ΕΓΓΡΑΦΟ 106 , ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

^{(1162.1) 106:0.1} Δεν είναι αρκετό, ο ανερχόμενος θνητός να γνωρίζει κάτι από τις σχέσεις της Θεότητας με τη γένεση και τις εκδηλώσεις της κοσμικής πραγματικότητας. Πρέπει επίσης να καταλάβει κάτι από τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του ιδίου και των πολυπληθών επιπέδων υπαρξιακής και εμπειρικής πραγματικότητας, των εν δυνάμει και των ενεργοποιημένων πραγματικοτήτων. Ο γήινος προσανατολισμός του ανθρώπου, η κοσμική του επίγνωση και η πνευματική του κατεύθυνση εμπλουτίζονται όλα από μια καλύτερη κατανόηση των συμπαντικών πραγματικοτήτων και των τεχνικών τους για συνεργασία, ολοκλήρωση και ενοποίηση.

^{(1162.2) 106:0.2} Το παρόν μεγάλο σύμπαν και το αναδυόμενο κυρίαρχο σύμπαν αποτελούνται από πολλές μορφές και φάσεις πραγματικότητας οι οποίες, με τη σειρά τους, υπάρχουν σε διάφορα επίπεδα λειτουργικής δραστηριότητας. Αυτές οι πολυποίκιλες υπάρξεις και υπολανθάνουσες υπάρξεις έχουν αναφερθεί προηγουμένως σε αυτά τα κείμενα και τώρα ομαδοποιούνται για αντιληπτική ευκολία στις ακόλουθες κατηγορίες:

^{(1162.3) 106:0.3} 1. Ατελή πεπερασμένα. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση των ανερχόμενων δημιουργημάτων του μεγάλου σύμπαντος, η παρούσα κατάσταση των θνητών της Ουράντια. Αυτό το επίπεδο περιέχει την ύπαρξη πλασμάτων από τον άνθρωπο μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, αυτούς που κατόρθωσαν το πεπρωμένο. Αναφέρεται στα σύμπαντα από τις πρώιμες φυσικές αρχές μέχρι, χωρίς να περιλαμβάνει, την αποκατάσταση σε φως και ζωή. Αυτό το επίπεδο συνιστά την παρούσα περιφέρεια δημιουργικής δραστηριότητας στο χωροχρόνο. Φαίνεται να κινείται προς τα έξω από τον Παράδεισο, γιατί το κλείσιμο της παρούσης συμπαντικής εποχής, η οποία θα χαρακτηρίσει το φτάσιμο του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή, θα χαρακτηρίσει επίσης την εμφάνιση μιας νέας τάξης εξελικτικής ανάπτυξης στο πρώτο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.

^{(1162.4) 106:0.4} 2. Πεπερασμένα ανωτάτου βαθμού. Αυτή είναι η παρούσα κατάσταση όλων των εμπειρικών δημιουργημάτων που πέτυχαν το πεπρωμένο – το πεπρωμένο όπως αυτό αποκαλύφθηκε στο στάδιο της παρούσης συμπαντικής εποχής. Ακόμα και τα σύμπαντα μπορούν να πετύχουν την ανώτατη κατάσταση, πνευματικά και φυσικά. Αλλά ο όρος «ανώτατο» είναι ένας σχετικός όρος από μόνος του – ανώτατο προς τι; Και αυτό που είναι ανώτατο, φαινομενικά τελικό στην παρούσα συμπαντική εποχή, μπορεί να μην είναι παρά αληθινό ξεκίνημα με τους όρους της εποχής που θα έλθει.

^{(1162.5) 106:0.5} 3. Υπερβατικά. Αυτό το υπέρ-πεπερασμένο επίπεδο (προηγητικώς) ακολουθεί την πεπερασμένη πρόοδο. Υποδηλώνει την προ-πεπερασμένη γένεση των πεπερασμένων αρχών και την μετά-πεπερασμένη σπουδαιότητα όλων των προφανώς πεπερασμένων καταλήξεων και πεπρωμένων. Μεγάλο μέρος από τον Παράδεισο-Χαβόνα φαίνεται να είναι υπερβατικής τάξης.

^{(1162.6) 106:0.6} 4. Έσχατα. Αυτό το επίπεδο περιέχει εκείνο που έχει σπουδαιότητα κυρίαρχου σύμπαντος και προσκρούει στο επίπεδο του πεπρωμένου του ολοκληρωμένου κυρίαρχου σύμπαντος. Ο Παράδεισος-Χαβόνα (ιδιαίτερα το κύκλωμα των κόσμων του Πατέρα) είναι σε μεγάλη άποψη έσχατης σπουδαιότητας.

^{(1163.1) 106:0.7} 5. Συναπόλυτα. Αυτό το επίπεδο φανερώνει την προβολή όσων είναι εμπειρικά σε ένα υπερκυρίαρχο συμπαντικό πεδίο δημιουργικής έκφρασης.

^{(1163.2) 106:0.8} 6. Απόλυτα. Αυτό το επίπεδο συνεπάγεται την αιώνια παρουσία των επτά υπαρξιακών Απόλυτων. Μπορεί ακόμα να περιλαμβάνει κάποιο βαθμό συνεργαζόμενης εμπειρικής επίτευξης, αλλά εάν γίνεται αυτό, δεν κατανοούμε πώς, ίσως μέσω της δυναμικής επαφής της προσωπικότητας.

^{(1163.3) 106:0.9} 7. Άπειρα. Αυτό το επίπεδο είναι προ-υπαρξιακό και μετά-εμπειρικό. Η απροσδιόριστη ενότητα του απείρου είναι μια υποθετική πραγματικότητα πριν από κάθε ξεκίνημα και μετά από όλα τα πεπρωμένα.

^{(1163.4) 106:0.10} Αυτά τα επίπεδα της πραγματικότητας είναι κατάλληλοι συμβιβαστικοί συμβολισμοί της παρούσης συμπαντικής εποχής και για τη θνητή προοπτική. Υπάρχει ένας αριθμός άλλων τρόπων θεώρησης της πραγματικότητας από άλλη εκτός της θνητής προοπτικής και από την άποψη άλλων συμπαντικών εποχών. Έτσι αναγνωρίζεται ότι οι σκέψεις που παρουσιάζονται εδώ είναι ολοκληρωτικά σχετικές, σχετικές με την έννοια ότι καθορίζονται και περιορίζονται από:

^{(1163.5) 106:0.11} 1. Τους περιορισμούς της θνητής γλώσσας.

^{(1163.6) 106:0.12} 2. Τους περιορισμούς του θνητού νου.

^{(1163.7) 106:0.13} 3. Την περιορισμένη ανάπτυξη των επτά υπερσυμπάντων.

^{(1163.8) 106:0.14} 4. Την άγνοιά σας για τους πρώτους έξι σκοπούς της ανάπτυξης των υπερσυμπάντων οι οποίοι δεν χαρακτηρίζουν την θνητή άνοδο προς τον Παράδεισο.

^{(1163.9) 106:0.15} 5. Την ανικανότητά σας να αντιληφθείτε ακόμα και μερική θεώρηση της αιωνιότητας.

^{(1163.10) 106:0.16} 6. Την αδυναμία να περιγραφεί η κοσμική εξέλιξη και το πεπρωμένο σε σχέση με όλες τις συμπαντικές εποχές, όχι μόνο της παρούσης εποχής του εξελικτικού ξεδιπλώματος των επτά υπερσυμπάντων.

^{(1163.11) 106:0.17} 7. Την ανικανότητα κάθε δημιουργήματος να αντιληφθεί αυτό που πραγματικά σημαίνουν τα προ-υπαρξιακά ή τα μετά-εμπειρικά – εκείνα που κείνται πριν από τις απαρχές και μετά τα πεπρωμένα.

^{(1163.12) 106:0.18} Η ανάπτυξη της πραγματικότητας καθορίζεται από τις περιστάσεις των διαδοχικών συμπαντικών εποχών. Το κεντρικό σύμπαν δεν υπέστη καμία εξελικτική μεταβολή στην εποχή της Χαβόνα, αλλά στις παρούσες εποχές της υπερσυμπαντικής περιόδου υφίσταται ορισμένες προοδευτικές αλλαγές που προκαλούνται από το συντονισμό με τα εξελικτικά υπερσύμπαντα. Τα επτά υπερσύμπαντα, εξελισσόμενα τώρα, θα φτάσουν κάποτε την τακτοποιημένη κατάσταση του φωτός και της ζωής, θα φτάσουν το όριο ανάπτυξης για την παρούσα συμπαντική εποχή. Αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία, η επόμενη εποχή, η εποχή του πρώτου επιπέδου του εξώτερου διαστήματος, θα αποδεσμεύσει τα υπερσύμπαντα από τους περιορισμούς του πεπρωμένου της παρούσας εποχής. Η υπερπλήρωση συνεχώς υπερεπιβάλλεται πάνω στην υπερπλήρωση.

^{(1163.13) 106:0.19} Αυτοί είναι μερικοί από τους περιορισμούς που συναντούμε στην προσπάθειά μας να παρουσιάσουμε μια ενοποιημένη σκέψη της κοσμικής ανάπτυξης των πραγμάτων, των εννοιών και των αξιών καθώς και της σύνθεσής τους στα για πάντα ανερχόμενα επίπεδα της πραγματικότητας.

