ΕΓΓΡΑΦΟ 143, ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΑΜΑΡΕΙΑ

^{(1607.1) 143:0.1} Κατά το τέλος Ιουνίου 27 μ.Χ., εξαιτίας της αυξανόμενης αντίθεσης των Ιουδαίων θρησκευτικών αρχόντων, ο Ιησούς με τους δώδεκα αναχώρησαν από την Ιερουσαλήμ, αφού πρώτα έστειλαν τις σκηνές τους και τα πενιχρά προσωπικά τους είδη να τα φυλάξει ο Λάζαρος στο σπίτι του στη Βηθανία. Ανεβαίνοντας βόρεια προς τη Σαμάρεια, έμειναν το Σάββατο στη Βαιθήλ. Εδώ κήρυξαν για αρκετές μέρες το πλήθος που ήρθε από την Γκόφνα και την Εφραΐμ. Μια ομάδα πολιτών από την Αριμαθαία και την Τάμνα προσκάλεσαν τον Ιησού να επισκεφτεί τα χωριά τους. Ο Κύριος και οι απόστολοι έκαναν περισσότερο από δυο βδομάδες διδάσκοντας τους Ιουδαίους και τους Σαμαρείτες εκείνης της περιοχής, πολλοί από τους οποίους ήρθαν από μακριά όπως η Αντιπάτρεια, για να ακούσουν τα καλά νέα της βασιλείας.

^{(1607.2) 143:0.2} Ο κόσμος της νότιας Σαμάρειας άκουγε με ευχαρίστηση τον Ιησού και οι απόστολοι, με εξαίρεση τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, κατάφεραν να ξεπεράσουν μεγάλο μέρος από την προκατάληψη που είχαν κατά των Σαμαρειτών. Για τον Ιούδα στάθηκε πολύ δύσκολο να αγαπήσει αυτούς τους Σαμαρείτες. Την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου ο Ιησούς και οι συνεργάτες του ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν για τις νέες Ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, κοντά στον Ιορδάνη.

^{(1607.3) 143:1.1} Το πρώτο μισό του Αυγούστου η αποστολική ομάδα εγκατέστησε το αρχηγείο της στις ελληνικές πόλεις Φασαιλίδα και Αρχελαΐδα, όπου είχαν και την πρώτη τους εμπειρία να κηρύττουν σε ένα σχεδόν αποκλειστικά ειδωλολατρικό πλήθος – Ελλήνων, Ρωμαίων και Σύριων – γιατί λίγοι Ιουδαίοι κατοικούσαν σε αυτές τις δυο Ελληνικές πόλεις. Στην επαφή τους με αυτούς τους Ρωμαίους πολίτες, οι απόστολοι ήρθαν αντιμέτωποι με νέες δυσκολίες στην αναγγελία του μηνύματος της ερχόμενης βασιλείας, και συνάντησαν αντιρρήσεις στη διδασκαλία του Ιησού. Σε μια βραδινή συζήτηση με τους αποστόλους του, ο Ιησούς άκουσε προσεκτικά αυτές τις αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, καθώς οι δώδεκα του επαναλάμβαναν τις εμπειρίες τους με τα θέματα της προσωπικής εργασίας τους.

^{(1607.4) 143:1.2} Μια ερώτηση που έκανε ο Φίλιππος ήταν τυπική των δυσκολιών τους. Είπε ο Φίλιππος: «Κύριε, αυτοί οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν δίνουν πολύ σημασία στο μήνυμά μας υποστηρίζοντας ότι τέτοιες διδασκαλίες ταιριάζουν μόνο στους αδύναμους και τους δούλους. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία του ουρανού είναι ανώτερη από τη διδασκαλία μας επειδή εμπνέει για την επίτευξη ισχυρού, σθεναρού και επιθετικού χαρακτήρα. Διαβεβαιώνουν ότι θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε όλους τους ανθρώπους σε εξασθενημένα δείγματα παθητικών και μη αντιστεκόμενων όντων, που σύντομα θα χανόντουσαν από το πρόσωπο της γης. Τους αρέσεις Κύριε, και ανοιχτά παραδέχονται ότι η διδασκαλία σου είναι ένα ουράνιο ιδεώδες, αλλά δεν μας παίρνουν στα σοβαρά. Ισχυρίζονται ότι η θρησκεία σου δεν είναι γι αυτόν τον κόσμο, ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν όπως διδάσκεις. Και τώρα, Κύριε, τι θα πούμε σ’ αυτούς τους ειδωλολάτρες;».

^{(1607.5) 143:1.3} Όταν ο Ιησούς άκουσε παρόμοιες αντιρρήσεις για το ευαγγέλιο της βασιλείας, που παρουσίασαν και οι Θωμάς, Ναθαναήλ, Σίμων ο Ζηλωτής και Ματθαίος, είπε στους δώδεκα:

^{(1608.1) 143:1.4} «Ήρθα σ’ αυτόν τον κόσμο για να κάνω το θέλημα του Πατέρα μου και να αποκαλύψω τον στοργικό χαρακτήρα του σε όλο το ανθρώπινο είδος. Αυτή, αδέλφια μου, είναι η αποστολή μου. Και αυτό το μοναδικό πράγμα θα κάνω, άσχετα με την παρεξήγηση της διδασκαλίας μου από τους Ιουδαίους ή τους ειδωλολάτρες της σημερινής εποχής ή κάποιας άλλης γενεάς. Αλλά δεν πρέπει να παραβλέψετε το γεγονός ότι ακόμα και η θεϊκή αγάπη έχει τους αυστηρούς κανόνες της. Η πατρική αγάπη για το παιδί συχνά παροτρύνει τον πατέρα να περιορίσει τις παράλογες πράξεις των άμυαλων βλαστών του. Το παιδί δεν καταλαβαίνει πάντα τα φρόνιμα και στοργικά κίνητρα της πειθαρχίας που αναγκάζεται να επιβάλλει ο πατέρας. Αλλά σας δηλώνω ότι ο Πατέρας μου στον Ουρανό κυβερνάει τα σύμπαντα των συμπάντων επιβάλλοντας τη δύναμη της αγάπης του. Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη από τις πραγματικότητες του πνεύματος. Η αλήθεια είναι μια απελευθερωτική αποκάλυψη, αλλά η αγάπη αποτελεί την ύψιστη σχέση. Και άσχετα με το πόσες γκάφες κάνουν οι φίλοι σας άνθρωποι στη διαχείριση του κόσμου τους σήμερα, σε μια μελλοντική εποχή το ευαγγέλιο που αναγγέλλω σε σας, θα κυβερνήσει αυτόν τούτο τον κόσμο. Ο ύψιστος σκοπός της ανθρώπινης προόδου είναι η γεμάτη σεβασμό αναγνώριση της πατρότητας του Θεού και της αγαπητής πραγματικότητας της αδελφότητας του ανθρώπου.

