ΕΓΓΡΑΦΟ 116, Ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ

^{(1268.1) 116:0.1} Αν ο άνθρωπος αναγνώριζε ότι οι Δημιουργοί του – οι άμεσοι προϊστάμενοί του – αν και θεϊκά όντα ήταν επίσης πεπερασμένα, και ότι ο Θεός του χρόνου και του χώρου ήταν μια εξελισσόμενη και μη απόλυτη Θεότητα, τότε οι ασυνέπειες των εγκόσμιων ανισοτήτων θα έπαυαν να είναι βαθιά θρησκευτικά παράδοξα. Δεν θα ξεφτιλιζόταν πλέον η θρησκευτική πίστη από την προώθηση της κοινωνικής αυταρέσκειας των τυχερών, ενώ θα ήταν χρήσιμη μόνο για να ενθαρρύνει τη στωική υποταγή των άτυχων θυμάτων της κοινωνικής απόρριψης.

^{(1268.2) 116:0.2} Όταν θωρεί κανείς τις εξαιρετικά τέλειες σφαίρες της Χαβόνα, είναι και δίκαιο και λογικό να πιστεύει ότι φτιάχτηκαν από έναν τέλειο, απεριόριστο και απόλυτο Δημιουργό. Αλλά εκείνη η ίδια αιτία και λογική θα ανάγκαζε κάθε ειλικρινές ον, όταν θα έβλεπε την αναταραχή, τις ατέλειες και τις αδικίες της Ουράντια, να συμπεράνει ότι ο κόσμος σας έγινε και διοικείται από Δημιουργούς που ήταν λιγότερο απόλυτοι, περιορισμένοι και κάθε άλλο παρά τέλειοι.

^{(1268.3) 116:0.3} Η εμπειρική ανάπτυξη συνεπάγεται συνεταιρισμό δημιουργήματος-Δημιουργού – Θεό και άνθρωπο σε συνεργασία. Η ανάπτυξη είναι το γνώρισμα της εμπειρικής Θεότητας. Η Χαβόνα δεν αναπτύσσεται, η Χαβόνα υπάρχει και πάντα υπήρχε, είναι υπαρκτή όπως οι αιώνιοι Θεοί που είναι η πηγή της. Η ανάπτυξη όμως χαρακτηρίζει το μεγάλο σύμπαν.

^{(1268.4) 116:0.4} Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος είναι μια ζωντανή και εξελισσόμενη Θεότητα δύναμης και προσωπικότητας. Το παρόν κράτος του, το μεγάλο σύμπαν, είναι επίσης μια εξελισσόμενη επικράτεια δύναμης και προσωπικότητας. Πεπρωμένο του είναι η τελειότητα αλλά η παρούσα εμπειρία του περικλείει τα στοιχεία της ανάπτυξης και της ημιτελούς κατάστασης.

^{(1268.5) 116:0.5} Το Υπέρτατο Ον λειτουργεί πρωταρχικά στο κεντρικό σύμπαν σαν πνευματική προσωπικότητα και δευτερευόντως στο μεγάλο σύμπαν σαν Θεός Παντοδύναμος, μια προσωπικότητα δύναμης. Η τριτογενής λειτουργία του Υπέρτατου στο κυρίαρχο σύμπαν είναι τώρα λανθάνουσα, και υφίσταται μόνο σαν άγνωστος δυνητικός νους. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα αποκαλύψει αυτή η τρίτη επέκταση του Υπέρτατου Όντος. Μερικοί πιστεύουν ότι όταν τα υπερσύμπαντα κατασταλάξουν σε φως και ζωή, ο Υπέρτατος θα αρχίσει να λειτουργεί από την Ουβέρσα σαν ο παντοδύναμος και εμπειρικός κυρίαρχος του μεγάλου σύμπαντος ενώ θα επεκτείνεται σε δύναμη όπως και η παντοδυναμία των εξωτερικών συμπάντων. Άλλοι υποθέτουν ότι το τρίτο στάδιο του Υπέρτατου θα περιλάβει το τρίτο επίπεδο εκδήλωσης της Θεότητας. Αλλά κανένας μας δεν γνωρίζει στ’ αλήθεια.

^{(1268.6) 116:1.1} Η εμπειρία κάθε εξελισσόμενης προσωπικότητας ενός δημιουργήματος, είναι μια φάση από την εμπειρία του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Η νοητική υποταγή κάθε φυσικού τμήματος των υπερσυμπάντων είναι μέρος από τον αναπτυσσόμενο έλεγχο του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Η δημιουργική σύνθεση δύναμης και προσωπικότητας είναι μέρος από την δημιουργική ώθηση του Υπέρτατου Νου και είναι η ίδια η ουσία της εξελισσόμενης ανάπτυξης της ενότητας του Υπέρτατου Όντος.

^{(1269.1) 116:1.2} Η ενότητα των χαρακτηριστικών της δύναμης και της προσωπικότητας του Υπέρτατου είναι η λειτουργία του Υπέρτατου Νου, και η ολοκληρωμένη εξέλιξη του Παντοδύναμου Υπέρτατου θα έχει σαν αποτέλεσμα μία ενοποιημένη και προσωπική Θεότητα – όχι ένα χαλαρά συντονισμένο σύνδεσμο θεϊκών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων. Με την ευρύτερη προοπτική, να μην υπάρχει Παντοδύναμος χώρια από τον Υπέρτατο, ούτε Υπέρτατος χώρια από τον Παντοδύναμο.

^{(1269.2) 116:1.3} Σε όλες τις εξελικτικές εποχές η φυσική εν δυνάμει ισχύς του Υπέρτατου περιβάλλεται από τους Επτά Διευθυντές Υπέρτατης Δύναμης, και ο εν δυνάμει νους αναπαύεται στα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα. Ο Άπειρος Νους είναι η λειτουργία του Άπειρου Πνεύματος, ο κοσμικός νους, η φροντίδα των Επτά Κυρίαρχων Πνευμάτων, ο Υπέρτατος Νους είναι στη διαδικασία της ανάπλασης για το συντονισμό του μεγάλου σύμπαντος και σε λειτουργική συνεργασία με την αποκάλυψη και επίτευξη του Θεού του Επτάπτυχου.

