ΕΓΓΡΑΦΟ 71, Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

^{(800.1) 71:0.1} Το κράτος αποτελεί μία χρήσιμη εξέλιξη του πολιτισμού. Αντιπροσωπεύει το καθαρό κέρδος της κοινωνίας από τις καταστροφές και τα δεινά του πολέμου. Η ομαλή πολιτική δεξιοτεχνία είναι απλά η συσσωρευμένη τεχνική για τη ρύθμιση της ανταγωνιστικής αναμέτρησης των δυνάμεων μεταξύ των αγωνιζόμενων φυλών και εθνών.

^{(800.2) 71:0.2} Το σύγχρονο κράτος είναι ο θεσμός που επέζησε κατά τον μακραίωνο αγώνα για την ομαδική δύναμη. Η ανώτερη δύναμη, τελικά, επεκράτησε και δημιούργησε μία πραγματικότητα – το κράτος – μαζί με τον ηθικό μύθο της απόλυτης υποχρέωσης του πολίτη να ζει και να πεθαίνει για το κράτος. Το κράτος, ωστόσο, δεν έχει θεία γένεση. Δεν δημιουργήθηκε καν από την εκούσια ευφυή ανθρώπινη δράση. Είναι καθαρά ένας εξελικτικός θεσμός και η προέλευσή του υπήρξε απολύτως αυτόματη.

^{(800.3) 71:1.1} Το κράτος είναι ένας τοπικός, κοινωνικός ρυθμιστικός οργανισμός και το ισχυρότερο, δυναμικότερο και μακροβιότερο κράτος αποτελείται από ένα και μόνον έθνος, ο λαός του οποίου έχει κοινή γλώσσα, έθιμα και θεσμούς.

^{(800.4) 71:1.2} Τα αρχικά κράτη ήταν μικρά και όλα προήλθαν από κατακτήσεις. Δεν δημιουργήθηκαν από εκούσιες ενώσεις. Πολλά ιδρύθηκαν από κατακτητές νομάδες, που εφορμούσαν εναντίον φιλήσυχων βοσκών, ή μόνιμα εγκατεστημένων γεωργών, για να τους εξουδετερώσουν και να τους υποδουλώσουν. Τέτοια κράτη, προκύπτοντα από κατακτήσεις, ήταν, κατ’ ανάγκην, στρωματοποιημένα. ΟΙ τάξεις ήταν αναπόφευκτες και οι ταξικοί αγώνες πάντα ήταν επιλεκτικοί.

^{(800.5) 71:1.3} Οι βόρειες φυλές των Αμερικανών ερυθρόδερμων ουδέποτε απέκτησαν πραγματικό κράτος. Ουδέποτε προόδευσαν πέραν μιας χαλαρής συνομοσπονδίας φυλών, μιας πολύ πρωτόγονης μορφής κράτους. Η πλησιέστερη προσέγγισή τους ήταν η ομοσπονδία των Ιροκή, αλλά η ομάδα αυτή των έξι εθνών δεν λειτούργησε ποτέ θετικά ως κράτος και δεν κατόρθωσε να επιζήσει εξ αιτίας της απουσίας ορισμένων βασικών στοιχείων της σύγχρονης εθνικής ζωής, όπως είναι:

^{(800.6) 71:1.4} 1. Η απόκτηση και η κληρονομιά της ατομικής περιουσίας.

^{(800.7) 71:1.5} 2. Οι πόλεις, μαζί με τη γεωργία και τη βιομηχανία.

^{(800.8) 71:1.6} 3. Τα χρήσιμα οικόσιτα ζώα.

^{(800.9) 71:1.7} 4. Η πρακτική, οικογενειακή συγκρότηση. Οι ερυθρόδερμοι ήταν προσκολλημένοι στην οικογένεια της μητέρας και τις κληρονομιές των ανιψιών.

^{(800.10) 71:1.8} 5. Οι οριοθετημένες περιοχές.

^{(800.11) 71:1.9} 6. Ένας ισχυρός, εκτελεστικός επικεφαλής.

^{(800.12) 71:1.10} 7. Η υποδούλωση των αιχμαλώτων – είτε τους υιοθετούσαν, είτε τους σφαγίαζαν.

