ΕΓΓΡΑΦΟ 92, Η ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

^{(1003.1) 92:0.1} Ο άνθρωπος διέθετε μια θρησκεία φυσικής προέλευσης, ως μέρος της εξελικτικής του εμπειρίας, πολύ πριν γίνει κάποια συστηματική αποκάλυψη στην Ουράντια. Αλλά η θρησκεία αυτή με τη φυσική προέλευση υπήρξε, αφ’ εαυτής, προϊόν των, υπεράνω του ζωώδους, ιδιοτήτων του ανθρώπου. Η εξελικτική θρησκεία δημιουργήθηκε αργά, μέσα στις χιλιετίες της εξελικτικής πορείας της ανθρωπότητας δια της λειτουργίας των ακόλουθων επενεργειών οι οποίες λειτουργούν εντός και εφορμούν επί των αγρίων, βαρβάρων και πολιτισμένων ανθρώπων:

^{(1003.2) 92:0.2} 1. Του συνοδού της λατρείας – της εμφάνισης, στην ζωώδη συνείδηση, των υπεράνω του ζώου δυνατοτήτων για την αντίληψη της πραγματικότητας. Τούτο μπορεί να ορισθεί ως πρωταρχικό ένστικτο του ανθρώπου για τη Θεότητα.

^{(1003.3) 92:0.3} 2. Του συνοδού της σοφίας – της εκδήλωσης, σε μια διάνοια που λατρεύει, της τάσης να διοχετεύσει τη λατρεία της σε ανώτερους διαύλους έκφρασης και προς την πάντα διευρυνόμενη αντίληψη της πραγματικότητας του Θείου.

^{(1003.4) 92:0.4} 3. Του Αγίου Πνεύματος – τούτη είναι η αρχική επιφοίτηση του υπερνού και πάντα εμφανίζεται σε όλες τις γνήσιες ανθρώπινες προσωπικότητες. Η λειτουργία αυτή, πάνω σε μια διάνοια που λαχταρά τη λατρεία και επιθυμεί τη σοφία, δημιουργεί την ικανότητα της αυτοπραγμάτωσης του αξιώματος της ανθρώπινης σωτηρίας, τόσο υπό θεολογική άποψη, όσο και ως πραγματική και ουσιαστική εμπειρία της προσωπικότητας.

^{(1003.5) 92:0.5} Η σύντονη λειτουργία των τριών αυτών θείων επεμβάσεων είναι απολύτως επαρκής για να αρχίσει και να επιτελεσθεί η ανάπτυξη της εξελικτικής θρησκείας. Οι επενέργειες αυτές προσαυξάνονται αργότερα δια των Προσαρμοστών της Σκέψης, των σεραφείμ και του Πνεύματος της Αλήθειας και όλες μαζί επιταχύνουν το ρυθμό της θρησκευτικής εξέλιξης. Οι επενέργειες αυτές λειτουργούν από μακρού στην Ουράντια και θα συνεχίσουν εδώ, όσο καιρό ο πλανήτης αυτός παραμένει μια κατοικημένη σφαίρα. Μεγάλο μέρος του δυναμικού αυτών των θείων επενεργειών δεν βρήκε ακόμη την ευκαιρία να εκφρασθεί. Μεγάλο μέρος θα αποκαλυφθεί στους αιώνες που θα έλθουν, καθώς η θρησκεία των ανθρώπων ανελίσσεται, από το ένα επίπεδο στο άλλο, προς τα ουράνια ύψη της μοροντιανής αξίας και της πνευματικής αλήθειας.

^{(1003.6) 92:1.1} Η εξέλιξη της θρησκείας ερευνάται ιστορικά από τον πρωταρχικό φόβο και τα φαντάσματα, μέσω πολλών διαδοχικών σταδίων εξέλιξης, περιλαμβανομένων των προσπαθειών εκείνων αρχικά να αναγκασθούν και αργότερα να κολακευθούν τα πνεύματα. Τα φετίχ των φυλών εξελίχθηκαν σε τοτέμ και θεούς της φατρίας. Οι μαγικές συνταγές έγιναν σύγχρονες προσευχές. Η περιτομή, θυσία, αρχικά, έγινε διαδικασία υγιεινής.

^{(1003.7) 92:1.2} Η θρησκεία εξελίχθηκε από τη λατρεία της φύσης, μέσω της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών στον φετιχισμό, κατά τη διάρκεια της άγριας παιδικής ηλικίας των φυλών. Με την αυγή του πολιτισμού η ανθρώπινη φυλή εντερνίσθηκε περισσότερο μυστικιστικές και συμβολικές πεποιθήσεις, ενώ τώρα, με την ωριμότητα να πλησιάζει, η ανθρωπότητα προετοιμάζεται για την εκτίμηση της αληθούς θρησκείας, ακόμη και την απαρχή της αποκάλυψης της ίδιας της αλήθειας.

^{(1004.1) 92:1.3} Η θρησκεία δημιουργείται ως βιολογική αντίδραση του νου έναντι των πνευματικών ιδεών και του περιβάλλοντος. Είναι το τελευταίο πράγμα που θα χαθεί, ή θα αλλάξει σε μία φυλή. Η θρησκεία είναι η προσαρμογή της κοινωνίας, σε κάθε εποχή, προς αυτό που αποτελεί μυστήριο. Ως κοινωνικός θεσμός, περικλείει τελετουργικά, σύμβολα, λατρείες, γραφές, βωμούς, ιερούς τόπους και ναούς. Το αγιασμένο νερό, τα ιερά ενθυμήματα, τα φετίχ, τα φυλακτά, τα άμφια, οι καμπάνες, τα τύμπανα και ο κλήρος είναι κοινά σε όλες τις θρησκείες. Και είναι αδύνατο να διαχωρισθεί εντελώς η αμιγώς εξελιχθείσα θρησκεία είτε από την μαγεία, είτε από την μαγγανεία.

^{(1004.2) 92:1.4} Το μυστήριο και η δύναμη ανέκαθεν διήγειραν τα θρησκευτικά συναισθήματα και τους φόβους, ενώ η έξαρση πάντα λειτουργούσε ως ισχυρός ρυθμιστικός παράγων για την εξέλιξή τους. Ο φόβος υπήρξε ανέκαθεν το βασικό θρησκευτικό ερέθισμα. Ο φόβος διαπλάθει τους θεούς της εξελικτικής θρησκείας και αποτελεί το κίνητρο των θρησκευτικών τελετουργιών των πρωτόγονων πιστών. Καθώς ο πολιτισμός προχωρεί, ο φόβος τροποποιείται από την ευλάβεια, το θαυμασμό, το σεβασμό και τη συμπόνια και τότε προσαρμόζεται περισσότερο από τα αισθήματα ενοχής και τη μετάνοια.

^{(1004.3) 92:1.5} Ένας Ασιατικός λαός δίδασκε ότι «Ο Θεός είναι ένας μέγας φόβος.» Αυτό είναι το προϊόν της αμιγώς εξελικτικής θρησκείας. Ο Ιησούς, η αποκάλυψη του ύψιστου τύπου θρησκευτικής αλήθειας, κήρυξε ότι «ο Θεός είναι αγάπη.»

^{(1004.4) 92:2.1} Η θρησκεία είναι ο πλέον άκαμπτος και δογματικός από όλους τους θεσμούς της ανθρωπότητας, αλλά προσαρμόζεται πολύ αργά στην μεταβαλλόμενη κοινωνία. Με τον καιρό, η εξελικτική θρησκεία πράγματι ανακλά τα μεταβαλλόμενα ήθη, τα οποία, με τη σειρά τους, μπορεί να έχουν επηρεασθεί από την εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Αργά, σταθερά, αλλά απρόθυμα η θρησκεία (η λατρεία) ακολουθεί την αφύπνιση της σοφίας – τη γνώση που κατευθύνεται από την εμπειρική λογική και διαφωτίζεται από τη θεία αποκάλυψη.