^{(1269.3) 116:1.4} Ο νους στο χωρόχρονο, ο κοσμικός νους, λειτουργεί διαφορετικά στα επτά υπερσύμπαντα, αλλά είναι συντονισμένος, από κάποιες άγνωστες συσχετιζόμενες τεχνικές, με το Υπέρτατο Ον. Ο υπέρ-έλεγχος του μεγάλου σύμπαντος από τον Παντοδύναμο δεν είναι αποκλειστικά φυσικός και πνευματικός. Στα επτά υπερσύμπαντα είναι πρωταρχικά υλικός και πνευματικός, αλλά υπάρχουν επίσης σημερινά φαινόμενα του Υπέρτατου που είναι νοητικά και πνευματικά.

^{(1269.4) 116:1.5} Πραγματικά γνωρίζουμε λιγότερα για το νου του Υπέρτατου παρά για κάθε άλλη όψη αυτής της εξελισσόμενης Θεότητας. Είναι αναμφισβήτητα ενεργός απ’ άκρη σ’ άκρη στο μεγάλο σύμπαν και πιστεύεται ότι έχει δυνητικό πεπρωμένο στη λειτουργία του κυρίαρχου σύμπαντος που έχει απέραντη έκταση. Αυτό όμως πραγματικά το γνωρίζουμε: Εκεί όπου η φυσική μπορεί να επιτύχει την πλήρη ανάπτυξη, και εκεί όπου το πνεύμα μπορεί να κατορθώσει την τελειότητα της ανάπτυξης, ο νους δεν σταματά ποτέ να προοδεύει – αυτή είναι η εμπειρική τεχνική της προόδου χωρίς τέλος. Ο Υπέρτατος είναι μια εμπειρική Θεότητα και επομένως ποτέ δεν κατορθώνει να ολοκληρώσει την επιτυχία του νου.

^{(1269.5) 116:2.1} Η εμφάνιση της δυναμικής συμπαντικής παρουσίας του Παντοδύναμου είναι ακόλουθη, σε υποδεέστερο βαθμό, της εμφάνισης, σε επίπεδο κοσμικής δράσης, των υψηλών δημιουργών και των ελεγκτών των εξελικτικών υπερσυμπάντων.

^{(1269.6) 116:2.2} Ο Θεός ο Υπέρτατος αποκομίζει τα γνωρίσματα του πνεύματος και της προσωπικότητάς του από την Τριάδα του Παραδείσου, αλλά η δύναμή του αναπλάθεται μέσα από τις πράξεις των Δημιουργών Υιών, των Αρχαίων των Ημερών και των Κυρίαρχων Πνευμάτων, των οποίων οι συλλογικές ενέργειες είναι η πηγή της αναπτυσσόμενης δύναμής του σαν παντοδύναμου κυρίαρχου προς τα επτά και εντός των επτά υπερσυμπαντων.

^{(1269.7) 116:2.3} Η απροσδιόριστη Παραδείσια Θεότητα δεν είναι κατανοητή στις εξελισσόμενες δημιουργίες του χρόνου και του χώρου. Η αιωνιότητα και η απεραντοσύνη συνδυάζουν ένα επίπεδο θεϊκής πραγματικότητας το οποίο δεν μπορούν να κατανοήσουν τα δημιουργήματα του χρόνου και του χώρου. Η απεραντοσύνη της θεότητας και το απόλυτο της κυριαρχίας της είναι έμφυτα στην Τριάδα του Παραδείσου, και η Τριάδα είναι μια πραγματικότητα που βρίσκεται κάπου πέρα από την κατανόηση του θνητού ανθρώπου. Οι υπάρξεις του χρόνου και του χώρου πρέπει να έχουν προελεύσεις, συγγένειες και πεπρωμένα για να αντιληφθούν τις συμπαντικές σχέσεις και για να καταλάβουν τη σημασία των αξιών της θεότητας. Συνεπώς η Θεότητα του Παραδείσου λεπταίνει και μετριάζει διαφορετικά τις επιπλέον Παραδείσιες προσωποποιήσεις της θεότητας, και φέρνει έτσι σε ύπαρξη τους Υπέρτατους Δημιουργούς και τους συνεργάτες τους, οι οποίοι μεταφέρουν το φως της ζωής όλο και πιο μακριά από την πηγή του στον Παράδεισο, μέχρι να βρει τις πιο απομακρυσμένες και όμορφες εκφράσεις του στις γήινες ζωές των Υιών της ενσωμάτωσης, πάνω στους εξελικτικούς κόσμους.

^{(1270.1) 116:2.4} Και αυτή είναι η προέλευση του Θεού του Επτάπτυχου, του οποίου τα διαδοχικά επίπεδα συναντά ο θνητός άνθρωπος με την ακόλουθη σειρά:

^{(1270.2) 116:2.5} 1. Οι Δημιουργοί Υιοί (και τα Δημιουργικά Πνεύματα).

^{(1270.3) 116:2.6} 2. Οι Αρχαίοι των Ημερών.

^{(1270.4) 116:2.7} 3. Τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα.

^{(1270.5) 116:2.8} 4. Το Υπέρτατο Ον.

^{(1270.6) 116:2.9} 5. Ο Συνενωμένος Δράστης.

^{(1270.7) 116:2.10} 6. Ο Αιώνιος Υιός.

^{(1270.8) 116:2.11} 7. Ο Συμπαντικός Πατέρας.

^{(1270.9) 116:2.12} Τα τρία πρώτα επίπεδα είναι οι Υπέρτατοι Δημιουργοί, τα τρία τελευταία επίπεδα είναι οι Θεότητες του Παραδείσου. Το Υπέρτατο Ον πάντα παρεμβαίνει σαν η εμπειρική πνευματική προσωποποίηση της Τριάδας του Παραδείσου και σαν η εμπειρική εστίαση της παντοδύναμης εξελικτικής δύναμης των δημιουργικών παιδιών των Θεοτήτων του Παραδείσου. Το Υπέρτατο Ον είναι η μέγιστη αποκάλυψη της Θεότητας για τα επτά υπερσύμπαντα και για την παρούσα συμπαντική εποχή.

^{(1270.10) 116:2.13} Δια της τεχνικής της θνητής λογικής μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η εμπειρική επανένωση των συλλογικών ενεργειών των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου είναι ισοδύναμη με το επίπεδο της Θεότητας του Παραδείσου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Η Θεότητα του Παραδείσου είναι υπαρξιακή Θεότητα. Οι Υπέρτατοι Δημιουργοί, μέσα στη θεϊκή ενότητα δύναμης και προσωπικότητάς τους, είναι ουσιώδεις και εκφραστές μιας νέας δυνητικής ισχύος της εμπειρικής Θεότητας. Και αυτή η δυνητική ισχύς εμπειρικής προέλευσης βρίσκει αναπόφευκτη και αναπότρεπτη την ένωση με την εμπειρική Θεότητα Τριαδικής προέλευσης – το Υπέρτατο Ον.

