ΕΓΓΡΑΦΟ 193, ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΗΨΗ

^{(2052.1) 193:0.1} Η δέκατη έκτη μοροντιανή εμφάνιση του Ιησού συνέβη την Παρασκευή, 5 Μαΐου, στην αυλή του Νικόδημου, κατά τις εννέα το βράδυ. To βράδυ αυτό, οι πιστοί της Ιερουσαλήμ έκαναν την πρώτη προσπάθειά τους να μαζευτούν όλοι από την ανάσταση. Συγκεντρωμένοι εδώ, αυτή την ώρα, ήταν οι έντεκα απόστολοι, το γυναικείο σώμα και οι συνεργάτες τους, και περίπου πενήντα άλλοι ηγετικοί μαθητές του Κυρίου, συμπεριλαμβανομένου και ενός αριθμού Ελλήνων. Αυτή η συντροφιά πιστών συζήταγε ανεπίσημα για πάνω από μισή ώρα όταν, ξαφνικά, ο μοροντιανός Κύριος εμφανίστηκε πλήρως ορατός και άρχισε αμέσως να τους εκπαιδεύει. Είπε ο Ιησούς:

^{(2052.2) 193:0.2} «Ειρήνη σε σας. Αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό σύνολο πιστών – απόστολοι και μαθητές, άνδρες και γυναίκες – στο οποίο εμφανίστηκα από την ώρα της ελευθέρωσής μου από τη σάρκα. Σας καλώ τώρα να μαρτυρήσετε ότι σας είπα εκ των προτέρων ότι η παραμονή μου ανάμεσά σας πρέπει να τελειώσει. Σας είπα ότι σύντομα θα επιστρέψω στον Πατέρα. Και μετά σας είπα καθαρά πώς οι αρχιερείς και οι αρχηγοί των Ιουδαίων θα με παρέδιδαν για να με θανατώσουν, και ότι θα ανασταινόμουν από το μνήμα. Γιατί, λοιπόν, επιτρέπετε στον εαυτό σας να συγχύζεται τόσο από όλα αυτά όταν πρέπει να συμβεί; Και γιατί εκπλαγήκατε τόσο όταν αναστήθηκα από το μνήμα την τρίτη ημέρα; Αποτύχατε να με πιστέψετε επειδή ακούσατε τα λόγια μου χωρίς να καταλαβαίνετε τη σημασία τους.

^{(2052.3) 193:0.3} Και τώρα πρέπει να προσέξετε τα λόγια μου μήπως και κάνετε πάλι το λάθος και ακούσετε τη διδασκαλία μου με το νου ενώ στις καρδιές σας δεν καταφέρνετε να αντιληφθείτε τη σημασία. Από την αρχή της παρεπιδημίας μου σαν ένας εξ υμών, σας δίδαξα ότι μοναδικός σκοπός μου ήταν να αποκαλύψω τον ουράνιο Πατέρα μου στα παιδιά του στη γη. Έζησα αποκαλύπτοντας τον Θεό για να μπορέσετε να βιώσετε τη γνώση του Θεού στη ζωή σας. Αποκάλυψα το Θεό σαν ουράνιο Πατέρα σας. Αποκάλυψα εσάς σαν παιδιά του στη γη. Είναι γεγονός ότι ο Θεός αγαπάει εσάς, τα παιδιά του. Με πίστη στα λόγια μου, αυτό το γεγονός γίνεται μια αιώνια και ζωντανή αλήθεια στις καρδιές σας. Όταν δια της ζωντανής πίστης, αποκτήσετε θεϊκή συνειδητότητα του Θεού, τότε θα είστε γεννημένοι από το πνεύμα σαν παιδιά φωτός και ζωής, επιπλέον η αιώνια ζωή μέσα σας θα ανέλθει στα σύμπαντα των συμπάντων και θα αποκτήσει την εμπειρία της εύρεσης του Θεού του Πατέρα στον Παράδεισο.

^{(2052.4) 193:0.4} Σας προτρέπω να θυμάστε πάντοτε ότι η αποστολή σας ανάμεσα στους ανθρώπους είναι η κήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας – την πραγματικότητα της πατρότητας του Θεού και την αλήθεια της συγγένειας του ανθρώπου. Να κηρύττετε όλη την αλήθεια των καλών νέων, όχι ένα μόνο μέρος του ευαγγελίου της σωτηρίας. Το μήνυμά σας δεν άλλαξε από την εμπειρία της ανάστασής μου. Η συγγένεια με το θεό, δια της πίστης, παραμένει ακόμα η σωτήρια αλήθεια του ευαγγελίου της βασιλείας. Να πηγαίνετε κηρύττοντας την αγάπη του Θεού και την υπηρεσία του ανθρώπου. Εκείνο που χρειάζεται να γνωρίζει ο κόσμος είναι: Οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού, και δια της πίστης μπορούν να πραγματώσουν αληθινά και να βιώνουν καθημερινά αυτή την εξευγενιστική αλήθεια. Η εμφάνισή μου στη γη θα βοηθήσει όλους τους ανθρώπους να μάθουν ότι είναι τα παιδιά του Θεού, αλλά αυτή η γνώση δεν θα επαρκέσει, αν προσωπικά αποτύχουν να κατανοήσουν δια της πίστης τη σωτήρια αλήθεια ότι είναι τα παιδιά του ζωντανού πνεύματος του αιώνιου Πατέρα. Το ευαγγέλιο της βασιλείας αφορά την αγάπη του Πατρός και την υπηρεσία των παιδιών του στη γη.