^{(800.13) 71:1.11} 8. Οι αποφασιστικές κατακτήσεις.

^{(800.14) 71:1.12} Οι ερυθρόδερμοι ήταν πολύ δημοκρατικοί. Διέθεταν καλή διακυβέρνηση, η οποία όμως απέτυχε. Τελικά θα είχαν δημιουργήσει κράτος, αν δεν είχαν πρόωρα συναντηθεί με τον περισσότερο προηγμένο πολιτισμό των λευκών, οι οποίοι ακολουθούσαν τις μεθόδους διακυβέρνησης των Ελλήνων και των Ρωμαίων.

^{(801.1) 71:1.13} Το επιτυχημένο Ρωμαϊκό κράτος βασίστηκε στα εξής:

^{(801.2) 71:1.14} 1. Την πατρική οικογένεια.

^{(801.3) 71:1.15} 2. Τη γεωργία και την εξημέρωση των ζώων.

^{(801.4) 71:1.16} 3. Τη συμπύκνωση του πληθυσμού – τις πόλεις.

^{(801.5) 71:1.17} 4. Την ατομική περιουσία και γη.

^{(801.6) 71:1.18} 5. Τη δουλεία – τις τάξεις των πολιτών.

^{(801.7) 71:1.19} 6. Τις κατακτήσεις και την αναδιοργάνωση των αδύναμων και υποανάπτυκτων λαών.

^{(801.8) 71:1.20} 7. Τις οριοθετημένες περιοχές με οδικό δίκτυο.

^{(801.9) 71:1.21} 8. Προσωποπαγείς και ισχυρούς κυβερνήτες.

^{(801.10) 71:1.22} Η μεγάλη αδυναμία στο Ρωμαϊκό πολιτισμό, αλλά και ένας παράγων στην τελική κατάρρευση της αυτοκρατορίας, υπήρξε η υποτιθέμενη φιλελεύθερη και προηγμένη διάταξη για τη χειραφέτηση των αγοριών στα είκοσι ένα καθώς και η απεριόριστη ελευθερία των κοριτσιών, τα οποία ήταν έτσι ελεύθερα να παντρευτούν τον άνδρα της επιλογής τους, ή να πάνε αλλού και να γίνουν ανήθικες.¹ Η ζημία στην κοινωνία συνίστατο όχι στις συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις καθ’ εαυτές, αλλά μάλλον στον ξαφνικό και εκτεταμένο τρόπο εφαρμογής τους. Η κατάρρευση της Ρώμης δείχνει το τι μπορεί να αναμένεται όταν ένα κράτος υφίσταται πολύ γρήγορη διεύρυνση, που συνοδεύεται από εσωτερικό εκφυλισμό.

^{(801.11) 71:1.23} Το εμβρυϊκό κράτος κατέστη δυνατόν να υπάρξει εξ αιτίας της ελάττωσης των δεσμών αίματος, προς χάριν των δεσμών γης και οι ομοσπονδίες αυτές των φυλών ενώνονταν, συνήθως, σταθερά δια των κατακτήσεων. Ενώ η εθνική κυριαρχία που αντιπαρέρχεται όλους τους δευτερεύοντες αγώνες και τις διαφορές των ομάδων χαρακτηρίζει το αληθινό κράτος, παρά ταύτα, πολλές τάξεις και κάστες διατηρούνται στις μετέπειτα κρατικές δομές, ως κατάλοιπα των φατριών και των φυλών των παλαιότερων καιρών. Τα μεταγενέστερα και μεγαλύτερα σε έκταση κράτη διεξήγαγαν μακρόχρονους και σκληρούς αγώνες με τις μικρότερες αυτές ομάδες των φατριών με το ίδιο αίμα, με τις κυβερνήσεις των φυλών να διασφαλίζουν μία πολύτιμη μετάβαση από την εξουσία της οικογένειας στην εξουσία του κράτους. Κατά τους μεταγενέστερους χρόνους πολλές φατρίες αναπτύχθηκαν μέσα από τις εμπορικές και τις άλλες παραγωγικές σχέσεις.

