ΕΓΓΡΑΦΟ 32, Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΜΠΑΝΤΩΝ

^{(357.1) 32:0.1} Ένα τοπικό σύμπαν αποτελεί το προσωπικό έργο ενός Δημιουργού Υιού της Παραδείσιας τάξης των Μιχαήλ. Αποτελείται από εκατό αστερισμούς, καθένας των οποίων περιλαμβάνει εκατό συστήματα κατοικημένων κόσμων. Κάθε σύστημα θα αποκτήσει τελικά χίλιους, περίπου, κατοικημένους πλανήτες.

^{(357.2) 32:0.2} Τα σύμπαντα αυτά του χρόνου και του χώρου είναι εξελικτικά. Το δημιουργικό σχέδιο των Μιχαήλ του Παραδείσου βαδίζει πάντοτε στο δρόμο της σταδιακής εξέλιξης και της προοδευτικής ανάπτυξης της φυσικής, διανοητικής και πνευματικής φύσης και των δυνατοτήτων των πολύμορφων πλασμάτων που κατοικούν στις διαφορετικές κατηγορίες πλανητών οι οποίοι συνιστούν ένα τοπικό σύμπαν.

^{(357.3) 32:0.3} Η Ουράντια ανήκει σε ένα τοπικό σύμπαν κυρίαρχος του οποίου είναι ο Θεός-άνθρωπος του Νέβαδον, ο Ιησούς της Ναζαρέτ και Μιχαήλ του Σάλβινγκτον. Και όλα τα σχέδια του Μιχαήλ για το τοπικό αυτό σύμπαν εγκρίθηκαν στο σύνολό τους από την Αγία τριάδα του Παραδείσου πριν ακόμη ο ίδιος αναλάβει το υπέρτατο εγχείρημα του διαστήματος.

^{(357.4) 32:0.4} Οι Υιοί του Θεού μπορούν να επιλέγουν τους κόσμους των δημιουργικών δραστηριοτήτων τους, οι υλικές αυτές ωστόσο δημιουργίες συνελήφθησαν αρχικά, ως ιδέες, και σχεδιάσθηκαν από τους εν Παραδείσω Αρχιτέκτονες του Κυρίαρχου Σύμπαντος.

^{(357.5) 32:1.1} Οι προ-συμπαντικοί χειρισμοί των διαστημικών δυνάμεων και η πρωτογενής ενέργεια αποτελούν έργο των Οργανωτών της Κυρίαρχης Δύναμης στον Παράδεισο. Στους χώρους όμως των υπερσυμπάντων, όταν η αναδυόμενη ενέργεια ανταποκρίνεται στην τοπική, ή τη γραμμική βαρύτητα, οι Οργανωτές αποσύρονται για χάρη των διευθυντών δύναμης των συγκεκριμένων υπερσυμπάντων.

^{(357.6) 32:1.2} Οι διευθυντές αυτοί της δύναμης λειτουργούν μόνο στις προ-υλικές και μεταδυναμικές φάσεις της δημιουργίας ενός τοπικού σύμπαντος. Δεν υπάρχει η δυνατότητα για έναν Δημιουργό Υιό να αρχίσει την οργάνωση ενός σύμπαντος μέχρις ότου οι διευθυντές της δύναμης επιτύχουν την κινητοποίηση της διαστημικής ενέργειας σε βαθμό ικανοποιητικό ώστε να παρασχεθεί μία υλική βάση – μιλώντας κυριολεκτικά, ήλιοι και υλικοί πλανήτες – για το αναδυόμενο σύμπαν.

^{(357.7) 32:1.3} Τα τοπικά σύμπαντα έχουν όλα την ίδια περίπου ενεργειακή δυναμική, αν και διαφέρουν πάρα πολύ όσον αφορά στις φυσικές τους διαστάσεις ενώ μπορεί και να ποικίλουν ως προς την αναλογία της ορατής ύλης κατά διαστήματα. Η δυναμική φόρτιση και η δυνητική συσσώρευση της ύλης ενός τοπικού σύμπαντος καθορίζονται από τους χειρισμούς των διευθυντών της δύναμης και τους προκατόχους τους, καθώς επίσης και από τις δραστηριότητες των Δημιουργών Υιών, αλλά και από το δώρο του ενυπάρχοντος φυσικού ελέγχου τον οποίο διαθέτουν οι δημιουργικοί του συνεργάτες.

^{(358.1) 32:1.4} Η ενεργειακή φόρτιση ενός τοπικού σύμπαντος είναι το ένα εκατοστό τεσσαρακοστό, περίπου, της δυναμικής ικανότητας του οικείου υπερσύμπαντος. Στην περίπτωση του Νέβαδον, του δικού σας τοπικού σύμπαντος η υλοποίηση της μάζας είναι εξαιρετικά ασήμαντη. Από φυσικής πλευράς μιλώντας, ο Νέβαδον διαθέτει το σύνολο της ποσότητας της ενέργειας και της ύλης η οποία μπορεί να βρεθεί σε οποιαδήποτε τοπική δημιουργία του Όρβοντον. Ο μόνος φυσικός περιορισμός για την αναπτυξιακή επέκταση του σύμπαντος του Νέβαδον συνίσταται στην ποσότητα του φορτίου της διαστημικής ενέργειας το οποίο κατακρατείται από τον βαρυτικό έλεγχο των συνεργαζομένων δυνάμεων και οντοτήτων του σύνθετου συμπαντικού μηχανισμού.

^{(358.2) 32:1.5} Όταν η ενέργεια-ύλη φθάσει ένα συγκεκριμένο στάδιο μαζικής υλοποίησης, εμφανίζεται στο προσκήνιο ένας Δημιουργός Υιός, συνοδευόμενος από μία Δημιουργική Θυγατέρα του Απείρου Πνεύματος. Ταυτόχρονα με την εμφάνιση του Δημιουργού Υιού, αρχίζει το έργο στον αρχιτεκτονικό κόσμο που πρόκειται να γίνει ο αρχηγικός κόσμος του εν λόγω τοπικού σύμπαντος. Μία τέτοια δημιουργία εξελίσσεται για ατέλειωτους αιώνες, οι ήλιοι σταθεροποιούνται, οι πλανήτες σχηματίζονται και αιωρούνται στις τροχιές τους, ενώ συνεχίζεται το έργο της δημιουργίας των αρχιτεκτονικών κόσμων οι οποίοι θα χρησιμοποιηθούν ως αρχηγεία του αστερισμού και των πρωτευουσών του συστήματος.

