ΕΓΓΡΑΦΟ 84, ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ

^{(931.1) 84:0.1} Η υλική αναγκαιότητα θεμελίωσε το γάμο, η σεξουαλική πείνα τον ομόρφυνε, η θρησκεία του προσέδωσε ιερότητα και τον εξύψωσε, η πολιτεία τον απαίτησε και τον ρύθμισε, ενώ σε μεταγενέστερους χρόνους η αγάπη που αναπτύσσεται αρχίζει να δικαιώνει και να μεγαλύνει το γάμο, ως πρόγονο και δημιουργό του πλέον χρήσιμου και ευγενικού θεσμού του πολιτισμού, της οικογένειας. Και η δημιουργία της οικογένειας πρέπει να είναι το κέντρο και η ουσία κάθε εκπαιδευτικής προσπάθειας.

^{(931.2) 84:0.2} Η συνεύρεση είναι καθαρά πράξη αυτοδιαιώνισης, συνδεδεμένης με ποικίλους βαθμούς αυτοπραγμάτωσης. Ο γάμος, η δημιουργία της οικογένειας, είναι εν πολλοίς θέμα αυτοσυντήρησης και συνεπάγεται την εξέλιξη της κοινωνίας. Η κοινωνία αυτή καθ’ εαυτή αποτελεί την αθροιστική δομή των οικογενειακών μονάδων. Τα άτομα είναι εντελώς προσωρινά, ως πλανητικοί παράγοντες – μόνον οι οικογένειες αποτελούν διαρκείς συνιστώσες στην κοινωνική εξέλιξη. Η οικογένεια είναι ο δίαυλος δια του οποίου το ποτάμι της κουλτούρας και της γνώσης κυλά από τη μία γενιά στην άλλη.

^{(931.3) 84:0.3} Η οικογένεια αποτελεί, βασικά, κοινωνιολογικό θεσμό. Ο γάμος εξελίχθηκε δια της συνεργασίας για την αυτοσυντήρηση και του συνεταιρισμού για την αυτοδιαιώνιση, με το στοιχείο της αυτοπραγμάτωσης να είναι εν πολλοίς συμπτωματικό. Παρά ταύτα, η οικογένεια πραγματικά περικλείει και τις τρεις βασικές λειτουργίες της ανθρώπινης υπόστασης, ενώ η εξάπλωση της ζωής την καθιστά βασικό ανθρώπινο θεσμό και ο έρωτας την ξεχωρίζει από όλες τις άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.

^{(931.4) 84:1.1} Ο γάμος δεν βασίσθηκε στις σεξουαλικές σχέσεις. Αυτές ήσαν δευτερεύουσες. Ο γάμος δεν χρειαζόταν στον πρωτόγονο άνθρωπο, που ικανοποιούσε τις σεξουαλικές του επιθυμίες ελεύθερα, χωρίς να φορτώνεται με τις ευθύνες της συζύγου, των παιδιών και του σπιτιού.

^{(931.5) 84:1.2} Η γυναίκα, εξ αιτίας της φυσικής και συναισθηματικής προσκόλλησής της στα παιδιά της, εξαρτάται από τη συνεργασία με τον άνδρα και τούτο την ωθεί στο προστατευμένο καταφύγιο του γάμου. Ωστόσο, καμία βιολογική παρόρμηση δεν οδηγούσε τον άνδρα στο γάμο – πολύ λιγότερο να τον κρατήσει παντρεμένο. Δεν ήταν η αγάπη που έκανε ελκυστικό το γάμο για τον άνδρα, αλλά η πείνα για τροφή, η οποία αρχικά είλκυσε τον άγριο στη γυναίκα και το πρωτόγονο καταφύγιο, που μοιράζετο με τα παιδιά της.

^{(931.6) 84:1.3} Ο γάμος δεν προεκλήθη καν από τη συνειδητοποίηση των υποχρεώσεων της ερωτικής σχέσης. Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν έβλεπε καμία σχέση μεταξύ της ερωτικής ικανοποίησης και της επακόλουθης γέννησης των παιδιών. Κάποτε όλος ο κόσμος πίστευε ότι μια παρθένα μπορούσε να μείνει έγκυος. Ο άγριος άνθρωπος, από νωρίς, είχε την άποψη ότι τα παιδιά δημιουργούνταν στη χώρα των πνευμάτων. Πίστευαν ότι η εγκυμοσύνη ήταν το αποτέλεσμα της κατάληψης της γυναίκας από κάποιο πνεύμα, από ένα εξελισσόμενο στοιχειό. Πίστευαν, επίσης, ότι η διατροφή και το κακό μάτι ήταν σε θέση να προκαλέσουν εγκυμοσύνη σε μία παρθένα, ή ανύπαντρη γυναίκα, ενώ οι μεταγενέστερες πεποιθήσεις συνέδεαν την απαρχή της ζωής με την αναπνοή και το φως του ήλιου.

^{(932.1) 84:1.4} Πολλοί πρώιμοι λαοί συνέδεαν τα πνεύματα με τη θάλασσα. Για το λόγο αυτό, οι παρθένες ήσαν πολύ περιορισμένες όσον αφορούσε στην επαφή τους με τη θάλασσα. Οι νεαρές γυναίκες φοβούνταν πολύ περισσότερο να πλυθούν στη θάλασσα με τη φουσκονεριά, από όσο να κάνουν έρωτα. Τα παραμορφωμένα, ή πρόωρα μωρά θεωρούνταν μικρά ζώων, που μπήκαν στο σώμα της γυναίκας ως αποτέλεσμα απροσεξίας στο μπάνιο, ή κακής επίδρασης¹ των πνευμάτων. Οι άγριοι, φυσικά, δεν δίσταζαν καθόλου να πνίγουν τα μωρά αυτά μόλις γεννιούνταν.

^{(932.2) 84:1.5} Το πρώτο βήμα προς τη διαφώτιση έγινε με την πεποίθηση ότι οι σεξουαλικές σχέσεις άνοιξαν το δρόμο στο πνεύμα της εγκυμοσύνης να μπει στο σώμα της γυναίκας. Ο άνθρωπος είχε από τότε ανακαλύψει ότι ο πατέρας και η μητέρα συμμετείχαν εξ ίσου ως παράγοντες ζώσας κληρονομιάς, που δημιουργούσαν τη ζωή.

^{(932.3) 84:1.6} Μια πολύ απλής μορφής οικογένεια διασφαλιζόταν από το γεγονός ότι η αναπαραγωγική λειτουργία συνεπάγεται τη σχέση μητέρας-παιδιού. Η μητρική αγάπη είναι ενστικτώδης, δεν ξεκίνησε ως έθιμο, όπως ο γάμος. Σε όλα τα θηλαστικά η μητρική αγάπη είναι το σύμφυτο δώρο των συνοδών διανοητικών πνευμάτων του τοπικού σύμπαντος, ενώ σε δύναμη και αφοσίωση είναι πάντα ευθέως ανάλογη με τη διάρκεια της αδύναμης, νηπιακής ηλικίας του είδους.

^{(932.4) 84:1.7} Η σχέση μητέρας και παιδιού είναι φυσική, δυνατή και ενστικτώδης, μια σχέση που για τους λόγους αυτούς ανάγκαζε τις πρωτόγονες γυναίκες να υποτάσσονται σε πολλές περίεργες συνθήκες και να ανέχονται ανείπωτες δυσκολίες. Αυτή η επιτακτική μητρική αγάπη είναι το αποδυναμωτικό συναίσθημα που ανέκαθεν έβαζε τη γυναίκα σε μια τόσο τρομερά μειονεκτική θέση, σε όλους τους αγώνες της με τον άνδρα. Παρά ταύτα, το μητρικό ένστικτο στο ανθρώπινο είδος δεν είναι αξεπέραστο. Μπορεί να υπερκερασθεί από τη φιλοδοξία, τον εγωισμό και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.

^{(932.5) 84:1.8} Ενώ η σχέση μητέρας-παιδιού δεν σημαίνει ούτε γάμο ούτε οικογένεια, υπήρξε ο πυρήνας από τον οποίο δημιουργήθηκαν και ο γάμος και η οικογένεια. Η μεγάλη πρόοδος στην εξέλιξη της συμβίωσης επήλθε όταν αυτές οι προσωρινές σχέσεις άρχισαν να διαρκούν αρκετά, ώστε να ανατραφούν τα παιδιά που γεννήθηκαν και αυτή ήταν η δημιουργία της οικογένειας.

^{(932.6) 84:1.9} Ανεξαρτήτως του ανταγωνισμού των πρωτόγονων αυτών ζευγαριών και παρά τη χαλαρότητα της σχέσης τους, οι ευκαιρίες για επιβίωση βελτιώθηκαν πάρα πολύ από τις σχέσεις αυτές μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Ένας άνδρας και μία γυναίκα που συνεργάζονται, ακόμη και αν δεν έχουν οικογένεια και παιδιά, είναι άπειρα ανώτεροι από κάθε, σχεδόν, άποψη, από όσο είναι δύο άνδρες μαζί, ή δύο γυναίκες. Το ζευγάρωμα, αυτό, των φύλων αύξησε την επιβίωση και απετέλεσε αυτή καθ’ εαυτή την απαρχή της ανθρώπινης κοινωνίας. Επιπλέον, ο καταμερισμός της εργασίας αναλόγως του φύλου συνέβαλε στην άνεση και αύξησε την απόλαυση.