^{(801.12) 71:1.24} Η αδυναμία της ενοποίησης του κράτους έχει ως αποτέλεσμα την οπισθοδρόμηση σε τεχνικές διακυβέρνησης οι οποίες ίσχυαν πριν την εμφάνιση του κράτους, όπως ο φεουδαλισμός του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Κατά τις ζοφερές αυτές εποχές το εδαφικό κράτος κατέρρευσε, ενώ υπήρξε επιστροφή στις μικρές ομάδες που ζούσαν μέσα στα κάστρα, επανεμφανίσθηκαν τα στάδια ανάπτυξης των φατριών και των φυλών. Παρόμοια ημι-κράτη υπάρχουν ακόμη και τώρα στην Ασία και την Αφρική αλλά δεν αποτελούν όλα εξελικτικές οπισθοδρομήσεις. Πολλά είναι οι εμβρυϊκοί πυρήνες των κρατών του μέλλοντος.

^{(801.13) 71:2.1} Η δημοκρατία, αν και ιδεώδης, είναι προϊόν του πολιτισμού, όχι της εξέλιξης. Προχωρήστε αργά! Επιλέξτε προσεκτικά! Γιατί οι κίνδυνοι της δημοκρατίας είναι:

^{(801.14) 71:2.2} 1. Αποθέωση της μετριότητας.

^{(801.15) 71:2.3} 2. Επιλογή κατώτερων και αδαών κυβερνητών.

^{(801.16) 71:2.4} 3. Αδυναμία να αναγνωρισθούν τα βασικά δεδομένα της κοινωνικής εξέλιξης.

^{(801.17) 71:2.5} 4. Κίνδυνος να περιέλθει το δικαίωμα ψήφου, σε παγκόσμιο επίπεδο, στα χέρια απαίδευτων και ασυνείδητων πλειονοτήτων.

^{(801.18) 71:2.6} 5. Υποδούλωση στην κοινή γνώμη. Η πλειοψηφία δεν έχει πάντα δίκιο.

^{(802.1) 71:2.7} Η γνώμη του κόσμου, η κοινή γνώμη, επιβράδυνε πάντα την κοινωνία. Παρά ταύτα είναι πολύτιμη, διότι, ενώ καθυστερεί την κοινωνική εξέλιξη, συντηρεί, πράγματι, τον πολιτισμό. Η εκπαίδευση της κοινής γνώμης είναι η μοναδική ασφαλής και πραγματική μέθοδος επιτάχυνσης του πολιτισμού. Η δύναμη χρησιμεύει μόνο προσωρινά και η πολιτισμική ανάπτυξη θα επιταχύνεται όλο και περισσότερο, καθώς τα όπλα δίνουν τη θέση τους στις ψήφους. Η κοινή γνώμη, τα έθιμα, είναι η βασική και στοιχειώδης ενέργεια στην κοινωνική εξέλιξη και την κρατική ανάπτυξη, αλλά για να αποκτήσει αξία ως συστατικό του κράτους, πρέπει να μην εκφράζεται βίαια.

^{(802.2) 71:2.8} Το μέτρο της κοινωνικής προόδου καθορίζεται άμεσα από το βαθμό στον οποίο η κοινή γνώμη μπορεί να ελέγχει την ατομική συμπεριφορά και τον κρατικό συντονισμό δια της μη βίαιης έκφρασης. Η πραγματικά πολιτισμένη διακυβέρνηση εμφανίσθηκε όταν η κοινή γνώμη διέθετε τη δύναμη των ατομικών προνομίων. Οι λαϊκές εκλογές μπορεί να μην κρίνουν πάντα τα πράγματα σωστά, αλλά αντιπροσωπεύουν το σωστό τρόπο για να γίνει ακόμη και το λάθος. Η εξέλιξη δεν διασφαλίζει μονομιάς υπέρτατη τελειότητα, αλλά μάλλον σχετική και προοδευτική πρακτική προσαρμογή.