^{(358.3) 32:2.1} Των Δημιουργών Υιών προηγούνται στη συμπαντική οργάνωση οι διευθυντές δύναμης καθώς και άλλες υπάρξεις προερχόμενες από την Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο. Από τη διαστημική ενέργεια που με τον τρόπο αυτό οργανώθηκε, ο Μιχαήλ, ο δικός σας Δημιουργός Υιός παγίωσε τους κατοικημένους κόσμους του σύμπαντος του Νέβαδον και από τότε αφοσιώθηκε με μεγάλη επιμέλεια στη διακυβέρνησή τους. Από την προϋπάρχουσα ενέργεια οι θείοι αυτοί Υιοί δημιουργούν την ορατή ύλη, σχεδιάζουν τα ζώντα πλάσματα και, με τη συνεργασία της συμπαντικής παρουσίας του Απείρου Πνεύματος, δημιουργούν μία διαφορετική ακολουθία πνευματικών προσωπικοτήτων.

^{(358.4) 32:2.2} Αυτοί οι διευθυντές δύναμης και ενεργειακοί ελεγκτές που για χρόνια ατέλειωτα προηγήθηκαν του Δημιουργού Υιού στο προκαταρκτικό έργο της οργάνωσης του σύμπαντος, υπηρετούν αργότερα σε έξοχη συνεργασία με το συγκεκριμένο Υιό του Σύμπαντος, διατηρώντας για πάντα τον συνεργικό έλεγχο των ενεργειών εκείνων τις οποίες οι ίδιοι οργάνωσαν και κυκλωματοποίησαν. Στον Σάλβινγκτον τώρα λειτουργούν τα ίδια εκατό δυναμικά κέντρα που συνεργάσθηκαν με το δικό σας Δημιουργό Υιό στον αρχικό σχηματισμό του τοπικού τούτου σύμπαντος.

^{(358.5) 32:2.3} Η πρώτη ολοκληρωμένη πράξη της φυσικής δημιουργίας στον Νέβαδον συνίστατο στην οργάνωση του αρχηγικού κόσμου, του αρχιτεκτονικού πλανήτη του Σάλβινγκτον, και των δορυφόρων του. Από την εποχή της αρχικής δραστηριοποίησης των ενεργειακών κέντρων και των φυσικών ελεγκτών μέχρι τη στιγμή της άφιξης των ζώντων πλασμάτων στις ολοκληρωμένες σφαίρες του Σάλβινγκτον, μεσολάβησαν λίγο περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο χρόνια, σύμφωνα με την παρούσα μέτρησή σας του πλανητικού χρόνου. Την δημιουργία του Σάλβινγκτον αμέσως ακολούθησε η δημιουργία των εκατό αρχηγικών κόσμων των σχεδιαζόμενων αστερισμών και των δέκα χιλιάδων πλανητών-αρχηγείων των σχεδιαζόμενων τοπικών συστημάτων πλανητικού ελέγχου και διοίκησης, μαζί με τους αρχιτεκτονικούς δορυφόρους τους. Οι αρχιτεκτονικοί αυτοί κόσμοι σχεδιάζονται για να στεγάσουν τόσο τις φυσικές όσο και τις πνευματικές οντότητες καθώς επίσης και τα παρεμβαλλόμενα μοροντιανά, ή μεταβατικά στάδια της ύπαρξης.

^{(359.1) 32:2.4} Ο Σάλβινγκτον, το αρχηγείο του Νέβαδον, βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο ενέργειας-μάζας του τοπικού σύμπαντος. Το τοπικό σας, όμως, σύμπαν δεν είναι ένα απλό αστρονομικό σύστημα, αν και στο φυσικό ντου κέντρο βρίσκεται ένα μεγάλο σύστημα.

^{(359.2) 32:2.5} Ο Σάλβινγκτον αποτελεί το ατομικό αρχηγείο του Μιχαήλ του Νέβαδον, ο οποίος όμως δεν βρίσκεται πάντοτε εκεί. Ενώ, τώρα, η ομαλή λειτουργία του τοπικού σας σύμπαντος δεν απαιτεί πλέον τη μόνιμη παρουσία του Δημιουργού Υιού στον πρωτεύοντα κόσμο, δεν συνέβαινε το ίδιο τους πρώτους καιρούς της φυσικής οργάνωσης. Ένα Δημιουργός Υιός δεν μπορεί να εγκαταλείψει το αρχηγείο του μέχρις ότου επιτευχθεί η σταθεροποίηση της βαρύτητας δια της υλοποίησης επαρκούς ενέργειας η οποία θα επιτρέψει στα διάφορα κυκλώματα και συστήματα να εξισορροπήσουν μεταξύ τους δια της αμοιβαίας υλικής έλξης.

^{(359.3) 32:2.6} Τώρα πλέον, το φυσικό σχέδιο ενός σύμπαντος έχει ολοκληρωθεί και ο Δημιουργός Υιός, σε συνεργασία με το Δημιουργικό Πνεύμα, συλλαμβάνει το πλάνο του για τη δημιουργία της ζωής. Κατόπιν τούτου η εκπροσώπηση του Απείρου Πνεύματος αρχίζει τη συμπαντική της λειτουργία ως ξεχωριστή, δημιουργική οντότητα. Όταν η αρχική δημιουργική πράξη μορφοποιηθεί και εκτελεσθεί, αποκτά υπόσταση ο Λαμπερός και Πρωινός Αστέρας, η προσωποποίηση αυτής της αρχικής δημιουργικής θεώρησης της ταυτότητας και του θείου ιδεώδους. Είναι ο ανώτερος διοικητής του σύμπαντος, ο προσωπικός συνεργάτης του Δημιουργού Υιού, που του μοιάζει, απ’ όλες τις απόψεις, στο χαρακτήρα, αλλά διαθέτει αξιοσημείωτα περιορισμένες θείες ιδιότητες.