^{(1270.11) 116:2.14} Ο Θεός ο Υπέρτατος δεν είναι η Τριάδα του Παραδείσου, ούτε είναι κάποιος άλλος ή όλοι εκείνοι οι υπερσυμπαντικοί Δημιουργοί των οποίων οι λειτουργικές πράξεις συνθέτουν στην πράξη την εξελισσόμενη παντοδυναμία του. Ο Θεός ο Υπέρτατος, ενώ κατάγεται από την Τριάδα, εκδηλώνεται στα εξελικτικά δημιουργήματα σαν μια προσωπικότητα δύναμης μόνο μέσα από τις συντονισμένες λειτουργίες των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου. Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος πραγματώνεται μέσα στο χρόνο και το χώρο μέσα από τις πράξεις των Υπέρτατων Δημιουργικών Προσωπικοτήτων, όπως μέσα στην αιωνιότητα ο Συνενωμένος Δράστης έγινε αστραπιαία ύπαρξη από το θέλημα του Συμπαντικού Πατέρα και του Αιώνιου Υιού. Αυτές οι υπάρξεις των τριών πρώτων επιπέδων του Θεού του Επτάπτυχου είναι η ίδια η φύση και η πηγή της δύναμης του Παντοδύναμου Υπέρτατου, συνεπώς συνοδεύουν πάντα και στηρίζουν τις διοικητικές πράξεις του.

^{(1270.12) 116:3.1} Οι Θεότητες του Παραδείσου όχι μόνο ενεργούν άμεσα στα κυκλώματα της βαρύτητάς τους μέσα σε ολόκληρο το μεγάλο σύμπαν, αλλά λειτουργούν επίσης μέσα από τους ποικίλους αντιπροσώπους τους και τις άλλες εκδηλώσεις τους, όπως:

^{(1270.13) 116:3.2} 1. Οι επικεντρώσεις του νου της Τρίτης Πηγής και Κέντρου. Τα πεπερασμένα πεδία ενέργειας και πνεύματος κυριολεκτικά συγκρατούνται από τις παρουσίες του νου του Συνενωμένου Δράστη. Αυτό αληθεύει από το Δημιουργικό Πνεύμα σ’ ένα τοπικό σύμπαν, και δια μέσου των Ανακλαστικών Πνευμάτων ενός υπερσύμπαντος μέχρι τα Κυρίαρχα Πνεύματα στο μεγάλο σύμπαν. Τα κυκλώματα του νου που πηγάζουν από αυτές τις ποικίλες νοητικές εστίες αντιπροσωπεύουν την κοσμική αρένα των επιλογών των δημιουργημάτων. Ο νους είναι η εύκαμπτη πραγματικότητα την οποία μπορούν τόσο εύκολα να διαχειριστούν τα δημιουργήματα και οι Δημιουργοί. Αποτελεί το ζωτικό σύνδεσμο που ενώνει την ύλη και το πνεύμα. Η νοητική ενσωμάτωση της Τρίτης Πηγής και Κέντρου ενοποιεί το πνευματικό πρόσωπο του Θεού του Υπέρτατου με την εμπειρική δύναμη του εξελισσόμενου Παντοδύναμου.

^{(1271.1) 116:3.3} 2. Οι αποκαλύψεις της προσωπικότητας της Δεύτερης Πηγής και Κέντρου. Οι νοητικές παρουσίες του Συνενωμένου Δράστη ενοποιούν το πνεύμα της θεότητας με τη μορφή ενέργειας. Οι ενσαρκώσεις του Αιώνιου Υιού και των Υιών του Παραδείσου ενοποιούν, στην πράξη, συγχωνεύουν τη θεϊκή φύση ενός Δημιουργού με την εξελισσόμενη φύση ενός δημιουργήματος. Ο Υπέρτατος είναι συγχρόνως δημιούργημα και δημιουργός, η δυνατότητα του να είναι τέτοιος, αποκαλύπτεται στις πράξεις ενσωμάτωσης του Αιώνιου Υιού και των συντονισμένων και υποδεέστερων Υιών του. Οι συγγενικές τάξεις ενσωμάτωσης, οι Μιχαήλ και οι Αβονάλ, αυξάνουν στην πράξη τις θεϊκές φύσεις τους με φύσεις δημιουργημάτων καλής πίστης οι οποίες έγιναν δικές τους με το να ζουν την αληθινή ζωή του δημιουργήματος πάνω στους εξελισσόμενους κόσμους. Όταν η θεϊκή φύση γίνει σαν την ανθρώπινη φύση, είναι έμφυτη μέσα στη σχέση αυτή η δυνατότητα ότι και η ανθρώπινη φύση μπορεί να γίνει θεϊκή.

^{(1271.2) 116:3.4} 3. Οι ενσωματωμένες παρουσίες της Πρώτης Πηγής και Κέντρου. Ο νους ενοποιεί τις αιτιάσεις του πνεύματος με ενεργητικές αντιδράσεις. Η λειτουργία της ενσωμάτωσης ενοποιεί τις καθόδους της θεότητας με τις ανόδους του δημιουργήματος. Και τα κομμάτια του Συμπαντικού Πατέρα στην πράξη ενοποιούν τα εξελισσόμενα δημιουργήματα με το Θεό του Παραδείσου. Υπάρχουν πολλές τέτοιες παρουσίες του Πατέρα που κατοικούν μέσα σε πολυάριθμες τάξεις οντοτήτων, και στο θνητό άνθρωπο αυτά τα θεϊκά κομμάτια του Θεού είναι οι Προσαρμοστές Σκέψης. Οι Μυστηριώδεις Μονωτές είναι για τα ανθρώπινα όντα ό,τι είναι η Τριάδα του Παραδείσου για το Υπέρτατο Ον. Οι Προσαρμοστές είναι απόλυτες φύσεις και πάνω σε απόλυτες φύσεις η επιλογή της ελεύθερης βούλησης μπορεί να προκαλέσει την εξέλιξη της θεϊκής πραγματικότητας μιας φύσης που τείνει προς την αιωνιότητα, στην περίπτωση του ανθρώπου τη φύση του τελειωτή, τη Θεϊκή φύση στην περίπτωση του Θεού του Υπέρτατου.