^{(2053.1) 193:0.5} Ανάμεσά σας, εδώ, μοιράζεστε τη γνώση ότι αναστήθηκα από τους νεκρούς, αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Έχω τη δύναμη να παραδίνω τη ζωή μου και να την παίρνω πάλι πίσω. Ο Πατέρας δίνει αυτή τη δύναμη στο Γιο του Παραδείσου. Θα πρέπει καλύτερα να αναδευτεί η καρδιά σας από τη γνώση ότι οι νεκροί μιας εποχής εισχώρησαν στην αιώνια ανάβαση αμέσως μετά που άφησα το μνήμα του Ιωσήφ. Έζησα τη ζωή μου σαν θνητός για να δείξω πως μπορείτε, μέσα από την με αγάπη υπηρεσία, να αποκαλύψετε το Θεό στους συνανθρώπους σας, όπως εγώ με το να σας αγαπώ και να σας υπηρετώ, αποκάλυψα το Θεό σε σας. Έζησα ανάμεσά σας σαν Γιος του Ανθρώπου ώστε εσείς και όλοι οι άλλοι άνθρωποι να μπορέσετε να μάθετε ότι είστε όλοι όντως τα παιδιά του Θεού. Επομένως, πηγαίνετε τώρα σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας του ουρανού σε όλους τους ανθρώπους. Αγαπάτε όλους τους ανθρώπους όπως εγώ σας αγάπησα. Υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως εγώ σας υπηρέτησα. Δωρεάν λάβατε, δωρεάν δώστε. Παραμείνετε μόνο εδώ στην Ιερουσαλήμ ενώ εγώ θα πάω στον Πατέρα και έως ότου σας στείλω το Πνεύμα της Αλήθειας. Αυτό θα σας οδηγήσει στη διευρυμένη αλήθεια, και εγώ θα είμαι μαζί σας σε όλο τον κόσμο. Είμαι μαζί σας πάντα και σας αφήνω την ειρήνη μου».

^{(2053.2) 193:0.6} Όταν ο Κύριος τους μίλησε έτσι, εξαφανίστηκε από τα μάτια τους. Ήταν σχεδόν χάραμα όταν διαλύθηκαν αυτοί οι πιστοί. Όλη νύχτα παρέμειναν μαζί, συζητώντας με ζήλο τις προτροπές του Κυρίου και διαλογιζόμενοι όλα όσα τους είχαν συμβεί. Ο Ιάκωβος Ζεβεδαίος και άλλοι απόστολοι τους είπαν τις εμπειρίες τους από τη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου στη Γαλιλαία και αφηγήθηκαν πώς είχε εμφανιστεί τρεις φορές σ’ αυτούς.

^{(2053.3) 193:1.1} Κατά τις τέσσερις το απόγευμα του Σαββάτου, 13 Μαΐου, ο Κύριος εμφανίστηκε στη Νάλντα και σε περίπου εβδομήντα πέντε Σαμαρείτες πιστούς κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ, στη Συχάρ. Οι πιστοί είχαν τη συνήθεια να μαζεύονται σ’ αυτό το μέρος, εκεί κοντά που ο Ιησούς είχε μιλήσει με τη Νάλντα σχετικά με το ύδωρ της ζωής. Τη μέρα αυτή, μόλις είχαν τελειώσει τις συζητήσεις τους για την αναφερθείσα ανάσταση, ο Ιησούς εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά τους, λέγοντας:

^{(2053.4) 193:1.2} «Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάστε που γνωρίζετε ότι είμαι η ανάσταση και η ζωή, αλλά αυτό δεν θα σας ωφελήσει σε τίποτα, αν πρώτα δεν γεννηθείτε από το αιώνιο πνεύμα, με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσετε, δια της πίστης, το δώρο της αιώνιας ζωής. Αν είστε τα πιστά παιδιά του Πατέρα μου, δεν θα πεθάνετε ποτέ, δεν θα χαθείτε. Το ευαγγέλιο της βασιλείας σας δίδαξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τα παιδιά του Θεού. Και το χαρμόσυνο αυτό νέο που αφορά την αγάπη του ουράνιου Πατέρα για τα παιδιά του στη γη πρέπει να μεταφερθεί σ’ όλο τον κόσμο. Ήρθε ο καιρός που δεν θα λατρεύετε το Θεό ούτε στο όρος Γεριζίμ ούτε στην Ιερουσαλήμ, αλλά εκεί που είστε, όπως είστε, εν πνεύματι και αληθεία. Είναι η πίστη που σώζει τις ψυχές σας. Η σωτηρία είναι το άπλετο δώρο του Θεού προς όλους όσους πιστεύουν ότι είναι παιδιά του. Αλλά μην εξαπατάσθε. Ενώ η σωτηρία είναι το άπλετο δώρο του Θεού και δίνεται σε όλους που το δέχονται με την πίστη, ακολουθεί η εμπειρία της αποδοχής των καρπών της πνευματικής αυτής ζωής με τον τρόπο που αυτή βιώνεται στη σάρκα. Η παραδοχή της θεωρίας της πατρότητας του Θεού συνεπάγεται ότι δέχεστε επίσης δωρεάν τη συνυφασμένη αλήθεια της αδελφότητας του ανθρώπου. Κι αν ο άνθρωπος είναι αδελφός σας, είναι κάτι περισσότερο από πλησίον, τον οποίο ο Πατέρας απαιτεί να αγαπάτε σαν τον εαυτό σας. Τον αδελφό σας, που είναι από τη δική σας οικογένεια, θα τον αγαπάτε όχι μόνο με οικογενειακή αγάπη, αλλά θα τον υπηρετείτε όπως θα υπηρετούσατε τον εαυτό σας. Και με τον τρόπο αυτό θα αγαπάτε και θα υπηρετείτε τον αδελφό σας επειδή εσείς, όντες αδελφοί μου, αγαπηθήκατε και υπηρετηθήκατε από εμένα. Πηγαίνετε λοιπόν, σε όλο τον κόσμο να πείτε τα χαρμόσυνα νέα σε όλα τα πλάσματα κάθε ράτσας, φυλής και έθνους. Το πνεύμα θα βρίσκεται μπροστά σας, και εγώ θα είμαι πάντα μαζί σας».

^{(2054.1) 193:1.3} Οι Σαμαρείτες αυτοί εξεπλάγησαν πολύ με την εμφάνιση του Κυρίου και έσπευσαν στις κοντινές πόλεις και χωριά, όπου διέδωσαν τα νέα ότι είχαν δει τον Ιησού και ότι τους είχε μιλήσει. Και αυτή ήταν η δέκατη έβδομη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου.

^{(2054.2) 193:2.1} Η δέκατη όγδοη μοροντιανή εμφάνιση του Κυρίου έγινε στην Τύρο, την Τρίτη 16 Μαΐου, λίγο πριν τις εννιά το βράδυ. Εμφανίστηκε και πάλι στο τέλος μιας συγκέντρωσης πιστών, καθώς ήταν έτοιμοι να διαλυθούν, λέγοντας:

^{(2054.3) 193:2.2} «Ειρήνη σε σας. Αγαλλιάσθε που γνωρίζετε ότι ο Γιος του Ανθρώπου αναστήθηκε από τους νεκρούς, επειδή εκ τούτου γνωρίζετε ότι εσείς και οι αδελφοί σας επίσης θα επιβιώσουν από το θνητό θάνατο. Αλλά μια τέτοια επιβίωση βασίζεται στηνδική σας πρότερη αναγέννηση από το πνεύμα της αλήθειας που αναζητά και βρίσκει το Θεό. Ο άρτος της ζωής και το ύδωρ τούτης δίνονται μόνο σ’ εκείνους που πεινάνε για την αλήθεια και διψάνε για τη δικαιοσύνη – για το Θεό. Το γεγονός ότι ο νεκρός ανασταίνεται δεν είναι το ευαγγέλιο της βασιλείας. Οι μεγάλες αυτές αλήθειες και τα συμπαντικά αυτά γεγονότα συνδέονται όλα με αυτό το ευαγγέλιο, επειδή αποτελούν τμήμα αυτού που απορρέει από την πίστη στα χαρμόσυνα νέα και εμπεριέχονται στην επακόλουθη εμπειρία εκείνων που, δια της πίστης, γίνονται, στην πράξη και αληθινά, τα αιώνια παιδιά του αιώνιου Θεού. Ο Πατέρας μου με έστειλε στον κόσμο για να αναγγείλω τη σωτηρία της συγγένειας αυτής σε όλους τους ανθρώπους. Με τον ίδιο τρόπο σας αποστέλλω στον κόσμο για να κηρύξετε τη σωτηρία αυτή της θεϊκής συγγένειας. Η σωτηρία είναι το δώρο του Θεού, αλλά εκείνοι που γεννιόνται εκ πνεύματος θα αρχίσουν αμέσως να δείχνουν προς τα έξω τους καρπούς του πνεύματος υπηρετώντας με αγάπη τις συντροφικές υπάρξεις τους. Και οι καρποί του θεϊκού πνεύματος που παράγονται στις ζωές των αναγεννημένων από το πνεύμα θνητών που γνωρίζουν το Θεό, είναι: η υπηρεσία με αγάπη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η θαρραλέα πίστη, η ειλικρινής εντιμότητα, η φωτισμένη τιμιότητα, η αθάνατη ελπίδα, η σίγουρη εμπιστοσύνη, η σπλαχνική φροντίδα, η αστείρευτη καλοσύνη, η συγχωρητική ανεκτικότητα και η διαρκής ειρήνη. Αν όσοι, που επαγγέλλονται ότι είναι πιστοί, δεν φέρουν αυτούς τους καρπούς του θεϊκού πνεύματος στις ζωές τους, είναι νεκροί. Το Πνεύμα της Αληθείας δεν είναι μέσα τους, είναι άχρηστοι κλάδοι της ζωντανής αμπέλου, και πολύ σύντομα θα αφαιρεθούν. Ο Πατέρας μου απαιτεί από τα παιδιά της πίστης να φέρουν πολύ πνευματικό καρπό. Αν, λοιπόν, δεν παράγετε καρπό, θα σκάψει τις ρίζες σας και θα κόψει τους άκαρπους κλάδους σας. Πρέπει διαρκώς όλο και περισσότερο να αποφέρετε καρπούς πνευματικούς καθώς προοδεύετε προς τον ουρανό στη βασιλεία του Θεού. Μπορείτε να εισέλθετε στη βασιλεία σαν παιδί, αλλά ο Πατέρας απαιτεί να αυξάνεστε με τη χάρη, μέχρι το πλήρες ανάστημα της πνευματικής ενηλικίωσης. Και όταν θα βγείτε στον κόσμο για να πείτε σε όλα τα έθνη τα χαρμόσυνα νέα του ευαγγελίου, θα είμαι μπροστά σας, και το Πνεύμα της Αληθείας θα κατοικεί στις καρδιές σας. Αφήνω την ειρήνη μου μαζί σας».

^{(2054.4) 193:2.3} Και τότε ο Κύριος χάθηκε από τα μάτια τους. Την άλλη μέρα έφυγαν από την Τύρο εκείνοι που μετέφεραν την ιστορία αυτή στη Σιδώνα και ακόμα στην Αντιόχεια και τη Δαμασκό. Ο Ιησούς είχε βρεθεί με αυτούς τους πιστούς όταν ήταν στη ζωή της σάρκας, και αυτοί τον αναγνώρισαν γρήγορα όταν άρχισε να τους διδάσκει. Ενώ οι φίλοι του δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν εύκολα τη μοροντιανή μορφή του όταν γινόταν ορατή, ποτέ δεν αργούσαν να αναγνωρίσουν την προσωπικότητά του όταν τους μίλαγε.

^{(2055.1) 193:3.1} Νωρίς την Πέμπτη το πρωί, 18 Μαΐου, ο Ιησούς έκανε την τελευταία του εμφάνιση στη γη σαν μοροντιανή οντότητα. Καθώς οι έντεκα απόστολοι καθόντουσαν και έπαιρναν πρωινό στο υπερώο της οικίας της Μαρίας Μάρκου, ο Ιησούς εμφανίστηκε σ’ αυτούς και είπε:

^{(2055.2) 193:3.2} «Ειρήνη σε σας. Σας ζήτησα να παραμείνετε εδώ στην Ιερουσαλήμ μέχρι να ανέλθω στον Πατέρα, και μέχρι να σας στείλω το Πνεύμα της Αληθείας, που γρήγορα θα εκχυθεί σε όλα τα πλάσματα, και που θα σας προικίσει με δύναμη από ψηλά». Ο Σίμων ο Ζηλωτής διέκοψε τον Ιησού, ρωτώντας, «Τότε, Κύριε, θα αποκαταστήσεις τη βασιλεία και θα δούμε τη δόξα του Θεού να εκδηλώνεται στη γη;». Όταν ο Ιησούς άκουσε την ερώτηση του Σίμωνα, απάντησε: «Είσαι ακόμα προσκολλημένος στις παλιές σου ιδέες για τον Ιουδαίο Μεσσία και την υλιστική βασιλεία. Αλλά θα λάβεις πνευματική βοήθεια όταν το πνεύμα θα κατέβει επάνω σου, και αμέσως θα πας σε όλο τον κόσμο κηρύττοντας το ευαγγέλιο αυτό της βασιλείας. Όπως με έστειλε ο Πατέρας στον κόσμο, έτσι σε στέλνω κι εγώ. Και εύχομαι να αγαπάτε και να εμπιστεύεσθε ο ένας τον άλλο. Ο Ιούδας δεν είναι πια ανάμεσά σας επειδή η αγάπη του κρύωσε και επειδή αρνήθηκε να εμπιστευθεί εσάς, τους πιστούς αδελφούς του. Δεν διαβάσατε στις Γραφές όπου είναι γραμμένο: ‘Δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος. Κανένας δεν ζει για τον εαυτό του;’. Και επίσης εκεί που λέει: ‘Αυτός που έχει φίλους πρέπει να δείχνεται φιλικός;’. Και δεν σας έστειλα στον κόσμο να διδάξετε, ανά δυο, ότι δεν πρέπει να γίνεστε μοναχικοί και να πέφτετε στη μιζέρια της απομόνωσης;. Ξέρετε επίσης καλά ότι , όταν βρισκόμουν στη σάρκα, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να είναι μόνος για μεγάλες περιόδους. Από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας είχα πάντα δυο ή τρεις σας συνεχώς στο πλάι μου ή πολύ κοντά μου διαθέσιμους, όταν επικοινωνούσα με τον Πατέρα. Εμπιστευθείτε λοιπόν και βασιστείτε ο ένας στον άλλο. Και αυτό είναι το πιο απαραίτητο εφόσον πρόκειται σήμερα να σας αφήσω μόνους στον κόσμο. Ήρθε η ώρα. Είμαι έτοιμος να πάω στον Πατέρα».