^{(359.4) 32:2.7} Και τώρα που ο κυριότερος βοηθός και ανώτερος διοικητής του Δημιουργού Υιού εξασφαλίσθηκε, ακολουθεί η έλευση μιας άπειρης και θαυμαστής σειράς διαφορετικών πλασμάτων. Οι υιοί και οι θυγατέρες του τοπικού σύμπαντος πλησιάζουν και σύντομα, μετά από αυτό, ορίζεται η κυβέρνηση μιας τέτοιας δημιουργίας, εκτεινόμενη από τα ανώτατα συμβούλια του σύμπαντος μέχρι τους πατέρες των αστερισμών και τους κυβερνήτες των τοπικών συστημάτων – τις συναθροίσεις των κόσμων εκείνων οι οποίοι εν συνεχεία σχεδιάσθηκαν για να γίνουν η πατρίδα των ποικιλόμορφων θνητών φυλών των ελεύθερης βούλησης πλασμάτων. Και σε κάθε ένα από τους κόσμους αυτούς θα προΐσταται ένας Πλανητικός Πρίγκιπας.

^{(359.5) 32:2.8} Και τότε, όταν ένα τέτοιο σύμπαν θα έχει τόσο ολοκληρωμένα οργανωθεί και τόσο πλούσια στελεχωθεί, θα ακολουθήσει ο Δημιουργός Υιός την πρόταση του Πατέρα, να δημιουργήσει τον άνθρωπο τον θνητό καθ’ ομοίωση της θείας εικόνας τους.

^{(359.6) 32:2.9} Η οργάνωση των πλανητικών διαμονών εξακολουθεί να εξελίσσεται στον Νέβαδον, αφού το σύμπαν αυτό είναι πράγματι μία καινούργια μονάδα στους αστρικούς και πλανητικούς κόσμους του Όρβοντον. Κατά την τελευταία εγγραφή υπήρχαν 3,840,101 κατοικημένοι πλανήτες στον Νέβαδον και η Σατάνια, το τοπικό σύστημα του κόσμου σας, είναι αρκετά αντιπροσωπευτική των άλλων συστημάτων.

^{(359.7) 32:2.10} MISSING PARAGRAPH

^{(359.8) 32:2.11} Το σύστημα των κατοικημένων κόσμων της Σατάνια βρίσκεται πάρα πολύ μακριά από την Ουβέρσα και το μέγα ηλιακό σύμπλεγμα που λειτουργεί στο φυσικό και αστρονομικό κέντρο του έβδομου υπερσύμπαντος. Από την Τζερουζέμ, το αρχηγείο της Σατάνια, η απόσταση είναι πάνω από διακόσιες χιλιάδες έτη φωτός μέχρι το φυσικό κέντρο του υπερσύμπαντος του Όρβοντον, πάρα πολύ μακριά, την πυκνή διάμετρο του Γαλαξία. Η Σατάνια βρίσκεται στην περιφέρεια του τοπικού σύμπαντος και ο Νέβαδον βρίσκεται στο άκρο, σχεδόν, του Όρβοντον. Από το εξώτατο σύστημα κατοικημένων κόσμων μέχρι το κέντρο του υπερσύμπαντος η απόσταση είναι ελάχιστα μικρότερη των διακοσίων πενήντα χιλιάδων ετών φωτός.

^{(360.1) 32:2.12} Το σύμπαν του Νέβαδον αιωρείται τώρα μακριά, προς το νοτιοανατολικό κύκλωμα του Όρβοντον. Τα πλησιέστερα όμορα σύμπαντα είναι: ο Άβαλον, ο Χένσελον, ο Σάνσελον, ο Πόρταλον, ο Γούλβερινγκ, ο Φέϊβονινγκ και ο Άλβορινγκ.

^{(360.2) 32:2.13} Η εξέλιξη όμως ενός τοπικού σύμπαντος είναι μεγάλη ιστορία. Τα κεφάλαια τα οποία περιγράφουν τα σύμπαντα κάνουν μία εισαγωγή στο θέμα, τα κεφάλαια του παρόντος τμήματος που έχουν θέμα τις τοπικές δημιουργίες το συνεχίζουν, ενώ εκείνα που ακολουθούν, αναλύοντας την ιστορία και το πεπρωμένο της Ουράντια ολοκληρώνουν την ιστορία. Μπορείτε, ωστόσο, αρκετά καλά να αντιληφθείτε το πεπρωμένο των θνητών μιας τέτοιας τοπικής δημιουργίας απλά και μόνο μελετώντας τα κείμενα που αφορούν στη ζωή και τη διδασκαλία του Δημιουργού Υιού σας, όπως κάποτε έζησε ως άνθρωπος, με σάρκα θνητή, στον εξελικτικό σας κόσμο.

^{(360.3) 32:3.1} Η μοναδική τέλεια παγιωμένη δημιουργία είναι η Χαβόνα, το κεντρικό σύμπαν, το οποίο δημιουργήθηκε άμεσα από την σκέψη του Πατέρα του Σύμπαντος και το λόγο του Αιώνιου Υιού. Η Χαβόνα είναι ένα σύμπαν υπαρκτό, τέλειο και ολοκληρωμένο, που περιβάλλει τον οίκο των αιώνιων Θεοτήτων, το κέντρο των πάντων. Οι δημιουργίες των επτά υπερσυμπάντων είναι πεπερασμένες, εξελικτικές και συνεχώς προοδεύουσες.

^{(360.4) 32:3.2} Τα φυσικά συστήματα του χωροχρόνου έχουν όλα εξελικτική προέλευση. Δεν σταθεροποιούνται καν από υλικής πλευράς, μέχρις ότου αρχίσουν να αιωρούνται στα σταθερά κυκλώματα των οικείων υπερσυμπάντων. Ούτε παγιώνεται ένα τοπικό σύμπαν στο φως και στη ζωή μέχρις ότου οι φυσικές του δυνατότητες για επέκταση και ανάπτυξη εξαντληθούν και η πνευματική κατάσταση σ’ όλους τους κατοικημένους του κόσμους παγιωθεί και σταθεροποιηθεί για πάντα.