^{(1271.3) 116:3.5} Οι ενσωματώσεις των τάξεων που είναι συγγενικές με τον Παράδεισο σε δημιουργήματα, δίνουν τη δυνατότητα σε αυτούς του θεϊκούς Υιούς να εμπλουτίσουν τις προσωπικότητές τους με την απόκτηση της πραγματικής φύσης των δημιουργημάτων του σύμπαντος, ενώ τέτοιες ενσωματώσεις αποκαλύπτουν σταθερά στα ίδια τα δημιουργήματα το μονοπάτι προς τον Παράδεισο που οδηγεί στην επίτευξη της θεϊκότητας. Οι ενσωματώσεις του Συμπαντικού Πατέρα σαν Προσαρμοστή του δίνουν τη δυνατότητα να τραβήξει τις προσωπικότητες, των δημιουργημάτων με ελεύθερη βούληση, προς αυτόν. Και μέσα σε όλες αυτές τις σχέσεις των πεπερασμένων συμπάντων του Συνενωμένου Δράστη βρίσκεται η πάντοτε-παρούσα πηγή της λειτουργίας του νου, με την αποτελεσματικότητα της οποίας λαμβάνουν χώρα αυτές οι δραστηριότητες.

^{(1271.4) 116:3.6} Με αυτούς και πολλούς άλλους τρόπους συμμετέχουν οι Θεότητες του Παραδείσου στις εξελίξεις του χρόνου καθώς ξετυλίγονται στους περιστρεφόμενους πλανήτες του διαστήματος και καθώς μεσουρανούν μέσα στην εμφάνιση της προσωπικότητας του Υπέρτατου, την αιτία κάθε εξέλιξης.

^{(1271.5) 116:4.1} Η ενότητα του Υπέρτατου Όλου εξαρτάται από την προοδευτική ενοποίηση των πεπερασμένων μερών. Η πραγμάτωση του Υπέρτατου είναι αποτέλεσμα και παράγωγο αυτών των ενοποιήσεων των παραγόντων του Υπέρτατου – των δημιουργών, των δημιουργημάτων, των οντοτήτων και των ενεργειών των συμπάντων.

^{(1272.1) 116:4.2} Κατά τη διάρκεια εκείνων των εποχών, κατά τις οποίες η κυριαρχία του Υπέρτατου υπομένει τη χρονική της ανάπτυξη, η παντοδυναμία του Υπέρτατου εξαρτάται από τις πράξεις θεϊκότητας του Θεού του Επτάπτυχου, ενώ φαίνεται να υπάρχει μια ιδιαίτερα στενή σχέση μεταξύ του Υπέρτατου Όντος και του Συνενωμένου Δράστη μαζί με τις πρωταρχικές προσωπικότητές του, τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα. Το Άπειρο Πνεύμα, όπως και ο Συνενωμένος Δράστης, λειτουργεί κατά πολλούς τρόπους, οι οποίοι εξισορροπούν την ατέλεια της εξελισσόμενης Θεότητας και διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με τον Υπέρτατο. Αυτή τη στενή σχέση τη μοιράζονται σε κανονικά μερίδια όλα τα Κυρίαρχα Πνεύματα αλλά ιδιαίτερα το Έβδομο Κυρίαρχο Πνεύμα, που μιλάει για τον Υπέρτατο. Αυτό το Κυρίαρχο Πνεύμα γνωρίζει – είναι σε προσωπική επαφή με – τον Υπέρτατο.

^{(1272.2) 116:4.3} Στην αρχή, κατά την προβολή του συμπαντικού σχεδίου της δημιουργίας, τα Κυρίαρχα Πνεύματα συμμετείχαν με την προγονική Τριάδα στη συνδημιουργία των σαράντα εννέα Αντανακλαστικών Πνευμάτων και ακολούθως το Υπέρτατο Όν δρούσε δημιουργικά σαν ο κύριος οργανωτής των συνενωμένων ενεργειών της Τριάδας του Παραδείσου και των παιδιών-δημιουργών της Θεότητας του Παραδείσου. Ο Μεγαλοπρεπής εμφανίστηκε και από τότε επικεντρώνει την κοσμική παρουσία του Υπέρτατου Νου, ενώ τα Κυρίαρχα Πνεύματα συνεχίζουν σαν πηγαία κέντρα την ευρύτατα διασκορπισμένη υπηρεσία του κοσμικού νου.

^{(1272.3) 116:4.4} Τα Κυρίαρχα Πνεύματα όμως συνεχίζουν να επιβλέπουν τα Αντανακλαστικά Πνεύματα. Το Έβδομο Κυρίαρχο Πνεύμα βρίσκεται (στη γενική επίβλεψή του από το Όρβοντον του κεντρικού σύμπαντος) σε προσωπική επαφή (έχοντας το γενικό έλεγχο) με τα επτά Αντανακλαστικά Πνεύματα που βρίσκονται στην Ουβέρσα. Στους ελέγχους του και στη διοίκηση μεταξύ και εντός των υπερσυμπάντων βρίσκεται σε αντανακλαστική επαφή με τα Αντανακλαστικά Πνεύματα του ιδίου τύπου που σταθμεύουν στην πρωτεύουσα κάθε υπερσύμπαντος.

^{(1272.4) 116:4.5} Αυτά τα Κυρίαρχα Πνεύματα δεν είναι μόνο οι υποστηρικτές και οι πολλαπλασιαστές της κυριαρχίας του Υπέρτατου αλλά με τη σειρά τους επηρεάζονται από τους δημιουργικούς σκοπούς του Υπέρτατου. Κανονικά, οι συλλογικές δημιουργίες των Κυρίαρχων Πνευμάτων είναι ημι-υλικού βαθμού (διευθυντές δύναμης, κ.λπ), ενώ οι εξατομικευμένες δημιουργίες τους είναι πνευματικού βαθμού (σουπερναφείμ, κ.λπ.). Όταν όμως τα Κυρίαρχα Πνεύματα παράγουν συλλογικά τα Επτά Περιφερειακά Πνεύματα σε απάντηση του θελήματος και της πρόθεσης του Υπέρτατου Όντος, να σημειωθεί ότι το προϊόν αυτής της δημιουργικής πράξης είναι πνευματικό, όχι υλικό ή ημι-υλικό.