^{(1608.2) 143:1.5} Αλλά ποιος σας είπε ότι το ευαγγέλιό μου αφορά μόνο σκλάβους και αδύναμους; εσείς, εκλεκτοί μου απόστολοι, φαίνεστε αδύναμοι; μήπως ο Ιωάννης φαινόταν αδύναμος; μήπως παρατηρήσατε ότι μ’ έχει κυριέψει ο φόβος; Αληθώς, το ευαγγέλιο περιλαμβάνει στο κήρυγμά του τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους αυτής της γενιάς. Οι θρησκείες του κόσμου τους έχουν παραμελήσει αλλά ο Πατέρας μου δεν είναι προσωπολάτρης. Εξάλλου, οι σημερινοί φτωχοί είναι οι πρώτοι που λαμβάνουν υπόψη τους το κάλεσμα για μετάνοια και αποδέχονται ότι είναι παιδιά του Θεού. Το ευαγγέλιο της βασιλείας πρόκειται να κηρυχθεί σε όλους τους ανθρώπους – Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, Έλληνες και Ρωμαίους, πλούσιους και φτωχούς, ελεύθερους και δούλους – και εξίσου στους νέους και τους γέρους, τους άνδρες και τις γυναίκες.

^{(1608.3) 143:1.6} Επειδή ο Πατέρας μου είναι Θεός της αγάπης και της χαράς μέσα από την εξάσκηση της ευσπλαχνίας, μη πιστέψετε στην ιδέα ότι η εργασία μέσα στη βασιλεία θα είναι μια μονότονη ξεκούραση. Η άνοδος στον Παράδεισο είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια όλων των εποχών, το θυελλώδες κατόρθωμα της αιωνιότητας είναι η εργασία μέσα στη βασιλεία ενώ όσο είναι κανείς στη γη θα χρειαστεί όλο το θάρρος και τη γενναιότητα που εσείς και οι συνεργάτες σας θα μπορέσετε να συγκεντρώσετε. Πολλοί από σας θα θανατωθείτε για την πίστη σας στο ευαγγέλιο της βασιλείας. Είναι εύκολο να πεθάνετε στις τάξεις μιας ανθρώπινης μάχης όταν το θάρρος σας γίνεται μεγαλύτερο από την παρουσία των συμπολεμιστών σας, αλλά χρειάζεται ένα υψηλότερο και πιο βαθύ είδος ανθρώπινου θάρρους και αφοσίωσης για να προσφέρει κανείς τη ζωή του ολομόναχος και με ηρεμία για την αγάπη της αλήθειας που διατηρεί στην θνητή καρδιά του.

^{(1608.4) 143:1.7} Σήμερα, οι άπιστοι θα σας γελοιοποιούν που κηρύττετε ένα ευαγγέλιο μη-αντίστασης και που ζείτε ζωές μη-βίας, αλλά είστε οι πρώτοι εθελοντές μιας μεγάλης γραμμής ειλικρινών πιστών του ευαγγελίου αυτής της βασιλείας που θα καταπλήξουν όλο το ανθρώπινο είδος με την ηρωική τους αφοσίωση σ’ αυτή τη διδασκαλία. Κανένας στρατός στον κόσμο δεν έδειξε ποτέ περισσότερο θάρρος και ανδρεία από αυτές που θα δείξετε εσείς και οι νόμιμοι διάδοχοί σας, οι οποίοι θα βαδίσουν σε όλο τον κόσμο αναγγέλλοντας τα καλά νέα – την πατρότητα του Θεού και την αδελφότητα των ανθρώπων. Το θάρρος της σάρκας είναι η μικρότερη μορφή ανδρείας. Η ανδρεία του μυαλού είναι ο ανώτερος τύπος ανθρώπινου θάρρους, αλλά το ύψιστο και καλύτερο είναι η ασυμβίβαστη πίστη σας στις φωτισμένες πεποιθήσεις της βαθιά εδραιωμένης πνευματικής πραγματικότητας. Και τέτοιο θάρρος απαρτίζει τον ηρωισμό του ανθρώπου που γνωρίζει το Θεό. Και εσείς όλοι γνωρίζετε το Θεό. Είστε οι απόλυτα προσωπικοί συνεταίροι του Γιου του Ανθρώπου».

^{(1608.5) 143:1.8} Δεν ήταν αυτά τα μόνα που είπε ο Ιησούς σ’ εκείνη την ευκαιρία, αλλά ήταν η εισαγωγή της ομιλίας του, και συνέχισε να μιλάει επί πολύ χρόνο, ενισχύοντας και διαφωτίζοντας αυτή την αναγγελία. Αυτή ήταν μια από τις πιο φλογερές ομιλίες που ο Ιησούς επέδωσε στους δώδεκα. Σπάνια ο Κύριος μιλούσε στους αποστόλους του με προφανή έντονα συναισθήματα, αλλά αυτή ήταν από τις λίγες ευκαιρίες που μίλαγε με έκδηλη προθυμία συνοδευόμενη από αξιοπρόσεκτη συγκίνηση.

^{(1609.1) 143:1.9} Το αποτέλεσμα πάνω στο δημόσιο κήρυγμα και την προσωπική υπηρεσία των αποστόλων ήταν άμεσο. Από εκείνη την ίδια ημέρα το μήνυμά τους έλαβε μια καινούργια διάθεση θαρραλέας αυτοπεποίθησης. Οι δώδεκα αποκτούσαν πνεύμα θετικής επιθετικότητας για το νέο ευαγγέλιο της βασιλείας. Από αυτή την ημέρα δεν ξανασχολήθηκαν τόσο πολύ με το κήρυγμα των αρνητικών πλεονεκτημάτων και τις παθητικές νουθεσίες της πολύπλευρης διδασκαλίας του Κυρίου τους.

^{(1609.2) 143:2.1} Ο Κύριος ήταν το τέλειο παράδειγμα ανθρώπου με αυτοέλεγχο. Όταν τον διέσυραν δεν έβριζε. Όταν υπέφερε δεν εκστόμιζε καμία απειλή κατά των βασανιστών του. Όταν τον αποκήρυτταν οι εχθροί του, αυτός απλά εμπιστευόταν τον εαυτό του στη δίκαιη κρίση του Πατέρα του στον ουρανό.

^{(1609.3) 143:2.2} Σε μια βραδινή συγκέντρωση, ο Ανδρέας ρώτησε τον Ιησού: «Κύριε, πρόκειται να εφαρμόσουμε την αυταπάρνηση όπως μας δίδαξε ο Ιωάννης, ή θα προσπαθήσουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας όπως η διδασκαλία σου; Σε τι διαφέρει η διδασκαλία σου από του Ιωάννη;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Ο Ιωάννης σας δίδαξε πραγματικά τον τρόπο της δικαιοσύνης σύμφωνα με την άποψη και το νόμο των πατέρων του και αυτή ήταν η θρησκεία της αυτοεξέτασης και της αυταπάρνησης. Αλλά έρχομαι με ένα καινούργιο μήνυμα ανιδιοτέλειας και αυτοελέγχου. Θα σας δείξω τον τρόπο όπως μου αποκαλύφθηκε από τον ουράνιο Πατέρα μου.

^{(1609.4) 143:2.3} «Αλήθεια, αλήθεια, σας λέγω, αυτός που κυβερνάει τον εαυτό του είναι μεγαλύτερος από αυτόν που κυριεύει μια πόλη. Η αυτοκυριαρχία είναι το μέτρο της ηθικής φύσης του ανθρώπου και ο δείκτης της πνευματικής του ανάπτυξης. Οι παλιές εντολές διάτασσαν νηστεία και προσευχή. Όπως το νέο δημιούργημα της αναγέννησης του πνεύματος, διδάσκεστε να πιστεύετε και να χαίρεστε. Στο βασίλειο του Πατέρα θα γίνετε νέα δημιουργήματα. Τα παλιά πράγματα θα πεθάνουν. Προσέξτε, θα σας δείξω πώς θα γίνουν όλα τα πράγματα νέα. Και με την αγάπη σας ό ένας για τον άλλο θα πείσετε τον κόσμο ότι περάσατε από το δεσμωτήριο στην ελευθερία, από το θάνατο στην αιώνια ζωή.