^{(360.5) 32:3.3} Εκτός του κεντρικού σύμπαντος, η τελειότητα αποδεικνύεται μία προοδευτική επίτευξη. Στην κεντρική δημιουργία έχουμε ένα πρότυπο τελειότητας, όλοι οι άλλοι κόσμοι, όμως, πρέπει να φθάσουν στην τελειότητα αυτή με τρόπους που καθιερώθηκαν για την πρόοδο των συγκεκριμένων αυτών κόσμων, ή συμπάντων. Και μια σχεδόν άπειρη ποικιλία χαρακτηρίζει τα σχέδια του Δημιουργών Υιών πάνω στην οργάνωση, την εξέλιξη, την πειθαρχία και την παγίωση των οικείων τοπικών συμπάντων.

^{(360.6) 32:3.4} Με εξαίρεση τη θεία παρουσία του Πατέρα, κάθε τοπικό σύμπαν αποτελεί, υπό μία έννοια, αντιγραφή της διοικητικής οργάνωσης της κεντρικής, ή πρότυπης δημιουργίας. Αν και ο Πατέρας του Σύμπαντος είναι ο ίδιος παρών στο σύμπαν στο οποίο κατοικεί, δεν ενοικεί, ωστόσο, στο νου των υπάρξεων οι οποίες προέρχονται από το συγκεκριμένο σύμπαν, όπως κυριολεκτικά ενοικεί στις ψυχές του χρόνου και του διαστήματος. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα πάνσοφο αντιστάθμισμα στην προσαρμογή και τη ρύθμιση των πνευματικών θεμάτων της αχανούς δημιουργίας. Στο κεντρικό σύμπαν ο Πατέρας είναι ατομικά παρών αυτός καθ’ εαυτός, αλλά δεν βρίσκεται στο νου των παιδιών της τέλειας αυτής δημιουργίας. Στα σύμπαντα του διαστήματος, ο Πατέρας απουσιάζει ως οντότητα, εκπροσωπούμενος από τους Κυρίαρχους Υιούς του, ενώ είναι εσωτερικά παρών στο νου των θνητών του παιδιών, πνευματικά εκπροσωπούμενος από την προ-ατομική παρουσία των Ελεγκτών των Μυστηρίων που ενοικούν στο νου αυτών των έλλογων πλασμάτων.

^{(360.7) 32:3.5} Στο αρχηγείο ενός τοπικού σύμπαντος κατοικούν όλοι οι δημιουργοί και οι δημιουργικές εκείνες οντότητες οι οποίες αντιπροσωπεύουν την ανεξάρτητη εξουσία και τη διαχειριστική αυτονομία, εκτός της προσωπικής παρουσίας του Πατέρα του Σύμπαντος. Στο τοπικό σύμπαν βρίσκεται κάτι από τον καθένα και κάποιος από όλες τις κατηγορίες ευφυών υπάρξεων που υπάρχουν στο κεντρικό σύμπαν, εκτός του Πατέρα του Σύμπαντος. Αν και ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν είναι ο ίδιος παρών σ΄ ένα τοπικό σύμπαν, εκπροσωπείται προσωπικά από τον Δημιουργό Υιό του, τον κάποτε αντιβασιλέα του Πατρός και μετέπειτα υπέρτατο και κυρίαρχο, αυτοδύναμο κυβερνήτη.

^{(361.1) 32:3.6} Όσο κατερχόμαστε την κλίμακα της ζωής, τόσο γίνεται δυσκολότερο το να εντοπίσουμε, με τα μάτια της πίστης, τον αόρατο Πατέρα. Τα κατώτερα πλάσματα – και ορισμένες φορές ακόμη και οι ανώτερες οντότητες – το βρίσκουν πάντα δύσκολο να συλλάβουν μία εικόνα του Πατέρα του Σύμπαντος και του Δημιουργού Υιού του. Και έτσι, αναλόγως του χρόνου της πνευματικής τους ανάτασης, όταν η τελειότητα της εξέλιξης τους επιτρέψει να δουν τον ίδιο τον Θεό, αναπτύσσονται σε αργή πρόοδο, βιώνουν πνευματικές αμφιβολίες, διαπράττουν το αμάρτημα της σύγχυσης και έτσι απομονώνονται από τους προοδευτικούς πνευματικούς σκοπούς της εποχής τους και του χώρου τους. Χάνουν έτσι την ικανότητα να δουν τον Πατέρα, όταν προσέχουν τον Αιώνιο Υιό. Ο ασφαλέστερος φρουρός ενός πλάσματος σ’ ολόκληρο τον αγώνα του να φθάσει στον Πατέρα, την εποχή κατά την οποία εγγενείς συνθήκες καθιστούν ένα παρόμοιο επίτευγμα αδύνατο, είναι να κρατηθεί σθεναρά από την αλήθεια της παρουσίας του Πατέρα στους Υιούς του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, πνευματικά και ατομικά, ο Πατέρας και οι Υιοί του είναι ένας. Είναι γεγονός: Όποιος έχει δει τον Δημιουργό Υιό, έχει δει και τον Πατέρα.

^{(361.2) 32:3.7} Αρχικά, οι προσωπικότητες ενός συγκεκριμένου σύμπαντος είναι πάγιες και έγκυρες, μόνο ανάλογα με το βαθμό συγγενείας τους προς τον Θεό. Όταν η προέλευση ενός πλάσματος απομακρύνεται πολύ από τις γνήσιες και θείες Πηγές, είτε πρόκειται για τους Υιούς του Θεού, είτε για πλάσματα της δικαιοδοσίας του Απείρου Πνεύματος, αυξάνεται η πιθανότητα δυσαρμονίας, σύγχυσης και ορισμένες φορές στάσης-αμαρτίας.

^{(361.3) 32:3.8} Εκτός των τέλειων υπάρξεων Θεία προέλευσης, όλα τα πλάσματα στα υπερσύμπαντα είναι φύσης εξελικτικής, αρχίζοντας από το κατώτερο στάδιο και πάντα αναρριχώμενα προς την εσωτερική αλήθεια. Ακόμη και οι ανώτερες προσωπικότητες εξακολουθούν να ανέρχονται την κλίμακα της ζωής δια των προοδευτικών μετασχηματισμών από τη μία ζωή στην άλλη και από τον ένα κόσμο στον επόμενο. Και στην περίπτωση εκείνων που μπορούν να αποδεχθούν τους Ελεγκτές των Μυστηρίων, δεν υπάρχουν όρια του ύψους στο οποίο μπορούν να φθάσουν κατά την πνευματική τους ανέλιξη και το συμπαντικό τους επίτευγμα.

