ΕΓΓΡΑΦΟ 56, Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

^{(637.1) 56:0.1} Ο Θεός είναι ενότητα. Το Θείο είναι συμπαντικά συντονισμένο. Το σύμπαν των συμπάντων είναι ένας απέραντος, ολοκληρωμένος μηχανισμός, ο οποίος ελέγχεται απόλυτα από μία άπειρη διάνοια. Οι φυσικοί, διανοητικοί και πνευματικοί χώροι της συμπαντικής δημιουργίας συνδέονται με τρόπο θείο. Το τέλειο και το ατελές πραγματικά αλληλοσυσχετίζονται και ως εκ τούτου μπορεί το πεπερασμένο, εξελικτικό πλάσμα να ανελιχθεί στον Παράδεισο, υπακούοντας στην εντολή του Πατέρα του Σύμπαντος: «Γίνετε τέλειοι, καθώς εγώ είμαι τέλειος.»

^{(637.2) 56:0.2} Τα διαφορετικά επίπεδα της δημιουργίας είναι όλα ενοποιημένα στα σχέδια και τη διοίκηση των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Στον περιορισμένο νου των θνητών του χρόνου και του διαστήματος, το σύμπαν μπορεί να παρουσιάζει πολλά προβλήματα και καταστάσεις οι οποίες φαινομενικά να εμφανίζουν δυσαρμονία και να υποδηλώνουν απουσία αποτελεσματικού συντονισμού. Αλλά εκείνοι από εμάς που είναι ικανοί να παρατηρήσουν την ευρύτερη έκταση των συμπαντικών φαινομένων και είναι περισσότερο έμπειροι στην τέχνη αυτή του εντοπισμού της βασικής ενότητας, που συνεπάγεται τη δημιουργική ποικιλία και της ανακάλυψης της θείας αρμονίας, η οποία απλώνεται πάνω σ’ ολόκληρη αυτή τη λειτουργία της πολλαπλότητας, αντιλαμβάνονται καλύτερα την θεία και μοναδική επιδίωξη που παρουσιάζεται σε όλες αυτές τις πολυποίκιλες εκδηλώσεις της συμπαντικής δημιουργικής ενέργειας.

^{(637.3) 56:1.1} Η φυσική, ή υλική δημιουργία δεν είναι άπειρη, αλλά είναι τέλεια συντονισμένη. Υπάρχει ισχύς, ενέργεια και δύναμη, αλλά όλες έχουν μία προέλευση. Τα επτά υπερσύμπαντα είναι φαινομενικά δισυπόστατα. Το κεντρικό σύμπαν, τρισυπόστατο. Ο Παράδεισος, όμως, έχει μία και μοναδική φυσική δομή. Και ο Παράδεισος είναι η πραγματική γενεσιουργός αιτία όλων των υλικών συμπάντων – παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών. Τα κοσμικά, όμως, αυτά παράγωγα είναι ένα αιώνιο αποτέλεσμα. Σε μηδέν χρόνο - παρελθόντα, παρόντα, ή μέλλοντα – το διάστημα, αλλά και ο υλικός κόσμος εκπορεύονται από το πυρηνικό Νησί του Φωτός. Ως η κοσμική πηγή, ο Παράδεισος λειτουργεί προγενέστερα του διαστήματος και πριν από το χρόνο. Εξ αυτού τα παράγωγά του θα φαίνονταν ότι στερούνται χρόνου και διαστήματος αν δεν αναδύονταν δια του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου¹ του ύπατου ταμιευτήρα τους στο διάστημα, του αποκαλυπτή και ρυθμιστή τους στο χρόνο.

^{(637.4) 56:1.2} Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο στηρίζει το φυσικό σύμπαν, ενώ το Θείο Απόλυτο ενεργοποιεί τον έξοχο υπερέλεγχο εφ’ όλης της υλικής πραγματικότητας. Και τα δύο Απόλυτα ενοποιούνται δια του Συμπαντικού Απόλυτου. Αυτός ο συνεκτικός συσχετισμός του υλικού σύμπαντος γίνεται καλύτερα κατανοητός από όλες τις οντότητες – υλικές, μοροντιανές, απολυτοειδείς, ή πνευματικές – δια της παρατήρησης της βαρυτικής απόκρισης του συνόλου της αυθεντικής, υλικής πραγματικότητας προς τη βαρύτητα, την επικεντρωνόμενη στον χαμηλότερο Παράδεισο.

^{(638.1) 56:1.3} Η ενοποίηση της βαρύτητας είναι συμπαντική και ομοιόμορφη. Η απόκριση προς την αμιγή ενέργεια είναι επίσης συμπαντική και αναπόφευκτη. Η αμιγής ενέργεια (η πρωταρχική δύναμη) και το αμιγές πνεύμα προ-ανταποκρίνονται απολύτως στην βαρύτητα. Οι πρωταρχικές αυτές δυνάμεις, ανήκουσες στα Απόλυτα, ελέγχονται προσωπικά από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ως εκ τούτου, το σύνολο της βαρύτητας επικεντρώνεται στην προσωπική παρουσία του, αμιγούς ενέργειας και πνεύματος, Πατέρα του Σύμπαντος στην υπεράνω της ύλης κατοικία του.

^{(638.2) 56:1.4} Η αμιγής ενέργεια είναι ο προπάτορας όλων των σχετικών, μη πνευματικών, λειτουργικών πραγματικοτήτων, ενώ το αμιγές πνεύμα είναι το δυναμικό του θείου και κατευθυντήριου υπερελέγχου όλων των βασικών ενεργειακών συστημάτων. Και οι πραγματικότητες αυτές, τόσο διαφορετικές, όπως εκδηλώνονται σ’ ολόκληρο το σύμπαν και όπως παρατηρούνται στην κίνηση του χρόνου, επικεντρώνονται και οι δύο στο πρόσωπο του Πατέρα του Παραδείσου. Εντός του γίνονται ένα – πρέπει να ενοποιηθούν – διότι ο Θεός είναι ένας. Η προσωπικότητα του Πατέρα είναι απόλυτα ενοποιημένη.

^{(638.3) 56:1.5} Στην άπειρη φύση του Θεού του Πατέρα δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρχει δισυπόστατη πραγματικότητα, όπως φυσική και πνευματική. Όταν, όμως, κοιτάξουμε πέραν των άπειρων επιπέδων και της απόλυτης πραγματικότητας των προσωπικών αξιών του Πατέρα του Σύμπαντος, παρατηρούμε την ύπαρξη των δύο αυτών πραγματικοτήτων και αναγνωρίζουμε ότι αντιδρούν πλήρως στην προσωπική του παρουσία. Εντός του συνίστανται τα πάντα.

^{(638.4) 56:1.6} Τη στιγμή που αφήνετε την ανεπιφύλακτη έννοια της άπειρης προσωπικότητας του Πατέρα του Σύμπαντος, πρέπει να θεωρήσετε τη ΔΙΑΝΟΙΑ ως την αναπόφευκτη τεχνική της ενοποίησης της αεί-διευρυνόμενης απόκλισης αυτών των δισυπόστατων συμπαντικών εκδηλώσεων της αυθεντικής, μοναδικής υπόστασης, προσωπικότητας του Δημιουργού, της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου – του ΕΙΜΑΙ.

^{(638.5) 56:2.1} Ο Πατέρας-Λογισμός πραγματοποιεί την έκφραση του πνεύματος στον Λόγο-Υιό και επιτυγχάνει τη διεύρυνση της πραγματικότητας δια του Παραδείσου στα αχανή υλικά σύμπαντα. Οι πνευματικές εκφράσεις του Αιώνιου Υιού συνδέονται με τα υλικά επίπεδα της δημιουργίας μέσω της λειτουργίας του Απείρου Πνεύματος, δια της, προς το πνεύμα αντιδρώσας, διανοητικής λειτουργίας του οποίου και των φυσικών-κατευθυντήριων διανοητικών πράξεων του οποίου, οι πνευματικές πραγματικότητες του Θείου και οι υλικές επιπτώσεις του Θείου συνδέονται οι μεν με τις δε.

