ΕΓΓΡΑΦΟ 136, Η ΒΑΠΤΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΜΕΡΕΣ

^{(1509.1) 136:0.1} Ο Ιησούς άρχισε το δημόσιο έργο του, όταν το λαϊκό ενδιαφέρον για το κήρυγμα του Ιωάννη βρισκόταν στα ύψη και την στιγμή που οι Εβραίοι της Παλαιστίνης περίμεναν με ανυπομονησία για την εμφάνιση του Μεσσία. Υπήρχε μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Ιωάννη και στον Ιησού. Ο Ιωάννης ήταν ένας πρόθυμος και ένθερμος εργάτης, ενώ ο Ιησούς ήταν ένας ήρεμος και χαρούμενος εργαζόμενος¨ πολύ λίγες στιγμές σε όλη την ζωή του βιαζόταν. Ο Ιησούς έδινε θάρρος και παρηγοριά στον κόσμο και έδινε και κάποιο παράδειγμα με την ζωή του¨ ο Ιωάννης δεν ήταν καθόλου παράδειγμα ή ενθαρρυντικός. Κήρυσσε για την βασιλεία των ουρανών μα ποτέ ο ίδιος δεν δοκίμασε την ευτυχία. Παρόλο που ο Ιησούς έλεγε για τον Ιωάννη ότι ήταν ο σπουδαιότερος προφήτης της παλαιάς τάξης, επίσης έλεγε ότι ο μικρότερος από εκείνους που θα έβλεπαν το μεγάλο φως του νέου δρόμου και έμπαινε έτσι στην βασιλεία των ουρανών, θα ήταν ακόμα πιο σπουδαίος και από τον Ιωάννη.

^{(1509.2) 136:0.2} Όταν ο Ιωάννης κήρυσσε για το επερχόμενο βασίλειο, το βάρος του μηνύματός του ήταν: Μετανοείτε! Σωθείτε από την οργή που έρχεται. Όταν ο Ιησούς άρχισε να κηρύσσει, παρέμενε η προτροπή για μετάνοια, αλλά αυτό το μήνυμα πάντα τα ακολουθούσε το ευαγγέλιο, τα καλά νέα της χαράς και της ελευθερίας του νέου βασιλείου.

^{(1509.3) 136:1.1} Οι Εβραίοι είχαν πολλές ιδέες για τον αναμενόμενο απελευθερωτή, και κάθε μια από αυτές τις διαφορετικές σχολές Μεσσιανικής διδασκαλίας ήταν ικανή να αναφέρεται σε δηλώσεις μέσα από τις Εβραϊκές γραφές, σαν απόδειξη για τις θεωρίες της. Κατά ένα γενικό τρόπο, οι Εβραίοι θεωρούσαν ότι η εθνική τους ιστορία άρχιζε από τον Αβραάμ και μεσουρανούσε στον Μεσσία και στην νέα εποχή της βασιλείας του Θεού. Νωρίτερα είχαν οραματιστεί τον απελευθερωτή αυτόν σαν «υπηρέτη του Κυρίου,» έπειτα σαν «Υιό του Ανθρώπου,» ενώ αργότερα κάποιοι αναφερόντουσαν στον Μεσσία σαν «Υιό του Θεού». Αλλά άσχετα με το αν τον αποκαλούσαν «σπόρο του Αβραάμ» ή «ο γιος του Δαβίδ», όλοι συμφωνούσαν ότι θα ήταν ο Μεσσίας, ο «χρισμένος». Έτσι οι αντιλήψεις είχαν εξελιχτεί από «υπηρέτης του Κυρίου» σε «υιό του Δαβίδ», «Υιό του Ανθρώπου», και «Υιό του Θεού».

^{(1509.4) 136:1.2} Τις μέρες του Ιωάννη και του Ιησού οι πιο μορφωμένοι Εβραίοι είχαν αναπτύξει την ιδέα του επερχόμενου Μεσσία σαν τον τελειοποιημένο και αντιπροσωπευτικό Ισραηλίτη, που συνδύαζε σαν «υπηρέτης του Κυρίου» την τριπλή υπηρεσία του προφήτη, του ιερέα, και του βασιλέα.

^{(1509.5) 136:1.3} Οι Εβραίοι πίστευαν πραγματικά ότι, όπως ο Μωυσής είχε απελευθερώσει τους πατέρες τους από τον Αιγυπτιακό ζυγό με θαύματα, έτσι και ο αναμενόμενος Μεσσίας θα απελευθέρωνε τους Εβραίους από την Ρωμαϊκή κυριαρχία με ακόμα μεγαλύτερα θαύματα δύναμης και φυλετικού θριάμβου. Οι ραββίνοι είχαν συλλέξει σχεδόν πεντακόσια κομμάτια από τις Γραφές που, παρά τις προφανείς αντιφάσεις τους, διαβεβαίωναν τις προφητείες για τον αναμενόμενο Μεσσία. Και μέσα σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες για τον χρόνο, την τεχνική, και την λειτουργία, σχεδόν έχαναν εντελώς την προσωπικότητα του υποσχόμενου Μεσσία. Έψαχναν για την αποκατάσταση της Εβραϊκής εθνικής δόξας—την κοσμική εξύψωση του Ισραήλ—παρά για την σωτηρία του κόσμου. Έτσι είναι φανερό γιατί ο Ιησούς από την Ναζαρέτ ποτέ δεν θα ικανοποιούσε αυτή την υλιστική Μεσσιανική αντίληψη του Ιουδαϊκού νου. Πολλές από τις φημισμένες Μεσσιανικές προβλέψεις, αν είχαν δει αυτές τις προφητείες κάτω από διαφορετικό φως, θα είχαν πολύ φυσικά προετοιμάσει το μυαλό τους για την αναγνώριση του Ιησού σαν τον ολοκληρωτή την μιας εποχής και τον εγκαινιαστή μιας νέας και καλύτερης εποχής απονομής ελέους και σωτηρίας όλων των εθνών.

^{(1510.1) 136:1.4} Οι Εβραίοι ανατρεφόντουσαν με την πίστη στην θεωρία του Σεκινάχ. Αλλά αυτό το ονομαστό σύμβολο της Θεϊκής παρουσίας δεν βρισκόταν στον ναό. Πίστευαν ότι ο ερχομός του Μεσσία θα πετύχαινε την αποκατάσταση. Είχαν συγκεχιμένες ιδέες για την φυλετική αμαρτία και την υποτιθέμενη κακή φύση του ανθρώπου. Μερικοί δίδασκαν ότι η αμαρτία του Αδάμ είχε καταραστεί την ανθρώπινη φυλή, και ότι ο Μεσσίας θα καθάριζε αυτή την κατάρα και θα αποκαθιστούσε τον άνθρωπο στην θεϊκή εύνοια. Άλλοι δίδασκαν ότι ο Θεός, όταν δημιούργησε τον άνθρωπο, είχε βάλει μέσα στην ύπαρξή του και την καλή και την κακή φύση¨ και ότι όταν παρατηρούσε το αποτέλεσμα αυτής της ρύθμισης απογοητεύτηκε πολύ, και ότι «Μετάνοιωσε που είχε φτιάξει έτσι τον άνθρωπο.» Και αυτοί που το δίδασκαν αυτό πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα ερχόταν για να σώσει τον άνθρωπο από αυτή την έμφυτη κακή φύση.

^{(1510.2) 136:1.5} Η πλειοψηφία των Εβραίων πίστευαν ότι συνέχιζαν να υποφέρουν κάτω από την Ρωμαϊκή ηγεμονία εξαιτίαςτων εθνικών τους αμαρτιών και εξαιτίας της απροθυμίας των αλλόθρησκων προσήλυτων. Το Εβραϊκό έθνος δεν είχε μετανοήσει ειλικρινά ¨ γι αυτό και ο Μεσσίας καθυστερούσε τον ερχομό του. Κουβέντιαζαν πολύ για την μετάνοια¨ γι αυτό και η ισχυρή και άμεση έκκληση του κηρύγματος του Ιωάννη, «Μετανοείτε και βαπτιστείτε, γιατί η βασιλεία των ουρανών πλησιάζει.» Και η βασιλεία των ουρανών θα μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα σε κάθε ευσεβή Εβραίο: Τον ερχομό του Μεσσία.

^{(1510.3) 136:1.6} Υπήρχε ένα χαρακτηριστικό της Προσφοράς του Μιχαήλ που ήταν εντελώς ξένο στην Ιουδαϊκή αντίληψη γιατον Μεσσία, και αυτή ήταν η ένωση των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Οι Εβραίοι είχαν αντιληφθεί τον Μεσσία σαν τελειοποιημένο άνθρωπο, υπεράνθρωπο, ακόμα και σαν θεϊκό. Και αυτό ήταν το μεγάλο εμπόδιο των πρώτων μαθητών του Ιησού. Καταλάβαιναν την ανθρώπινη αντίληψη για τον Μεσσία σαν τον υιό του Δαβίδ, όπως περιγραφόταν από τους παλαιούς προφήτες¨ σαν τον Υιό του Ανθρώπου, την υπεράνθρωπη ιδέα του Δανιήλ και μερικών μεταγενέστερων προφητών¨ ακόμα και σαν Υιό του Θεού, όπως περιγραφόταν από τον συγγραφέα του Βιβλίου του Ενώχ και κάποιων συγχρόνων του¨ αλλά ποτέ, ούτε για μια στιγμή δεν μπόρεσαν να συλλάβουν πραγματικά την ένωση σε μια γήινη προσωπικότητα, των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θεϊκής. Η ενσάρκωση του Δημιουργού με την μορφή των πλασμάτων του δεν είχε αποκαλυφθεί ποτέ στο παρελθόν. Αποκαλύφθηκε μόνο στον Ιησού¨ ο κόσμος δεν γνώριζε τίποτα για αυτά τα πράγματα μέχρι που ο Δημιουργός Υιός πήρε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσα στους θνητούς της υλικής σφαίρας.