^{(361.4) 32:3.9} Η τελειότητα των πλασμάτων του χρόνου, όταν τελικά επιτευχθεί, αποτελεί, συνολικά, μία κατάκτηση, ένα καλή τη πίστει ατομικό απόκτημα. Ενώ τα στοιχεία της θείας χάρης παρέχονται ελεύθερα, τα επιτεύγματα των πλασμάτων είναι το αποτέλεσμα των προσπαθειών ενός εκάστου, καθώς επίσης και η ουσιαστική, ατομική, ζώσα ανταπόκριση στο υπάρχον περιβάλλον.

^{(361.5) 32:3.10} Το γεγονός της ζωικής, εξελικτικής προέλευσης δεν αποτελεί στίγμα σε καμία οντότητα του σύμπαντος, αφού αυτή είναι η μοναδική μέθοδος δημιουργίας ενός, ή δύο βασικών τύπων πεπερασμένων, ευφυών, αυτόβουλων πλασμάτων. Όταν το αποκορύφωμα της τελειότητας και της αιωνιότητας κατακτηθεί, η μεγαλύτερη τιμή ανήκει σ’ εκείνους που ξεκίνησαν από το χαμηλώτερο σημείο και ευτυχείς αναρριχήθηκαν την κλίμακα της ζωής, από το ένα κύκλωμα στο άλλο και οι οποίοι, όταν πράγματι φθάσουν στο αποκορύφωμα της δόξας, θα έχουν κερδίσει μία προσωπική εμπειρία που θα περιλαμβάνει μία ουσιαστική γνώση κάθε φάσης της ζωής, από το κατώτερο σημείο μέχρι την κορυφή.

^{(361.6) 32:3.11} Μέσα σ’ όλα αυτά διαφαίνεται η σοφία των Δημιουργών. Θα ήταν πανεύκολο για τον Πατέρα του Σύμπαντος να κάνει όλους τους θνητούς τέλειους , να μεταδώσει την τελειότητα με το θείο του λόγο. Αυτό όμως, θα αποστερούσε τα πλάσματα από τη θαυμάσια εμπειρία του εγχειρήματος και την εκπαίδευση που συνεπάγεται η μακρόχρονη και σταδιακή εσωτερική αναρρίχηση, μία εμπειρία την οποία έχουν μόνον εκείνοι που υπήρξαν τόσο τυχεροί, ώστε να ξεκινήσουν από το κατώτατο σημείο της ύπαρξης.

^{(362.1) 32:3.12} Στα περιβάλλοντα τη Χαβόνα σύμπαντα διατίθεται ένας αριθμός τέλειων πλασμάτων ο οποίος επαρκεί μόνο για να καλυφθούν οι ανάγκες των διδασκάλων οδηγών για τα πρότυπα όσων ανέρχονται στην εξελικτική κλίμακα της ζωής. Η εμπειρική φύση των εξελικτικών τύπων της προσωπικότητας είναι το φυσικό κοσμικό συμπλήρωμα της πάντα τέλειας φύσης των πλασμάτων του Παραδείσου-Χαβόνα. Στην πραγματικότητα, τόσο τα τέλεια, όσο και τα τελειοποιημένα πλάσματα είναι ατελή όσον αφορά στην πεπερασμένη τελικότητα. Στη συμπληρωματική όμως σχέση των υπαρχόντων τέλειων πλασμάτων του συστήματος Παραδείσου-Χαβόνα με τους εμπειρικώς τελειοποιημένους τελικιστές που ανελίσσονται από τα εξελικτικά σύμπαντα, αίρονται οι εγγενείς περιορισμοί που υπάρχουν και στους δύο τύπους, οι οποίοι με τον τρόπο αυτό μπορούν από κοινού να επιχειρήσουν να φθάσουν το ανυπέρβλητο αποκορύφωμα του ύπατου της κατάστασης ενός πλάσματος.

^{(362.2) 32:3.13} Οι διεργασίες αυτές μεταξύ των πλασμάτων αποτελούν τον συμπαντικό αντίκτυπο των δράσεων και αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα εντός της Επτάπτυχης Θεότητας, όπου η αιώνια θεία υπόσταση της Παραδείσιας Τριάδας ενώνεται με την εξελικτική θεία υπόσταση των Υπέρτατων Δημιουργών των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος, εντός της και δια της την δύναμη δραστηριοποιούσας Θείας Υπόστασης του Υπέρτατου Όντος.

^{(362.3) 32:3.14} Το θεία τέλειο πλάσμα και το εξελικτικά τελειοποιημένο πλάσμα είναι ισότιμα όσον αφορά στο βαθμό θείας δυναμικής, διαφέρουν όμως στο είδος. Το ένα εξαρτάται από το άλλο προκειμένου να επιτευχθεί το υπέρτατο της υπηρεσίας. Τα εξελικτικά υπερσύμπαντα εξαρτώνται από την τέλεια Χαβόνα για να αποκτήσουν οι ανελισσόμενοι πολίτες τους την τελική τους εκπαίδευση, αλλά και το τέλειο κεντρικό σύμπαν χρειάζεται την ύπαρξη των τελειοποιούμενων υπερσυμπάντων ώστε να εξασφαλισθεί η πλήρης εξέλιξη των κατερχομένων κατοίκων του.

^{(362.4) 32:3.15} Οι δύο κύριες εκδηλώσεις της πεπερασμένης πραγματικότητας, η εγγενής τελειότητα και η εξελιγμένη τελειότητα, είτε πρόκειται για οντότητες, είτε για σύμπαντα, είναι συντονισμένες, αλληλοεξαρτώμενες και ολοκληρωμένες. Η κάθε μία χρειάζεται την άλλη για να ολοκληρώσει τη λειτουργία, την υπηρεσία και το πεπρωμένο της.