^{(1609.5) 143:2.4} Με την παλιά μέθοδο ψάχνατε να υποταχθείτε, να υπακούσετε και να συμμορφωθείτε με τους κανόνες της ζωής. Με τη νέα μέθοδο πρώτα θα μεταμορφωθείτε από το Πνεύμα της Αληθείας και μετά θα ενδυναμωθεί η ψυχή σας με τη συνεχή πνευματική ανανέωση του μυαλού σας και έτσι θα προικισθείτε με τη δύναμη της σταθερής και γεμάτης χαρά εκτέλεσης του γενναιόδωρου, ευχάριστου και τέλειου θελήματος του Θεού. Μη λησμονείτε – είναι η προσωπική σας πίστη στις υπερβολικά μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις του Θεού που επιβεβαιώνει τη μέλλουσα συμμετοχή σας στη θεϊκή φύση. Έτσι με την πίστη σας και τη μεταμόρφωση του πνεύματος θα γίνετε οι αληθινοί ναοί του Θεού, και το πνεύμα του θα διαμένει μέσα σας. Αν, τότε, το πνεύμα διαμένει μέσα σας, δεν θα είστε πια σκλάβοι της σάρκας αλλά απελευθερωμένα παιδιά του πνεύματος. Ο καινούργιος νόμος του πνεύματος σας χαρίζει την ελευθερία της αυτοκυριαρχίας στη θέση του παλαιού νόμου του φόβου της δουλείας και της σκλαβιάς της αυταπάρνησης.

^{(1609.6) 143:2.5} Πολλές φορές, όταν κάνετε κάτι κακό, φορτώνεστε ενοχές από τις πράξεις σας και από την επιρροή του κακού, ενώ στην πραγματικότητα έχετε συρθεί σε σφάλμα από τις δικές σας φυσικές ροπές. Μήπως ο προφήτης Ιερεμίας δεν σας έχει πει εδώ και πολλά χρόνια ότι η ανθρώπινη καρδιά σας παραπλανά για πολλά πράγματα και πολλές φορές είναι απελπιστικά διεφθαρμένη; Πόσο εύκολο λοιπόν είναι για σας να αυτό-εξαπατηθείτε και μετά να πέσετε σε ανόητους φόβους, ποικίλες επιθυμίες, ηδονές που σκλαβώνουν, μοχθηρίες, φθόνους ακόμα και μνησίκακες εχθρότητες!

^{(1610.1) 143:2.6} «Η σωτηρία γίνεται από την αναγέννηση του πνεύματος και όχι από τα δήθεν δίκαια κατορθώματα της σάρκας. Δικαιώνεστε από την πίστη σας και γίνεστε μέλη από την χάρη και όχι από το φόβο και την αυταπάρνηση της σάρκας, μολονότι τα παιδιά του Πατέρα, που έχουν αναγεννηθεί στο πνεύμα είναι πάντα κυρίαρχα του εαυτού και όλων όσων χαρακτηρίζουν τις επιθυμίες της σάρκας. Όταν ξέρετε ότι είστε σωσμένοι από την πίστη, έχετε αληθινή ειρήνη με το Θεό. Και όλοι που ακολουθούν το δρόμο της ουράνιας ειρήνης είναι προορισμένοι να εξαγνιστούν μέσα από την αιώνια θητεία των παιδιών του αιώνιου Θεού που συνεχώς προοδεύουν. Από δω και στο εξής δεν είναι υποχρέωση αλλά καλύτερα το υψηλό προνόμιό σας να καθαρίσετε τον εαυτό σας από κάθε τι κακό στο μυαλό και στο σώμα ενώ προσπαθείτε να τελειοποιήσετε την αγάπη σας προς τον Θεό.

^{(1610.2) 143:2.7} Η σχέση σας με το Θεό βασίζεται στην πίστη και θα μείνετε εκεί αμετακίνητοι από φόβο. Η χαρά σας γεννιέται από την εμπιστοσύνη στο θεϊκό λόγο, και δεν θα οδηγηθείτε έκτοτε σε αμφιβολία για την ύπαρξη της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Πατέρα. Είναι η μεγάλη καλοσύνη του Θεού που οδηγεί τους ανθρώπους στην αληθινή και αυθεντική μετάνοια. Το μυστικό σας της κυριαρχίας πάνω στον εαυτό είναι άρρηκτα δεμένο με την πίστη σας στο εντός σας διαμένον πνεύμα, που εργάζεται πάντα με αγάπη. Ακόμα και αυτή η σωτήρια πίστη που έχετε δεν είναι από τον εαυτό σας αλλά είναι κι αυτή δώρο του Θεού. Και σαν παιδιά αυτής της ζωντανής πίστης δεν είστε πια σκλάβοι του εαυτού αλλά καλύτερα οι θριαμβευτές κυρίαρχοι των εαυτών σας, τα απελευθερωμένα παιδιά του Θεού.

^{(1610.3) 143:2.8} Αν, λοιπόν, παιδιά μου, έχετε γεννηθεί από το πνεύμα, έχετε για πάντα ελευθερωθεί από την ενσυνείδητη δουλεία μιας ζωής με αυταπάρνηση και επίβλεψη των επιθυμιών της σάρκας και έχετε μεταφερθεί στο χαρούμενο βασίλειο του πνεύματος, απ’ όπου αυθόρμητα επιδεικνύετε τους καρπούς του πνεύματος στις ημέρες της ζωής σας. Και οι καρποί του πνεύματος είναι το απόσταγμα του πιο απολαυστικού και εξευγενισμένου αυτοελέγχου, καλύτερο ακόμα και από τις μεγαλύτερες εδαφικές κατακτήσεις – η αληθινή αυτοκυριαρχία».

^{(1610.4) 143:3.1} Εκείνο τον καιρό, μεταξύ των αποστόλων και των άμεσων μαθητών-βοηθών τους δημιουργήθηκε μια πολύ ευέξαπτη και συναισθηματική ένταση. Με μεγάλη δυσκολία είχαν καταφέρει να ζουν και να εργάζονται μαζί. Αντιμετώπιζαν δυσκολίες, που όλο και μεγάλωναν, στο να διατηρούν αρμονικές σχέσεις με τους μαθητές του Ιωάννη. Η επαφή με τους ειδωλολάτρες και τους Σαμαρείτες ήταν μεγάλη δοκιμασία γι αυτούς του Ιουδαίους. Και εκτός από αυτά, οι τελευταίες ομιλίες του Ιησού είχαν μεγαλώσει την ταραγμένη κατάσταση του μυαλού τους. Ο Ανδρέας ήταν σχεδόν εκτός εαυτού, δεν γνώριζε ποια κίνηση να κάνει και γι αυτό πήγε στον Κύριο μαζί με τα προβλήματα και την αμηχανία του. Όταν ο Ιησούς άκουσε τον αρχηγό των αποστόλων να αναφέρει τις ανησυχίες του, είπε: «Ανδρέα, δεν μπορείς να διαλευκάνεις την αβεβαιότητα των ανδρών με τα λόγια όταν έχουν φτάσει σε τέτοια μπλεγμένη κατάσταση και μάλιστα όταν πρόκειται για τόσους πολλούς ανθρώπους με δυνατά αισθήματα. Δεν μπορώ να κάνω αυτό που μου ζητάς – δεν θα πάρω μέρος σ’ αυτές τις κοινωνικές δυσκολίες – αλλά θα πάρω μέρος μαζί σας στην απόλαυση των τριών ημερών ανάπαυλας και ξεκούρασης. Πήγαινε στους αδελφούς σου και ανάγγειλε ότι όλοι θα έρθετε μαζί μου στο όρος Σαρτάμπα, όπου θέλω να ξεκουραστώ για μια ή δυο μέρες.