^{(638.6) 56:2.2} Η διάνοια αποτελεί το λειτουργικό δώρο του Απείρου Πνεύματος, άπειρη, ως εκ τούτου, δυνητικά και συμπαντική σε πλήρωση. Ο πρωταρχικός λογισμός του Πατέρα του Σύμπαντος διαιωνίζεται σε δισυπόστατη έκφραση: Το Νησί του Παραδείσου και το Θείο του ισόποσο, τον πνευματικό και Αιώνιο Υιό. Τέτοια δυικότητα της αιώνιας πραγματικότητας καθιστά το διανοητικό Θεό, το Άπειρο Πνεύμα, αναπόφευκτο. Ο νους αποτελεί τον απαραίτητο δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της πνευματικής και υλικής πραγματικότητας. Το υλικό, εξελικτικό πλάσμα μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει το ενοικούν πνεύμα μόνο δια της λειτουργίας του νου.

^{(638.7) 56:2.3} Τούτος ο άπειρος και συμπαντικός νους λειτουργεί στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος ως η κοσμική διάνοια. Και παρ’ όλον ότι εκτείνεται από την πρωτόγονη λειτουργία των συνοδών πνευμάτων, έως τη μεγαλειώδη διάνοια του διευθύνοντα συμβούλου ενός σύμπαντος, ακόμη και αυτή η κοσμική διάνοια είναι επαρκώς ενοποιημένη στην εποπτεία των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, τα οποία είναι και αυτά συντονισμένα με την Υπέρτατη Διάνοια του χρόνου και του διαστήματος και τέλεια συνδεδεμένα με την τα πάντα περικλείουσα διάνοια του Απείρου Πνεύματος.

^{(639.1) 56:3.1} Καθώς η συμπαντική διανοητική βαρύτητα επικεντρώνεται στην εν Παραδείσω προσωπική παρουσία του Απείρου Πνεύματος, έτσι και η συμπαντική πνευματική βαρύτητα επικεντρώνεται στην Παραδείσια προσωπική παρουσία του Αιώνιου Υιού. Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ένας, αλλά στο χωροχρόνο αποκαλύπτεται μέσω των δισυπόστατων φαινομένων της αμιγούς ενέργειας και του αμιγούς πνεύματος.

^{(639.2) 56:3.2} Οι πνευματικές πραγματικότητες του Παραδείσου είναι επίσης μία, αλλά σε όλες τις χωροχρονικές καταστάσεις και σχέσεις το μοναδικό αυτό πνεύμα αποκαλύπτεται δια των δισυπόστατων φαινομένων των πνευματικών προσωπικοτήτων και των εκδηλώσεων του Αιώνιου Υιού, καθώς επίσης και δια των πνευματικών προσωπικοτήτων και των επιδράσεων του Απείρου Πνεύματος και των συνεργικών δημιουργιών. Επιπλέον, δε, υπάρχει και ένα τρίτο – αμιγώς πνευματική κλασματοποίηση – η πλήρωση του Πατέρα δια των Προσαρμοστών της Σκέψης καθώς και άλλων πνευματικών οντοτήτων, οι οποίες είναι προ-ατομικές.

^{(639.3) 56:3.3} Ανεξαρτήτως του σε ποιο επίπεδο συμπαντικών δραστηριοτήτων μπορεί να συναντήσετε πνευματικά φαινόμενα, ή να επικοινωνήσετε με πνευματικές υπάρξεις, γνωρίζετε ότι όλες εκπορεύονται από τον Θεό ο οποίος είναι πνεύμα, δια της λειτουργίας του Πνεύματος-Υιού και της Άπειρης Διάνοιας-Πνεύματος. Και τούτο το ευρύτατα διεσπαρμένο πνεύμα λειτουργεί ως φαινόμενο στους εξελικτικούς κόσμους του χρόνου, όπως κατευθύνεται από τα αρχηγεία των τοπικών συμπάντων. Από τις πρωτεύουσες αυτές των Δημιουργών Υιών εκπορεύονται το Άγιο Πνεύμα και το Πνεύμα της Αλήθειας, μαζί με τη λειτουργία των συνοδών διανοιών-πνευμάτων, προς τα κατώτερα, εξελισσόμενα επίπεδα της υλικής διάνοιας.

^{(639.4) 56:3.4} Ενώ η διάνοια είναι περισσότερο ενοποιημένη στο επίπεδο των Κυρίαρχων Πνευμάτων, σε συνεργασία με το Υπέρτατο Ον, και όπως η κοσμική διάνοια υποτάσσεται στην Απόλυτη Διάνοια, η πνευματική λειτουργία επί των εξελισσόμενων κόσμων είναι περισσότερο άμεσα ενοποιημένη στις προσωπικότητες που κατοικούν στα αρχηγεία των τοπικών συμπάντων και στα πρόσωπα των προεδρευόντων Θείων Λειτουργών, οι οποίοι είναι με τη σειρά τους σχεδόν τέλεια συνδεδεμένοι με το εν Παραδείσω κύκλωμα της βαρύτητας του Αιώνιου Υιού, όπου λαμβάνει χώρα η τελική ενοποίηση όλων των εκδηλώσεων του πνεύματος στο χρόνο και το διάστημα.

^{(639.5) 56:3.5} Η τελειοποιημένη υπόσταση των πλασμάτων μπορεί να επιτευχθεί, να διατηρηθεί και να γίνει αιώνια δια της συγχώνευσης της συνειδητοποιημένης διάνοιας με ένα κλάσμα του προ-Τριαδικού πνευματικού δώρου ενός εκ των προσώπων της Παραδείσιας Τριάδας. Ο θνητός νους είναι δημιουργία των Υιών και των Θυγατέρων του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος και, όταν συγχωνεύεται με τον Προσαρμοστή της Σκέψης που προέρχεται από τον Πατέρα, μετέχει στην τρίπτυχη πνευματική ιδιότητα των εξελικτικών κόσμων. Οι τρεις, όμως, αυτές πνευματικές εκφάνσεις ενοποιούνται τέλεια στους τελικιστές, έστω και όπως ήταν στην αιωνιότητα έτσι ενοποιημένοι με το Συμπαντικό ΕΙΜΑΙ πριν αυτό γίνει ο Συμπαντικός Πατέρας του Αιώνιου Υιού και του Απείρου Πνεύματος.

^{(639.6) 56:3.6} Το Πνεύμα πρέπει πάντοτε και τελικά να είναι τρίπτυχο, όσον αφορά στην έκφραση και ενοποιημένο δια της Τριάδας στην τελική του πραγμάτωση. Το Πνεύμα προέρχεται από μία πηγή, μέσω μιας τρίπτυχης έκφρασης. Και στην τελικότητα πρέπει και μπορεί να φθάσει στην πλήρη πραγμάτωσή του, στη θεία αυτή ενοποίηση η οποία βιώνεται στην εύρεση του Θεού – την αρμονία με το θείο – στην αιωνιότητα, καθώς επίσης και δια της λειτουργίας της κοσμικής διάνοιας της άπειρης έκφρασης του αιώνιου λόγου του συμπαντικού λογισμού του Πατέρα.

^{(639.7) 56:4.1} Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι μία θεία τελειοποιημένη προσωπικότητα. Ως εκ τούτου, όλα τα ανερχόμενα παιδιά του που μεταφέρονται στον Παράδεισο δια της ανακτώμενης κεκτημένης ταχύτητας των Προσαρμοστών της Σκέψης, οι οποίοι απεστάλησαν από τον Παράδεισο για να ενοικήσουν τους υλικούς θνητούς υπακούοντας στην εντολή του Πατέρα, με τον ίδιο τρόπο θα γίνουν πλήρως ενοποιημένες προσωπικότητες πριν φθάσουν στη Χαβόνα.

^{(640.1) 56:4.2} Η προσωπικότητα εγγενώς προσπαθεί να ενοποιήσει όλες τις συνιστώσες πραγματικότητες. Η άπειρη προσωπικότητα της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου, ο Πατέρας του Σύμπαντος, ενοποιεί και τα επτά συνιστώντα Απόλυτα του Απείρου. Και η προσωπικότητα του θνητού ανθρώπου, όντας αποκλειστική και άμεση πλήρωση του Πατέρα του Σύμπαντος, με τον ίδιο τρόπο διαθέτει τη δυνατότητα ενοποίησης των παραγόντων που συνιστούν το θνητό πλάσμα. Μία τέτοια ενοποιητική δημιουργικότητα της προσωπικότητας κάθε πλάσματος, αποτελεί γενέθλιο σημάδι, της ανώτερης και αποκλειστικής του προέλευσης, ενώ είναι ένα επιπλέον στοιχείο της αδιάσπαστης επαφής του με την ίδια αυτή προέλευση μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, δια του οποίου η προσωπικότητα των πλασμάτων διατηρεί άμεση και συνεχή επαφή με τον Πατέρα όλων των προσωπικοτήτων στον Παράδεισο.