^{(1163.14) 106:1.1} Οι πρωταρχικές ή πνευματικής προέλευσης φάσεις της πεπερασμένης πραγματικότητας βρίσκουν άμεση έκφραση στα επίπεδα των δημιουργημάτων σαν τέλειες προσωπικότητες και στα συμπαντικά επίπεδα σαν την τέλεια δημιουργία της Χαβόνα. Ακόμα και η εμπειρική Θεότητα εκφράζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο στο πνευματικό Πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Αλλά οι δευτερεύουσες, εξελικτικές, οριζόμενες από το χρόνο και την ύλη φάσεις του πεπερασμένου ολοκληρώνονται κοσμικά μόνο σαν αποτέλεσμα ανάπτυξης και επίτευξης. Τελικά όλα τα δευτερεύοντα ή τελειοποιούμενα πεπερασμένα θα φτάσουν ένα επίπεδο ισοδύναμο με αυτό της πρωταρχικής τελειότητας, αλλά ένα τέτοιο πεπρωμένο υπόκειται σε χρονική καθυστέρηση, μια ουσιώδη υπερσυμπαντική ιδιότητα η οποία γενικά δεν βρίσκεται στην κεντρική δημιουργία. (Γνωρίζουμε για την ύπαρξη των τριτογενών πεπερασμένων, αλλά η τεχνική τελειοποίησής τους δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα).

^{(1164.1) 106:1.2} Αυτή η χρονική καθυστέρηση των υπερσυμπάντων, αυτό το εμπόδιο προς την επίτευξη της τελειότητας, παρέχει στο δημιούργημα τη συμμετοχή στην εξελικτική ανάπτυξη. Καθιστά ικανό, με τον τρόπο αυτό, το δημιούργημα να συνεργαστεί με τον Δημιουργό στην εξέλιξη εκείνου του ίδιου δημιουργήματος. Και κατά τη διάρκεια αυτού του καιρού της διευρυνόμενης ανάπτυξης το ατελές συσχετίζεται με το τέλειο μέσα από τη φροντίδα του Θεού του Επταπλού.

^{(1164.2) 106:1.3} Ο Θεός ο Επταπλός σημαίνει την αναγνώριση από μέρους της Θεότητας του Παραδείσου των εμποδίων του χρόνου στα εξελικτικά σύμπαντα του διαστήματος. Άσχετα από το πόσο απομακρυσμένη μπορεί είναι από τον Παράδεισο, πόσο βαθιά μπορεί να βρίσκεται μέσα στο διάστημα, μια προσωπικότητα υλικής επιβίωσης, ο Θεός ο Επταπλός θα βρίσκεται εκεί παρών και θα ασχολείται με τη γεμάτη αγάπη και έλεος φροντίδα της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης προς ένα τέτοιο ατελές, αγωνιζόμενο και εξελισσόμενο δημιούργημα. Η θεϊκή φροντίδα του Επταπλού εκτείνεται εσωτερικά από τον Αιώνιο Υιό μέχρι τον Αιώνιο Πατέρα και εξωτερικά από τους Αρχαίους των Ημερών μέχρι τους Πατέρες του σύμπαντος – τους Δημιουργούς Υιούς.

^{(1164.3) 106:1.4} Ο άνθρωπος, όντας προσωπικός και ανερχόμενος δια της πνευματικής προόδου, βρίσκει την προσωπική και πνευματική θεϊκότητα της Επταπλής Θεότητας. Αλλά υπάρχουν άλλες φάσεις του Επταπλού που δεν έχουν σχέση με την πρόοδο της προσωπικότητας. Οι θεϊκές όψεις αυτής της ομαδικής Θεότητας προς το παρόν παίρνουν μέρος στο σύνδεσμο που υπάρχει ανάμεσα στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα και στο Συνενωμένο Δράστη, αλλά προορίζονται να ενοποιηθούν αιωνίως στην αναδυόμενη προσωπικότητα του Υπέρτατου Όντος. Οι άλλες φάσεις της Επταπλής Θεότητας παίρνουν μέρος ποικιλοτρόπως στην παρούσα συμπαντική εποχή, αλλά όλες προορίζονται να ενοποιηθούν με τον Υπέρτατο. Ο Επταπλός, σε όλες τις φάσεις, είναι η πηγή της σχετικής ενότητας της λειτουργικής πραγματικότητας του παρόντος μεγάλου σύμπαντος.

^{(1164.4) 106:2.1} Όπως ο Θεός ο Επταπλός συντονίζει λειτουργικά την πεπερασμένη εξέλιξη, έτσι και το Υπέρτατο Ον τελικά συνθέτει την επίτευξη του πεπρωμένου. Το Υπέρτατο Ον είναι το μεσουράνημα της θεότητας της εξέλιξης του μεγάλου σύμπαντος – της φυσικής εξέλιξης γύρω από ένα πνευματικό πυρήνα και της τελικής κυριαρχίας του πνευματικού πυρήνα επί των περικυκλωμένων και περιστρεφόμενων πεδίων της φυσικής εξέλιξης. Και όλο αυτό συμβαίνει σύμφωνα με τις εντολές της προσωπικότητας: του Παραδείσου προσωπικότητα με την υψηλότερη έννοια, του Δημιουργού προσωπικότητα με τη συμπαντική έννοια, θνητή προσωπικότητα με την ανθρώπινη έννοια, του Υπέρτατου προσωπικότητα στο μεσουράνημα ή με την εμπειρική συνολική έννοια.

^{(1164.5) 106:2.2} Η σκέψη για τον Υπέρτατο πρέπει να εξασφαλίζει την διαφοροποιημένη αναγνώριση του πνευματικού προσώπου, της εξελικτικής δύναμης και της σύνθεσης της δύναμης-προσωπικότητας – της ενοποίησης της εξελικτικής δύναμης και της κυριαρχίας της από την προσωπικότητα του πνεύματος.

^{(1164.6) 106:2.3} Το πνεύμα, σε τελική ανάλυση, έρχεται από τον Παράδεισο δια μέσου της Χαβόνα. Η ενέργεια-ύλη κατά τα φαινόμενα αναπτύσσεται στα βάθη του διαστήματος και οργανώνεται σαν δύναμη από τα παιδιά του Απείρου Πνεύματος σε συνδυασμό με τους Δημιουργούς Υιούς του Θεού. Και όλα αυτά είναι εμπειρικά. Είναι μια διαδικασία στο χρόνο και το χώρο που εμπλέκει μια ευρύτατη ποικιλία ζώντων υπάρξεων συμπεριλαμβανομένων ακόμα και δημιουργικών Θεοτήτων και εξελισσομένων δημιουργημάτων. Η δυναμική κυριαρχία των δημιουργικών Θεοτήτων στο μεγάλο σύμπαν εκτείνεται αργά για να περικλείσει τη διευθέτηση και σταθεροποίηση των υπάρξεων του χωροχρόνου, και αυτή είναι η ακμάζουσα δύναμη του Θεού του Επταπλού. Περιλαμβάνει όλη τη γκάμα της θεϊκής επίτευξης στο χρόνο και το χώρο, από τις ενσωματώσεις του Προσαρμοστή του Συμπαντικού Πατέρα μέχρι τις γήινες ενσωματώσεις των Υιών του Παραδείσου. Αυτή είναι κερδισμένη δύναμη, αποδεδειγμένη δύναμη, εμπειρική δύναμη. Διαφέρει από τη δύναμη της αιωνιότητας, την απροσμέτρητη δύναμη, την υπαρξιακή δύναμη των Θεοτήτων του Παραδείσου.

^{(1165.1) 106:2.4} Αυτή η εμπειρική δύναμη που προέρχεται από τα θεϊκά κατορθώματα του ίδιου του Επταπλού Θεού εκφράζει τις συνεκτικές ιδιότητες της θεότητας με τη σύνθεση – άθροιση – σε πανίσχυρη δύναμη την επιτευγμένη εμπειρική κυριαρχία των εξελισσομένων δημιουργιών. Και αυτή η πανίσχυρη δύναμη με τη σειρά της βρίσκει τη συνεκτικότητα του πνεύματος-προσωπικότητας στην καθοδηγητική σφαίρα της εξωτερικής ζώνης των κόσμων της Χαβόνα σε ένωση με την προσωπικότητα του πνεύματος της παρουσίας του Θεού του Υπέρτατου στη Χαβόνα. Με τον τρόπο αυτό η εμπειρική Θεότητα φέρνει σε μεσουράνημα τον μακρύ εξελικτικό αγώνα επενδύοντας το δυναμικό προϊόν του χωροχρόνου με την παρουσία του πνεύματος και τη θεϊκή προσωπικότητα που διαμένει στην κεντρική δημιουργία.

^{(1165.2) 106:2.5} Έτσι το Υπέρτατο Ον τελικά επιτυγχάνει να αγκαλιάσει όλα τα πάντα που εξελίσσονται στο χωρόχρονο ενώ συγχρόνως επενδύει αυτές τις ιδιότητες με την προσωπικότητα του πνεύματος. Από τη στιγμή που τα δημιουργήματα, ακόμα και οι θνητοί, συμμετέχουν με την προσωπικότητα στη μεγαλειώδη αυτή διεργασία, επιτυγχάνουν με βεβαιότητα την ικανότητα να γνωρίσουν τον Υπέρτατο και να παρατηρήσουν τον Υπέρτατο σαν αληθινά παιδιά μιας τέτοιας εξελικτικής Θεότητας.