^{(1610.5) 143:3.2} Τώρα, θα μπορούσες να πας σε καθένα από τους έντεκα αδελφούς σου και να τους μιλήσεις ιδιαιτέρως, λέγοντας: ‘Ο Κύριος επιθυμεί να πάμε μαζί του χώρια για λίγο για ανάπαυση και χαλάρωση. Μια και όλοι μας έχουμε εκνευριστεί και ζοριστεί πολύ στο πνεύμα και τη σκέψη, προτείνω να μην κάνουμε λόγο για τις δοκιμασίες και τις ανησυχίες μας κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών. Μπορώ να στηριχτώ πάνω σου για συνεργασία σ’ αυτό το θέμα;’. Πλησίασε έτσι ιδιαιτέρως και προσωπικά κάθε ένα από τ’ αδέλφια σου». Και ο Ανδρέας έκανε όπως τον δίδαξε ο Κύριος.

^{(1611.1) 143:3.3} Αυτή ήταν μια υπέροχη ευκαιρία για εμπειρία όλων τους. Δεν ξέχασαν ποτέ την ημέρα που ανέβηκαν στο βουνό. Καθ’ όλο το ταξίδι δεν είπαν σχεδόν τίποτε για τις έννοιες τους. Όταν έφτασαν στην κορυφή του βουνού, ο Ιησούς τους έβαλε να καθίσουν γύρω του ενώ είπε: «Αδελφοί μου, πρέπει όλοι να μάθετε την αξία της ανάπαυσης και την αποτελεσματικότητα της χαλάρωσης. Πρέπει να αντιληφθείτε ότι η καλύτερη μέθοδος για να λύνετε μερικά μπερδεμένα προβλήματα είναι να τα εγκαταλείπετε για κάποιο διάστημα. Όταν μετά επιστρέφετε ανανεωμένοι από την ανάπαυλα ή το διαλογισμό, είστε ικανοί να αντιμετωπίσετε τις έννοιες σας με πιο καθαρό κεφάλι και πιο σταθερό χέρι, για να μην αναφέρω μια πιο αποφασιστική καρδιά. Επιπλέον, πολλές φορές θα βρείτε ότι τα προβλήματά σας έχουν συρρικνωθεί σε μέγεθος και αναλογίες ενώ εσείς χαλαρώνατε το μυαλό και το σώμα σας».

^{(1611.2) 143:3.4} Την επομένη ο Ιησούς ανάθεσε στον καθένα από τους δώδεκα ένα θέμα για συζήτηση. Όλη η μέρα ήταν αφιερωμένη σε αναμνήσεις και συζητήσεις για θέματα που δεν είχαν σχέση με τη θρησκευτική εργασία τους. Οι απόστολοι εξεπλάγησαν προς στιγμή, όταν ο Ιησούς παρέλειψε να αποδώσει ευχαριστίες – λεκτικά – όταν έκοψε το ψωμί για το μεσημεριανό φαγητό τους. Ήταν η πρώτη φορά που τον πρόσεξαν να παραμελεί τέτοιες τυπικότητες.

^{(1611.3) 143:3.5} Όταν ανέβηκαν στο βουνό, το κεφάλι του Ανδρέα ήταν γεμάτο από προβλήματα. Ο Ιωάννης ήταν υπερβολικά μπερδεμένος στην καρδιά του. Ο Ιάκωβος ήταν θλιμμένος στην ψυχή του. Ο Ματθαίος ήταν φοβερά πιεσμένος να βρει πόρους, επειδή διέμεναν ανάμεσα σε ειδωλολάτρες. Ο Πέτρος ήταν παρακουρασμένος και τελευταία ήταν πιο ευέξαπτος από το συνηθισμένο. Ο Ιούδας βασανιζόταν από περιοδικές εφόδους συναισθηματισμού και εγωισμού. Ο Σίμων ήταν συνήθως ταραγμένος στην προσπάθειά του να συνταιριάξει τον πατριωτισμό του με την αγάπη του για τον συνάνθρωπό του. Ο Φίλιππος ήταν όλο και πιο πολύ μπερδεμένος με την έκβαση των πραγμάτων. Ο Ναθαναήλ έκανε λιγότερα αστεία μετά την επαφή του με τους ειδωλολατρικούς πληθυσμούς και ο Θωμάς ήταν στο μέσον μιας δύσκολης περιόδου κατάθλιψης. Μόνο οι δίδυμοι ήταν φυσιολογικοί και αδιατάρακτοι. Όλοι τους είχαν υπερβολικά ανησυχήσει με το πώς θα τα κατάφερναν να ζήσουν ειρηνικά με τους μαθητές του Ιωάννη.

^{(1611.4) 143:3.6} Την τρίτη ημέρα, όταν ξεκίνησαν την επιστροφή από το βουνό για την κατασκήνωσή τους, είχε επέλθει μια μεγάλη αλλαγή πάνω τους. Είχαν κάνει την σημαντική ανακάλυψη ότι πολλές ανθρώπινες ανησυχίες στην ουσία δεν υφίστανται, ότι πολλές καταπιεστικές έννοιες είναι δημιούργημα υπερβολικού φόβου και αποτέλεσμα αυξημένης αγωνίας για το μέλλον. Κατανόησαν ότι τέτοιες ανησυχίες διαχειρίζονται καλύτερα αν εγκαταλειφθούν. Φεύγοντας είχαν αφήσει αυτά τα προβλήματα να λυθούν από μόνα τους.

^{(1611.5) 143:3.7} Η επιστροφή τους από τις διακοπές σηματοδότησε την αρχή μιας περιόδου που οι σχέσεις τους με τους μαθητές του Ιωάννη βελτιώθηκαν κατά πολύ. Πολλοί από τους δώδεκα αφέθηκαν στην ευθυμία όταν πρόσεξαν την αλλαγμένη κατάσταση στα μυαλά όλων και παρατήρησαν ότι ελευθερώθηκαν από την εκνευριστική ευθιξία και αυτό ήταν αποτέλεσμα της τριών ημερών αποχής τους από τις επαναλαμβανόμενες υποχρεώσεις της ζωής. Πάντα ενυπάρχει ο κίνδυνος ότι η μονοτονία των ανθρώπινων σχέσεων πολλαπλασιάζει πολύ τις ανησυχίες και μεγεθύνει τις δυσκολίες.

^{(1611.6) 143:3.8} Δεν πίστεψαν πολλοί από τους ειδωλολάτρες των δυο ελληνικών πόλεων, την Αρχελαΐδα και τη Φασαιλίδα, στο ευαγγέλιο, αλλά οι δώδεκα απόστολοι κέρδισαν πολύτιμη εμπειρία στην πρώτη τους εκτεταμένη εργασία με αποκλειστικά ειδωλολατρικό πληθυσμό. Μια Δευτέρα πρωί, κατά το μέσον του μήνα, ο Ιησούς είπε στον Ανδρέα: «Πάμε στη Σαμάρεια». Και ξεκίνησαν αμέσως για την πόλη Συχάρ, κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ.

