασθενισμένου και πεινασμένου θνητού που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα φαντάσματα ενός διαταραγμένου νου.

^{(1493.3) 134:8.4} Ο Ιησούς πέρασε τις τελευταίες τρεις εβδομάδες του Αυγούστου και τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου στο Όρος Ερμών. Αυτές τις εβδομάδες τελείωσε το θνητό του καθήκον της επίτευξης των κύκλων της κατανόησης του νου και του ελέγχου της προσωπικότητας. Αυτή την περίοδο της επικοινωνίας με τον ουράνιο Πατέρα του ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής επίσης ολοκλήρωσε τις καθορισμένες υπηρεσίες του. Ο θνητός στόχος αυτού του γήινου πλάσματος εκπληρώθηκε εκεί. Μόνο η τελική φάση του συντονισμού του νου και του Προσαρμοστή απέμεινε να ολοκληρωθεί.

^{(1493.4) 134:8.5} Μετά από περισσότερο από πέντε εβδομάδες απερίσπαστης επικοινωνίας με τον Παραδείσιο Πατέρα του, ο Ιησούς βεβαιώθηκε απόλυτα για την φύση του και για την σιγουριά του θριάμβου του πάνω στα υλικά επίπεδα της εκδήλωσης της χωρο-χρονικής προσωπικότητας. Πίστευε απόλυτα, και δεν δίστασε να το διακηρύξει, στην υπεροχή της θεϊκής του φύσης πάνω στην ανθρώπινη φύση του.

^{(1493.5) 134:8.6} Κοντά στο τέλος της παραμονής του στο βουνό ο Ιησούς ζήτησε από τον Πατέρα του αν γινόταν να του επιτραπεί να κάνει μια σύσκεψη με τους εχθρούς του από την Σατάνια, σαν Υιός του Ανθρώπου, σαν ο Ιωσουά του Ιωσήφ. Το αίτημά του εισακούστηκε. Την τελευταία εβδομάδα στο Όρος Ερμών συνέβη ο μεγάλος πειρασμός, η συμπαντική δοκιμασία. Ο Σατανάς (που αντιπροσώπευε τον Λούσιφερ) και ο αποστάτης Πλανητικός Πρίγκιπας, ο Καλιγάστια, ήταν παρόντες μαζί με τον Ιησού και έγιναν πλήρως ορατοί σε αυτόν. Και αυτός ο «πειρασμός», αυτή η τελική δοκιμασία της ανθρώπινης πίστης μπροστά στις διαστρεβλώσεις των επαναστατικών προσωπικοτήτων, δεν είχαν να κάνουν με τροφές, ή αλαζονικές πράξεις. Δεν είχαν να κάνουν με τα βασίλεια αυτού του κόσμου, αλλά με την κυριαρχία ενός ισχυρού και ένδοξου σύμπαντος. Ο συμβολισμός των αρχείων σας προοριζόταν για τις προηγούμενες εποχές της παγκόσμιας παιδιάστικης σκέψης. Και οι επόμενες γενιές θα έπρεπε να καταλάβουν πόσο σπουδαίο αγώνα έδωσε ο Υιός του Ανθρώπου εκείνη την επεισοδιακή μέρα πάνω στο Όρος Ερμών.

^{(1493.6) 134:8.7} Στις πολυάριθμες προτάσεις και αντιπροτάσεις των απεσταλμένων του Λούσιφερ, ο Ιησούς απαντούσε μόνο: «Είθε το θέλημα του Παραδείσιου Πατέρα μου να επικρατήσει, και εσύ επαναστάτη γιε μου, είθε οι Αρχαίοι των Ημερών να σε κρίνουν θεϊκά. Εγώ είμαι ο Δημιουργός-Πατέρας σου. Εγώ δεν μπορώ να σε κρίνω αντικειμενικά, και το έλεός μου το έχεις ήδη περιφρονήσει. Αναθέτω την επιδίκασή σου στους Δικαστές ενός μεγαλύτερου σύμπαντος.»