^{(1004.5) 92:2.2} Η θρησκεία συνδέεται με τα ήθη. Εκείνο που υπήρξε είναι αρχαίο και δήθεν ιερό. Γι’ αυτόν και για κανένα άλλο λόγο, τα πέτρινα εργαλεία διατηρήθηκαν για πολύ καιρό, κατά την εποχή του χαλκού και του σιδήρου. Η παρακάτω δήλωση έχει καταγραφεί: «Κι’ αν μου φτιάξετε ένα πέτρινο βωμό, να μην τον φτιάξετε από πελεκημένη πέτρα, διότι αν χρησιμοποιήσετε τα εργαλεία σας για να τον φτιάξετε, θα τον βεβηλώσετε.» Ακόμη και σήμερα, οι Ινδουιστές ανάβουν τις πυρές των βωμών τους χρησιμοποιώντας ένα πρωτόγονο προσάναμμα. Στην πορεία της εξελικτικής θρησκείας, οι νεωτερισμοί αντιμετωπίζονταν πάντα ως ιεροσυλία. Το θείο μυστήριο πρέπει να συνίσταται όχι σε νέα και κατασκευασμένη τροφή, αλλά στα πιο πρωτόγονα υλικά: «Το ψημένο κρέας και το άζυμο ψωμί σερβίρονται με χόρτα πικρά.» Όλες οι μορφές των κοινωνικών εθίμων, ακόμη και των νομικών διαδικασιών συνδέονται με τις παλιές φόρμες.

^{(1004.6) 92:2.3} Όταν ο σύγχρονος άνθρωπος απορεί με την παρουσίαση στις γραφές τόσο πολύ διαφορετικών θρησκειών, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν άσεμνες, πρέπει να σταθεί και να σκεφθεί ότι οι γενεές που πέρασαν φοβούνταν να εξαλείψουν εκείνο που οι πρόγονοί τους θεωρούσαν ιερό και καθαγιασμένο. Πολλά από αυτά που μία γενιά θα μπορούσε να θεωρήσει άσεμνα, προηγούμενες γενιές θεωρούσαν μέρος των αποδεκτών ηθών τους, ακόμη και θρησκευτικές τελετές. Σημαντικό μέρος της θρησκευτικής αμφισβήτησης δημιουργήθηκε από τις συνεχείς προσπάθειες συγκερασμού παλαιών, αλλά κατακριτέων πρακτικών με την πρόσφατα εξελιχθείσα λογική, ώστε να βρεθούν αληθοφανείς θεωρίες για να δικαιολογήσουν την δογματική διαιώνιση των αρχαίων και άχρηστων εθίμων.

^{(1004.7) 92:2.4} Είναι, ωστόσο, κουτό το να επιχειρήσει κάποιος μια εντελώς αιφνίδια επιτάχυνση της θρησκευτικής εξέλιξης. Μία φυλή, ή ένα έθνος, μπορεί να αφομοιώσει από οποιαδήποτε προηγμένη θρησκεία μόνον εκείνο το οποίο είναι λογικά συνεπές και συμβατό προς την τρέχουσα εξελικτική της κατάσταση, μαζί με το ταλέντο της για προσαρμογή. Οι κοινωνικές, κλιματολογικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες σαφώς επιδρούν στον καθορισμό της πορείας και της ανάπτυξης της θρησκευτικής εξέλιξης. Η κοινωνική ηθική δεν καθορίζεται από τη θρησκεία, δηλαδή, από την εξελικτική θρησκεία. Οι μορφές, μάλλον, της θρησκείας υπαγορεύονται από την ηθική μιας φυλής.

^{(1005.1) 92:2.5} Οι φυλές των ανθρώπων μόνον επιφανειακά αποδέχονται μια ξένη και καινούργια θρησκεία. Την προσαρμόζουν, ουσιαστικά, στα ήθη τους και τους παλιούς τρόπους πίστης. Τούτο φαίνεται καθαρά από το παράδειγμα μιας συγκεκριμένης Νεοζηλανδικής φυλής της οποίας οι ιερείς, αφού αποδέχθηκαν, τυπικά, τον Χριστιανισμό, ισχυρίσθηκαν ότι είχαν λάβει την άμεση αποκάλυψη του Γαβριήλ ότι αυτή η ίδια φυλή είχε γίνει ο περιούσιος λαός του Θεού και δίδασκαν ότι τους είχε επιτραπεί να απολαμβάνουν ελεύθερα τις χαλαρές σεξουαλικές σχέσεις, καθώς και πολλά άλλα από τα παλαιά, αξιόμεμπτα έθιμά τους. Και βέβαια, όλοι αυτοί οι νεόκοποι Χριστιανοί προσχώρησαν σ’ αυτή την καινούργια και λιγότερο σωστή έκδοση του Χριστιανισμού.

^{(1005.2) 92:2.6} Η θρησκεία έχει, τη μια εποχή, ή την άλλη, καθαγιάσει κάθε είδος αντίθετης και ανακόλουθης συμπεριφοράς, έχει, κάποια στιγμή, επιδοκιμάσει πρακτικά όλα αυτά που θεωρούνται πλέον ανήθικα, ή αμαρτωλά. Η συνείδηση, που δεν διδάχθηκε από την εμπειρία και δεν βοηθήθηκε από τη λογική δεν υπήρξε ποτέ, ούτε ποτέ θα γίνει, ασφαλής και σωστός οδηγός της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η συνείδηση δεν είναι η θεία φωνή που μιλά στην ψυχή του ανθρώπου. Είναι απλά το σύνολο του ηθικού και δεοντολογικού περιεχομένου των ηθών ενός συγκεκριμένου επιπέδου υπόστασης. Αντιπροσωπεύει απλά το ανθρωπίνως αντιληπτό ιδεώδες της ανταπόκρισης σε οποιεσδήποτε διαμορφωμένες συνθήκες.

^{(1005.3) 92:3.1} Η μελέτη της ανθρώπινης θρησκείας είναι η εξέταση των απολιθωμένων κοινωνικών στρωμάτων των παλαιότερων εποχών. Τα ήθη των ανθρωπομορφικών θεών αποτελούν πιστή αντανάκλαση των ηθών των ανθρώπων που συνέλαβαν αρχικά την ιδέα αυτών των θεοτήτων. Οι αρχαίες θρησκείες και η μυθολογία αναπαριστούν πιστά τις δοξασίες και τις παραδόσεις των λαών που από πολλούς αιώνες έχουν χαθεί στη λησμονιά. Αυτοί οι παλιοί τρόποι λατρείας διατηρούνται παράλληλα με τα νεώτερα οικονομικά έθιμα και τις κοινωνικές εξελίξεις και, βεβαίως, μοιάζουν εξαιρετικά ανακόλουθα. Τα υπολείμματα της λατρείας παρουσιάζουν μια πραγματική εικόνα των θρησκειών των φυλών του παρελθόντος. Πάντα να θυμάστε, οι λατρείες δημιουργούνται όχι για να ανακαλύψουν την αλήθεια, αλλά μάλλον για να διακηρύξουν το δόγμα τους.

^{(1005.4) 92:3.2} Η θρησκεία ανέκαθεν υπήρξε, σε μεγάλο βαθμό, θέμα τελετουργικών, ιεροπραξιών, ιερατικών κανόνων, τυπικοτήτων και δογμάτων. Συνήθως διεφθείρετο από αυτό την, επίμονα διχαστική, πλάνη του περιούσιου λαού. Οι πρωτεύουσες θρησκευτικές έννοιες των ψαλμών, της έμπνευσης, της αποκάλυψης, της εξιλέωσης, της μετάνοιας, της επανόρθωσης, της μεσολάβησης, της θυσίας, της προσευχής, της εξομολόγησης, της λατρείας, της μετά θάνατον ζωής, των ιερών μυστηρίων, των τελετουργικών, της λύτρωσης, της σωτηρίας, της απελευθέρωσης, της επαγγελίας, της μιαρότητας, του εξαγνισμού, της προφητείας, του προπατορικού αμαρτήματος – όλα αρχίζουν από τους πρώιμους καιρούς του πρωταρχικού φόβου των πνευμάτων των νεκρών.