^{(802.3) 71:2.9} Υπάρχουν δέκα βήματα, ή στάδια, στην εξέλιξη μιας πρακτικής και αποτελεσματικής μορφής διακυβέρνησης δι’ αντιπροσώπων, τα οποία είναι:

^{(802.4) 71:2.10} 1. Η ατομική ελευθερία. Η υποδούλωση, η υποτέλεια και όλες οι μορφές ανθρώπινης δουλείας πρέπει να εξαφανισθούν

^{(802.5) 71:2.11} 2. Η διανοητική ελευθερία. Έως ότου ένας λαός ελεύθερος εκπαιδευθεί – διδαχθεί να σκέπτεται έξυπνα και να σχεδιάζει με σύνεση – η ελευθερία κάνει συνήθως μεγαλύτερο κακό, παρά καλό.

^{(802.6) 71:2.12} 3. Η κυριαρχία του νόμου. Την ελευθερία την απολαμβάνουμε καλύτερα όταν οι αποφάσεις και οι ιδιοτροπίες των κυβερνώντων τους ανθρώπους αντικαθίστανται από τις νομοθετικές πράξεις, σύμφωνα με τους αποδεκτούς θεμελιώδεις νόμους.

^{(802.7) 71:2.13} 4. Η ελευθερία του λόγου. Η δι’ αντιπροσώπων κυβέρνηση είναι αδιανόητη χωρίς ελευθερία όλων των μορφών της έκφρασης των ανθρώπινων ιδανικών και απόψεων.

^{(802.8) 71:2.14} 5. Η διασφάλιση της ιδιοκτησίας. Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ αν αποτύχει να διασφαλίσει το δικαίωμα να απολαμβάνει κάποιος την ιδιοκτησία του με κάποιο τρόπο. Ο άνθρωπος επιθυμεί το δικαίωμα να χρησιμοποιεί, να ελέγχει, να δωρίζει, να πωλεί, να εκμισθώνει και να κληροδοτεί την ατομική του ιδιοκτησία.

^{(802.9) 71:2.15} 6. Το δικαίωμα της ένστασης. Η κυβέρνηση των αντιπροσώπων αναγνωρίζει το δικαίωμα των πολιτών να ακούγονται. Το προνόμιο της ένστασης είναι εγγενές στην ελεύθερη πολιτεία.

^{(802.10) 71:2.16} 7. Το δικαίωμα στην διακυβέρνηση. Δεν είναι αρκετό το να ακούγεται κάποιος. Η δύναμη της ένστασης πρέπει να προοδεύσει ως την πραγματική διαχείριση της κυβέρνησης.

^{(802.11) 71:2.17} 8. Το παγκόσμιο δικαίωμα ψήφου. Η κυβέρνηση των αντιπροσώπων προϋποθέτει ένα ευφυές, αποτελεσματικό και παγκόσμιο εκλογικό σώμα. Η αξιοπιστία² μιας τέτοιας κυβέρνησης θα προσδιορίζεται πάντα από την αξιοπιστία και το κύρος εκείνων οι οποίοι την απαρτίζουν. Καθώς ο πολιτισμός προοδεύει, το δικαίωμα ψήφου, ενώ παραμένει παγκόσμιο και για τα δύο φύλα, θα τροποποιηθεί και θα αναδιοργανωθεί δραστικά, ενώ θα διαφοροποιηθεί και με άλλους τρόπους.

^{(802.12) 71:2.18} 9. Ο έλεγχος των δημόσιων λειτουργών. Καμία πολιτική κυβέρνηση δεν είναι χρήσιμη και αποτελεσματική, ει μη μόνον εάν οι πολίτες διαθέτουν και εφαρμόζουν συνετές τεχνικές καθοδήγησης και ελέγχου των αξιωματούχων και των δημόσιων λειτουργών.

^{(802.13) 71:2.19} 10. Ευφυής και εξασκημένη αντιπροσώπευση. Η επιβίωση της δημοκρατίας εξαρτάται από την επιτυχημένη κυβέρνηση δι’ αντιπροσώπων. Τούτο προϋποθέτει την πρακτική επιλογής σε δημόσια αξιώματα μόνο των ατόμων εκείνων τα οποία είναι από τεχνικής πλευράς εκπαιδευμένα, διανοητικά επαρκή, κοινωνικά νομιμόφρονα και ηθικά κατάλληλα. Μόνο κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί μία κυβέρνηση ανθρώπων, από τους ανθρώπους και για τους ανθρώπους να διατηρηθεί.