^{(1165.3) 106:2.6} Ο Μιχαήλ του Νέβαδον είναι σαν τον Πατέρα του Παραδείσου επειδή μοιράζεται την Παραδείσια τελειότητά του. Έτσι οι εξελισσόμενοι θνητοί κάποτε θα πετύχουν τη συγγένεια με τον εμπειρικό Υπέρτατο, γιατί θα μοιραστούν αληθινά την εξελικτική τελειότητά του.

^{(1165.4) 106:2.7} Ο Θεός ο Υπέρτατος είναι εμπειρικός. Επομένως έχει τη δυνατότητα να λάβει κάθε εμπειρία. Οι υπαρξιακές πραγματικότητες των επτά Απόλυτων δεν μπορούν να γίνουν αισθητοί με την τεχνική της εμπειρίας. Μόνο οι πραγματικότητες της προσωπικότητας του Πατέρα, του Υιού και του Πνεύματος μπορούν να γίνουν κατανοητές από την προσωπικότητα του πεπερασμένου δημιουργήματος μέσα από τη στάση της προσευχής-λατρείας.

^{(1165.5) 106:2.8} Μέσα στην ολοκληρωμένη σύνθεση της δύναμης-προσωπικότητας του Υπέρτατου Όντος θα συνεργαστεί όλη η απολυτότητα των διαφόρων τριαδικοτήτων που μπορεί να συνεργαστεί με τον τρόπο αυτό και αυτή η μεγαλειώδης προσωπικότητα εξέλιξης θα μπορεί να γίνει εμπειρικά κατορθωτή και κατανοητή από όλες τις πεπερασμένες προσωπικότητες. Όταν οι ανερχόμενοι φτάσουν στο έβδομο στάδιο της πνευματικής ύπαρξης, από εκεί θα βιώσουν την πραγματοποίηση μιας νέας σημασίας της αξίας του απόλυτου και του απείρου των τριαδικοτήτων όπως αυτή αποκαλύπτεται στα υπό-απόλυτα επίπεδα μέσα στο Υπέρτατο Ον, που λαμβάνει εμπειρίες. Αλλά η επίτευξη αυτών των σταδίων της ανώτατης ανάπτυξης θα αναμένουν πιθανόν το συντονισμό της τακτοποίησης ολοκλήρου του μεγάλου σύμπαντος σε φως και ζωή.

^{(1165.6) 106:3.1} Οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες φτιάχνουν το σχέδιο. Οι Υπέρτατοι Δημιουργοί το φέρνουν σε ύπαρξη. Το Υπέρτατο Ον θα ολοκληρώσει την πληρότητά του όπως δημιουργήθηκε μέσα στο χρόνο από τους Υπέρτατους Δημιουργούς και όπως διαμορφώθηκε μέσα στο χώρο από τους Κυρίαρχους Αρχιτέκτονες.

^{(1165.7) 106:3.2} Κατά τη διάρκεια της παρούσης συμπαντικής εποχής ο διαχειριστικός συντονισμός του κυρίαρχου σύμπαντος είναι η λειτουργία των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αλλά η εμφάνιση του Παντοδύναμου Υπέρτατου κατά τη λήξη της παρούσης συμπαντικής εποχής θα σημαίνει ότι το εξελισσόμενο πεπερασμένο έχει φτάσει το πρώτο στάδιο του εμπειρικού πεπρωμένου. Αυτό το συμβάν θα οδηγήσει οπωσδήποτε στην ολοκληρωμένη λειτουργία της πρώτης εμπειρικής Τριάδας – στην ένωση των Υπέρτατων Δημιουργών, του Υπέρτατου Όντος και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αυτή η Τριάδα προορίζεται να επιτελέσει την περαιτέρω εξελικτική ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας.

^{(1166.1) 106:3.3} Η Τριάδα του Παραδείσου είναι αληθινά μία του απείρου και καμία Τριάδα δεν μπορεί να είναι σίγουρα άπειρη και να μην περιέχει αυτή την αρχική Τριάδα. Αλλά η αρχική Τριάδα είναι μια πιθανότητα της αποκλειστικής συνεργασίας απόλυτων Θεοτήτων. Υπό-απόλυτα όντα δεν έχουν τίποτα να κάνουν με αυτό τον αρχικό σύνδεσμο. Οι διαδοχικά εμφανιζόμενες και εμπειρικές Τριάδες αγκαλιάζουν τη συνεισφορά ακόμα και των προσωπικοτήτων των δημιουργημάτων. Ασφαλώς αυτό αποτελεί αλήθεια για την Έσχατη Τριάδα, όπου και η παρουσία των Κυρίαρχων Δημιουργών Υιών ανάμεσα στα μέλη του Υπέρτατου Δημιουργού και απ’ όπου προαναγγέλλεται η ακόλουθη παρουσία της ενεργοποιημένης και με καλή πίστη εμπειρία του δημιουργήματος μέσα σε αυτό το σύνδεσμο της Τριάδας.

^{(1166.2) 106:3.4} Η πρώτη εμπειρική Τριάδα παρέχει τα απαραίτητα για την ομαδική επίτευξη των εσχάτων πιθανοτήτων. Οι ομαδικοί σύνδεσμοι μπόρεσαν να προεξοφλήσουν, ακόμα και να υπερβούν, τις ατομικές ικανότητες. Και αυτό είναι αλήθεια ακόμα και πέρα από το πεπερασμένο επίπεδο. Στις εποχές που θα έρθουν, μετά την τακτοποίηση των επτά υπερσυμπάντων σε φως και ζωή, το Σώμα της Τελικότητας χωρίς αμφιβολία θα διακηρύξει τους σκοπούς των Θεοτήτων του Παραδείσου όπως αυτές υπαγορεύονται από την Έσχατη Τριάδα και όπως ενοποιούνται με ισχύ-προσωπικότητα στο Υπέρτατο Ον.

^{(1166.3) 106:3.5} Σε όλη τη γιγαντιαία συμπαντική ανάπτυξη της παρελθούσης και μελλοντικής αιωνιότητας, παρακολουθούμε την επέκταση των στοιχείων κατανόησης του Συμπαντικού Πατέρα. Όπως το ΕΙΜΑΙ, αξιώνουμε φιλοσοφικά το διαποτισμό του από το συνολικό άπειρο, αλλά κανένα δημιούργημα δεν μπορεί να περικλείσει εμπειρικά ένα τέτοιο αξίωμα. Καθώς τα σύμπαντα επεκτείνονται, καθώς η βαρύτητα και η αγάπη απλώνεται στο οργανωμένο από το χρόνο διάστημα, γινόμαστε ικανοί να καταλάβουμε όλο και περισσότερο την Πρώτη Πηγή και Κέντρο. Παρατηρούμε τη δράση της βαρύτητας να διεισδύει στη διαστημική παρουσία του Απροσδιόριστου Απόλυτου και παρακολουθούμε τις πνευματικές υπάρξεις να εξελίσσονται και να επεκτείνονται μέσα στη θεϊκή παρουσία της Απόλυτης Θεότητας, ενώ η κοσμική και η πνευματική εξέλιξη δια του νου και της εμπειρίας ενοποιούνται στα πεπερασμένα θεϊκά επίπεδα όπως το Υπέρτατο Ον και συντονίζονται στα υπερβατικά επίπεδα όπως η Έσχατη Τριάδα.

^{(1166.4) 106:4.1} Η Τριάδα του Παραδείσου με βεβαιότητα συντονίζει με την έσχατη έννοια, αλλά λειτουργεί με την άποψη αυτή σαν αυτό-προσδιοριζόμενο απόλυτο. Η εμπειρικά Έσχατη Τριάδα συντονίζει το υπερβατικό σαν υπερβατική. Στο αιώνιο μέλλον αυτή η εμπειρική Τριάδα θα ενεργοποιήσει περαιτέρω, μέσα από αυξανόμενη ενότητα, την παρουσία της Έσχατης Θεότητας.

^{(1166.5) 106:4.2} Ενώ η Έσχατη Τριάδα προορίζεται να συντονίζει την κυρίαρχη δημιουργία, ο Θεός ο Έσχατος είναι η υπερβατική δυναμική προσωποποίηση της κατεύθυνσης ολοκλήρου του κυρίαρχου σύμπαντος. Η ολοκληρωμένη ύπαρξη του Έσχατου υποδηλώνει την ολοκλήρωση της κυρίαρχης δημιουργίας και συνεπάγεται την πλήρη ανάδυση αυτής της υπερβατικής Θεότητας.

^{(1166.6) 106:4.3} Τι μεταβολές θα εγκαινιασθούν από την πλήρη ανάδυση του Έσχατου δεν γνωρίζουμε. Αλλά καθώς ο Υπέρτατος είναι τώρα πνευματικά και προσωπικά παρών στη Χαβόνα, έτσι και ο Έσχατος είναι παρών εκεί αλλά με την απολυτοειδή και υπέρ προσωπική έννοια. Και έχετε πληροφορηθεί για την ύπαρξη των Προσδιορισμένων Αντιβασιλέων του Έσχατου, αν και δεν έχετε πληροφορηθεί για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται ή για τη λειτουργία τους.

^{(1167.1) 106:4.4} Αλλά άσχετα από τις διαχειριστικές επιπτώσεις που συνοδεύουν την ανάδυση της Έσχατης Θεότητας, οι προσωπικές αξίες της υπερβατικής του θεϊκότητας θα βιωθούν από όλες τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στην ενεργοποίηση αυτού του επιπέδου της Θεότητας. Η υπερβατικότητα του πεπερασμένου μπορεί να οδηγήσει μόνο στην έσχατη επίτευξη. Ο Θεός ο Έσχατος υπάρχει στην υπερβατικότητα του χρόνου και του χώρου αλλά παρ’ όλα αυτά είναι υπό-απόλυτος, παρόλη την έμφυτη ικανότητα για λειτουργική συνεργασία με τα απόλυτα.