^{(1005.5) 92:3.3} Η πρωτόγονη θρησκεία δεν είναι τίποτε περισσότερο, ή λιγότερο από τον αγώνα για φυσική ύπαρξη, που προεκτείνεται για να συμπεριλάβει την ύπαρξη πέρα από το θάνατο. Η τήρηση των κανόνων ενός τέτοιου συμβόλου πίστης αντιπροσωπεύει την επέκταση του αγώνα για αυτοσυντήρηση στο χώρο ενός φανταστικού κόσμου με φαντάσματα και πνεύματα. Αν μπείτε, ωστόσο, στον πειρασμό να κρίνετε την εξελικτική θρησκεία, προσέξτε. Να θυμάστε ότι έτσι έγινε. Είναι ιστορικό γεγονός. Και επιπλέον να θυμάστε ότι η δύναμη κάθε ιδεολογίας έγκειται όχι στην βασιμότητα, ή την αλήθεια της, αλλά μάλλον στη ζωηρότητα με την οποία προσελκύει τον άνθρωπο.

^{(1006.1) 92:3.4} Η εξελικτική θρησκεία δεν μεριμνά για αλλαγές, ή αναθεωρήσεις. Αντίθετα με την επιστήμη, δεν μεριμνά για την ίδια της την προοδευτική διόρθωση. Η εξελιχθείσα θρησκεία επιτάσσει σεβασμό επειδή οι οπαδοί της πιστεύουν ότι αυτή είναι Η Αλήθεια. «Η πίστη που κάποτε παρεδόθη στους αγίους,» πρέπει, θεωρητικά, να είναι τελεσίδικη, αλλά και αλάθητη. Η λατρεία ανθίσταται στην εξέλιξη επειδή η πραγματική πρόοδος είναι βέβαιο ότι θα διαφοροποιήσει, ή θα καταστρέψει την ίδια τη λατρεία. Γι’ αυτό η αναθεώρηση πρέπει πάντα να επιβάλλεται στην λατρεία.

^{(1006.2) 92:3.5} Μόνον δύο επενέργειες μπορούν να τροποποιήσουν και να αναβαθμίσουν τα δόγματα της φυσικής θρησκείας: Η πίεση των βραδέως εξελισσόμενων ηθών και ο περιοδικός διαφωτισμός της κατά περιόδους αποκάλυψης. Και δεν είναι περίεργο το ότι η πρόοδος υπήρξε αργή. Στους αρχαίους καιρούς, το να είναι κανείς προοδευτικός, ή εφευρετικός σήμαινε ότι θα τον θανάτωναν ως μάγο. Η λατρεία προοδεύει αργά-αργά, σε διαστήματα γενεών και αιώνιους κύκλους. Δεν κινείται, ωστόσο, προς τα εμπρός. Η εξελικτική πίστη στα πνεύματα των νεκρών έθεσε τα θεμέλια για τη φιλοσοφία της αποκαλυφθείσας θρησκείας, η οποία τελικά θα καταστρέψει τις προλήψεις της προέλευσής της.

^{(1006.3) 92:3.6} Η θρησκεία παρεκώλυσε την κοινωνική εξέλιξη με πολλούς τρόπους, αλλά χωρίς τη θρησκεία δεν θα είχες υπάρξει ηθικότητα που να διαρκεί, ούτε δεοντολογία, ούτε άξιος λόγου πολιτισμός. Η θρησκεία περιέθαλψε μεγάλο μέρος της μη θρησκευτικής κουλτούρας.: Η γλυπτική προέρχεται από την κατασκευή των ειδώλων, η αρχιτεκτονική από την οικοδόμηση των ναών, η ποίηση από τους ψαλμούς, η μουσική από τους λατρευτικούς ύμνους, η δραματουργία από τις τελετές για πνευματική καθοδήγηση και ο χορός από τις εποχιακές λατρευτικές γιορτές.

^{(1006.4) 92:3.7} Ενώ, ωστόσο, εφιστάται η προσοχή στο γεγονός ότι η θρησκεία υπήρξε βασική στην εξέλιξη και διατήρηση του πολιτισμού, πρέπει να τονισθεί ότι η φυσική θρησκεία έχει, επίσης, κάνει πολλά για να περιορίσει και να παρεμποδίσει τον ίδιο τον πολιτισμό, τον οποίο κατά τα λοιπά υποστηρίζει και συντηρεί. Η θρησκεία έχει παρακωλύσει τις δημιουργικές δραστηριότητες και την οικονομική ανάπτυξη. Έχει απαιτήσει περιττό έργο και έχει κατασπαταλήσει το κεφάλαιο. Δεν υπήρξε πάντα χρήσιμη στην οικογένεια. Δεν υποστήριξε αρκετά την ειρήνη και την καλή θέληση. Παραμέλησε, ορισμένες φορές, την εκπαίδευση και καθυστέρησε την επιστήμη. Έχει αποδυναμώσει αδικαιολόγητα τη ζωή για τον υποθετικό¹ πλούτο του θανάτου. Η εξελικτική θρησκεία, η ανθρώπινη θρησκεία, είναι, πράγματι, ένοχη για όλα αυτά, αλλά και για πολλά περισσότερα σφάλματα, πλάνες και ολισθήματα. Παρά ταύτα, πράγματι διατήρησε τα πολιτισμικά ήθη, την πολιτισμένη ηθική και την κοινωνική συγκρότηση και κατέστησε δυνατό για την μετέπειτα θρησκεία της αποκάλυψης να εξισορροπήσει αυτές τις πολλές εξελικτικές ατέλειες.

^{(1006.5) 92:3.8} Η εξελικτική θρησκεία υπήρξε ο πλέον δαπανηρός, αλλά ασύγκριτα αποτελεσματικός ανθρώπινος θεσμός. Η ανθρώπινη θρησκεία μπορεί να δικαιωθεί μόνο υπό το φως του εξελικτικού πολιτισμού. Αν ο άνθρωπος δεν ήταν το ανελισσόμενο προϊόν της ζωικής εξέλιξης, τότε δεν θα υπήρχε δικαίωση για την πορεία αυτή της θρησκευτικής εξέλιξης.

^{(1006.6) 92:3.9} Η θρησκεία διευκόλυνε τη συσσώρευση κεφαλαίων. Υποστήριξε την εργασία ορισμένου είδους. Ο ελεύθερος χρόνος του κλήρου προώθησε τις τέχνες και τις γνώσεις. Η φυλή, τελικά, κέρδισε πολλά ως αποτέλεσμα όλων αυτών των αρχικών σφαλμάτων στη δεοντολογική τεχνική. Οι σαμάνοι, έντιμοι και ανέντιμοι, υπήρξαν τρομερά πολυδάπανοι, άξιζαν, όμως, απόλυτα το κόστος τους. Τα αποκτηθέντα δια της μάθησης επαγγέλματα και η ίδια η επιστήμη δημιουργήθηκαν από τον παρασιτικό κλήρο. Η θρησκεία υπέθαλψε τον πολιτισμό και παρέσχε κοινωνική συνέχιση. Υπήρξε η ηθική αστυνομική δύναμη όλων των αιώνων. Η θρησκεία παρέσχε την ανθρώπινη εκείνη πειθαρχία και τον αυτοέλεγχο που κατέστησαν τη σοφία δυνατή. Η θρησκεία αποτελεί το δυναμικό μαστίγιο της εξέλιξης που ανελέητα οδηγεί τη ράθυμη και δυστυχούσα ανθρωπότητα από τη φυσική της κατάσταση της διανοητικής αδράνειας προς τα εμπρός και προς τα πάνω, προς τα ανώτερα επίπεδα της λογικής και της σοφίας.

^{(1006.7) 92:3.10} Και η ιερή αυτή κληρονομιά της ζωώδους ανέλιξης, η εξελικτική θρησκεία, πρέπει πάντα να εξακολουθήσει να εξυψώνεται και να εξευγενίζεται δια της συνεχούς λογοκρισίας της εξ αποκαλύψεως θρησκείας και της φλογερής καμίνου της επιστήμης.