^{(932.7) 84:2.1} Η περιοδική αιμορραγία της γυναίκας, καθώς επίσης και η περαιτέρω απώλεια αίματος κατά τον τοκετό, κατεδείκνυε το αίμα ως τον δημιουργό του παιδιού (περαιτέρω, δε, και ως έδρα της ψυχής), ενώ δημιούργησε την έννοια των δεσμών αίματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Κατά τους πρώιμους χρόνους, όλοι οι απόγονοι εθεωρείτο ότι κατάγονταν από τη μητέρα και τούτο ήταν το μόνο μέρος της κληρονομικότητας που ήταν απόλυτα βέβαιο.

^{(932.8) 84:2.2} Η πρωτόγονη οικογένεια, αναπτυσσόμενη εκ του ενστικτώδους βιολογικού δεσμού αίματος μητέρας και παιδιού, υπήρξε, αναπόφευκτα, μητριαρχική. Και πάρα πολλές φυλές διατήρησαν τη σύνθεση αυτή. Η μητριαρχική οικογένεια υπήρξε η μοναδική δυνατή μετάβαση από τον ομαδικό γάμο στην ορδή, στην μεταγενέστερη και βελτιωμένη οικογενειακή ζωή της πολυγαμικής και μονογαμικής πατριαρχικής οικογένειας. Η μητριαρχική οικογένεια ήταν φυσική και βιολογική. Η πατριαρχική οικογένεια είναι κοινωνική, οικονομική και πολιτική. Η διατήρηση της μητριαρχίας μεταξύ των Βορειοαμερικανών Ερυθρόδερμων είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι, κατά τα λοιπά προοδευτικοί, Ιροκή δεν έγιναν ποτέ πραγματικό κράτος.

^{(933.1) 84:2.3} Σύμφωνα με τα μητριαρχικά έθιμα, η μητέρα της συζύγου απολάμβανε κυριολεκτικά υπέρτατη εξουσία στην οικογένεια. Ακόμη και τα αδέλφια της συζύγου και τα παιδιά τους είχαν περισσότερο έλεγχο στην οικογένεια από όσο ο σύζυγος. Οι πατέρες έπαιρναν συχνά το όνομα των παιδιών τους.

^{(933.2) 84:2.4} Οι πρωιμότερες φυλές ελάχιστα υπολόγιζαν τον πατέρα, θεωρώντας το παιδί ως αποκλειστικά προερχόμενο από την μητέρα. Πίστευαν ότι τα παιδιά έμοιαζαν στον πατέρα εξ αιτίας της σχέσης με τον πατέρα, ή ότι «σημαδεύονταν» με τον τρόπο αυτό, επειδή η μητέρα τους ήθελε να μοιάζουν με τον πατέρα. Αργότερα, όταν η μητριαρχία έδωσε τη θέση της στην πατριαρχία, το παιδί απεδίδετο καθ’ ολοκληρίαν στον πατέρα, ενώ πολλά από τα ταμπού που ίσχυαν για τις εγκύους επεκτάθηκαν στη συνέχεια και περιέλαβαν και τον σύζυγο. Ο μέλλων πατέρας σταματούσε να εργάζεται όσο πλησίαζε η ώρα του τοκετού και την ώρα της γέννας έπεφτε στο κρεβάτι δίπλα στη γυναίκα του και έμενε εκεί από τρεις έως οκτώ ημέρες. Η σύζυγος μπορούσε να σηκωθεί την επόμενη μέρα και να ασχοληθεί με χειρωνακτική εργασία, αλλά ο σύζυγος παρέμενε στο κρεβάτι για να δεχθεί συγχαρητήρια. Όλα αυτά αποτελούσαν μέρος των πρώιμων εθίμων που αποσκοπούσαν στο να επικυρώσουν τα πατρικά δικαιώματα πάνω στο παιδί.

^{(933.3) 84:2.5} Αρχικά, συνηθιζόταν να πηγαίνει ο άνδρας στην οικογένεια της γυναίκας, σε μεταγενέστερους, ωστόσο, χρόνους, αφού ο άνδρας είχε πληρώσει, ή είχε καταλήξει στην τιμή της νύφης, μπορούσε να πάρει τη γυναίκα και τα παιδιά του στη φυλή του. Η μετάβαση από την μητριαρχική στην πατριαρχική οικογένεια εξηγεί τις κατά τα λοιπά χωρίς νόημα απαγορεύσεις ορισμένων τύπων γάμου μεταξύ εξαδέλφων, ενώ άλλοι τύποι γάμου μεταξύ συγγενών με τον ίδιο βαθμό συγγένειας επιτρέπονταν.

^{(933.4) 84:2.6} Όταν πέρασε η εποχή του κυνηγίου, όταν η βοσκή των ζώων έδωσε στον άνθρωπο τον έλεγχο της κύριας προμήθειας τροφής, η μητριαρχία γρήγορα έφθασε στο τέλος της. Απέτυχε επειδή, απλά, δεν μπορούσε να συναγωνισθεί με επιτυχία τη νεώτερη πατριαρχική οικογένεια. Η δύναμη την οποία κατείχαν οι άρρενες συγγενείς της μητέρας δεν μπορούσε να συναγωνισθεί τη δύναμη που συγκέντρωνε ο σύζυγος-πατέρας. Η μητέρα δεν μπορούσε, ισότιμα, να ασχοληθεί με το συνδυασμένο έργο της ανατροφής των παιδιών, της άσκησης συνεχούς εξουσίας και της αυξημένης δύναμης μέσα στο σπίτι. Η επερχόμενη κλοπή των συζύγων και η μεταγενέστερη αγορά τους επετάχυνε τη λήξη της μητριαρχίας.

^{(933.5) 84:2.7} Η τρομερή αλλαγή από τη μητριαρχία στην πατριαρχία είναι μια από τις πλέον ριζοσπαστικές και απόλυτα εμφανείς αλλαγές που πραγματοποίησε ποτέ η ανθρώπινη φυλή. Η αλλαγή αυτή οδήγησε άμεσα σε μεγαλύτερη κοινωνική έκφραση και αυξημένη οικογενειακή λειτουργικότητα.

^{(933.6) 84:3.1} Μπορεί το ένστικτο της μητρότητας να οδήγησε τη γυναίκα στο γάμο, αλλά ήταν η ανώτερη δύναμη του άνδρα, μαζί με την επίδραση των ηθών που, κυριολεκτικά, την υποχρέωνε να παραμένει στα δεσμά του. Η βουκολική ζωή έτεινε να δημιουργήσει ένα νέο σύστημα ηθών, τον πατριαρχικό τύπο οικογένειας. Και η βάση της οικογενειακής ενότητας υπό τον ποιμένα, μαζί με τα ήθη της αγροτικής κοινωνίας συνέστησαν την αδιαμφισβήτητη και αυθαίρετη εξουσία του πατέρα. Κάθε κοινωνία, εθνική, ή οικογενειακή, πέρασε από το στάδιο της δεσποτικής κυριαρχίας της πατριαρχίας.

^{(934.1) 84:3.2} Η ελάχιστη επιείκεια που επεδείκνυε το ανθρώπινο είδος την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τα ήθη των βοσκών. Οι Εβραίοι πατριάρχες ήσαν όλοι βοσκοί, όπως βεβαιώνεται από τη ρήση «Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου.»

^{(934.2) 84:3.3} Ο άνδρας, ωστόσο, δεν πρέπει πλέον να κατηγορείται για την μικρή του εκτίμηση προς τη γυναίκα, τις παλιές εκείνες εποχές, από όσο η ίδια η γυναίκα. Η γυναίκα απέτυχε να κερδίσει κοινωνική αναγνώριση κατά τους πρωτόγονους καιρούς, επειδή δεν εδραστηριοποιείτο σε περιπτώσεις επείγουσας ανάγκης. Δεν υπήρξε εντυπωσιακή ηρωίδα, ή ηρωίδα σε στιγμές κρίσης. Η μητρότητα αποτελούσε μια σαφή αδυναμία στον αγώνα για επιβίωση. Η μητρική αγάπη δυσκόλευε τη γυναίκα στην άμυνα της φυλής.

^{(934.3) 84:3.4} Επιπλέον οι γυναίκες ακούσια δημιούργησαν την εξάρτησή τους από τον άνδρα, με το θαυμασμό και την επευφημία τους για την επιθετικότητα και την ανδρεία του. Η εξύμνηση αυτή του πολεμιστή εξήρε το ανδρικό εγώ, ενώ κατέστειλε εκείνο της γυναίκας και την έκανε περισσότερο εξαρτημένη. Μια στρατιωτική στολή ακόμη διεγείρει σε μεγάλο βαθμό τα γυναικεία συναισθήματα.

