ΕΓΓΡΑΦΟ 42, ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΔΙΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΥΛΗ

^{(467.1) 42:0.1} τα θεμέλια του σύμπαντος είναι υλικά, υπό την έννοια ότι η ενέργεια είναι η βάση κάθε ύπαρξης και η αμιγής ενέργεια ελέγχεται από τον Πατέρα του Σύμπαντος. Η δύναμη, η ενέργεια, είναι το μόνο πράγμα που διατηρείται ως αιώνιο μνημείο που καταδεικνύει και αποδεικνύει την ύπαρξη και την παρουσία του Συμπαντικού Απόλυτου. Το άπειρο αυτό ρεύμα ενέργειας που προέρχεται από τις εν Παραδείσω Παρουσίες ουδέποτε ολίσθησε, ουδέποτε απέτυχε. Ουδέποτε υπήρξε διακοπή στην άπειρη φροντίδα.

^{(467.2) 42:0.2} Η διαχείριση της συμπαντικής ενέργειας γίνεται πάντοτε σύμφωνα με την προσωπική θέληση και τις πάνσοφες εντολές του Πατέρα του Σύμπαντος. Ο προσωπικός αυτός έλεγχος της εκδηλούμενης δύναμης και της κυκλοφορούσας ενέργειας τροποποιείται από τις συντονισμένες πράξεις και αποφάσεις του Αιώνιου Υιού, καθώς επίσης και από τους ενοποιημένους στόχους του Υιού και του Πατέρα οι οποίοι εκτελούνται από τον Συνδεδεμένο Δρώντα. Οι θείες αυτές υπάρξεις ενεργούν προσωπικά και ως άτομα. Λειτουργούν επίσης μέσα από τα πρόσωπα και τις δυνάμεις ενός σχεδόν ατέλειωτου αριθμού υφισταμένων, καθένας των οποίων με διαφορετικό τρόπο εκφράζει τον αιώνιο και θείο σκοπό στο σύμπαν των συμπάντων. Οι λειτουργικές όμως αυτές και πρόσκαιρες τροποποιήσεις και μετουσιώσεις της θείας δύναμης με κανένα τρόπο δεν μειώνουν την αλήθεια της δήλωσης ότι το σύνολο της δύναμης-ενέργειας βρίσκεται υπό τον ύπατο έλεγχο ενός προσωπικού Θεού, που κατοικεί στο κέντρο των πάντων.

^{(467.3) 42:1.1} Τα θεμέλια του σύμπαντος είναι υλικά, η ουσία όμως της ζωής είναι πνεύμα. Ο Πατέρας των πνευμάτων είναι επίσης ο προπάτορας των συμπάντων. Ο αιώνιος Πατέρας του Πρωταρχικού Υιού είναι επίσης η αιώνια απαρχή του αυθεντικού προτύπου, του Νησιού του Παραδείσου.

^{(467.4) 42:1.2} Η ύλη – η ενέργεια – αφού δεν είναι παρά διαφορετικές εκδηλώσεις της ίδιας κοσμικής πραγματικότητας, ως συμπαντικό φαινόμενο υπάρχει εγγενώς στον Πατέρα του Σύμπαντος. «Εν αυτώ υπάρχουν τα πάντα.»Μπορεί η ύλη να φαίνεται ότι εκδηλώνει εγγενή ενέργεια και να επιδεικνύει ανεξάρτητες δυνάμεις, οι γραμμές όμως της βαρύτητας που επιδρούν στις συγκεκριμένες ενέργειες, σε όλα αυτά τα φυσικά φαινόμενα εκπορεύονται και εξαρτώνται από τον Παράδεισο. Το ουλτιματόνιο, η μικρότερη μετρήσιμη μορφή ενέργειας έχει τον Παράδεισο ως πυρήνα.

^{(467.5) 42:1.3} Υπάρχει, ενδογενής στην ύλη και παρούσα στο συμπαντικό διάστημα μία μορφή ενέργειας άγνωστης στην Ουράντια. Όταν γίνει, τελικά, η ανακάλυψη αυτή, τότε οι φυσικοί θα αισθανθούν ότι έλυσαν, σχεδόν, τουλάχιστον, το μυστήριο της ύλης. Κι’ έτσι θα έχουν προχωρήσει ένα βήμα πιο κοντά στο Δημιουργό. Έτσι θα έχουν κατανοήσει άλλη μία φάση της θείας τεχνικής. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έχουν βρει τον Θεό, ούτε θα έχουν πιστοποιήσει την ύπαρξη της ύλης, ή την λειτουργία των φυσικών νόμων, εκτός από την κοσμική τεχνική του Παραδείσου και τα κίνητρα που ωθούν τον Πατέρα του Σύμπαντος στο σκοπό του.

^{(468.1) 42:1.4} Μετά την ακόμη μεγαλύτερη πρόοδο και τις περαιτέρω ανακαλύψεις, αφού η Ουράντια θα έχει προχωρήσει ανυπολόγιστα, σε σύγκριση με τις παρούσες γνώσεις, αν και θα έχετε αποκτήσει τον έλεγχο των ενεργειακών περιστροφών των ηλεκτρικών μονάδων της ύλης μέχρι του σημείου να τροποποιείτε τις φυσικές τους εκδηλώσεις – ακόμη και μετά από κάθε δυνατή πρόοδο, οι επιστήμονες θα είναι για πάντα ανίσχυροι να φτιάξουν ένα άτομο ύλης, ή να δημιουργήσουν μια αναλαμπή ενέργειας, ή ακόμη να προσθέσουν στην ύλη αυτό που λέμε ζωή.

^{(468.2) 42:1.5} Η δημιουργία της ενέργειας και το δώρο της ζωής είναι προνόμια του Πατέρα του Σύμπαντος και των συνεργαζόμενων προσωπικοτήτων των Δημιουργών. Ο ποταμός της ενέργειας και της ζωής είναι μία συνεχής εκροή από τις Θεότητες, το συμπαντικό και ενιαίο ρεύμα της δύναμης του Παραδείσου που ξεχύνεται σ’ ολόκληρο το διάστημα. Η θεία αυτή ενέργεια διαποτίζει ολόκληρη τη δημιουργία. Οι οργανωτές της δύναμης αρχίζουν τις αλλαγές εκείνες και καθιερώνουν τις συγκεκριμένες τροποποιήσεις της διαστημικής δύναμης που θα οδηγήσουν στην δημιουργία της ενέργειας. Οι διευθυντές της δύναμης μεταστοιχειώνουν την ενέργεια σε ύλη. Έτσι γεννώνται οι υλικοί κόσμοι. Οι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν σε όλους τους χώρους μετάβασης, μεταξύ των υλικών και των πνευματικών κόσμων. Οι ανώτεροι πνευματικοί Δημιουργοί εγκαθιστούν παρόμοιες διαδικασίες για τις θείες μορφές ενέργειας και από τις οποίες προκύπτουν οι ανώτερες πνευματικές μορφές της ευφυούς ζωής.

^{(468.3) 42:1.6} Η ενέργεια προέρχεται από τον Παράδεισο, διαμορφούμενη κατά τη θεία τάξη. Η ενέργεια – η καθαρή ενέργεια – μετέχει στη φύση της θείας οργάνωσης. Διαμορφώθηκε καθ’ ομοίωση των τριών Θεών που είναι ένας, καθώς λειτουργούν στο αρχηγείο του σύμπαντος των συμπάντων. Και όλη η δύναμη είναι συνδεδεμένη με τον Παράδεισο, εκπορεύεται από τον Παράδεισο και επιστρέφει εκεί και κατ’ ουσίαν αποτελεί εκδήλωση της χωρίς αιτία Αιτίας – του Πατέρα του Σύμπαντος. Και χωρίς τον πατέρα, δεν θα υπήρχε τίποτα από όσα υπάρχουν.

^{(468.4) 42:1.7} Η δύναμη η οποία εκπορεύεται από την αυθύπαρκτη Θεότητα υπάρχει για πάντα αφ’ εαυτής. Η δύναμη-ενέργεια είναι άφθαρτη, ακατάλυτη. Οι εκδηλώσεις αυτές του Απείρου μπορεί να υπόκεινται σε χωρίς όρια μεταστοιχειώσεις, ατέλειωτους μετασχηματισμούς και αιώνιες μεταμορφώσεις. Υπό ουδεμία όμως έννοια, ή βαθμό, ούτε και κατά το ελάχιστο φανταστικό σημείο θα μπορούσαν, ή θα μπορέσουν ποτέ να υποστούν εξάλειψη. Η ενέργεια, όμως, αν και πηγάζει από το Άπειρο, δεν έχει άπειρες εκδηλώσεις.

^{(468.5) 42:1.8} Υπάρχουν εξώτερα όρια, στο επί του παρόντος αντιληπτό κυρίαρχο σύμπαν.

^{(468.6) 42:1.9} Και όλα αυτά επιβεβαιώνουν την πίστη μας σε ένα κυκλικό, κάπως περιορισμένο αλλά τακτοποιημένο και αχανές σύμπαν των συμπάντων. Αν τούτο δεν ήταν αλήθεια, τότε η απόδειξη για την ελάττωση της ενέργειας κάποια στιγμή, αργά, ή γρήγορα θα εμφανιζόταν. Όλοι οι νόμοι, η οργάνωση, η διεύθυνση και οι μαρτυρίες των εξερευνητών του σύμπαντος – όλα καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός απείρου Θεού, αλλά, και ενός, μέχρι τώρα, πεπερασμένου σύμπαντος, μία κυκλικότητα ατέλειωτης ύπαρξης, σχεδόν απεριόριστης, αλλά πάντως πεπερασμένης, εν αντιθέσει προς το άπειρο.

^{(469.1) 42:2.1} Είναι πράγματι δύσκολο να βρούμε κατάλληλες λέξεις στην Αγγλική γλώσσα με τις οποίες να προσδιορίσουμε και στη συνέχεια να περιγράψουμε τα διάφορα επίπεδα δύναμης και ενέργειας – φυσική, διανοητική, ή πνευματική. Οι αφηγήσεις αυτές δεν μπορούν καθ΄ ολοκληρίαν να παρακολουθήσουν τους αποδεκτούς προσδιορισμούς σας για τη δύναμη, την ενέργεια και την ισχύ. Υπάρχει τέτοια ελαχιστότητα στη γλώσσα, ώστε πρέπει να χρησιμοποιούμε τους όρους αυτούς με πολλαπλές σημασίες. Στο κεφάλαιο αυτό, για παράδειγμα, η λέξη ενέργεια χρησιμοποιείται για να δηλώσει όλες τις φάσεις και τις μορφές των φαινομενικών κινήσεων, λειτουργιών και δυναμικών, ενώ η ισχύς χρησιμοποιείται για τα προ της βαρύτητας και η δύναμη για τα μετά την βαρύτητα στάδια ενέργειας.

^{(469.2) 42:2.2} Θα προσπαθήσω, πάντως, να ελαττώσω την εννοιολογική σύγχυση προτείνοντας τη σκοπιμότητα του να υιοθετηθεί η ακόλουθη ταξινόμηση της κοσμικής ισχύος, της αναδυόμενης ενέργειας και της συμπαντικής δύναμης – της φυσικής ενέργειας.

^{(469.3) 42:2.3} 1. Διαστημική δυναμικότητα. Τούτη είναι η αδιαμφισβήτητη ελεύθερη διαστημική παρουσία του Απεριόριστου Απόλυτου. Η εξάπλωση της έννοιας αυτής συνεπάγεται τη συμπαντική δυναμική της ισχύος-ενέργειας η οποία είναι εγγενής στη λειτουργική ολικότητα του Απεριόριστου Απόλυτου, ενώ η ένταση της έννοιας αυτής υποδηλώνει την ολικότητα της κοσμικής πραγματικότητας – των συμπάντων – η οποία προήλθε, όπως η αιωνιότητα, από το μηδέποτε αρξάμενο, μηδέποτε λήγον, μηδέποτε κινούμενο, μηδέποτε μεταβαλλόμενο Νησί του Παραδείσου.

^{(469.4) 42:2.4} Η διαστημική δυναμικότητα αποτελεί μία προ-πραγματικότητα. Είναι ο χώρος κυριαρχίας του Απεριόριστου Απόλυτου και αποκρίνεται μόνο στον προσωπικό έλεγχο του Πατέρα του Σύμπαντος, παρά το γεγονός ότι είναι φαινομενικά τροποποιήσιμη δια της παρουσίας των Οργανωτών της Πρωταρχικής, Κυρίαρχης Δύναμης.

^{(469.5) 42:2.5} MISSING PARAGRAPH

^{(469.6) 42:2.6} Στην Ουβέρσα, η διαστημική δυναμικότητα αποκαλείται ABSOLUTA.