^{(1007.1) 92:4.1} Η αποκάλυψη είναι εξελικτική, αλλά πάντα προοδευτική. Καθ’ όλη τη διάρκεια των αιώνων της ιστορίας ενός κόσμου, οι αποκαλύψεις της θρησκείας διαρκώς εξαπλώνονται και διαδοχικά γίνονται περισσότερο διαφωτιστικές. Είναι η αποστολή της αποκάλυψης να ταξινομήσει και να ελέγξει τις διαδοχικές θρησκείες της εξέλιξης. Αν, όμως, η αποκάλυψη πρόκειται να εξάρει και να αναβαθμίσει τις θρησκείες της εξέλιξης, τότε, οι θείοι αυτοί έλεγχοι πρέπει να παρουσιάσουν διδασκαλίες που δεν βρίσκονται πάρα πολύ μακριά από το σκεπτικό και τις αντιδράσεις της εποχής κατά την οποία παρουσιάζονται. Έτσι πρέπει, και πάντα η αποκάλυψη διατηρεί την επαφή της με την εξέλιξη. Η εξ αποκαλύψεως θρησκεία πρέπει πάντα να περιορίζεται από την ικανότητα αντίληψης του ανθρώπου.

^{(1007.2) 92:4.2} Ανεξάρτητα, όμως, από τη φαινομενική σχέση, ή την προέλευση, οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες χαρακτηρίζονται πάντα από την πίστη σε μία Θεότητα ανέκκλητης αξίας και κάποια έννοια της σωτηρίας της ταυτότητας προσωπικότητας μετά θάνατον.

^{(1007.3) 92:4.3} Η εξελικτική θρησκεία είναι συναισθηματική, όχι λογική. Είναι η αντίδραση του ανθρώπου στην πίστη σ’ ένα υποθετικό κόσμο φαντασμάτων-πνευμάτων – το αντανακλαστικό της ανθρώπινης πίστης εξημμένο από τη συνειδητοποίηση και το φόβο του αγνώστου. Η εξ αποκαλύψεως θρησκεία είναι η πρόταση του πραγματικού πνευματικού κόσμου. Είναι η απάντηση του υπεράνω της διάνοιας σύμπαντος στην άσβεστη επιθυμία του ανθρώπου να πιστέψει και να στηριχθεί στις Θεότητες του σύμπαντος. Η εξελικτική θρησκεία απεικονίζει το περιστροφικό ψηλάφισμα της ανθρωπότητας στην αναζήτηση της αλήθειας. Η εξ’ αποκαλύψεως θρησκεία είναι αυτή καθ’ εαυτή η αλήθεια.

^{(1007.4) 92:4.4} Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις θρησκευτικής αποκάλυψης, αλλά μόνο πέντε που σημάδεψαν ολόκληρες εποχές. Είναι οι εξής:

^{(1007.5) 92:4.5} 1. Τα διδάγματα της Νταλαμέιτια. Η αληθής άποψη περί της Πρώτης Γενεσιουργού Αιτίας και Κέντρου κηρύχθηκε για πρώτη φορά στην Ουράντια από τα εκατό υλικά μέλη του επιτελείου του Πρίγκιπα Καλιγκάστια. Η εξαπλωθείσα αυτή αποκάλυψη του Θείου εξακολούθησε για περισσότερα από τριακόσιες χιλιάδες χρόνια, έως ότου τερματίσθηκε αιφνίδια εξ αιτίας της πλανητικής αποστασίας και της διάσπασης του καθεστώτος της διδασκαλίας. Εκτός του έργου του Βαν, η επιρροή της Νταλαμεϊτιανής αποκάλυψης πρακτικά χάθηκε για ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και οι Νοδίτες είχαν λησμονήσει αυτή την αλήθεια ως την εποχή της άφιξης του Αδάμ. Από όλους όσους δέχθηκαν τη διδασκαλία των εκατό, οι ερυθρόδερμοι τις διατήρησαν για περισσότερο καιρό, η ιδέα, ωστόσο, του Μεγάλου Πνεύματος δεν ήταν παρά μια ασαφής έννοια στην θρησκεία των Αμερικανών Ινδιάνων, όταν η επαφή με τον Χριστιανισμό την ξεκαθάρισε και την ενίσχυσε σε μεγάλο βαθμό.

^{(1007.6) 92:4.6} 2. Οι Εδεμικές διδασκαλίες. Ο Αδάμ και η Εύα παρουσίασαν εκ νέου την αρχή του Πατέρα των πάντων στους εξελικτικούς λαούς. Η διάσπαση της πρώτης Εδέμ σταμάτησε την πορεία της Αδαμικής αποκάλυψης πριν καλά-καλά αρχίσει. Οι διακοπείσες, όμως, διδασκαλίες του Αδάμ συνεχίσθηκαν από τους Σεθίτες ιερείς και ορισμένες από τις αλήθειες αυτές δεν χάθηκαν εντελώς από τον κόσμο. Η συνολική ροπή της θρησκευτικής εξέλιξης των Λεβαντίνων τροποποιήθηκε από τις διδασκαλίες των Σεθιτών. Ως το 3500 π.Χ. η ανθρωπότητα είχε σε μεγάλο ποσοστό απολέσει την επαφή της με την αποκάλυψη που υποστηρίχθηκε την εποχή της Εδέμ.

^{(1007.7) 92:4.7} 3. Ο Μελχισεδέκ του Σάλεμ. Τούτος ο επειγούσης ανάγκης υιός του Νέβαδον εγκαινίασε την τρίτη αποκάλυψη της αλήθειας στην Ουράντια. Οι κύριες αρχές των διδαχών του ήσαν η εμπιστοσύνη και η πίστη. Δίδαξε την εμπιστοσύνη στην παντοκράτειρα αγαθοεργία του Θεού και κήρυξε ότι η πίστη ήταν η πράξη δια της οποίας οι άνθρωποι κερδίζουν τη χάρη του Θεού. Οι διδαχές του σταδιακά αναμίχθησαν με τις δοξασίες και τις πρακτικές των διαφόρων εξελικτικών θρησκειών και τελικά εξελίχθησαν στα θεολογικά εκείνα συστήματα που υπήρχαν στην Ουράντια με το ξεκίνημα της πρώτης μετά Χριστόν χιλιετίας.

^{(1008.1) 92:4.8} 4. Ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Ο Χριστός Μιχαήλ παρουσίασε για τέταρτη φορά στην Ουράντια την έννοια του Θεού ως Πατέρα του Σύμπαντος και η διδασκαλία αυτή διατηρήθηκε, γενικά, από τότε. Η ουσία της διδασκαλίας του ήταν η αγάπη και η προσφορά υπηρεσίας, η στοργική λατρεία την οποία ένας δημιουργημένος γιος δίνει με την καρδιά του ως αναγνώριση της, και ανταπόκριση στην, στοργική λειτουργία του Θεού του Πατέρα. Την εκούσια υπηρεσία, την οποία τέτοιοι γιοι προσφέρουν στους αδελφούς τους στη χαρμόσυνη συνειδητοποίηση του ότι δια της υπηρεσίας αυτής, υπηρετούν, επίσης, τον Θεό τον Πατέρα.

^{(1008.2) 92:4.9} 5. Τα Κείμενα της Ουράντια. Τα κείμενα, ένα εκ των οποίων είναι και τούτο, συνιστούν την πλέον πρόσφατη παρουσίαση της αλήθειας στους θνητούς της Ουράντια. Τα κείμενα αυτά διαφέρουν από όλες τις προηγούμενες αποκαλύψεις, διότι δεν αποτελούν έργο μιας και μόνο συμπαντικής προσωπικότητας, αλλά μία σύνθεση παρουσίαση από πολλές υπάρξεις. Ουδεμία αποκάλυψη, ωστόσο, που δεν φθάνει στον Πατέρα του Σύμπαντος μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί. Όλες οι άλλες ουράνιες δραστηριότητες δεν είναι παρά μονομερείς, παροδικές και πρακτικά προσαρμοσμένες στις κατά τόπους συνθήκες μέσα στο χρόνο και το διάστημα. Ενώ παρόμοιες καθομολογήσεις είναι δυνατόν να αποσπάσουν το άτομο από την άμεση ισχύ και από το κύρος όλων των αποκαλύψεων, έχει φθάσει στην Ουράντια η ώρα, όπου είναι φρόνιμο να γίνουν παρόμοιες ειλικρινείς παρουσιάσεις, έστω και με κίνδυνο να εξασθενήσει η μελλοντική επίδραση και το κύρος αυτής, της πλέον πρόσφατης από τις αποκαλύψεις της αλήθειας προς τις φυλές των ανθρώπων της Ουράντια.