^{(934.4) 84:3.5} Στις περισσότερο προηγμένες φυλές, οι γυναίκες δεν είναι τόσο μεγαλόσωμες, ή δυνατές όσο οι άνδρες. Η γυναίκα, ως αδύνατο φύλο, έγινε η πιο διακριτική. Έμαθε από νωρίς να εκμεταλλεύεται τη σεξουαλική της γοητεία. Διέθετε μεγαλύτερη ετοιμότητα και ήταν πιο συντηρητική από τον άνδρα, αν και λιγότερο διορατική. Ο άνδρας ήταν ανώτερος της γυναίκας στο πεδίο της μάχης και στο κυνήγι. Στο σπίτι, όμως, η γυναίκα ξεπερνούσε, συνήθως, σε στρατηγική ακόμη και τον πλέον πρωτόγονο άνδρα.

^{(934.5) 84:3.6} Ο βοσκός προσέβλεπε στα κοπάδια του για να συντηρηθεί, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια των βουκολικών εκείνων εποχών, η γυναίκα πρέπει να προμηθεύσει τις φυτικές τροφές. Ο πρωτόγονος άνδρας απέφευγε την ενασχόληση με τη γη. Παραήταν ειρηνική και χωρίς ενδιαφέρον. Υπήρχε, επίσης, μια παλιά πρόληψη, ότι οι γυναίκες μπορούσαν να αναστήσουν καλύτερα τα φυτά. Ήσαν μητέρες. Σε πολλές υποανάπτυκτες φυλές σήμερα, οι άνδρες μαγειρεύουν το κρέας, οι γυναίκες τα λαχανικά και όταν οι πρωτόγονες φυλές της Αυστραλίας μετακινούνται, οι γυναίκες ποτέ δεν κυνηγούν ενώ οι άνδρες ποτέ δεν σκύβουν για να σκαλίσουν μια ρίζα.

^{(934.6) 84:3.7} Η γυναίκα έπρεπε πάντα να δουλεύει. Τουλάχιστον ως τη σύγχρονη εποχή, η γυναίκα υπήρξε ανέκαθεν πραγματικός παραγωγός. Ο άνδρας συνήθως επέλεγε τον εύκολο δρόμο και η ανισότητα αυτή υπήρχε πάντα, σ’ ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης φυλής. Η γυναίκα ήταν εκείνη που ανέκαθεν σήκωνε τα βάρη, που κρατούσε την οικογενειακή περιουσία και ανέτρεφε τα παιδιά, αφήνοντας, έτσι τα χέρια του άνδρα ελεύθερα για να πολεμήσουν, ή να κυνηγήσουν.

^{(934.7) 84:3.8} Η πρώτη απελευθέρωση της γυναίκας επήλθε όταν ο άνδρας συναίνεσε να καλλιεργήσει τη γη, όταν συναίνεσε να κάνει αυτό που ως τότε εθεωρείτο γυναικεία δουλειά. Έγινε ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, όταν οι άνδρες αιχμάλωτοι δεν δολοφονούνταν, πλέον, αλλά κρατούνταν ως σκλάβοι για να καλλιεργήσουν τη γη. Αυτό απελευθέρωσε τη γυναίκα, ως προς το ότι μπορούσε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στα θέματα του οίκου και την εκπαίδευση των παιδιών.

^{(934.8) 84:3.9} Η παροχή γάλακτος στους νέους οδήγησε στην πρόωρη εξάντληση των βρεφών και αυτό στο να εγκυμονούν οι μητέρες περισσότερα παιδιά, απαλλασσόμενες από την προσωρινή, μερικές φορές, στειρότητά τους, ενώ η χρήση γάλακτος αγελάδας, ή κατσίκας, μείωσε κατά πολύ την βρεφική θνησιμότητα. Πριν από τη βουκολική περίοδο της κοινωνίας, οι μητέρες συνήθιζαν να θηλάζουν τα μωρά τους ως τα τέσσερα, ή πέντε χρόνια τους.

^{(934.9) 84:3.10} Οι ελαττούμενοι πρωτόγονοι πόλεμοι μείωσαν κατά πολύ την ανομοιογένεια στον καταμερισμό της εργασίας βάσει του φύλου. Οι γυναίκες, όμως, έπρεπε ακόμη να κάνουν τις βαριές δουλειές, ενώ οι άνδρες εκτελούσαν χρέη φρουρών. Ουδείς καταυλισμός, ή χωριό μπορούσε να μείνει αφρούρητο μέρα, ή νύκτα, αλλά ακόμη και αυτό το έργο ελαφρύνθηκε με την εξημέρωση του σκύλου. Γενικά, η επέλευση της γεωργίας ενδυνάμωσε το γόητρο και το κοινωνικό κύρος της γυναίκας - αυτό ίσχυε, τουλάχιστον, ως την εποχή που ο ίδιος ο άνδρας έγινε καλλιεργητής. Και μόλις ο άνδρας αφοσιώθηκε στην καλλιέργεια της γης, αμέσως ακολούθησε μεγάλη βελτίωση στις μεθόδους της καλλιέργειας, η οποία συνεχίσθηκε στις επόμενες γενεές. Στο κυνήγι και τον πόλεμο ο άνδρας είχε μάθει την αξία της οργάνωσης και εισήγαγε αυτές τις τεχνικές στις κατασκευές και, αργότερα, όταν ανέλαβε μεγάλο μέρος του έργου των γυναικών, βελτίωσε κατά πολύ τις χαλαρές γυναικείες μεθόδους εργασίας.

^{(935.1) 84:4.1} Γενικά μιλώντας, σε οποιαδήποτε ηλικία, η θέση της γυναίκας αποτελεί επαρκές κριτήριο της εξελικτικής προόδου του γάμου, ως κοινωνικού θεσμού, ενώ η πρόοδος του ίδιου του γάμου είναι ένα σχετικά ακριβές μέτρο που αποκαλύπτει την πρόοδο του ανθρώπινου πολιτισμού.

^{(935.2) 84:4.2} Η θέση της γυναίκας ήταν ανέκαθεν ένα κοινωνικό παράδοξο. Ήταν πάντα εκείνη που με πανουργία κατηύθυνε τον άνδρα. Ήταν εκείνη που πάντα εκμεταλλευόταν την μεγαλύτερη σεξουαλική παρόρμηση του άνδρα για τα συμφέροντά της και την πρόοδό της. Χρησιμοποιώντας έξυπνα τη σεξουαλική της γοητεία μπορούσε συχνά να ασκεί κυριαρχική δύναμη πάνω στον άνδρα, ακόμα και όταν ήταν ταπεινή του σκλάβα.

^{(935.3) 84:4.3} Οι πρωτόγονη γυναίκα δεν ήταν για τον άνδρα φίλη, αγαπημένη, ερωμένη και σύντροφος, αλλά μάλλον ένα κομμάτι της περιουσίας του, υπηρέτρια, ή σκλάβα και, αργότερα, συνεταίρος, παιγνίδι και εκείνη που εγκυμονούσε τα παιδιά. Παρά ταύτα, οι καλές και ικανοποιητικές σεξουαλικές σχέσεις ενείχαν πάντα το στοιχείο της επιλογής και της συνεργασίας από την πλευρά της γυναίκας και τούτο ανέκαθεν έδινε στις έξυπνες γυναίκες μεγάλη επιρροή, ως προς την άμεση, ατομική τους υπόσταση, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, ως φύλο. Ωστόσο, η ανδρική δυσπιστία και καχυποψία δεν βοηθούνταν από το γεγονός ότι οι γυναίκες ανέκαθεν υποχρεώνονταν να καταφεύγουν στην πανουργία στην προσπάθειά τους να ελαφρύνουν τα δεσμά τους.

^{(935.4) 84:4.4} Τα φύλα αντιμετώπιζαν μεγάλη δυσκολία στο να καταλάβουν το ένα το άλλο. Ο άνδρας έβρισκε δύσκολο το να καταλάβει τη γυναίκα, αντιμετωπίζοντάς την μ’ ένα παράξενο μείγμα δύσπιστης άγνοιας και έντρομης σαγήνης, αν όχι με καχυποψία και περιφρόνηση. Πολλές φατριακές και φυλετικές παραδόσεις αποδίδουν τα προβλήματα στην Εύα, στην Πανδώρα, ή κάποια άλλη εκπρόσωπο των γυναικών. Οι αφηγήσεις αυτές πάντοτε διαστρέφονταν έτσι, ώστε να παρουσιάζουν ότι η γυναίκα προκάλεσε το κακό στον άνδρα και όλα τούτα καταδεικνύουν την, κάποτε παγκόσμια, δυσπιστία προς τη γυναίκα. Μεταξύ των λόγων που αναφέρονται για να υποστηριχθεί η αγαμία του κλήρου, ο κυριότερος ήταν η ευτέλεια των γυναικών. Το γεγονός ότι οι περισσότερες από τις υποτιθέμενες μάγισσες ήταν γυναίκες δεν βελτίωσε την παλαιότερη φήμη του φύλου.

^{(935.5) 84:4.5} Οι άνδρες από παλιά θεωρούσαν τις γυναίκες παράξενες, ακόμη και αφύσικες. Επιπλέον πίστευαν ότι οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή. Γι’ αυτό αρνούνταν να τους δώσουν όνομα. Κατά τους πρώιμους καιρούς φοβούνταν πάρα πολύ την πρώτη σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα. Εξ αυτού δημιουργήθηκε το έθιμο να έχει ο ιερέας την πρώτη σεξουαλική επαφή με μία παρθένα. Ακόμη και η σκιά της γυναίκας εθεωρείτο επικίνδυνη.