^{(803.1) 71:3.1} Η πολιτική, ή διαχειριστική μορφή μιας κυβέρνησης έχει ελάχιστες επιπτώσεις, με την προϋπόθεση ότι παρέχει τα απαραίτητα για την κοινωνική πρόοδο – ελευθερία, ασφάλεια, παιδεία και κοινωνικό συντονισμό. Σημασία δεν έχει το τι είναι το κράτος, αλλά το τι κάνει, εκείνο που καθορίζει την πορεία της κοινωνικής εξέλιξης. Και τελικά, κανένα κράτος δεν μπορεί να αγνοήσει³ τις ηθικές αξίες των πολιτών του, όπως παραδειγματίζονται από τους εκλεγμένους ηγέτες τους. Η άγνοια και η ιδιοτέλεια θα εξασφαλίσουν την πτώση ακόμη και του ανώτερου τύπου κυβέρνησης.

^{(803.2) 71:3.2} Παρά το ότι είναι πολύ λυπηρό, ο εθνικός εγωισμός υπήρξε βασικός στην κοινωνική επιβίωση. Το δόγμα του εκλεκτού λαού υπήρξε βασικός παράγων στη συνένωση των φυλών και τη δόμηση του έθνους, ως τη σύγχρονη εποχή. Κανένα κράτος, ωστόσο, δεν μπορεί να φθάσει τα ιδανικά επίπεδα λειτουργίας, έως ότου κάθε μορφή μισαλλοδοξίας νικηθεί. Είναι αιώνια βλαπτική για την πρόοδο των ανθρώπων. Και η μισαλλοδοξία καταπολεμάται καλύτερα με τη συνεργασία της επιστήμης, του εμπορίου, του αθλητισμού και της θρησκείας.

^{(803.3) 71:3.3} Το ιδανικό κράτος λειτουργεί υπό την ώθηση των τριών ισχυρών και σύντονων δυναμικών:

^{(803.4) 71:3.4} 1. Της αγάπης προς τη νομιμοφροσύνη, από τη συνειδητοποίηση της αδελφοσύνης των ανθρώπων

^{(803.5) 71:3.5} 2. Του ευφυούς πατριωτισμού ο οποίος βασίζεται σε συνετά ιδεώδη

^{(803.6) 71:3.6} 3. Της κοσμικής ενόρασης, η οποία ερμηνεύεται σε όρους πλανητικών δεδομένων, αναγκών και στόχων

^{(803.7) 71:3.7} Οι νόμοι του ιδανικού κράτους είναι λίγοι σε αριθμό και έχουν διέλθει από την εποχή των αρνητικών απαγορεύσεων, προς την εποχή της θετικής προόδου της ατομικής ελευθερίας, η οποία ακολουθεί τον αυξημένο αυτοέλεγχο. Το προηγμένο κράτος δεν υποχρεώνει μόνο τους πολίτες του να εργάζονται, αλλά τους ελκύει, επιπλέον, σε επωφελή και εξευγενιστική αξιοποίηση του αυξανόμενου ελεύθερου χρόνου, ο οποίος είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης από τη βαριά εργασία, εξ αιτίας της προοδεύουσας μηχανικής εποχής. Ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να παράγει όσο και να αναλίσκει.

^{(803.8) 71:3.8} Καμία κοινωνία δεν προοδεύει πολύ, όταν επιτρέπει την αδράνεια, ή ανέχεται την πενία. Η πενία, όμως, και η εξάρτηση δεν θα εξαλειφθούν ποτέ, εάν τα καθυστερημένα και εκφυλισμένα γένη υποστηρίζονται ελεύθερα και τους επιτρέπεται να αναπαράγονται χωρίς περιορισμούς.