^{(1008.3) 92:5.1} Στην εξελικτική θρησκεία οι θεοί εκλαμβάνονται ως υπάρχοντες κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου: στην εξ αποκαλύψεως θρησκεία, οι άνθρωποι διδάσκονται ότι είναι υιοί του Θεού – πλασμένοι, επίσης, κατά την πεπερασμένη εικόνα του θείου. Στις σύνθετες πίστεις, τις αποτελούμενες από τις διδαχές της αποκάλυψης και τα προϊόντα της εξέλιξης, η έννοια του Θεού αποτελεί ανάμιξη των:

^{(1008.4) 92:5.2} 1. προϋπαρχουσών αντιλήψεων των εξελικτικών θρησκειών

^{(1008.5) 92:5.3} 2. ύψιστων ιδεωδών των αποκαλυφθεισών θρησκειών

^{(1008.6) 92:5.4} 3. προσωπικών απόψεων των μεγάλων θρησκευτικών ηγετών, των προφητών και των διδασκάλων της ανθρωπότητας.

^{(1008.7) 92:5.5} Οι περισσότερες μεγάλες θρησκευτικές περίοδοι εγκαινιάσθηκαν με την ύπαρξη και τις διδασκαλίες κάποιας εξαιρετικής προσωπικότητας. Η ηγεσία δημιούργησε πλήθος αξιόλογων ηθικών κινημάτων στην ιστορία. Και οι άνθρωποι είχαν πάντα την τάση να τιμούν τον ηγέτη, έστω και εις βάρος των διδαχών του. Να σέβονται την προσωπικότητά του, χάνοντας, έστω, τις αλήθειες που εκείνος κήρυξε. Και τούτο δεν γίνεται χωρίς λόγο. Υπάρχει μια ενστικτώδης σφοδρή επιθυμία στην καρδιά του εξελικτικού ανθρώπου για βοήθεια από ψηλά και επέκεινα. Ο πόθος αυτός είναι φτιαγμένος για να προσμείνει την εμφάνιση στη γη του Πλανητικού Πρίγκιπα και των μετέπειτα Υλικών Υιών. Στην Ουράντια, ο άνθρωπος έχει αποστερηθεί αυτούς τους υπεράνω του ανθρώπινου ηγέτες και κυβερνήτες και γι’ αυτό επιζητεί διαρκώς να αναπληρώσει την έλλειψη αυτή περιβάλλοντας τους εξ ανθρώπων ηγέτες του με μύθους που αφορούν στην υπερφυσική τους καταγωγή και τη θαυμαστή τους πορεία.

^{(1008.8) 92:5.6} Πολλές φυλές φαντάσθηκαν ότι οι ηγέτες τους γεννήθηκαν από παρθένες. Η πορεία τους διανθίζεται έντονα² με θαύματα και η επιστροφή τους αναμένεται πάντα από τις αντίστοιχες ομάδες τους. Στην κεντρική Ασία οι φυλές περιμένουν ακόμη την επιστροφή του Τζένγκις Χαν. Στο Θιβέτ, την Κίνα και την Ινδία περιμένουν το Βούδα. Στο Ισλάμ τον Μωάμεθ. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής τον Χεζουνανίν Οναμοναλόντον Οι Εβραίοι, γενικά, περιμένουν την επιστροφή του Αδάμ ως φυσικού κυβερνήτη. Στη Βαβυλώνα ο θεός Μαρδούκ υπήρξε διαιώνιση του μύθου του Αδάμ, ή έννοια του υιού του Θεού, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Μετά την εμφάνιση του Αδάμ στη γη, οι αποκαλούμενοι υιοί του Θεού ήσαν συνηθισμένοι μεταξύ των φυλών του κόσμου.

^{(1009.1) 92:5.7} Ανεξάρτητα, όμως, από το προληπτικό δέος μέσα στο οποίο ζούσαν συχνά, γεγονός παραμένει ότι οι διδάσκαλοι αυτοί υπήρξαν τα υπομόχλια της προσωπικότητας επί του κόσμου τούτου, στα οποία στηρίχθηκαν οι μοχλοί της αποκαλυφθείσας θρησκείας για την πρόοδο της ηθικής, της φιλοσοφίας και της θρησκείας της ανθρωπότητας.

^{(1009.2) 92:5.8} Υπήρξαν εκατοντάδες εκατοντάδων θρησκευτικών ηγετών στο ένα εκατομμύριο χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας στην Ουράντια, από τον Όναγκαρ ως τον Γκουρού Νανάκ. Κατά την περίοδο αυτή υπήρξαν πολλές αμπώτιδες και πλημμυρίδες της παλίρροιας της θρησκευτικής αλήθειας και της πνευματικής πίστης και κάθε αναγέννηση Ουραντιανής θρησκείας ταυτίσθηκε, στο παρελθόν, με τη ζωή και τη διδασκαλία κάποιου θρησκευτικού ηγέτη. Εξετάζοντας τους διδασκάλους των πρόσφατων αιώνων, είναι ίσως χρήσιμο να τους κατατάξουμε στις επτά μείζονες θρησκευτικές περιόδους της μετα-Αδαμικής Ουράντια:

^{(1009.3) 92:5.9} 1. Η περίοδος των Σεθιτών. Οι Σεθίτες ιερείς, όπως αναγεννήθηκαν υπό την ηγεσία του Αμοζάντ, έγιναν οι μεγάλοι μετά-Αδαμικοί διδάσκαλοι. Έδρασαν σ’ ολόκληρη την έκταση της περιοχής των Ανδιτών και η επιρροή τους διατηρήθηκε περισσότερο μεταξύ των Ελλήνων, των Σουμερίων και των Ινδουιστών. Μεταξύ των τελευταίων, συνέχισαν να υπάρχουν μέχρι τις μέρες μας, ως οι Βραχμάνοι του Ινδουισμού. Οι Σεθίτες και οι οπαδοί τους δεν έχασαν ποτέ εντελώς την έννοια της Τριάδας, που απεκαλύφθη από τον Αδάμ.

^{(1009.4) 92:5.10} 2. Η εποχή των ιεραποστόλων Μελχισεδέκ. Η θρησκεία της Ουράντια αναγεννήθηκε κατά μέγα μέρος από τις προσπάθειες εκείνων των διδασκάλων που εστάλησαν από τον Μελχισεδέκ Ματσιβέντα, τότε που εκείνος ζούσε και δίδασκε στο Σάλεμ, δύο, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια προ Χριστού. Οι ιεραπόστολοι αυτοί κήρυξαν την πίστη ως το τίμημα της χάρης του Θεού και η διδασκαλία του, αν και δεν παρουσίασε καμία άμεσα εμφανισθείσα θρησκεία, δημιούργησε, παρά ταύτα, τα θεμέλια πάνω στα οποία μεταγενέστεροι διδάσκαλοι της αλήθειας επρόκειτο να οικοδομήσουν τις θρησκείες της Ουράντια.

^{(1009.5) 92:5.11} 3. Η μετά τους Μελχισεδέκ εποχή. Παρά το ότι ο Αμενεμόπ και ο Ίκνατον δίδαξαν και οι δύο την εποχή αυτή, η διακεκριμένη θρησκευτική ιδιοφυΐα της μετά τους Μελχισεδέκ εποχής υπήρξε ο ηγέτης μιας ομάδας Λεβαντίνων Βεδουίνων και ιδρυτής της Εβραϊκής θρησκείας – Ο Μωυσής. Ο Μωυσής δίδαξε τον μονοθεϊσμό. Είπε: «Άκουσε, ω Ισραήλ, ο Κύριος ο Θεός μας είναι ο μοναδικός Θεός.» «Ο Κύριος είναι ο Θεός. Δεν υπάρχει έτερος πλην αυτού.» Προσπάθησε επίμονα να ξεριζώσει τα κατάλοιπα της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών από το λαό του, ορίζοντας ακόμη και την ποινή του θανάτου για τους ιερουργούς της. Ο μονοθεϊσμός του Μωυσή νοθεύτηκε από τους διαδόχους του, αλλά σε μεταγενέστερους χρόνους, αυτοί επέστρεψαν σε πολλές από τις διδαχές του. Το μεγαλείο του Μωυσή έγκειται στη σοφία και την σύνεσή του. Άλλοι άνθρωποι είχαν ανώτερη αντίληψη για το Θεό, αλλά κανείς δεν επέτυχε σε τόσο μεγάλο βαθμό να επηρεάσει μεγάλους αριθμούς ανθρώπων ώστε να υιοθετήσουν τόσο προηγμένες απόψεις.