^{(935.6) 84:4.6} Η εγκυμοσύνη γενικά εθεωρείτο, κάποτε, ότι έκανε τη γυναίκα επικίνδυνη και ακάθαρτη. Και τα έθιμα πολλών φατριών όριζαν στη μητέρα να υποβληθεί σε διεξοδικές καθαρτήριες τελετουργίες μετά τη γέννηση του παιδιού. Εκτός των ομάδων εκείνων στις οποίες ο πατέρας συμμετείχε στον τοκετό μένοντας στο κρεβάτι, όλοι απέφευγαν τη μέλλουσα μητέρα, την εγκατέλειπαν. Οι αρχαίοι απέφευγαν ακόμη και το να αφήσουν να γεννηθεί ένα παιδί στο σπίτι. Τελικά, επετράπη στις μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες να φροντίζουν τη μητέρα κατά τον τοκετό και η πρακτική αυτή δημιούργησε το επάγγελμα της μαίας. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ένα σωρό ανόητα πράγματα λέγονταν και γίνονταν, στην προσπάθεια να διευκολυνθεί η γέννα. Ήταν συνήθεια να ραντίζουν το νεογέννητο με αγιασμένο νερό για να εμποδίζουν την παρέμβαση των πνευμάτων.

^{(935.7) 84:4.7} Στις μη επιμεμειγμένες φυλές, η γέννηση ενός παιδιού ήταν σχετικά εύκολη, διαρκώντας μόνο δύο, ή τρεις ώρες. Σπάνια είναι τόσο εύκολη στις μικτές φυλές. Αν μια γυναίκα πέθαινε κατά τον τοκετό, ειδικότερα στον τοκετό διδύμων, επιστεύετο ότι είχε διαπράξει μοιχεία με κάποιο πνεύμα. Αργότερα, οι ανώτερες φυλές θεωρούσαν το θάνατο κατά τον τοκετό ως θέλημα Θεού. Οι μητέρες αυτές εθεωρούντο ότι χάθηκαν για ένα υψηλό σκοπό.

^{(936.1) 84:4.8} Η αποκαλούμενη σεμνότητα των γυναικών ως προς την περιβολή τους και την έκθεση του προσώπου αναπτύχθηκε από το θανάσιμο φόβο του να την δουν να έχει περίοδο. Το να καταλάβουν ότι είχε περίοδο ήταν σοβαρό αμάρτημα, παραβίαση των ταμπού. Κατά τα ήθη των παλιότερων καιρών, κάθε γυναίκα, από την εφηβεία ως το τέλος της γόνιμης ζωής της, υπέκειτο σε απόλυτη οικογενειακή και κοινωνική απομόνωση μια εβδομάδα κάθε μήνα. Οτιδήποτε άγγιζε, οπουδήποτε καθόταν, ή ξάπλωνε ήταν «βεβηλωμένο.» Για πάρα πολλά χρόνια ήταν έθιμο να κτυπούν σκληρά το κορίτσι μετά την περίοδό του, προσπαθώντας να διώξουν το κακό πνεύμα από το σώμα της. Όταν όμως μια γυναίκα περνούσε τη γόνιμη ηλικία, αντιμετωπίζετο με περισσότερη φροντίδα, της έδιναν περισσότερα δικαιώματα και προνόμια. Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι περίεργο που οι γυναίκες περιφρονούνταν. Ακόμη και οι Έλληνες θεωρούσαν τις γυναίκες που είχαν περίοδο ως μία από τις τρεις μεγαλύτερες αιτίες μόλυνσης, οι άλλες δύο ήταν ο χοίρος και το σκόρδο.

^{(936.2) 84:4.9} Όσο ανόητες κι’ αν ήταν αυτές οι δοξασίες, επέφεραν κάτι καλό, αφού έδιναν στις γυναίκες που εργάζονταν υπερβολικά, τουλάχιστον στις νέες, μία εβδομάδα κάθε μήνα για ευπρόσδεκτη ανάπαυση και ευεργετική περισυλλογή. Έτσι οι γυναίκες μπορούσαν να ακονίσουν την ευστροφία τους για να συνδιαλλαγούν με τους άνδρες συντρόφους τους τον υπόλοιπο καιρό. Η απομόνωση αυτή των γυναικών προστάτευε και τους άνδρες επίσης από την υπερβολική ενασχόληση με το σεξ, συμβάλλοντας με τον τρόπο αυτό έμμεσα στον περιορισμό του πληθυσμού και την βελτίωση του αυτοελέγχου.

^{(936.3) 84:4.10} Μεγάλη πρόοδος πραγματοποιήθηκε όταν ο άνδρας δεν είχε πλέον το δικαίωμα να σκοτώνει τη γυναίκα του κατά βούληση. Έγινε, επίσης, ένα προς τα εμπρός βήμα, όταν η γυναίκα μπορούσε να ορίζει τα δώρα του γάμου. Αργότερα, κέρδισε το νόμιμο δικαίωμα της κατοχής, του ελέγχου, ακόμη και της διάθεσης της περιουσίας. Στερήθηκε, ωστόσο, για αιώνες το δικαίωμα να αποκτά αξιώματα είτε στην εκκλησία, είτε στην πολιτεία. Τη γυναίκα τη μεταχειρίζονταν ανέκαθεν, λίγο-πολύ σαν περιουσία, μέχρι, και κατά τον εικοστό μετά Χριστόν αιώνα. Δεν έχει ακόμη κερδίσει σε παγκόσμιο επίπεδο την ελευθερία της από την απομόνωση του ανδρικού ελέγχου. Ακόμη και μεταξύ προηγμένων λαών, η προσπάθεια του άνδρα να προστατεύσει τη γυναίκα, υπήρξε πάντα μια σιωπηρή επιβεβαίωση ανωτερότητας.

^{(936.4) 84:4.11} Οι πρωτόγονες γυναίκες, ωστόσο, δεν αυτο-οικτίρονταν, όπως οι πιο πρόσφατα απελευθερωμένες αδελφές τους συνηθίζουν να κάνουν. Στο κάτω-κάτω ήταν χαρούμενες και ευχαριστημένες. Δεν τολμούσαν να ονειρευτούν ένα καλύτερο, ή διαφορετικό τρόπο ύπαρξης.

^{(936.5) 84:5.1} Στην αυτοδιαιώνιση η γυναίκα είναι ίση με τον άνδρα, αλλά στη συνεργασία για την αυτοσυντήρηση η γυναίκα επιβαρύνεται με ένα σαφές μειονέκτημα και το μειονέκτημα αυτό, της επιβεβλημένης μητρότητας, μπορεί να αντισταθμισθεί μόνο με τα διαφωτισμένα ήθη του προαγόμενου πολιτισμού, καθώς και με την αυξανόμενη αίσθηση του άνδρα περί κεκτημένων δικαιωμάτων.

^{(936.6) 84:5.2} Καθώς η κοινωνία εξελίσσετο, τα σεξουαλικά πρότυπα έγιναν υψηλότερα μεταξύ των γυναικών, επειδή εκείνες υπέφεραν περισσότερο από τις συνέπειες της παραβίασης των σεξουαλικών ηθών. Τα ανδρικά σεξουαλικά πρότυπα βελτιώνονται πάρα πολύ αργά, ως αποτέλεσμα της διαστρεβλωμένης αίσθησης της δικαιοσύνης εκείνης, την οποία απαιτεί ο πολιτισμός. Η φύση δεν γνωρίζει τίποτα περί δικαιοσύνης – κάνει τη γυναίκα να υποφέρει μόνη τις ωδίνες του τοκετού.

^{(936.7) 84:5.3} Η σύγχρονη άποψη περί της σεξουαλικής ισότητας είναι όμορφη και άξια ενός διευρυνόμενου πολιτισμού αλλά δεν υπάρχει στη φύση. Όταν η ισχύς είναι το δίκαιο, ο άνδρας συμπεριφέρεται σαν αφέντης προς τη γυναίκα. Όταν περισσότερη δικαιοσύνη, ειρήνη και καλοσύνη επικρατούν, η γυναίκα σταδιακά αναδύεται από τη δουλεία και την αφάνεια. Η θέση της γυναίκας έχει γενικά διαφοροποιηθεί αντίστροφα από το βαθμό του μιλιταρισμού, σε κάθε έθνος και κάθε εποχή.

^{(937.1) 84:5.4} Ωστόσο ο άνδρας δεν οικειοποιήθηκε, ενσυνείδητα, ή εκούσια τα δικαιώματα ης γυναίκας για να της τα αποδώσει, στη συνέχεια, σταδιακά και απρόθυμα. Όλα τούτα υπήρξαν ένα ασυνείδητο και απρογραμμάτιστο επεισόδιο της κοινωνικής εξέλιξης. Όταν ήλθε, πράγματι, για τη γυναίκα η ώρα να απολαύσει πρόσθετα δικαιώματα, τα πήρε και τούτο έγινε εντελώς ανεξάρτητα από τις συνειδητές προθέσεις του άνδρα. Αργά αλλά σίγουρα τα ήθη αλλάζουν έτσι ώστε να διασφαλίζουν τις κοινωνικές εκείνες ρυθμίσεις, οι οποίες αποτελούν μέρος της διαρκούς εξέλιξης του πολιτισμού. Τα ήθη που προοδεύουν με αργό ρυθμό εξασφάλισαν ολοένα καλύτερη μεταχείριση στις γυναίκες. Οι φυλές εκείνες οι οποίες επέμειναν να τις μεταχειρίζονται σκληρά δεν επέζησαν.