^{(1167.2) 106:5.1} Ο Έσχατος είναι το απόγειο της υπερβατικής πραγματικότητας όπως ο Υπέρτατος είναι ο κορυφαίος λίθος της εξελικτικής-εμπειρικής πραγματικότητας. Και η πραγματική ανάδυση των δυο αυτών εμπειρικών Θεοτήτων γεννά τις βάσεις για τη δεύτερη εμπειρική Τριάδα. Αυτή είναι η Απόλυτη Τριάδα, η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του μη αποκαλυμμένου Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου. Και αυτή η Τριάδα έχει τη θεωρητική ικανότητα να ενεργοποιήσει τα Απόλυτα των δυνατοτήτων – τη Θεότητα, τη Συμπαντική και την Απροσδιόριστη. Αλλά ο ολοκληρωμένος σχηματισμός αυτής της Απόλυτης Τριάδας μπορεί να μπορεί να λάβει χώρα μόνο μετά την ολοκληρωμένη εξέλιξη όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, από τη Χαβόνα μέχρι το τέταρτο και πιο εξώτερο διαστημικό επίπεδο.

^{(1167.3) 106:5.2} Θα έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο ότι αυτές οι εμπειρικές Τριάδες συσχετίζονται, όχι μόνο με τις ιδιότητες της προσωπικότητας της εμπειρικής Θεότητας, αλλά επίσης και με όλες τις άλλες μη προσωπικές ιδιότητες που χαρακτηρίζουν την επιτυχημένη Θεϊκή τους ενότητα. Αν και αυτή η παρουσίαση ασχολείται πρωταρχικά με τις προσωπικές φάσεις της ενοποίησης του κόσμου, είναι παρ’ όλα αυτά αλήθεια ότι οι απρόσωπες απόψεις του σύμπαντος των συμπάντων είναι παρόμοια προορισμένες να υποστούν ενοποίηση όπως αυτή εικονίζεται από τη σύνθεση ισχύος-προσωπικότητας που τώρα συνεχίζεται σε σχέση με την εξέλιξη του Υπέρτατου Όντος. Οι πνευματικές προσωπικές ιδιότητες του Υπέρτατου δεν διαχωρίζονται από τα προνόμια δύναμης του Παντοδύναμου, και αμφότεροι συμπληρώνονται από το άγνωστο δυναμικό του Υπέρτατου νου. Ούτε μπορεί ο Θεός ο Έσχατος σαν πρόσωπο να θεωρηθεί χώρια από τις άλλες μη προσωπικές όψεις της Έσχατης Θεότητας. Και στο απόλυτο επίπεδο η Θεότητα και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα είναι αδιαχώριστοι και δυσδιάκριτοι στην παρουσία των Συμπαντικών Απόλυτων.

^{(1167.4) 106:5.3} Οι Τριάδες είναι μη προσωπικές αλλά δεν εναντιώνονται στην προσωπικότητα. Μάλλον την περικλείουν και την συσχετίζουν, σε συλλογική έννοια, με απρόσωπες λειτουργίες. Οι Τριάδες είναι, λοιπόν, παντοτινή θεϊκή πραγματικότητα αλλά ποτέ προσωπική πραγματικότητα. Οι προσωπικές όψεις μιας τριάδας είναι έμφυτες στα επί μέρους μέλη της και αυτά σαν ξεχωριστά πρόσωπα δεν είναι εκείνη η τριάδα. Μόνο συλλογικά είναι τριάδα. Αυτό είναι τριάδα. Αλλά πάντα η τριάδα εμπεριέχεται σε όλες τις περιγραφόμενες θεότητες. Η τριάδα είναι η ενότητα της θεότητας.

^{(1167.5) 106:5.4} Τα τρία Απόλυτα – η Θεότητα, ο Συμπαντικός και ο Απροσδιόριστος – δεν είναι τριάδα, γιατί δεν είναι όλοι θεότητες. Μόνο οι θεοποιημένοι μπορούν να αποτελέσουν τριάδα. Και οι άλλοι σύνδεσμοι είναι τριαδικότητες ή τριοδίες.

^{(1167.6) 106:6.1} Το παρόν δυναμικό του κυρίαρχου σύμπαντος μετά βίας είναι απόλυτο, αν και μπορεί να γίνει σχεδόν έσχατο, και υποθέτουμε ότι είναι αδύνατο να επιτύχει την πλήρη αποκάλυψη των απόλυτων εννοιών-αξιών μέσα στην εμβέλεια ενός υπό-απόλυτου κόσμου. Επομένως συναντούμε σημαντική δυσκολία στην προσπάθεια να αντιληφθείτε μια συνολική έκφραση των απεριόριστων δυνατοτήτων των τριών Απόλυτων ή ακόμα στην προσπάθεια να απεικονίσετε νοερά την εμπειρική προσωποποίηση του Θεού του Απόλυτου στο τωρινό απρόσωπο επίπεδο της Απόλυτης Θεότητας.

^{(1168.1) 106:6.2} Το διαστημικό στάδιο του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι υπεραρκετό για την πραγματοποίηση του Υπέρτατου Όντος, για το σχηματισμό και την πλήρη λειτουργία της Έσχατης Τριάδας, για την εμφάνιση του Θεού του Έσχατου ακόμα και για την έναρξη της Απόλυτης Τριάδας. Αλλά οι σκέψεις μας σχετικά με την πλήρη λειτουργία αυτής της δεύτερης εμπειρικής Τριάδας φαίνονται να υποδηλώνουν κάτι πέρα και από το ευρέως επεκτεινόμενο κυρίαρχο σύμπαν.

^{(1168.2) 106:6.3} Αν υποθέσουμε έναν άπειρο κόσμο – κάποιο κόσμο χωρίς όρια πέρα μακριά από το κυρίαρχο σύμπαν – και αν θεωρήσουμε ότι η τελική ανάπτυξη της Απόλυτης Τριάδας θα λάβει χώρα έξω, σε ένα τέτοιο υπέρ-έσχατο στάδιο δράσης, τότε είναι δυνατό να συμπεράνουμε ότι η ολοκληρωμένη λειτουργία της Απόλυτης Τριάδας θα επιτύχει τελική έκφραση στις δημιουργίες του απείρου και θα τελειοποιήσει την απόλυτη πραγματοποίηση όλων των δυναμικών. Η ολοκλήρωση και ο σύνδεσμος των παντοτινά διευρυνόμενων τμημάτων της πραγματικότητας θα αγγίξει την απολυτότητα της κατάστασης ανάλογα με το συνυπολογισμό όλης της πραγματικότητας μέσα στα τμήματα που έχουν συνδεθεί με τον τρόπο αυτό.

^{(1168.3) 106:6.4} Ειπωμένο διαφορετικά: Η Απόλυτη Τριάδα, όπως φανερώνει το όνομά της, είναι πραγματικά απόλυτη στο σύνολο της λειτουργίας. Δεν γνωρίζουμε πώς μια απόλυτη λειτουργία μπορεί να κατορθώσει ολική έκφραση σε μια προσδιορισμένη, περιορισμένη ή άλλως πως καθορισμένη βάση. Έτσι πρέπει να υποθέσουμε ότι οποιαδήποτε τέτοια συνολική λειτουργία θα είναι ακαθόριστη (σε δυναμικό). Και επίσης φαίνεται ότι το ακαθόριστο θα είναι επίσης και απεριόριστο, τουλάχιστο από ποσοτική άποψη, αν και δεν είμαστε βέβαιοι αναφορικά με τις ποσοτικές σχέσεις.

^{(1168.4) 106:6.5} Περί τούτου, όμως, είμαστε σίγουροι: ενώ η υπαρξιακή Τριάδα του Παραδείσου είναι άπειρη, και ενώ η εμπειρική Έσχατη Τριάδα είναι υπό-απόλυτη, η Απόλυτη Τριάδα δεν είναι εύκολο να ταξινομηθεί. Αν και το εμπειρικό εκ γενετής και εκ δομής, προσκρούει οριστικά πάνω στα υπαρξιακά Απόλυτα του δυναμικού.

^{(1168.5) 106:6.6} Αν και δεν είναι σχεδόν καθόλου ευεργετικό για τον ανθρώπινο νου να αναζητήσει να κατανοήσει τόσο απόμακρες και υπερανθρώπινες σκέψεις, θα προτείναμε την αιώνια δράση της Απόλυτης Τριάδας να τη σκεφτείτε σαν κάποιο είδος μεσουρανήματος της εμπειρικότητας των Απόλυτων δυναμικών. Αυτό φαίνεται να είναι ένα λογικό συμπέρασμα σε σχέση με το Συμπαντικό Απόλυτο, αν όχι τον Απροσδιόριστο Απόλυτο. Γνωρίζουμε τουλάχιστον ότι ο Συμπαντικός Απόλυτος δεν είναι μόνο στατικός και δυναμικός αλλά επίσης συνεργάσιμος με την έννοια της συνολικής Θεότητας. Αλλά σχετικά με τις κατανοητές αξίες της θεότητας και της προσωπικότητας, αυτές οι εικασίες υποδηλώνουν την προσωποποίηση της Απόλυτης Θεότητας και την εμφάνιση εκείνων των υπέρ-προσωπικών αξιών και εκείνων των έξτρα προσωπικών εννοιών που είναι έμφυτες στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του Θεού του Απόλυτου – της τρίτης και τελευταίας από τις εμπειρικές Θεότητες.