^{(640.2) 56:4.3} Παρ’ όλον ότι ο Θεός είναι πασίδηλος από τους χώρους του Επτάπτυχου μέσω του υπέρτατου και του απώτατου στον θεό τον Απόλυτο, το κύκλωμα της προσωπικότητας, επικεντρωνόμενο στον παράδεισο και στο πρόσωπο του Θεού του Πατέρα, μεριμνά για την πλήρη και τέλεια ενοποίηση όλων αυτών των διαφορετικών εκφάνσεων της θείας προσωπικότητας, τόσο, όσον αφορά σε όλες τις προσωπικότητες των πλασμάτων, σε όλα τα επίπεδα της ευφυούς υπόστασης και σε όλους τους χώρους του τέλειου, τελειοποιημένου και τελειοποιούμενου σύμπαντος.

^{(640.3) 56:4.4} Ενώ ο Θεός είναι για τα σύμπαντα και μέσα σ’ αυτά όλα όσα έχουμε παρουσιάσει, παρά ταύτα, για εσάς αλλά και για όλα τα άλλα πλάσματα που γνωρίζουν τον Θεό είναι ένας, ο πατέρας σας και ο Πατέρας τους. Για την προσωπικότητα ο Θεός δεν μπορεί να είναι πλουραλιστικός. Ο θεός είναι ο Πατέρας για κάθε ένα από τα πλάσματά του και είναι κυριολεκτικά αδύνατο για οποιοδήποτε παιδί να έχει περισσότερους από έναν πατέρες.

^{(640.4) 56:4.5} Φιλοσοφικά, κοσμικά και αναφορικά με τα διαφορετικά επίπεδα και χώρους εκδήλωσης, μπορείτε, αλλά και πρέπει να κατανοήσετε τη λειτουργία των πλουραλιστικών Θεοτήτων και να υποθέσετε την ύπαρξη των πλουραλιστικών Τριάδων. Αλλά στη λατρευτική εμπειρία της ατομικής επικοινωνίας κάθε προσωπικότητας που εκδηλώνει τη λατρεία της, σ’ ολόκληρο το κυρίαρχο σύμπαν, ο Θεός είναι ένας. Και αυτή η ενοποιημένη και ατομική Θεότητα είναι ο εν Παραδείσω γονέας μας, ο Θεός ο Πατέρας, ο επιφοιτών, ο προστάτης και Πατέρας όλων των προσωπικοτήτων, από το θνητό άνθρωπο στους κατοικημένους κόσμους, ως τον Αιώνιο Υιό, στο κεντρικό Νησί του Φωτός.

^{(640.5) 56:5.1} Η ακεραιότητα, το αδιαίρετο, της Παραδείσιας Θεότητας είναι υπαρκτό και απόλυτο. Υπάρχουν τρεις αιώνιες εξατομικεύσεις της Θεότητας – ο Πατέρας του Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα – αλλά στην Παραδείσια Τριάδα είναι ουσιαστικά ένας, αδιαίρετος και αχώριστος.

^{(640.6) 56:5.2} Από το Από το αρχικό επίπεδο υπαρξιακής πραγματικότητας του Παραδείσου-Χαβόνα, διακρίνονται δύο υπό-απόλυτα επίπεδα και από αυτά άρχισαν ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα τη δημιουργία των πολυάριθμων προσωπικών συνεργατών και υφισταμένων τους. Και ενώ είναι ανάρμοστο, σε σχέση μ’ αυτά, να επιχειρήσουμε την μελέτη της απολυτοειδούς ενοποίησης του θείου στα υπερβατικά επίπεδα του απώτατου, είναι εφικτό να εξετάσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά της ενοποιητικής λειτουργίας των διαφόρων εξατομικεύσεων της Θεότητας στις οποίες η θεία φύση εκδηλώνεται λειτουργικά στους διαφορετικούς τομείς της δημιουργίας και τις ποικίλες τάξεις των ευφυών υπάρξεων.

^{(640.7) 56:5.3} Η παρούσα δραστηριοποίηση του θείου στα υπερσύμπαντα εκδηλώνεται δραστικά στη λειτουργία των Υπέρτατων Δημιουργών – των Δημιουργών Υιών και Πνευμάτων του τοπικού σύμπαντος, τους Αρχαίους των Ημερών του υπερσύμπαντος και τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα του Παραδείσου. Οι υπάρξεις αυτές συνιστούν τα τρία πρώτα επίπεδα του Θεού του Επτάπτυχου, που οδηγούν προς το εσωτερικό, προς τον Πατέρα του Σύμπαντος και ολόκληρος αυτός ο χώρος κυριαρχίας του Θεού του Επτάπτυχου συντονίζεται στο πρώτο επίπεδο της εμπειρικής θεότητας, στο εξελισσόμενο Υπέρτατο Ον.

^{(641.1) 56:5.4} Στον Παράδεισο και στο κεντρικό σύμπαν η ενότητα του Θείου αποτελεί πραγματικό γεγονός. Σ’ όλη την έκταση των εξελισσόμένων συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, η ενότητα του Θείου είναι επίτευγμα.

^{(641.2) 56:6.1} Όταν τα τρία αιώνια πρόσωπα της Θεότητας λειτουργούν ως αδιάσπαστη Θεότητα στην Τριάδα του Παραδείσου, επιτυγχάνουν την τέλεια ενότητα. Επίσης, όταν δημιουργούν, είτε συνεργικά, είτε μεμονωμένα, οι Παραδείσιοι επίγονοί τους επιδεικνύουν τη χαρακτηριστική ενότητα του θείου. Και η θεία αυτή φύση της πρόθεσης που εκδηλώνεται δια των Υπέρτατων Δημιουργών και των Κυβερνητών των χώρων του χρόνου και του διαστήματος, έχει ως αποτέλεσμα την λανθάνουσα ενοποιητική δύναμη της κυριαρχίας του εμπειρικού υπέρτατου, το οποίο, παρουσία της απρόσωπης ενεργειακής ενότητας του σύμπαντος, δημιουργεί μία ένταση στην πραγματικότητα, η οποία μπορεί να αποσοβηθεί μόνο δια της επαρκούς ενοποίησης με τις εμπειρικές πραγματικότητες της προσωπικότητας της εμπειρικής Θεότητας.

^{(641.3) 56:6.2} Οι πραγματικότητες της υπόστασης του Υπέρτατου Όντος πηγάζουν από τις Θεότητες του Παραδείσου και στον πιλοτικό κόσμο του εξώτερου κυκλώματος της Χαβόνα ενώνονται με τη δυναμική υπεροχή του Παντοδύναμου Υπέρτατου, του προερχόμενου από τη θεία φύση των Δημιουργών του μεγάλου σύμπαντος. Ο Θεός ο Υπέρτατος ως οντότητα υπήρχε στη Χαβόνα πριν από τη δημιουργία των επτά υπερσυμπάντων, αλλά εδραστηριοποιείτο μόνο σε πνευματικά επίπεδα. Η ανάπτυξη της Παντοδυναμίας του Υπέρτατου, με διαφορετική θεία σύνθεση στα εξελισσόμενα σύμπαντα, κατέληξε σε μία νέα δυναμική παρουσία της Θεότητας, η οποία συντονίσθηκε με το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου στη Χαβόνα δια της Υπέρτατης Διάνοιας, που ταυτόχρονα μεταφέρθηκε από την λανθάνουσα κατοικία της στην άπειρη διάνοια του Απείρου Πνεύματος, στη δρώσα λειτουργική διάνοια του Υπέρτατου Όντος.