^{(1272.5) 116:4.6} Και όπως συμβαίνει με τα Κυρίαρχα Πνεύματα των υπερσυμπάντων, έτσι και με τους τριαδικούς κυβερνήτες αυτών των υπερσυμπάντων – τους Αρχαίους των Ημερών. Αυτές οι προσωποποιήσεις της Τριαδικής δικαιοσύνης-κρίσης μέσα στο χρόνο και στο χώρο είναι οι μοχλοί για την επιστράτευση της παντοδυναμίας του Υπέρτατου, και λειτουργούν σαν τα επτάπτυχα εστιακά σημεία για την εξέλιξη της τριαδικής κυριαρχίας στις περιοχές του χρόνου και του χώρου. Από το πλεονεκτικό τους σημείο μεσοδρομίς, μεταξύ του Παραδείσου και των εξελικτικών κόσμων, αυτοί οι Τριαδικής προέλευσης κυρίαρχοι βλέπουν και τους δυο δρόμους, γνωρίζουν και τους δυο δρόμους, και συντονίζουν και τους δυο δρόμους.

^{(1272.6) 116:4.7} Όμως τα τοπικά σύμπαντα είναι τα πραγματικά εργαστήρια στα οποία εκπονούνται τα πειράματα του νου, οι γαλαξιακές περιπέτειες, οι θεϊκές αποκαλύψεις, και οι πρόοδοι της προσωπικότητας οι οποίες, όταν αθροιστούν κοσμικά, αποτελούν το πραγματικό κατασκεύασμα πάνω στο οποίο ο Υπέρτατος επιτελεί την εξέλιξη της θεότητας μέσα από την εμπειρία.

^{(1272.7) 116:4.8} Στα τοπικά σύμπαντα ακόμα και οι Δημιουργοί εξελίσσονται: Η Παρουσία του Συνενωμένου Δράστη εξελίσσεται από μια ζωντανή επικεντρωμένη δύναμη στην κατάσταση της θεϊκής προσωπικότητας ενός Μητρικού Συμπαντικού Πνεύματος, και ο Δημιουργός Υιός εξελίσσεται από τη φύση της υπαρκτής θεότητας του Παραδείσου στην εμπειρική φύση του υπέρτατου κυρίαρχου. Τα τοπικά σύμπαντα είναι τα σημεία εκκίνησης της αληθινής εξέλιξης, τα παραγωγικά εδάφη των ατελών προσωπικοτήτων καλής πίστης που είναι προικισμένες με επιλογή ελεύθερης βούλησης να γίνουν συνδημιουργοί των εαυτών τους, όπως πρόκειται να γίνουν.

^{(1273.1) 116:4.9} Οι Επιβλητικοί Υιοί στις ενσωματώσεις τους πάνω στους εξελικτικούς κόσμους αποκτούν τελικά φύσεις που εκφράζουν τη θεϊκότητα του Παραδείσου σε εμπειρική ενοποίηση με τις ύψιστες πνευματικές αξίες της υλικής ανθρώπινης φύσης. Και μέσα από αυτές και άλλες ενσωματώσεις οι Δημιουργοί τύπου Μιχαήλ αποκτούν παρόμοια τις φύσεις και τις κοσμικές απόψεις των παιδιών του παρόντος τοπικού σύμπαντός τους. Τέτοιοι Κυρίαρχοι Δημιουργοί Υιοί προσεγγίζουν την ολοκλήρωση της υπο-υπέρτατης εμπειρίας. Και όταν η κυριαρχία του τοπικού τους σύμπαντος διευρύνεται για να περιβάλει τα συνεργαζόμενα Δημιουργικά Πνεύματα, μπορεί να λεχθεί ότι προσεγγίζουν τα όρια της κυριαρχίας εντός του παρόντος δυναμικού του εξελισσόμενου μεγάλου σύμπαντος.

^{(1273.2) 116:4.10} Όταν οι Υιοί που ενσωματώνονται αποκαλύπτουν στον άνθρωπο νέους τρόπους για να βρει το Θεό, δεν δημιουργούν αυτά τα μονοπάτια της θεϊκής επίτευξης, αλλά αντίθετα φωτίζουν τις αιώνιες λεωφόρους της προόδου που οδηγούν μέσα από την παρουσία του Υπέρτατου στο πρόσωπο του Πατέρα του Παραδείσου.

^{(1273.3) 116:4.11} Το τοπικό σύμπαν είναι η αφετηρία για εκείνες τις προσωπικότητες που βρίσκονται πολύ μακριά από το Θεό, και που μπορούν συνεπώς να βιώσουν το μέγιστο βαθμό της πνευματικής ανόδου στο σύμπαν, μπορούν να επιτελέσουν το μέγιστο της εμπειρικής συμμετοχής στη συνδημιουργία του εαυτού τους. Αυτά τα ίδια τοπικά σύμπαντα παρέχουν παρόμοια το μέγιστο δυνατό βάθος εμπειρίας στις καθοδικές προσωπικότητες, που με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουν κάτι που έχει γι αυτές την ίδια σημασία που έχει η άνοδος προς τον Παράδεισο ενός εξελισσόμενου δημιουργήματος.

^{(1273.4) 116:4.12} Ο θνητός άνθρωπος φαίνεται να είναι απαραίτητος για την πλήρη λειτουργία του Θεού του Επτάπτυχου καθώς αυτό το θεϊκό σύνολο μεσουρανεί στην πραγμάτωση του Υπέρτατου. Υπάρχουν πολλές άλλες τάξεις προσωπικοτήτων του σύμπαντος που είναι το ίδιο απαραίτητες για την εξέλιξη της πανίσχυρης δύναμης του Υπέρτατου, αλλά αυτή εδώ η απεικόνιση παρουσιάζεται για την εκπαίδευση των ανθρώπινων όντων, για το λόγο αυτό περιορίζεται κατά μέγα μέρος στους παράγοντες εκείνους που ενεργούν για την εξέλιξη του Θεού του Επτάπτυχου και οι οποίοι συνδέονται με τον θνητό άνθρωπο.

^{(1273.5) 116:5.1} Έχετε διδαχθεί για τη συνάφεια του Θεού του Επτάπτυχου με το Υπέρτατο Όν, και τώρα θα αναγνωρίζετε ότι ο Επτάπτυχος περικλείει τους ελεγκτές καθώς επίσης και τους δημιουργούς του μεγάλου σύμπαντος. Αυτοί οι επτάπτυχοι ελεγκτές του μεγάλου σύμπαντος περικλείουν τα ακόλουθα:

^{(1273.6) 116:5.2} 1. Τους Κυρίαρχους Φυσικούς Ελεγκτές.

^{(1273.7) 116:5.3} 2. Τα Υπέρτατα Κέντρα Δύναμης.

^{(1273.8) 116:5.4} 3. Τους Υπέρτατους Διευθυντές Δύναμης.