^{(469.7) 42:2.7} 2. Πρωταρχική Ισχύς. Αντιπροσωπεύει την πρώτη βασική αλλαγή στη διαστημική δυναμικότητα και μπορεί να είναι μία από τις λειτουργίες του χαμηλότερου Παραδείσου του Απεριόριστου Απόλυτου. Γνωρίζουμε ότι η διαστημική παρουσία που κατέρχεται από τον κάτω Παράδεισο χαμηλότερο Παράδεισο τροποποιείται, κατά κάποιο τρόπο, από αυτό που εισέρχεται. Ανεξάρτητα όμως από τέτοιους πιθανούς συσχετισμούς, η ευρέως αναγνωρισμένη μεταστοιχείωση της διαστημικής ισχύος σε πρωταρχική ισχύ είναι η βασική διαφοροποιητική λειτουργία της παρουσίας της τάσης των ζώντων εν Παραδείσων Οργανωτών της ισχύος.

^{(469.8) 42:2.8} Η παθητική και εν δυνάμει ισχύς γίνεται ουσιαστική και πρωταρχική αποκρινόμενη στην αντίσταση που προβάλλεται από τη διαστημική παρουσία των Κυρίαρχων Οργανωτών της Πρωταρχικής Υπάρχουσας Ισχύος. Η ισχύς πλέον αναδύεται από τον αποκλειστικό χώρο κυριαρχίας του Απεριόριστου Απόλυτου στο χώρο κυριαρχίας της πολλαπλής απόκρισης – της απόκρισης σε ορισμένες βασικές κινήσεις που ξεκινούν από το Θεό της Δράσης και αμέσως μετά σε ορισμένες αντισταθμιστικές κινήσεις εκπορευόμενες από το Συμπαντικό Απόλυτο. Η πρωταρχική ισχύς αντιδρά φαινομενικά στην υπερβατική αφορμή, αναλόγως προς το απόλυτο.

^{(469.9) 42:2.9} Η πρωταρχική ισχύς αναφέρεται ορισμένες φορές ως αμιγής ενέργεια. Στην Ουβέρσα την αναφέρουμε ως SEGREGATΑ (διαχωρισμένη).

^{(470.1) 42:2.10} 3. Οι αναδυόμενες ενέργειες. Η παθητική παρουσία των οργανωτών της πρωταρχικής ισχύος είναι αρκετή για να μεταμορφώσει τη διαστημική δυναμικότητα σε πρωταρχική ισχύ και είναι σ’ ένα τέτοιο ενεργό διαστημικό πεδίο όπου οι ίδιοι αυτοί οργανωτές της ισχύος ξεκινούν τις αρχικές και δραστήριες λειτουργίες τους. Η πρωταρχική ισχύς είναι προορισμένη να διέλθει από δύο χωριστές φάσεις μεταστοιχείωσης στο χώρο εκδήλωσης της ενέργειας προτού παρουσιασθεί ως συμπαντική δύναμη. Τα δύο αυτά επίπεδα αναδυόμενης ενέργειας είναι:

^{(470.2) 42:2.11} α. Ισχυρή ενέργεια. Πρόκειται για τη δυναμική-κατευθυντήρια, μαζικώς κινούμενη, εξαιρετικά εντεταμένη και βίαια αντιδρώσα ενέργεια – για γιγάντια ενεργειακά συστήματα τα οποία κινητοποιούνται από τις δραστηριότητες των οργανωτών πρωταρχικής ισχύος. Η πρωταρχική αυτή, ή ισχυρή ενέργεια δεν αντιδρά, κατ’ αρχήν, σαφώς στην έλξη της βαρύτητας του Παραδείσου, αν και πιθανόν να παρουσιάζει μία μαζικά αθροιστική, ή διαστημικά κατευθυντήρια αντίδραση στο συλλογικό σύμπλεγμα των απόλυτων επιδράσεων οι οποίες λειτουργούν από την χαμηλότερη πλευρά του Παραδείσου. Όταν η ενέργεια αναδύεται στο επίπεδο της αρχικής αντίδρασης προς την κυκλική και απόλυτης βαρύτητας επίδραση του Παραδείσου, οι οργανωτές της πρωταρχικής ισχύος υποχωρούν χάριν της λειτουργίας των δευτερευόντων συνεργατών τους.

^{(470.3) 42:2.12} β. Βαρυτική ενέργεια. Η επί του παρόντος εμφανιζόμενη στην βαρύτητα αντιδρώσα ενέργεια διαθέτει τη δυναμική της διαστημικής δύναμης και γίνεται ο ενεργός πρόγονος όλης της συμπαντικής ύλης. Η δευτερεύουσα αυτή, ή βαρυτική ενέργεια αποτελεί προϊόν της επεξεργασίας της ενέργειας, η οποία είναι αποτέλεσμα της παρουσίας της πίεσης και της ροπής της τάσης που δραστηριοποιούνται από τους Βοηθούς Οργανωτές της Υπερβατικής Κυρίαρχης Ισχύος. Ανταποκρινόμενη στο έργο αυτών των διαχειριστών της ισχύος, η διαστημική ενέργεια περνά από την κατάσταση ισχύος στην κατάσταση βαρύτητας, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό άμεσα στην κυκλική επίδραση της Παραδείσιας (απόλυτης) βαρύτητας, ενώ αποκαλύπτει και κάποια εν δυνάμει ευαισθησία προς την έλξη της γραμμικής βαρύτητας, εγγενούς στην γρήγορα εμφανιζόμενη υλική μάζα των ηλεκτρονικών και μετά-ηλεκτρονικών φάσεων της ενέργειας και της ύλης. Με την εμφάνιση της ανταπόκρισης στη βαρύτητα, οι Βοηθοί Οργανωτές της Κυρίαρχης Ισχύος μπορούν να αποσυρθούν από τους ενεργειακούς κυκλώνες του διαστήματος με την προϋπόθεση ότι οι Συμπαντικοί Οργανωτές Δύναμης θα αναλάβουν αυτόν τον τομέα δράσης.

^{(470.4) 42:2.13} Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για τις ακριβείς αιτίες των αρχικών σταδίων της εξέλιξης της ισχύος, αναγνωρίζουμε όμως την ευφυή δράση του Απώτατου και στα δύο επίπεδα της εκδήλωσης της αναδυόμενης ενέργειας. Η ισχυρή και η βαρυτική ενέργεια, εκτιμώμενη συλλογικά, αποκαλείται στην Ουβέρσα ULTIMATA (Απώτατη, Ύπατη.)

^{(470.5) 42:2.14} 4. Συμπαντική δύναμη. Η διαστημική ισχύς έχει μετατραπεί σε διαστημική ενέργεια και εν συνεχεία στην ενέργεια του βαρυτικού ελέγχου. Έτσι έχει ωριμάσει η φυσική ενέργεια, μέχρι του σημείου εκείνου όπου μπορεί να κατευθυνθεί στους διαύλους της δύναμης και να μπορέσει να εξυπηρετήσει τους ποικίλους σκοπούς των συμπαντικών Δημιουργών. Το έργο αυτό διεξάγεται από τους πολύμορφούς διευθυντές, κέντρα και ελεγκτές της φυσικής ενέργειας στο μέγα σύμπαν – τις οργανωμένες και κατοικημένες δημιουργίες. Οι Συμπαντικοί αυτοί Διευθυντές της Δύναμης ασκούν τον κατά το μάλλον, ή ήττον ολοκληρωμένο έλεγχο των είκοσι μιας εκ των τριάντα φάσεων της ενέργειας οι οποίες συνιστούν το παρόν ενεργειακό σύστημα των επτά υπερσυμπάντων. Ο χώρος αυτός της δύναμης-ενέργειας-ύλης είναι ο χώρος κυριαρχίας των ευφυών δραστηριοτήτων του Επτάπτυχου, ο οποίος λειτουργεί υπό τον υπερέλεγχο χρόνου-διαστήματος του Υπέρτατου.

^{(470.6) 42:2.15} Στην Ουβέρσα αναφέρουμε το χώρο αυτό κυριαρχίας της συμπαντικής δύναμης ως GRAVITA (βαρύτητα;)

^{(470.7) 42:2.16} 5. Η ενέργεια της Χαβόνα. Ομόφωνα η αφήγηση αυτή κινήθηκε προς την πλευρά του Παραδείσου καθώς ακολουθούσαμε την μεταστοιχείωση της διαστημικής ισχύος, από το ένα επίπεδο στο άλλο, μέχρι το ενεργό επίπεδο της ενέργειας-δύναμης των συμπάντων του χρόνου και του διαστήματος. Συνεχίζοντας προς τον Παράδεισο, συναντούμε στη συνέχεια μία προ-υπαρξιακή φάση της ενέργειας η οποία είναι χαρακτηριστική του κεντρικού σύμπαντος. Εδώ ο εξελικτικός κύκλος φαίνεται να γυρίζει πίσω στον εαυτό του. Η ενέργεια-δύναμη φαίνεται τώρα ότι αιωρείται προς τα πίσω, προς την ισχύ, μία ισχύ όμως η φύση της οποίας είναι πολύ διαφορετική από εκείνη της διαστημικής δυναμικότητας και της πρωταρχικής ισχύος. Τα ενεργειακά συστήματα της Χαβόνα δεν είναι δυαδικά. Είναι τριαδικά. Τούτος είναι ο χώρος κυριαρχίας της υπαρξιακής ενέργειας του Συνδεδεμένου Δρώντος, λειτουργούντος εκ μέρους της Αγίας Τριάδας του Παραδείσου.

^{(471.1) 42:2.17} Στην Ουβέρσα οι ενέργειες αυτές της Χαβόνα είναι γνωστές ως TRIATA (ΤΡΙΑΔΙΚΈΣ;)

^{(471.2) 42:2.18} 6. Υπερβατική Ενέργεια. Το ενεργειακό αυτό σύστημα λειτουργεί επί των, και από τα ανώτερα επίπεδα του Παραδείσου και μόνο σε σχέση με τους απολυτοειδείς πληθυσμούς. Στην Ουβέρσα ονομάζεται TRANOSTA.

^{(471.3) 42:2.19} 7. Μονότα. Η ενέργεια είναι συγγενής προς το θείο, όταν πρόκειται για Παραδείσια ενέργεια. Τείνουμε να πιστεύουμε ότι η μονότα είναι η ζώσα, μη πνευματική ενέργεια του Παραδείσου – ένα αιώνιο ισοδύναμο της ζώσας, πνευματικής ενέργειας του Πρωταρχικού Υιού – εξ αυτού και το μη-πνευματικό ενεργειακό σύστημα του Πατέρα του Σύμπαντος.

^{(471.4) 42:2.20} Δεν μπορούμε να διακρίνουμε τη φύση του Παραδείσιου πνεύματος και της Παραδείσιας μονότα. Είναι, προφανώς, ανόμοια. Έχουν διαφορετικά ονόματα, αλλά ελάχιστα μπορείτε να μάθετε για μία πραγματικότητα της οποίας οι πνευματικές και οι μη πνευματικές εκδηλώσεις διακρίνονται μόνο από το όνομα.

^{(471.5) 42:2.21} Γνωρίζουμε ότι τα πεπερασμένα πλάσματα μπορούν να φθάσουν στην εμπειρία της λατρείας του Πατέρα του Σύμπαντος δια της λειτουργίας του Θεού του Επτάπτυχου και των Προσαρμοστών της Σκέψης, αμφιβάλλουμε, όμως, αν κάποια υπό-απόλυτη προσωπικότητα, ακόμη και οι διευθυντές δύναμης, μπορούν να κατανοήσουν το άπειρο της ενέργειας της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: Αν οι διευθυντές της δύναμης είναι γνώστες της τεχνικής μεταμόρφωσης της διαστημικής δύναμης, δεν αποκαλύπτουν το μυστικό τους σε άλλους εξ ημών. Η άποψή μου είναι ότι δεν κατανοούν απόλυτα τη λειτουργία των οργανωτών ισχύος.

^{(471.6) 42:2.22} Οι ίδιοι αυτοί οι διευθυντές της δύναμης αποτελούν ενεργειακούς καταλύτες. Δηλαδή, κάνουν την ενέργεια να τεμαχίζεται, να οργανώνεται, ή να συγκεντρώνεται σε ενιαία δομή με την παρουσία τους. Και όλο τούτο σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει κάτι εγγενές στην ενέργεια το οποίο την κάνει να λειτουργεί με τον τρόπο αυτό, υπό την παρουσία αυτών των δυναμικών οντοτήτων. Οι Μελχισεδέκ του Νέβαδον έχουν από μακρού ονομάσει το φαινόμενο της μεταστοιχείωσης της κοσμικής ισχύος σε συμπαντική δύναμη ως ένα εκ των επτά «απείρων του θείου.» Και τούτο είναι το σημείο μέχρι του οποίου θα προχωρήσετε κατά την ανέλιξή σας στο τοπικό σύμπαν.