^{(2055.3) 193:3.3} Όταν μίλησε, τους έγνεψε να πάνε μαζί του και τους οδήγησε έξω στο Όρος των Ελαιών, όπου τους αποχαιρέτησε προετοιμαζόμενος να αναχωρήσει από την Ουράντια. Ήταν ένα κατανυκτικό ταξίδι μέχρι τον Ελαιώνα. Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε από κανένα τους από τη στιγμή που άφησαν το υπερώο, έως ότου ο Ιησούς σταμάτησε μαζί τους στο Όρος των Ελαιών.

^{(2055.4) 193:4.1} Ήταν στο πρώτο τμήμα του αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Κυρίου προς τους αποστόλους, που υπαινίχθηκε το χάσιμο του Ιούδα και παρουσίασε την τραγική μοίρα του προδότη συντρόφου τους σαν επίσημη προειδοποίηση κατά των κινδύνων της κοινωνικής και αδελφικής απομόνωσης. Ίσως να βοηθήσει τους πιστούς αυτής αλλά και των μελλοντικών εποχών, να επαναλάβουμε εν συντομία τους λόγους της πτώσης του Ιούδα υπό το φως των παρατηρήσεων του Κυρίου και λαμβανομένης υπόψη της συσσωρευμένης διαφώτισης των διαδοχικών αιώνων.

^{(2055.5) 193:4.2} Καθώς κοιτάζουμε πίσω σ’ αυτή την τραγωδία, καταλαβαίνουμε ότι ο Ιούδας έσφαλε, πρώτιστα επειδή ήταν αξιοπρόσεκτα μια απομονωμένη προσωπικότητα, μια προσωπικότητα κλειστή και μακριά από συνηθισμένες κοινωνικές επαφές. Αρνιόταν επίμονα να εμπιστεύεται ή να αισθάνεται άπλετη αδελφικότητα με τους συντρόφους του αποστόλους. Αλλά το να είναι μοναχικός τύπος προσωπικότητας, αυτό από μόνο του, δεν θα προξενούσε τόση βλάβη στον Ιούδα, αν δεν αποτύγχανε επίσης να αυξήσει την αγάπη και να μεγαλώσει την πνευματική χάρη. Και ύστερα, για να κάνει ένα κακό χειρότερο, έβρισκε καταφύγιο στην κακεντρέχεια και υπέθαλπε τόσους ψυχολογικούς εχθρούς, όπως εκδίκηση και τη γενικευμένη επιθυμία να «ανταποδώσει τα ίσα» σε κάποιον για όλες τις απογοητεύσεις του.

^{(2056.1) 193:4.3} Αυτός ο ατυχής συνδυασμός, των ατομικών ιδιορρυθμιών και των νοητικών ροπών, συνωμότησε για να καταστρέψει έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο που απέτυχε να χαλιναγωγήσει αυτά τα κακά με την αγάπη, την πίστη και την εμπιστοσύνη. Το ότι ο Ιούδας δεν χρειαζόταν να έχει σφάλλει, αποδεικνύεται καλά από τις περιπτώσεις του Θωμά και του Ναθαναήλ, που και οι δυο είχαν την κατάρα της ίδιας μορφής καχυποψία και υπερανάπτυξη της ατομιστικής ροπής. Ακόμα ο Ανδρέας και ο Ματθαίος είχαν μεγάλη κλίση προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά όλοι αυτοί οι άνδρες αύξαιναν την αγάπη τους προς τον Ιησού και τους συντρόφους τους αποστόλους περισσότερο και όχι λιγότερο, καθώς περνούσε ο καιρός. Μεγάλωναν στη χάρη και στη γνώση της αλήθειας. Εμπιστευόντουσαν όλο και περισσότερο τους αδελφούς τους και αργά ανάπτυξαν την ικανότητα να βασίζονται στους συντρόφους τους. Ο Ιούδας αρνιόταν με επιμονή να βασιστεί στ’ αδέλφια του. Όταν η συσσώρευση των συναισθηματικών του συγκρούσεων τον ωθούσε να ψάξει για ανακούφιση εκφράζοντας τα συναισθήματά του, ζητούσε σταθερά τη συμβουλή και λάμβανε την απερίσκεπτη παρηγοριά των μη πνευματικών συγγενών του ή εκείνων των τυχαίων γνωστών που είτε ήσαν αδιάφοροι, είτε πραγματικά εχθρικοί, για την ευημερία και ανάπτυξη των πνευματικών αληθειών της ουράνιας βασιλείας, της οποίας ήταν ένας από τους δώδεκα αφιερωμένους πρεσβευτές στη γη.