^{(1009.6) 92:5.12} 4. Ο έκτος προ Χριστού αιώνας. Πολλοί άνθρωποι άρχισαν να κηρύσσουν την αλήθεια τον αιώνα αυτόν, έναν από τους μεγαλύτερους αιώνες θρησκευτικής αφύπνισης που υπήρξαν ποτέ στην Ουράντια. Μεταξύ αυτών πρέπει να αναφερθούν ο Γκαουτάμα, ο Κομφούκιος, ο Λάο Τσε, Ο Ζωροάστρης, και οι διδάσκαλοι των Τζαϊνιστών.³ Η διδασκαλία του Γκαουτάμα διαδόθηκε ευρέως στην Ασία και ετιμάτο ως Βούδας από εκατομμύρια. Ο Κομφούκιος υπήρξε για την Κινεζική ηθική ό,τι ο Πλάτωνας για την Ελληνική φιλοσοφία και, ενώ δημιουργήθηκαν θρησκευτικές επιπτώσεις με τις διδασκαλίες και των δύο, υπό τη στενή έννοια, κανείς τους δεν υπήρξε θρησκευτικός διδάσκαλος. Ο Λάο Τσε οραματίσθηκε περισσότερο τον θεό στο Ταό, από όσο ο Κομφούκιος στην ανθρωπότητα και ο Πλάτωνας στον ιδεαλισμό. Ο Ζωροάστρης, ενώ επηρεάσθηκε πάρα πολύ από την κρατούσα αντίληψη του διττού πνευματισμού, το καλό και το κακό, ταυτόχρονα εξήρε με σαφήνεια την έννοια μιας αιώνιας Θεότητας, καθώς και την τελική νίκη του φωτός επί του σκότους.

^{(1010.1) 92:5.13} 5. Ο πρώτος μετά Χριστόν αιώνας. Ως θρησκευτικός διδάσκαλος, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ξεκίνησε με τη λατρεία που είχε καθιερωθεί από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και προχώρησε όσο μακρύτερα μπορούσε, πέρα από γεγονότα και φόρμες. Εκτός του Ιησού, ο Παύλος της Ταρσού και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς υπήρξαν οι μεγαλύτεροι διδάσκαλοι εκείνης της εποχής. Οι απόψεις τους περί θρησκείας έπαιξαν κυρίαρχο ρόλο στην εξέλιξη της πίστης εκείνης, που φέρει το όνομα του Χριστού.

^{(1010.2) 92:5.14} 6. Ο έκτος μετά Χριστόν αιώνας. Ο Μωάμεθ ίδρυσε μία θρησκεία η οποία υπήρξε ανώτερη από πολλά δόγματα του καιρού του. Ο ίδιος υπήρξε η διαμαρτυρία κατά των κοινωνικών απαιτήσεων της πίστης των ξένων και κατά της ανακολουθίας της θρησκευτικής ζωής του ίδιου του λαού του.

^{(1010.3) 92:5.15} 7. Ο δέκατος πέμπτος μετά Χριστόν αιώνας. Η περίοδος αυτή έγινε μάρτυρας δύο θρησκευτικών κινημάτων: της διάσπασης της ενότητας του Χριστιανισμού στη Δύση και τη σύνθεση μιας νέας θρησκείας στην Ανατολή. Στην Ευρώπη, ο θεσμοθετημένος Χριστιανισμός είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ανελαστικότητας, ώστε η περαιτέρω ανάπτυξη καθίστατο ασύμβατη με την ενότητα. Στην Ανατολή, οι συνδυασμένες διδασκαλίες του Ισλάμ, του Ινδουισμού και του Βουδισμού συνετέθησαν από τον Νανάκ και τους οπαδούς του στον Σιχισμό,⁴ μια από τις πλέον προηγμένες θρησκείες της Ασίας.

^{(1010.4) 92:5.16} Το μέλλον της Ουράντια θα χαρακτηρισθεί, αναμφίβολα, από την εμφάνιση διδασκάλων της θρησκευτικής αλήθειας – της Πατρικής ιδιότητας του Θεού και της αδελφοσύνης όλων των πλασμάτων . Πρέπει, ωστόσο, να ελπίσουμε ότι οι φλογερές και ειλικρινείς προσπάθειες αυτών των μελλοντικών προφητών θα τείνουν λιγότερο προς την ενίσχυση των ενδοθρησκευτικών φραγμών και περισσότερο προς την επαύξηση της θρησκευτικής αδελφοσύνης της πνευματικής λατρείας μεταξύ των πολλών οπαδών των διαφορετικών διανοούμενων θεολογιών, που τόσο πολύ χαρακτηρίζουν την Ουράντια της Σατάνια.

^{(1010.5) 92:6.1} Οι θρησκείες του εικοστού αιώνα στην Ουράντια προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα μελέτη της κοινωνικής εξέλιξης της ανθρώπινης παρόρμησης για λατρεία. Πολλές πίστεις προχώρησαν ελάχιστα από την εποχή της λατρείας των πνευμάτων των νεκρών. Οι Πυγμαίοι της Αφρικής δεν διαθέτουν θρησκευτική απόκριση, ως τάξη, αν και αρκετοί μεταξύ τους πιστεύουν λίγο σ’ ένα πνευματικό περιβάλλον. Βρίσκονται σήμερα ακριβώς εκεί που βρισκόταν ο πρωτόγονος άνθρωπος όταν άρχισε η εξέλιξη της θρησκείας. Η βασική πίστη της πρωτόγονης θρησκείας ήταν η μετά θάνατον ζωή. Η έννοια της λατρείας ενός ατομικού Θεού δείχνει προηγμένη εξελικτική ανάπτυξη, ακόμη και το πρώτο στάδιο της αποκάλυψης. Οι Ντυάκ⁵ ανέπτυξαν μόνο τις πλέον πρωτόγονες θρησκευτικές πρακτικές. Οι σχετικά σύγχρονοι Εσκιμώοι και οι Ινδιάνοι της Αμερικής είχαν πολύ πενιχρές απόψεις για τον Θεό. Πίστευαν στα πνεύματα των νεκρών και είχαν μια ασαφή άποψη για κάποιου είδους ζωή μετά θάνατον. Οι σύγχρονοι αυτόχθονες Αυστραλοί έχουν ένα μόνο φόβο απέναντι στα φαντάσματα, το φόβο του σκότους και μια χονδροκομμένη προγονική λατρεία. Οι Ζουλού μόλις τώρα αναπτύσσουν μια θρησκεία βασισμένη στο φόβο των φαντασμάτων και την θυσία. Πολλές Αφρικανικές φυλές, πέραν του ιεραποστολικού έργου των Χριστιανών και των Μωαμεθανών, δεν έχουν ξεφύγει ακόμη από το φετιχιστικό στάδιο της θρησκευτικής εξέλιξης. Μερικές, ωστόσο, φυλές έχουν από μακρού υιοθετήσει την ιδέα του μονοθεϊσμού, όπως οι πάλαι ποτέ Θράκες, οι οποίοι επίσης πίστευαν στην αθανασία.

^{(1010.6) 92:6.2} Στην Ουράντια η εξελικτική και η εξ αποκαλύψεως θρησκεία προοδεύουν παράλληλα, ενώ αναμιγνύονται και συνενώνονται στα διαφοροποιημένα θεολογικά συστήματα που υπάρχουν στον κόσμο, την εποχή που συντάσσονται αυτά τα κείμενα. Οι θρησκείες αυτές, οι θρησκείες της Ουράντια του εικοστού αιώνα, μπορούν να απαριθμισθούν ως εξής:

^{(1011.1) 92:6.3} 1. Ο Ινδουισμός – η αρχαιότερη.

^{(1011.2) 92:6.4} 2. Η Θρησκεία των Εβραίων.