^{(1510.4) 136:2.1} Ο Ιησούς βαπτίστηκε όταν το κήρυγμα του Ιωάννη βρισκόταν στο αποκορύφωμά του, όταν η Παλαιστίνη φλεγόταν από ανυπομονησία για το μήνυμά του—«η βασιλεία των Θεού πλησιάζει»—όταν όλος ο Εβραϊκός κόσμος ήταν απασχολημένος σε σοβαρή και αυτό-εξέταση. Η Εβραϊκή αίσθηση της φυλετικής αλληλεγγύης ήταν πολύ ισχυρή. Οι Εβραίοι πίστευαν ότι όχι μόνο οι αμαρτίες των πατέρων τους επηρέαζαν τα παιδιά τους, αλλά και ότι η αμαρτία ενός ατόμου θα μπορούσε να καταραστεί ένα ολόκληρο έθνος. Έτσι, όλοι που βαπτιζόντουσαν από τον Ιωάννη, δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους ενόχους κάποιων συγκεκριμένων αμαρτιών τις οποίες κατηγορούσε ο Ιωάννης. Πολλοί πιστοί βαπτιζόντουσαν από τον Ιωάννη για το καλό του Ισραήλ. Φοβόντουσαν μήπως κάποια αμαρτία που δεν γνώριζαν θα μπορούσε να καθυστερήσει τον ερχομό του Μεσσία. Αισθανόντουσαν ότι ανήκαν σε ένα ένοχο και καταραμένο από αμαρτίες έθνος, και παρουσιαζόντουσαν για βάπτιση για να προσφέρουν κάτι στην φυλετική μετάνοια του έθνους τους. Έτσι είναι φανερό ότι ο Ιησούς δεν βαπτίστηκε από τον Ιωάννη για να τελέσει μια τελετουργία μετάνοιας ή για την άφεση αμαρτιών. Δεχόμενος την βάπτιση από τα χέρια του Ιωάννη, ο Ιησούς ακολουθούσε μόνο το παράδειγμα των πολλών ευσεβών Ισραηλιτών.

^{(1511.1) 136:2.2} Όταν ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κατέβηκε στον Ιορδάνη για να βαπτιστεί, ήταν ένας θνητός της υλικής σφαίρας που είχε φτάσει στο αποκορύφωμα της ανθρώπινης εξελικτικής ανόδου σε όλα τα θέματα τα σχετικά με την κατάκτηση του νου και την ταύτιση με το πνεύμα. Στάθηκε εκεί στον Ιορδάνη, εκείνη την ημέρα, ένας τελειοποιημένος θνητός των εξελικτικών κόσμων του χώρου και του χρόνου. Είχε επιτευχθεί τέλειος συγχρονισμός και πλήρης επικοινωνία ανάμεσα στον θνητό νου του Ιησού και του εσωτερικά διαμένοντος πνευματικού Προσαρμοστή, του θεϊκού δώρου του Πατέρα από τον Παράδεισο. Και ακριβώς ένας τέτοιος Προσαρμοστής κατοικεί σε όλες τις φυσιολογικές υπάρξεις που ζουν στην Ουράντια από τότε που ο Μιχαήλ ανέβηκε στην ηγεσία του διαστήματός του, εκτός από το ότι ο Προσαρμοστής του Ιησού είχε προετοιμαστεί από πριν για αυτή την ειδική αποστολή με το να κατοικήσει κατά παρόμοιο τρόπο σε έναν άλλο υπεράνθρωπο που είχε ενσαρκωθεί με την μορφή θνητού, στον Μαχιβέντα Μελχισεδέκ.

^{(1511.2) 136:2.3} Συνήθως, όταν ένας θνητός από την υλική σφαίρα πετύχει ένα τόσο υψηλά επίπεδα τελειότητας προσωπικότητας, τότε συμβαίνουν εκείνα προκαταρκτικά φαινόμενα πνευματικής εξύψωσης που καταλήγουν σε τελική συγχώνευση της ώριμης ψυχής του θνητού με τον συνδεδεμένο θεϊκό Προσαρμοστή. Και μια τέτοια αλλαγή προφανώς θα συνέβαινε στην προσωπικότητα του Ιησού από την Ναζαρέτ εκείνη ακριβώς την ημέρα όταν κατέβηκε στον Ιορδάνη με τους δύο αδερφούς του για να βαπτιστεί από τον Ιωάννη. Αυτή η τελετή ήταν η τελική πράξη της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του στην Ουράντια, και πολλοί υπεράνθρωποι παρατηρητές περίμεναν να γίνουν μάρτυρες της συγχώνευσης του Προσαρμοστή με τον νου μέσα στον οποίο διέμενε, αλλά όλοι ήταν γραφτό να απογοητευτούν. Κάτι νέο και ακόμα σπουδαιότερο συνέβη. Μόλις ο Ιωάννης έβαλε τα χέρια του πάνω στον Ιησού για να τον βαπτίσει, ο εσωτερικά διαμένων Προσαρμοστής άφησε την τελειοποιημένη ψυχή του Ιησού του υιού του Ιωσήφ. Και μέσα σε λίγες στιγμές αυτή η θεϊκή οντότητα επέστρεψε από το Ντιβίνιγκτον σαν Προσωποποιημένος Προσαρμοστής και αρχηγός του είδους του σε όλο το τοπικό σύμπαν του Νέβαδον. Έτσι ο Ιησούς είδε το δικό του προηγούμενο θεϊκό πνεύμα να κατέρχεται και να επιστρέφει σε αυτόν με προσωποποιημένη μορφή. Και άκουσε αυτό το πνεύμα Παραδείσιας προέλευσης να μιλά και να λέει, «Αυτός είναι ο υιός μου ο αγαπητός με τον οποίο είμαι πολύ ευχαριστημένος.» Και ο Ιωάννης, με τα αδέρφια του Ιησού επίσης άκουσαν αυτά τα λόγια. Οι μαθητές του Ιωάννη, που στεκόντουσαν δίπλα στο νερό, δεν άκουσαν αυτά τα λόγια, ούτε είδαν το όραμα του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή. Μόνο τα μάτια του Ιησού είδαν τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή.

^{(1511.3) 136:2.4} Όταν ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής που είχε εξυψωθεί επέστρεψε και είπε αυτά τα λόγια, παντού βασίλευε ησυχία. Και ενώ οι τέσσερίς του παρέμεναν στο νερό, ο Ιησούς, κοιτάζοντας τον Προσαρμοστή που βρισκόταν εκεί κοντά, προσευχήθηκε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου! Γεννηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί τοις γης.» Και όταν προσευχήθηκε, «άνοιξαν οι ουρανοί», και ο Υιός του Ανθρώπου είδε το όραμα, που του παρουσίασε ο τώρα Προσωποποιημένος Προσαρμοστής, με τον εαυτό του σαν Υιός του Θεού όπως ήταν πριν έρθει στην γη με την μορφή θνητού, και όπως θα γινόταν όταν η ενσαρκωμένη ζωή του θα είχε πια τελειώσει. Αυτό το ουράνιο όραμα το είδε μόνο ο Ιησούς.

^{(1512.1) 136:2.5} Ήταν η φωνή του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή που άκουσαν ο Ιωάννης και ο Ιησούς, να μιλά εξ ονόματος του Συμπαντικού Πατέρα, γιατί ο Προσαρμοστής είναι του Παραδείσιου Πατέρα και σαν τον Παραδείσιο Πατέρα. Σε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του Ιησού αυτός ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής ήταν μαζί του σε όλα του τα έργα¨ ο Ιησούς βρισκόταν σε συνεχή επικοινωνία με αυτόν τον εξυψωμένο Προσαρμοστή.

^{(1512.2) 136:2.6} Όταν ο Ιησούς βαπτίστηκε, δεν μετανοούσε για λάθη του¨ δεν ζητούσε άφεση αμαρτιών. Η βάπτισή του ήταν κάτι σαν χρίσμα της εκτέλεσης του θελήματος του Ουράνιου Πατέρα. Στην βάπτισή του άκουσε το αναμφισβήτητο κάλεσμα του Πατέρα του, το τελικό κάλεσμα για να ξεκινήσει το έργο του Πατέρα του, και πήγε να αποτραβηχτεί από τον κόσμο για σαράντα μέρες για να διαλογιστεί πάνω σε αυτά τα πολλαπλά προβλήματα. Έτσι, με το να αποσυρθεί από την επαφή με τους επίγειους συνεργάτες του, ο Ιησούς έτσι όπως ήταν και ζούσε στην Ουράντια, ακολουθούσε την διαδικασία που ακολουθείται στους μοροντιανούς κόσμους όποτε ένας ανερχόμενος θνητός συγχωνεύεται με την εσώτερη παρουσία του Συμπαντικού Πατέρα.

^{(1512.3) 136:2.7} Εκείνη η μέρα της βάπτισης σήμανε το τέλος της απόλυτα ανθρώπινης ζωής του Ιησού. Ο θεϊκός Υιός έχει βρει πλέον τον Πατέρα του, ο Συμπαντικός Πατέρας έχει βρει τον ενσαρκωμένο του Υιό, και μιλούν ο ένας στον άλλο.

^{(1512.4) 136:2.8} (Ο Ιησούς ήταν σχεδόν τριάντα ενός έτους και μισό όταν βαπτίστηκε. Ενώ ο Λουκάς λέει ότι ο Ιησούς βαπτίστηκε στο δέκατο πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβέριου Καίσαρα, που ήταν το 29 μ.Χ εφόσον ο Αύγουστος πέθανε το 14 μ.Χ, θα έπρεπε να θυμηθούμε ότι ο Τιβέριος ήταν συναυτοκράτορας με τον Αύγουστο για δυόμισι χρόνια πριν τον θάνατο του Αύγουστου, και έκοψε νομίσματα προς τιμή του τον Οκτώβριο του 11 μ. Χ. Ο δέκατος πέμπτος χρόνος της κανονικής βασιλείας του ήταν, λοιπόν, ακριβώς το 26 μ. Χ, τότε που βαπτίστηκε ο Ιησούς. Και αυτή επίσης ήταν η χρονιά που άρχισε η ηγεμονία του Πόντιου Πιλάτου σαν κυβερνήτης της Ιουδαίας.)

^{(1512.5) 136:3.1} Ο Ιησούς είχε υποστεί τον μεγάλο πειρασμό της θνητής του προσφοράς πριν την βάπτισή του όταν είχε μείνει στο Όρος Χερμών για έξι εβδομάδες. Εκεί στο Όρος Χερμών, σαν αβοήθητος θνητός της υλικής σφαίρας, είχε συναντήσει και νικήσει τον διεκδικητή της Ουράντια, τον Καλιγάστια, τον πρίγκιπα αυτού του κόσμου. Εκείνη την σημαντική ημέρα, στα αρχεία του σύμπαντος, καταγράφτηκε ότι ο Ιησούς από την Ναζαρέτ είχε γίνει ο Πλανητικός Πρίγκιπας της Ουράντια. Και αυτός ο Πρίγκιπας της Ουράντια, που τόσο σύντομα θα ανακηρυσσόταν ανώτατος Κυρίαρχος του Νέβαδον, τώρα αποτραβήχτηκε για σαράντα μέρες για να διαμορφώσει τα σχέδια και να καθορίσει την τεχνική που θα διακήρυσσε την νέα βασιλεία του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων.