^{(641.4) 56:6.3} Τα υλικής διάνοιας πλάσματα των εξελικτικών κόσμων των επτά υπερσυμπάντων μπορούν να κατανοήσουν την ενότητα της Θεότητας μόνο καθώς αυτή εξελίσσεται στη δυναμική αυτή σύνθεση της προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος. Σε οποιοδήποτε επίπεδο ύπαρξης, ο Θεός δεν μπορεί να υπερβεί την ικανότητα κατανόησης των υπάρξεων που βρίσκονται σ’ ένα τέτοιο επίπεδο. Ο θνητός άνθρωπος οφείλει, δια της αναγνώρισης της αλήθειας, της εκτίμησης του κάλλους και της λατρείας του καλού, να αναπτύξει την αναγνώριση ενός Θεού αγάπης και μετά να προχωρήσει, δια των ανελικτικών επιπέδων του θείου, στην κατανόηση του Υπέρτατου. Η Θεότητα, έχοντας δια του τρόπου αυτού γίνει κατανοητή ως δυναμικά ενοποιημένη, μπορεί κατόπιν να εξατομικευθεί πνευματικά για να γίνει κατανοητή και να κατακτηθεί από τα πλάσματα.

^{(641.5) 56:6.4} Ενώ οι ανερχόμενοι θνητοί επιτυγχάνουν την κατανόηση της δύναμης του Παντοδύναμου στις πρωτεύουσες των υπερσυμπάντων και την κατανόηση της προσωπικότητας του Υπέρτατου στα εξώτερα κυκλώματα της Χαβόνα, δεν βρίσκουν πραγματικά το Υπέρτατο Ον, όπως είναι προορισμένοι να βρουν τις Θεότητες του Παραδείσου. Ακόμα και οι τελικιστές, πνεύματα έκτου επιπέδου, δεν έχουν βρει το Υπέρτατο Ον, ούτε πρόκειται να το βρουν, μέχρις ότου επιτύχουν το έβδομου επιπέδου πνευματικό στάδιο και μέχρις ότου το Υπέρτατο καταστεί ουσιαστικά ενεργό στις δραστηριότητες των μελλοντικών εξώτερων συμπάντων.

^{(641.6) 56:6.5} Όταν, όμως, οι ανερχόμενοι γνωρίσουν τον Πατέρα του Σύμπαντος ως το έβδομο επίπεδο του Θεού του Επτάπτυχου, έχουν κατανοήσει την προσωπικότητα του Πρώτου Προσώπου όλων των θείων επιπέδων των προσωπικών σχέσεων με τα πλάσματα του σύμπαντος.

^{(642.1) 56:7.1} Η σταθερή πρόοδος της εξέλιξης στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος συνοδεύεται από τις αεί διευρυνόμενες αποκαλύψεις της Θεότητας σ’ όλα τα ευφυή πλάσματα. Η επίτευξη του αποκορυφώματος της εξελικτικής προόδου σ’ έναν κόσμο, ένα σύστημα, αστερισμό, σύμπαν, υπερσύμπαν, ή στο μέγα σύμπαν, σηματοδοτεί αντίστοιχες διευρύνσεις του θείου οι οποίες λειτουργούν προς, και εντός των προοδευουσών μονάδων της δημιουργίας. Και κάθε τέτοια τοπική βελτίωση της συνειδητοποίησης του θείου ακολουθείται από ορισμένες, σαφώς καθορισμένες επιπτώσεις της διευρυμένης εκδήλωσης του θείου σε όλους τους άλλους τομείς της δημιουργίας. Εκτεινόμενος έξω από τον Παράδεισο, κάθε νέος χώρος κυριαρχίας της πραγματοποιηθείσας και επιτευχθείσας εξέλιξης συνιστά μία νέα και διευρυμένη αποκάλυψη της εμπειρικής Θεότητας στο σύμπαν των συμπάντων.

^{(642.2) 56:7.2} Καθώς τα απαρτίζοντα ένα τοπικό σύμπαν στοιχεία προοδευτικά εγκαθίστανται στο φως και τη ζωή, ο Θεός ο Επτάπτυχος εκδηλώνεται ολοένα και περισσότερο. Η εξέλιξη του χρόνου και του διαστήματος δρομολογείται σ’ έναν πλανήτη με την αρχική έκφραση του θεού του Επτάπτυχου – τη συνεργασία Δημιουργού Υιού-Δημιουργικού Πνεύματος – να αναλαμβάνει τον έλεγχο. Με την παγίωση ενός συστήματος στο φως, αυτός ο σύνδεσμος Υιού-Πνεύματος φθάνει στην πλήρη λειτουργία του. Και όταν ένας ολόκληρος αστερισμός παγιωθεί δια του τρόπου αυτού, η δεύτερη φάση του Θεού του Επτάπτυχου ενεργοποιείται περισσότερο σ’ όλη την έκταση ενός τέτοιου τόπου. Η ολοκληρωμένη διοικητική εξέλιξη ενός τοπικού σύμπαντος ακολουθείται από νέα και αμεσότερη επικουρία των Κυρίαρχων Πνευμάτων του υπερσύμπαντος. Και στο σημείο αυτό αρχίζει επίσης η διαρκώς διευρυνόμενη αυτή αποκάλυψη και συνειδητοποίηση του Θεού του Υπέρτατου η οποία αποκορυφώνεται στην κατανόηση του Υπέρτατου Όντος από τους ανερχομένους, ενώ διέρχονται από τους κόσμους του έκτου κυκλώματος της Χαβόνα.

^{(642.3) 56:7.3} Ο Πατέρας του Σύμπαντος, ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα αποτελούν εμπειρικές εκδηλώσεις του θείου προς τα ευφυή πλάσματα και ως εκ τούτου δεν προχωρούν σε προσωπικές σχέσεις με τα διανοητικά και πνευματικά πλάσματα ολόκληρης της δημιουργίας.

^{(642.4) 56:7.4} Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ανερχόμενοι θνητοί μπορεί να βιώσουν την απρόσωπη παρουσία των διαδοχικών επιπέδων της Θεότητας πολύ πριν αποκτήσουν επαρκή πνευματικότητα και σωστή εκπαίδευση ώστε να επιτύχουν την εμπειρική προσωπική αναγνώριση της, και να επικοινωνήσουν με τις Θεότητες αυτές, ως εξατομικευμένες υπάρξεις.

^{(642.5) 56:7.5} Κάθε νέα εξελικτική κατάκτηση σ’ έναν τομέα της δημιουργίας, καθώς επίσης και κάθε νέα εισόρμηση στο διάστημα των εκδηλώσεων του θείου, ακολουθείται από ταυτόχρονες διευρύνσεις της λειτουργικής αποκάλυψης της Θεότητας εντός των, κατά την εν λόγω εποχή, υπαρχουσών και προηγουμένως οργανωθεισών μονάδων ολόκληρης της δημιουργίας. Τούτη η νέα εισόρμηση του διοικητικού έργου των συμπάντων και των συνιστωσών μονάδων τους, μπορεί να μην φαίνεται πάντα ότι εκτελείται με ακρίβεια, σύμφωνα με την τεχνική που περιγράφηκε εδώ, επειδή η πρακτική είναι να αποστέλλονται προπορευόμενες ομάδες διαχειριστών για να προετοιμάσουν το δρόμο για τις επακόλουθες και διαδοχικές εποχές του νέου διοικητικού ελέγχου. Ακόμη και ο Θεός ο Ύπατος προαναγγέλλει τον υπερβατικό του υπερέλεγχο επί των συμπάντων κατά τα τελευταία στάδια ενός τοπικού σύμπαντος παγιωμένου το φως και τη ζωή.

^{(642.6) 56:7.6} Είναι γεγονός ότι, καθώς οι δημιουργίες του χρόνου και του διαστήματος εγκαθίστανται προοδευτικά σε εξελικτικό επίπεδο, παρατηρείται μία νέα και πληρέστερη δραστηριοποίηση του Θεού του Υπέρτατου ταυτόχρονα με την αντιστοιχούσα ανάκληση των τριών πρώτων εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου. Εάν και όταν το μέγα σύμπαν παγιωθεί στο φως και τη ζωή, ποια θα είναι τότε η μελλοντική λειτουργία των Δημιουργών-Δημιουργικών εκδηλώσεων του Θεού του Επτάπτυχου, εάν ο Θεός ο Υπέρτατος αναλάβει τον άμεσο έλεγχο των δημιουργιών αυτών του χρόνου και του διαστήματος; Πρόκειται αυτοί οι οργανωτές και πρωτοπόροι των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος να αποδεσμευθούν, για παρόμοιες δραστηριότητες στο εξώτερο διάστημα; Δεν το γνωρίζουμε, αλλά πιθανολογούμε πολλά πάνω σ’ αυτά, καθώς και σε σχετικά μ’ αυτά θέματα.