^{(2056.2) 193:4.4} Ο Ιούδας συνάντησε την ήττα στις μάχες των γήινων αγώνων του εξαιτίας των ακόλουθων παραγόντων προσωπικών τάσεων και αδυναμίας χαρακτήρα:

^{(2056.3) 193:4.5} 1. Ήταν μοναχικός τύπος ανθρώπινης ύπαρξης. Ήταν υπερβολικά ατομικιστής και προτίμησε να μεγαλώνει σαν ένα επιβεβαιωμένο «κλειστό» και ακοινώνητο είδος ατόμου.

^{(2056.4) 193:4.6} 2. Σαν παιδί, η ζωή του ήταν πολύ εύκολη γι αυτόν. Δυσανασχετούσε άσχημα όταν κατέπνιγε φιλοδοξίες. Πάντα προσδοκούσε να κερδίζει. Ήταν πολύ κακός σαν χαμένος.

^{(2056.5) 193:4.7} 3. Δεν απέκτησε ποτέ μια φιλοσοφική τεχνική για να αντιμετωπίζει την απογοήτευση. Αντί να αποδέχεται τις απογοητεύσεις σαν κανονικό και συνηθισμένο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης, σταθερά κατέφευγε στην πρακτική να ρίχνει το φταίξιμο σε κάποιον συγκεκριμένο, ή στους συντρόφους του σαν σύνολο, για όλες τις προσωπικές δυσκολίες και απογοητεύσεις.

^{(2056.6) 193:4.8} 4. Γαντζωνόταν από κακεντρέχεια, πάντα φιλοξενούσε την ιδέα της εκδίκησης.

^{(2056.7) 193:4.9} 5. Δεν του άρεσε να αντιμετωπίζει ειλικρινά τα γεγονότα. Ήταν ανέντιμος στη στάση του προς τις καταστάσεις της ζωής.

^{(2056.8) 193:4.10} 6. Αντιπαθούσε να συζητάει τα προσωπικά του προβλήματα με τους άμεσους συνεργάτες του, αρνιόταν να μιλάει για τις δυσκολίες του με τους αληθινούς φίλους του και εκείνους που πραγματικά αγαπούσε. Όλα τα χρόνια της συνεργασίας τους δεν πήγε ποτέ στον Κύριο με ένα καθαρά προσωπικό πρόβλημα.

^{(2056.9) 193:4.11} 7. Δεν έμαθε ποτέ ότι η αληθινή ανταμοιβή για μια ευγενική ζωή είναι, τελικά, τα πνευματικά βραβεία, τα οποία δεν απονέμονται πάντα στη διάρκεια αυτής της μοναδικής σύντομης ζωής στη σάρκα.

^{(2056.10) 193:4.12} Σαν αποτέλεσμα της επίμονης απομόνωσης της προσωπικότητάς του, οι δυστυχίες του πολλαπλασιάστηκαν, οι θλίψεις του αυξήθηκαν, οι ανησυχίες του μεγάλωσαν και η απελπισία του βάθυνε σχεδόν πέρα από κάθε αντοχή.

^{(2057.1) 193:4.13} Ενώ ο εγωκεντρικός και υπερατομικιστής απόστολος είχε πολλά ψυχικά, συναισθηματικά και πνευματικά βάσανα, οι κύριες δυσκολίες του ήταν: Στην προσωπικότητα, ήταν απομονωμένος. Στο μυαλό, ήταν καχύποπτος και εκδικητικός. Στο χαρακτήρα, ήταν δύστροπος και μνησίκακος. Συναισθηματικά, δεν έδινε αγάπη και δεν συγχωρούσε. Κοινωνικά, δεν έδειχνε εμπιστοσύνη και ήταν επιφυλακτικός. Πνευματικά, έγινε αλαζών και εγωιστικά φιλόδοξος. Στη ζωή, αγνοούσε εκείνους που τον αγαπούσαν και στο θάνατο, ήταν άφιλος.