^{(1494.1) 134:8.8} Σε όλους τους συμβιβασμούς και πρόχειρες λύσεις που πρότεινε ο Λούσιφερ, σε όλες τις απατηλές προτάσεις για την ενσάρκωση Προσφορά του, ο Ιησούς απαντούσε μόνο, «Ας γίνει το θέλημα του Πατέρα μου στον Παράδεισο.» Και όταν τελείωσε η δοκιμασία, ο αποσπασμένος φύλακάς άγγελος επέστρεψε στο πλευρό του Ιησού για να τον υπηρετεί.

^{(1494.2) 134:8.9} Ένα απόγευμα στο τέλος του καλοκαιριού, ανάμεσα στα δέντρα και στην ησυχία της φύσης, ο Μιχαήλ του Νέβαδον κέρδισε την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του σύμπαντός του. Εκείνη την ημέρα εκπλήρωσε το καθήκον των Δημιουργών Υιών να ζήσουν ολοκληρωτικά την ενσαρκωμένη ζωή με την μορφή θνητού στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου και του χώρου. Η συμπαντική αναγγελία αυτού του μνημειώδους επιτεύγματος δεν έγινε μέχρι την ημέρα της βάπτισής του, μετά από μήνες, αλλά συνέβη πραγματικά εκείνη την ημέρα στο βουνό. Και όταν ο Ιησούς κατέβηκε από το Όρος Ερμών, η αποστασία του Λούσιφερ στην Σατάνια και η απόσχιση του Καλιγάστια στην Ουράντια είχαν ουσιαστικά διευθετηθεί. Ο Ιησούς είχε πληρώσει πια το τελευταίο τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για να αποκτήσει την κυριαρχία του σύμπαντός του, που από μόνη της ρυθμίζει την κατάσταση όλων των αποστατών και καθορίζει ότι όλες οι παρόμοιες μελλοντικές αναστατώσεις (αν συμβούν ποτέ), μπορούν να διευθετηθούν συνοπτικά και αποτελεσματικά. Έτσι , μπορούμε να πούμε ότι ο ονομαζόμενος «μεγάλος πειρασμός» του Ιησού συνέβη λίγο καιρό πριν την βάπτιση και όχι αμέσως μετά από αυτήν.

^{(1494.3) 134:8.10} Στο τέλος της παραμονής του στο βουνό, καθώς ο Ιησούς κατέβαινε, συνάντησε τον Τιγκλάθ που ερχόταν στο ραντεβού τους με φαγητό. Στέλνοντάς τον πίσω, του είπε μόνο: « Η περίοδος της ανάπαυσης τελείωσε¨ πρέπει να επιστρέψω στο έργο του Πατέρα μου.»ήταν ένας σιωπηλός και πολύ αλλαγμένος άνθρωπος όσο ταξίδευαν προς το Νταν, όπου άφησε τον νεαρό, δίνοντάς του το γαϊδούρι. Προχώρησε τότε νότια από τον ίδιο δρόμο που είχε έρθει, προς την Καπερναούμ.

^{(1494.4) 134:9.1} Πλησίαζε το τέλος του καλοκαιριού, περίπου οι μέρες της γιορτής της εξιλέωσης και των σκηνωμάτων. Ο Ιησούς έκανε ένα οικογενειακό συμβούλιο το Σάββατο και την επόμενη μέρα ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ με τον Ιωάννη τον γιο του Ζεβεδαίου, πηγαίνοντας ανατολικά της λίμνης και από την Γέρασα και κατεβαίνοντας την κοιλάδα του Ιορδάνη. Αν και στον δρόμο συζητούσε με τον σύντροφό του, ο Ιωάννης παρατήρησε μια μεγάλη αλλαγή στον Ιησού.