^{(1011.3) 92:6.5} 3. Ο Βουδισμός.

^{(1011.4) 92:6.6} 4. Οι διδασκαλία του Κομφούκιου.

^{(1011.5) 92:6.7} 5. Η πίστη των Ταοϊστών.

^{(1011.6) 92:6.8} 6. Ο Ζωροαστρισμός.

^{(1011.7) 92:6.9} 7. Το Σίντο.

^{(1011.8) 92:6.10} 8. Ο Τζαϊνισμός.

^{(1011.9) 92:6.11} 9. Ο Χριστιανισμός.

^{(1011.10) 92:6.12} 10. Το Ισλάμ.

^{(1011.11) 92:6.13} 11. Ο Σιχισμός – η πλέον πρόσφατη.

^{(1011.12) 92:6.14} Οι περισσότερο προηγμένες θρησκείες των αρχαίων χρόνων ήσαν ο Ιουδαϊσμός και ο Ινδουισμός και η κάθε μία τους επηρέασε αντίστοιχα σε μεγάλο βαθμό την διαδρομή της θρησκευτικής εξέλιξης στην Ανατολή και τη Δύση. Τόσον οι Ινδουιστές όσο και οι Εβραίοι πίστευαν ότι η θρησκεία τους ήταν προϊόν έμπνευσης και αποκάλυψης, πίστευαν δε, ότι όλες οι άλλες θρησκείες αποτελούσαν παρηκμασμένες μορφές της μοναδικής αληθούς πίστης.

^{(1011.13) 92:6.15} Η Ινδία είναι χωρισμένη στους Ινδουιστές, τους Σιχ, τους Μωαμεθανούς και τους Τζαίν, με την κάθε μία θρησκεία να φαντάζεται το Θεό, τον άνθρωπο και το σύμπαν με διαφορετικό τρόπο. Η Κίνα ακολουθεί τον Ταοϊσμό και τις διδασκαλίες του Κομφούκιου. Το Σίντο λατρεύεται στην Ιαπωνία.

^{(1011.14) 92:6.16} Οι μεγάλες διεθνείς, διαφυλετικές πίστεις είναι η Εβραϊκή, η Βουδιστική, η Χριστιανική και η Ισλαμική. Ο Βουδισμός εξαπλώνεται από την Κεϋλάνη και την Μπούρμα, μέσω του Θιβέτ και της Κίνας ως την Ιαπωνία. Έχει επιδείξει προσαρμοστικότητα προς τα ήθη πολλών λαών, που μόνο με αυτήν του Χριστιανισμού μπορεί να εξισωθεί.

^{(1011.15) 92:6.17} Η Εβραϊκή θρησκεία περιγράφει τη φιλοσοφική μετάβαση από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό. Είναι ο εξελικτικός κρίκος μεταξύ των θρησκειών της εξέλιξης και των θρησκειών της αποκάλυψης. Οι Εβραίοι υπήρξαν ο μοναδικός λαός της δύσης που κινήθηκε αργά από τους πρώιμους εξελικτικούς θεούς του, κατ’ ευθείαν στο Θεό της αποκάλυψης. Η αλήθεια, όμως, αυτή δεν έγινε ποτέ ευρέως αποδεκτή, ως την εποχή του Ησαΐα, που για άλλη μια φορά δίδαξε την μικτή άποψη μιας φυλετικής θεότητας συνδυασμένης με ένα Συμπαντικό Δημιουργό. «Ω, Κύριε του Πλήθους, Θεέ του Ισραήλ, συ ει ο Θεός, εσύ και μόνο. Δημιούργησες τον ουρανό και τη γη.» Κάποια εποχή, η ελπίδα της σωτηρίας του δυτικού πολιτισμού στηρίχθηκε στις ανώτερες Εβραϊκές απόψεις περί καλοσύνης και τις προηγμένες Ελληνικές απόψεις περί κάλλους.,

^{(1011.16) 92:6.18} Η Χριστιανική θρησκεία είναι η θρησκεία που πραγματεύεται τη ζωή και τη διδασκαλία του Χριστού, βασισμένη στην θεολογία του Ιουδαϊσμού, τροποποιημένη περαιτέρω δια της αφομοίωσης ορισμένων Ζωροαστρικών διδαχών, καθώς και της Ελληνικής φιλοσοφίας, και διατυπωμένη κυρίως από τρεις ανθρώπους: Τον Φίλωνα, τον Πέτρο και τον Παύλο. Πέρασε από πολλές φάσεις εξέλιξης από την εποχή του Παύλου και δυτικοποιήθηκε τόσο βαθιά, ώστε πολλοί μη Ευρωπαϊκοί λαοί, πολύ φυσικά, αντιμετωπίζουν το Χριστιανισμό ως μια ξένη αποκάλυψη ενός ξένου Θεού, για ξένους.

^{(1011.17) 92:6.19} Το Ισλάμ είναι η θρησκεία-κουλτούρα που συνδέει τη Βόρεια Αφρική, την Εγγύς Ανατολή και τη νοτιοανατολική Ασία. Ήταν η Ιουδαϊκή θεολογία συνδεδεμένη με τις μετέπειτα Χριστιανικές διδαχές που έκανε το Ισλάμ μονοθεϊστικό. Οι οπαδοί του Μωάμεθ δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν την προηγμένη διδασκαλία περί Αγίας Τριάδας. Δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το δόγμα των τριών θείων προσωπικοτήτων και της μιας Θεότητας. Πάντα είναι δύσκολο να πεισθεί ο εξελικτικός νους ξαφνικά να αποδεχθεί μια προηγμένη, αποκαλυφθείσα αλήθεια. Ο άνθρωπος είναι πλάσμα της εξέλιξης και πρέπει, σε μεγάλο βαθμό, να δεχθεί τη θρησκεία του μέσω εξελικτικών τεχνικών.

^{(1012.1) 92:6.20} Η λατρεία των προγόνων συνέστησε, κάποτε, σαφή πρόοδο στην εξέλιξη της θρησκείας, είναι, ωστόσο εκπληκτικό αλλά και θλιβερό μαζί το ότι η πρωτόγονη αυτή άποψη διατηρείται στην Κίνα, την Ιαπωνία και την Ινδία, εν μέσω θρησκειών περισσότερο προηγμένων, συγκριτικά, όπως είναι ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός. Στη Δύση, η λατρεία των προγόνων εξελίχθηκε στην ευλάβεια προς τους εθνικούς θεούς και το σεβασμό προς τους ήρωες. Στον εικοστό αιώνα, αυτή η εθνικιστική θρησκεία της ευλάβειας προς τους ήρωες κάνει την εμφάνισή της στις διάφορες ακραίες, εθνικιστικές υλιστικές θεωρίες οι οποίες χαρακτηρίζουν πολλές φυλές και έθνη της Δύσης. Μεγάλο μέρος της ίδιας αυτής στάσης βρίσκεται, επίσης, στα μεγάλα πανεπιστήμια και τις μείζονες βιομηχανικές κοινωνίες των Αγγλόφωνων λαών. Όχι πολύ διαφορετική από τις αντιλήψεις αυτές είναι η άποψη ότι η θρησκεία δεν είναι παρά η «από κοινού αναζήτηση καλύτερης ζωής.» Οι «εθνικές θρησκείες» δεν είναι τίποτε περισσότερο από παλινδρόμηση στην πρώιμη λατρεία του αυτοκράτορα των Ρωμαίων και στο Σίντο – τη λατρεία της πολιτείας μέσω της αυτοκρατορικής οικογένειας.

^{(1012.2) 92:7.1} Η θρησκεία δεν μπορεί να γίνει ποτέ επιστημονική πραγματικότητα. Η φιλοσοφία μπορεί, πράγματι, να σταθεί σε επιστημονική βάση, αλλά η θρησκεία θα παραμείνει για πάντα είτε εξελικτική, είτε αποκαλυπτική, ή ένας πιθανός συνδυασμός των δύο, όπως είναι στον κόσμο σήμερα.