^{(471.7) 42:2.23} Παρά την ανικανότητά μας να κατανοήσουμε πλήρως την προέλευση, τη φύση και τις μεταστοιχειώσεις της κοσμικής ισχύος, είμαστε απόλυτοι γνώστες όλων των φάσεων της συμπεριφοράς της αναδυόμενης ενέργειας, από την εποχή της άμεσης και αλάθητης ανταπόκρισής της προς τη δράση της βαρύτητας του Παραδείσου – την εποχή περίπου της αρχής της λειτουργίας των υπερσυμπαντικών διευθυντών της δύναμης.

^{(471.8) 42:3.1} Η ύλη, σε όλα τα σύμπαντα, εκτός του κεντρικού σύμπαντος, είναι ταυτόσημη. Η ύλη όσον αφορά στις φυσικές της ιδιότητες εξαρτάται από τον εξελικτικό βαθμό των στοιχείων που την απαρτίζουν, την απόστασή τους από το πυρηνικό σώμα, ή το περιεχόμενο του διαστήματος σε ύλη, καθώς επίσης και από την παρουσία ορισμένων δυνάμεων άγνωστων ακόμη στην Ουράντια.

^{(471.9) 42:3.2} Στους διάφορους ήλιους, πλανήτες και διαστημικά σώματα υπάρχουν δέκα μεγάλες υποδιαιρέσεις της ύλης:

^{(472.1) 42:3.3} 1. Η ουλτιματονική ύλη (ή ύλη των ουλτιματονίων) – οι αρχικές φυσικές μονάδες υλικής υπόστασης, τα ενεργειακά σωματίδια τα οποία σχηματίζουν τα ηλεκτρόνια.

^{(472.2) 42:3.4} 2. Η υπο-ηλεκτρονική (κατώτερη από τα ηλεκτρόνια) ύλη – το στάδιο έκρηξης και απώθησης των ηλιακών υπεραερίων

^{(472.3) 42:3.5} 3. Η ηλεκτρονική ύλη - το ηλεκτρικό στάδιο της υλικής διαφοροποίησης – ηλεκτρόνια, πρωτόνια και διάφορες άλλες μονάδες οι οποίες υπεισέρχονται στους ποικίλους σχηματισμούς των ηλεκτρονικών ομάδων.

^{(472.4) 42:3.6} 4. Η υπο-ατομική ύλη – η ύλη που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό στο εσωτερικό των θερμών ήλιων.

^{(472.5) 42:3.7} 5. Τα κατακερματισμένα άτομα – βρίσκονται στους ήλιους που ψύχονται καθώς και σ’ ολόκληρο το διάστημα.

^{(472.6) 42:3.8} 6. Η ιονισμένη ύλη – ανεξάρτητα άτομα απογυμνωμένα από τα εξωτερικά τους (χημικώς ενεργά) ηλεκτρόνια εξ αιτίας ηλεκτρικών, θερμικών, ή ακτίνων Χ δραστηριοτήτων καθώς και εξ αιτίας διαλυτών.

^{(472.7) 42:3.9} 7. Ατομική ύλη – το χημικό στάδιο της στοιχειώδους οργάνωσης, οι μονάδες που αποτελούν τη μοριακή, ή ορατή ύλη.

^{(472.8) 42:3.10} 8. Το μοριακό στάδιο της ύλης – η ύλη όπως υπάρχει στην Ουράντια, σε μία κατάσταση σχετικά ομαλής υλοποίησης κάτω από κανονικές συνθήκες

^{(472.9) 42:3.11} 9. Ραδιενεργός ύλη – η αποδιοργανωτική τάση και δραστηριότητα των βαρύτερων στοιχείων υπό συνθήκες μέτριας θερμότητας και ελαττωμένης βαρυτικής πίεσης.

^{(472.10) 42:3.12} 10. Η καταρρεύσασα ύλη – Η σχετικά σταθερή ύλη που βρίσκεται στο εσωτερικό των ψυχρών, ή νεκρών ήλιων. Η μορφή αυτή της ύλης δεν είναι πραγματικά σταθερή. Εξακολουθεί να υπάρχει μία ουλτιματονική, ή και ηλεκτρονική ακόμη δραστηριότητα, αλλά οι μονάδες αυτές βρίσκονται πάρα πολύ κοντά και ο βαθμός περιστροφής των είναι εξαιρετικά μειωμένος.

^{(472.11) 42:3.13} Η ανωτέρω ταξινόμηση της ύλης αφορά στην οργάνωσή της περισσότερο, παρά στις μορφές με τις οποίες παρουσιάζεται στα πλάσματα της δημιουργίας. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα προ-ανάδυσης στάδια της ενέργειας, ούτε την αιώνια υλοποίηση στον Παράδεισο και στο κεντρικό σύμπαν.

^{(472.12) 42:4.1} Το φως, η θερμότητα, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός, η χημεία, η ενέργεια και η ύλη είναι – εκ προελεύσεως, φύσης και προορισμού – ένα και το αυτό πράγμα, μαζί με άλλες υλικές πραγματικότητες άγνωστες ακόμη στην Ουράντια.

^{(472.13) 42:4.2} Δεν αντιλαμβανόμαστε απόλυτα τις σχεδόν ατέλειωτες μεταβολές τις οποίες μπορεί να υποστεί η φυσική ενέργεια. Σ’ ένα σύμπαν εμφανίζεται ως φως, σ’ ένα άλλο ως φως και θερμότητα μαζί, σ’ ένα άλλο ως μορφές ενέργειας άγνωστες στην Ουράντια. Σε ανείπωτα εκατομμύρια χρόνια μπορεί να επανεμφανισθεί σαν μία μορφή αεικίνητης, αυξανόμενης ηλεκτρικής ενέργειας, ή μαγνητικής δύναμης. Και ακόμη αργότερα, μπορεί και πάλι να εμφανισθεί σ’ ένα μεταγενέστερο σύμπαν σαν μία μορφή μεταβλητής ύλης υποβαλλόμενης σε σειρά μεταμορφώσεων, για να ακολουθήσει η εξωτερική, φυσική της εξαφάνιση σε κάποιο μεγάλο κατακλυσμό στους κόσμους. Και τότε, έπειτα από αμέτρητους αιώνες και σχεδόν ατέλειωτη περιπλάνηση μέσα από άπειρα σύμπαντα, μπορεί και πάλι η ίδια αυτή ενέργεια να επαναναδυθεί και να μεταβάλει πολλές φορές τη μορφή και τη δυναμική της. Κι’ έτσι οι μεταστοιχειώσεις αυτές συνεχίζονται μέσα στις εποχές που διαδέχονται η μία την άλλη και σε αμέτρητους κόσμους. Με τον τρόπο αυτό η ύλη αλλάζει, υφίσταται τις μεταστοιχειώσεις του χρόνου, αλλά για πάντα ταλαντεύεται πραγματική στον κύκλο της αιωνιότητας. Ακόμα κι’ αν για καιρό πολύ εμποδιστεί να επιστρέψει στην πηγή της, αντιδρά πάντα σ’ αυτήν και για πάντα ακολουθεί το μονοπάτι που όρισε η Άπειρη Προσωπικότητα από την οποία βλάστησε.

^{(473.1) 42:4.3} Τα κέντρα δύναμης και οι συνεργάτες τους απασχολούνται πολύ στο έργο της μεταστοιχείωσης των ουλτιματονίων στα κυκλώματα και τις περιστροφές των ηλεκτρονίων. Οι μοναδικές αυτές υπάρξεις ελέγχουν και συνθέτουν τη δύναμη με τον επιδέξιο χειρισμό των βασικών μονάδων υλοποιημένης ενέργειας, των ουλτιματονίων. Είναι οι κύριοι της ενέργειας, καθώς αυτή κυκλοφορεί σε πρωτόγονο στάδιο. Σε συνεργασία με τους φυσικούς ελεγκτές είναι ικανοί να ελέγξουν και να κατευθύνουν αποτελεσματικά την ενέργεια ακόμα και αφού μεταστοιχειωθεί στο ηλεκτρικό επίπεδο, το αποκαλούμενο ηλεκτρονικό στάδιο. Η ακτίνα δράσης τους, όμως, περιορίζεται τρομακτικά όταν η ηλεκτρονικά οργανωμένη ενέργεια ταλαντεύεται στις δίνες των ατομικών συστημάτων. Σε μία τέτοια υλοποίηση, οι ενέργειες αυτές υποπίπτουν στην απόλυτη επίδραση της ελκτικής δύναμης της γραμμικής βαρύτητας.

^{(473.2) 42:4.4} Η βαρύτητα δρα θετικώς φορτισμένα επί των δυναμικών οδών και των ενεργειακών διαύλων των κέντρων δύναμης και των φυσικών ελεγκτών, οι υπάρξεις, ωστόσο, αυτές έχουν μία μόνο αρνητική σχέση προς τη βαρύτητα – την άσκηση των αντιβαρυτικών ιδιοτήτων τους.

^{(473.3) 42:4.5} Σ’ ολόκληρη την έκταση του διαστήματος, ψυχρές αλλά και άλλες δυνάμεις εργάζονται δημιουργικά, οργανώνοντας τα ουλτιματόνια σε ηλεκτρόνια. Η θερμότητα αποτελεί το μέτρο της ηλεκτρονικής δραστηριότητας, ενώ το ψύχος απλά υποδηλώνει την απουσία θερμότητας – συγκριτική ενεργειακή παύση – την κατάσταση της συμπαντικής φόρτισης της ισχύος του διαστήματος, με την προϋπόθεση ότι ούτε η αναδυόμενη ενέργεια, ούτε η οργανωμένη ύλη ήταν παρούσες και ότι (εξ αυτού) δεν αντέδρασαν στη βαρύτητα.

^{(473.4) 42:4.6} Η παρουσία και η δράση της βαρύτητας είναι εκείνο το οποίο εμποδίζει την εμφάνιση του θεωρητικού απόλυτου μηδενός, αφού το ενδοαστρικό διάστημα δεν έχει θερμοκρασία απολύτου μηδενός. Σ’ ολόκληρο το οργανωμένο διάστημα υπάρχουν αντιδρώντα στη βαρύτητα ενεργειακά ρεύματα, κυκλώματα δύναμης και ουλτιματονικές δραστηριότητες, καθώς επίσης και οργανωμένες ηλεκτρονικές ενέργειες. Πρακτικά μιλώντας, το διάστημα δεν είναι κενό. Ακόμη και η ατμόσφαιρα της Ουράντια λεπταίνει με αυξανόμενο ρυθμό, μέχρις ότου στα τρεις χιλιάδες περίπου μίλια αρχίζει να χάνεται μέσα στη συνήθη διαστημική ύλη, σ’ αυτό τον τομέα του σύμπαντος. Το πιο κενό, σχεδόν, διάστημα που είναι γνωστό στον Νέβαδον περιέχει περίπου εκατό ουλτιματόνια – το ισόποσο ενός ηλεκτρονίου – ανά κυβική ίντσα. Τέτοια σπανιότητα ύλης θεωρείται πρακτικά ως κενό διάστημα.

^{(473.5) 42:4.7} Η θερμοκρασία – η θερμότητα και το ψύχος - είναι δευτερεύουσα μόνο προς τη βαρύτητα στους κόσμους της ενέργειας και της εξέλιξης της ύλης. Τα ουλτιματόνια ταπεινά υπακούουν στις ακραίες θερμοκρασίες. Οι χαμηλές θερμοκρασίες ευνοούν ορισμένες μορφές δημιουργίας των ηλεκτρονίων και συγκέντρωσης των ατόμων, ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες διευκολύνουν όλα τα είδη ατομικής διάσπασης και υλικής αποσύνθεσης.

^{(473.6) 42:4.8} Όταν εκτεθούν στη θερμότητα και την πίεση ορισμένων εσωτερικών ηλιακών συστημάτων, όλοι, εκτός των πλέον πρωτόγονων, οι συνδυασμοί της ύλης μπορούν να διασπασθούν. Η θερμότητα μπορεί με τον τρόπο αυτό να υπερνικήσει σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα της βαρύτητας. Καμία, όμως, γνωστή ηλιακή θερμότητα, ή πίεση μπορεί να γυρίσει τα ουλτιματόνια πίσω και να τα μετατρέψει σε δυναμική ενέργεια.

^{(473.7) 42:4.9} Οι φλεγόμενοι ήλιοι μπορούν να μετασχηματίσουν την ύλη σε διάφορες μορφές ενέργειας, οι σκοτεινοί κόσμοι, όμως, καθώς και ολόκληρο το εξωτερικό διάστημα μπορούν να επιβραδύνουν την ηλεκτρονική και την ουλτιματονική δραστηριότητα μέχρι του σημείου να μετατρέψουν τις ενέργειες αυτές σε ύλη των κόσμων. Ορισμένοι ηλεκτρονικοί συνδυασμοί αυτόνομης φύσης, καθώς επίσης και πολλοί από τους βασικούς συνδυασμούς της πυρηνικής ύλης, σχηματίζονται σε εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες στο ανοικτό διάστημα, διογκούμενες αργότερα, δια του συσχετισμού τους με μεγαλύτερες προσαυξήσεις υλοποιημένης ενέργειας.