^{(1494.5) 134:9.2} Ο Ιησούς και ο Ιωάννης σταμάτησαν και διανυκτέρευσαν στην Βηθανία με τον Λάζαρο και τις αδερφές του, και πήγαν νωρίς το πρωί στην Ιερουσαλήμ. Πέρασαν σχεδόν τρεις εβδομάδες γυρίζοντας μέσα στην πόλη, τουλάχιστον ο Ιωάννης. Πολλές φορές ο Ιωάννης πήγε στην Ιερουσαλήμ μόνος ενώ ο Ιησούς περπατούσε τους κοντινούς λόφους και επικοινωνούσε πνευματικά με τον Πατέρα του στον ουρανό.

^{(1494.6) 134:9.3} Και οι δύο ήταν παρόντες στις επίσημες λειτουργίες της μέρας της εξιλέωσης. Ο Ιωάννης εντυπωσιάστηκε πολύ από τις τελετές εκείνης της ημέρας πιο πολύ από όλες τις ημέρες των Ιουδαϊκών θρησκευτικών τελετών, αλλά ο Ιησούς παρέμενε σκεφτικός και σιωπηλός θεατής. Για τον Υιό του Ανθρώπου αυτή η παράσταση ήταν αξιολύπητη και θλιβερή. Την θεωρούσε όλη μια παραμόρφωση του χαρακτήρα και των ιδιοτήτων του Πατέρα του στον ουρανό. Έβλεπε τα έργα εκείνης της ημέρας σαν μια παρωδία των γεγονότων της θείας δικαιοσύνης και της αλήθειας του άπειρου ελέους. Καιγόταν να αφήσει διέξοδο στην διακήρυξη της πραγματικής αλήθειας για τον στοργικό χαρακτήρα του Πατέρα και την ελεήμονα συμπεριφορά του στο σύμπαν, αλλά ο πιστός του Σύμβουλος τον συμβούλεψε ότι η ώρα του δεν είχε έρθει ακόμα. Αλλά εκείνη την νύχτα, στην. Βηθανία, ο Ιησούς πέταξε πολλά σχόλια που έφεραν σε δύσκολη θέση τον Ιωάννη¨ και ο Ιωάννης ποτέ δεν κατάλαβε πλήρως την πραγματική σημασία αυτών που είπε ο Ιησούς στην ακρόασή τους εκείνο το βράδυ.

^{(1495.1) 134:9.4} Ο Ιησούς σχεδίαζε να μείνει με τον Ιωάννη όλη την εβδομάδα της εορτής των σκηνωμάτων. Αυτή η εορτή ήταν η ετήσια αργία όλης της Παλαιστίνης¨ ήταν οι Ιουδαϊκές διακοπές. Παρόλο που ο Ιησούς δεν συμμετείχε στην γενική ευθυμία της περίστασης, ήταν φανερό ότι τον ευχαριστούσε πολύ και τον ικανοποιούσε να παρακολουθεί την ανάλαφρη και χαρούμενη ανεμελιά των νέων και γέρων.

^{(1495.2) 134:9.5} Στην μέση της εορταστικής εβδομάδας και πριν να τελειώσουν οι εορταστικές εκδηλώσεις, ο Ιησούς άφησε τον Ιωάννη, λέγοντας ότι επιθυμούσε να αποτραβηχτεί στους λόφους όπου μπορούσε καλύτερα να επικοινωνεί με τον Παραδείσιο Πατέρα του. Ο Ιωάννης θα πήγαινε μαζί του, αλλά ο Ιησούς επέμεινε να έμενε στις γιορτές, λέγοντας: «Δεν χρειάζεται να υπομείνεις το φορτίο του Υιού του Ανθρώπου¨ μόνο το μέλος της περιπόλου πρέπει να μένει ξύπνιο όταν η πόλη κοιμάται γαλήνια.»Ο Ιησούς δεν γύρισε στην Ιερουσαλήμ. Αφού πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα μόνος πάντα στους λόφους κοντά στην Βηθανία, έφυγε για την Καπερναούμ. Στον δρόμο του γυρισμού πέρασε μια μέρα και μια νύχτα μόνος στις πλαγιές του ΄Γκιλμπόα, κοντά στο μέρος που ο βασιλιάς Σαούλ έδωσε τέλος στην ζωή του¨ και όταν έφτασε στην Καπερναούμ, έδειχνε πιο εύθυμος από όταν είχε αφήσει τον Ιωάννη στην Ιερουσαλήμ.