^{(937.2) 84:5.5} Οι Αδαμίτες και οι Νοδίτες παρείχαν μεγάλη αναγνώριση στις γυναίκες και οι ομάδες εκείνες οι οποίες επηρεάσθηκαν από τους μεταναστεύοντες Ανδίτες είχαν την τάση να επηρεάζονται από τις Εδεμικές διδαχές πάνω στη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

^{(937.3) 84:5.6} Οι παλιοί Κινέζοι και οι Έλληνες συμπεριφέρονταν στις γυναίκες καλύτερα από όσο οι περισσότεροι από τους γειτονικούς λαούς. Ωστόσο οι Εβραίοι ήσαν εξαιρετικά δύσπιστοι προς τις γυναίκες. Στη Δύση η γυναίκα είχε μια δύσκολη ανοδική πορεία υπό το κράτος του δόγματος του Αποστόλου Παύλου, το οποίο προσαρτήθηκε στο Χριστιανισμό, αν και ο Χριστιανισμός πράγματι προήγαγε τα ήθη, επιβάλλοντας αυστηρότερους σεξουαλικούς περιορισμούς στον άνδρα. Η θέση της γυναίκας είναι χειρότερη από απελπιστική υπό τη χαρακτηριστική υποβάθμιση που της γίνεται στον Μωαμεθανισμό, ενώ αντιμετωπίζεται ακόμα χειρότερα υπό τις διδαχές αρκετών άλλων Ανατολικών θρησκειών.

^{(937.4) 84:5.7} Η επιστήμη, όχι η θρησκεία, χειραφέτησε, στην πραγματικότητα, τη γυναίκα. Ήταν η σύγχρονη βιομηχανική εποχή που την απελευθέρωσε, κατά μέγα μέρος, από τα όρια του σπιτιού. Οι φυσικές ικανότητες του άνδρα δεν ήσαν, πλέον, ζωτικής σημασίας στον καινούργιο μηχανισμό συντήρησης. Η επιστήμη άλλαξε τόσο πολύ τις συνθήκες διαβίωσης, ώστε η ανδρική δύναμη δεν ήταν πια ανώτερη της δύναμης της γυναίκας.

^{(937.5) 84:5.8} Οι αλλαγές αυτές έτειναν προς την απελευθέρωση της γυναίκας από τη σκλαβιά του σπιτιού και επέφεραν τόσο μεγάλη τροποποίηση στη θέση της, ώστε τώρα να απολαμβάνει ένα βαθμό ατομικής ελευθερίας και αποφασιστικότητας πάνω στο σεξ, που πρακτικά ισούται με την ελευθερία του άνδρα. Κάποτε η αξία της γυναίκας συνίστατο στην ικανότητά της να προμηθεύει την τροφή, οι εφευρέσεις, όμως, και η ευημερία την έφεραν σε θέση να δημιουργήσει ένα καινούργιο κόσμο στον οποίο να λειτουργεί – σφαίρες χάρης και γοητείας. Έτσι η εκβιομηχάνιση κέρδισε την ασυνείδητη και ακούσια μάχη της για την κοινωνική και οικονομική χειραφέτηση της γυναίκας. Και πάλι η εξέλιξη επέτυχε να κάνει αυτό που ακόμα και η αποκάλυψη απέτυχε να πραγματοποιήσει.

^{(937.6) 84:5.9} Η αντίδραση των φωτισμένων λαών πάνω στα άδικα ήθη που εξουσιάζουν τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία υπήρξε πράγματι ακραία, σαν την κίνηση του εκκρεμούς. Στις εκβιομηχανισμένες φυλές η γυναίκα έχει πάρει όλα, σχεδόν, τα δικαιώματα και απολαμβάνει την εξαίρεσή της από πολλές υποχρεώσεις, όπως η στρατιωτική θητεία. Κάθε διευκόλυνση του αγώνα επιβίωσης καταλήγει στην απελευθέρωση της γυναίκας, η οποία έχει άμεσα ωφεληθεί από κάθε πρόοδο προς την κατεύθυνση της μονογαμίας. Ο πιο αδύναμος πάντα αποκομίζει δυσανάλογα οφέλη σε κάθε προσαρμογή των ηθών στην προοδευτική εξέλιξη της κοινωνίας.

^{(937.7) 84:5.10} Μέσα στα ιδανικά του γάμου άνδρα-γυναίκας, η γυναίκα κέρδισε, τελικά, αναγνώριση, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία, ισότητα και παιδεία. Θα φανεί, όμως, αντάξια όλων αυτών των καινούργιων και χωρίς προηγούμενο επιτεύξεων; Σήμερα, στον εικοστό αιώνα η γυναίκα υποβάλλεται στην κρίσιμη δοκιμασία της μακραίωνης υπόστασής της στον κόσμο!

^{(938.1) 84:5.11} Η γυναίκα είναι ο ισότιμος σύντροφος του άνδρα στην αναπαραγωγή της φυλής και εξ αυτού εξ ίσου σημαντική στην ανάπτυξη της εξέλιξης της φυλής. Γι’ αυτό και η εξέλιξη, ολοένα περισσότερο, προχωρούσε προς την πραγμάτωση των γυναικείων δικαιωμάτων. Τα γυναικεία δικαιώματα, ωστόσο, κατ’ ουδένα τρόπο αποτελούν ανδρικά δικαιώματα. Η γυναίκα δεν μπορεί να αναπτυχθεί πάνω στα ανδρικά δικαιώματα περισσότερο από όσο ο άνδρας μπορεί να ευημερήσει πάνω στα δικαιώματα της γυναίκας

^{(938.2) 84:5.12} Κάθε φύλο διαθέτει την ξεχωριστή του σφαίρα ύπαρξης, μαζί με τα δικαιώματά του, μέσα στη σφαίρα αυτή. Αν η γυναίκα επιδιώξει κυριολεκτικά να απολαύσει όλα τα δικαιώματα του άνδρα, τότε, αργά, ή γρήγορα, ο ανελέητος και χωρίς αισθήματα ανταγωνισμός είναι βέβαιο ότι θα αντικαταστήσει τον ιπποτισμό και την ιδιαίτερη φροντίδα που πολλές γυναίκες τώρα απολαμβάνουν, πράγματα τα οποία πολύ πρόσφατα κέρδισαν από τους άνδρες.

^{(938.3) 84:5.13} Ο πολιτισμός ποτέ δεν μπορεί να εξαλείψει το χάσμα στην συμπεριφορά μεταξύ των φύλων. Από αιώνα σε αιώνα τα ήθη αλλάζουν, το ένστικτο, όμως, ποτέ. Η έμφυτη μητρική αγάπη δεν θα επιτρέψει ποτέ στη χειραφετημένη γυναίκα να γίνει σοβαρός αντίπαλος του άνδρα στην παραγωγή. Το κάθε φύλο θα παραμείνει για πάντα ανώτερο στον τομέα του, στο χώρο που καθορίζεται από τη βιολογική διαφοροποίηση και την διανοητική ανομοιότητα.

^{(938.4) 84:5.14} Κάθε φύλο θα διαθέτει πάντα τη δική του, ιδιαίτερη σφαίρα, παρά το ότι αυτές διαρκώς θα επικαλύπτονται. Μόνο κοινωνικά μπορούν ο άνδρας και η γυναίκα να συναγωνισθούν επί ίσοις όροις.

^{(938.5) 84:6.1} Το αναπαραγωγικό ένστικτο φέρνει αδιάκοπα κοντά τον άνδρα και τη γυναίκα για την αυτοδιαιώνιση, από μόνο του, όμως, δεν εξασφαλίζει το ότι θα μείνουν μαζί σε μια αμοιβαία συνεργασία – τη δημιουργία το κτίσιμο μιας οικογένειας.

^{(938.6) 84:6.2} Κάθε επιτυχημένος ανθρώπινος θεσμός περικλείει ανταγωνισμό ατομικών συμφερόντων, που πρέπει να διευθετηθούν σε μια πρακτική, λειτουργική αρμονία και η δημιουργία της οικογένειας δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο γάμος, η βάση του οικοδομήματος της οικογένειας είναι η ανώτερη εκδήλωση της ανταγωνιστικής εκείνης συνεργασίας που τόσο συχνά χαρακτηρίζει τις φυσικές και κοινωνικές επαφές. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το ζευγάρωμα είναι συμφυές. Είναι φυσικό. Ο γάμος, όμως, δεν είναι βιολογικός. Είναι κοινωνιολογικός. Το πάθος διασφαλίζει το ότι ο άνδρας και η γυναίκα θα έλθουν κοντά, το ασθενέστερο, ωστόσο, γονικό ένστικτο και τα κοινωνικά ήθη τους κρατούν μαζί.