^{(803.9) 71:3.9} Μία ηθική κοινωνία πρέπει να προσπαθεί να διατηρεί τον αυτοσεβασμό των πολιτών της και να τους παρέχει κάθε φυσιολογική, επαρκή, ατομική ευκαιρία για αυτοπραγμάτωση. Ένα τέτοιο πλάνο κοινωνικού επιτεύγματος θα απαιτούσε πολιτισμένη κοινωνία ανώτατης κατηγορίας. Η κοινωνική εξέλιξη πρέπει να ενθαρρύνεται από την κυβερνητική εποπτεία, η οποία ασκεί ένα ελάχιστο ρυθμιστικό έλεγχο. Καλύτερο είναι το κράτος εκείνο το οποίο περισσότερο συντονίζει και λιγότερο κυβερνά.

^{(803.10) 71:3.10} Τα ιδεώδη του κράτους πρέπει να επιτυγχάνονται δια της εξέλιξης, δια της αργής ανάπτυξης της αστικής συνείδησης, της αναγνώρισης της υποχρέωσης και προνομίου της κοινωνικής υπηρεσίας. Αρχικά οι άνθρωποι αναλαμβάνουν τα βάρη της κυβέρνησης ως καθήκον, όταν τελειώσει η διακυβέρνηση των πολιτικών ρουσφετολόγων, αλλά αργότερα επιζητούν μία τέτοια λειτουργία ως προνόμιο, ως τη μεγαλύτερη τιμή. Η κατάσταση οποιουδήποτε επιπέδου πολιτισμού απεικονίζεται πιστά από το κύρος των πολιτών του, που προσφέρονται να αποδεχθούν τις ευθύνες του κράτους.

^{(803.11) 71:3.11} Σε μία πραγματική κοινοπολιτεία το έργο διακυβέρνησης των πόλεων και των επαρχιών γίνεται από ειδικούς και διοικείται όπως ακριβώς όλες οι άλλες μορφές οικονομικών και εμπορικών σχέσεων του λαού.

^{(803.12) 71:3.12} Σε προηγμένα κράτη, η υπηρεσία προς την πολιτεία εκτιμάται ως η ύψιστη αφοσίωση των πολιτών. Η μέγιστη φιλοδοξία των πλέον συνετών και ευγενών πολιτών είναι να κερδίσουν τη δημόσια αναγνώριση, να εκλεγούν, ή να διορισθούν σε μία θέση κυβερνητικής εμπιστοσύνης και τέτοιες κυβερνήσεις προσφέρουν τις ανώτερες τιμές αναγνώρισης για υπηρεσία στους πολιτικούς και κοινωνικούς τους λειτουργούς. Οι τιμές στη συνέχεια χαρίζονται με τη σειρά στους φιλοσόφους, τους εκπαιδευτικούς, τους επιστήμονες, τους κατασκευαστές και τους στρατιωτικούς. Οι γονείς ανταμείβονται δεόντως με την λαμπρότητα των παιδιών τους και οι αμιγώς θρησκευτικοί ηγέτες, όντας πρεσβευτές ενός πνευματικού βασιλείου λαμβάνουν την πραγματική τους ανταμοιβή σ’ έναν άλλο κόσμο.

^{(804.1) 71:4.1} Η οικονομία, η κοινωνία και η κυβέρνηση πρέπει να εξελίσσονται, αν πρόκειται να διατηρηθούν. Οι στατικές συνθήκες σ’ έναν εξελικτικό κόσμο είναι ενδεικτικές μαρασμού. Μόνον οι θεσμοί αυτοί που πάνε μπροστά με το ρεύμα της εξέλιξης διατηρούνται.

^{(804.2) 71:4.2} Το προοδευτικό πρόγραμμα ενός διευρυνόμενου πολιτισμού περιλαμβάνει:

^{(804.3) 71:4.3} 1. Διατήρηση των ατομικών ελευθεριών.

^{(804.4) 71:4.4} 2. Προστασία της οικογένειας.

^{(804.5) 71:4.5} 3. Προώθηση της οικονομικής ασφάλειας.

^{(804.6) 71:4.6} 4. Πρόληψη των ασθενειών.

^{(804.7) 71:4.7} 5. Αναγκαστική εκπαίδευση.

^{(804.8) 71:4.8} 6. Αναγκαστική απασχόληση.

^{(804.9) 71:4.9} 7. Επωφελή αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου.