^{(1495.3) 134:9.6} Το επόμενο πρωινό πήγε στο σεντούκι που περιείχε τα προσωπικά του είδη, που είχαν μείνει στο εργαστήριο του Ζεβεδαίου, έβαλε την ποδιά του, και παρουσιάστηκε για δουλειά, λέγοντας, «Με ηρεμεί να είμαι απασχολημένος όσο περιμένω να έρθει η ώρα μου.» Και δούλεψε αρκετούς μήνες, μέχρι τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου, στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, δίπλα στον αδερφό του τον Ιάκωβο. Μετά από εκείνη την περίοδο που δούλευε μαζί με τον Ιησού, παρά τις όποιες αμφιβολίες που ερχόντουσαν να σκιάσουν την κατανόηση του Ιακώβου για το έργο της ζωής του Υιού του Ανθρώπου, ποτέ ξανά δεν άφησε την πίστη του για την αποστολή του Ιησού.

^{(1495.4) 134:9.7} Αυτή την τελική περίοδο της εργασίας του Ιησού στο εργαστήριο κατασκευής βαρκών, περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στο εσωτερικό τελειώνοντας κάποιες μεγαλύτερες κατασκευές. Δούλευε πολύ φιλότιμα σε όλες αυτές τις χειρωνακτικές εργασίες και έδειχνε να τον ικανοποιούν τα ανθρώπινα επιτεύγματά του όταν ολοκλήρωνε ένα αξιέπαινο έργο. Αν και δεν αφιέρωνε πολύ χρόνο για ασήμαντα πράγματα, ήταν ένας φιλόπονος εργάτης όταν έφτανε στην ουσία οπουδήποτε εργασίας που αναλάμβανε.

^{(1495.5) 134:9.8} Όσο περνούσε ο καιρός, έφτασαν κάποιες φήμες στην Καπερναούμ για κάποιον Ιωάννη που κήρυσσε ενώ βάπτιζε τους μετανοούντες στον Ιορδάνη, και ο Ιωάννης κήρυττε: «Η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει¨ μετανοείτε και βαπτιστείτε.» Ο Ιησούς άκουγε αυτές τις φήμες όσο ο Ιωάννης ερχόταν αργά από τον δρόμο της κοιλάδας του Ιωάννη περνώντας από το πέρασμα του ποταμού πιο κοντά στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Ιησούς συνέχισε να εργάζεται και να φτιάχνει βάρκες, μέχρι που ο Ιωάννης είχε φτάσει μέχρι ένα σημείο του ποταμού κοντά στην Πέλλα τον Ιανουάριο του επόμενου χρόνου, το 26 μ.Χ, οπότε άφησε τα εργαλεία του, και είπε: «Η ώρα μου έφτασε», και σύντομα παρουσιάστηκε στον Ιωάννη για να βαπτιστεί.

^{(1495.6) 134:9.9} Αλλά μια μεγάλη αλλαγή συνέβαινε στον Ιησού. Λίγοι από τους ανθρώπους που είχαν απολαύσει τις συζητήσεις και τις υπηρεσίες του όταν γύριζε σε όλη την χώρα, μπόρεσαν έπειτα να καταλάβουν ότι ο δημόσιος δάσκαλος και ο άνθρωπος που είχαν γνωρίσει και αγαπήσει τα προηγούμενα χρόνια σαν άτομο, ήταν το ίδιο πρόσωπο. Και υπήρχε λόγος για την αποτυχία των ευεργετηθέντων να τον αναγνωρίσουν στον μετέπειτα ρόλο του, του δημόσιου και επιτακτικού διδασκάλου. Για πολλά χρόνια βρισκόταν σε εξέλιξη αυτή η μεταμόρφωσή του στον ου και στο πνεύμα, και ολοκληρώθηκε σε εκείνη την επεισοδιακή παραμονή του στο Όρος Ερμών.