^{(938.7) 84:6.3} Ο άνδρας και η γυναίκα είναι, θεωρούνται πρακτικά, δυο ξεχωριστές παραλλαγές του ίδιου είδους, που ζουν σε στενή και προσωπική σχέση. Οι απόψεις τους και οι αντιδράσεις ολόκληρης της ζωής τους είναι κατά βάσιν διαφορετικές. Είναι απολύτως ανίκανοι να καταλάβουν σε βάθος και ουσιαστικά ο ένας τον άλλο. Η πλήρης κατανόηση μεταξύ των φύλων είναι ανέφικτη.

^{(938.8) 84:6.4} Οι γυναίκες φαίνεται ότι διαθέτουν μεγαλύτερη διαίσθηση από τους άνδρες, αλλά φαίνεται, επίσης, ότι είναι, ως ένα σημείο, λιγότερο λογικές. Πάντως η γυναίκα υπήρξε πάντα εκείνη που έφερε τα ηθικά πρότυπα και που ηγείτο πνευματικά της ανθρωπότητας. Το χέρι που κινεί το λίκνο συνεχίζει να έχει αδελφό το πεπρωμένο.

^{(938.9) 84:6.5} Οι διαφορές στη φύση, τις αντιδράσεις, τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης μεταξύ ανδρών και γυναικών, πέραν του ότι προκαλούν το ενδιαφέρον, πρέπει να θεωρηθούν ως άκρως ευεργετικές για την ανθρωπότητα, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και συλλογικά. Πολλές κατηγορίες συμπαντικών πλασμάτων δημιουργούνται σε δισυπόστατες φάσεις εκδήλωσης της προσωπικότητας. Μεταξύ των θνητών, των Υλικών Υιών και των μεσοδιάστατων, η διαφορά αυτή περιγράφεται ως αρσενικό και θηλυκό. Μεταξύ των σεραφείμ, των χερουβείμ και των Μοροντιανών Συντρόφων έχει ονομασθεί θετική, ή επιθετική και αρνητική, ή υποχωρούσα. Τέτοιες δισυπόστατες σχέσεις αυξάνουν σε μεγάλο βαθμό την προσαρμοστικότητα και αντιπαρέρχονται τους εγγενείς περιορισμούς, όπως ακριβώς γίνεται με ορισμένες τρισυπόστατους συσχετισμούς στο σύστημα Παραδείσου-Χαβόνα.

^{(939.1) 84:6.6} Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο στη μοροντιανή, την πνευματική, αλλά και την θνητή τους πορεία. Οι διαφορές στις απόψεις μεταξύ ανδρών και γυναικών διατηρούνται ακόμη και μετά την πρώτη ζωή, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της ανέλιξης στο τοπικό σύμπαν και το υπερσύμπαν. Ακόμη και στη Χαβόνα, οι οδοιπόροι που κάποτε υπήρξαν άνδρες και γυναίκες θα συνεχίσουν να βοηθούν ο ένας τον άλλο στην προς τον Παράδεισο ανέλιξη. Ποτέ, ακόμη και στα Σώματα της Τελικότητας, δεν θα μεταμορφωθεί ένα πλάσμα τόσο πολύ, ώστε να εξαλειφθούν οι τάσεις της προσωπικότητας που οι άνθρωποι αποκαλούν αρσενικό και θηλυκό. Πάντα οι δυο αυτές βασικές παραλλαγές του ανθρώπινου είδους θα εξακολουθήσουν να προκαλούν το ενδιαφέρον, να διεγείρουν, να ενθαρρύνουν και να βοηθούν η μία την άλλη. Πάντα θα εξαρτώνται και οι δύο από τη συνεργασία για την επίλυση των σύνθετων συμπαντικών προβλημάτων και για την αντιμετώπιση των πολυποίκιλων κοσμικών δυσκολιών.

^{(939.2) 84:6.7} Ενώ τα φύλα δεν μπορούν ποτέ να ελπίσουν ότι θα κατανοήσουν πλήρως το ένα το άλλο, είναι δραστικά συμπληρωματικά και παρά το ότι η συνεργασία τους συχνά είναι, λίγο-πολύ, ανταγωνιστική, είναι σε θέση να διατηρούν και να αναπαράγουν την κοινωνία. Ο γάμος είναι ένας θεσμός σχεδιασμένος να ενώνει τις διαφορές των φύλων, ενώ στο μεταξύ επιτελεί τη συνέχιση του πολιτισμού και εξασφαλίζει την αναπαραγωγή της φυλής.

^{(939.3) 84:6.8} Ο γάμος είναι η μητέρα όλων των ανθρώπινων θεσμών, διότι οδηγεί άμεσα στη δημιουργία και τη διατήρηση της οικογένειας, η οποία αποτελεί τη δομική βάση της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι ζωτικά συνδεδεμένη με το μηχανισμό της αυτοσυντήρησης. Είναι η μοναδική ελπίδα της διαιώνισης της φυλής, μέσα στα ήθη του πολιτισμού, ενώ την ίδια στιγμή αποτελεσματικότατα διασφαλίζει ορισμένες εξαιρετικά ικανοποιητικές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Η οικογένεια αποτελεί το μέγιστο, αμιγώς ανθρώπινο, επίτευγμα, συνδυάζοντας την εξέλιξη των βιολογικών σχέσεων του αρσενικού με το θηλυκό και των κοινωνικών σχέσεων του συζύγου με τη σύζυγο.

^{(939.4) 84:7.1} Η σεξουαλική συνεύρεση είναι ενστικτώδης, τα παιδιά είναι το φυσικό αποτέλεσμα και έτσι δημιουργείται αυτόματα η οικογένεια. Όπως είναι οι οικογένειες μιας φυλής, ή ενός έθνους, έτσι είναι και η κοινωνία τους. Αν οι οικογένεια είναι σωστή, η κοινωνία είναι το ίδιο σωστή. Η μεγάλη πολιτισμική σταθερότητα των λαών των Εβραίων και των Κινέζων έγκειται στη δύναμη των οικογενειών τους.

^{(939.5) 84:7.2} Το ένστικτο της γυναίκας να αγαπά και να φροντίζει τα παιδιά συνωμοτεί για να την κάνει να είναι εκείνη που ενδιαφέρεται για την προώθηση του γάμου και της πρωτόγονης οικογένειας. Ο άνδρας αναγκάσθηκε να δημιουργήσει οικογένεια από την πίεση των μεταγενέστερων ηθών και των κοινωνικών συμβάσεων. Άργησε να ενδιαφερθεί για την παγίωση του γάμου και της οικογένειας, επειδή η σεξουαλική πράξη δεν επιβάλλει σ’ αυτόν βιολογικές συνέπειες.

^{(939.6) 84:7.3} Η σεξουαλική σχέση είναι φυσική, ο γάμος, όμως, είναι κοινωνικός και ανέκαθεν ρυθμίζετο από τα ήθη. Τα ήθη (θρησκευτικά, ηθικά και δεοντολογικά), μαζί με την ιδιοκτησία, την υπερηφάνεια και τον ιπποτισμό, σταθεροποιούν τους θεσμούς του γάμου και της οικογένειας. Όποτε τα ήθη ταλαντεύονται, υπάρχει επίσης διακύμανση στη σταθερότητα του θεσμού γάμου-οικογένειας. Ο γάμος, πλέον, ξεπερνά το στάδιο της ιδιοκτησίας και μπαίνει στην προσωπική εποχή. Παλαιότερα ο άνδρας προστάτευε τη γυναίκα επειδή αυτή αποτελούσε περιουσιακό του στοιχείο και εκείνη υπάκουε για τον ίδιο λόγο. Ανεξάρτητα από την αξία του, το έθιμο αυτό διασφάλιζε σταθερότητα. Η γυναίκα, πλέον δεν θεωρείται περιουσία και νέα ήθη αναδύονται, φτιαγμένα να σταθεροποιήσουν το θεσμό του γάμου-οικογένειας:

^{(939.7) 84:7.4} 1. Ο καινούργιος ρόλος της θρησκείας –το δόγμα ότι η γονική εμπειρία είναι θεμελιακή, η ιδέα της αναπαραγωγής κοσμικών πολιτών, η διευρυμένη κατανόηση του προνομίου της αναπαραγωγής – δίνει γιους στον Πατέρα.

^{(940.1) 84:7.5} 2. Ο καινούργιος ρόλος της επιστήμης – η αναπαραγωγή γίνεται όλο και περισσότερο εκούσια, υποκείμενη στον έλεγχο του ανθρώπου. Κατά τους αρχαίους χρόνους, η έλλειψη κατανόησης εξασφάλιζε την ύπαρξη των παιδιών χωρίς να τα επιθυμούν διόλου.

^{(940.2) 84:7.6} 3. Οι καινούργιες λειτουργίες των θελγήτρων της ηδονής – τούτο εισάγει ένα νέο παράγοντα στην επιβίωση της φυλής. Ο αρχαίος άνθρωπος άφηνε έκθετα τα ανεπιθύμητα παιδιά να πεθάνουν. Οι σύγχρονοι αρνούνται να τα φέρουν στον κόσμο.²

^{(940.3) 84:7.7} 4. Ο τονισμός του γονικού ενστίκτου. Κάθε γενιά τείνει, πλέον, να εξαλείψει από το αναπαραγωγικό ρεύμα της φυλής τα άτομα εκείνα στα οποία το γονικό ένστικτο είναι ανεπαρκές, ώστε να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή των παιδιών, των μελλοντικών γονιών της επόμενης γενεάς.