^{(362.5) 32:4.1} Μην εμφορείστε με την ιδέα ότι, αφού ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει μεταβιβάσει τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού του και της δύναμής του στους άλλους, έχει γίνει πλέον ένα σιωπηλό, ή ανενεργό μέλος της Θείας συντροφίας. Πέραν των χώρων της προσωπικότητας και της επιφοίτησης του Προσαρμοστή, ο Πατέρας είναι προφανώς η λιγότερο δραστήρια από τις Θεότητες του Παραδείσου, εφ’ όσον επιτρέπει στους, ισόβαθμους σε θεία υπόσταση, Υιούς του, αλλά και σε πολυάριθμες δημιουργηθείσες διάνοιες να επιτελούν ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος των αιώνιων σκοπών του. Είναι το σιωπηλό μέλος της δημιουργικής τριάδας μόνο στο ότι δεν αντιδρά ποτέ σε ό,τι μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε από τους ισότιμους, ή κατώτερους συνεργάτες του.

^{(362.6) 32:4.2} Ο Θεός κατανοεί πλήρως τις ανάγκες κάθε ευφυούς πλάσματος πάνω στη λειτουργία του και την απόκτηση εμπειριών και, για το λόγο αυτό, σε κάθε περίσταση, είτε πρόκειται για το πεπρωμένο ενός σύμπαντος, είτε για την ευημερία του ταπεινότερου των πλασμάτων του, ο Θεός αποσύρεται από την ενεργό δράση προς χάριν του γαλαξία των δημιουργημάτων και των Δημιουργικών οντοτήτων οι οποίες εγγενώς παρεμβαίνουν μεταξύ του ιδίου και μιας συγκεκριμένης συμπαντικής συγκυρίας, ή δημιουργικού γεγονότος. Παρά την απομάκρυνση όμως αυτή, παρά την επίδειξη τούτη του άπειρου συντονισμού, υπάρχει εκ μέρους του Θεού μία ουσιαστική, κυριολεκτική και προσωπική συμμετοχή στα γεγονότα τα οποία προκαλούνται από και διεξάγονται μέσω των εντεταλμένων επιδράσεων και οντοτήτων. Ο Πατέρας εργάζεται δια μέσου όλων αυτών των διαύλων για την ευημερία ολόκληρης της αχανούς δημιουργίας του.

^{(363.1) 32:4.3} Όσον αφορά στην τακτική, τη διεύθυνση και τη διαχείριση ενός τοπικού σύμπαντος, ο Πατέρας του Σύμπαντος δραστηριοποιείται στο πρόσωπο του Δημιουργού Υιού του. Στις μεταξύ των Υιών του σχέσεις, στις ομαδικές σχέσεις των από την Τρίτη Γενεσιουργό Αιτία και Κέντρο προερχομένων οντοτήτων, ή στις σχέσεις μεταξύ οποιωνδήποτε άλλων πλασμάτων, όπως ας πούμε των ανθρώπων – όσον αφορά σε όλες αυτές τις σχέσεις, ο πατέρας του Σύμπαντος δεν παρεμβαίνει ποτέ. Ο νόμος του Δημιουργού Υιού, οι κανονισμοί των Πατέρων των Αστερισμών, οι Κυβερνήτες των Συστημάτων και οι Πλανητικοί Πρίγκιπες – οι εντεταλμένες τακτικές και διαδικασίες για το συγκεκριμένο σύμπαν – επικρατούν πάντα. Η εξουσία δεν μοιράζεται. Αλληλοσυγκρουόμενες λειτουργίες θείας δύναμης και σκοπού ουδέποτε υπήρξαν. Οι Θεότητες βρίσκονται σε τέλεια και αιώνια ομοφωνία.

^{(363.2) 32:4.4} Ο Δημιουργός Υιός διαχειρίζεται με τρόπο έξοχο όλα τα δεοντολογικά θέματα, τις σχέσεις οποιασδήποτε κατηγορίας πλασμάτων έναντι οποιασδήποτε άλλης τάξης πλασμάτων, ή μεταξύ δύο, ή περισσότερων ατόμων σε οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα. Ένα τέτοιο σχέδιο, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Πατέρας του Σύμπαντος δεν μπορεί να παρέμβει με τον τρόπο του και να ακυρώσει τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ του θείου νου και οποιουδήποτε μεμονωμένου πλάσματος σ’ ολόκληρη την έκταση της δημιουργίας, όπως ισχύει για την παρούσα κατάσταση, ή τις μελλοντικές προοπτικές του συγκεκριμένου ατόμου, ή όσον αφορά στο αιώνιο σχέδιο και τον άπειρο σκοπό του Πατέρα.

^{(363.3) 32:4.5} Στα θνητά, ελεύθερης βούλησης, πλάσματα ο Πατέρας είναι ουσιαστικά παρών μέσω του ενοικούντος Προσαρμοστή, ενός τμήματος του προ-ατομικού του πνεύματος. Και ο Πατέρας αποτελεί επίσης την απαρχή της προσωπικότητας αυτού του θνητού, ελεύθερης βούλησης πλάσματος.

^{(363.4) 32:4.6} Οι Προσαρμοστές της Σκέψης, οι επιφοιτήσεις του Πατέρα του Σύμπαντος, είναι συγκριτικά απομονωμένοι. Ενοικούν τον ανθρώπινο νου, αλλά δεν έχουν εμφανή σύνδεσμο με τα δεοντολογικής φύσης θέματα μιας τοπικής δημιουργίας. Δεν είναι άμεσα συντονισμένοι με τη σεραφική υπηρεσία, ούτε με τη διακυβέρνηση των συστημάτων, των αστερισμών, ή ενός τοπικού σύμπαντος, ούτε καν με τις αποφάσεις ενός Δημιουργού Υιού, η θέληση του οποίου είναι ο υπέρτατος νόμος του σύμπαντός του.

^{(363.5) 32:4.7} Οι ενοικούντες Προσαρμοστές είναι ένας από τους ξεχωριστούς αλλά ενιαίους τρόπους που μεταχειρίζεται ο Θεός για να επικοινωνήσει με τα πλάσματα ολόκληρης, πλην της άπειρης, δημιουργίας του. Με τον τρόπο αυτό ο αόρατος για το θνητό άνθρωπο Θεός εκδηλώνει την παρουσία του και αν μπορούσε, θα μας παρουσιαζόταν και με άλλους ακόμη τρόπους, μία περαιτέρω αποκάλυψη όμως δεν είναι δυνατή από τη θεία πλευρά της.