^{(1512.6) 136:3.2} Μετά την βάπτισή του αποσύρθηκε για σαράντα μέρες για να προσαρμοστεί στις αλλαγμένες σχέσεις του κόσμου και του σύμπαντος που εξελίχτηκαν με την προσωποποίηση του Προσαρμοστή του. Κατά την διάρκεια της απομόνωσής του στους λόφους της Περέας αποφάσισε ποια πολιτική θα ακολουθούσε και τις μεθόδους που θα χρησιμοποιούσε σε αυτή την νέα και αλλαγμένη φάση επίγειας ζωής που ετοιμαζόταν να εγκαινιάσει.

^{(1512.7) 136:3.3} Ο Ιησούς δεν αποσύρθηκε για να νηστέψει και να παιδέψει την ψυχή του. Δεν ήταν ασκητής, και ήρθε για να καταργήσει μια για πάντα όλες αυτές τις αντιλήψεις όσον αφορά την προσέγγιση προς τον Θεό. Οι λόγοι που αναζήτησε αυτή την απόσυρση ήταν εντελώς διαφορετικοί από εκείνους που ώθησαν τον Μωυσή και τον Ηλία, ακόμα και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Ο Ιησούς τότε γνώριζε απόλυτα την σχέση του με το σύμπαν της δικής του δημιουργίας καθώς και με το σύμπαν των συμπάντων, που επέβλεπε ο Παραδείσιος Πατέρας, ο Πατέρας του στον ουρανό. Τώρα θυμόταν πολύ καλά την ευθύνη που ανάλαβε για την Προσφορά του στην Ουράντια και τις οδηγίες που του έδωσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Εμμανουήλ, πριν ενσαρκωθεί στην Ουράντια. Τώρα αντιλαμβανόταν καθαρά και ολοκληρωτικά όλες αυτές τις μακρινές σχέσεις, και επιθυμούσε να αποσυρθεί για ένα διάστημα για να διαλογιστεί με ηρεμία και να μπορέσει να σκεφτεί τα σχέδια και να καθορίσει τις διαδικασίες που θα εκτελούσε το λαϊκό του έργο για λογαριασμό αυτού του κόσμου και για όλους τους άλλους κόσμους του τοπικού του σύμπαντος.

^{(1513.1) 136:3.4} Όσο περιπλανιόταν στους λόφους, ψάχνοντας για ένα κατάλληλο καταφύγιο, ο Ιησούς συνάντησε τον κύριο συμπαντικό του διοικητή, τον Γαβριήλ, το Λαμπρό και Πρωινό Άστρο του Νέβαδον. Ο Γαβριήλ τώρα αποκατέστησε την προσωπική επικοινωνία με τον Δημιουργό Υιό του σύμπαντος¨ συναντήθηκαν απ’ ευθείας για πρώτη φορά από τότε που ο Μιχαήλ άφησε τους συνεργάτες του στο Σάλβιγκτον όταν πήγε στην Εντέντια για να προετοιμαστεί για την Προσφορά του στην Ουράντια. Ο Γαβριήλ με τις οδηγίες του Εμμανουήλ και με την δικαιοδοσία των Αρχαίων των Ημερών της Ουβέρσα, έδωσε στον Ιησού πληροφορίες που δήλωναν την πρακτική λήξη της εμπειρίας της Προσφοράς του στην Ουράντια όσον αφορά την απόκτηση της τελειοποιημένης κυριαρχίας του σύμπαντός του και τον τερματισμό της αποστασίας του Λούσιφερ. Η πρώτη επιτεύχθηκε την μέρα της βάπτισής του όταν η προσωποποίηση του Προσαρμοστή του δήλωσε την τελειοποίηση και την ολοκλήρωση της Προσφοράς του με την μορφή θνητού, και η τελευταία ήταν ένα ιστορικό γεγονός εκείνη την ημέρα που κατέβηκε από το Όρος Χερμών για να συναντήσει τον νεαρό Τιγκλάθ που τον περίμενε. Ο Ιησούς είχε τώρα πληροφορηθεί, σύμφωνα με την ανώτατη δικαιοδοσία του τοπικού σύμπαντος και του υπερσύμπαντος, ότι το έργο της Προσφοράς του, όσον αφορά την προσωπική του κατάσταση σε σχέση με την κυριαρχία του σύμπαντος και τους αποστάτες, είχε ολοκληρωθεί. Είχε ήδη την διαβεβαίωση απευθείας από τον Παράδεισο στο όραμα που είχε στην βάπτισή του και στο φαινόμενο της προσωποποίησης του εσωτερικά διαμένοντος Προσαρμοστή Σκέψης του.

^{(1513.2) 136:3.5} Όσο έμενε στο βουνό, και συνομιλούσε με τον Γαβριήλ, ο Πατέρας του Αστερισμού της Εντέντια παρουσιάστηκε ενώπιον του Ιησού και του Γαβριήλ, και είπε: « Έχουν καταγραφεί τα πάντα. Η κυριαρχία του Μιχαήλ αριθμός 611.121 πάνω στο σύμπαν του το Νέβαδον βρίσκεται ολοκληρωμένη στο δεξί χέρι του Συμπαντικού Πατέρα. Σου φέρνω τώρα την απαλλαγή από την υποχρέωση της Προσφοράς από τον Εμμανουήλ, τον βοηθό- αδερφό σου για την ενσάρκωση στην Ουράντια. Τώρα ή όποτε το θελήσεις στο μέλλον είσαι ελεύθερος , με τον τρόπο που θα επιλέξεις, να τερματίσεις την προσφορά σου με την ενσάρκωσή σου, να ανέλθεις στο δεξί χέρι του Πατρός σου, και να αναλάβεις την κυριαρχία σου, και την επάξια κερδισμένη ανεπιφύλακτη ηγεμονία σου σε όλο το Νέβαδον. Επίσης πιστοποιώ την ολοκλήρωση των αρχείων του υπερσύμπαντος, με εξουσιοδότηση των Αρχαίων των Ημερών, που έχουν σχέση με τον τερματισμό όλων των αμαρτωλών αποστασιών στο σύμπαν σου και σου παραχωρείται πλήρης και απεριόριστη εξουσία για να αντιμετωπίζεις τις όποιες άλλες πιθανές αποστασίες στο μέλλον. Τεχνικά, το έργο σου στην Ουράντια με την μορφή θνητού είναι ολοκληρωμένο. Η πορεία σου από τώρα και στο εξής είναι θέμα δικής σου επιλογής.»

^{(1513.3) 136:3.6} Όταν ο Ύψιστος Πατέρας της Εντέντια είχε φύγει, ο Ιησούς κουβέντιασε εκτενώς με τον Γαβριήλ, για την ευημερία του σύμπαντος και, στέλνοντας τους χαιρετισμούς του στον Εμμανουήλ, τον διαβεβαίωσε, ότι στο έργο που θα αναλάμβανε τώρα στην Ουράντια, θα θυμόταν πάντα τις συμβουλές που είχε λάβει σχετικά με τις ευθύνες προ τις Προσφοράς του, στο Σάλβιγκτον.

^{(1514.1) 136:3.7} Όλες αυτές τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι γιοι του Ζεβεδαίου τον αναζητούσαν. Πολλές φορές πλησίασαν το μέρος που βρισκόταν, αλλά ποτέ δεν τον βρήκαν.

^{(1514.2) 136:4.1} Μέρα με την ημέρα, πάνω στους λόφους, ο Ιησούς διαμόρφωνε τα σχέδιά του για το υπόλοιπο της Προσφοράς του στην Ουράντια. Πρώτα αποφάσισε να μην διδάξει συγχρόνως με τον Ιωάννη. Σχεδίαζε να παραμείνει σε σχετική αργία μέχρι το έργο του Ιωάννη να έχει πετύχει τον σκοπό του, ή μέχρι ο Ιωάννης να σταματήσει ξαφνικά εξαιτίας σύλληψης και φυλάκισής του. Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι το άφοβο και άξεστο κήρυγμα του Ιωάννη σύντομα θα προκαλούσε τους φόβους και την εχθρότητα των αστικών κυβερνητών. Μπροστά στην αβέβαιη κατάσταση του Ιωάννη, ο Ιησούς άρχισε οριστικά να σχεδιάζει το πρόγραμμά του για το λαϊκό του έργο για χάρη των ανθρώπων του και του κόσμου, για χάρη κάθε κατοικημένου κόσμου σε όλο το αχανές σύμπαν του. Η θνητή προσφορά του Μιχαήλ ήταν μεν πάνω στην Ουράντια, αλλά ήταν και για όλους τους κόσμους του Νέβαδον.

^{(1514.3) 136:4.2} Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Ιησούς, αφού σκέφτηκε διεξοδικά το γενικό του σχέδιο συντονισμού του προγράμματός του με το κίνημα του Ιωάννη, ήταν να κάνει μια ανασκόπηση στο μυαλό του, στις οδηγίες του Εμμανουήλ. Προσεκτικά σκέφτηκε την συμβουλή που του δόθηκε σχετικά με της μεθόδους που θα εργάζεται, και ότι δεν έπρεπε να αφήσει μόνιμα γραπτά του στον πλανήτη. Ποτέ ξανά ο Ιησούς δεν έγραψε πουθενά παρά μόνο πάνω στην άμμο. Στην επόμενη επίσκεψή του στην Ναζαρέτ, προς μεγάλη λύπη του αδερφού του Ιωσήφ, ο Ιησούς κατάστρεψε όλα τα γραπτά του που είχε κρατήσει πάνω σε σανίδες στο ξυλουργείο, και είχε κρεμάσει στους τοίχους του παλιού σπιτιού. Και ο Ιησούς έλαφε σοβαρά υπόψη του την συμβουλή του Εμμανουήλ για το να αφήσει την οικονομική και πολιτική κατάσταση του κόσμου όπως θα την έβρισκε.

^{(1514.4) 136:4.3} Ο Ιησούς δεν νήστεψε εκείνες τις σαράντα μέρες της απομόνωσής του. Η μεγαλύτερη μέρα που πέρασε χωρίς φαγητό ήταν οι πρώτες δυο μέρες του στους λόφους που ήταν τόσο απασχολημένος με τις σκέψεις του που ξέχασε τα περί φαγητού. Αλλά την τρίτη μέρα πήγε προς αναζήτηση τροφής. Ούτε μπήκε σε πειρασμό εκείνο τον καιρό από οτιδήποτε κακά πνεύματα ή στασιαστικές προσωπικότητες που βρισκόντουσαν σε αυτόν τον κόσμο ή από οποιοδήποτε άλλον.