^{(940.4) 84:7.8} Η οικογένεια, όμως, ως θεσμός, ως συνεταιρισμός ενός άνδρα και μιας γυναίκας, χρονολογείται, πιο συγκεκριμένα, από την εποχή της Νταλαμέιτια, μισό περίπου εκατομμύριο χρόνια πριν, με τις μονογαμικές πρακτικές του Άντον και των άμεσων απογόνων του να έχουν εγκαταλειφθεί από καιρό. Η οικογένεια, πάντως, δεν ήταν κάτι για το οποίο εκαυχώντο πριν από την εποχή των Νοδιτών και των μεταγενέστερων Αδαμιτών. Ο Αδάμ και η Εύα άσκησαν μια αιώνια επίδραση σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άνδρες και οι γυναίκες δούλευαν μαζί στον Κήπο. Το Εδεμικό ιδεώδες, με ολόκληρη την οικογένεια να εργάζονται ως κηπουροί, ήταν μια καινούργια ιδέα στην Ουράντια.

^{(940.5) 84:7.9} Η αρχική οικογένεια αποτελείτο από μια συνδεδεμένη ομάδα εργασίας, που περιελάμβανε και τους σκλάβους και ζούσαν όλοι μαζί σε μία κατοικία. Ο γάμος και η οικογένεια δεν ήσαν πάντα έννοιες ταυτόσημες, αλλά συνδέονταν, κατ’ ανάγκην, πολύ στενά. Η γυναίκα ανέκαθεν ήθελε τη δική της οικογένεια και στο τέλος τα κατάφερε.

^{(940.6) 84:7.10} Η αγάπη για τα παιδιά είναι, σχεδόν, συμπαντική και έχει ξεχωριστή αξία για την επιβίωση. Οι αρχαίοι πάντα θυσίαζαν τα συμφέροντα της μητέρας για την ευημερία του παιδιού. Μια Εσκιμώα μητέρα ακόμη και τώρα γλείφει το μωρό της δίκην πλυσίματος. Οι πρωτόγονες μητέρες, όμως, θήλαζαν και φρόντιζαν τα παιδιά τους μόνον όταν ήταν πολύ μικρά. Όπως τα ζώα, τα έδιωχναν μόλις μεγάλωναν. Οι διαρκείς και μόνιμες ανθρώπινες σχέσεις ποτέ δεν στηρίχθηκαν στη βιολογική αγάπη και μόνο. Τα ζώα αγαπούν τα παιδιά τους. Ο άνθρωπος – ο πολιτισμένος άνθρωπος – αγαπά τα παιδιά των παιδιών του. Όσο ανώτερος είναι ένας πολιτισμός, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά των γονέων για την πρόοδο και την επιτυχία των παιδιών τους. Έτσι δημιουργήθηκε η καινούργια και ανώτερη συνειδητοποίηση της οικογενειακής υπερηφάνειας.³

^{(940.7) 84:7.11} Οι μεγάλες οικογένειες στους αρχαίους λαούς δεν ήσαν, κατ’ ανάγκην, φιλόστοργες. Ήθελαν πολλά παιδιά επειδή:

^{(940.8) 84:7.12} 1. Ήταν πολύτιμοι εργάτες.

^{(940.9) 84:7.13} 2. Αποτελούσαν ασφάλεια για τη γεροντική ηλικία.

^{(940.10) 84:7.14} 3. Οι κόρες μπορούσαν να πωληθούν.

^{(940.11) 84:7.15} 4. Η οικογενειακή τιμή απαιτούσε επέκταση του ονόματος.

^{(940.12) 84:7.16} 5. Οι γιοι παρείχαν προστασία και άμυνα.

^{(940.13) 84:7.17} 6. Ο φόβος των πνευμάτων τους έκανε να φοβούνται να μένουν μόνοι.

^{(940.14) 84:7.18} 7. Ορισμένες θρησκείες απαιτούσαν απογόνους.

^{(940.15) 84:7.19} Εκείνοι που λάτρευαν τους προγόνους θεωρούσαν την αδυναμία να αποκτήσουν γιους ως την υπέρτατη συμφορά ως την αιωνιότητα. Επιθυμούσαν, πάνω από οτιδήποτε άλλο, να αποκτήσουν γιους για να ιερουργήσουν στις μεταθανάτιες τελετές, να προσφέρουν τις απαιτούμενες θυσίες για την εξέλιξη των ψυχών στη χώρα των πνευμάτων.

^{(941.1) 84:7.20} Στους αρχαίους άγριους η υπακοή των παιδιών άρχιζε πολύ νωρίς. Και το παιδί γρήγορα αντιλαμβάνετο ότι ανυπακοή σήμαινε αδυναμία, ή ακόμη και θάνατο, όπως ακριβώς σήμαινε για τα ζώα. Είναι η εξ αιτίας του πολιτισμού προστασία του παιδιού από τις φυσικές συνέπειες της ανόητης καθοδήγησης που συμβάλλει τόσο πολύ στη σύγχρονη απειθαρχία.

^{(941.2) 84:7.21} Τα παιδιά των Εσκιμώων δεν χρειάζονται μεγάλη πειθαρχία και τιμωρία, απλά επειδή είναι εκ φύσεως πειθήνια ζωάκια. Τα παιδιά των ερυθρόδερμων αλλά και των κίτρινων φυλών είναι σχεδόν το ίδιο βολικά. Στις φυλές, όμως, όπου υπάρχει η κληρονομιά των Ανδιτών, τα παιδιά δεν είναι πολύ ανεκτικά. Αυτοί οι πιο ευφάνταστοι και τυχοδιώκτες νέοι χρειάζονται μεγαλύτερη εκπαίδευση και υπακοή. Τα σύγχρονα προβλήματα της διάπλασης των παιδιών καθίστανται εξαιρετικά δύσκολα εξ αιτίας:

^{(941.3) 84:7.22} 1. Του μεγάλου βαθμού ανάμιξης των φυλών.

^{(941.4) 84:7.23} 2. Της τεχνητής και επιφανειακής εκπαίδευσης.

^{(941.5) 84:7.24} 3. Της ανικανότητας του παιδιού να αποκτήσει παιδεία μιμούμενο τους γονείς – οι γονείς είναι απόντες από την οικογενειακή εικόνα τον περισσότερο καιρό.

^{(941.6) 84:7.25} Οι παλαιότερες απόψεις περί υπακοής στην οικογένεια ήταν βιολογικές, αναπτυσσόμενες από τη συνειδητοποίηση του ότι οι γονείς ήταν οι δημιουργοί της ύπαρξης του παιδιού. Τα προηγμένα ιδανικά της οικογένειας οδηγούν στην άποψη ότι το να φέρει κανείς ένα παιδί στον κόσμο, αντί του να προσφέρει ορισμένα δικαιώματα στους γονείς, συνεπάγεται υπέρτατη ευθύνη για την ανθρώπινη ύπαρξη.

^{(941.7) 84:7.26} Ο πολιτισμός θεωρεί ότι οι γονείς πρέπει να αναλαμβάνουν όλα τα καθήκοντα και το παιδί να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα. Ο σεβασμός του παιδιού για τους γονείς δεν προκύπτει από τη γνώση της υποχρέωσης που εμπεριέχεται στη γονική αναπαραγωγή, αλλά μεγαλώνει φυσικά, ως αποτέλεσμα της φροντίδας, της παιδείας και της στοργής που με τρυφερότητα εκδηλώνονται βοηθώντας το παιδί να νικήσει στη μάχη της ζωής. Ο πραγματικός γονιός δεσμεύεται σε μια αέναη προσφορά υπηρεσίας-λειτουργία τις οποίες το συνετό παιδί καταλήγει να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει.

^{(941.8) 84:7.27} Στην παρούσα, εκβιομηχανισμένη, αστική εποχή, ο θεσμός του γάμου εξελίσσεται βάσει των νέων οικονομικών δεδομένων. Η οικογένεια γίνεται όλο και περισσότερο ακριβή, ενώ τα παιδιά, που κάποτε αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο, έχουν γίνει παθητικό, από οικονομικής πλευράς. Ωστόσο η ασφάλεια του ίδιου του πολιτισμού βασίζεται στην αυξανόμενη επιθυμία της μιας γενεάς να επενδύσει στην ευημερία των επόμενων, μελλοντικών γενεών. Και οποιαδήποτε προσπάθεια να μετατεθεί η γονική ευθύνη στην πολιτεία, ή στην εκκλησία θα αποδειχθεί αυτοκτονική για την ευημερία και την πρόοδο του πολιτισμού.

^{(941.9) 84:7.28} Ο γάμος, με τα παιδιά και τη συνακόλουθη οικογένεια, ενεργοποιεί τα ανώτερα δυναμικά της ανθρώπινης φύσης και ταυτόχρονα παρέχει τον ιδανικό τρόπο για την έκφραση αυτών των ενεργοποιημένων ιδιοτήτων της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η οικογένεια παρέχει τη βιολογική διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Η οικογένεια αποτελεί τη φυσική, κοινωνική κονίστρα, όπου οι δεσμοί του αίματος μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τα παιδιά που μεγαλώνουν. Η οικογένεια είναι η θεμελιακή μονάδα της αδελφότητας, όπου γονείς και παιδιά διδάσκονται τα μαθήματα εκείνα της υπομονής, του αλτρουισμού, της ανοχής και της μακροθυμίας, που τόσο είναι βασικά για την πραγμάτωση της συναδέλφωσης μεταξύ όλων των ανθρώπων.