^{(804.10) 71:4.10} 8. Φροντίδα για τους αναξιοπαθείς.

^{(804.11) 71:4.11} 9. Βελτίωση της φυλής.

^{(804.12) 71:4.12} 10. Προώθηση της επιστήμης και της τέχνης.

^{(804.13) 71:4.13} 11. Προώθηση της φιλοσοφίας – σοφία.

^{(804.14) 71:4.14} 12. Αύξηση της κοσμικής ενόρασης – πνευματικότητα.

^{(804.15) 71:4.15} Και η πρόοδος αυτή στην τέχνη του πολιτισμού οδηγεί κατ’ ευθείαν στην πραγμάτωση των ανώτατων ανθρώπινων και θείων στόχων των προσπαθειών των θνητών – το κοινωνικό επίτευγμα της συναδέλφωσης των ανθρώπων και της συνειδητοποίησης του Θεού από το άτομο, η οποία αποκαλύπτεται στην υπέρτατη επιθυμία του κάθε ατόμου να κάνει το θέλημα του Πατέρα εν ουρανοίς.

^{(804.16) 71:4.16} Η εμφάνιση της γνήσιας αδελφοσύνης σημαίνει ότι έχει επέλθει κοινωνική ευρυθμία στην οποία όλοι οι άνθρωποι ευαρεστούνται να φέρουν ο ένας τα βάρη του άλλου. Πραγματικά επιθυμούν να εφαρμόσουν το χρυσό κανόνα. Μία τέτοια ιδανική κοινωνία, όμως, δεν μπορεί να επιτευχθεί όταν είτε οι αδύναμοι, είτε οι άνομοι περιμένουν να αποκομίσουν αθέμιτα και ανόσια πλεονεκτήματα έναντι εκείνων οι οποίοι κυρίως ωθούνται από αφοσίωση στην υπηρεσία της αλήθειας, της ομορφιάς και της καλοσύνης. Σε μία τέτοια κατάσταση ένας μόνο δρόμος είναι σωστός: Οι «χρυσοί κυβερνήτες» μπορούν να ιδρύσουν μία προοδευτική κοινωνία στην οποία να ζουν σύμφωνα με τα ιδανικά τους, ενώ διατηρούν μια επαρκή άμυνα έναντι των συντρόφων τους που ζουν στο σκοτάδι και που μπορεί να προσπαθήσουν είτε να εκμεταλλευθούν την παθητική τους στάση, η να καταστρέψουν τον προοδεύοντα πολιτισμό τους.

^{(804.17) 71:4.17} Ο ιδεαλισμός δεν μπορεί ποτέ να επιζήσει σ’ έναν εξελισσόμενο πλανήτη αν οι ιδεαλιστές κάθε γενιάς επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εξολοθρεύονται από τις κατώτερες τάξεις της ανθρωπότητας. Και εδώ είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία του ιδεαλισμού: Μπορεί μία προηγμένη κοινωνία να διατηρήσει τη στρατιωτική ετοιμότητα που τη διασφαλίζει από κάθε επίθεση εκ μέρους των φιλοπόλεμων γειτόνων της, χωρίς να υποπέσει στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική αυτή δύναμη σε επιθετικές επιχειρήσεις εναντίον άλλων λαών, με σκοπό το ιδιοτελές κέρδος, ή την εθνική επέκταση. Η επιβίωση του έθνους απαιτεί ετοιμότητα και ο θρησκευτικός ιδεαλισμός, μόνος του, μπορεί να αποτρέψει τον εξευτελισμό της επέκτασης σε επίθεση. Μόνο η αγάπη, η συναδέλφωση, μπορούν να αποτρέψουν το δυνατό από το να συνθλίψει τον αδύναμο.