^{(643.1) 56:7.7} Καθώς τα όρια της εμπειρικής Θεότητας διευρύνονται στους χώρους του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου, οραματιζόμαστε τη δραστηριοποίηση του Θεού του Επτάπτυχου κατά τις προηγούμενες εξελικτικές εποχές των δημιουργιών αυτών του μέλλοντος. Δεν συμφωνούμε όλοι πάνω στο μελλοντικό καθεστώς των Αρχαίων των Ημερών και των Κυρίαρχων Πνευμάτων του υπερσύμπαντος. Ούτε γνωρίζουμε εάν το Υπέρτατο Ον θα λειτουργεί τότε, ή όχι, όπως στα επτά υπερσύμπαντα. Όλοι όμως πιθανολογούμε ότι οι Μιχαήλ, οι Δημιουργοί Υιοί, προορίζονται να λειτουργήσουν σ’ αυτά τα εξώτερα σύμπαντα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι μελλοντικές εποχές θα γίνουν μάρτυρες μιας εγγύτερης μορφής ενοποίησης μεταξύ των Δημιουργών Υιών και των θείων Λειτουργών. Είναι, επίσης, πιθανό μία τέτοια ενοποίηση των δημιουργών να οδηγήσει σε μία νέα έκφραση της ταυτοποίησης συνεργατών-δημιουργών σ’ ένα απώτατο μέλλον. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν γνωρίζουμε τις πιθανότητες αυτές του άγνωστου μέλλοντος.

^{(643.2) 56:7.8} Γνωρίζουμε πάντως ότι στα σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος ο Θεός ο Επτάπτυχος προετοιμάζει μία προοδευτική προσέγγιση προς τον πατέρα του Σύμπαντος και ότι αυτή η εξελικτική προσέγγιση ενοποιείται εμπειρικά στον Θεό τον Υπέρτατο. Μπορούμε να εικάσουμε ότι ένα τέτοιο σχέδιο πρέπει να επικρατήσει στα εξώτερα σύμπαντα. Από την άλλη πλευρά, οι νέες τάξεις των υπάρξεων που μπορεί κάποτε να κατοικήσουν τα σύμπαντα αυτά, ίσως καταστούν ικανές να προσεγγίσουν τη Θεότητα σ’ ένα απώτατο επίπεδο και μέσω απολυτοειδών τεχνικών. Εν συντομία, δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πάνω στο ποια τεχνική προσέγγισης του θείου μπορεί να εφαρμοσθεί στα μέλλοντα σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.

^{(643.3) 56:7.9} Οπωσδήποτε, όμως, θεωρούμε ότι τα τελειοποιημένα υπερσύμπαντα θα γίνουν, κατά κάποιο τρόπο, μέρος της προς τον Παράδεισο ανελικτικής πορείας των υπάρξεων εκείνων οι οποίες μπορεί να κατοικούν σ’ αυτές τις εξώτερες δημιουργίες. Είναι πολύ πιθανό ότι σ’ αυτή τη μελλοντική εποχή, θα γίνουμε μάρτυρες της προσέγγισης στη Χαβόνα των κατοίκων του εξώτερου διαστήματος, δια των επτά υπερσυμπάντων, δια της λειτουργίας του Θεού του Υπέρτατου, με, ή χωρίς τη συνεργασία των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων.

^{(643.4) 56:8.1} Το Υπέρτατο Ον έχει μία τρισυπόστατη λειτουργία στην εμπειρία του θνητού ανθρώπου. Πρώτον, είναι ο ενοποιητής του θείου μέσα στο χρόνο και το διάστημα, ο Θεός ο Επτάπτυχος. Δεύτερον, είναι το μέγιστο της Θεότητας το οποίο μπορούν τα πεπερασμένα πλάσματα να κατανοήσουν. Τρίτον, αποτελεί το μοναδικό δρόμο του θνητού ανθρώπου ώστε να πλησιάσει την υπερβατική εμπειρία της εναρμόνισης με την απολυτοειδή διάνοια, το αιώνιο πνεύμα και την Παραδείσια προσωπικότητα.

^{(643.5) 56:8.2} Οι ανερχόμενοι τελικιστές, έχοντας γεννηθεί στα τοπικά σύμπαντα, ανατραφεί στα υπερσύμπαντα και εκπαιδευθεί στο κεντρικό σύμπαν, περικλείουν στην προσωπική τους εμπειρία την πλήρη δυναμική της κατανόησης της θείας φύσης του Θεού του Επτάπτυχου στο χρόνο και το διάστημα, ενοποιούμενη στο Υπέρτατο. Οι τελικιστές υπηρετούν διαδοχικά στα σύμπαντα, εκτός εκείνου στο οποίο γεννήθηκαν, συσσωρεύοντας έτσι τη μία εμπειρία επί της άλλης, μέχρις ότου η ολοκλήρωση της επταπλής διαφορικότητας της πιθανής εμπειρίας των πλασμάτων επιτευχθεί. Δια της λειτουργίας των ενοικούντων Προσαρμοστών, οι τελικιστές καθίστανται ικανοί να βρουν τον Πατέρα του Σύμπαντος, αλλά είναι δια των τεχνικών αυτών της εμπειρίας που οι τελικιστές αυτοί φθάνουν πράγματι να γνωρίσουν το Υπέρτατο Ον, ενώ είναι προορισμένοι να υπηρετήσουν και την αποκάλυψη του Υπέρτατου αυτού Όντος εντός και προς τα μελλοντικά σύμπαντα του εξώτερου διαστήματος.

^{(644.1) 56:8.3} Να θυμάστε όλα αυτά που ο Θεός ο Πατέρας και οι εν Παραδείσω Υιοί του κάνουν για μας, ενώ εμείς με τη σειρά μας και εν πνεύματι έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε για, και στο, αναδυόμενο Υπέρτατο Ον. Η εμπειρία της αγάπης, της ευτυχίας και της υπηρεσίας στο σύμπαν είναι αμοιβαία. Ο Θεός ο Πατέρας δεν χρειάζεται να του επιστρέψουν οι υιοί του όλα όσα εκείνος πληροί επ’ αυτών, αλλά πρέπει (ή μπορούν) να πληρώσουν και εκείνοι με τη σειρά τους όλα αυτά τα πράγματα επί των συντρόφων τους και επί του αναπτυσσόμενου Υπέρτατου Όντος.

^{(644.2) 56:8.4} Όλα τα δημιουργικά φαινόμενα αντανακλούν τις προηγηθείσες δραστηριότητες του δημιουργού-πνεύματος. Είπεν ο Ιησούς – και είναι κυριολεκτικά αληθές: «Ο Υιός πράττει μόνο τα πράγματα εκείνα τα οποία βλέπει τον Πατέρα να πράττει.» Εν καιρώ, εσείς οι θνητοί ίσως αρχίσετε την αποκάλυψη του Υπέρτατου στους συντρόφους σας και, με αυξανόμενο ρυθμό, ίσως διευρύνετε την αποκάλυψη αυτή καθώς ανέρχεσθε προς τον Παράδεισο. Στην αιωνιότητα ίσως σας επιτραπεί να κάνετε ολοένα και μεγαλύτερες αποκαλύψεις του Θεού αυτού των εξελικτικών πλασμάτων σε ανώτατα επίπεδα – ακόμη και απώτατα- όπως είναι οι τελικιστές του έβδομου σταδίου.

^{(644.3) 56:9.1} Το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο και το Θείο Απόλυτο ενώνονται στο Συμπαντικό Απόλυτο. Τα Απόλυτα συντονίζονται στο Απώτατο, περιορίζονται στο Υπέρτατο και μεταβάλλονται, μέσα στο χρόνο και το διάστημα, στον Θεό τον Επτάπτυχο. Σε υπό-άπειρα επίπεδα υπάρχουν τρία απόλυτα, αλλά στο άπειρο φαίνονται να είναι ένα. Στον Παράδεισο υπάρχουν τρεις προσωποποιήσεις της Θεότητας, αλλά στην Τριάδα είναι μία.