^{(1514.5) 136:4.4} Αυτές οι σαράντα μέρες ήταν η τελική συνδιάσκεψη ανάμεσα στο ανθρώπινο και στο θεϊκό μυαλό, ή μάλλον η πρώτη πραγματική λειτουργία αυτών των δύο διανοιών σαν ένα. Τα αποτελέσματα αυτής της μνημειώδους περιόδου διαλογισμού δήλωναν ότι το συμπέρασμα ήταν ότι ο θεϊκός νους υπερίσχυσε θριαμβευτικά πνευματικά της ανθρώπινης διάνοιας. Ο νους του ανθρώπου έχει γίνει νους του Θεού από τότε και στο εξής, και παρόλο που η προσωπικότητα του νου του ανθρώπου είναι πάντα παρούσα, πάντα αυτός ο πνευματικοποιημένος ανθρώπινος νους λέει, « Είθε να γενεί όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου.»

^{(1514.6) 136:4.5} Οι συναλλαγές εκείνης της σημαντικής περιόδου δεν ήταν οι φαντασιώσεις ενός πεινασμένου και αδυνατισμένου νου, ούτε ήταν οι μπερδεμένοι και παιδαριώδεις συμβολισμοί που αργότερα καταγράφτηκαν σαν οι «πειρασμοί του Ιησού στην ερημιά.» Αυτή η περίοδος ήταν περισσότερο περίοδος συλλογισμού πάνω σε όλη την επεισοδιακή και ποικίλη σταδιοδρομία της Προσφοράς στην Ουράντια, και προσεκτικού σχεδιασμού για περαιτέρω υπηρεσία που θα βοηθούσε καλύτερα αυτόν τον κόσμο ενώ παράλληλα θα συνεισέφερε και στην βελτίωση όλων των άλλων σφαιρών που είχαν απομονωθεί από αποστασίες. Ο Ιησούς συλλογίστηκε πάνω σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής στην Ουράντια, από τις μέρες του Αντόν και της Φόντα, μέχρι το ολίσθημα του Αδάμ, και έφτασε μέχρι την προσφορά του Μελχισεδέκ από το Σάλεμ.

^{(1514.7) 136:4.6} Ο Γαβριήλ υπενθύμισε στον Ιησού ότι υπήρχαν δύο τρόποι που θα μπορούσε να εκδηλωθεί στον κόσμο σε περίπτωση που επέλεγε να μείνει ακόμα στην Ουράντια για κάποιο διάστημα. Και ξεκαθαρίστηκε στον Ιησού ότι η επιλογή του σε αυτό το θέμα δεν θα είχε καμιά σχέση είτε με την κυριαρχία του στο σύμπαν του, ούτε με τον τερματισμό της στάσης του Λούσιφερ. Αυτοί οι δύο τρόποι προσφοράς του στον κόσμο ήταν:

^{(1515.1) 136:4.7} 1. Ο δικός του τρόπος—ο τρόπος που θα φαινόταν πιο ευχάριστος και επικερδής από την πλευρά των άμεσων αναγκών αυτού του κόσμου και την παρούσα διαπαιδαγώγηση του δικού του σύμπαντος.

^{(1515.2) 136:4.8} 2. Ο τρόπος του Πατέρα—ο παραδειγματισμός ενός μακροπρόθεσμου ιδανικού ζωής των δημιουργημάτων από τις υψηλές προσωπικότητες της διαχείρισης του Παραδείσου του σύμπαντος των συμπάντων.

^{(1515.3) 136:4.9} Έτσι ξεκαθαρίστηκε στον Ιησού ότι υπήρχαν δύο τρόποι με τους οποίους μπορούσε να κανονίσει το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του. Κάθε ένας από αυτούς είχε τα θετικά του κάτω από το φως της άμεσης κατάστασης. Ο Υιός του Ανθρώπου έβλεπε καθαρά ότι η επιλογή του ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τρόπους συμπεριφοράς δεν θα είχε καμία σχέση με την αποδοχή της συμπαντικής του κυριαρχίας¨ αυτό ήταν θέμα που είχε ήδη τακτοποιηθεί και σφραγισθεί στα αρχεία του σύμπαντος των συμπάντων, και το μόνο που έμενε ήταν η προσωπική του απαίτηση. Αλλά φανερώθηκε στον Ιησού ότι θα ικανοποιούσε πολύ τον Παραδείσιο αδερφό του τον Εμμανουήλ, αν αυτό, ο Ιησούς, θεωρούσε κατάλληλο να τελειώσει την επίγεια καριέρα του στην ενσάρκωση όπως την είχε αρχίσει με τέτοια ευγένεια, πάνα υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα. Την τρίτη μέρα αυτής της απομόνωσης ο Ιησούς υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα επέστρεφε στον κόσμο να τελειώσει την επίγεια σταδιοδρομία του, και ότι σε μια περίσταση που θα είχε να κάνει και με αυτούς τους δύο τρόπους πάντα θα επέλεγε το θέλημα του Πατέρα. Και έζησε το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του πάντα συνεπής σε αυτή την υπόσχεση. Ακόμα και στο πικρό τέλος απαρέγκλιτα υπότασσε την δική του θέληση σαν κυρίαρχος του σύμπαντος, σε αυτήν του ουράνιου Πατέρα του.

^{(1515.4) 136:4.10} Οι σαράντα μέρες στην ερημιά του βουνού δεν ήταν μια περίοδος μεγάλου πειρασμού αλλά η περίοδος των μεγάλων αποφάσεων του Κυρίου. Εκείνες τις μέρες μοναχικής επικοινωνίας με τον εαυτό του και με την άμεση παρουσία του Πατέρα του—τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή (δεν είχε πια προσωπικό σεραφικό φύλακα)—έφτασε, σε μια μια, στις μεγάλες αποφάσεις που θα κανόνιζαν την πολιτική του και την συμπεριφορά του για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του. Μετέπειτα επικράτησε η παράδοση για ένα μεγάλο πειρασμό σε αυτή την περίοδο της απομόνωσης εξαιτίας της σύγχυσης που προκάλεσαν οι αποσπασματικές διηγήσεις για τους αγώνες πάνω στο Όρος Χερμών, και ακόμα επειδή ήταν η συνήθεια όλοι οι μεγάλοι προφήτες και ανθρώπινοι ηγέτες να αρχίζουν την δημόσια καριέρα τους με υποτιθέμενες περιόδους νηστείας και προσευχής. Πάντα ήταν συνήθεια του Ιησού, όταν βρισκόταν ενώπιον σοβαρών και νέων αποφάσεων, να αποτραβιέται για να επικοινωνήσει με το δικό του πνεύμα για να γνωρίσει το θέλημα του Θεού.

^{(1515.5) 136:4.11} Σε όλα αυτά τα σχέδια για το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του, ο Ιησούς η ανθρώπινη καρδιά του Ιησού διχαζόταν ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πορείες συμπεριφοράς:

^{(1515.6) 136:4.12} 1. Είχε μια ισχυρή επιθυμία να κερδίσει τους ανθρώπους του—και όλο τον κόσμο—να πιστέψουν σε αυτόν και να δεχτούν την νέα πνευματική βασιλεία του. Και γνώριζε καλά τις ιδέες τους για τον επερχόμενο Μεσσία.

^{(1515.7) 136:4.13} 2. Να ζήσει και να δουλέψει όπως ήξερε ότι θα ενέκρινε ο Πατέρας του, να κάνει το έργο του για λογαριασμό άλλων κόσμων που είχαν ανάγκη, και να συνεχίσει, με την εγκαθίδρυση της βασιλείας, να αποκαλύψει τον Πατέρα και να παρουσιάσει τον θεϊκό του χαρακτήρα αγάπης.

^{(1515.8) 136:4.14} Όλες αυτές τις επεισοδιακές μέρες ο Ιησούς έμενε σε μια παμπάλαια σπηλιά μέσα στον βράχο, ένα καταφύγιο στην πλευρά των λόφων κοντά σε ένα χωριό που κάποτε λεγόταν Μπέϊτ Άντις. Έπινε από την μικρή πηγή που ανάβλυζε από την πλευρά του λόφου κοντά σε αυτό το καταφύγιο στον βράχο.

^{(1516.1) 136:5.1} Την τρίτη ημέρα αφού άρχισε αυτή την σύσκεψη με τον εαυτό του και τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή του, ο Ιησούς είχε ένα όραμα με τις συγκεντρωμένες ουράνιες στρατιές του Νέβαδον τους σταλμένους από τους διοικητές τους για να υπηρετήσουν το θέλημα του αγαπημένου τους Κυρίαρχου. Αυτό η ισχυρή στρατιά περιλάμβανε δώδεκα λεγεώνες σεραφείμ και ανάλογους αριθμούς από κάθε τάγμα συμπαντικής νοημοσύνης. Και η πρώτη μεγάλη απόφαση που πήρε ο Ιησούς στην απομόνωσή του ήταν για το αν θα έκανε χρήση ή όχι, αυτών των ισχυρών προσωπικοτήτων στο πρόγραμμά του για το λαϊκό του έργο στην Ουράντια.

^{(1516.2) 136:5.2} Ο Ιησούς αποφάσισε να μην αξιοποιήσει ούτε μια από αυτές τις προσωπικότητες αυτής της τεράστιας συνάθροισης εκτός και αν ήταν φανερό ότι αυτό ήταν το θέλημα του Πατέρα του. Παρά αυτή τη γενική απόφαση, αυτή τεράστια στρατιά παρέμεινε μαζί του σε όλη την δοκιμασία της επίγειας ζωής του, πάντα σε ετοιμότητα να υπακούσει στην ελάχιστη έκφραση της θέλησης του Κυρίαρχού τους. Παρόλο που ο Ιησούς δεν έβλεπε συνέχεια αυτές τις βοηθητικές προσωπικότητες με τα ανθρώπινα μάτια του, ο συνδεδεμένος Προσωποποιημένος Προσαρμοστής του έβλεπε συνεχώς, και μπορούσε να επικοινωνήσει με όλους τους.

^{(1516.3) 136:5.3} Πριν γυρίσει από την απομόνωση των σαράντα ημερών στους λόφους, ο Ιησούς ανάθεσε την άμεση διοίκηση αυτών των βοηθητικών στρατιών συμπαντικών προσωπικοτήτων στον μόλις Προσωποποιημένο Προσαρμοστή του, και για πάνω από τέσσερα χρόνια Ουράντιας αυτές οι επιλεγμένες προσωπικότητες από κάθε τμήμα συμπαντικής νοημοσύνης υπάκουα και με σεβασμό λειτουργούσαν κάτω από την σοφή καθοδήγηση αυτού του εξυψωμένου και έμπειρου Προσωποποιημένου Μυστηριώδους Συμβούλου. Αναλαμβάνοντας την διοίκηση αυτής της ισχυρής συνάθροισης, ο Προσαρμοστής, μιας και ήταν κάποτε τμήμα και ουσία του Παραδείσιου Πατέρα, διαβεβαίωσε τον Ιησού ότι σε καμιά περίπτωση αυτές οι υπεράνθρωπες αντιπροσωπείες δεν θα έχουν την άδεια να υπηρετήσουν, ή να εκδηλωθούν σε σχέση, ή για χάρη της επίγειας σταδιοδρομίας του εκτός και αν ήταν φανερό πως ο Πατέρας επιθυμούσε μια τέτοια παρέμβαση. Έτσι με μια μεγάλη απόφαση ο Ιησούς εκούσια στέρησε τον εαυτό του από όλη την υπεράνθρωπη συνεργασία σε όλα τα θέματα που είχαν να κάνουν με το υπόλοιπο της επίγειας ζωής του εκτός και αν ο Πατέρας ανεξάρτητα αποφάσιζε να επιλέξει να συμμετέχει σε κάποια πράξη ή επεισόδιο των επίγειων έργων του Υιού του.