^{(2057.2) 193:4.14} Αυτοί, λοιπόν, είναι οι παράγοντες του μυαλού και οι επιδράσεις του κακού οι οποίοι, όλοι μαζί, εξηγούν γιατί ένας καλοπροαίρετος και κατά τ’ άλλα ειλικρινής κάποτε, πιστός του Ιησού, μετά από αρκετά χρόνια πολύ στενής συνεργασίας με τη μεταβλητή προσωπικότητά του, εγκατέλειψε τους συντρόφους του, αποκήρυξε μια ιερή υπόθεση, απαρνήθηκε το ιερό κάλεσμά του και πρόδωσε το θεϊκό Κύριό του.

^{(2057.3) 193:5.1} Ήταν σχεδόν επτάμισι το πρωί της Πέμπτης, 18 Μαΐου, όταν ο Ιησούς έφτασε στη δυτική πλευρά του Όρους των Ελαιών μαζί με τους έντεκα αμίλητους και κάπως ζαλισμένους αποστόλους του. Από αυτό το μέρος, στα δυο τρίτα της απόστασης μέχρι το βουνό πάνω, μπορούσαν να κοιτάζουν γύρω την Ιερουσαλήμ και προς τα κάτω τη Γεθσημανή. Ο Ιησούς ετοιμάστηκε να πει τον τελευταίο χαιρετισμό του στους αποστόλους πριν αναχωρήσει από την Ουράντια. Καθώς στεκόταν εκεί μπροστά τους, χωρίς να τους έχει δώσει καμία εντολή, γονάτισαν γύρω του σε κύκλο, και ο Κύριος είπε:

^{(2057.4) 193:5.2} «Σας παρακαλώ να παραμείνετε στην Ιερουσαλήμ μέχρις ότου προικιστείτε με δύναμη από ψηλά. Είμαι έτοιμος να σας αφήσω. Είμαι έτοιμος να ανεβώ στον Πατέρα μου, και σύντομα, πολύ σύντομα, θα στείλουμε στον κόσμο αυτό της διαμονής μου, το Πνεύμα της Αληθείας, και όταν έρθει πάνω σας, θα αρχίσετε τη νέα διακήρυξη του ευαγγελίου της βασιλείας, πρώτα στην Ιερουσαλήμ και μετά στα πιο απομακρυσμένα μέρη του κόσμου. Αγαπάτε τους ανθρώπους με την αγάπη που σας αγάπησα και υπηρετείτε τους θνητούς συνανθρώπους σας όπως σας υπηρέτησα εγώ. Με τους καρπούς του πνεύματος των ζωών σας παρακινείστε ψυχές να πιστέψουν στην αλήθεια ότι ο άνθρωπος είναι παιδί του Θεού και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια. Θυμηθείτε όλα όσα σας δίδαξα και τη ζωή που έζησα ανάμεσά σας. Η αγάπη μου σας επισκιάζει, το πνεύμα μου θα κατοικήσει μέσα σας και η ειρήνη μου θα μείνει σε σας. Σας χαιρετώ».

^{(2057.5) 193:5.3} Όταν ο μοροντιανός Κύριος μίλησε έτσι, χάθηκε από τα μάτια τους. Αυτή η επονομαζόμενη ανάληψη του Ιησού δεν ήταν κατ’ ουδένα τρόπο διαφορετική από τις άλλες του εξαφανίσεις από τη θνητή όραση κατά τη διάρκεια των σαράντα ημερών της μοροντιανής του σταδιοδρομίας στην Ουράντια.

^{(2057.6) 193:5.4} Ο Κύριος πήγε στην Εντέντια μέσω της Τζερουζέμ, όπου οι Ύψιστοι, υπό την εποπτεία του Γιου του Παραδείσου, ελευθέρωσαν τον Ιησού της Ναζαρέτ από τη μοροντιανή κατάσταση και, δια μέσου των πνευματικών διαύλων της ανάληψης, επέστρεψε στην ιδιότητα της συγγένειας του Παραδείσου και της ύψιστης κυριαρχίας στο Σάλβινγκτον.

^{(2057.7) 193:5.5} Ήταν γύρω στις οκτώ παρά τέταρτο το πρωί όταν ο μοροντιανός Ιησούς εξαφανίστηκε από την παρατήρηση των έντεκα αποστόλων για να αρχίσει την άνοδο στο δεξί χέρι του Πατέρα του, για να λάβει επίσημη επιβεβαίωση της ολοκληρωμένης κυριαρχίας του στο σύμπαν του Νέβαδον.