^{(644.4) 56:9.2} To μεγαλύτερο φιλοσοφικό ερώτημα του κυρίαρχου σύμπαντος είναι τούτο: Υπήρχε το Απόλυτο (τα τρία Απόλυτα, ως ένα στην αιωνιότητα) προ της Τριάδας; Και είναι το Απόλυτο πρόγονος της τριάδας, Ή προηγήθηκε η Τριάδα του Απολύτου;

^{(644.5) 56:9.3} Αποτελεί το Ανεπιφύλακτο Απόλυτο μία δυναμική παρουσία, ανεξάρτητη από την Τριάδα; Επάγεται η παρουσία του θείου Απόλυτου την απεριόριστη λειτουργία της Τριάδας; Και είναι το Συμπαντικό Απόλυτο η τελική λειτουργία της Τριάδας, ακόμη και μία Τριάδα των Τριάδων;

^{(644.6) 56:9.4} Σε πρώτη σκέψη, μία θεώρηση του Απόλυτου ως προγόνου πάντων των πραγμάτων – ακόμη και της Τριάδας – φαίνεται να παρέχει μία παροδική ικανοποίηση συνακόλουθης ευαρέσκειας και φιλοσοφικής ενοποίησης, αλλά οποιοδήποτε παρόμοιο συμπέρασμα ακυρώνεται από την πραγματική ύπαρξη της αιώνιας φύσης της Τριάδας του Παραδείσου. Διδαχθήκαμε και πιστεύουμε ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος και οι Τριαδικοί συνεργάτες του είναι αιώνιοι κατά φύση και υπόσταση. Επί πλέον, δεν υπάρχει παρά ένα συνακόλουθο φιλοσοφικό συμπέρασμα και τούτο είναι: Το Απόλυτο είναι, για όλες τις ευφυείς υπάρξεις του σύμπαντος, η απρόσωπη και ισότιμη αντίδραση της Τριάδας (των Τριάδων) σε όλες τις βασικές και πρωταρχικές καταστάσεις του διαστήματος, διασυμπαντικές και εξωσυμπαντικές. Για όλες τις ευφυείς προσωπικότητες του μεγάλου σύμπαντος η Παραδείσια Τριάδα βρίσκεται για πάντα στην τελικότητα, την αιωνιότητα, το υπέρτατο και το απώτατο και, από κάθε πρακτική άποψη ατομικής κατανόησης και συνειδητοποίησης των πλασμάτων, ως απόλυτο.

^{(644.7) 56:9.5} Με τον τρόπο που ο νους των πλασμάτων μπορεί να εξετάσει το πρόβλημα αυτό, οδηγείται στην τελική θεώρηση του Συμπαντικού ΕΙΜΑΙ ως την πρωταρχική αιτία και την απεριόριστη πηγή της Τριάδας και του Απόλυτου μαζί. Ως εκ τούτου, όταν επιθυμούμε να αποκτήσουμε μία προσωπική θεώρηση του Απόλυτου, ξαναγυρίζουμε στο αιώνιο πρότυπο και το ιδεατό του Πατέρα του Σύμπαντος. Όταν θέλουμε να διευκολύνουμε την κατανόηση, ή να διευρύνουμε τη συνειδητοποίηση αυτού του, κατά τα λοιπά, απρόσωπου Απόλυτου, επανερχόμαστε στο γεγονός ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο υπαρκτός Πατέρας της απόλυτης προσωπικότητας. Ο Αιώνιος Υιός είναι το Απόλυτο Πρόσωπο, αν και όχι υπό την εμπειρική έννοια, η προσωποποίηση του Απόλυτου. Επιπλέον, εξακολουθούμε να οραματιζόμαστε τις εμπειρικές Τριάδες ως αποκορυφούμενες στην εμπειρική προσωποποίηση του Θείου Απόλυτου, ενώ αντιλαμβανόμαστε το Συμπαντικό Απόλυτο ως απαρτίζον τα συμπαντικά και εξωσυμπαντικά φαινόμενα της εκδηλούμενης παρουσίας των απρόσωπων δραστηριοτήτων των ενοποιημένων και συντονισμένων Θείων συσχετισμών του υπέρτατου, του απώτατου και του απείρου – της Τριάδας των Τριάδων.

^{(645.1) 56:9.6} Ο Θεός ο Πατέρας διακρίνεται σε όλα τα επίπεδα από το πεπερασμένο ως το άπειρο και, παρά το ότι τα πλάσματά του, από τον Παράδεισο ως τους εξελικτικούς κόσμους, τον αντιλαμβάνονται με ποικίλους τρόπους, μόνον ο Αιώνιος Υιός και το Άπειρο Πνεύμα τον γνωρίζουν ως αιωνιότητα.

^{(645.2) 56:9.7} Η πνευματική προσωπικότητα είναι απόλυτη μόνο στον Παράδεισο και η θεώρηση του Απόλυτου είναι ανεπιφύλακτη μόνο στην αιωνιότητα. Η Θεία παρουσία είναι απόλυτη μόνο στον Παράδεισο και η αποκάλυψη του Θεού πρέπει πάντα να είναι μερική, σχετική και προοδευτική, μέχρις ότου η δύναμή του γίνει εμπειρικά άπειρη στη διαστημική δυναμικότητα του Ανεπιφύλακτου Απόλυτου, ενώ η εκδήλωση της προσωπικότητάς του γίνεται εμπειρικά άπειρη στην εκδηλούμενη παρουσία του Θείου Απόλυτου και ενώ αυτές οι δύο δυναμικές του απείρου ενοποιούνται πραγματικά στο Συμπαντικό Απόλυτο.

^{(645.3) 56:9.8} Πέραν, όμως, των υπό-άπειρων επιπέδων, τα τρία Απόλυτα είναι ένα και ως εκ τούτου το άπειρο πραγματώνεται δια της Θεότητας, ανεξάρτητα από το αν οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ύπαρξης πραγματώνει ποτέ τη συνειδητοποίηση του απείρου.

^{(645.4) 56:9.9} Η ύπαρξη στην αιωνιότητα συνεπάγεται την υπαρξιακή αυτοπραγμάτωση του απείρου, έστω και αν μία άλλη αιωνιότητα είναι δυνατόν να απαιτηθεί για να βιωθεί η αυτοπραγμάτωση των εμπειρικών δυναμικών, συμφυών σε μία άπειρη αιωνιότητα – ένα αιώνιο άπειρο.

^{(645.5) 56:9.10} Και ο Θεός ο Πατέρας είναι η ατομική απαρχή όλων των εκδηλώσεων της Θεότητας, αλλά και η πραγματικότητα για όλα τα ευφυή πλάσματα και τις πνευματικές υπάρξεις σ’ ολόκληρο το σύμπαν των συμπάντων. Ως προσωπικότητες, τώρα, ή στις διαδοχικές συμπαντικές εμπειρίες του αιώνιου μέλλοντος, ανεξάρτητα από το αν επιτύχετε την κατάκτηση του Θεού του Επτάπτυχου, αντιληφθείτε το Θεό τον Υπέρτατο, βρείτε τον Θεό τον Απώτατο, ή προσπαθήσετε να κατανοήσετε την αρχή του Θεού του Απόλυτου, θα ανακαλύψετε, για την αιώνια ικανοποίησή σας ότι με την ολοκλήρωση κάθε περιπέτειας που θα έχετε, σε καινούργια εμπειρικά επίπεδα, ξαναβρήκατε τον αιώνιο Θεό – τον Παραδείσιο πατέρα όλων των προσωπικοτήτων του σύμπαντος.

^{(645.6) 56:9.11} Ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι η δικαίωση της συμπαντικής ενότητας όπως αυτή πρέπει σε βαθμό υπέρτατο, ακόμη και απώτατο, να πραγματώνεται στην μετά το απώτατο ενότητα των απολύτων αξιών και εννοιών – στην απεριόριστη Πραγματικότητα.

^{(645.7) 56:9.12} Οι Οργανωτές της Κυρίαρχης Δύναμης προχωρούν στο διάστημα και κινητοποιούν τις ενέργειές του ώστε να ανταποκριθούν στη βαρύτητα της Παραδείσιας έλξης του Πατέρα του Σύμπαντος και κατόπιν έρχονται οι Δημιουργοί Υιοί, που διαρρυθμίζουν τις στη βαρύτητα αντιδρώσες αυτές δυνάμεις σε κατοικημένα σύμπαντα όπου εξελίσσονται ευφυή πλάσματα, τα οποία δέχονται εντός τους το πνεύμα του Πατέρα του Παραδείσου, που στη συνέχεια ανελίσσονται προς τον Πατέρα για να γίνουν σαν αυτόν, σε όλες τις δυνατές θείες ιδιότητες.