^{(1273.9) 116:5.5} 4. Τον Υπέρτατο Παντοδύναμο.

^{(1273.10) 116:5.6} 5. Το Θεό της Δράσης – το Άπειρο Πνεύμα.

^{(1273.11) 116:5.7} 6. Το Νησί του Παραδείσου.

^{(1273.12) 116:5.8} 7. Την Πηγή του Παραδείσου – το Συμπαντικό Πατέρα.

^{(1273.13) 116:5.9} Αυτές οι επτά ομάδες είναι λειτουργικά αξεχώριστες από το Θεό τον Επτάπτυχο και αποτελούν το επίπεδο φυσικού ελέγχου αυτού του συνδέσμου Θεοτήτων.

^{(1273.14) 116:5.10} Η διακλάδωση της ενέργειας και του πνεύματος που συγκρατείται από τη συνδυασμένη παρουσία του Αιώνιου Υιού και του Νησιού του Παραδείσου) συμβολιζόταν με την υπερσυμπαντική έννοια, όταν τα Επτά Κυρίαρχα Πνεύματα ενωμένα ασχολήθηκαν με την πρώτη τους πράξη συλλογικής δημιουργίας. Αυτό το επεισόδιο επιβεβαίωσε την εμφάνιση των Επτά Υπέρτατων Διευθυντών Δύναμης. Μετά από αυτό τα πνευματικά κυκλώματα των Κυρίαρχων Πνευμάτων διαφοροποιήθηκαν από τις φυσικές δραστηριότητες της επίβλεψης των Διευθυντών Δύναμης και αμέσως ο κοσμικός νους εμφανίστηκε σαν ένας καινούργιος παράγοντας που συντόνιζε την ύλη και το πνεύμα.

^{(1274.1) 116:5.11} Ο Παντοδύναμος Υπέρτατος εξελίσσεται σαν γενικός ελεγκτής της φυσικής δύναμης του μεγάλου σύμπαντος. Στην παρούσα συμπαντική εποχή αυτή η δυναμική της φυσικής δύναμης φαίνεται να συγκεντρώνεται στους Επτά Υπέρτατους Διευθυντές Δύναμης, που ενεργούν μέσα από τις πάγιες θέσεις των κέντρων δύναμης και μέσα από τις ευκίνητες παρουσίες των φυσικών ελεγκτών.

^{(1274.2) 116:5.12} Τα σύμπαντα του χρόνου δεν είναι τέλεια. Αυτό είναι το πεπρωμένο τους. Ο αγώνας για την τελειότητα χαρακτηρίζει όχι μόνο τα διανοητικά και πνευματικά επίπεδα αλλά επίσης και το φυσικό επίπεδο της ενέργειας και της μάζας. Η διευθέτηση των επτά υπερσυμπάντων σε φως και ζωή προϋποθέτει την επίτευξη φυσικής σταθερότητας. Εικάζεται ότι η τελική επίτευξη υλικής ισορροπίας θα σημάνει την ολοκληρωμένη εξέλιξη του φυσικού ελέγχου του Παντοδύναμου.

^{(1274.3) 116:5.13} Κατά τις πρώτες εποχές της δημιουργίας του σύμπαντος ακόμα και οι Δημιουργοί του Παραδείσου ενδιαφέρονταν πρωταρχικά για την υλική ισορροπία. Το καλούπι ενός τοπικού σύμπαντος παίρνει σχήμα όχι μόνο σαν αποτέλεσμα των δραστηριοτήτων των κέντρων δύναμης αλλά επίσης εξαιτίας της παρουσίας στο διάστημα του Δημιουργικού Πνεύματος. Και σε όλες αυτές τις πρώιμες εποχές του χτισίματος των τοπικών συμπάντων, ο Δημιουργός Γιος επιδεικνύει ένα λίγο-κατανοητό γνώρισμα υλικού ελέγχου και δεν αφήνει τον πλανήτη-έδρα του μέχρι να εδραιωθεί η καταφανής ισορροπία τού τοπικού συστήματος.

^{(1274.4) 116:5.14} Σε τελική ανάλυση, όλη η ενέργεια ανταποκρίνεται στο νου, και οι φυσικοί ελεγκτές είναι τα παιδιά του Θεού-νου, που είναι ο ενεργοποιητής του προτύπου του Παραδείσου. Η διάνοια των Διευθυντών Δύναμης είναι αφοσιωμένη ακατάπαυστα στην προσπάθεια να παράγει υλικό έλεγχο. Ο αγώνας τους για φυσική επικράτηση πάνω στις σχέσεις της ενέργειας με τις κινήσεις της μάζας δεν σταματά ποτέ μέχρι να πετύχουν την τελική νίκη πάνω στις ενέργειες και τις μάζες οι οποίες αποτελούν τα αέναα πεδία δράσης τους.

^{(1274.5) 116:5.15} Οι προσπάθειες του πνεύματος μέσα στο χωροχρόνο έχουν να κάνουν με την εξέλιξη της επικράτησης του πνεύματος επί της ύλης με τη μεσολάβηση του (προσωπικού) νου. Η φυσική (μη προσωπική) εξέλιξη των συμπάντων έχει να κάνει με το να φέρει την κοσμική ενέργεια σε αρμονία με τα σχέδια ισορροπίας του νου που υπόκειται στο γενικό έλεγχο του πνεύματος. Η συνολική εξέλιξη ολοκλήρου του μεγάλου σύμπαντος είναι ζήτημα της προσωπικής ενοποίησης του νου που ελέγχει την ενέργεια με τη διανόηση που συντονίζεται από το πνεύμα και θα αποκαλυφθεί στην πλήρη εμφάνιση της πανίσχυρης δύναμης του Υπέρτατου.

^{(1274.6) 116:5.16} Η δυσκολία να φτάσει στην κατάσταση δυναμικής ισορροπίας είναι έμφυτη στην πραγματικότητα του αναπτυσσόμενου κόσμου. Τα θεμελιωμένα κυκλώματα της φυσικής δημιουργίας συνεχώς διακινδυνεύουν από την εμφάνιση νέας ενέργειας και νέας μάζας. Ένα αναπτυσσόμενο σύμπαν είναι ένα μη τακτοποιημένο σύμπαν. Για το λόγο αυτό κανένα μέρος ολοκλήρου του σύμπαντος κόσμου δεν μπορεί να βρει πραγματική σταθερότητα έως ότου το πλήρωμα του χρόνου επιβεβαιώσει την υλική ολοκλήρωση των επτά υπερσυμπάντων.