^{(1012.3) 92:7.2} Νέες θρησκείες δεν μπορούν να εφευρεθούν. Είτε θα εξελιχθούν, είτε, κατ’ άλλο τρόπο, θα αποκαλυφθούν αιφνίδια. Όλες οι καινούργιες εξελικτικές θρησκείες είναι απλά προηγμένες εκφράσεις των παλαιών δοξασιών, νέες διασκευές και προσαρμογές. Το παλιό δεν έπαψε να υπάρχει. Συγχωνεύεται με το καινούργιο, όπως ο Σιχισμός μπολιάστηκε και άνθισε από το έδαφος και τις φόρμες του Ινδουισμού, του Βουδισμού, του Ισλάμ και άλλων σύγχρονων θρησκειών. Η πρωτόγονη θρησκεία ήταν πολύ δημοκρατική. Ο άγριος δάνειζε, ή δανειζόταν εύκολα. Μόνο με την αποκαλυφθείσα θρησκεία εμφανίσθηκαν ο ολοκληρωτισμός και ο εγωτισμός.

^{(1012.4) 92:7.3} Οι πολλές θρησκείες της Ουράντια είναι όλες καλές ως το σημείο που φέρνουν τον άνθρωπο κοντά στο Θεό και την συνειδητοποίηση του Πατέρα στον άνθρωπο. Είναι πλάνη για οποιαδήποτε ομάδα πιστών να εκλαμβάνουν το δόγμα της ως Την Αλήθεια. Τέτοιες θέσεις υποδηλώνουν περισσότερο θεολογική αλαζονεία παρά βεβαιότητα για την αλήθεια. Δεν υπάρχει θρησκεία στην Ουράντια που δεν θα μπορούσε ευεργετικά να μελετήσει και να αφομοιώσει το καλύτερο μέρος της αλήθειας που περιέχεται σε κάθε άλλη πίστη, αφού όλες εμπεριέχουν αλήθεια. Θα ήταν καλύτερο οι θρησκευόμενοι να δανειστούν το βέλτιστο από τη ζώσα πίστη των γειτόνων τους, αντί να καταγγέλλουν το χείριστο στις παρατεινόμενες προλήψεις τους και τα απαρχαιωμένα τελετουργικά τους.

^{(1012.5) 92:7.4} Όλες αυτές οι θρησκείες δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της ποικιλόμορφης διανοητικής αντίδρασης του ανθρώπου στην ταυτόσημη πνευματική του καθοδήγηση. Δεν μπορούν ποτέ να ελπίσουν ότι θα αποκτήσουν ομοιομορφία στα σύμβολα, στο δόγμα και τα τελετουργικά – αυτά είναι αξίες διανοητικές. Μπορούν, όμως και μια μέρα θα το κάνουν, να πραγματοποιήσουν την ενότητα μέσα από την πραγματική λατρεία του Πατέρα των πάντων, αφού αυτή είναι αξία πνευματική και είναι πάντοτε αλήθεια ότι εν πνεύματι, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

^{(1012.6) 92:7.5} Η πρωτόγονη θρησκεία υπήρξε κατά το πλείστον ένα υλικής αξίας ενδιαφέρον, ο πολιτισμός όμως εξαίρει τις θρησκευτικές αξίες, διότι η αληθής θρησκεία είναι η πραγματική αφοσίωση του ατόμου στην υπηρεσία των σημαντικών και ανώτερων αξιών. Καθώς η θρησκεία εξελίσσεται, η δεοντολογία γίνεται η φιλοσοφία των ηθών και η ηθική γίνεται η πειθαρχία του ατόμου σύμφωνα με τα πρότυπα των ανώτερων ιδεών και των υπέρτατων αξιών - τα θεία και πνευματικά ιδεώδη. Έτσι, λοιπόν, η θρησκεία γίνεται αυθόρμητη και ύψιστη αφοσίωση, η ζώσα εμπειρία της πιστότητας της αγάπης.

^{(1013.1) 92:7.6} Η ποιότητα της θρησκείας καταδεικνύεται από:

^{(1013.2) 92:7.7} 1. Το επίπεδο των αξιών – την πίστη.

^{(1013.3) 92:7.8} 2. Το βάθος των ιδεών – την ευαισθητοποίηση του ατόμου προς την ιδεαλιστική εκτίμηση αυτών των ανώτερων αξιών.

^{(1013.4) 92:7.9} 3. Την ένταση της καθοσίωσης – το βαθμό αφοσίωσης προς τις ζώσες αυτές αξίες.

^{(1013.5) 92:7.10} 4. fΤην αδέσμευτη πρόοδο της προσωπικότητας σ΄ αυτό το κοσμικό μονοπάτι της ιδεαλιστικής πνευματικής ζωής, την συνειδητοποίηση της υϊκής σχέσης προς τον Θεό και της μηδέποτε λήγουσας, προοδευτικής ιθαγένειας στο σύμπαν.

^{(1013.6) 92:7.11} Οι θρησκευτικές ιδέες προχωρούν στην αυτοσυνείδηση όταν το παιδί μεταφέρει τις απόψεις του περί παντοδυναμίας των γονέων του στο Θεό. Και ολόκληρη η θρησκευτική εμπειρία του παιδιού αυτού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, από το εάν ο φόβος, ή η αγάπη κυριαρχούν στη σχέση γονέα-παιδιού. Οι σκλάβοι είχαν πάντα μεγάλες δυσκολίες στο να μεταβάλλουν το φόβο τους για τον αφέντη στην αντίληψη της αγάπης του Θεού. Ο πολιτισμός, η επιστήμη και οι προηγμένες θρησκείες πρέπει να απελευθερώσουν την ανθρωπότητα από τους φόβους εκείνους που γεννήθηκαν από τον τρόμο προς τα φυσικά φαινόμενα. Και έτσι, η μεγαλύτερη διαφώτιση θα ελευθερώσει τον πεπαιδευμένο άνθρωπο από όλες τις εξαρτήσεις του πάνω σε μεσιτεύοντες, για την επικοινωνία του με τη Θεότητα.

^{(1013.7) 92:7.12} Τα ενδιάμεσα αυτά στάδια της ειδωλολατρικής ταλάντευσης κατά τη μεταφορά της λατρείας από το ανθρώπινο και ορατό στο θείο και αόρατο είναι αναπόφευκτα, αλλά πρέπει να συντομεύονται από την επίγνωση της διευκολυντικής λειτουργίας του ενοικούντος θείου πνεύματος. Παρά ταύτα, ο άνθρωπος επηρεάσθηκε βαθιά, όχι μόνο από τις απόψεις του πάνω στο Θείο, αλλά επίσης από το χαρακτήρα των ηρώων που διάλεξε να τιμήσει. Είναι μεγάλη ατυχία το ότι εκείνοι που κατέληξαν να λατρεύσουν το θείο και αναστηθέντα Χριστό έπρεπε να παραβλέψουν τον άνθρωπο – τον ανδρείο και θαρραλέο ήρωα – τον Ιησού, υιό Ιωσήφ.⁶

^{(1013.8) 92:7.13} Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει επαρκή επίγνωση της θρησκείας τα λατρευτικά του, όμως, έθιμα είναι μπερδεμένα και ανυπόληπτα εξ αιτίας της επιταχυνόμενης κοινωνικής του μεταμόρφωσης και των χωρίς προηγούμενο επιστημονικών εξελίξεων. Οι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες επιθυμούν τον επαναπροσδιορισμό της θρησκείας και η απαίτηση αυτή θα αναγκάσει τη θρησκεία να επανεκτιμηθεί.

^{(1013.9) 92:7.14} Ο σύγχρονος άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το έργο του να κάνει περισσότερες αναπροσαρμογές στις ανθρώπινες αξίες του σε μία γενιά, από όσες έχουν γίνει σε δύο χιλιάδες χρόνια. Και όλα τούτα επηρεάζουν την στάση της κοινωνίας απέναντι στη θρησκεία, αφού η θρησκεία είναι τρόπος ζωής, όπως επίσης και τρόπος σκέψης.

^{(1013.10) 92:7.15} Η αληθής θρησκεία πρέπει πάντα να είναι, ταυτόχρονα, η αιώνια βάση και το αστέρι που καθοδηγεί όλους τους πολιτισμούς που διαρκούν.

^{(1013.11) 92:7.16} [Παρουσιάσθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]