^{(473.8) 42:4.10} Στο σύνολο αυτής της ατέλειωτης μεταμόρφωσης της ενέργειας και της ύλης πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την επίδραση της βαρυτικής πίεσης και της αντιβαρυτικής συμπεριφοράς των ουλτιματονικών ενεργειών υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας, ταχύτητας και περιστροφής. Η θερμοκρασία, τα ενεργειακά ρεύματα, η απόσταση καθώς και η παρουσία των οργανωτών της ζώσης ισχύος και των διευθυντών δύναμης επίσης επιδρούν σε όλα τα φαινόμενα μεταστοιχείωσης της ενέργειας και της ύλης.

^{(474.1) 42:4.11} Η αύξηση της μάζας στην ύλη ισούται με την αύξηση της ενέργειας, διαιρούμενης δια του τετραγώνου της ταχύτητας του φωτός. Κατά μία δυναμική έννοια, το έργο το οποίο η εν παύσει ύλη μπορεί να πραγματοποιήσει ισούται με την ενέργεια η οποία αναλίσκεται στο να ενώσει τα μέρη της από τον Παράδεισο, μείον την αντίσταση των δυνάμεων τις οποίες αντιπαρέρχεται κατά τη διέλευσή της και την έλξη η οποία ασκούν τα μέρη της ύλης το ένα επί του άλλου.

^{(474.2) 42:4.12} Η ύπαρξη των προ-ηλεκτρονικών μορφών της ύλης υποδηλώνεται από τα δύο ατομικά βάρη του μολύβδου. Ο μόλυβδος, στον αρχικό σχηματισμό του, ζυγίζει κατά τι περισσότερο από εκείνον που δημιουργείται από τη διάσπαση του ουρανίου με ραδιοακτινοβολία. Και αυτή η διαφορά στο ατομικό βάρος αντιπροσωπεύει την ουσιαστική απώλεια της ενέργειας κατά την ατομική διάσπαση.

^{(474.3) 42:4.13} Η σχετική ακεραιότητα της ύλης διασφαλίζεται από το γεγονός ότι η ενέργεια μπορεί να απορροφηθεί, ή να απελευθερωθεί μόνο στις ακριβείς εκείνες ποσότητες τις οποίες οι επιστήμονες της Ουράντια έχουν προσδιορίσει ως κβάντα. Η σοφή αυτή μέριμνα στους υλικούς κόσμους χρησιμεύει στο να διατηρεί τα σύμπαντα εν λειτουργία.

^{(474.4) 42:4.14} Η ποσότητα της ενέργειας που προσλαμβάνεται, ή αποβάλλεται όταν αλλάζουν οι ηλεκτρονικές, ή άλλες θέσεις, είναι πάντα ένα «κβάντο» (ποσότητα), ή κάποιο πολλαπλάσιό του, αλλά η δονούμενη, ή κυματοειδής συμπεριφορά τέτοιων μονάδων ενέργειας καθορίζεται απόλυτα από τις διαστάσεις των εν προκειμένων υλικών δομών. Παρόμοιες κυματοειδείς ταλαντώσεις ενέργειας έχουν 860 φορές τη διάμετρο των ουλτιματονίων, των ηλεκτρονίων, των ατόμων, ή και άλλων μονάδων που συμπεριφέρονται με τον αυτό τρόπο. Η ατέλειωτη σύγχυση που ακολουθεί την παρατήρηση της κυματοειδούς μηχανικής, ή της συμπεριφοράς των κβάντα οφείλεται στην υπερίσχυση των ενεργειακών κυμάτων: δύο σημεία κορυφές μπορούν να συνδυαστούν για να σχηματίσουν μία διπλού ύψους κορυφή, ενώ ένα σημείο κορυφής και ένα σημείο ύφεσης μπορούν να συνδυαστούν οδηγούμενα έτσι σε αμοιβαία ακύρωση.

^{(474.5) 42:5.1} Στο υπερσύμπαν του Όρβοντον υπάρχουν εκατό οκτάβες κυματοειδούς ενέργειας. Από τις εκατό αυτές ομάδες των ενεργειακών εκδηλώσεων, εξήντα μία έχουν καθ’ ολοκληρία, ή εν μέρει αναγνωριστεί στην Ουράντια. Οι ακτίνες του ηλίου συνιστούν τέσσερις οκτάβες στην κλίμακα του υπερσύμπαντος, με τις ορατές ακτίνες να περιλαμβάνουν μία μόνο οκτάβα, στην υπ’ αριθμόν εξήντα τέσσερα στη σειρά αυτή. Η ομάδα των υπεριωδών ακολουθεί, ενώ δέκα οκτάβες ψηλότερα βρίσκονται οι ακτίνες Χ, ακολουθούμενες από τις ακτίνες γάμμα του ραδίου. Τριάντα δύο οκτάβες ψηλότερα από το ορατό φως του ήλιου βρίσκονται οι ακτίνες της ενέργειας του εξώτερου διαστήματος που τόσο συχνά συνδέονται με τα σχετικά τους εξαιρετικά ενεργοποιημένα ελάχιστα σωματίδια της ύλης. Στη συνέχεια, κάτω από το ορατό φως του ήλιου εμφανίζονται οι υπέρυθρες ακτίνες και τριάντα οκτάβες χαμηλότερα βρίσκεται η ομάδα ραδιοεκπομπών.

^{(474.6) 42:5.2} ΟΙ εκδηλώσεις της κυματοειδούς ενέργειας – από την άποψη των επιστημονικών γνώσεων του εικοστού αιώνα στην Ουράντια – μπορούν να ταξινομηθούν στις ακόλουθες δέκα ομάδες:

^{(474.7) 42:5.3} 1. Υπο-ουλτιματονικές ακτίνες – το οριακό σημείο περιστροφών των ουλτιματονίων καθώς αυτά αρχίζουν να αποκτούν σαφή μορφή. Τούτο είναι το πρώτο στάδιο της αναδυόμενης ενέργειας στην οποία κυματοειδή φαινόμενα μπορούν να ανιχνευθούν και να μετρηθούν.

^{(474.8) 42:5.4} 2. Ουλτιματονικές ακτίνες. Η συγκέντρωση της ενέργειας στις ελάχιστες σφαίρες των ουλτιματονίων δημιουργεί δονήσεις στο περιεχόμενο του διαστήματος, οι οποίες είναι διακριτές και μετρήσιμες. Και πολύ πριν οι φυσικοί ανακαλύψουν το ουλτιματόνιο, αναμφίβολα θα ανιχνεύσουν τα φαινόμενα αυτών των ακτίνων καθώς καταιωνίζονται επί της Ουράντια. Οι βραχείες και ισχυρές αυτές αντίκες αντιπροσωπεύουν την αρχική δραστηριότητα των ουλτιματονίων, καθώς επιβραδύνονται μέχρι του σημείου εκείνου από το οποίο αλλάζουν πορεία προς την ηλεκτρονική οργάνωση της ύλης. Καθώς τα ουλτιματόνια συναθροίζονται για να σχηματίσουν τα ηλεκτρόνια, λαμβάνει χώρα συμπύκνωση με συνακόλουθη αποθήκευση ενέργειας.

^{(475.1) 42:5.5} 3. Οι βραχείες διαστημικές ακτίνες. Πρόκειται για τις βραχύτερες όλων των αμιγώς ηλεκτρονικών δονήσεων και αντιπροσωπεύουν το προ-ατομικό στάδιο της μορφής αυτής της ύλης. Αυτές οι ακτίνες απαιτούν εξαιρετικά υψηλές, ή χαμηλές θερμοκρασίες για την δημιουργία τους. Υπάρχουν δύο είδη από αυτές τις διαστημικές ακτίνες: το ένα συνοδεύει τη γέννηση των ατόμων και το άλλο καταδεικνύει την ατομική διάσπαση. Εκπορεύονται σε μεγάλες ποσότητες από το πυκνότερο επίπεδο του υπερσύμπαντος, τον Γαλαξία, ο οποίος αποτελεί επίσης το πυκνότερο επίπεδο των εξωτερικών συμπάντων.

^{(475.2) 42:5.6} 4. Το ηλεκτρονικό στάδιο. Το στάδιο αυτό της ενέργειας είναι η βάση όλων των υλοποιήσεων στα επτά υπερσύμπαντα. Όταν τα ηλεκτρόνια περνούν από υψηλότερα σε χαμηλότερα επίπεδα ενέργειας τροχιακής περιστροφής, πάντοτε εκπέμπονται κβάντα. Η τροχιακή μετακίνηση των ηλεκτρονίων έχει ως αποτέλεσμα την αποβολή, ή την απορρόφηση πολύ καθορισμένων και ομοιόμορφων μετρήσιμων σωματιδίων της ενέργειας του φωτός, ενώ το μεμονωμένο ηλεκτρόνιο πάντοτε εκπέμπει ένα σωματίδιο φωτεινής ενέργειας όταν υποστεί σύγκρουση. Οι εκδηλώσεις της κυματοειδούς ενέργειας συνοδεύουν επίσης τις λειτουργίες των θετικώς φορτισμένων σωμάτων, καθώς και των άλλων μελών του ηλεκτρονικού σταδίου.

^{(475.3) 42:5.7} 5. Ακτίνες γάμμα – Οι εκπομπές εκείνες οι οποίες χαρακτηρίζουν τον αυτόματο διαχωρισμό της ατομικής ύλης. Η καλύτερη παρουσίαση της μορφής αυτής της ηλεκτρονικής δραστηριότητας βρίσκεται στα φαινόμενα τα σχετικά με τη διάσπαση του ραδίου.

^{(475.4) 42:5.8} 6. Η ομάδα των ακτίνων Χ. Το επόμενο βήμα στην επιβράδυνση των ηλεκτρονίων οδηγεί στις διάφορες μορφές των ηλιακών ακτίνων Χ μαζί με τις τεχνητά παραγόμενες ακτίνες Χ. Το ηλεκτρονικό φορτίο δημιουργεί ηλεκτρικό πεδίο. Η κίνηση δημιουργεί ένα ηλεκτρικό ρεύμα. Το ρεύμα παράγει ένα μαγνητικό πεδίο. Όταν ένα ηλεκτρόνιο σταματήσει αιφνίδια, η προκύπτουσα ηλεκτρομαγνητική διαταραχή παράγει τις ακτίνες Χ. Οι ακτίνες Χ είναι αυτή ακριβώς η διαταραχή. Οι ηλιακές ακτίνες Χ είναι ταυτόσημες εκείνων οι οποίες δημιουργούνται μηχανικά για την διερεύνηση του εσωτερικού του ανθρώπινου σώματος, εκτός του ότι εκείνες έχουν κατά τι μεγαλύτερο μήκος.

^{(475.5) 42:5.9} 7. Οι υπεριώδεις, ή χημικές ακτίνες του ηλιακού φωτός και οι διάφορες μηχανικές παραγωγές (τους).

^{(475.6) 42:5.10} 8. Το λευκό φως – το σύνολο του ορατού φωτός των ήλιων

^{(475.7) 42:5.11} 9. Υπέρυθρες ακτίνες - η επιβράδυνση της ηλεκτρονικής δραστηριότητας ακόμη πλησιέστερα στο επίπεδο της αντιληπτής θερμότητας.

^{(475.8) 42:5.12} 10. Τακύματα Χερτς – οι ενέργειες εκείνες που χρησιμοποιούνται στην Ουράντια για εκπομπές.

^{(475.9) 42:5.13} Από όλες αυτές τις δέκα φάσεις των δραστηριοτήτων της κυματοειδούς ενέργειας, το ανθρώπινο μάτι μπορεί να αντιδράσει σε μία μόνο οκτάβα, στο σύνολο του ηλικαού φωτός.

^{(475.10) 42:5.14} Ο αποκαλούμενος αιθέρας είναι απλά ένα συλλογικό όνομα που περιγράφει μία ομάδα ισχυρών και δυναμικών ενεργειών που λαμβάνουν χώρα στο διάστημα. Τα ουλτιματόνια, τα ηλεκτρόνια και οι άλλες μαζικές συγκεντρώσεις της ενέργειας είναι ομοιόμορφα σωματίδια ύλης και κατά τη διέλευσή τους μέσα στο διάστημα προχωρούν, πραγματικά, σε ευθείες γραμμές. Το φως και οι άλλες μορφές αναγνωρίσιμων εκδηλώσεων ενέργειας αποτελούνται από μία αλληλουχία καθορισμένων σωματιδίων ενέργειας τα οποία προχωρούν σε ευθείες γραμμές εκτός αν τροποποιηθούν από τη βαρύτητα καθώς και από άλλες παρεμβαίνουσες δυνάμεις. Το ότι οι πρόοδοι αυτές των σωματιδίων ενέργειας εμφανίζονται ως κυματοειδή φαινόμενα κατά την παρατήρηση οφείλεται στην αντίσταση του καλύμματος της αδιαφοροποίητης ισχύος ολόκληρου του διαστήματος, τον υποθετικό αιθέρα, καθώς και στην διαβαρυτική τάση των σχετικών συγκεντρώσεων της ύλης. Η απόσταση μεταξύ των σωματιδίων της ύλης, μαζί με την αρχική ταχύτητα των ενεργειακών ακτίνων καθορίζουν την κυματοειδή εμφάνιση πολλών μορφών υλικής ενέργειας.