^{(1168.6) 106:7.1} Μερικές από τις δυσκολίες στο σχηματισμό σκέψεων για την τελειοποίηση της άπειρης πραγματικότητας είναι έμφυτες με το γεγονός ότι όλες αυτές οι ιδέες περικλείουν κάτι από την τελικότητα της συμπαντικής ανάπτυξης, κάποιο είδος εμπειρικής πραγματοποίησης όλων αυτών που μπορούν ποτέ να υπάρξουν. Και είναι ακατάληπτο ότι το ποσοτικό άπειρο μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί ολοκληρωμένα στην τελικότητα. Πάντα πρέπει να παραμένουν ανεξερεύνητες δυνατότητες στα τρία δυναμικά Απόλυτα τα οποία καμία ποσοτική εμπειρική ανάπτυξη δεν μπορεί ποτέ να εξαντλήσει. Η αιωνιότητα από μόνη της, μολονότι απόλυτη δεν είναι κάτι παραπάνω από απόλυτη.

^{(1169.1) 106:7.2} Ακόμα και μια διστακτική σκέψη τελικής ολοκλήρωσης δεν διαχωρίζεται από τις καρποφορίες της απροσδιόριστης αιωνιότητας και επομένως, δεν είναι πρακτικά πραγματοποιήσιμη σε καμία θεωρητικά μελλοντική εποχή.

^{(1169.2) 106:7.3} Το πεπρωμένο εγκαθίσταται από τη βουλητική δράση των Θεοτήτων που συνιστούν την Τριάδα του Παραδείσου. Το πεπρωμένο εγκαθίσταται στην απεραντοσύνη των τριών μεγάλων δυναμικών των οποίων η απολυτότητα εμπεριέχει τις δυνατότητες όλης της μελλοντικής ανάπτυξης. Το πεπρωμένο πιθανότατα τελειοποιείται από τη δράση του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου και αυτή η δράση πιθανότατα εμπλέκεται και με τον Υπέρτατο και τον Έσχατο στην Απόλυτη Τριάδα. Κάθε εμπειρικό πεπρωμένο μπορεί τουλάχιστον εν μέρει να γίνει αντιληπτό από τα δημιουργήματα που βιώνουν την εμπειρία. Αλλά ένα πεπρωμένο που προσκρούει στα άπειρα-υπαρξιακά δεν γίνεται κατανοητό. Το πεπρωμένο της τελικότητας είναι μια υπαρξιακή-εμπειρική επίτευξη η οποία φαίνεται να εμπλέκει την Απόλυτη Θεότητα. Αλλά η Απόλυτη Θεότητα βρίσκεται σε αιώνια σχέση με τον Απροσδιόριστο Απόλυτο δυνάμει του Συμπαντικού Απόλυτου. Και αυτοί οι τρεις Απόλυτοι, με την εμπειρική δυνατότητα, στην πράξη είναι παραπάνω από υπαρξιακοί όντας απεριόριστοι, άχρονοι, αδιάστατοι, και απροσμέτρητοι – αληθινά άπειροι.

^{(1169.3) 106:7.4} Το απίθανο της επίτευξης στόχου όμως, δεν εμποδίζει τη φιλοσοφική θεώρηση τέτοιων υποθετικών πεπρωμένων. Η ενεργοποίηση της Απόλυτης Θεότητας σαν κατορθωτός απόλυτος Θεός μπορεί να είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Εν τούτοις, μια τέτοια παραγωγή τελικότητας παραμένει μια θεωρητική δυνατότητα. Η ανάμειξη του Απροσδιόριστου Απόλυτου σε κάποιο αδιανόητο άπειρο κόσμο μπορεί να μην γίνεται να προσμετρηθεί στην μελλοντική ατέλειωτη αιωνιότητα, αλλά μια τέτοια υπόθεση παρ’ όλα αυτά είναι βάσιμη. Θνητοί, μοροντιανοί, πνεύματα, τελειωτές, Υπερβατικοί και λοιποί, μαζί στα ίδια αυτά σύμπαντα και σε άλλες φάσεις της πραγματικότητας, ασφαλώς και έχουν ένα δυναμικά τελικό πεπρωμένο που είναι απόλυτο σε αξία, αλλά αμφιβάλουμε ότι κάποια ύπαρξη ή σύμπαν θα επιτύχει ποτέ ολοκληρωτικά όλες τις όψεις ενός τέτοιου πεπρωμένου.

^{(1169.4) 106:7.5} Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να κατανοήσετε τον Πατέρα, ο νους σας πάντα θα σαστίζει από το μη αποκαλυμμένο άπειρο του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ, την ανεξερεύνητη απεραντοσύνη αυτού που παντοτινά θα παραμένει ανεξιχνίαστο και ακατανόητο σε όλους τους κύκλους της αιωνιότητας. Άσχετα με το πόσο πολύ μπορείτε να επιτύχετε να γνωρίσετε τον Πατέρα, πάντα θα παραμένει ακόμα περισσότερο από αυτό, την ύπαρξη του οποίου ούτε καν υποπτεύεστε. Και πιστεύουμε ότι αυτό είναι αλήθεια τόσο για τα υπερβατικά επίπεδα όπως και για τα πεδία της πεπερασμένης ύπαρξης. Η αναζήτηση για το Θεό είναι ατέρμονη!

^{(1169.5) 106:7.6} Μια τέτοια ανικανότητα να φτάσει κανείς στο Θεό με την τελική έννοια δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αποθαρρύνει τα συμπαντικά πλάσματα. Όντως μπορείτε και θα φτάσετε τα Θεϊκά επίπεδα του Επταπλού, του Υπέρτατου και του Έσχατου, που είναι για σας το ίδιο με αυτό που σημαίνει η άπειρη πραγματοποίηση του Θεού Πατέρα στον Αιώνιο Υιό και στον Συνενωμένο Δράστη για την άπειρη κατάσταση της αιώνιας ύπαρξής τους. Αντί να είναι ενόχληση για την ύπαρξη, η απεραντοσύνη του Θεού πρέπει να είναι η υπέρτατη επιβεβαίωση ότι σε όλο το αιώνιο μέλλον μια ανερχόμενη προσωπικότητα θα έχει πάντα μπροστά της τη δυνατότητα της ανάπτυξης της προσωπικότητας και το σύνδεσμο με τη Θεότητα την οποία ακόμα και η αιωνιότητα δεν θα μπορέσει ούτε να εξαντλήσει ούτε να τερματίσει.

^{(1169.6) 106:7.7} Για τις πεπερασμένες υπάρξεις του μεγάλου σύμπαντος η σκέψη του κυρίαρχου σύμπαντος φαίνεται να είναι σχεδόν άπειρη, αλλά αναμφίβολα οι απολυτοειδείς αρχιτέκτονες διακρίνουν σε αυτό τη συγγενική του σχέση με το μέλλον και την αφάνταστη ανάπτυξή του μέσα στο ατελεύτητο ΕΙΜΑΙ. Ακόμα και το ίδιο το διάστημα δεν είναι παρά μια έσχατη κατάσταση, μια κατάσταση συνθήκης μέσα στη σχετική απολυτότητα των ήρεμων ζωνών του μεσοδιαστήματος.

^{(1170.1) 106:7.8} Στην αδιανόητα μακρινή μελλοντική αιώνια στιγμή της τελικής ολοκλήρωσης όλου του κυρίαρχου σύμπαντος, χωρίς αμφιβολία θα κοιτάξουμε όλοι πίσω σε όλη την ιστορία του σαν να ήταν μόνο η αρχή, σαν να ήταν απλά η δημιουργία κάποιων πεπερασμένων και υπερβατικών υπάρξεων για να λάβουν ακόμα μεγαλύτερες και πιο συγκλονιστικές μεταμορφώσεις στην άγνωστη απεραντοσύνη. Σε αυτή τη μελλοντική στιγμή της αιωνιότητας το κυρίαρχο σύμπαν θα φαίνεται ακόμα νεαρό. Θα είναι πάντα νέο μπροστά στις απεριόριστες δυνατότητες της μηδέποτε λήγουσας αιωνιότητας.

^{(1170.2) 106:7.9} Το απίθανο της επίτευξης του απείρου πεπρωμένου δεν εμποδίζει ούτε στο ελάχιστο να διατηρούμε ιδέες για ένα τέτοιο πεπρωμένο, και δεν διστάζουμε να πούμε ότι, αν τα τρία απόλυτα δυναμικά μπορούσαν ποτέ να ενεργοποιηθούν ολοκληρωτικά, θα ήταν δυνατό να καταλάβουμε την τελική ολοκλήρωση του συνόλου της πραγματικότητας. Αυτή η αναπτυξιακή πραγματικότητα στηρίζεται πάνω στην ολοκληρωμένη ενεργοποίηση του Απροσδιόριστου, του Συμπαντικού και των Απόλυτων Θεοτήτων, των τριών δυναμικών των οποίων η ενότητα αποτελεί την υπολανθάνουσα κατάσταση του ΕΙΜΑΙ, τις αιωρούμενες πραγματικότητες της αιωνιότητας, τις προσωρινά εκκρεμείς δυνατότητες όλου του μέλλοντος και παραπάνω.