^{(1516.4) 136:5.4} Δεχόμενος αυτή την διοίκηση των συμπαντικών στρατιών από τον Χριστό Μιχαήλ, ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής έσπευσε να εξηγήσει στον Ιησού ότι ενώ μια τέτοια συνάθροιση συμπαντικών πλασμάτων θα μπορούσε να περιοριστεί στις δραστηριότητες του χώρου της από την εξουσιοδοτημένη εξουσία του Δημιουργού τους, αυτοί οι περιορισμοί δεν ισχύουν στην λειτουργία τους στον χρόνο. Και αυτός ο περιορισμός εξαρτιόταν από το γεγονός ότι οι Προσαρμοστές είναι αχρονικές υπάρξεις μόλις προσωποποιηθούν. Έτσι ο Ιησούς πληροφορήθηκε ότι, ενώ η εξουσία που παραδόθηκε στα χέρια του Προσαρμοστή του πάνω σε αυτές τις διάνοιες ήταν απόλυτη σε ζητήματα χώρου, δεν υπήρχαν τόσο απόλυτοι κανόνες όσον αφορά τα ζητήματα χρόνου. Είπε ο Προσαρμοστής: «Θα επιβάλλω, όπως με πρόσταξες, την εξουσία μου πάνω σε αυτές τις βοηθητικές στρατιές συμπαντικών διανοιών σε οποιοδήποτε θέμα σε σχέση με την επίγεια ζωή σου εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις που ο Παραδείσιος Πατέρας με κατευθύνει να απελευθερώσω αυτές τις ομάδες, για να εκπληρωθεί το θείο θέλημα του που εσύ έχεις επιλέξει, και σε εκείνες τις περιπτώσεις που ασχοληθείς με επιλογές ή πράξεις του θεϊκού- ανθρώπινου θελήματός σου που θα έχουν απομακρύνονται από την φυσική επίγεια τάξη των πραγμάτων όσον αφορά τον χρόνο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι αδύναμος, και τα πλάσματά σου που είναι συγκεντρωμένα εδώ με τελειότητα και ενότητα δύναμης είναι εξ ίσου αβοήθητα. Αν οι ενωμένες φύσεις σου κάποια φορά επιθυμήσουν κάτι τέτοιο, τότε αυτές οι επιθυμίες σου θα εκτελεστούν πάραυτα. Η επιθυμία σου σε αυτές τις θέματα θα αποτελέσει την σύντμηση του χρόνου, και το αντικείμενο προβολής θα είναι υπαρκτό. Κάτω από την εξουσία μου αυτός θα είναι ο μεγαλύτερος δυνατός περιορισμός που θα μπορώ να θέσω στην εν δυνάμει κυριαρχία σου. Στην δική μου σφαίρα ύπαρξης ο χρόνος είναι ανύπαρκτος, και έτσι δεν μπορώ να περιορίσω τα δημιουργήματά σου σε οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν.»

^{(1517.1) 136:5.5} Έτσι ο Ιησούς πληροφορήθηκε για το πώς θα λειτουργήσει η απόφασή του να συνεχίσει να ζει σαν ένας άνθρωπος ανάμεσα στους άλλους. Με μια του απόφαση μόνο είχε αποκλείσει όλες του τις βοηθητικές συμπαντικές στρατιές από διάφορες νοημοσύνες από την συμμετοχή τους στην ακόλουθη λαϊκή προσφορά του εκτός μόνο από τα θέματα που αφορούσαν τον χρόνο. Έτσι είναι πλέον προφανές ότι οποιαδήποτε υπερφυσική ή υποτιθέμενη υπεράνθρωπη συνοδεία της προσφοράς του Ιησού θα αφορούσε εξ ολοκλήρου την εξάλειψη του χρόνου εκτός και αν ο Πατέρας στον ουρανό πρόσταζε διαφορετικά. Κανένα θαύμα, καμία προσφορά ελέους, ή οποιοδήποτε άλλο πιθανό γεγονός που θα συνέβαινε στην υπόλοιπη επίγεια ζωή του δεν θα μπορούσε να έχει φύση ή χαρακτήρα που να υπερβαίνει τους φυσικούς νόμους που λειτουργούσαν στην Ουράντια εκτός από τα εξειδικευμένα ζητήματα χρόνου. Φυσικά, δεν υπήρχαν περιορισμοί στο «θέλημα του Πατέρα». Η εκμηδένιση του χρόνου σε σχέση με την εκφρασμένη επιθυμία αυτού του εν δυνάμει Κυρίαρχου ενός σύμπαντος θα μπορούσε να αποφευχθεί μόνο από την άμεση και ξεκάθαρη πράξη του θελήματος αυτού του θεανθρώπου όσον αφορά τον χρόνο και την πράξη ή το γεγονός που τίθεται θέμα κάθε φορά, ότι ο χρόνος δεν θα έπρεπε να συντμηθεί ή να απαλειφθεί. Για να αποφευχθεί η εμφάνιση χρονικών θαυμάτων, ήταν απαραίτητο ο Ιησούς να έχει συνεχώς υπόψη του τον χρόνο. Οποιαδήποτε ολίσθηση στην συνειδητοποίηση του χρόνου από αυτόν, σε σχέση με την εκπλήρωση κάποιας συγκεκριμένης επιθυμίας του, θα ήταν ισοδύναμη με την θέσπιση του αντικειμένου που βρισκόταν στον νου αυτού του Δημιουργού Υιού, και χωρίς την παρέμβαση του χρόνου.

^{(1517.2) 136:5.6} Μέσα από τον εποπτικό έλεγχο του συνδεδεμένου και Προσωποποιημένου Προσαρμοστή του, ο Μιχαήλ ήταν δυνατόν να περιορίζει άψογα τις προσωπικές του γήινες δραστηριότητες όσον αφορά τον χρόνο, αλλά δεν ήταν δυνατόν για τον Υιό του Ανθρώπου να περιορίζει την νέα γήινη κατάστασή του σαν εν δυνάμει Κυρίαρχος του Νέβαδον όσον αφορά τον χρόνο. Και αυτή ήταν η πραγματική κατάσταση του Ιησού από την Ναζαρέτ όταν ξεκίνησε την λαϊκή του προσφορά στην Ουράντια.

^{(1517.3) 136:6.1} Έχοντας τακτοποιήσει την πολιτική του όσον αφορά όλες τις προσωπικότητες όλων των τάξεων των δημιουργημένων διανοιών, όσο μπορούσε να καθοριστεί μπροστά στο έμφυτο δυναμικό της νέας κατάστασης θεϊκότητας, ο Ιησούς τώρα έστρεψε τις σκέψεις του προς τον εαυτό του. Έκανε τώρα αυτός, που γνώριζε απόλυτα ότι ήταν ο δημιουργός όλων των πραγμάτων και των υπάρξεων σε αυτό το σύμπαν, με αυτά τα προνόμια που του έδινε η ιδιότητα του Δημιουργού στις καταστάσεις που θα συναντούσε στην επίγεια ζωή του όταν γύριζε στην Γαλιλαία να αναλάβει το έργο του ανάμεσα στους ανθρώπους; Στην πραγματικότητα, ήδη, ακριβώς εκεί που βρισκόταν σε αυτούς τους έρημους λόφους, είχε κιόλας αυτό το πρόβλημα κάνει την εμφάνισή του πολύ έντονα με την μορφή της ανάγκης για τροφή. Κατά την τρίτη μέρα των μοναχικών συλλογισμών του το ανθρώπινο σώμα του άρχισε να πεινά. Θα έπρεπε τώρα να αναζητήσει τροφή όπως θα έκανε κάθε κοινός άνθρωπος, ή θα έπρεπε απλά να ασκήσει τις φυσιολογικές του δημιουργικές δυνάμεις και να παράγει την κατάλληλη σωματική διατροφή άμεσα; Και αυτή η μεγάλη απόφαση του Κυρίου σας έχει περιγραφεί σαν ένας πειρασμός—σαν μια πρόκληση από υποτιθέμενους εχθρούς σαν «διέταξε αυτές τις πέτρες να γίνουν καρβέλια από ψωμί.»

^{(1518.1) 136:6.2} Ο Ιησούς λοιπόν κατάληξε σε μια άλλη συνεπή πολιτική που θα ακολουθούσε σε όλο το υπόλοιπο επίγειο έργο του. Όσον αφορά τις προσωπικές του ανάγκες, και γενικότερα ακόμα και τις σχέσεις του με άλλες προσωπικότητες, τώρα συνειδητά επέλεξε να ακολουθήσει το μονοπάτι της φυσιολογικής γήινης ύπαρξης¨ καταδίκασε απόλυτα μια πολιτική που θα υπερέβαινε, θα παραβίαζε, ή θα τάραζε τους φυσικούς νόμους που είχε καθιερώσει ο ίδιος. Αλλά δεν μπορούσε να υποσχεθεί στον εαυτό του, όπως ήδη τον είχε προειδοποιήσει ο Προσωποποιημένος Προσαρμοστής του, ότι αυτοί οι φυσικοί νόμοι, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν θα επιταχυνόντουσαν σε μεγάλο βαθμό. Σαν αρχή, ο Ιησούς αποφάσισε ότι το έργο της ζωής του θα οργανωνόταν και θα διεξαγόταν σύμφωνα με την φυσική τάξη και σε αρμονία με την υπάρχουσα κοινωνική δομή. Έτσι, ο Κύριος επέλεξε ένα πρόγραμμα ζωής που ισοδυναμούσε με απόφαση ενάντια σε θαύματα. Πάλι αποφάσισε υπέρ του «θελήματος του ΠατέρỨ ξανά παράδωσε τα πάντα στα χέρια του Παραδείσιου Πατέρα.