^{(363.6) 32:4.8} Μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε το μηχανισμό δια του οποίου οι Υιοί εξασφαλίζουν βαθιά και ολοκληρωμένη γνώση πάνω στα σύμπαντα της δικαιοδοσίας τους. Δεν μπορούμε, όμως, να αντιληφθούμε απόλυτα τις μεθόδους δια των οποίων ο Θεός έχει τόσο ολοκληρωμένη και προσωπική γνώση των λεπτομερειών του σύμπαντος των συμπάντων, αν και μπορούμε τουλάχιστον να αναγνωρίσουμε την οδό από την οποία ο Πατέρας του Σύμπαντος μπορεί να λάβει πληροφορίες σχετικά με, και να εκδηλώσει την παρουσία του προς τις υπάρξεις της αχανούς δημιουργίας του. Μέσω του κυκλώματος της προσωπικότητας, ο Πατέρας γνωρίζει – έχει προσωπική γνώση – όλες τις σκέψεις και τις πράξεις όλων των υπάρξεων, σε όλα τα συστήματα, όλων των συμπάντων, ολόκληρης της δημιουργίας. Αν και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε απόλυτα τον τρόπο επικοινωνίας του Θεού με τα παιδιά του, μπορούμε να νοιώσουμε πιο δυνατοί με τη διαβεβαίωση ότι ο «Κύριος γνωρίζει τα παιδιά του,» και ότι για τον καθένα μας «σημειώνει το πού γεννήθηκε.»

^{(363.7) 32:4.9} Ο Πατέρας είναι παρών στο σύμπαν σας και στην καρδιά σας, πνευματικά μιλώντας, μέσω ενός εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων των κεντρικών δωμάτων και ιδιαίτερα μέσω του θείου Προσαρμοστή ο οποίος ζει, εργάζεται και περιμένει στα βάθη του θνητού νου.

^{(363.8) 32:4.10} Ο Θεός δεν είναι εγωκεντρική προσωπικότητα. Ο Πατέρας διανέμει ελεύθερα τον εαυτό του στη δημιουργία και τα πλάσματά του. Υπάρχει και λειτουργεί όχι μόνο μέσα στις Θεότητες, αλλά και στους Υιούς του, τους οποίους εμπιστεύεται αναθέτοντάς τους τη διεξαγωγή οποιουδήποτε έργου είναι από τη θεία πλευρά δυνατόν να κάνουν. Ο Πατέρας του Σύμπαντος έχει αληθινά αποστερήσει τον εαυτό του από κάθε λειτουργία την οποία είναι δυνατόν να επιτελέσει κάποια άλλη ύπαρξη. Και τούτο είναι αληθές για το θνητό άνθρωπο, όπως είναι και για το Δημιουργό Υιό, ο οποίος κυβερνά στη θέση του Θεού, στο αρχηγείο του τοπικού σύμπαντος. Έτσι βλέπουμε το μέγεθος της ιδανικής και άπειρης αγάπης του Πατέρα του Σύμπαντος.

^{(364.1) 32:4.11} Στη συμπαντική αυτή πλήρωση δια του εαυτού του, βρίσκουμε άφθονες αποδείξεις του μεγέθους, αλλά και της μεγαθυμίας της θείας φύσης του Πατέρα. Αν ο Θεός έχει αποστερήσει τη συμπαντική δημιουργία από ένα κομμάτι του, τότε από το κομμάτι αυτό είναι που με την μεγάλη του γενναιοδωρία πληροί τους Προσαρμοστές της Σκέψης επί των θνητών των κόσμων, τους Ελεγκτές των Μυστηρίων του χρόνου, που τόσο υπομονετικά κατοικούν εντός των θνητών υποψήφιων για την αιώνια ζωή.

^{(364.2) 32:4.12} Ο Αιώνιος Πατέρας έχει δώσει όλο του τον εαυτό για να εμπλουτίσει ολόκληρη τη δημιουργία σε αποθέματα προσωπικότητας και δυνατότητα πνευματικού επιτεύγματος. Ο Θεός μας χάρισε τον εαυτό του για να γίνουμε σαν αυτόν και κράτησε από τη δύναμη και τη δόξα του μόνον όσο χρειάζεται για τη διατήρηση των πραγμάτων εκείνων, για την αγάπη των οποίων αποστέρησε τον εαυτό του από οτιδήποτε άλλο.

^{(364.3) 32:5.1} Υπάρχει ένας θαυμάσιος και μεγαλειώδης σκοπός στην παρέλαση των συμπάντων μέσα στο διάστημα. Όλοι εσείς οι θνητοί δεν αγωνίζεστε μάταια. Όλοι μας αποτελούμε μέρος ενός πελώριου σχεδίου, μια γιγάντιας επιχείρησης και είναι το άπειρο του εγχειρήματος που καθιστά αδύνατο το να αντιληφθούμε μέρος έστω του μεγέθους του, κάποια δεδομένη στιγμή, αλλά και κατά τη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής. Συμμετέχουμε όλοι σ’ ένα αιώνιο σχέδιο που εποπτεύουν και διεκπεραιώνουν οι Θεοί. Ολόκληρος ο θαυμάσιος, συμπαντικός μηχανισμός διασχίζει μεγαλοπρεπώς το διάστημα, με τη μουσική του μέτρου της άπειρης φροντίδας και του αιώνιου σκοπού της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου.

^{(364.4) 32:5.2} Ο αιώνιος σκοπός του αιώνιου Θεού είναι ένα ανώτερο πνευματικό ιδεώδες. Τα συμβαίνοντα στο χρόνο και οι αγώνες της υλικής ύπαρξης δεν είναι τίποτε άλλο από περαστικές σκαλωσιές που στήνουν γέφυρες προς την άλλη πλευρά, προς τη γη της επαγγελίας της πνευματικής πραγματικότητας και της ουράνιας υπόστασης. Φυσικά, εσείς οι θνητοί δύσκολα κατανοείτε την ιδέα ενός αιώνιου σκοπού. Είστε σχεδόν ανίκανοι να αντιληφθείτε το νόημα της αιωνιότητας, μιας κατάστασης που δεν άρχισε ποτέ και δεν τελειώνει ποτέ. Όλα όσα γνωρίζετε έχουν ένα τέλος.