^{(1170.3) 106:7.10} Αυτά τα πράγματα είναι μάλλον απομακρυσμένα για να πούμε το ελάχιστο. Ωστόσο, στους μηχανισμούς, στις προσωπικότητες και στους συνδέσμους των τριών Τριάδων πιστεύουμε ότι παρακολουθούμε τη θεωρητική δυνατότητα της επανένωσης των επτά απόλυτων φάσεων του Πατέρα-ΕΙΜΑΙ. Και αυτό μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκέψη της τριπλής Τριάδας που περικλείει την υπαρξιακή κατάσταση της Τριάδας του Παραδείσου και των δυο διαδοχικά εμφανιζόμενων Τριάδων εμπειρικής φύσης και προέλευσης.

^{(1170.4) 106:8.1} Η φύση της Τριάδας των Τριάδων είναι δύσκολο να απεικονιστεί στον ανθρώπινο νου. Είναι η στην πράξη συνολική άθροιση όλου του εμπειρικού απείρου όπως αυτό εκδηλώνεται στο θεωρητικό άπειρο της αιώνιας πραγματοποίησης. Στην Τριάδα των Τριάδων το εμπειρικό άπειρο κατορθώνει να ταυτιστεί με το υπαρξιακό άπειρο, και τα δυο μετά να είναι ένα στο προ-εμπειρικό, προ-υπαρξιακό ΕΙΜΑΙ. Η Τριάδα των Τριάδων είναι η τελική έκφραση όλων αυτών που περικλείονται στις δεκαπέντε τριαδικότητες και συνεργαζόμενες τριοδίες. Οι τελικότητες είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές από τα όχι απόλυτα όντα, που είναι υπαρξιακά και εμπειρικά. Επομένως πρέπει πάντα να παρουσιάζονται σαν σχετικότητες.

^{(1170.5) 106:8.2} Η Τριάδα των Τριάδων υφίσταται σε αρκετές φάσεις. Περιλαμβάνει δυνατότητες, πιθανότητες και αναπόφευκτες καταστάσεις που σαστίζουν τις φαντασίες των όντων πολύ πάνω από το ανθρώπινο επίπεδο. Έχει συνέπειες που πιθανόν δεν τις υποψιάζονται οι ουράνιοι φιλόσοφοι, γιατί οι συνέπειές της βρίσκονται στις τριαδικότητες και οι τριαδικότητες είναι, σε τελική ανάλυση, ανεξιχνίαστες.

^{(1170.6) 106:8.3} Υπάρχει πληθώρα τρόπων με τις οποίες η Τριάδα των Τριάδων μπορεί να απεικονιστεί. Διαλέγουμε να παρουσιάσουμε τα τρία επίπεδα σκέψης, που είναι τα ακόλουθα:

^{(1170.7) 106:8.4} 1. Το επίπεδο των τριών Τριάδων.

^{(1170.8) 106:8.5} 2. Το επίπεδο της εμπειρικής Θεότητας.

^{(1170.9) 106:8.6} 3. Το επίπεδο του ΕΙΜΑΙ.

^{(1170.10) 106:8.7} Αυτά είναι επίπεδα αυξητικής ενοποίησης. Φυσικά η Τριάδα των Τριάδων είναι το πρώτο επίπεδο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο είναι ενοποιήσεις που προκύπτουν από το πρώτο.

^{(1171.1) 106:8.8} ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σ’ αυτό το αρχικό επίπεδο συνεργασίας πιστεύεται ότι οι τρεις Τριάδες λειτουργούν τέλεια συγχρονισμένες, αν και είναι χωριστές ομάδες θεϊκών προσωπικοτήτων.

^{(1171.2) 106:8.9} 1. Η Τριάδα του Παραδείσου, ο σύνδεσμος των τριών Θεοτήτων του Παραδείσου – Πατήρ, Υιός και Πνεύμα. Πρέπει να ενθυμήστε ότι η Τριάδα του Παραδείσου υπαινίσσεται μια τριπλή λειτουργία – μιαν απόλυτη λειτουργία, μια υπερβατική λειτουργία (Τριάδα της Έσχατης Θεότητας) και μια πεπερασμένη λειτουργία (Τριάδα της Υπέρτατης Θεότητας). Η Τριάδα του Παραδείσου είναι κάθε μία και όλες αυτές μαζί, κάθε ώρα και κάθε στιγμή πάντοτε.

^{(1171.3) 106:8.10} 2. Η Έσχατη Τριάδα. Αυτός είναι ο θεϊκός σύνδεσμος των Υπέρτατων Δημιουργών, του Θεού του Υπέρτατου και των Αρχιτεκτόνων του Κυρίαρχου Σύμπαντος. Αν και αυτή εδώ είναι μια επαρκής παρουσίαση των θεϊκών όψεων αυτής της Τριάδας, πρέπει να καταγραφεί ότι υπάρχουν άλλες φάσεις αυτής της Τριάδας, οι οποίες όμως φαίνονται να είναι τέλεια συντονιζόμενες με τις θεϊκές όψεις.

^{(1171.4) 106:8.11} 3. Η Απόλυτη Τριάδα. Αυτή είναι μια ομάδα του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Τελειοποιητή του Συμπαντικού Πεπρωμένου αναφορικά με όλες τις θεϊκές αξίες. Ορισμένες άλλες φάσεις αυτής της τριαδικής ομάδας έχουν να κάνουν με άλλες μη θεϊκές αξίες στον επεκτεινόμενο κόσμο. Αυτές όμως ενοποιούνται με τις θεϊκές φάσεις όπως ακριβώς οι όψεις της δύναμης και της προσωπικότητας των εμπειρικών Θεοτήτων βρίσκονται τώρα σε διαδικασία εμπειρικής σύνθεσης.

^{(1171.5) 106:8.12} Ο σύνδεσμος των τριών αυτών Τριάδων στην Τριάδα των Τριάδων παρέχει τη δυνατότητα για απεριόριστη ολοκλήρωση της πραγματικότητας. Αυτή η ομάδα περιέχει αιτίες, ενδιάμεσες καταστάσεις και τελικές. Εκκινητές, πραγματοποιητές και ολοκληρωτές. Εκκινήσεις, υπάρξεις και πεπρωμένα. Η συνεργασία του Πατέρα-Υιού έγινε Υιού-Πνεύματος και μετά Πνεύματος-Υπέρτατου και στη συνέχεια Υπέρτατου-Έσχατου και Έσχατου-Απόλυτου, μέχρι και του Απόλυτου και Πατέρα-Απείρου – στην ολοκλήρωση των κύκλων της πραγματικότητας. Παρόμοια, σε άλλες φάσεις, που δεν έχουν τόση άμεση σχέση με τη θεϊκότητα και την προσωπικότητα, η Πρώτη Πηγή και Κέντρο αυτοπραγματώνεται στο απεριόριστο της πραγματικότητας γύρω από τον κύκλο της αιωνιότητας, από την απολυτότητα της αυθύπαρξης μέσω της ατέρμονης αυτό-αποκάλυψης στην τελικότητα της αυτοπραγμάτωσης – από το απόλυτο των υπαρξιακών στην τελικότητα των εμπειρικών.

^{(1171.6) 106:8.13} ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Ο συντονισμός των τριών Τριάδων εμπλέκει αναπόφευκτα τη συνεργασιακή ένωση των εμπειρικών Θεοτήτων, που γενετικά συνεργάζονται με αυτές τις Τριάδες. Η φύση αυτού του δευτέρου επιπέδου μερικές φορές παρουσιάστηκε ως:

^{(1171.7) 106:8.14} 1. Ο Υπέρτατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της Τριάδας του Παραδείσου σε εμπειρικό σύνδεσμο με τα Δημιουργικά παιδιά των Θεοτήτων του Παραδείσου. Ο Υπέρτατος είναι η ενσωμάτωση σε θεότητα της ολοκλήρωσης του πρώτου σταδίου της πεπερασμένης εξέλιξης.

^{(1171.8) 106:8.15} 2. Ο Έσχατος. Αυτή είναι η θεϊκή συνέπεια της ενότητας της δεύτερης Τριάδας, της υπερβατικής και απολυτοειδούς προσωποποίησης της θεϊκότητας. Ο Έσχατος αποτελείται από μια ποικίλη ενότητα πολλών ιδιοτήτων και η ανθρώπινη σκέψη που προέρχεται από αυτό καλά θα έκανε να περιείχε τουλάχιστον εκείνες τις φάσεις του έσχατου που κατευθύνονται από τον έλεγχο, λαμβάνουν προσωπικές εμπειρίες και έχουν τάσεις ενοποίησης, αλλά υπάρχουν πολλές άλλες μη αποκαλυμμένες όψεις αυτής της Θεότητας. Ενώ ο Έσχατος και ο Υπέρτατος είναι ισοδύναμοι μεταξύ τους, δεν είναι ταυτόσημοι, ούτε είναι ο Έσχατος εν μέρει μια ενίσχυση του Υπέρτατου.

^{(1172.1) 106:8.16} 3. Ο Απόλυτος. Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικές με το χαρακτήρα του τρίτου μέλους του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων. Ο Θεός ο Απόλυτος εμπλέκεται χωρίς αμφιβολία σε αυτό το σύνδεσμο σαν η προσωπική συνέπεια της τελικής λειτουργίας της Απόλυτης Τριάδας, ακόμα η Απόλυτη Θεότητα είναι μια υπαρξιακή πραγματικότητα αιωνίου κατάστασης.