^{(1518.2) 136:6.3} Η ανθρώπινη φύση του Ιησού του υπαγόρευε ότι το πρωταρχικό του καθήκον ήταν η αυτοσυντήρηση¨ αυτή είναι η φυσιολογική στάση του κανονικού ανθρώπου στους κόσμους του χώρου και του χρόνου, και γι αυτό είναι η νόμιμη αντίδραση κάθε θνητού της Ουράντια. Αλλά ο Ιησούς δεν ενδιαφερόταν μόνο για αυτόν τον κόσμο και τα πλάσματά του¨ ζούσε μια ζωή προορισμένη να καθοδηγεί και να εμπνέει τα πολυάριθμα πλάσματα ενός αχανούς σύμπαντος.

^{(1518.3) 136:6.4} Πριν το όραμα της βάπτισής του είχε ζήσει σε απόλυτη υπακοή στο θέλημα και την καθοδήγηση του ουράνιου Πατέρα του. Αποφάσισε στα σίγουρα να συνεχίσει την ίδια ανεπιφύλακτη θνητή του υποταγή στο θέλημα του Πατέρα. Σκόπευε να ακολουθήσει την αφύσικη πορεία—αποφάσισε να μην επιδιώξει την αυτοσυντήρηση. Επέλεξε να συνεχίσει την πολιτική της άρνησης να υπερασπίζεται τον εαυτό του. Διαμόρφωσε τις αποφάσεις του σύμφωνα με τα λόγια των Γραφών που ήταν οικείες στο ανθρώπινο μυαλό: « Ο άνθρωπος δεν θα ζει μόνο με ψωμί αλλά και με όλα τα λόγια που προέρχονται από το στόμα του Θεού.» Φτάνοντας σε αυτή την απόφαση σε σχέση με την όρεξη της ανθρώπινης φύσης όπως εκφράζεται με την πείνα για τροφή, ο Υιός του Ανθρώπου έκανε και την τελική του διακήρυξη που αφορά όλες τις άλλες ανθρώπινες ορμές της σάρκας και τα σωματικά ένστικτα της ανθρώπινης φύσης.

^{(1518.4) 136:6.5} Μπορεί τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του να τις χρησιμοποιούσε για τους άλλους, αλλά ποτέ για τον εαυτό του. Και ακολούθησε αυτή την τακτική μέχρι το τέλος, τότε που τον προκαλούσαν χλευαστικά και του έλεγαν: «Έσωσε τους άλλους¨ όμως τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει»—επειδή δεν ήθελε.

^{(1518.5) 136:6.6} Οι Εβραίοι περίμεναν έναν Μεσσία που θα έκανε ακόμα μεγαλύτερα θαύματα από τον Μωυσή, που φημιζόταν ότι έβγαλε νερό από ένα βράχο στην έρημο και ότι τάϊσε τους προγόνους τους με το μάννα εξ ουρανού μέσα στην ερημιά. Ο Ιησούς γνώριζε τι είδους Μεσσία περίμεναν οι συμπατριώτες του, και είχε όλες τις δυνάμεις και τα προνόμια να ανταπεξέλθει και στις πιο απαιτητικές τους προσδοκίες, αλλά αποφάσισε να μην ακολουθήσει ένα τέτοιο μεγαλόπρεπο πρόγραμμα επίδειξης δύναμης και δόξας. Ο Ιησούς θεωρούσε ότι αυτή η πορεία των αναμενόμενων θαυμάτων θα ήταν ένα πισωγύρισμα στις παλιές μέρες της άγνοιας της μαγείας εξαιτίας της άγνοιας και των εξευτελιστικών πρακτικών των πρωτόγονων μάγων. Ίσως, για την σωτηρία των δημιουργημάτων του, να επιτάχυνε τον φυσικό νόμο, αλλά να υπερβεί τους νόμους που έχει θέσει ο ίδιος, είτε για προσωπικό του όφελος ή για να εξαναγκάσει τους άλλους ανθρώπους να τον υπακούν, αυτό δεν θα το έκανε ποτέ. Και η απόφαση του Κυρίου ήταν οριστική.

^{(1518.6) 136:6.7} Ο Ιησούς πονούσε για τους ανθρώπους του¨ καταλάβαινε απόλυτα πως είχαν οδηγηθεί προς την προσδοκία για τον αναμενόμενο Μεσσία, την στιγμή που «η γη θα δίνει τους καρπούς της εκατονταπλάσιους, και πάνω στο ένα κλήμα θα κρέμονται χίλια κλαδιά, και κάθε κλαδί θα έχει χίλια τσαμπιά, και κάθε τσαμπί θα βγάζει ένα γαλλόνι κρασί.» Οι Εβραίοι πίστευαν ότι ο Μεσσίας θα τους εισήγαγε σε μια περίοδο θαυμαστής αφθονίας. Οι Εβραίοι είχαν ανατραφεί για πολύ με παραδόσεις και θρύλους θαυμάτων .

^{(1519.1) 136:6.8} Αυτός δεν ήταν ένας Μεσσίας που ερχόταν για να πολλαπλασιάσει το ψωμί και το κρασί. Δεν ήρθε για να υπηρετήσει μόνο τις εφήμερες ανάγκες των ανθρώπων¨ ήρθε για να αποκαλύψει τον Πατέρα του στον ουρανό στα παιδιά του στην γη, ενώ συγχρόνως επιδίωκε να οδηγήσει τα επίγεια παιδιά του να έρθουν μαζί του σε μια ειλικρινή προσπάθεια να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό.

^{(1519.2) 136:6.9} Με αυτή του την απόφαση ο Ιησούς από την Ναζαρέτ παρουσίασε σε ένα σύμπαν θεατή την αφροσύνη και την αμαρτία του ξεπουλήματος των θεϊκών ταλέντων και των Θεόσταλτων ικανοτήτων για προσωπική ανάδειξη ή για απλά εγωιστικές απολαβές και εξωραϊσμούς. Αυτή ήταν η αμαρτία του Λούσιφερ και του Καλιγάστια.

^{(1519.3) 136:6.10} Αυτή η σπουδαία απόφαση του Ιησού απεικονίζει με δραματικό τρόπο την αλήθεια ότι η εγωιστική και αισθησιακή ικανοποίηση, από μόνη της, δεν είναι ικανή να φέρει την ευτυχία στις εξελισσόμενες ανθρώπινες υπάρξεις. Υπάρχουν ανώτερες αξίες στην θνητή ύπαρξη—τα διανοητικά και πνευματικά επιτεύγματα—που υπερβαίνουν κατά πολύ την αναγκαία ικανοποίηση των απλά σωματικών ορέξεων και ορμέφυτων του ανθρώπου. Τα φυσικά χαρίσματα, ταλέντα και ικανότητες του ανθρώπου θα πρέπει να είναι αφιερωμένα κύρια στην ανάπτυξη και εξευγένιση των ανώτερων δυνάμεων του νου και του πνεύματός του.

^{(1519.4) 136:6.11} Ο Ιησούς αποκάλυψε έτσι στα πλάσματα του σύμπαντός του την τεχνική του νέου και καλύτερου δρόμου, των υψηλότερων ηθικών αξιών ζωής και των βαθύτερων πνευματικών ικανοποιήσεων της εξελικτικής ανθρώπινης ύπαρξης στους κόσμους του χώρου.

^{(1519.5) 136:7.1} Έχοντας πάρει τις αποφάσεις του σχετικά με αυτά τα θέματα της τροφής και της φυσικής φροντίδας στις ανάγκες του υλικού σώματος, την φροντίδα για την υγεία του ίδιου και των συνεργατών του, έμενε και άλλα προβλήματα προς επίλυση. Ποια θα ήταν η στάση του όταν αντιμετώπιζε προσωπικό κίνδυνο; Αποφάσισε να ασκεί κάποια φυσιολογική προσοχή για την ανθρώπινη ασφάλειά του και να πάρει και κάποιες λογικές προφυλάξεις για να εμποδίσει την πρόωρη λήξη της επίγειας ζωής του αλλά να αποφύγει όλες τις υπεράνθρωπες παρεμβάσεις όταν ερχόταν η κρίση της ζωής του στην σάρκα. Όταν έφτανε σε αυτήν την απόφαση, ο Ιησούς καθόταν κάτω από την σκιά ενός δέντρου πάνω σε μια προεξοχή του βράχου με έναν γκρεμό ακριβώς μπροστά του. Ήξερε πολύ καλά ότι μπορούσε να πηδήξει στο κενό, και να μην του συνέβαινε τίποτα κακό αν μόνο αναιρούσε την πρώτη του μεγάλη απόφαση να μην προκαλέσει την παρέμβαση των ουράνιων νοήμονων υπάρξεών του στην επιτέλεση του έργου του στην Ουράντια, και αν ακύρωνε την δεύτερή του μεγάλη απόφαση για την στάση του προς την αυτοσυντήρηση.

^{(1519.6) 136:7.2} Ο Ιησούς γνώριζε ότι οι συμπατριώτες του περίμεναν έναν Μεσσία που θα ήταν υπεράνω του φυσικού νόμου. Το ήξερε καλά αυτό από τις Γραφές: «Δεν θα σου συμβεί κανένα κακό, ούτε καμιά ασθένεια. Γιατί αυτός θα σου δώσει τους αγγέλους του να σε φυλάνε σε όλα σου τα βήματα. Θα σε σηκώσουν ψηλά στα χέρια τους για να μην σκοντάψεις πουθενά.» Να δικαίωνε αυτές τις υποθέσεις, και να αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας του Πατέρα του για να προστατευτεί από πιθανό κακό, ή να προσπαθήσει μήπως τυχόν μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παραπλανημένων και σαστισμένων ανθρώπων του; Αλλά μια τέτοια πορεία, όσο και να δικαίωνε τους Εβραίους που περίμεναν τα σημάδια, δεν θα ήταν αποκάλυψη του Πατέρα του, αλλά ένα ύποπτο παιχνίδι με τους καθιερωμένους νόμους του σύμπαντος των συμπάντων.

^{(1519.7) 136:7.3} Καταλαβαίνοντας όλα αυτά και γνωρίζοντας ότι ο Κύριος αρνήθηκε να εργαστεί αψηφώντας τους καθιερωμένους φυσικούς νόμους σχετικά με την προσωπική του συμπεριφορά, ξέρετε πλέον με σιγουριά ότι ποτέ δεν περπάτησε πάνω στο νερό ούτε έκανε τίποτα άλλο που θα διατάραζε την υλική τάξη του κόσμου¨ πάντα βέβαια έχοντας υπόψη μας ότι δεν μπορούσε να υπάρξει απόλυτος έλεγχος στο στοιχείο του χρόνου σε σχέση με αυτά τα θέματα που είχαν τεθεί στην δικαιοδοσία του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή του.