^{(1612.1) 143:4.1} Για περισσότερα από εξακόσια χρόνια οι Ιουδαίοι της Ιουδαίας, και αργότερα και εκείνοι της Γαλιλαίας, ήσαν εχθροί με τους Σαμαρείτες. Αυτό το άσχημο αίσθημα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών δημιουργήθηκε περίπου ως εξής: Κατά το 700 π.Χ., ο Σαργών, βασιλιάς της Ασσυρίας, καταστέλλοντας μιαν εξέγερση στην κεντρική Παλαιστίνη, μετέφερε μακριά σε αιχμαλωσία πάνω από εικοσιπέντε χιλιάδες Ιουδαίους του βορείου βασιλείου του Ισραήλ και εγκατέστησε στη θέση τους ένα σχεδόν ίδιο αριθμό απογόνων των Κουθιτών, Σεφαρβιτών και Χαμαθιτών. Αργότερα ο Ασουρμπανιμπάλ έστειλε και άλλους αποίκους να κατοικήσουν τη Σαμάρεια.

^{(1612.2) 143:4.2} Η θρησκευτική εχθρότητα μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών χρονολογείται από την επιστροφή των πρώτων από τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία, όταν οι Σαμαρείτες προσπαθούσαν να εμποδίσουν την ανακατασκευή της Ιερουσαλήμ. Αργότερα έθιξαν τους Ιουδαίους προσφέροντας σημαντική φιλική βοήθεια στο στρατό του Αλέξανδρου. Σαν αντάλλαγμα για τη φιλία τους ο Αλέξανδρος έδωσε στους Σαμαρείτες την άδεια να χτίσουν ένα ναό στο όρος Γεριζίμ, όπου λάτρευαν τον Γιαχβέ και τους θεούς της φυλής τους και προσέφεραν θυσίες για πολύ καιρό μετά τη διαταγή να εκτελούν τις θρησκευτικές υπηρεσίες στο ναό της Ιερουσαλήμ. Συνέχισαν αυτή τη λατρεία τουλάχιστον μέχρι την εποχή των Μακκαβαίων, όταν ο Ιωάννης Υρκανός κατέστρεψε το ναό του όρους Γεριζίμ. Ο απόστολος Φίλιππος, όταν εργαζόταν για τους Σαμαρείτες, μετά το θάνατο του Ιησού, πολλές συναντήσεις τις έκανε στο μέρος εκείνου του παλαιού ναού των Σαμαρειτών.

^{(1612.3) 143:4.3} Ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ιουδαίων και των Σαμαρειτών ήταν ιστορικός και καθιερωμένος. Από την εποχή του Αλέξανδρου όλο και περισσότερο δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Οι δώδεκα απόστολοι δεν ήταν εναντίον του κηρύγματος στις ελληνικές και τις άλλες ειδωλολατρικές πόλεις της Δεκάπολης και της Συρίας, αλλά ήταν μεγάλη δοκιμασία για την εμπιστοσύνη τους προς τον Κύριο όταν αυτός είπε: «Ας πάμε στη Σαμάρεια». Αλλά στο χρόνο και περισσότερο που βρισκόντουσαν με τον Ιησού, είχαν αναπτύξει μια μορφή προσωπικής εμπιστοσύνης που ξεπερνούσε τα όρια ακόμα και της πίστης στη διδασκαλία του και των προκαταλήψεών τους κατά των Σαμαρειτών.

^{(1612.4) 143:5.1} Όταν ο Κύριος και οι δώδεκα έφτασαν στο πηγάδι του Ιακώβ, ο Ιησούς, όντας εξαντλημένος από το ταξίδι, στάθηκε δίπλα στο πηγάδι ενώ ο Φίλιππος πήρε τους αποστόλους μαζί του να τον βοηθήσουν να φέρει φαγητό και σκηνές από τη Συχάρ, γιατί ήταν διατεθειμένοι να μείνουν σ’ αυτή την κοντινή περιοχή για λίγο. Ο Πέτρος και τα παιδιά του Ζεβεδαίου θα είχαν μείνει με τον Ιησού, αλλά αυτός τους ζήτησε να πάνε με τους αδελφούς τους, λέγοντας: «Μη φοβάστε για μένα. Οι Σαμαρείτες θα είναι φιλικοί. Μόνο οι αδελφοί μας, οι Ιουδαίοι, προσπαθούν να μας βλάψουν». Και ήταν περίπου έξι εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, όταν ο Ιησούς κάθισε κάτω δίπλα στο πηγάδι να περιμένει την επιστροφή των αποστόλων.

^{(1612.5) 143:5.2} Το νερό από το πηγάδι του Ιακώβ δεν ήταν τόσο καθαρό όσο το νερό των πηγαδιών της Συχάρ και γι αυτό μικρότερης πόσιμης αξίας. Ο Ιησούς ήταν διψασμένος αλλά δεν είχε τρόπο να βγάλει νερό από το πηγάδι. Όταν όμως μια γυναίκα από τη Συχάρ έφτασε με μια κανάτα για το νερό και ετοιμαζόταν να τραβήξει νερό από το πηγάδι, ο Ιησούς της είπε: «Δώσε μου να πιω». Η γυναίκα κατάλαβε ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος από την εμφάνιση των ρούχων του και μάντεψε ότι ήταν Γαλιλαίος από την προφορά του. Την έλεγαν Νάλντα και ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Έμεινε έκπληκτη που ένας Ιουδαίος της μιλούσε έτσι στο πηγάδι και ζήταγε νερό, γιατί δεν θεωρείτο αξιοπρεπές, εκείνες τις ημέρες, για έναν άνδρα που σεβόταν τον εαυτό του, να μιλάει δημόσια σε μια γυναίκα, ακόμα λιγότερο για έναν Ιουδαίο να συνομιλεί με ένα Σαμαρείτη. Έτσι η Νάλντα ρώτησε τον Ιησού: «πώς γίνεται και εσύ, ένας Ιουδαίος, ζητάς να πιεις νερό από μια Σαμαρείτισσα;». Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Σου ζήτησα πράγματι να πιω, αλλά αν μπορούσες να καταλάβεις, θα ζήταγες από μένα να πιεις από το ζωντανό νερό». Μετά η Νάλντα του είπε: «Κύριε, δεν έχεις τίποτε για να βγάλεις νερό και το πηγάδι είναι βαθύ. Από πού λοιπόν έχεις αυτό το ζωντανό νερό; Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας τον Ιακώβ που μας έδωσε αυτό το πηγάδι και ήπιε από αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζώα του;».

^{(1613.1) 143:5.3} Ο Ιησούς αποκρίθηκε: «Όποιος πίνει από αυτό το νερό θα διψάσει πάλι, αλλά όποιος πίνει από το νερό του ζώντος πνεύματος δεν θα διψάσει ποτέ. Και αυτό το ζωντανό νερό θα γίνει μέσα του μια εσωτερική πηγή που θα αναβλύζει στην αιώνια ζωή». Η Νάλντα τότε λέγει: «Δώσε μου το νερό αυτό για να μην διψώ ούτε να έρχομαι τόσο δρόμο εδώ να αντλώ. Εξάλλου οτιδήποτε μπορούσε να δεχτεί μια Σαμαρείτισσα από ένα τόσο αξιόλογο Ιουδαίο θα ήταν ευχαρίστηση».