^{(941.10) 84:7.29} Η ανθρώπινη κοινωνία θα βελτιώνετο πάρα πολύ αν οι πολιτισμένες φυλές επέστρεφαν γενικότερα στις πρακτικές των οικογενειακών συμβουλίων των Ανδιτών. Εκείνοι δεν διατήρησαν την πατριαρχική, ή δεσποτική μορφή της οικογενειακής εξουσίας. Ήσαν πολύ συναδελφωμένοι και συνδεδεμένοι μεταξύ τους, συζητώντας ελεύθερα και ειλικρινά κάθε πρόταση και ρύθμιση οικογενειακής φύσης. Είχαν ιδανικά αδελφικά συναισθήματα σε όλες τις εκφάνσεις του οικογενειακού ελέγχου. Σε μία ιδανική οικογένεια, η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς και των γονέων προς τα παιδιά μεγαλώνει μέσα από την αδελφική αφοσίωση.

^{(942.1) 84:7.30} Η οικογένεια είναι ο προπάτορας της πραγματικής ηθικής, ο πρόγονος της συνειδητοποίησης της πίστης προς το καθήκον. Οι ενισχυμένες οικογενειακές σχέσεις σταθεροποιούν την προσωπικότητα και διεγείρουν την ανάπτυξή της μέσω του εξαναγκασμού της απαραίτητης προσαρμογής σε άλλες, διαφορετικές προσωπικότητες. Ακόμη περισσότερο, όμως, μια πραγματική οικογένεια – μια σωστή οικογένεια – αποκαλύπτει στους γονείς δημιουργούς την στάση του Δημιουργού προς τα παιδιά του, ενώ την ίδια στιγμή τέτοιοι πραγματικοί γονείς, παρουσιάζουν στα παιδιά τους την πρώτη από μια μακρά σειρά ανελικτικών αποκαλύψεων της αγάπης του εν Παραδείσω γονέα όλων των παιδιών του σύμπαντος.

^{(942.2) 84:8.1} Η μεγάλη απειλή κατά της οικογένειας είναι η επικίνδυνη ανερχόμενη παλίρροια της αυτοπραγμάτωσης, η σύγχρονη μανία της ηδονής. Το πρώτο κίνητρο του γάμου υπήρξε οικονομικό. Η σεξουαλική έλξη ήταν δευτερεύουσα. Ο γάμος, θεμελιωμένος στην αυτοσυντήρηση, οδήγησε στην αυτοδιαιώνιση και ταυτόχρονα παρέσχε μία από τις πλέον επιθυμητές μορφές αυτοπραγμάτωσης. Είναι ο μοναδικός θεσμός της ανθρώπινης κοινωνίας που αγκαλιάζει και τα τρία μεγάλα κίνητρα της ζωής.

^{(942.3) 84:8.2} Αρχικά, η περιουσία ήταν ο βασικός θεσμός της αυτοσυντήρησης, ενώ ο γάμος λειτουργούσε ως ο μοναδικός θεσμός της αυτοδιαιώνισης. Αν και η ικανοποίηση της ανάγκης για τροφή, διασκέδαση και χιούμορ, μαζί με την περιστασιακή σεξουαλική ικανοποίηση, αποτελούσαν μέσα αυτοπραγμάτωσης, παραμένει γεγονός ότι τα εξελισσόμενα ήθη απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα ξεχωριστό θεσμό αυτοπραγμάτωσης. Και οφείλεται σ’ αυτήν ακριβώς την αποτυχία του να αναπτυχθούν ειδικοί τρόποι ηδονικής απόλαυσης, το ότι όλοι οι ανθρώπινοι θεσμοί είναι τόσο ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στην αναζήτηση αυτή της ηδονής. Η συγκέντρωση περιουσίας χρησιμοποιείται για την επαύξηση κάθε μορφής αυτοπραγμάτωσης, ενώ ο γάμος συχνά θεωρείται μόνο ως μέσο απόλαυσης. Και αυτή η άνευ όρων παράδοση, αυτή η ευρύτατα διαδεδομένη μανία για ηδονή συνιστά, πλέον, την μεγαλύτερη απειλή που παρουσιάσθηκε ποτέ στον κοινωνικό, εξελικτικό θεσμό της οικογένειας, το σπίτι.

^{(942.4) 84:8.3} Η ιώδης φυλή εισήγαγε ένα νέο και ελλιπώς, μόνο, κατανοηθέν χαρακτηριστικό στην εμπειρία της ανθρωπότητας - το ένστικτο της διασκέδασης μαζί με την αίσθηση του χιούμορ. Υπήρχε, ως ένα βαθμό, στους Σαντζίκ και τους Αντονίτες, αλλά οι Αδαμικοί γόνοι εξήραν την πρωτόγονη αυτή κλίση στη δυναμική της απόλαυσης, μια νέα και θαυμάσια μορφή αυτοπραγμάτωσης. Ο βασικός τύπος της αυτοπραγμάτωσης, εκτός του να κορέσει την πείνα, είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, και η μορφή αυτή της αισθησιακής απόλαυσης επετάθη τρομακτικά από την ανάμιξη των Σαντζίκ και των Ανδιτών.

^{(942.5) 84:8.4} Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος στο συνδυασμό της ανυπομονησίας, της περιέργειας, του τυχοδιωκτισμού και της εγκατάλειψης στην απόλαυση, που χαρακτηρίζουν τις μετα-Ανδιτικές φυλές. Η πείνα της ψυχής δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με υλικές απολαύσεις. Η αγάπη για την οικογένεια και τα παιδιά δεν μεγαλώνει με την ασύνετη αναζήτηση της ηδονής. Αν και εξαντλείτε τους πόρους της τέχνης, των χρωμάτων, των ήχων, του ρυθμού, της μουσικής και του καλλωπισμού, δεν μπορείτε, απ’ αυτά, να ελπίσετε ότι θα εξάρετε την ψυχή, ή ότι θα θρέψετε το πνεύμα. Η ματαιοδοξία και η μόδα δεν μπορούν να λειτουργήσουν για την δημιουργία της οικογένειας και την καλλιέργεια των παιδιών. Η περηφάνια και η αντιπαλότητα είναι ανίσχυρες να εμπλουτίσουν τις δυνατότητες⁴ επιβίωσης των επόμενων γενεών.

^{(942.6) 84:8.5} Οι Προοδεύουσες ουράνιες υπάρξεις απολαμβάνουν, όλες, την ανάπαυση και τη λειτουργία των διευθυντών αναστροφής. Κάθε προσπάθεια για την επίτευξη ωφέλιμης απόλαυσης και την ενασχόληση με ψυχωφελή διασκέδαση είναι νόμιμη. Ο αναζωογονητικός ύπνος, η ανάπαυση, η ψυχαγωγία και όλες οι ενασχολήσεις που αποτρέπουν την ανία της μονοτονίας είναι καλές. Τα ανταγωνιστικά παιγνίδια, η αφήγηση, ακόμη και η νοστιμιά του καλού φαγητού μπορούν να αξιοποιηθούν ως τρόποι αυτοπραγμάτωσης. (Όταν χρησιμοποιείτε αλάτι για να νοστιμίσετε το φαγητό, σταθείτε και σκεφθείτε ότι, για σχεδόν ένας εκατομμύριο χρόνια, ο άνθρωπος δεν μπορούσε να βρει το αλάτι παρά μόνο βουτώντας την τροφή του στις στάχτες.)

^{(943.1) 84:8.6} Ας αφήσουμε τον άνθρωπο να ευχαριστηθεί. Ας αφήσουμε την ανθρώπινη φυλή να βρει την απόλαυση με χίλιους και ένα τρόπους. Ας αφήσουμε το εξελικτικό ανθρώπινο είδος να εξερευνήσει κάθε μορφή θεμιτής αυτοπραγμάτωσης, τους καρπούς του αιώνιου, ανοδικού βιολογικού αγώνα. Ο άνθρωπος έχει άξια κερδίσει μερικές από τις σημερινές του χαρές και απολαύσεις. Να βλέπετε, όμως, καλά το στόχο του πεπρωμένου! Οι ηδονές είναι πραγματικά αυτοκτονικές αν καταφέρουν να καταστρέψουν την περιουσία, που έχει γίνει ο θεσμός της αυτοδιατήρησης. Και η αυτοπραγμάτωση έχει, πράγματι, μοιραίο τίμημα αν πρόκειται να επιφέρει την κατάρρευση του γάμου, την έκπτωση της οικογένειας και την καταστροφή του σπιτιού – το υπέρτατο εξελικτικό απόκτημα του ανθρώπου και τη μοναδική ελπίδα επιβίωσης του πολιτισμού.

^{(943.2) 84:8.7} [Παρουσιάσθηκε από τον Αρχηγό των Σεραφείμ που διαμένουν στην Ουράντια.]