^{(1520.1) 136:7.4} Σε όλη του την επίγεια ζωή του ο Ιησούς ήταν συνεπής σε αυτή του την απόφαση. Όσο και να τον προκαλούσαν χλευαστικά οι Φαρισαίοι για ένα σημάδι, ή όσο και να τον προκαλούσαν οι θεατές στον Κρανίου Τόπο να κατέβει από τον σταυρό, αυτός επίμονα έμεινε στην απόφαση που είχε πάρει αυτήν την στιγμή πάνω στον λόφο.

^{(1520.2) 136:8.1} Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα με το οποίο καταπιάστηκε αυτός ο Θεάνθρωπος και για το οποίο σύντομα αποφάσισε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα στον ουρανό, αφορούσε το ερώτημα αν θα έπρεπε ή όχι να χρησιμοποιήσει κάποια από τις υπεράνθρωπες δυνάμεις του με τον σκοπό να προσελκύσει την προσοχή και να κερδίσει την πίστη των συνανθρώπων του. Αν θα έπρεπε με οποιοδήποτε τρόπο να δανείσει τις συμπαντικές δυνάμεις του για την ικανοποίηση της λαχτάρας των Ιουδαίων για το εντυπωσιακό και το θαυμαστό; Αποφάσισε ότι δεν έπρεπε. Κατάληξε σε μια τακτική που θα απάλειφε όλες τις παρόμοιες τακτικές από την μέθοδό της πρόκλησης της προσοχής των συνανθρώπων του στην αποστολή του. Και έζησε με συνέπεια προς αυτή του την μεγάλη απόφαση. Ακόμα και όταν επέτρεπε την εκδήλωση πολλών χρονικών συντομεύσεων στην απονομή ελέους , σχεδόν πάντα ζητούσε από τους αποδέκτες της θεραπευτικής προσφοράς του να μην πουν σε κανέναν για το καλό που τους συνέβη. Και πάντα απόρριπτε τις χλευαστικές προκλήσεις των εχθρών του «να μας δείξεις ένα σημάδι» προς απόδειξη και επίδειξη της θεϊκότητάς του.

^{(1520.3) 136:8.2} Ο Ιησούς πολύ σοφά πρόβλεψε ότι αν έκανε θαύματα θα προκαλούσε μόνο την επιφανειακή υπακοή παραβιάζοντας τον υλικό νου¨ τέτοιες εκδηλώσεις δεν θα αποκάλυπταν τον Θεό ούτε θα έσωζαν τους ανθρώπους. Δεν ήθελε να γίνει ένας απλός θαυματοποιός. Αποφάσισε να ασχοληθεί μόνο με ένα έργο—την εγκαθίδρυση της βασιλείας των ουρανών.

^{(1520.4) 136:8.3} Κατά την διάρκεια όλου αυτού του βαρυσήμαντου διαλόγου της επικοινωνίας του Ιησού με τον εαυτό του, πάντα ήταν παρόν και το ανθρώπινο στοιχείο της απορίας και σχεδόν της αμφιβολίας, γιατί ο Ιησούς ήταν και άνθρωπος εκτός από Θεός. Ήταν φανερό ότι ποτέ δεν θα γινόταν αποδεκτός από τους Εβραίους σαν Μεσσίας αν δεν έκανε θαύματα. Εξάλλου, αν δεχόταν να κάνει έστω και ένα αφύσικο πράγμα, ο ανθρώπινος νους θα ήξερε με σιγουριά ότι γινόταν από ένα πραγματικά θεϊκό νου. Θα ήταν σύμφωνο με το «θέλημα του Πατέρα» αν ο θεϊκός νους έκανε αυτή την παραχώρηση στην φυσική αμφισβήτηση του ανθρώπινου νου; Ο Ιησούς αποφάσισε ότι δεν θα ήταν και παρέπεμψε στην παρουσία του Προσωποποιημένου Προσαρμοστή σαν επαρκή απόδειξη της θεϊκότητας που συνεταιρίζεται με την ανθρωπότητα.

^{(1520.5) 136:8.4} Ο Ιησούς είχε ταξιδέψει πολύ¨ θυμόταν την Ρώμη, την Αλεξάνδρεια, και την Δαμασκό. Γνώριζε τις μεθόδους του κόσμου—πως οι άνθρωποι κέρδιζαν στην πολιτική και στο εμπόριο με τους συμβιβασμούς και την διπλωματία. Να αξιοποιούσε αυτή την γνώση στην αποστολή του στην γη; Όχι! Έτσι αποφάσισε ενάντια σε κάθε συμβιβασμό τις αντιλήψεις του κόσμου και την επιρροή του πλούτου στην καθιέρωση της βασιλείας των ουρανών. Πάλι επέλεξε να βασίζεται απόλυτα στο θ’έλημα του Πατέρα.

^{(1520.6) 136:8.5} Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τους εύκολους και γρήγορους δρόμους που είχε την δύναμη να χρησιμοποιήσει. Ήξερε πολλούς τρόπους με τους οποίους η προσοχή του έθνους και ολόκληρου του κόσμου, θα μπορούσε να στραφεί αμέσως επάνω του. Πολύ σύντομα θα εορταζόταν το Πάσχα στην Ιερουσαλήμ¨ η πόλη θα ήταν γεμάτη επισκέπτες. Θα μπορούσε να ανέβει στην στέγη του ναού και μπροστά στο έκπληκτο πλήθος να περπατήσει στον αέρα¨ αυτό θα ήταν το είδος του Μεσσία που έψαχναν. Αλλά έμελλε να τους απογοητεύσει αφού δεν είχε έρθει για να αναστηλώσει τον θρόνο του Δαβίδ. Και γνώριζε την ματαιότητα της μεθόδου του Καλιγάστια που προσπάθησε να υπερβεί τον φυσικό, αργό και σίγουρο τρόπο της επίτευξης του θεϊκού σκοπού. Και πάλι ο Υιός του Ανθρώπου έσκυψε με υπακοή στον δρόμο του Πατέρα, στο θέλημα του Πατέρα.

^{(1521.1) 136:8.6} Ο Ιησούς επέλεξε να εγκαταστήσει την βασιλεία των ουρανών στις καρδιές των ανθρώπων με τον φυσικό, συνηθισμένο, δύσκολο, και όλο δοκιμασίες τρόπο, ακριβώς με την διαδικασία που τα γήινα παιδιά του θα έπρεπε να ακολουθήσουν όταν θα προσπαθούσαν να μεγεθύνουν και να επεκτείνουν το ουράνιο βασίλειο. Γιατί πολύ καλά γνώριζε ο Υιός του Ανθρώπου ότι θα ήταν «μέσα από πολλές δοκιμασίες που πολλά από τα παιδιά όλων των εποχών θα έμπαιναν στην βασιλεία». Ο Ιησούς τώρα περνούσε την μεγάλη δοκιμασία του πολιτισμένου ανθρώπου, που ενώ έχει δύναμη αρνείται σταθερά να την χρησιμοποιήσει για απλά εγωιστικούς και προσωπικούς σκοπούς.

^{(1521.2) 136:8.7} Όταν σκέφτεστε την ζωή και το έργο του Υιού του Ανθρώπου, θα έπρεπε πάντα να έχετε κατά νου ότι ο Υιός του Θεού είχε ενσαρκωθεί με το μυαλό ενός ανθρώπου του πρώτου αιώνα, και όχι με το μυαλό ενός θνητού του εικοστού αιώνα ή κάποιου άλλου αιώνα. Με αυτό θέλουμε να εξηγήσουμε ότι τα ανθρώπινα χαρίσματα του Ιησού ήταν αποκτημένα με απόλυτα φυσικό τρόπο. Ήταν το προϊόν της κληρονομικότητας και παραγόντων του περιβάλλοντος του καιρού του, συν την εκπαίδευσή του και την μόρφωσή του. Η ανθρώπινη φύση του ήταν γνήσια, φυσιολογικά, και προερχόντουσαν εξ ολοκλήρου από τους προγόνους του και από την πραγματική διανοητική κατάσταση και τις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες της εποχής και της γενιάς του. Ενώ στην ζωή αυτού του Θεανθρώπου υπήρχε πάντα η πιθανότητα ο θεϊκός νους να υπερβεί τον ανθρώπινο νου, όμως, όταν λειτουργούσε ο ανθρώπινος νους του, ήταν με τον τρόπο που λειτουργεί ένας αληθινός θνητός νους κάτω από τις συνθήκες του περιβάλλοντος της εποχής του.

^{(1521.3) 136:8.8} Ο Ιησούς έδειξε σε όλους τους κόσμους του τεράστιου σύμπαντός του την αφροσύνη της δημιουργίας τεχνητών καταστάσεων για τον σκοπό της επίδειξης αυθαίρετης εξουσίας ή της άσκησης υπερβολικής δύναμης με τον σκοπό της επέκτασης των ηθικών αξιών ή της επιτάχυνσης της πνευματικής προόδου. Ο Ιησούς αποφάσισε να μην παραχωρήσει την αποστολή του στην γη για την επανάληψη της απογοήτευσης της βασιλείας των Μακκαβαίων. Αρνήθηκε να ξεπουλήσει τις θεϊκές του ιδιότητες με τον σκοπό να αποκτήσει εύκολα δημοτικότητα ή για να κερδίσει πολιτικό κύρος. Δεν επικρατούσε την μεταλλαγή της θεϊκής και δημιουργικής του ενέργειας σε εθνική δύναμη ή διεθνές κύρος. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ αρνήθηκε να συμβιβαστεί με το κακό, και ακόμα περισσότερο να εναρμονιστεί με την αμαρτία. Ο Κύριος θριαμβευτικά έβαλε την υπακοή στο θέλημα του Πατέρα πάνω κάθε άλλη γήινη και εφήμερη άποψη.

^{(1521.4) 136:9.1} Έχοντας κατασταλάξει στα θέματα πολιτικής που θα ακολουθούσε στις ατομικές του σχέσεις με την φυσική τάξη και πνευματική δύναμη, έστρεψε την προσοχή του στην επιλογή των μεθόδων που θα χρησιμοποιούσε για την διακήρυξη και την καθιέρωση της βασιλείας του Θεού. Ο Ιωάννης ήδη είχε αρχίσει αυτό το έργο¨ πώς να συνέχιζε το μήνυμα; Πώς να αναλάμβανε την αποστολή του Ιωάννη; Πώς να οργάνωνε τους οπαδούς του για να έχουν οι προσπάθειές τους αποτέλεσμα και να συνεργάζονται καλά; Ο Ιησούς τώρα έφτανε στην τελευταία απόφαση που θα απέκλειε εντελώς την Ιουδαϊκή άποψη για τον Μεσσία, τουλάχιστον όπως καταλάβαιναν τον Μεσσία την εποχή εκείνη.