^{(476.1) 42:5.15} Η διέγερση της ύλης του διαστήματος δημιουργεί μία κυματοειδή αντίδραση στο πέρασμα των ταχύτατα κινούμενων σωματιδίων της ύλης, όπως ακριβώς το πέρασμα ενός πλοίου πάνω μέσα στο νερό δημιουργεί κύματα ποικίλου εύρους και διάκενων.

^{(476.2) 42:5.16} Η συμπεριφορά της πρωταρχικής ισχύος πράγματι δημιουργεί φαινόμενα τα οποία είναι κατά πολλούς τρόπους ανάλογα ου υποθετικού σας αιθέρα. Το διάστημα δεν είναι κενό. Οι σφαίρες ολόκληρου του διαστήματος στροβιλίζονται και βυθίζονται σ’ έναν απέραντο ωκεανό εκτεταμένης ισχύος-ενέργειας. Ούτε είναι το διαστημικό περιεχόμενο του ενός ατόμου κενό. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει αιθέρας και αυτή καθ’ εαυτή η απουσία του υποθετικού αυτού αιθέρα βοηθά τους κατοικημένους πλανήτες να αποφεύγουν την πτώση τους στον ήλιο και τα κυκλικά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια να αντιστέκονται στην πτώση μέσα στον (ατομικό) πυρήνα.

^{(476.3) 42:6.1} Ενώ η διαστημική φόρτιση της συμπαντικής ισχύος είναι ομοιογενής και αδιαφοροποίητη, η οργάνωση της εξελιχθείσας ενέργειας σε ύλη συνεπάγεται τη συγκέντρωση της ενέργειας σε ξεχωριστές μάζες καθορισμένων διαστάσεων και συγκεκριμένου βάρους – ακριβής βαρυτική αντίδραση.

^{(476.4) 42:6.2} Η τοπική, ή η γραμμική βαρύτητα ενεργοποιείται πλήρως με την εμφάνιση της ατομικής οργάνωσης της ύλης. Η προ-ατομική ύλη ανταποκρίνεται ελαφρά στη βαρύτητα όταν ενεργοποιηθεί από τις ακτίνες Χ, καθώς και από άλλες παρόμοιες ενέργειες, αλλά ουδεμία μετρήσιμη έλξη γραμμικής βαρύτητας ασκείται επί των ελευθέρων, άθικτων και μη φορτισμένων σωματιδίων της ηλεκτρονικής ενέργειας, ή επί των μη σχετιζομένων ουλτιματονίων.

^{(476.5) 42:6.3} Τα ουλτιματόνια λειτουργούν δια της αμοιβαίας έλξης των, αντιδρώντας μόνο στην έλξη της κυκλικής βαρύτητας του Παραδείσου. Χωρίς την αντίδραση στην γραμμική βαρύτητα, διατηρούν με τον τρόπο αυτό στη συμπαντική, διαστημική τους πορεία. Τα ουλτιματόνια είναι ικανά να αυξάνουν την ταχύτητα περιστροφής των μέχρι του σημείου της μερικής αντιβαρυτικής συμπεριφοράς, δεν μπορούν, ωστόσο, χωρίς να εξαρτώνται από τους οργανωτές της ισχύος, ή τους διευθυντές της δύναμης, να φθάσουν στην κρίσιμη ταχύτητα διαφυγής της απο-εξατομίκευσης, και να επιστρέψουν στο στάδιο της δυναμικής ενέργειας. Στη φύση, τα ουλτιματόνια διαφεύγουν από την κατάσταση της φυσικής υπόστασης μόνον όταν συμμετέχουν στην τελική διάσπαση ενός ψυχόμενου και θνήσκοντος ήλιου.

^{(476.6) 42:6.4} Τα ουλτιματόνια, άγνωστα στην Ουράντια, επιβραδύνονται μέσω πολλών φάσεων φυσικής δραστηριότητας μέχρις ότου καλύψουν τις απαιτούμενες για την περιστροφική ενέργεια προϋποθέσεις και οργανωθούν σε ηλεκτρόνια. Τα ουλτιματόνια διαθέτουν τρία είδη κινήσεων: την αμοιβαία αντίσταση απέναντι στην κοσμική ισχύ, τις ξεχωριστές τους περιστροφές της αντιβαρυτικής δυναμικής και τις ενδοηλεκτρονικές θέσεις των εκατό αμοιβαία διασυνδεομένων ουλτιματονίων.

^{(476.7) 42:6.5} Η αμοιβαία έλξη συγκρατεί εκατό ουλτιματόνια μαζί για το σχηματισμό ενός ηλεκτρονίου. Και δεν υπάρχουν ποτέ περισσότερα, ή λιγότερα ουλτιματόνια σε ένα τυπικό ηλεκτρόνιο. Η απώλεια ενός, ή περισσοτέρων ουλτιματονίων καταστρέφει την τυπική ηλεκτρονική ταυτότητα, δημιουργώντας έτσι μία από τις δέκα τροποποιημένες μορφές των ηλεκτρονίων.

^{(476.8) 42:6.6} Τα ουλτιματόνια δεν περιγράφουν τροχιές, ή κυκλικές περιδινήσεις μέσα στα ηλεκτρόνια, αλλά απλώνονται, είτε συσσωρεύονται σύμφωνα με την αξονική, περιστροφική τους ταχύτητα, καθορίζοντας έτσι τις διαφορετικές διαστάσεις των ηλεκτρονίων. Η ίδια αυτή η ουλτιματονική ταχύτητα αξονικής περιστροφής προσδιορίζει επίσης τις αρνητικές, ή τις θετικές αντιδράσεις των διαφόρων τύπων των ηλεκτρονικών μονάδων. Το σύνολο της συγκέντρωσης και της ομαδοποίησης της ύλης, των ηλεκτρονίων, μαζί με την ηλεκτρική διαφορικότητα των αρνητικώς φορτισμένων και θετικώς φορτισμένων σωμάτων της υλικής ενέργειας, είναι αποτέλεσμα των διαφόρων λειτουργιών της διασύνδεσης των ουλτιματονίων που την αποτελούν.

^{(477.1) 42:6.7} Κάθε άτομο έχει διάμετρο κατά τι μεγαλύτερη του ενός εκατοντάκις εκατομμυριοστού (1/100,000,000) της ίντσας, ενώ ένα ηλεκτρόνιο ζυγίζει λίγο περισσότερο από το ένα δισχιλιοστό (1/2000) του μικρότερου ατόμου, του υδρογόνου. Το θετικό πρωτόνιο, χαρακτηριστικό του ατομικού πυρήνα, ενώ μπορεί να μην είναι μεγαλύτερο από ένα αρνητικό ηλεκτρόνιο, ζυγίζει σχεδόν δύο χιλιάδες φορές περισσότερο.

^{(477.2) 42:6.8} Αν η μάζα της ύλης μεγεθύνονταν μέχρι του σημείου στο οποίο η μάζα ενός ηλεκτρονίου να φτάσει το ένα δέκατο της ουγγιάς, και στη συνέχεια το μέγεθος αυξανόταν ανάλογα, ο όγκος ενός τέτοιου ηλεκτρονίου θα γινόταν μεγάλος σαν τον όγκο της γης. Αν ο όγκος ενός πρωτονίου – δέκα οκτώ φορές βαρύτερου του ηλεκτρονίου – μεγεθύνονταν στο μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας, τότε, συγκριτικά, το κεφάλι της καρφίτσας τα αποκτούσε διάμετρο ίση με εκείνη της γήινης τροχιάς γύρω από τον ήλιο.

^{(477.3) 42:7.1} Ο σχηματισμός του συνόλου της ύλης ακολουθεί το σχηματισμό ενός ηλιακού συστήματος. Στο κέντρο κάθε ελάχιστου σύμπαντος ενέργειας υπάρχει ένα σχετικά σταθερό, συγκριτικά ακίνητο, πυρηνικό τμήμα υλικής υπόστασης. Η κεντρική αυτή μονάδα διαθέτει τριπλή δυνατότητα εκδηλώσεως. Περιβάλλοντας το ενεργειακό αυτό κέντρο, στροβιλίζονται, σε ατέλειωτη αφθονία, αλλά αυξομειούμενους κύκλους οι ενεργειακές μονάδες οι οποίες μπορούν αμυδρά να συγκριθούν με τους πλανήτες που περιβάλλουν τον ήλιο μιας αστρικής ομάδας, σαν το ηλιακό σας σύστημα.

^{(477.4) 42:7.2} Μέσα στο άτομο, τα ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από το κεντρικό πρωτόνιο έχοντας περίπου την ίδια συγκριτικά απόσταση που έχουν οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο στο διάστημα του ηλιακού συστήματος. Υπάρχει η ίδια σχετική απόσταση, εν συγκρίσει προς το πραγματικό μέγεθος, μεταξύ του ατομικού πυρήνα και του εσωτερικού κύκλου των ηλεκτρονίων, η οποία υπάρχει μεταξύ του εσώτατου πλανήτη Ερμή και του ήλιου σας.

^{(477.5) 42:7.3} Οι αξονικές περιστροφές των ηλεκτρονίων και οι τροχιακές τους ταχύτητες γύρω από τον ατομικό πυρήνα βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη φαντασία, για να μην αναφέρουμε τις ταχύτητες των ουλτιματονίων που τα αποτελούν. Τα θετικώς φορτισμένα σωματίδια του ραδίου εκτοξεύονται στο διάστημα με ταχύτητα δέκα χιλιάδων μιλίων ανά δευτερόλεπτο, ενώ τα αρνητικώς φορτισμένα σωματίδια φθάνουν σε μία ταχύτητα που πλησιάζει εκείνη του φωτός.

^{(477.6) 42:7.4} Τα τοπικά σύμπαντα είναι δεκαδικής δομής. Υπάρχουν ακριβώς εκατό ευδιάκριτες ατομικές υλοποιήσεις της διαστημικής ενέργειας σ’ ένα διπλό σύμπαν. Τούτο αποτελεί το μέγιστο δυνατόν της οργάνωσης της ύλης στον Νέβαδον. Οι εκατό αυτές μορφές της ύλης σχηματίζουν μία κανονική σειρά, στην οποία από ένα έως εκατό ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό και συγκριτικά συμπαγή πυρήνα. Είναι αυτός ο κανονικός και αλληλεξαρτώμενος συσχετισμός των διαφόρων ενεργειών ο οποίος συνιστά την ύλη.

^{(477.7) 42:7.5} Δεν παρουσιάζει ο κάθε κόσμος εκατό αναγνωρίσιμα στοιχεία στην επιφάνειά του, τα στοιχεία, ωστόσο, αυτά είναι παρόντα σε κάποιο σημείο, ήσαν παρόντα, ή, βρίσκονται στη διαδικασία της εξέλιξης. Οι συνθήκες που επικρατούν κατά τη δημιουργία και τη συνακόλουθη εξέλιξη ενός πλανήτη καθορίζουν πόσοι από τους εκατό ατομικούς τύπους θα μπορούν να παρατηρηθούν. Στην επιφάνεια πολλών κόσμων δεν υπάρχουν τα βαρύτερα άτομα. Ακόμη και την Ουράντια, τα βαρύτερα στοιχεία που είναι γνωστά εκδηλώνουν μία τάση να εκτοξεύονται σε τμήματα, όπως φαίνεται από τη συμπεριφορά του ραδίου.

^{(477.8) 42:7.6} Η σταθερότητα του ατόμου εξαρτάται από τον αριθμό των ηλεκτρικώς ανενεργών ουδετερονίων στον κεντρικό κορμό. Η χημική συμπεριφορά εξαρτάται καθ’ ολοκληρίαν από τα ελεύθερα περιστρεφόμενα ηλεκτρόνια.

^{(478.1) 42:7.7} Στον Όρβοντον δεν έγινε ποτέ δυνατόν, φυσιολογικά, να συγκεντρωθούν πάνω από εκατό, σε τροχιά ευρισκόμενα, ηλεκτρόνια σε ένα ατομικό σύστημα. Όταν εκατόν ένα ηλεκτρόνια εντάσσονταν τεχνητά σ΄ ένα τροχιακό πεδίο, το αποτέλεσμα ήταν πάντα η σχεδόν ακαριαία διάσπαση του κεντρικού πρωτονίου με βίαιη διασπορά των ηλεκτρονίων και των άλλων απελευθερωμένων ενεργειών.