^{(1274.7) 116:5.17} Στα τακτοποιημένα σύμπαντα του φωτός και της ζωής δεν υπάρχουν απροσδόκητα φυσικά γεγονότα μεγάλης σημασίας. Έχει επιτευχθεί σχετικά ολοκληρωτικός έλεγχος πάνω στην υλική δημιουργία. Εν τούτοις τα προβλήματα των σχέσεων των τακτοποιημένων συμπάντων προς τα εξελισσόμενα σύμπαντα συνεχίζουν να προκαλούν την επιδεξιότητα των Συμπαντικών Διευθυντών Δύναμης. Όμως αυτά τα προβλήματα θα εξαφανιστούν σταδιακά με την υποβάθμιση της νέας δημιουργικής δραστηριότητας καθώς το μεγάλο σύμπαν πλησιάζει στο μεσουράνημα της εξελικτικής έκφρασης.

^{(1275.1) 116:6.1} Στα εξελισσόμενα υπερσύμπαντα η ενέργεια-ύλη επικρατεί εκτός από την προσωπικότητα, όπου το πνεύμα με τη μεσολάβηση του νου αγωνίζεται για την κυριαρχία. Ο σκοπός των εξελισσόμενων συμπάντων είναι η καθυπόταξη της ενέργειας-ύλης στο νου, ο συντονισμός του νου με το πνεύμα και όλα αυτά σαν αποτέλεσμα της δημιουργικής και ενοποιητικής παρουσίας της προσωπικότητας. Έτσι, σε συνδυασμό με την προσωπικότητα, τα φυσικά συστήματα υποτάσσονται, τα νοητικά συστήματα συντονίζονται και τα πνευματικά συστήματα κατευθύνουν.

^{(1275.2) 116:6.2} Αυτή η ενότητα της δύναμης και της προσωπικότητας εκφράζεται σε θεϊκά επίπεδα μέσα στον και σαν τον Υπέρτατο. Αλλά η αληθινή εξέλιξη της πνευματικής επικράτησης είναι μια αύξηση που στηρίζεται στις πράξεις ελεύθερης βούλησης των Δημιουργών και των δημιουργημάτων του μεγάλου σύμπαντος.

^{(1275.3) 116:6.3} Στα απεριόριστα (ολοκληρωμένα) επίπεδα η ενέργεια και το πνεύμα είναι ένα. Αλλά από τη στιγμή της αναχώρησης από αυτά τα ολοκληρωμένα επίπεδα, εμφανίζεται η διαφορά και καθώς η ενέργεια και το πνεύμα απομακρύνονται από τον Παράδεισο προς το διάστημα, το χάσμα μεταξύ τους διευρύνεται έως ότου στα τοπικά σύμπαντα αποκλίνουν τελείως. Δεν είναι πια ταυτόσημα, ούτε μοιάζουν, και ο νους πρέπει να παρεμβαίνει για να τα συμπλέκει.

^{(1275.4) 116:6.4} Εκείνη η ενέργεια που μπορεί να κατευθυνθεί από τη δράση των προσωπικοτήτων ελέγχου, αποκαλύπτει την ανταπόκριση της ενέργειας στις λειτουργίες του νου. Εκείνη η μάζα που μπορεί να σταθεροποιηθεί με τη δράση αυτών των ίδιων ελεγκτικών οντοτήτων δεικνύει την ανταπόκριση της μάζας στην παρουσία του νου που δίνει τις εντολές. Και εκείνο το ίδιο το πνεύμα που διαθέτει βουλητική προσωπικότητα και που μπορεί να αγωνιστεί μέσα από το νου για την κυριότητα της ενέργειας-ύλης αποκαλύπτει την εν δυνάμει ενότητα όλης της πεπερασμένης δημιουργίας.

^{(1275.5) 116:6.5} Υπάρχει μια αλληλεξάρτηση όλων των δυνάμεων και των προσωπικοτήτων από τη μια άκρη έως την άλλη σε όλα τα σύμπαντα. Οι Δημιουργοί Υιοί και τα Δημιουργικά Πνεύματα εξαρτώνται από τη λειτουργία συνεργασίας των κέντρων δύναμης και των φυσικών ελεγκτών στην οργάνωση των συμπάντων. Οι Διευθυντές Υπέρτατης Δύναμης είναι ατελείς χωρίς το γενικό έλεγχο των Κυρίαρχων Πνευμάτων. Σε ένα ανθρώπινο ον ο μηχανισμός της φυσικής ζωής ανταποκρίνεται, εν μέρει, στις διαταγές του (προσωπικού) νου. Αυτός ο ίδιος νους, με τη σειρά, μπορεί να κυβερνηθεί από την καθοδήγηση σκόπιμου πνεύματος, και το αποτέλεσμα τέτοιας εξελικτικής ανάπτυξης είναι η δημιουργία ενός νέου παιδιού του Υπέρτατου, μια νέα προσωπική ενοποίηση αρκετών ειδών κοσμικής πραγματικότητας.

^{(1275.6) 116:6.6} Και όπως γίνεται με τα επί μέρους, έτσι συμβαίνει και με το όλον. Το πνευματικό πρόσωπο του Υπέρτατου απαιτεί, η εξελικτική δύναμη του Παντοδύναμου να επιτύχει την ολοκλήρωση της Θεότητας και να επιτελέσει το πεπρωμένο του συνδέσμου της Τριάδας. Η προσπάθεια γίνεται από τις προσωπικότητες του χωροχρόνου, αλλά το μεσουράνημα και η ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας είναι η ενέργεια του Παντοδύναμου Υπέρτατου. Και ενώ η ανάπτυξη του όλου συνοψίζεται από τη συλλογική ανάπτυξη των επί μέρους, συνεπάγεται ότι η εξέλιξη των επί μέρους είναι μια τμηματική αντανάκλαση της σκόπιμης ανάπτυξης του όλου.