^{(2057.8) 193:6.1} Ενεργώντας κατά διαταγή του Πέτρου, ο Ιωάννης Μάρκος και άλλοι αναχώρησαν για να καλέσουν τους ηγετικούς μαθητές στο σπίτι της Μαρίας Μάρκου. Κατά τις δέκα και μισή, εκατόν είκοσι από τους σημαντικότερους μαθητές του Ιησού που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ συναθροίστηκαν για να ακούσουν την αναφορά τού αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Κυρίου και να μάθουν για την ανάληψή του. Ανάμεσα σε αυτή τη συντροφιά βρισκόταν η Μαρία η μητέρα του Ιησού. Είχε επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ με τον Ιωάννη Ζεβεδαίο, όταν οι απόστολοι επέστρεψαν από την πρόσφατη παραμονή τους στη Γαλιλαία. Αμέσως μετά την Πεντηκοστή γύρισε στο σπίτι της Σαλώμης στη Βηθσαϊδά. Ο Ιάκωβος ο αδελφός του Ιησού ήταν κι αυτός παρών στο συμβούλιο αυτό, την πρώτη σύσκεψη των μαθητών του Κυρίου, που συνεκλήθη μετά την ολοκλήρωση της πλανητικής του σταδιοδρομίας του.

^{(2058.1) 193:6.2} Ο Σίμων Πέτρος ανέλαβε ο ίδιος να μιλήσει στους συντρόφους του αποστόλους και έκανε μια συγκλονιστική αναφορά της τελευταίας συνάντησης των έντεκα με τον Κύριό τους, και με συγκινητικότατο τρόπο απέδωσε τον τελευταίο χαιρετισμό του Κυρίου και την εξαφάνιση με την ανάληψή του. Ήταν ένα συμβούλιο που όμοιό του δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στον κόσμο. Αυτό το μέρος της σύσκεψης κράτησε λιγότερο από μια ώρα. Ο Πέτρος τότε εξήγησε ότι είχαν αποφασίσει να διαλέξουν ένα διάδοχο του Ιούδα του Ισκαριώτη, και θα δινόταν στους αποστόλους ένα διάλειμμα για να μπορέσουν να αποφασίσουν μεταξύ των δυο ανθρώπων που προτάθηκαν γι αυτή τη θέση, το Ματθία και τον Ιούστο.

^{(2058.2) 193:6.3} Οι έντεκα μαθητές ύστερα κατέβηκαν κάτω, όπου συμφώνησαν να ρίξουν κλήρο για να οριστεί ποιος από αυτούς τους άνδρες θα γινόταν απόστολος για να καλύψει τη θέση του Ιούδα. Ο κλήρος έπεσε στο Ματθία, και αυτός ανακοινώθηκε ότι ήταν ο νέος απόστολος. Αυτός οδηγήθηκε δεόντως στο γραφείο του και μετά διορίστηκε ταμίας. Αλλά ο Ματθίας έλαβε λίγο μέρος στις επακόλουθες δραστηριότητες των αποστόλων.

^{(2058.3) 193:6.4} Αμέσως μετά την Πεντηκοστή οι δίδυμοι επέστρεψαν στα σπίτια τους στη Γαλιλαία. Ο Σίμων ο Ζηλωτής είχε αποσυρθεί αρκετό χρόνο πριν αναχωρήσει για την κήρυξη του ευαγγελίου. Ο Θωμάς βασανίστηκε λιγότερο διάστημα και μετά επανέλαβε τη διδασκαλία του. Ο Ναθαναήλ ήρθε σε μεγάλη αντιπαράθεση με τον Πέτρο, που αφορούσε το κήρυγμα γύρω από τον Ιησού αντί για το κήρυγμα του προτέρου ευαγγελίου της βασιλείας. Αυτή η κόντρα έγινε τόσο έντονη μέχρι τα μέσα του επόμενου μήνα που ο Ναθαναήλ αποχώρησε, πηγαίνοντας στη Φιλαδέλφεια για να επισκεφθεί τον Άμπνερ και το Λάζαρο. Και αφού παρέμεινε εκεί περισσότερο από ένα χρόνο, συνέχισε πηγαίνοντας στις χώρες πέρα από τη Μεσοποταμία κηρύττοντας το ευαγγέλιο όπως το είχε εννοήσει αυτός.

^{(2058.4) 193:6.5} Με αυτό, έμειναν έξι από τους αρχικούς δώδεκα αποστόλους για να γίνουν οι πρωταγωνιστές στη σκηνή της πρώτης διακήρυξης του ευαγγελίου στην Ιερουσαλήμ: ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης, ο Φίλιππος και ο Ματθαίος.

^{(2058.5) 193:6.6} Γύρω στο μεσημέρι οι απόστολοι επέστρεψαν στους αδελφούς τους στο υπερώο και ανήγγειλαν ότι ο Ματθίας είχε εκλεγεί σαν νέος απόστολος. Και τότε ο Πέτρος κάλεσε όλους τους πιστούς να εντρυφήσουν στην προσευχή, την προσευχή που θα τους προετοίμαζε να λάβουν το δώρο του πνεύματος το οποίο ο Κύριος είχε υποσχεθεί να στείλει.