^{(1613.2) 143:5.4} Η Νάλντα δεν ήξερε πώς να εξηγήσει την προθυμία του Ιησού να μιλήσει μαζί της. Πρόσεξε στο πρόσωπο του Κυρίου την ηρεμία ενός δίκαιου και άγιου ανθρώπου, αλλά πήρε τη φιλική στάση για κοινότοπη οικειότητα και κατάλαβε λάθος ότι ο ομιλητικός τρόπος του ήταν μια μορφή για να την πλησιάσει. Και επειδή ήταν γυναίκα χαλαρής ηθικής, ήταν πρόθυμη να φλερτάρει μαζί του, όταν ο Ιησούς, κοιτάζοντάς την κατ’ ευθείαν στα μάτια, της είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση: «Γυναίκα, πήγαινε φέρε τον άνδρα σου εδώ». Αυτή η διαταγή έφερε τη Νάλντα πίσω στην πραγματικότητα. Κατάλαβε ότι είχε κρίνει λάθος την ευγένεια του Κυρίου. Αντιλήφθηκε ότι παρερμήνευσε τον τρόπο που μίλαγε. Φοβήθηκε. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι βρισκόταν μπροστά σ’ έναν ασυνήθιστο άνθρωπο και ψάχνοντας με το μυαλό της για μια κατάλληλη απάντηση, με μεγάλη σύγχυση, είπε: «Κύριε, δεν μπορώ να φωνάξω τον άνδρα μου, γιατί δεν έχω άνδρα». Τότε αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Είπες την αλήθεια, γιατί ενώ μπορεί κάποτε να είχες άνδρα, αυτός με τον οποίο μένεις τώρα δεν είναι άνδρας σου. Καλύτερα θα ήταν, αν σταμάταγες να σπαταλάς τον καιρό σου αναλογιζόμενη τα λόγια μου, και να ψάξεις για το ζωντανό νερό που σου προσφέρω σήμερα».

^{(1613.3) 143:5.5} Η Νάλντα τότε συνήλθε τελείως και ξύπνησε μέσα της ο καλύτερος εαυτός της. Δεν ήταν ανήθικη γυναίκα επειδή το είχε εξ ολοκλήρου διαλέξει από μόνη της. Την είχε διώξει άσπλαχνα και άδικα ο άνδρας της και οι τρομερές δυσκολίες είχαν συντελέσει ώστε να ζει με κάποιον Έλληνα σαν γυναίκα του, αλλά χωρίς γάμο. Τώρα αισθανόταν μεγάλη ντροπή που είχε μιλήσει τόσο ασυλλόγιστα στον Ιησού και μετανοιωμένη πολύ, απευθύνθηκε στον Κύριο λέγοντας: «Κύριέ μου, μετανιώνω για τον τρόπο που σου μίλησα, γιατί παρατηρώ ότι είσαι άγιος άνθρωπος ή μάλλον προφήτης». Και ήταν έτοιμη να ζητήσει αμέσως προσωπική βοήθεια από τον Κύριο, κάνοντας αυτό που είχαν κάνει τόσοι πολλοί προηγουμένως – όταν παραμέρισε το ζήτημα της προσωπικής σωτηρίας και έστρεψε τη συζήτηση σε θεολογικά και φιλοσοφικά θέματα. Έστρεψε γρήγορα τη συζήτηση από τις δικές της ανάγκες σε μια θρησκευτική αντιπαράθεση. Δείχνοντας το όρος Γεριζίμ, συνέχισε: «Οι πατέρες μας λάτρευαν πάνω σ’ αυτό το βουνό το Θεό, και όμως εσύ θα έλεγες ότι στην Ιερουσαλήμ είναι ο τόπος που οφείλουν οι άνθρωποι να τον λατρεύουν. Ποιος είναι λοιπόν ο σωστός τόπος για τη λατρεία του Θεού;».

^{(1613.4) 143:5.6} Ο Ιησούς διέκρινε την προσπάθεια της γυναικείας ψυχής της να αποφύγει την άμεση, ερευνητική επαφή με το Δημιουργό της, αλλά είδε κιόλας ότι ήταν παρούσα στην ψυχή της η επιθυμία να γνωρίσει ένα καλύτερο τρόπο ζωής. Μετά από όλα αυτά, υπήρχε στην καρδιά της Νάλντας μια αληθινή δίψα για το ζωντανό νερό, συνεπώς ασχολήθηκε με υπομονή μαζί της λέγοντας: «Γυναίκα, άσε με να σου πω ότι η μέρα είναι κοντά που ούτε σ’ αυτό το βουνό ούτε στην Ιερουσαλήμ θα λατρεύεται ο Πατέρας. Αλλά σήμερα εσείς λατρεύετε εκείνο που δεν γνωρίζετε, ένα κράμα από την θρησκεία πολλών παγανιστικών θεών και ειδωλολατρικών φιλοσοφιών. Οι Ιουδαίοι τουλάχιστον γνωρίζουν ποιον λατρεύουν. Έχουν αποφύγει όλο το μπέρδεμα με το να συγκεντρώσουν τη λατρεία τους πάνω σε ένα Θεό, τον Γιαχβέ. Αλλά θα πρέπει να με πιστέψεις όταν σου λέγω ότι η ώρα θα έρθει σύντομα – και μάλιστα ήδη ήρθε – που όλοι οι ειλικρινείς προσκυνητές θα λατρεύουν τον Πατέρα εν πνεύματι και αληθεία, γιατί τέτοιους θέλει ο Πατέρας να τον λατρεύουν. Ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν οφείλουν να τον λατρεύουν πνευματικά και αληθινά. Η σωτηρία σου έρχεται όχι γνωρίζοντας πώς οι άλλοι θα έπρεπε να λατρεύουν ή πού, αλλά αποδεχόμενη μέσα στην καρδιά σου το ζωντανό νερό που σου προσφέρω ακόμα και τώρα».

^{(1614.1) 143:5.7} Η Νάλντα όμως θα έκανε άλλη μια προσπάθεια να αποφύγει τη συζήτηση γύρω από την ενοχλητική ερώτηση της προσωπικής της ζωής στη γη και την κατάσταση της ψυχής της μπροστά στο Θεό. Για μια φορά ακόμα κατέφυγε σε γενικές ερωτήσεις για τη θρησκεία, λέγοντας: «Ναι, γνωρίζω, Κύριε, ότι ο Ιωάννης κήρυττε για τον ερχομό του Μετατροπέα, αυτόν που θα ονομαστεί Ελευθερωτής, και ότι, όταν έρθει, θα μας μάθει τα πάντα» – και ο Ιησούς, διακόπτοντας τη Νάλντα, είπε με τρομακτική βεβαιότητα, «Εγώ που σου μιλάω είμαι αυτός».

^{(1614.2) 143:5.8} Αυτή ήταν η πρώτη άμεση, θετική και ανοιχτή αναγγελία της θεϊκής φύσης και της υικής σχέσης του με τον Θεό, που έκανε στη γη. Και έγινε σε μια γυναίκα, μια Σαμαρείτισσα, και μάλιστα μια γυναίκα αμφίβολου χαρακτήρα στα μάτια των ανδρών μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά μια γυναίκα που τα θεϊκά μάτια του πρόσεξαν ότι είχε αμαρτήσει πιο πολύ ενάντια, παρά με τη θέλησή της και που τώρα σαν ανθρώπινη ψυχή επιθυμούσε τη σωτηρία, ειλικρινά και με όλη της την καρδιά, και αυτό ήταν αρκετό.