^{(364.5) 32:5.3} Όσον αφορά στη ζωή ενός εκάστου, τη διάρκεια ενός κόσμου, ή τη χρονολογία οποιασδήποτε σχετικής σειράς γεγονότων, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένη επέκταση του χρόνου. Όλα φαίνονται ότι έχουν αρχή και τέλος. Και μία σειρά παρόμοιων εμπειριών, ζωών, αιώνων, ή εποχών που διαδέχονται η μία την άλλη, θα φαινόταν ως μία ευθεία, ως ένα μεμονωμένο χρονικό περιστατικό, που στιγμιαία φωτίζει το άπειρο πρόσωπο της αιωνιότητας. Όταν όμως όλα αυτά τα δούμε πίσω από τη σκηνή, μία περιεκτικότερη θεώρηση και μία περισσότερο ολοκληρωμένη προσέγγιση υποδηλώνουν ότι μία τέτοια ερμηνεία είναι ανεπαρκής, ασύνδετη και εντελώς ακατάλληλη για να ερμηνεύσει σωστά και κάπως να συσχετίσει τις συναλλαγές του χρόνου με τους υποκείμενους σκοπούς και τις βασικές αντιδράσεις της αιωνιότητας.

^{(364.6) 32:5.4} Μου φαίνεται πιο ταιριαστό, και με το σκοπό να προσφέρω μία ερμηνεία στον θνητό νου, να θεωρήσω την αιωνιότητα ως κύκλο και τον αιώνιο σκοπό ως ένα ατέλειωτο δακτύλιο, έναν κύκλο της αιωνιότητας, κατά κάποιο τρόπο συγχρονισμένο με τους μεταβατικούς υλικούς κύκλους του χρόνου. Όσον αφορά στους τομείς του χρόνου τα οποία συνδέονται με τον κύκλο της αιωνιότητας και αποτελούν μέρος του, είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι παρόμοιες προσωρινές εποχές γεννώνται, ζουν και πεθαίνουν όπως ακριβώς οι προσωρινές υπάρξεις του χρόνου γεννώνται, ζουν και πεθαίνουν. Οι περισσότερες ανθρώπινες υπάρξεις πεθαίνουν διότι, έχοντας αποτύχει να φθάσουν το πνευματικό επίπεδο της συγχώνευσής τους με τον Προσαρμοστή, η μεταμόρφωση του θανάτου συνιστά γι’ αυτούς το μόνο τρόπο για να ξεφύγουν από τα δεσμά του χρόνου και τους περιορισμούς της υλικής ύπαρξης, και να μπορέσουν από το σημείο αυτό και μετά να ανακαλύψουν την πνευματική επαφή με την προοδευτική διαδοχή της αιωνιότητας. Έχοντας διασωθεί από τη δοκιμαστική ζωή του χρόνου και της υλικής υπόστασης, γίνεται εφικτό σ` σας να διατηρήσετε την επαφή σας με την αιωνιότητα, ακόμη και ως μέρος της, αιωρούμενοι αιώνια με τους κόσμους του διαστήματος γύρω από τον κύκλο των αιώνιων εποχών.

^{(365.1) 32:5.5} Οι χρονικοί τομείς μοιάζουν με την αναλαμπή μιας, με γήινη μορφή, προσωπικότητας. Παρουσιάζονται για μία περίοδο και χάνονται από τα ανθρώπινα μάτια, μόνο και μόνο για να παρουσιασθούν ως νέοι δρώντες και σταθεροί παράγοντες στην ανώτερη ζωή της ατέρμονης αιώρησης γύρω από τον αιώνιο κύκλο Δύσκολα μπορεί η αιωνιότητα να θεωρηθεί μονόδρομος, εξ αιτίας της πίστης μας σε ένα απεριόριστο σύμπαν το οποίο κινείται γύρω από έναν απέραντο επιμηκυσμένο κύκλο γύρω από το κέντρο της κατοικίας του Ουράνιου Πατέρα.

^{(365.2) 32:5.6} Ειλικρινά, η έννοια της αιωνιότητας είναι ακατανόητη για τον πεπερασμένο νου του χρόνου. Απλά δεν μπορείτε να τη συλλάβετε. Ούτε εγώ μπορώ να σχηματίσω απόλυτα σαφή εικόνα, αλλά ακόμη και αν μπορούσα, θα μου ήταν αδύνατο να μεταδώσω τις απόψεις μου στον ανθρώπινο νου. Παρά ταύτα, έκανα το καλύτερο που μπόρεσα για να σας μεταδώσω κάτι από τις απόψεις μας, να σας πω λίγα πράγματα πάνω στο πώς αντιλαμβανόμαστε τις αιώνιες ιδέες. Προσπαθώ να σας βοηθήσω να αποκρυσταλλώστε τις απόψεις σας πάνω στις αξίες αυτές, των οποίων η φύση είναι άπειρη και η σημασία αιώνια.

^{(365.3) 32:5.7} Υπάρχει ένα σχέδιο στο νου του Θεού το οποίο περιλαμβάνει κάθε πλάσμα ολόκληρου του αχανούς χώρου κυριαρχίας του και το σχέδιο αυτό είναι ο στόχος των αδέσμευτων ευκαιριών, της απεριόριστης προόδου και της αιώνιας ζωής. Και οι άπειροι θησαυροί μιας τέτοιας μοναδικής πορείας είναι δικοί σας, αν προσπαθήσετε!

^{(365.4) 32:5.8} Ο στόχος της αιωνιότητας περιμένει! Η ευκαιρία να κατακτήσετε το θείο βρίσκεται εμπρός σας! Ο αγώνας για την τελειότητα αρχίζει! Όποιος επιθυμεί μπορεί να λάβει μέρος και η δόξα σίγουρα θα στεφανώσει τις προσπάθειες κάθε θνητού πλάσματος που θα τρέξει στον αγώνα με πίστη και εμπιστοσύνη, εναποθέτοντας κάθε βήμα της πορείας του στην καθοδήγηση του ενοικούντος Προσαρμοστή και στη φώτιση του αγαθού εκείνου πνεύματος του Υιού του Σύμπαντος, που αφειδώς παρεσχέθη σε όλους τους θνητούς.

^{(365.5) 32:5.9} [Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο προσωρινά αποσπασμένο στο Ανώτατο Συμβούλιο του Νέβαδον και επιφορτισμένο με την αποστολή αυτή από τον Γαβριήλ του Σάλβινγκτον.]