^{(1172.2) 106:8.17} Η δυσκολία της σκέψης σχετικά με το τρίτο αυτό μέλος είναι έμφυτη με το γεγονός ότι η προϋπόθεση μιας τέτοιας κατάστασης πραγματικά υπαινίσσεται ακριβώς μόνο ένα Απόλυτο. Θεωρητικά, αν μπορούσε να συμβεί ένα τέτοιο συμβάν, θα γινόμασταν μάρτυρες της εμπειρικής ενοποίησης των τριών Απόλυτων σε ένα. Και έχουμε διδαχθεί ότι, στο άπειρο, υπαρξιακά, υπάρχει μόνο ένα Απόλυτο. Αν και είναι ελάχιστα ξεκάθαρο ποιος μπορεί να είναι το τρίτο μέλος, συχνά έχει τεθεί το αξίωμα ότι μπορεί να αποτελείται από τη Θεότητα, τον Συμπαντικό και τα Απροσδιόριστα Απόλυτα σε κάποια μορφή φανταστικού συνδέσμου και κοσμικής εκδήλωσης. Φυσικά, η Τριάδα των Τριάδων δεν μπορεί να κατορθώσει ολοκληρωμένη λειτουργία αν στερείται της πλήρους ενοποίησης των τριών Απόλυτων, και οι τρεις Απόλυτοι δεν μπορούν να ενοποιηθούν στερούμενοι την ολοκληρωμένη πραγματοποίηση όλων των απείρων δυναμικών.

^{(1172.3) 106:8.18} Πιθανόν να αντιπροσωπεύει ένα μίνιμουμ διαστροφής της αλήθειας, αν το τρίτο μέλος της Τριάδας των Τριάδων θεωρηθεί σαν ο Συμπαντικός Απόλυτος, δεδομένου ότι αυτή η σκέψη αντιλαμβάνεται τον Συμπαντικό όχι μόνο σαν στατικό και δυναμικό αλλά επίσης και συνδετικό. Αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνουμε τη σχέση προς τις δημιουργικές και εξελικτικές όψεις της λειτουργίας της συνολικής Θεότητας.

^{(1172.4) 106:8.19} Αν και είναι δύσκολο να σχηματισθεί μια ολοκληρωμένη σκέψη για την Τριάδα των Τριάδων, μια τροποποιημένη σκέψη δεν είναι τόσο δύσκολο. Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων γίνεται αντιληπτό σαν ουσιαστικώς προσωπικό, είναι πολύ πιθανό να θεωρηθεί η ένωση του Θεού του Υπέρτατου, του Θεού του Έσχατου και του Θεού του Απόλυτου σαν ο προσωπικός αντίκτυπος από την ένωση των προσωπικών Τριάδων που είναι προγονικές αυτών των εμπειρικών Θεοτήτων. Αποτολμούμε τη γνώμη ότι αυτές οι τρεις εμπειρικές Θεότητες θα ενωθούν στο δεύτερο επίπεδο σαν άμεση συνέπεια της αναπτυσσόμενης ενότητας των προγονικών και αιτιολογικών Τριάδων τους που αποτελούν το πρώτο επίπεδο.

^{(1172.5) 106:8.20} Το πρώτο επίπεδο αποτελείται από τρεις Τριάδες. Το δεύτερο επίπεδο υφίσταται σαν ο προσωπικός σύνδεσμος των εξελισσόμενων δια της εμπειρίας και των εμπειρικών-υπαρξιακών προσωπικοτήτων της Θεότητας. Και άσχετα από κάθε δυσνόητη σκέψη για την κατανόηση της πλήρους Τριάδας των Τριάδων, ο προσωπικός σύνδεσμος αυτών των τριών Θεοτήτων του δευτέρου επιπέδου έχει φανερωθεί στη δική μας συμπαντική εποχή με το φαινόμενο της θεοποίησης του Μεγαλοπρεπούς, που ενεργοποιήθηκε στο δεύτερο αυτό επίπεδο από την Απόλυτη Θεότητα, που ενεργεί δια μέσου του Έσχατου και σαν απάντηση στην αρχική δημιουργική εντολή του Υπέρτατου Όντος.

^{(1172.6) 106:8.21} ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ: Σε μια απροσδιόριστη υπόθεση του δευτέρου επιπέδου της Τριάδας των Τριάδων, εμπεριέχεται η συσχέτιση κάθε φάσης κάθε είδους πραγματικότητας που υπάρχει, ή υπήρχε, ή μπορεί να υπάρχει στο σύνολο του απείρου. Το Υπέρτατο Ον δεν είναι μόνο πνεύμα αλλά επίσης νους και δύναμη και εμπειρία. Ο Έσχατος είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερο, ενώ, στη συνενωμένη σκέψη της μοναδικότητας της Θεότητας, του Συμπαντικού και των Απροσδιόριστων Απόλυτων, εμπεριέχεται η απόλυτη τελικότητα όλης της πραγματικότητας που έχει πραγματοποιηθεί.

^{(1172.7) 106:8.22} Στην ένωση του Υπέρτατου, του Έσχατου και του ολοκληρωμένου Απόλυτου, μπορεί να συμβεί η λειτουργική επανασυνάθροιση εκείνων των όψεων του απείρου που αρχικά είχαν τεμαχιστεί από το ΕΙΜΑΙ, και τα οποία προέκυψαν από την εμφάνιση των Επτά Απόλυτων του Απείρου. Αν και οι συμπαντικοί φιλόσοφοι πιστεύουν ότι αυτό είναι μια πολύ απόμακρη πιθανότητα, ακόμα, συχνά κάνουμε την ερώτηση: Αν το δεύτερο επίπεδο της Τριάδας των Τριάδων μπορούσε να κατορθώσει κάποτε την ενότητα των τριάδων, τι θα συνέβαινε σαν συνέπεια μιας τέτοιας θεϊκής ένωσης; Δεν γνωρίζουμε, αλλά είμαστε πεπεισμένοι ότι θα οδηγούσε κατ’ ευθείαν στην πραγματοποίηση του ΕΙΜΑΙ σαν εμπειρική επίτευξη. Από την άποψη των προσωπικών όντων, αυτό μπορούσε να σημαίνει ότι το άγνωστο ΕΙΜΑΙ έγινε δυνατόν να βιωθεί σαν Άπειρος-Πατέρας. Τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτά τα απόλυτα πεπρωμένα από μια μη προσωπική άποψη είναι άλλο θέμα και κάτι που μπορεί να ξεκαθαρίσει μόνο η αιωνιότητα. Αλλά καθώς βλέπουμε αυτές τις απόμακρες πιθανότητες σαν προσωπικά όντα, συμπεραίνουμε αφαιρετικά ότι το τελικό πεπρωμένο όλων των προσωπικοτήτων είναι η τελική γνώση του Συμπαντικού Πατέρα αυτών των αυτούσιων προσωπικοτήτων.

^{(1173.1) 106:8.23} Καθώς αντιλαμβανόμαστε φιλοσοφικά το ΕΙΜΑΙ στην παρελθούσα αιωνιότητα, ήταν μόνο του, κανένας δεν υπήρχε πλάι του. Κοιτάζοντας μπροστά στη μελλοντική αιωνιότητα, δεν βλέπουμε ότι το ΕΙΜΑΙ θα μπορούσε να αλλάξει την ύπαρξή του, αλλά τείνουμε προς την πρόβλεψη μιας απέραντης εμπειρικής διαφοράς. Μια τέτοια σκέψη για το ΕΙΜΑΙ υποδηλώνει πλήρη αυτοπραγμάτωση – αγκαλιάζει εκείνο τον απεριόριστο γαλαξία προσωπικοτήτων που έχουν γίνει με τη βούλησή τους συμμέτοχοι στην αυτοπραγμάτωση του ΕΙΜΑΙ, και οι οποίοι θα παραμείνουν αιωνίως απόλυτα βουλητικά τμήματα του συνόλου του απείρου, τελικοί γιοι του απόλυτου Πατέρα.

^{(1173.2) 106:9.1} Στη σκέψη περί της Τριάδας των Τριάδων εμείς θεωρούμε σαν αξίωμα τη δυνατή εμπειρική ενοποίηση τής χωρίς όρια πραγματικότητας, και στοχαζόμαστε κάποιες φορές ότι όλο αυτό είναι δυνατό να συμβεί στην παντελώς απομακρυσμένη αιωνιότητα. Αλλά δεν υπάρχει παρ’ όλα αυτά μια πραγματική και παρούσα ενοποίηση του απείρου σε αυτή την εποχή όπως και στις περασμένες ή στις μελλοντικές συμπαντικές εποχές. Μια τέτοια ενοποίηση υπάρχει στην Τριάδα του Παραδείσου. Η ενοποίηση του απείρου σαν εμπειρική πραγματικότητα είναι αδιανόητα απομακρυσμένη, αλλά μια απροσδιόριστη ενότητα του απείρου κυριαρχεί τώρα την παρούσα στιγμή της ύπαρξης του σύμπαντος και ενώνει τις διαφορές όλης της πραγματικότητας με μια υπαρξιακή μεγαλοπρέπεια που είναι το απόλυτο.