^{(478.2) 42:7.8} Ενώ τα άτομα είναι δυνατόν να περιέχουν από ένα έως εκατό σε τροχιά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια, μόνον τα δέκα εξωτερικά ηλεκτρόνια των μεγαλύτερων ατόμων περιστρέφονται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα ως ξεχωριστά και ευδιάκριτα σωματίδια, κινούμενα άθικτα και συμπαγή σε ακριβείς και καθορισμένες τροχιές. Τα τριάντα ηλεκτρόνια που βρίσκονται πλησιέστερα στο κέντρο είναι δύσκολο να παρατηρηθούν, ή να ανιχνευθούν ως ξεχωριστά και οργανωμένα σωματίδια. Η ίδια αυτή συγκριτική αναλογία της συμπεριφοράς των ηλεκτρονίων, σε σχέση με την εγγύτητά τους προς τον πυρήνα, επικρατεί σε όλα τα άτομα, ανεξάρτητα από τον αριθμό των περιλαμβανομένων ηλεκτρονίων. Όσο πλησιέστερα στον πυρήνα βρίσκονται τα ηλεκτρόνια, τόσο λιγότερο ξεχωρίζουν. Η κυματοειδής επέκταση της ενέργειας ενός ηλεκτρονίου μπορεί να απλωθεί τόσο πολύ, ώστε να καταλάβει το σύνολο των μικρότερων ατομικών τροχιών. Τούτο αληθεύει κυρίως για τα ηλεκτρόνια που βρίσκονται πλησιέστερα προς τον ατομικό πυρήνα.

^{(478.3) 42:7.9} Τα τριάντα εσώτερα, σε τροχιά ευρισκόμενα ηλεκτρόνια ξεχωρίζουν, μεν, αλλά τα ενεργειακά τους πεδία¹ τείνουν να συγχωνεύονται, εκτεινόμενα από ηλεκτρόνιο σε ηλεκτρόνιο και, σχεδόν, από τη μία τροχιά ως την άλλη. Τα επόμενα τριάντα ηλεκτρόνια αποτελούν μία δεύτερη οικογένεια, ή ενεργειακή ζώνη, και είναι περισσότερο ξεχωριστά, υλικά σώματα που ασκούν πληρέστερο έλεγχο επί των ενεργειακών πεδίων που τα περιβάλλουν. Τα επόμενα τριάντα ηλεκτρόνια, ή τρίτη ενεργειακή ζώνη, ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο και κινούνται σε περισσότερο ευδιάκριτες και καθορισμένες τροχιές. Τα τελευταία δέκα ηλεκτρόνια, παρόντα μόνο στα δέκα βαρύτερα στοιχεία, χαρακτηρίζονται από ανεξαρτησία και είναι γι’ αυτό ικανά να αφίστανται, κατά το μάλλον, ή ήττον, του ελέγχου του μητρικού πυρήνα. Με μία ελάχιστη απόκλιση στη θερμοκρασία και την πίεση, τα μέλη αυτής της τέταρτης και πιο απομακρυσμένης ομάδας των ηλεκτρονίων θα αποδράσουν από την επίδραση του κεντρικού πυρήνα, όπως φαίνεται από την αυτόματη διάσπαση του ουρανίου και των συγγενών του στοιχείων.

^{(478.4) 42:7.10} Τα πρώτα είκοσι επτά άτομα, εκείνα τα οποία περιέχουν από ένα έως είκοσι επτά, σε τροχιά ευρισκόμενα, ηλεκτρόνια, είναι ευκολότερο να γίνουν αντιληπτά από τα υπόλοιπα. Από τα είκοσι επτά και πάνω αντιμετωπίζουμε ολοένα και περισσότερο το απρόβλεπτο της υποθετικής παρουσίας του Απεριόριστου Απόλυτου. Ένα μέρος, ωστόσο, του απρόβλεπτου αυτού των ηλεκτρονίων οφείλεται στις διαφορετικές αξονικές ταχύτητες περιστροφής των ουλτιματονίων και την ανεξήγητη τάση «συνωστισμού» τους. Άλλες επιδράσεις – φυσικές, ηλεκτρικές, μαγνητικές και βαρυτικές – συντείνουν επίσης στο να προκληθεί η μεταβλητή συμπεριφορά των ηλεκτρονίων. Για το λόγο αυτό, τα άτομα μοιάζουν με τους ανθρώπους ως προς το απρόβλεπτο. Οι στατιστικολόγοι μπορεί να εξαγγέλλουν νόμους που διέπουν ένα μεγάλο αριθμό ατόμων, ή προσώπων, αλλά ούτε για ένα, έστω, μεμονωμένο άτομο, ή πρόσωπο.

^{(478.5) 42:8.1} Ενώ η βαρύτητα είναι ένας από τους διάφορους παράγοντες που συντείνουν στο να παραμένει ενωμένο ένα μικροσκοπικό ατομικό σύστημα, βρίσκεται επίσης παρούσα και μεταξύ των βασικών αυτών φυσικών μονάδων μία ισχυρή και άγνωστη ενέργεια, το μυστικό της βασικής τους δομής και της τελικής τους συμπεριφοράς, μία δύναμη που μένει να ανακαλυφθεί στην Ουράντια. Η συμπαντική αυτή επιρροή διαπερνά ολόκληρο το χώρο ο οποίος περιλαμβάνεται εντός της μικροσκοπικής αυτής οργάνωσης της ενέργειας.

^{(478.6) 42:8.2} Το μεταξύ των ηλεκτρονίων ενός ατόμου διάστημα δεν είναι κενό. Μέσα σ’ ολόκληρο το άτομο, ο χώρος μεταξύ των ηλεκτρονίων ενεργοποιείται από κυματοειδείς υλοποιήσεις, οι οποίες είναι τέλεια συγχρονισμένες με την ταχύτητα των ηλεκτρονίων και τις περιστροφές των ουλτιματονίων. Η δύναμη αυτή δεν διέπεται απόλυτα από τους γνωστούς σας νόμους της έλξης θετικού και αρνητικού. Η συμπεριφορά της είναι, γι’ αυτό, ορισμένες φορές απρόβλεπτη. Η χωρίς όνομα αυτή επίδραση φαίνεται ότι είναι μια αντίδραση της διαστημικής ισχύος του Απεριόριστου Απόλυτου.

^{(479.1) 42:8.3} Τα φορτισμένα πρωτόνια και τα μη φορτισμένα ουδετερόνια του πυρήνα του ατόμου παραμένουν ενωμένα δια της παλινδρομικής λειτουργίας του μεσοτρονίου, ενός σωματιδίου ύλης 180 φορές βαρύτερου από το ηλεκτρόνιο. Χωρίς τη ρύθμιση αυτή, το ηλεκτρικό φορτίο των πρωτονίων θα οδηγούσε στη διάσπαση του ατομικού πυρήνα.

^{(479.2) 42:8.4} Όπως είναι δομημένα τα άτομα, ούτε η ηλεκτρική, αλλά ούτε και οι βαρυτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να κρατήσουν ενωμένο τον πυρήνα. Η ακεραιότητα του πυρήνα διατηρείται δια της παλινδρομικής συνεκτικής λειτουργίας του μεσοτρονίου το οποίο μπορεί να συγκρατεί τα φορτισμένα και μη φορτισμένα σωματίδια ενωμένα εξ αιτίας της ανώτερης δύναμης της ισχύος-μάζας καθώς και με την περαιτέρω δράση του στο να προκαλεί τη συνεχή αλλαγή θέσεων μεταξύ των πρωτονίων και των ουδετερονίων. Το μεσοτρόνιο κάνει το ηλεκτρικό φορτίο των σωματιδίων του πυρήνα να πηγαινοέρχονται ακατάπαυστα μπρος-πίσω μεταξύ των πρωτονίων και των ουδετερονίων. Για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου ένα δεδομένο πυρηνικό σωματίδιο γίνεται φορτισμένο πρωτόνιο και το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου μη φορτισμένο ουδετερόνιο. Και οι εναλλαγές αυτές στην ενεργειακή κατάσταση είναι τόσο απίστευτα γρήγορες, ώστε το ηλεκτρικό φορτίο να στερείται κάθε δυνατότητας μα λειτουργήσει ως διασπαστική επίδραση. Έτσι λειτουργεί το μεσοτρόνιο, ως ένα σωματίδιο «ενεργειακός φορέας» που με σθένος συνεισφέρει στην πυρηνική σταθερότητα του ατόμου.

^{(479.3) 42:8.5} Η παρουσία και η λειτουργία του μεσοτρονίου εξηγεί επίσης έναν άλλο ατομικό γρίφο. Όταν τα άτομα γίνονται ραδιενεργά, εκπέμπουν πολύ περισσότερη ενέργεια από όσο θα αναμενόταν. Τούτο το πλεόνασμα της ακτινοβολίας απορρέει από τη διάσπαση του μεσοτρονίου «φορέα ενέργειας», ο οποίος ως εκ τούτου μεταβάλλεται σε απλό ηλεκτρόνιο. Η μεσοτρονική διάσπαση συνοδεύεται επίσης από την εκπομπή ορισμένων μικρών, μη φορτισμένων σωματιδίων.

^{(479.4) 42:8.6} Το μεσοτρόνιο εξηγεί ορισμένες συνεκτικές ιδιότητες του ατομικού πυρήνα, αλλά δεν εξηγεί τη συνοχή πρωτονίου με πρωτόνιο, ούτε την προσκόλληση ουδετερονίου σε ουδετερόνιο. Η παράδοξη και αποτελεσματική δύναμη της ατομικής συνεκτικής ακεραιότητας αποτελεί μία μορφή ενέργειας, μη αποκαλυφθείσας εισέτι στην Ουράντια.

^{(479.5) 42:8.7} Τα μεσοτρόνια αυτά βρίσκονται εν αφθονία στις διαστημικές ακτίνες, που τόσο αδιάλειπτα πέφτουν πάνω στον πλανήτη σας.

^{(479.6) 42:9.1} Η θρησκεία δεν είναι η μόνη δογματική. Η φυσική φιλοσοφία στον ίδιο βαθμό τείνει να δογματίζει. Όταν ένας ξακουστός θρησκευτικός Διδάσκαλος ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός επτά ήταν θεμελιώδης στη φύση, επειδή υπάρχουν επτά ανοίγματα στο ανθρώπινο κεφάλι, αν γνώριζε περισσότερα πάνω στη χημεία, θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι μία τέτοια πεποίθηση βασίζεται σ’ ένα πραγματικό φαινόμενο του φυσικού κόσμου. Υπάρχει σ΄ όλα τα φυσικά σύμπαντα του χρόνου και του διαστήματος, πατά τις συμπαντικές εκδηλώσεις της δεκαδικής δομής της ενέργειας, η πανταχού παρούσα υπενθύμιση της ύπαρξης της επτάπτυχης ηλεκτρονικής οργάνωσης της προ-ύλης.

^{(479.7) 42:9.2} Ο αριθμός επτά είναι βασικός στο κεντρικό σύμπαν και το πνευματικό σύστημα της εγγενούς μεταβίβασης της προσωπικότητας, αλλά ο αριθμός δέκα, το δεκαδικό σύστημα, ενυπάρχει στην ενέργεια, την ύλη και την υλική δημιουργία. Παρ’ όλα ταύτα, ο ατομικός κόσμος επιδεικνύει ένα ορισμένο περιοδικό χαρακτηρισμό ο οποίος επανεμφανίζεται σε ομάδες των επτά – ένα σημάδι γέννησης που φέρεται από τον υλικό τούτο κόσμο ενδεικτικό της μακρινής πνευματικής του προέλευσης.

^{(480.1) 42:9.3} Η επτάπτυχη αυτή εμμονή της δομής της δημιουργίας φαίνεται στο χώρο της χημείας ως επανάληψη παρόμοιων φυσικών και χημικών ιδιοτήτων σε ξεχωριστές φάσεις των επτά, όταν τα βασικά στοιχεία είναι τοποθετημένα σύμφωνα με το ατομικό τους βάρος. Όταν τα χημικά στοιχεία της Ουράντια τακτοποιούνται με τον τρόπο αυτό εν σειρά, οποιαδήποτε ιδιότητα, ή χαρακτηριστικό τείνει να επαναλαμβάνεται σε επτάδες. Η περιοδική αυτή αλλαγή σε επτάδες επαναλαμβάνεται σε φθίνουσα τάξη και με αποκλίσεις σ’ ολόκληρο το χημικό πίνακα, όντας περισσότερο ευδιάκριτα παρατηρήσιμη στις πρωϊμότερες, ή ελαφρότερες ομαδοποιήσεις των ατόμων. Αρχίζοντας από οποιοδήποτε στοιχείο, αφού παρατηρήσουμε κάποια ιδιότητα, θα δούμε ότι η ιδιότητα αυτή θα αλλάξει στα επόμενα έξι στοιχεία, φθάνοντας όμως στο έβδομο, τείνει να επανεμφανισθεί, δηλαδή, το όγδοο χημικά ενεργό στοιχείο μοιάζει με το πρώτο, το ένατο με το δεύτερο, κ.ο.κ. Ένα τέτοιο γεγονός στο φυσικό κόσμο, αλάθητα οδηγεί προς την επτάπτυχη δομή της προγονικής ενέργειας και είναι ενδεικτικό της βασικής πραγματικότητας της επτάπτυχης ποικιλίας των δημιουργιών του χρόνου και του διαστήματος. Ο άνθρωπος μπορεί επίσης να παρατηρήσει ότι υπάρχουν επτά χρώματα στο φυσικό (ορατό) φάσμα.