^{(1614.3) 143:5.9} Καθώς η Νάλντα ήταν έτοιμη να εξωτερικεύσει τις πραγματικές και ιδιαίτερες επιθυμίες της για καλύτερα πράγματα και έναν ανώτερο τρόπο ζωής, τη στιγμή ακριβώς που θα μίλαγε για την αληθινή επιθυμία της καρδιάς της, οι δώδεκα απόστολοι επέστρεψαν από την Συχάρ, τη στιγμή που ο Ιησούς μίλαγε τόσο ιδιαίτερα με αυτή τη γυναίκα – αυτή τη Σαμαρείτισσα, και μόνος – και έμειναν λίγο περισσότερο από έκπληκτοι. Γρήγορα άφησαν τις προμήθειές τους και τραβήχτηκαν στην άκρη, κανείς δεν τόλμησε να τον κατακρίνει, ενώ ο Ιησούς έλεγε στη Νάλντα: «Γυναίκα, πήγαινε, ο Θεός σ’ έχει συγχωρέσει. Από τώρα θα ζήσεις μια νέα ζωή. Έλαβες το ζωντανό νερό και μια νέα χαρά θα αναβλύσει μέσα στην ψυχή σου και θα γίνεις κόρη του Υψίστου». Και η γυναίκα, διακρίνοντας τη μομφή των αποστόλων, άφησε το κανάτι της και απομακρύνθηκε τρέχοντας προς την πόλη.

^{(1614.4) 143:5.10} Καθώς έμπαινε στην πόλη ανακοίνωνε σε όποιον συναντούσε: «Πήγαινε έξω, στο πηγάδι του Ιακώβ, γρήγορα, γιατί εκεί θα δεις έναν άνδρα που μου ανέφερε όλα όσα έχω κάνει. Μπορεί να είναι ο Μετατροπέας;». Και πριν δύσει ο ήλιος, ένα μεγάλο πλήθος είχε μαζευτεί στο πηγάδι του Ιακώβ για να ακούσει τον Ιησού. Και ο Κύριος τους είπε περισσότερα για το νερό της ζωής, το δώρο του πνεύματος του διαμένοντος εντός του ανθρώπου.

^{(1614.5) 143:5.11} Οι απόστολοι δεν έπαψαν ποτέ να ξαφνιάζονται από την προθυμία του Ιησού να συνδιαλέγεται με γυναίκες, γυναίκες αμφίβολου χαρακτήρα, ακόμα και ανήθικες γυναίκες. Ήταν πολύ δύσκολο για τον Ιησού να διδάξει τους αποστόλους του ότι οι γυναίκες, ακόμα και οι λεγόμενες ανήθικες, έχουν ψυχές που μπορούν να διαλέξουν το Θεό σαν Πατέρα τους, και να γίνουν έτσι κόρες του Θεού και υποψήφιες για την αιώνια ζωή. Δεκαεννιά αιώνες αργότερα πολλοί δείχνουν την ίδια απροθυμία να κατανοήσουν τη διδασκαλία του Κυρίου. Ακόμα και ο Χριστιανισμός στηρίζεται επίμονα γύρω από το γεγονός του θανάτου του Χριστού αντί να στηρίζεται στην αλήθεια της ζωής του. Ο κόσμος θα έπρεπε να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευτυχισμένη από την αποκάλυψη του Θεού ζωή, παρά για τον τραγικό και γεμάτο θλίψεις θάνατο.

^{(1614.6) 143:5.12} Η Νάλντα αφηγήθηκε όλη την ιστορία της στον απόστολο Ιωάννη την επόμενη ημέρα, αλλά δεν την αποκάλυψε ποτέ ολόκληρη στους άλλους αποστόλους και ο Ιησούς δεν μίλησε γι αυτήν στους δώδεκα με λεπτομέρειες.

^{(1615.1) 143:5.13} Η Νάλντα είπε στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πει «όλα όσα είχε κάνει». Ο Ιωάννης πολλές φορές θέλησε να ρωτήσει τον Ιησού για την επίσκεψη της Νάλντας, αλλά δεν το έκανε ποτέ. Ο Ιησούς της ανέφερε μόνο ένα πράγμα για τη ζωή της, αλλά το βλέμμα του στα μάτια της και ο τρόπος που της μίλαγε είχαν φέρει όλη την πολυποίκιλη ζωή της σε πανοραμική ανασκόπηση στο μυαλό της, τη χρονική στιγμή που αυτή συνδύασε όλη την αποκάλυψη της παρελθούσης ζωής της με το βλέμμα και τα λόγια του Κυρίου. Ο Κύριος ποτέ δεν της είπε ότι είχε πέντε συζύγους. Είχε ζήσει με τέσσερις διαφορετικούς άνδρες έως ότου ο σύζυγός της την έδιωξε, και αυτό μαζί με το υπόλοιπο παρελθόν της ήρθε τόσο ζωντανά στο μυαλό της τη στιγμή ακριβώς που συνειδητοποίησε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος του Θεού, ώστε ήταν επόμενο να επαναλαμβάνει στον Ιωάννη ότι ο Ιησούς της είχε πραγματικά πει τα πάντα για τον εαυτό της.

^{(1615.2) 143:6.1} Το βράδυ που η Νάλντα είχε τραβήξει τα πλήθη έξω από την Συχάρ για να δουν τον Ιησού, οι δώδεκα είχαν μόλις επιστρέψει με φαγητό και εκλιπαρούσαν τον Ιησού να φάει μαζί τους αντί να μιλάει στα πλήθη, γιατί δεν είχαν βάλει μπουκιά όλη μέρα και πεινούσαν. Αλλά ο Ιησούς ήξερε ότι το σκοτάδι θα έπεφτε γρήγορα, έτσι επέμεινε στην απόφασή του να μιλήσει στα πλήθη πριν τους πει να φύγουν. Όταν ο Ανδρέας προσπάθησε να τον πείσει να φάει λίγο πριν μιλήσει στο πλήθος, ο Ιησούς είπε: «Έχω να φάγω κρέας που εσείς δεν γνωρίζετε». Όταν οι απόστολοι το άκουσαν αυτό, είπαν μεταξύ τους: «Του έχει φέρει κανένας τίποτε για να φάει; Μήπως η γυναίκα του έδωσε φαγητό μαζί με το νερό;». Όταν ο Ιησούς τους άκουσε να μιλάνε μεταξύ τους, πριν μιλήσει στα πλήθη, γύρισε και είπε στους δώδεκα: «Το κρέας μου είναι να κάνω το θέλημά Αυτού που με έστειλε και να ολοκληρώσω το έργο Του. Μην αναφέρετε ξανά ότι είναι αυτή και αυτή η ώρα, μέχρι το θερισμό. Κοιτάξτε αυτούς τους ανθρώπους που έρχονται από μια πόλη της Σαμάρειας για να μας ακούσουν. Σας λέγω ότι οι αγροί είναι ήδη έτοιμοι για το θερισμό. Αυτός που θερίζει λαμβάνει τους μισθούς και συλλέγει τους καρπούς για την αιώνια ζωή. Επομένως οι σπορείς και οι θεριστές χαίρονται μαζί. Σε αυτό το σημείο είναι αληθινό το ρητό: ‘Άλλος σπέρνει και άλλος θερίζει’. Σας στέλνω σήμερα να θερίσετε εκείνο για το οποίο δεν μοχθήσατε. Άλλοι έχουν μοχθήσει και εσείς θα αρχίσετε σε λίγο να μοχθείτε». Αυτά τα είπε σε συσχετισμό με το κήρυγμα του Ιωάννη του Βαπτιστή.