^{(1173.3) 106:9.2} Όταν οι πεπερασμένες υπάρξεις προσπαθούν να αντιληφθούν την ενοποίηση του απείρου στα επίπεδα της τελικότητας της ολοκληρωμένης αιωνιότητας, έρχονται αντιμέτωπες με περιορισμούς της νόησης που είναι έμφυτοι εξαιτίας των πεπερασμένων τους υπάρξεων. Ο χρόνος, ο χώρος και η εμπειρία αποτελούν εμπόδια για τη σκέψη της ύπαρξης. Και πάλι, χωρίς χρόνο, μακριά από το διάστημα και χωρίς εμπειρία, καμία ύπαρξη δεν θα είχε ούτε καν περιορισμένη αντίληψη της συμπαντικής πραγματικότητας. Χωρίς την αίσθηση του χρόνου κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να διακρίνει τη συνάφεια της αλληλουχίας. Χωρίς την αντίληψη του διαστήματος, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε να υπολογίσει τις σχέσεις της ταυτοσημίας στο χρόνο. Χωρίς εμπειρία, κανένα εξελικτικό δημιούργημα δεν θα μπορούσε ακόμα και να υπάρχει. Μόνο τα Επτά Απόλυτα του Απείρου είναι πραγματικά πάνω από την εμπειρία, και ακόμα και αυτά μπορεί να λαμβάνουν εμπειρίες σε ορισμένες φάσεις.

^{(1173.4) 106:9.3} Ο χρόνος, το διάστημα και η εμπειρία είναι οι μεγαλύτερες βοήθειες στον άνθρωπο για να αντιληφθεί τη σχετική πραγματικότητα και ακόμα τα πιο φοβερά του εμπόδια για να ολοκληρώσει την αντίληψη της πραγματικότητας. Οι θνητοί και πολλές άλλες συμπαντικές υπάρξεις βρίσκουν αναγκαίο να σκέφτονται για τα δυναμικά ότι ενεργοποιούνται στο διάστημα και εξελίσσονται παραγωγικά στο χρόνο, αλλά αυτή η όλη διαδικασία είναι φαινόμενο του χρόνου-χώρου το οποίο στην ουσία δεν συμβαίνει στον Παράδεισο και στην αιωνιότητα. Στο απόλυτο επίπεδο δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος, όλα τα δυναμικά μπορούν να γίνονται εκεί αντιληπτά σαν ενεργοποιημένα στο τώρα.

^{(1173.5) 106:9.4} Η σκέψη για την ενοποίηση όλης της πραγματικότητας, είτε σε αυτή είτε σε κάποια άλλη συμπαντική εποχή είναι βασικά διπλή: υπαρξιακή και εμπειρική. Τέτοια ενότητα είναι σε διαδικασία εμπειρικής πραγματοποίησης εντός της Τριάδας των Τριάδων, αλλά ο βαθμός της φαινομενικής ενεργοποίησης αυτής της τριπλής τριάδας είναι άμεσα ανάλογος με την εξαφάνιση των προσόντων και των ατελειών της πραγματικότητας μέσα στον κόσμο. Αλλά η συνολική ολοκλήρωση της πραγματικότητας είναι απροσδιόριστα και αιώνια και υπαρξιακά παρούσα στην Τριάδα του Παραδείσου, εντός της οποίας, σε αυτή τη συμπαντική στιγμή, η άπειρη πραγματικότητα είναι απόλυτα ενοποιημένη.

^{(1174.1) 106:9.5} Το παράδοξο που δημιουργήθηκε από τις εμπειρικές και υπαρξιακές απόψεις είναι αναπόφευκτο και στηρίζεται εν μέρει στο γεγονός ότι η Τριάδα του Παραδείσου και η Τριάδα των Τριάδων είναι κάθε μια μία αιώνια σχέση την οποία οι θνητοί μπορούν να διακρίνουν μόνο σαν χρονοχωρική σχετικότητα. Η ανθρώπινη σκέψη της σταδιακής εμπειρικής ενεργοποίησης της Τριάδας των Τριάδων – η χρονική άποψη – πρέπει να συμπληρωθεί από το πρόσθετο αξίωμα ότι αυτή είναι ήδη μια πραγματοποίηση – η άποψη της αιωνιότητας. Αλλά πώς μπορούν να εναρμονιστούν αυτές οι δυο απόψεις; Στους πεπερασμένους θνητούς προτείνουμε την αποδοχή της αλήθειας ότι Τριάδα του Παραδείσου είναι η υπαρξιακή ενοποίηση του απείρου και η ανικανότητα να παρακολουθήσετε την παρουσία και την ολοκληρωμένη εκδήλωση της εμπειρικής Τριάδας των Τριάδων οφείλεται εν μέρει σε αμοιβαία διαστροφή εξαιτίας των:

^{(1174.2) 106:9.6} 1. Της περιορισμένης ανθρώπινης θεώρησης, της ανικανότητας να αντιληφθεί τη σκέψη της απροσδιόριστης αιωνιότητας.

^{(1174.3) 106:9.7} 2. Της ατελούς ανθρώπινης κατάστασης, της απόστασής της από το απόλυτο επίπεδο των εμπειρικών.

^{(1174.4) 106:9.8} 3. Του σκοπού της ανθρώπινης ύπαρξης, του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα είναι προορισμένη να εξελιχθεί με την τεχνική της εμπειρίας και, επομένως, πρέπει εμφύτως και ουσιωδώς να εξαρτάται από την εμπειρία.

^{(1174.5) 106:9.9} Ο Συμπαντικός Πατέρας στην Τριάδα του Παραδείσου είναι το ΕΙΜΑΙ της Τριάδας των Τριάδων και η αποτυχία να βιώσετε τον Πατέρα σαν άπειρο οφείλεται στους πεπερασμένους περιορισμούς. Η σκέψη του υπαρξιακού, μοναχικού, προ-Τριαδικού ανέφικτου ΕΙΜΑΙ και το αξίωμα του εμπειρικού μετά-Τριαδικού των Τριάδων και εφικτού ΕΙΜΑΙ είναι μια και η αυτή υπόθεση. Καμία πραγματική αλλαγή δεν συνέβη στο Άπειρο. Όλη η φαινομενική ανάπτυξη οφείλεται στις αυξημένες ικανότητες για αποδοχή της πραγματικότητας και για κοσμική εκτίμηση.

^{(1174.6) 106:9.10} Το ΕΙΜΑΙ, στην τελική ανάλυση, πρέπει να υπάρχει πριν από κάθε ύπαρξη και μετά από κάθε εμπειρία. Αν και αυτές οι ιδέες πιθανόν να μην διαφωτίζουν τα παράδοξα της αιωνιότητας και του απείρου στον ανθρώπινο νου, πρέπει τουλάχιστον να παρακινήσουν τέτοιες πεπερασμένες διάνοιες να αγωνιστούν εκ νέου με αυτά τα προβλήματα που δεν λήγουν ποτέ, προβλήματα που θα συνεχίσουν να σας διεγείρουν την περιέργεια για το Σάλβιγκτον και αργότερα σαν τελειωτές και παραπάνω, σε όλο το ατελεύτητο μέλλον της αιώνιας σταδιοδρομίας σας στα ευρέως εκτεταμένα σύμπαντα.

^{(1174.7) 106:9.11} Νωρίτερα ή αργότερα όλες οι συμπαντικές προσωπικότητες αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η τελική αναζήτηση της αιωνιότητας είναι η ατελείωτη εξερεύνηση του απείρου, το χωρίς τέλος ταξίδι της ανακάλυψης μέσα στην απολυτότητα της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Νωρίτερα ή αργότερα θα συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ότι η ανάπτυξη κάθε δημιουργήματος είναι ανάλογη της ταύτισής του με τον Πατέρα. Καταλήγουμε στην κατανόηση ότι το να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού είναι το αιώνιο διαβατήριο για την ατελείωτη δυνατότητα του ίδιου του απείρου. Οι θνητοί κάποτε θα αντιληφθούν ότι η επιτυχία στην αναζήτηση του Απείρου είναι άμεσα ανάλογη προς την επίτευξη της ομοιότητας προς τον Πατέρα, και ότι σε αυτή τη συμπαντική εποχή οι πραγματικότητες του Πατέρα αποκαλύπτονται μέσα από τις ιδιότητες του θείου. Και αυτές οι θεϊκές ιδιότητες προσαρτώνται προσωπικά στα συμπαντικά δημιουργήματα με το να βιώνουν την εμπειρία ζώντας με θεϊκό τρόπο, και ζώντας με θεϊκό τρόπο σημαίνει στην πράξη, να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.

^{(1175.1) 106:9.12} Για τις υλικές, εξελικτικές, πεπερασμένες υπάρξεις, μια ζωή που στηρίζεται στο να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα οδηγεί κατ’ ευθείαν στην επίτευξη πνευματικής ανωτερότητας στην προσωπική αρένα και φέρνει αυτές τις υπάρξεις ένα βήμα κοντύτερα στην κατανόηση του Απείρου-Πατέρα. Μια τέτοια ζωή με τον Πατέρα στηρίζεται στην αλήθεια, στην ευαισθησία για την ομορφιά και κυριαρχείται από την καλοσύνη. Ένα τέτοιο πρόσωπο που γνωρίζει το Θεό φωτίζεται εσωτερικά από τη λατρεία και εξωτερικά είναι αφιερωμένο στην ολόκαρδη υπηρέτηση της συμπαντικής αδελφότητας όλων των προσωπικοτήτων, μια εξυπηρετική φροντίδα η οποία είναι γεμάτη από έλεος και υποκινείται από την αγάπη, ενώ όλες αυτές οι ιδιότητες της ζωής ενοποιούνται στην εξελισσόμενη προσωπικότητα στα παντοτινά-ανερχόμενα επίπεδα της κοσμικής σοφίας, αυτοπραγμάτωσης, εύρεσης του Θεού και λατρείας του Πατέρα.

^{(1175.2) 106:9.13} [Παρουσιάστηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]