^{(480.2) 42:9.4} Δεν ισχύουν όμως όλες οι υποθέσεις της φυσικής φιλοσοφίας. Για παράδειγμα, ο υποθετικός αιθέρας, που αντιπροσωπεύει την ευφυή προσπάθεια του ανθρώπου να ενοποιήσει την άγνοιά του πάνω στα διαστημικά φαινόμενα. Η φιλοσοφία του σύμπαντος δεν μπορεί να τεκμηριωθεί από τις παρατηρήσεις αυτού που αποκαλείται επιστήμη. Αν μία τέτοια μεταμόρφωση δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτή με την όραση, ο επιστήμονας θα έτεινε να αρνηθεί την πιθανότητα της εξέλιξης μιας πεταλούδας από μία κάμπια.

^{(480.3) 42:9.5} Η φυσική σταθερότητα σε συνδυασμό με τη βιολογική ευελιξία βρίσκεται παρούσα στη φύση μόνο εξ αιτίας της σχεδόν άπειρης σοφίας που διαθέτουν οι Κυρίαρχοι Αρχιτέκτονες της δημιουργίας. Τίποτε λιγότερο από υπερβατική σοφία δεν θα μπορούσε ποτέ να σχεδιάσει μονάδες ύλης, οι οποίες είναι την ίδια στιγμή τόσο σταθερές και τόσο αποτελεσματικά ελαστικές.

^{(480.4) 42:10.1} Το ατέλειωτο περιεχόμενο της σχετικής κοσμικής πραγματικότητας, από το απόλυτο της Παραδείσιας μονότα στο απόλυτο της διαστημικής δυναμικότητας, είναι ενδεικτικό ορισμένων εξελίξεων των σχέσεων στις μη πνευματικές πραγματικότητες της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας – στις πραγματικότητες εκείνες οι οποίες βρίσκονται κρυμμένες στην διαστημική δυναμικότητα, διαφαίνονται στη μονότα και προσωρινά αποκαλύπτονται στα παρεμβαίνοντα κοσμικά επίπεδα. Ο αιώνιος αυτός κύκλος της ενέργειας, όντας συνδεδεμένος με τον Πατέρα των συμπάντων, είναι απόλυτος και, όντας απόλυτος, δεν είναι εκτατός φύσει, ή θέσει. Παρά ταύτα, ο Πρωταρχικός Πατέρας ακόμη και τώρα – όπως πάντα – αυτό-πραγματώνει μία αεί εκτεινόμενη αρένα ιδεών του χωροχρόνου και του υπερβατικού χωροχρόνου, μία αρένα μεταβαλλόμενων σχέσεων όπου η υλική ενέργεια προοδευτικά υπόκειται στον υπερέλεγχο του ζώντος και θείου πνεύματος δια του αγώνα της ζώσας και εξατομικευμένης διάνοιας.

^{(480.5) 42:10.2} Οι συμπαντικές μη πνευματικές ενέργειες επανασυνδέονται στα ζώντα συστήματα της διάνοιας των μη-Δημιουργών σε διάφορα επίπεδα, ορισμένα των οποίων μπορούν να παρουσιασθούν ως εξής:

^{(480.6) 42:10.3} 1. Προ-συνοδές πνευματικές διάνοιες. Το επίπεδο αυτό της διάνοιας είναι μη εμπειρικό και στους κατοικημένους κόσμους εποπτεύεται από τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές. Τούτος είναι ο μηχανικός νους, η μη δυναμένη να διδαχθεί διάνοια των πλέον πρωτόγονων μορφών της υλικής ζωής. Η μη δυναμένη, όμως, να διδαχθεί διάνοια, λειτουργεί σε πολλά επίπεδα εκτός εκείνων της πρωτόγονης πλανητικής ζωής.

^{(481.1) 42:10.4} 2. Συνοδές πνευματικές διάνοιες. Τούτη είναι η λειτουργία του Πνεύματος-Μητέρα ενός τοπικού σύμπαντος, το οποίο λειτουργεί δια των επτά συνοδών διανοητικών του πνευμάτων στο δυνάμενο να διδαχθεί (μη-μηχανικό) επίπεδο του υλικού νου. Στο επίπεδο αυτό, ο υλικός νους διδάσκεται από τις εμπειρίες του: ως υπανθρώπινη (ζωώδης) διάνοια από τους επτά πρώτους συνοδούς. Ως ανθρώπινη (ηθική) διάνοια από τους επτά συνοδούς. Ως υπερανθρώπινη (μεσοδιάστατη) διάνοια από τους δύο τελευταίους συνοδούς.

^{(481.2) 42:10.5} 3. Εξελισσόμενες μοροντιανές διάνοιες – η διευρυνόμενη συνείδηση των εξελισσομένων προσωπικοτήτων των ανερχομένων στο τοπικό σύμπαν διαδρομών. Τούτη είναι η επιφοίτηση του Πνεύματος-Μητέρα του τοπικού σύμπαντος σε συνεργασία με τον Δημιουργό Υιό. Αυτό το διανοητικό επίπεδο συνεπάγεται την οργάνωση του μοροντιανού τύπου οχήματος της ζωής, μιας σύνθεσης του υλικού και του πνευματικού, η οποία επιτυγχάνεται από τους Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης ενός τοπικού σύμπαντος. Η μοροντιανή διάνοια λειτουργεί διαφορικά για να ανταποκριθεί στα 570 επίπεδα της μοροντιανής ζωής, αποκαλύπτοντας αύξουσα ικανότητα σύνδεσης με την κοσμική διάνοια των ανώτερων επίπέδων της επίτευξης. Αυτή είναι η εξελικτική πορεία των θνητών πλασμάτων, η διάνοια ωστόσο μιας μη-μοροντιανής κατηγορίας δέχεται επίσης την πλήρωση ενός Συμπαντικού Υιού και ενός Συμπαντικού Πνεύματος επί των μη-μοροντιανών παιδιών του τοπικού σύμπαντος.

^{(481.3) 42:10.6} Η κοσμική διάνοια. Πρόκειται για την επτάπτυχη διαφοροποιημένη διάνοια του χρόνου και του διαστήματος, κάθε φάση της οποίας ποιμαίνεται από ένα εκ των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων σε ένα από τα επτά υπερσύμπαντα. Η κοσμική διάνοια περιλαμβάνει όλα τα επίπεδα της πεπερασμένης διάνοιας και συντονίζεται εμπειρικά με τα εξελικτικού θείου επίπεδα της Υπέρτατης διάνοιας και, υπερβατικά, με τα υπαρξιακά επίπεδα της απόλυτης διάνοιας – των άμεσων κυκλωμάτων του Συνδεδεμένου Δρώντος.

^{(481.4) 42:10.7} Στον Παράδεισο, η διάνοια είναι απόλυτη. Στη Χαβόνα, απολυτοειδής. Στον Όρβοντον, πεπερασμένη. Η διάνοια πάντοτε συνεπάγεται τη δραστήρια παρουσία της ζώσας λειτουργίας επιπλέον των ποικίλων ενεργειακών συστημάτων και τούτο είναι αληθές για όλα τα επίπεδα και για όλα τα είδη της διάνοιας. Πέραν, όμως, Της κοσμικής διάνοιας, γίνεται ολοένα δυσκολότερο το να παρουσιάσουμε τις σχέσεις της διάνοιας προς την μη πνευματική ενέργεια. Η διάνοια της Χαβόνα είναι υπό-απόλυτη, αλλά υπερ-εξελικτική. Όντας υπαρξιακή-εξελικτική, βρίσκεται πιο κοντά στο απολυτοειδές από οποιαδήποτε άλλη έννοια σας έχει αποκαλυφθεί. Η Παραδείσια διάνοια βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης κατανόησης. Είναι υπαρξιακή, μη χωροταξική² και μη εγκόσμια. Παρά ταύτα, όλα τα επίπεδα της διάνοιας επισκιάζονται από τη συμπαντική παρουσία του Συνδεδεμένου Δρώντος – από τον διανοητικής βαρύτητας έλεγχο του Θεού της διανοίας εν Παραδείσω.

^{(481.5) 42:11.1} Για την εξέλιξη και την αναγνώριση της διάνοιας πρέπει να θυμόμαστε ότι το σύμπαν δεν είναι ούτε μηχανικό, ούτε μαγικό. Είναι μία διανοητική δημιουργία, ένας μηχανισμός που διέπεται από νόμους. Ενώ, όμως, στην πρακτική εφαρμογή, οι νόμοι της φύσης λειτουργούν σ’ αυτό που φαίνεται ότι είναι ο διττός χώρος του φυσικού και του πνευματικού, στην πραγματικότητα αυτά τα δύο είναι ένα. Η Πρώτη Γενεσιουργός Αιτία και Κέντρο είναι η πρωταρχική αιτία κάθε υλοποίησης και ταυτόχρονα ο πρώτος και ο τελικός Πατέρας όλων των πνευμάτων. Ο Πατέρας του Παραδείσου εμφανίζεται προσωπικά στα εκτός της Χαβόνα σύμπαντα μόνο ως αμιγής ενέργεια και αμιγές πνεύμα – ως Προσαρμοστές της Σκέψης καθώς και άλλες παρόμοιες κλασματοποιήσεις.

^{(481.6) 42:11.2} Οι μηχανισμοί δεν κυριαρχούν απόλυτα στο σύνολο της δημιουργίας. Το σύμπαν των συμπάντων συνολικά είναι σχεδιασμένο από τη διάνοια, δομημένο από τη διάνοια και διαχειριζόμενο από τη διάνοια. Ο θείος όμως μηχανισμός του σύμπαντος των συμπάντων είναι καθ’ ολοκληρίαν πάρα πολύ τέλειος για τις επιστημονικές μεθόδους της πεπερασμένης διάνοιας του ανθρώπου ώστε να μπορέσει αυτή να διακρίνει έστω κι’ ένα ίχνος της κυριαρχίας της άπειρης διάνοιας. Διότι αυτή η δημιουργική, ελέγχουσα και σταθεροποιούσα διάνοια δεν είναι ούτε υλική, ούτε δημιουργημένη διάνοια. Είναι πνευματική διάνοια που λειτουργεί επί των, και από τα επίπεδα των δημιουργών της θείας πραγματικότητας.

^{(482.1) 42:11.3} Η ικανότητα του να διακρίνει κανείς και να ανακαλύπτει τη διάνοια στους μηχανισμούς του σύμπαντος εξαρτάται απόλυτα από την επιδεξιότητα³ την αντίληψη και την δυναμικότητα του ερευνώντος νου που ασχολείται μ’ ένα τέτοιο έργο παρατήρησης. Οι διάνοιες του χρόνου και του διαστήματος, οργανωμένες πέραν των ενεργειών του χρόνου και του διαστήματος, υπόκεινται στους μηχανισμούς⁴ του χωροχρόνου.

^{(482.2) 42:11.4} Η κίνηση και η συμπαντική έλξη της βαρύτητας αποτελούν τις δύο όψεις του μη-προσωπικού χωροχρονικού μηχανισμού του σύμπαντος των συμπάντων. Τα επίπεδα απόκρισης προς τη βαρύτητα του πνεύματος, της διάνοιας και της ύλης είναι εντελώς ανεξάρτητα του χρόνου, αλλά μόνο τα πραγματικά πνευματικά επίπεδα της πραγματικότητας είναι ανεξάρτητα του χώρου⁵ (μη χωροταξικά.) Τα ανώτερα διανοητικά επίπεδα του σύμπαντος – τα πνευματικής διάνοιας επίπεδα – μπορούν επίσης να είναι μη-χωροταξικά, αλλά τα επίπεδα της υλικής διάνοιας, όπως αυτά της ανθρώπινης διάνοιας, αντιδρούν στιες αλληλεπιδράσεις της συμπαντικής βαρυτικής έλξης, χάνοντας την αντίδραση αυτή, μόνο κατ’ αναλογίαν με την πνευματική αναγνώριση. Τα πνευματικής πραγματικότητας επίπεδα αναγνωρίζονται από το πνευματικό τους περιεχόμενο και η πνευματικότητα στο χρόνο και το διάστημα μετράται αντίστροφα από την αντίδραση στη γραμμική βαρύτητα.