^{(1275.7) 116:6.7} Στον Παράδεισο, η μονότα και το πνεύμα είναι ένα – δεν ξεχωρίζουν παρά από το όνομα. Στη Χαβόνα, η ύλη και το πνεύμα, ενώ είναι διαφορετικά με ευδιάκριτο τρόπο, συγχρόνως βρίσκονται σε έμφυτη αρμονία. Στα επτά υπερσύμπαντα, όμως, υπάρχει μεγάλη απόκλιση. Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ της κοσμικής ενέργειας και του θεϊκού πνεύματος. Συνεπώς υπάρχει μια μεγαλύτερη δυναμική για εμπειρίες στη δράση του νου ώστε να εναρμονίσει και να ενοποιήσει τελικά το φυσικό σχέδιο με τους σκοπούς του πνεύματος. Στα σύμπαντα του διαστήματος που εξελίσσονται με το χρόνο υπάρχει μεγαλύτερη θεϊκή εξασθένηση, πιο δύσκολα προβλήματα να λυθούν, και περισσότερες ευκαιρίες να αποκτηθεί εμπειρία με τη λύση τους. Και αυτή όλη η συμπαντική κατάσταση γεννά μια μεγαλύτερη αρένα εξελικτικής ύπαρξης στην οποία η δυνατότητα της κοσμικής εμπειρίας γίνεται διαθέσιμη παρόμοια και στο δημιούργημα και στο Δημιουργό – ακόμα και στην Υπέρτατη Θεότητα.

^{(1276.1) 116:6.8} Η κυριαρχία του πνεύματος, η οποία είναι υπαρκτή στα απόλυτα επίπεδα, γίνεται μια εξελικτική εμπειρία στα πεπερασμένα επίπεδα και στα επτά υπερσύμπαντα. Και αυτή η εμπειρία μοιράζεται σε όλους εξίσου, από τον θνητό άνθρωπο μέχρι το Υπέρτατο Ον. Όλοι αγωνίζονται, προσωπικά αγωνίζονται, για την επίτευξη, όλοι συμμετέχουν, προσωπικά συμμετέχουν στο πεπρωμένο.

^{(1276.2) 116:7.1} Το μεγάλο σύμπαν δεν είναι μόνο υλική δημιουργία φυσικού μεγαλείου, πνευματικής ανωτερότητας και νοητικής σπουδαιότητας, είναι επίσης ένας υπέροχος και ανταποκρινόμενος ζωντανός οργανισμός. Υπάρχει πραγματική ζωή που πάλλεται απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το μηχανισμό της απέραντης δημιουργίας του σφύζοντος από ζωή κόσμου. Η φυσική πραγματικότητα των συμπάντων συμβολίζει την αντιληπτή πραγματικότητα του Παντοδύναμου Υπέρτατου και αυτός ο υλικός και ζων οργανισμός διαπερνάται από τα κυκλώματα νόησης, όπως το ανθρώπινο σώμα διασχίζεται από ένα δίκτυο διαδρομών νευρικών αισθητηρίων. Αυτό το φυσικό σύμπαν διαποτίζεται από ενεργειακές γραμμές οι οποίες δραστηριοποιούν αποτελεσματικά την υλική δημιουργία, όπως το ανθρώπινο σώμα τρέφεται και ενεργοποιείται από την κυκλοφοριακή διανομή των αφομοιώσιμων ενεργειακών προϊόντων της θρέψης. Το απέραντο σύμπαν δεν είναι χωρίς εκείνα τα συντονιστικά κέντρα ενός υπέροχου γενικού ελέγχου που θα μπορούσαν να συγκριθούν με τα εκλεπτυσμένα συστήματα χημικού ελέγχου του ανθρώπινου μηχανισμού. Αν όμως απλά γνωρίζατε κάτι γύρω από την κατασκευή ενός κέντρου δύναμης, εμείς, κατ’ αναλογία, θα μπορούσαμε να σας πούμε πολλά περισσότερα γύρω από το φυσικό σύμπαν.

^{(1276.3) 116:7.2} Όπως οι θνητοί υπολογίζουν πολύ στην ηλιακή ενέργεια για τη διατήρηση της ζωής, έτσι και το μεγάλο σύμπαν βασίζεται στις ανεξάντλητες ενέργειες που πηγάζουν από τον κατώτερο Παράδεισο για να διατηρήσουν τις υλικές δραστηριότητες και τις κοσμικές κινήσεις του διαστήματος.

^{(1276.4) 116:7.3} Ο νους δόθηκε στους θνητούς για να αποκτήσουν με αυτόν συνείδηση της ταυτότητας και της προσωπικότητας, και ο νους – ακόμα και ένας Υπέρτατος Νους – έχει δοθεί στην ολότητα της πεπερασμένης πλάσης δια του οποίου το πνεύμα αυτής της αναδυόμενης προσωπικότητας του σύμπαντος αγωνίζεται πάντοτε για την κυριαρχία της ενέργειας-ύλης.

^{(1276.5) 116:7.4} Ο θνητός άνθρωπος ανταποκρίνεται στην καθοδήγηση του πνεύματος, όπως το μεγάλο σύμπαν ανταποκρίνεται στο ευρύτατα διασκορπισμένο πνευματο-βαρυτικό αγκάλιασμα του Αιώνιου Υιού, της συμπαντικής υπερ-υλικής συνοχής των αιώνιων πνευματικών αξιών όλης της δημιουργίας του πεπερασμένου σύμπαντος μέσα στο χωρόχρονο.

^{(1276.6) 116:7.5} Τα ανθρώπινα όντα είναι ικανά να ταυτιστούν σε αιώνια διάρκεια με την συνολική και ακατάλυτη συμπαντική πραγματικότητα – να συγχωνευτούν με τον εντός τους Προσαρμοστή Σκέψης. Παρόμοια ο Υπέρτατος βασίζεται αιώνια στην απόλυτη σταθερότητα της Αρχικής Θεότητας, της Τριάδας του Παραδείσου.

^{(1276.7) 116:7.6} Η παρόρμηση του ανθρώπου για την τελειότητα του Παραδείσου, η προσπάθειά του για το επίτευγμα του Θεού, δημιουργεί μια γνήσια θεϊκή τάση στο ζωντανό κόσμο η οποία μπορεί να διαλυθεί μόνο με την εξέλιξη μιας αθάνατης ψυχής. Αυτό είναι που συμβαίνει στην εμπειρία ενός μόνου θνητού δημιουργήματος. Όταν όμως όλα τα δημιουργήματα στο μεγάλο σύμπαν αγωνίζονται παρόμοια για το επίτευγμα του Θεού και τη θεϊκή τελειότητα, χτίζεται μια βαθιά κοσμική τάση η οποία μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα στην ανυπέρβλητη σύνθεση μιας πανίσχυρης δύναμης μαζί με το πνευματικό πρόσωπο του εξελισσόμενου Θεού όλων των δημιουργημάτων, το Υπέρτατο Ον.

^{(1277.1) 116:7.7} [Υποστηρίχτηκε από έναν Ισχυρό Αγγελιαφόρο, που διαμένει προσωρινά στην Ουράντια.]