^{(645.8) 56:9.13} Η διαρκής και επεκτεινόμενη προέλαση των δημιουργικών δυνάμεων του Παραδείσου μέσα στο διάστημα φαίνεται να προαγγέλλει τον αεί διευρυνόμενο χώρο κυριαρχίας του βαρυτικού ελέγχου του Πατέρα του Σύμπαντος και τον μηδέποτε λήγοντα πολλαπλασιασμό των ποικίλων τύπων των ευφυών πλασμάτων, που μπορούν να αγαπούν το Θεό και να αγαπώνται από αυτόν και τα οποία, γνωρίζοντας έτσι το Θεό, μπορούν να αποφασίσουν να γίνουν σαν αυτόν, να επιλέξουν να κατακτήσουν τον Παράδεισο και να βρουν τον Θεό.

^{(646.1) 56:9.14} Το σύμπαν των συμπάντων είναι απόλυτα ενοποιημένο. Ο Θεός είναι ένας σε δύναμη και υπόσταση. Υπάρχει συντονισμός όλων των επιπέδων της ενέργειας και όλων των φάσεων της προσωπικότητας. Φιλοσοφικά και εμπειρικά, ως θεώρηση και ως πραγματικότητα, όλες οι καταστάσεις και οι υπάρξεις έχουν κέντρο τον Πατέρα του Σύμπαντος. Ο Θεός είναι τα πάντα και εις τα πάντα και καμία κατάσταση, ή πλάσμα, δεν υπάρχει χωρίς αυτόν.

^{(646.2) 56:10.1} Καθώς οι παγιωμένοι στο φως και τη ζωή κόσμοι προχωρούν από το αρχικό στάδιο, στην έβδομη περίοδο, αντιλαμβάνονται προοδευτικά την πραγμάτωση της αλήθειας του Θεού του Επτάπτυχου, κλιμακούμενοι από την προσκύνηση του Δημιουργού Υιού, μέχρι τη λατρεία του Παραδείσιου Πατέρα του. Σ’ όλη τη διάρκεια του συνεχιζόμενου έβδομου σταδίου της ιστορίας ενός τέτοιου κόσμου οι διαρκώς προοδεύοντες θνητοί διευρύνουν τις γνώσεις τους για το Θεό τον Υπέρτατο, ενώ αμυδρά διακρίνουν την πραγματικότητα της υπερισχύουσας λειτουργίας του Θεού του Απώτατου.

^{(646.3) 56:10.2} Σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της μεγαλειώδους αυτής εποχής το κύριο μέλημα των διαρκώς προοδευόντων θνητών είναι η επιδίωξη μιας καλύτερης κατανόησης και μιας πληρέστερης συνειδητοποίησης των αντιληπτών στοιχείων του Θεού – της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης. Τούτο αντιπροσωπεύει την προσπάθεια του ανθρώπου να διακρίνει το Θεό στη διάνοια, την ύλη και το πνεύμα. Και καθώς ο θνητός κυνηγά αυτή την επιδίωξη, βρίσκει τον εαυτό του να απορροφάται ολοένα και περισσότερο στην εμπειρική μελέτη της φιλοσοφίας, της κοσμολογίας και του θείου.

^{(646.4) 56:10.3} Τη φιλοσοφία ως ένα σημείο την κατανοείτε και το θείο το αντιλαμβάνεσθε δια της λατρείας, της κοινωνικής προσφοράς και της ατομικής πνευματικής εμπειρίας, την αναζήτηση όμως της ομορφιάς – της κοσμολογίας – πολύ συχνά την περιορίζετε στη μελέτη των ανθρώπινων, άτεχνων, καλλιτεχνικών προσπαθειών. Η Ομορφιά, η τέχνη, είναι εν πολλοίς θέμα ενοποίησης των αντιθέτων. Η ποικιλία είναι βασική για την θεώρηση της ομορφιάς. Η υπέρτατη ομορφιά, το απαύγασμα της πεπερασμένης τέχνης, είναι το γίγνεσθαι της ενοποίησης του απείρου των κοσμικών έσχατων ορίων του Δημιουργού και του δημιουργήματος. Ο άνθρωπος που βρίσκει το Θεό και ο θεός που βρίσκει τον άνθρωπο – το δημιούργημα να γίνεται τέλειο σαν το Δημιουργό – αυτό είναι το ουράνιο επίτευγμα του υπέρτατα ωραίου, η κατάκτηση του κολοφώνα της κοσμικής τέχνης.

^{(646.5) 56:10.4} Ως εκ τούτου, ο υλισμός, η αθεΐα, είναι η μεγιστοποίηση της ασχήμιας, η κορύφωση της πεπερασμένης αντίθεσης του ωραίου. Η ανώτατη ομορφιά συνίσταται στο πανόραμα της ενοποίησης των παραλλαγών που δημιουργήθηκαν από την προ-υπαρξιακή αρμονική πραγματικότητα.

^{(646.6) 56:10.5} Η επίτευξη των κοσμολογικών επιπέδων της σκέψης περιλαμβάνει:

^{(646.7) 56:10.6} 1. Την περιέργεια. Την πείνα για αρμονία και τη δίψα για ομορφιά. Συνεχείς προσπάθειες για την ανακάλυψη νέων επιπέδων αρμονικών κοσμικών σχέσεων.

^{(646.8) 56:10.7} 2. Την αισθητική εκτίμηση. Την αγάπη για το ωραίο και την διαρκώς βελτιούμενη εκτίμηση της καλλιτεχνικής επαφής με όλες τις δημιουργικές εκδηλώσεις, σε όλα τα επίπεδα της πραγματικότητας.

^{(646.9) 56:10.8} 3. Την ηθική ευαισθησία. Δια της συνειδητοποίησης της αλήθειας, η εκτίμηση του ωραίου οδηγεί στην αίσθηση της αιώνιας προσαρμογής των πραγμάτων εκείνων που βάλλουν την αναγνώριση της θείας καλοσύνης στις σχέσεις της Θεότητας με όλες τις υπάρξεις. Και έτσι, ακόμη και η κοσμολογία οδηγεί στην αναζήτηση των θείων αξιών της πραγματικότητας – στην συνειδητοποίηση του θεού.

^{(646.10) 56:10.9} Οι κόσμοι που παγιώθηκαν στο φως και τη ζωή ενδιαφέρονται τόσο απόλυτα για την κατανόηση της αλήθειας, του ωραίου και της καλοσύνης επειδή οι ιδιότητες των εννοιών αυτών περικλείουν την αποκάλυψη της Θεότητας στους κόσμους του χρόνου και του διαστήματος. Οι έννοιες της αιώνιας αλήθειας δημιουργούν μία συνδυασμένη έκκληση στην διανοητική και πνευματική φύση του θνητού ανθρώπου. Η συμπαντική ομορφιά αγκαλιάζει τις αρμονικές σχέσεις και ρυθμούς της κοσμικής δημιουργίας. Τούτο αποτελεί περισσότερο ευδιάκριτα τη διανοητική έλξη και οδηγεί στην ενοποιημένη και σύγχρονη κατανόηση του υλικού σύμπαντος. Η θεία καλοσύνη αντιπροσωπεύει την αποκάλυψη των άπειρων αξιών στον πεπερασμένο νου, ώστε να γίνουν απ’ αυτόν αντιληπτές και να εξυψωθούν το ίδιο το κατώφλι του πνευματικού επιπέδου της ανθρώπινης κατανόησης.

^{(647.1) 56:10.10} Η αλήθεια είναι η βάση της επιστήμης και της φιλοσοφίας, συνιστώσα τη διανοητική βάση της θρησκείας. Η ομορφιά υποστηρίζει την τέχνη, τη μουσική και τους σημαντικούς ρυθμούς ολόκληρης της ανθρώπινης εμπειρίας. Η καλοσύνη περιλαμβάνει την έννοια της ηθικής, του ήθους και της θρησκείας – την πείνα για εμπειρική τελειότητα.

^{(647.2) 56:10.11} Η ύπαρξη της ομορφιάς συνεπάγεται την παρουσία του νου των πλασμάτων που μπορεί να εκτιμήσει τόσο βέβαια, όσο το γεγονός της προοδευτικής εξέλιξης υποδηλώνει την κυριαρχία της Υπέρτατης Διάνοιας. Η ομορφιά αποτελεί τη διανοητική αναγνώριση της αρμονικής σύνθεσης, στο χρόνο και το διάστημα, της ευρύτατης διαφοροποίησης της φαινομενικής πραγματικότητας, το σύνολο των οποίων προέρχεται από την προ-υπαρξιακή και αιώνια ενότητα.