^{(482.3) 42:11.5} Η αντίδραση στη γραμμική βαρύτητα αποτελεί ποσοτικό μέτρο της μη πνευματικής ενέργειας. Το σύνολο της μάζας – της οργανωμένης ενέργειας –υπόκειται στον έλεγχο αυτό εκτός από όταν η κίνηση και η διάνοια επιδρούν σ’ αυτήν. Η γραμμική βαρύτητα αποτελεί την βραχείας κλίμακας συνεκτική δύναμη του μακρόκοσμου, όπως περίπου οι δυνάμεις της ενδοατομικής συνοχής είναι οι βραχείας κλίμακας δυνάμεις του μικρόκοσμου. Η φυσική, υλοποιημένη ενέργεια, οργανωμένη ως η αποκαλούμενη ύλη, δεν μπορεί να διασχίσει το διάστημα χωρίς να επηρεάσει την αντίδραση προς τη γραμμική βαρύτητα. Αν και μία τέτοια προς τη βαρύτητα αντίδραση είναι ευθέως ανάλογη προς τη μάζα, τροποποιείται με τέτοιο τρόπο από το παρεμβαλλόμενο διάστημα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην μπορεί παρά μόνο πρόχειρα να υπολογισθεί, όταν εκφράζεται ως αντιστρόφως ανάλογο προς το τετράγωνο της απόστασης. Το διάστημα τελικά κατανικά την έλξη της γραμμικής βαρύτητας εξ αιτίας της παρουσίας σ’ αυτό των αντιβαρυτικών επιδράσεων πολυάριθμων υπερ-υλικών δυνάμεων, οι οποίες λειτουργούν για να εξουδετερώσουν τη βαρυτική δράση και όλες τις εξ αυτής επιρροές.

^{(482.4) 42:11.6} Οι εξαιρετικά πολύπλοκοι και πολύ αυτοματοποιημένοι, φαινομενικά, κοσμικοί μηχανισμοί τείνουν πάντα να αποκρύπτουν την παρουσία του επινοούντος, ή δημιουργούντος νου που ενοικεί, από κάθε μία αλλά και όλες τις διάνοιες που βρίσκονται μακριά, στα κατώτερα συμπαντικά επίπεδα της φύσης και των δυνατοτήτων αυτού καθ’ εαυτού του μηχανισμού. Για το λόγο αυτό είναι αναπόφευκτο το ότι οι ανώτεροι συμπαντικοί μηχανισμοί πρέπει να εμφανίζονται, στις κατώτερες τάξεις των πλασμάτων, ως μη έχοντες διάνοια. Η μόνη δυνατή εξαίρεση σ’ ένα τέτοιο συμπέρασμα θα ήταν η επίπτωση της ροπής της διάνοιας στο εκπληκτικό φαινόμενο ενός φαινομενικά αυτοσυντηρούμενου σύμπαντος – αλλά αυτό είναι μάλλον φιλοσοφικό ερώτημα, παρά θέμα ουσιαστικής εμπειρίας.

^{(482.5) 42:11.7} Εφ’ όσον η διάνοια συντονίζει το σύμπαν, η σταθερότητα των μηχανισμών είναι ανύπαρκτη. Το φαινόμενο της προοδευτικής εξέλιξης συνδεόμενο με την κοσμική αυτοσυντήρηση είναι συμπαντικό. Η εξελικτική ικανότητα του σύμπαντος είναι ανεξάντλητη στο άπειρο του αυθόρμητου. Η πρόοδος προς την αρμονική ενοποίηση, μία αυξανόμενη εμπειρική σύνθεση, υπερτιθέμενη μιας διαρκώς αυξανόμενης πολυπλοκότητας σχέσεων, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μόνο δια της σκόπιμης και κυρίαρχης διάνοιας.

^{(482.6) 42:11.8} Όσο περισσότερο η συμπαντική διάνοια συνδέεται με κάποιο συμπαντικό φαινόμενο, τόσο δυσκολότερο είναι για τους κατώτερους τύπους διάνοιας να το ανακαλύψουν. Και εφ’ όσον η διάνοια του συμπαντικού μηχανισμού είναι δημιουργική πνευματική διάνοια (ακόμη και η ροπή της διάνοιας του Απείρου), δεν μπορεί ποτέ να ανακαλυφθεί, ή να ξεχωρίσει από τις κατώτερων επιπέδων διάνοιες του σύμπαντος, πολύ δε λιγότερο από την κατώτατη διάνοια όλων, την ανθρώπινη. Η εξελισσόμενη ζωική διάνοια, ενώ φυσιολογικά αναζητά τον Θεό, δεν είναι αφ’ εαυτής και εγγενώς γνώστης του Θεού.

^{(483.1) 42:12.1} Η εξέλιξη των μηχανισμών συνεπάγεται και υποδηλώνει την κρυμμένη παρουσία και κυριαρχία της δημιουργικής διάνοιας. Η ικανότητα της διάνοιας των θνητών να συλλαμβάνει, να σχεδιάζει και να δημιουργεί αυτόματους μηχανισμούς καταδεικνύει τις ανώτερες, δημιουργικές και σκοπούμενες ιδιότητες της ανθρώπινης διάνοιας, ως κυρίαρχης επενέργειας στον πλανήτη. Η διάνοια πάντα ψάχνει προς:

^{(483.2) 42:12.2} 1. Τη δημιουργία υλικών μηχανισμών.

^{(483.3) 42:12.3} 2. Την ανακάλυψη κρυμμένων μυστικών.

^{(483.4) 42:12.4} 3. Την εξερεύνηση απομακρυσμένων τόπων.

^{(483.5) 42:12.5} 4. Το σχηματισμό διανοητικών συστημάτων.

^{(483.6) 42:12.6} 5. Την επίτευξη των στόχων της σοφίας.

^{(483.7) 42:12.7} 6. Την κατάκτηση των πνευματικών επιπέδων.

^{(483.8) 42:12.8} 7. Την εκπλήρωση του θείου προορισμού – υπέρτατου, απώτατου και απόλυτου.

^{(483.9) 42:12.9} Η διάνοια είναι πάντα δημιουργική. Το διανοητικό δώρο ενός μεμονωμένου ζώου, θνητού, μοροντιανού, πνευματικού ανερχόμενου, ή κάποιου που έφθασε την τελικότητα μπορεί πάντοτε να δημιουργήσει ένα κατάλληλο και εξυπηρετικό σώμα για την ταυτότητα του ζώντος πλάσματος. Το φαινόμενο, όμως, της παρουσίας μιας προσωπικότητας, ή το πρότυπο μιας ταυτότητας, αυτής καθ’ εαυτής, δεν αποτελεί εκδήλωση ενέργειας, φυσικής, διανοητικής, ή πνευματικής, Η μορφή της προσωπικότητας είναι το πρότυπο μιας ζώσας ύπαρξης. Συνεπάγεται την διάταξη των ενεργειών και τούτο, μαζί με τη ζωή και την κίνηση αποτελεί το μηχανισμό της ύπαρξης των πλασμάτων.

^{(483.10) 42:12.10} Ακόμη και οι πνευματικές υπάρξεις έχουν μορφή και αυτές οι πνευματικές μορφές (πρότυπα) είναι πραγματικές. Ακόμη και οι ανώτατοι τύποι των πνευματικών προσωπικοτήτων έχουν μορφή – παρουσία της προσωπικότητάς τους υπό κάθε έννοια ανάλογη με τα θνητά σώματα στην Ουράντια. Όλες σχεδόν οι υπάρξεις που συναντώνται στα επτά υπερσύμπαντα διαθέτουν μορφή. Υπάρχουν, ωστόσο, λίγες εξαιρέσεις σ’ αυτόν τον γενικό κανόνα: Οι Προσαρμοστές της Σκέψης φαίνονται να είναι χωρίς μορφή την οποία αποκτούν μετά τη συγχώνευσή τους με τις διασωθείσες ψυχές των θνητών συντρόφων τους. Οι Μοναχικοί Αγγελιαφόροι, Τα Εμπνευσμένα Τριαδικά Πνεύματα, οι Προσωπικοί Αρωγοί του Απείρου Πνεύματος, οι Αγγελιαφόροι της Βαρύτητας, οι Υπερβατικοί Καταγραφείς καθώς και ορισμένοι άλλοι είναι επίσης χωρίς αναγνωρίσιμη μορφή. Αυτές όμως είναι τυπικές ελάχιστες εξαιρέσεις. Η πλειονότητα διαθέτει πραγματικές προσωπικές μορφές, μορφές που είναι ατομικά χαρακτηριστικές, οι οποίες είναι αναγνωρίσιμες και προσωπικά διακριτές.

^{(483.11) 42:12.11} Η σχέση της κοσμικής διάνοιας και της λειτουργίας των συνοδών διανοητικών πνευμάτων διαμορφώνει ένα κατάλληλο φυσικό σκήνωμα για την εξελισσόμενη ανθρώπινη ύπαρξη. Με τον ίδιο τρόπο, η μοροντιανή διάνοια εξατομικεύει τη μοροντιανή μορφή για όλους τους θνητούς διασωθέντες. Όπως το θνητό σώμα είναι ατομικό και χαρακτηριστικό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, έτσι και η μοροντιανή μορφή θα είναι εξαιρετικά προσωπική και επαρκώς χαρακτηριστική της δημιουργικής διάνοιας η οποία κυριαρχεί επ’ αυτής. Δύο μοροντιανές μορφές δεν είναι ίδιες περισσότερο από όσο είναι δύο ανθρώπινα σώματα. Οι Επόπτες της Μοροντιανής Δύναμης υποστηρίζουν και τα συνοδεύοντα σεραφείμ παρέχουν το αδιαφοροποίητο μοροντιανό υλικό δια του οποίου η μοροντιανή ζωή μπορεί να αρχίσει να λειτουργεί. Και μετά τη μοροντιανή ζωή, θα αποκαλυφθεί ότι οι πνευματικές μορφές είναι εξ ίσου διαφορετικές, ατομικές και χαρακτηριστικές των οικείων πνευματικών διανοιών που τις ενοικούν.

^{(483.12) 42:12.12} Σ’ έναν υλικό κόσμο πιστεύετε ότι ένα σώμα διαθέτει πνεύμα, εμείς όμως θεωρούμε ότι το πνεύμα έχει σώμα. Τα υλικά μάτια είναι πράγματι τα παράθυρα της εκ του πνεύματος γεννηθείσας ψυχής. Το πνεύμα είναι ο αρχιτέκτονας, η διάνοια είναι ο κτίστης, το σώμα είναι το υλικό κτίριο.

^{(484.1) 42:12.13} Οι φυσικές, οι διανοητικές και οι πνευματικές ενέργειες, αυτές καθ’ εαυτές και στην καθαρή τους μορφή δεν αλληλεπιδρούν απόλυτα ως παρουσίες στα φαινομενικά σύμπαντα. Στον Παράδεισο οι τρεις ενέργειες είναι ισότιμες, στη Χαβόνα συντονισμένες, ενώ στα συμπαντικά επίπεδα των πεπερασμένων δραστηριοτήτων συναπαντώνται όλα τα είδη υλικής, διανοητικής και πνευματικής κυριαρχίας. Σε μη προσωπικές καταστάσεις του χρόνου και του διαστήματος, η φυσική ενέργεια φαίνεται να επικρατεί, αλλά επίσης φαίνεται ότι όσο περισσότερο η λειτουργία της πνευματικής διάνοιας προσεγγίζει το θείο του στόχου και το υπέρτατο της δράσης, τόσο περισσότερο κυριαρχεί η πνευματική φάση. Ότι στο ύπατο (απώτατο) επίπεδο η πνευματική διάνοια δεν μπορεί παρά να δεσπόζει απόλυτα. Στο απόλυτο επίπεδο το πνεύμα σαφώς κυριαρχεί. Και από εκεί και πέρα, στους χώρους του χρόνου και του διαστήματος, οποτεδήποτε μία θεία πνευματική πραγματικότητα είναι παρούσα, οποτεδήποτε μία αληθής πνευματική διάνοια λειτουργεί, υπάρχει πάντα η τάση να δημιουργείται ένα υλικό, ή φυσικό αντίστοιχο της πνευματικής αυτής πραγματικότητας.

^{(484.2) 42:12.14} Το πνεύμα είναι η δημιουργική πραγματικότητα. Το φυσικό αντίστοιχο είναι η χωροχρονική αντανάκλαση της πνευματικής πραγματικότητας, η φυσική επίπτωση της δημιουργικής δράσης της πνευματικής διάνοιας.

^{(484.3) 42:12.15} Η διάνοια σε συμπαντικό επίπεδο κυριαρχεί επί της ύλης, έστω και αν με τη σειρά της αντιδρά στον ύπατο υπερέλεγχο του πνεύματος. Και προκειμένου για τους θνητούς, μόνο η διάνοια εκείνη η οποία ελεύθερα προσφέρεται στην καθοδήγηση του πνεύματος μπορεί να ελπίσει ότι θα επιζήσει της θνητής χωροχρονικής υπόστασης ως αθάνατο παιδί του αιώνιου πνευματικού κόσμου του Υπέρτατου, του Απώτατου και του Απόλυτου: του Απείρου.

^{(484.4) 42:12.16} [Παρουσιάσθηκε από έναν Κραταιό Αγγελιαφόρο που υπηρετεί στον Νέβαδον, αιτήσει του Γαβριήλ.]