^{(1615.3) 143:6.2} Ο Ιησούς και οι απόστολοι πήγαν στη Συχάρ και κήρυξαν δυο μέρες πριν εγκαταστήσουν τις σκηνές τους στο όρος Γεριζίμ. Και πολλοί από τους κατοίκους της Συχάρ πίστεψαν στο ευαγγέλιο και ζήτησαν να βαπτισθούν, αλλά οι απόστολοι του Ιησού δεν βάπτιζαν ακόμη.

^{(1615.4) 143:6.3} Την πρώτη νύχτα στην κατασκήνωση του όρους Γεριζίμ οι απόστολοι περίμεναν ότι ο Ιησούς θα τους μάλωνε για την συμπεριφορά τους προς την γυναίκα στο πηγάδι του Ιακώβ, αλλά αυτός δεν ανέφερε καθόλου το θέμα. Αντίθετα, τους έκανε μια αξιομνημόνευτη ομιλία πάνω στις «Πραγματικότητες που είναι κεντρικές στη βασιλεία του Θεού». Σε κάθε θρησκεία είναι πολύ εύκολο να αφήσεις αξίες να γίνουν δυσανάλογες και να επιτρέψεις σε γεγονότα να καταλάβουν τη θέση της αλήθειας μέσα στη θεολογία. Το γεγονός του σταυρού έγινε ο κεντρικός πυρήνας του επακόλουθου Χριστιανισμού, αλλά δεν είναι η κεντρική αλήθεια της θρησκείας η οποία προέρχεται από τη ζωή και τη διδασκαλία του Ιησού από τη Ναζαρέτ.

^{(1615.5) 143:6.4} Το θέμα της διδασκαλίας του Ιησού στο όρος Γεριζίμ ήταν: Ότι θέλει να δουν όλοι οι άνθρωποι το Θεό σαν Πατέρα-φίλο όπως ακριβώς αυτός (ο Ιησούς) είναι ένας αδελφός-φίλος. Και πάλι τους αποτύπωσε ότι η αγάπη είναι η μεγαλύτερη σχέση στον κόσμο – στο σύμπαν – όπως η αλήθεια είναι η μεγαλύτερη επίσημη διατύπωση για την παρατήρηση αυτών των θεϊκών σχέσεων.

^{(1616.1) 143:6.5} Ο Ιησούς φανέρωσε τον εαυτό του τόσο ολοκληρωτικά στους Σαμαρείτες επειδή μπορούσε να το κάνει αυτό με ασφάλεια, και επειδή γνώριζε ότι δεν θα επισκεπτόταν ξανά το κέντρο της Σαμάρειας για να κηρύξει το ευαγγέλιο της βασιλείας.

^{(1616.2) 143:6.6} Ο Ιησούς και οι δώδεκα κατασκήνωσαν στο όρος Γεριζίμ μέχρι το τέλος Αυγούστου. Κήρυτταν στους Σαμαρείτες τα καλά νέα της βασιλείας – την πατρότητα του Θεού – τη μέρα μέσα στις πόλεις και πέρναγαν τη νύχτα στην κατασκήνωση. Το έργο του Ιησού και των δώδεκα στις πόλεις των Σαμαρειτών απόφερε πολλές ψυχές στη βασιλεία και προετοίμασε το δρόμο για το θαυμαστό έργο του Φιλίππου σε αυτές τις περιοχές, μετά το θάνατο του Ιησού και την ανάσταση, που είχε σαν επακόλουθο τη διασπορά των αποστόλων στα πέρατα της γης ένεκα της ανελέητης καταδίωξης των πιστών στην Ιερουσαλήμ.

^{(1616.3) 143:7.1} Κατά τις βραδινές συναθροίσεις στο όρος Γεριζίμ, ο Ιησούς δίδαξε πολλές αλήθειες και έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στα ακόλουθα:

^{(1616.4) 143:7.2} Αληθινή θρησκεία είναι η ενέργεια μιας ξεχωριστής ψυχής στην ενσυνείδητη σχέση της με τον Δημιουργό. Οργανωμένη θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να βάλει σε κοινωνική βάση τη λατρεία των μεμονωμένων πιστών.

^{(1616.5) 143:7.3} Η λατρεία – προσήλωση στο πνεύμα – πρέπει να εναλλάσσεται με την υπηρεσία, επαφή με την υλική πραγματικότητα. Η εργασία πρέπει να εναλλάσσεται με το παιχνίδι, η θρησκεία να εξισορροπείται από το χιούμορ. Η βαθιά φιλοσοφία πρέπει να ελαφρύνει με τη ρυθμική ποίηση. Το άγχος της καθημερινότητας – η ένταση της προσωπικότητας ένεκα του χρόνου - πρέπει να ανακουφίζεται από την γαλήνη της λατρείας. Τα αισθήματα ανασφάλειας, που προκύπτουν από το φόβο της απομόνωσης της προσωπικότητας μέσα στο σύμπαν, πρέπει να αντισταθμίζονται από την πιστή προσήλωση στον Πατέρα και από την προσπάθεια για την πραγμάτωση του Ανώτερου.

^{(1616.6) 143:7.4} Η προσευχή έχει προορισμό να κάνει τον άνθρωπο να σκέπτεται λιγότερο αλλά πιο πρακτικά, δεν έχει προορισμό να αυξήσει τη γνώση αλλά να διευρύνει τη διορατικότητα.

^{(1616.7) 143:7.5} Η λατρεία έχει σκοπό να επισπεύσει μια καλύτερη ζωή και μετά να απεικονίσει τα νέα πνευματικά νοήματα επάνω στη νέα αυτή ζωή. Η προσευχή υποστηρίζει την πνευματικότητα αλλά η λατρεία είναι θεϊκά δημιουργική.

^{(1616.8) 143:7.6} Η λατρεία είναι η τεχνική του να κοιτάζεις τον Ένα για να εμπνέεσαι και να υπηρετείς τους πολλούς. Η λατρεία είναι το υποδεκάμετρο που μετράει το μέγεθος της απόσπασης της ψυχής από την υλιστική πλάση και συγχρόνως τη σίγουρη προσκόλλησή της στις πνευματικές αλήθειες όλης της δημιουργίας.

^{(1616.9) 143:7.7} Η προσευχή είναι η αυτό-ενθύμηση – εκτυφλωτική σκέψη, η λατρεία είναι η αυτό-λησμονιά – υπεράνω της σκέψης. Η λατρεία είναι η χωρίς προσπάθεια προσοχή, αληθινή και ιδεώδης ανάπαυση της ψυχής, μια μορφή γαλήνιας πνευματικής προσπάθειας.

^{(1616.10) 143:7.8} Η λατρεία είναι η ενέργεια του ατομικού εγώ με το Όλον. Του πεπερασμένου με το Αιώνιο. Του γιου με τον Πατέρα. Του χρόνου που κάνει ένα εντυπωσιακό βήμα στην αιωνιότητα. Η λατρεία είναι η ενέργεια της προσωπικής επαφής του γιου με το Θεϊκό Πατέρα, η ανάληψη αναζωογονητικών, δημιουργικών, αδελφικών και ένθερμων διαθέσεων από την ανθρώπινη ψυχή-πνεύμα.

^{(1616.11) 143:7.9} Αν και οι απόστολοι λίγα κατάλαβαν από τη διδασκαλία του στην κατασκήνωση, άλλοι κόσμοι κατάλαβαν και άλλες γενιές της γης θα καταλάβουν.