^{(1522.1) 136:9.2} Οι Ιουδαίοι είχαν οραματιστεί έναν απελευθερωτή που θα ερχόταν με θαυμαστή δύναμη για να πατάξει τους εχθρούς του Ισραήλ και θα αναδείκνυε τους Εβραίους σαν παγκόσμιους κυβερνήτες, απαλλαγμένους από ανάγκες και καταπίεση. Ο Ιησούς ήξερε ότι αυτή η ελπίδα θα πραγματοποιείτο ποτέ. Γνώριζε ότι η βασιλεία των ουρανών είχε να κάνει με την κατάργηση του κακού στις καρδιές των ανθρώπων, και ότι ήταν καθαρά πνευματικό θέμα. Σκέφτηκε καλά την σκοπιμότητα της προώθησης του πνευματικού βασιλείου με μια λαμπρή και εκτυφλωτική επίδειξη δύναμης—και μια τέτοια πορεία θα ήταν απόλυτα αποδεκτή και μέσα στην δικαιοδοσία του Μιχαήλ—αλλά αποφάσισε κάθετα ενάντια σε ένα τέτοιο σχέδιο. Δεν θα συμφωνούσε με τις επαναστατικές τεχνικές του Καλιγάστια. Είχε κερδίσει τον εν δυνάμει κόσμο υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα, και είχε τ6ην πρόθεση να συνεχίσει το έργο του όπως το είχε αρχίσει, και σαν Υιός του Ανθρώπου.

^{(1522.2) 136:9.3} Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε γίνει στην Ουράντια αν αυτός ο Θεάνθρωπος, τώρα κυρίαρχος πάσης δύναμης στον ουρανό και στην γη, αποφάσιζε κάποια στιγμή να ξεδιπλώσει το λάβαρο της κυριαρχίας του, να επιστρατεύσει τα θαυμαστά του τάγματα σε στρατιωτική παράταξη! Αλλά δεν ήθελε να συμβιβαστεί. Δεν θα υπηρετούσε το κακό και δεν ήθελε η λατρεία προς τον Θεό να προέρχεται από αυτό. Θα ακολουθούσε το θέλημα του Πατέρα. Θα διακήρυσσε σε ένα σύμπαν θεατή, «Θα λατρεύετε τον Κύριο και Θεό σας και μόνον αυτόν θα υπηρετείτε.»

^{(1522.3) 136:9.4} Όσο περνούσαν οι μέρες, ο Ιησούς με όλο και μεγαλύτερη καθαρότητα αντιλαμβανόταν τι είδους φανερωτής της αλήθειας θα γινόταν. Διέκρινε ότι ο δρόμος του Θεού δεν θα ήταν ο εύκολος δρόμος. Άρχισε να συνειδητοποιεί ότι το υπόλοιπο ποτήρι του επίγειου βίου του μπορεί να ήταν πικρό, αλλά αποφάσισε να το πιει.

^{(1522.4) 136:9.5} Ακόμα και ο ανθρώπινος νους του αποχαιρέτησε τον θρόνο του Δαβίδ. Βήμα βήμα αυτός ο ανθρώπινος νους ακολουθεί το μονοπάτι του θεϊκού. Ο ανθρώπινος νους ακόμα έκανε ερωτήσεις αλλά πάντα δέχεται τις θεϊκές απαντήσεις σαν τελικές κατευθύνσεις στην σύνθετη ζωή σαν άνθρωπος του κόσμου ενώ όλη την ώρα υπάκουε απόλυτα στην αιώνια θεϊκή θέληση του Πατέρα.

^{(1522.5) 136:9.6} Η Ρώμη ήταν η κυρίαρχος του Δυτικού κόσμου. Ο Υιός του Ανθρώπου, που έπαιρνε τώρα απομονωμένος αυτές τις βαρυσήμαντες αποφάσεις, με τις στρατιές του ουρανού στην διάθεσή του, αντιπροσώπευε την τελευταία ευκαιρία των Εβραίων να αποκτήσουν παγκόσμια κυριαρχία¨ αλλά αυτός ο Εβραίος στην γη, που κατείχε τέτοια μεγάλη σοφία και δύναμη, αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τα συμπαντικά του προνομιακά χαρίσματα είτε για την προσωπική του ανάδειξη είτε για την δόξα του λαού του. Έβλεπε, έτσι όπως ήταν, «τα βασίλεια αυτού του κόσμου», και είχε την δύναμη να τα καταλάβει όλα. Οι Ύψιστοι της Εντέντια του είχαν παραχωρήσει όλες αυτές τις δυνάμεις, αλλά αυτός δεν τις ήθελε. Τα βασίλεια της γης ήταν ευτελή πράγματα για να ενδιαφέρουν τον Δημιουργό και Κυβερνήτη ενός σύμπαντος. Είχε μόνο ένα αντικείμενο, την περαιτέρω αποκάλυψη του ουράνιου Πατέρα στις καρδιές των ανθρώπων.

^{(1522.6) 136:9.7} Η ιδέα των μαχών, των έριδων, και των σφαγών ήταν απωθητική για τον Ιησού¨ δεν θα δεχόταν τίποτα από αυτά. Θα εμφανιζόταν στην γη σαν ο Πρίγκιπας της Ειρήνης για να αποκαλύψει έναν Θεό της αγάπης. Πριν την βάπτισή του είχε πάλι αρνηθεί την προσφορά των Ζηλωτών να τους οδηγήσει σε εξέγερση εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Και τώρα πήρε την τελική του απόφαση όσον αφορά τις Γραφές που του είχε διδάξει η μητέρα του: «Ο Κύριος μου είπε, είσαι ο Υιός μου¨ σήμερα γεννήθηκες από μένα. Ζήτησέ μου, και θα σου δώσω την κληρονομιά σου ακόμα και τα μακρινότερα μέρη της γης θα είναι δικά σου. Μπορείς να τα σπάσεις με μια σιδερένια ράβδο¨ μπορείς να τα κάνεις κομμάτια σαν το αγγείο ενός αγγειοπλάστη.»

^{(1522.7) 136:9.8} Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ κατάληξε ότι αυτά τα λόγια δεν αναφερόντουσαν σε αυτόν. Στο τέλος, ο ανθρώπινος νους του Υιού του Ανθρώπου ξεκαθάρισε εντελώς όλες αυτές τις Μεσσιανικές δυσκολίες και αντιφάσεις—τις Εβραϊκές γραφές, την διαπαιδαγώγηση των γονέων, τις διδασκαλίες των σαζάνων, τις Ιουδαϊκές προσδοκίες, και τις ανθρώπινες φιλοδοξίες¨ μια για πάντα κατάληξε για την πορεία του. Θα γύριζε στην Γαλιλαία και θα ξεκίναγε ήσυχα την διακήρυξη του βασιλείου και θα εμπιστευόταν τον Πατέρα του (τον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή) για την επεξεργασία των λεπτομερειών της πορείας του μέρα με την ημέρα.

^{(1523.1) 136:9.9} Με αυτές του τις αποφάσεις ο Ιησούς αποτέλεσε ένα άξιο παράδειγμα για κάθε άτομο σε κάθε κόσμο σε όλο το αχανές σύμπαν όταν αρνήθηκε να εφαρμόσει υλικά μέσα για να επιλύσει πνευματικά προβλήματα, όταν αρνήθηκε κατηγορηματικά να αψηφήσει τους φυσικούς νόμους. Και αποτέλεσε ένα εμπνευσμένο παράδειγμα συμπαντικής πίστης και ηθικής ευγένειας όταν αρνήθηκε να αρπάξει την εφήμερη δύναμη σαν προοίμιο για την πνευματική δόξα

^{(1523.2) 136:9.10} Αν ο Υιός του Ανθρώπου είχε κάποιες αμφιβολίες για την αποστολή του και την φύση της όταν ανέβηκε σε εκείνους τους λόφους μετά την βάπτισή του, δεν είχε πια καμία όταν γύρισε στους ανθρώπους του μετά από αυτές τις σαράντα μέρες απομόνωσης και αποφάσεων.

^{(1523.3) 136:9.11} Ο Ιησούς είχε διαμορφώσει ένα πρόγραμμα για την εγκαθίδρυση της βασιλείας του Πατέρα. Δεν θα φροντίσει την σωματική ικανοποίηση των ανθρώπων. Δεν θα μοιράσει ψωμί στα πλήθη όπως έβλεπε τόσο πρόσφατα να γίνεται στην Ρώμη. Δεν θα τραβήξει την προσοχή πάνω του κάνοντας θαύματα, παρόλο που οι Εβραίοι περιμένουν έναν ακριβώς τέτοιον απελευθερωτή. Ούτε θα επιδιώξει να κερδίσει την αποδοχή ενός πνευματικού μηνύματος με επίδειξη πολιτικής εξουσίας ή εφήμερης δύναμης

^{(1523.4) 136:9.12} Απορρίπτοντας αυτές τις μεθόδους εξύψωσης του επερχόμενου βασιλείου στα μάτια των όλο προσμονή Εβραίων, ο Ιησούς ήταν σίγουρος ότι αυτοί οι ίδιοι Εβραίοι θα απόρριπταν όλευς τους δικούς του ισχυρισμούς για εξουσία και θεϊκότητα. Γνωρίζοντας όλα αυτά, ο Ιησούς προσπαθούσε για πολύ καιρό να εμποδίσει τους πρώτους οπαδούς του να αναφέρονται σε αυτόν σαν Μεσσία.

^{(1523.5) 136:9.13} Σε όλη την δημόσια προσφορά του βρισκόταν αντιμέτωπος με τρεις επανεμφανιζόμενες καταστάσεις: την ανάγκη για τροφή, την επιμονή για θαύματα, και το τελικό αίτημα να αφήσει τους οπαδούς του να τον κάνουν βασιλιά. Αλλά ο Ιησούς ποτέ δεν απομακρύνθηκε από τις αποφάσεις που είχε πάρει εκείνες τις μέρες της απομόνωσής του στους λόφους της Περίας.

^{(1523.6) 136:10.1} Την τελευταία μέρα αυτής της μνημειώδους απομόνωσής του, πριν κατέβει το βουνό για να πάει στον Ιωάννη και τους μαθητές του, ο Υιός του Ανθρώπου πήρε την τελευταία του απόφαση. Και αυτή την απόφαση την μετέφερε στον Προσωποποιημένο Προσαρμοστή με αυτά τα λόγια, «Και σε όλα τα άλλα θέματα, όπως σε αυτές τις αποφάσεις που έχουν τώρα καταγραφεί, σου υπόσχομαι ότι πάντα θα υπακούω στο θέλημα του Πατέρα.» Και όταν είπε αυτά τα λόγια, κατέβηκε από το βουνό. Και το πρόσωπό του έλαμπε με την δόξα του πνευματικού θριάμβου και της ηθικής επίτευξης.