^{(647.3) 56:10.12} Η καλοσύνη είναι η διανοητική αναγνώριση των σχετικών αξιών των διαφόρων επιπέδων της θείας τελειότητας. Η αναγνώριση της καλοσύνης συνεπάγεται την ύπαρξη μιας ηθικής διάνοιας, μία ατομική διάνοια με την ικανότητα να διακρίνει μεταξύ του καλού και του κακού. Το να διαθέτει, όμως, κανείς καλοσύνη, μεγαλείο, είναι το μέτρο του πραγματικού θείου επιτεύγματος.

^{(647.4) 56:10.13} Η αναγνώριση των πραγματικών σχέσεων συνεπάγεται την ύπαρξη μιας διάνοιας ικανής να διακρίνει μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης. Το επιφοιτούν Πνεύμα της Αλήθειας που περιβάλλει την ανθρώπινη διάνοια στην Ουράντια ανταποκρίνεται αλάθητα στην αλήθεια – τη συνάφεια του ζώντος πνεύματος όλων των πραγμάτων και όλων των υπάρξεων, όπως αυτές είναι συντονισμένες στην αιώνια ανέλιξη προς το Θεό.

^{(647.5) 56:10.14} Η κάθε ώθηση του κάθε ηλεκτρονίου, της κάθε σκέψης, ή πνεύματος αποτελεί μία δρώσα μονάδα σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Μόνο η αμαρτία είναι απομονωμένη, μόνο η βαρύτητα του κακού ανθίσταται στα διανοητικά και πνευματικά επίπεδα. Το σύμπαν αποτελεί ένα σύνολο. Κανένα πράγμα, ή πλάσμα δεν υπάρχει, δεν ζει απομονωμένο. Η αυτοπραγμάτωση είναι δυνητικά κακή, αν είναι αντικοινωνική. Είναι κυριολεκτικά αλήθεια: «Ουδείς δύναται να ζήσει μόνος.» Η κοσμική κοινωνικότητα συνιστά την ανώτερη μορφή της ενοποίησης της προσωπικότητας. Είπεν ο Ιησούς: «Ο μέγιστος εξ υμών, γενηθήτω υπηρέτης πάντων.»

^{(647.6) 56:10.15} Επιπλέον, η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη – η διανοητική προσέγγιση του ανθρώπου στο σύμπαν της διάνοιας, της ύλης και του πνεύματος – πρέπει να συνδυάζεται σε μία ενοποιημένη θεώρηση ενός θείου και υπέρτατου ιδεώδους. Όπως η θνητή προσωπικότητα ενοποιεί την ανθρώπινη εμπειρία με την ύλη, τη διάνοια και το πνεύμα, έτσι και αυτό το θείο και ανώτατο αυτό ιδεώδες ενοποιείται με το Υπέρτατο και εν συνεχεία προσωποποιείται ως Θεός γεμάτος πατρική αγάπη.

^{(647.7) 56:10.16} Κάθε διείσδυση στις σχέσεις των μερών προς οποιοδήποτε δεδομένο όλο απαιτεί την κατανόηση της σχέσης όλων των μερών προς το σύνολο αυτό. Και στο σύμπαν, τούτο σημαίνει τη σχέση των δημιουργημένων μερών προς το Δημιουργικό Σύνολο. Έτσι η Θεότητα γίνεται ο υπερβατικός, ακόμη και άπειρος στόχος της συμπαντικής και αιώνιας κατάκτησης.

^{(647.8) 56:10.17} Η συμπαντική ομορφιά είναι η αναγνώριση της ανάκλασης του Νησιού του Παραδείσου στην υλική δημιουργία, ενώ η αιώνια αλήθεια είναι η ιδιαίτερη λειτουργία των Υιών του Παραδείσου, οι οποίοι όχι μόνο πληρούν δια του εαυτού τους τις θνητές φυλές, αλλά επιπλέον παρέχουν αφειδώς το Πνεύμα τους της Αλήθειας σε όλους τους λαούς. Η Θεία καλοσύνη εκδηλώνεται πληρέστερα στη γεμάτη αγάπη λειτουργία των πολύμορφων προσωπικοτήτων του Απείρου Πνεύματος. Η αγάπη, όμως, το σύνολο των τριών αυτών ιδιοτήτων, αποτελεί τον τρόπο δια του οποίου αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το Θεό, ως πνευματικό του Πατέρα.

^{(648.1) 56:10.18} Η φυσική ύλη είναι η σκιά μέσα στο χρόνο και το διάστημα της ενέργειας του Παραδείσου – η λάμψη των απόλυτων Θεοτήτων. Οι έννοιες της αλήθειας είναι οι επιπτώσεις στην διάνοια των θνητών του αιώνιου λόγου της Θεότητας – η μέσα στο χρόνο και το διάστημα κατανόηση των υπέρτατων αρχών. Οι αξίες της καλοσύνης είναι οι ελεήμονες λειτουργίες των πνευματικών προσωπικοτήτων του Συμπαντικού, του Αιώνιου και του Απείρου προς τα πεπερασμένα πλάσματα, μέσα στο χρόνο και το διάστημα, πλάσματα των εξελικτικών σφαιρών.

^{(648.2) 56:10.19} Αυτές οι σημαντικές πραγματικές έννοιες του θείου συγχωνεύονται στη σχέση του Πατέρα με κάθε ξεχωριστό πλάσμα ως θεία αγάπη. Συντονίζονται στον Υιό και τους Υιούς του, ως θεία ευσπλαχνία. Εκδηλώνουν τις ιδιότητές τους δια του Πνεύματος και των πνευματικών παιδιών του ως θεία υπηρεσία, ως παρουσίαση του στοργικού ελέους προς τα παιδιά του χρόνου. Οι τρεις αυτές θεότητες πρωταρχικά εκδηλώνονται δια του Υπέρτατου Όντος, ως μία σύνθεση δυναμικής προσωπικότητας. Εκδηλώνονται επίσης ποικιλοτρόπως δια του Θεού του Επτάπτυχου, μέσα από επτά διαφορετικούς συσχετισμούς των θείων εννοιών και αξιών, σε επτά ανελικτικά επίπεδα.

^{(648.3) 56:10.20} Για τον πεπερασμένο άνθρωπο η αλήθεια, η ομορφιά και η καλοσύνη περικλείουν την πλήρη αποκάλυψη της θείας πραγματικότητας. Καθώς αυτή η δια της αγάπης αντίληψη της Θεότητας βρίσκει πνευματική έκφραση στη ζωή των θνητών που γνωρίζουν το Θεό, δρέπονται οι καρποί του θείου: η διανοητική γαλήνη, η κοινωνική πρόοδος, η ηθική ικανοποίηση, η πνευματική ευτυχία και η κοσμική σοφία. Οι προηγμένοι θνητοί σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται στο έβδομο στάδιο του φωτός και της ζωής έχουν μάθει ότι η αγάπη είναι το μεγαλύτερο πράγμα στο σύμπαν – και γνωρίζουν ότι ο Θεός είναι αγάπη.

^{(648.4) 56:10.21} Αγάπη είναι η επιθυμία να κάνει κανείς το καλό στους άλλους.

^{(648.5) 56:10.22} [Παρουσιάσθηκε από ένας Κραταιό Αγγελιαφόρο που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια, μετά από αίτημα του Σώματος Αποκάλυψης του Νέβαδον και σε συνεργασία με ένα συγκεκριμένο Μελχισεδέκ, τον επίκουρο Πλανητικό Πρίγκιπα της Ουράντια.]

^{(648.6) 56:10.23} Το κεφάλαιο αυτό της Συμπαντικής Ενότητας είναι το εικοστό πέμπτο μιας σειράς παρουσιάσεων από διάφορους συγγραφείς, οι οποίοι υποστηρίχθηκαν ως ομάδα από μία επιτροπή προσωπικοτήτων του Νέβαδον, δώδεκα στον αριθμό, και λειτουργούν υπό την καθοδήγηση του Μελχισεδέκ Μαντούτια. Καταγράψαμε τις αναφορές αυτές και τις παρουσιάσαμε στην Αγγλική γλώσσα με μία τεχνική εγκεκριμένη από τους ανωτέρους μας, το έτος 1934, του χρόνου της Ουράντια.)