^{(805.1) 71:5.1} Ο ανταγωνισμός είναι βασικός για την κοινωνική πρόοδο, αλλά ο ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός γεννά τη βία. Στην παρούσα κοινωνία, ο ανταγωνισμός αντικαθιστά σιγά-σιγά τον πόλεμο στο ότι προσδιορίζει τη θέση του ατόμου στην παραγωγή, ενώ επίσης αποφασίσει την επιβίωση των παραγωγικών μονάδων αυτών καθ’ εαυτών. (Ο φόνος και ο πόλεμος διαφέρουν ως προς το κύρος, όσον αφορά στο πώς αντιμετωπίζονται από τα έθιμα, με το φόνο να θεωρείται παράνομος από όταν πρωτοδημιουργήθηκε η κοινωνία, ενώ ο πόλεμος δεν έχει ακόμη θεωρηθεί παράνομος από την ανθρωπότητα συνολικά.)

^{(805.2) 71:5.2} Το ιδεώδες κράτος αναλαμβάνει να συντονίσει την κοινωνική συμπεριφορά τόσο, όσο χρειάζεται για να ελαχιστοποιήσει τη βία του ατομικού ανταγωνισμού και να αποτρέψει την αδικία στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα στο κράτος: Πώς μπορείτε να εγγυηθείτε την ειρήνη και την ηρεμία στην παραγωγή, να πληρώσετε τους φόρους για να ενισχύσετε τη δύναμη του κράτους και ταυτόχρονα να αποτρέψετε τη φορολογία από το να εμποδίσει την παραγωγή και να προφυλάξετε το κράτος από το να γίνει παρασιτικό, ή τυραννικό;

^{(805.3) 71:5.3} Καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώιμων χρόνων του κάθε κόσμου, ο ανταγωνισμός είναι βασικός για τον προοδευτικό πολιτισμό. Καθώς η εξέλιξη του ανθρώπου προχωρεί, η συνεργασία γίνεται όλο και περισσότερο αποτελεσματική. Σε προηγμένους πολιτισμούς η συνεργασία είναι περισσότερο αποτελεσματική από τον ανταγωνισμό. Ο πρώιμος άνθρωπος διεγείρεται από τον ανταγωνισμό. Η πρώιμη εξέλιξη χαρακτηρίζεται από την επιβίωση του βιολογικά κατάλληλου, αλλά οι μετέπειτα πολιτισμοί προάγονται καλύτερα δια της ευφυούς συνεργασίας, της γεμάτης κατανόησης συναδέλφωσης και της πνευματικής συνάφειας.⁴

^{(805.4) 71:5.4} Πράγματι, ο ανταγωνισμός στην παραγωγή είναι εντελώς περιττός και πάρα πολύ αναποτελεσματικός, αλλά καμία απόπειρα να εξαλειφθεί αυτή η λανθασμένη οικονομική κίνηση δεν πρέπει να ενθαρρυνθεί, αν μία τέτοια ρύθμιση συνεπάγεται την ελάχιστη, έστω, ακύρωση οποιασδήποτε των βασικών ελευθεριών του ατόμου.

^{(805.5) 71:6.1} Η σημερινή κερδοσκοπική οικονομία είναι καταδικασμένη εκτός εάν τα κίνητρα του κέρδους διευρυνθούν από τα κίνητρα προσφοράς υπηρεσίας. Ο ανελέητος ανταγωνισμός που βασίζεται στη στενόμυαλη ιδιοτέλεια είναι, τελικά, καταστροφικός ακόμη και για τα πράγματα εκείνα που προσπαθεί να διατηρήσει. Το αποκλειστικό και ιδιοτελές κίνητρο του κέρδους δεν συνάδει με τα Χριστιανικά ιδανικά – πολύ λιγότερο συνάδει με τη διδασκαλία του Ιησού.

^{(805.6) 71:6.2} Στην οικονομία, το κίνητρο του κέρδους είναι για το κίνητρο προσφοράς υπηρεσίας ό,τι είναι ο φόβος για την αγάπη στη θρησκεία. Το κίνητρο του κέρδους, όμως, δεν πρέπει να απαλειφθεί, ή να αφανισθεί, ξαφνικά. Κάνει πολλούς, κατά τα άλλα νωθρούς, ανθρώπους να δουλεύουν σκληρά. Δεν είναι απαραίτητο, πάντως, αυτός ο αφυπνιστής της κοινωνικής δραστηριότητας να μείνει για πάντα εγωιστικός στις επιδιώξεις του.

^{(805.7) 71:6.3} Το κίνητρο του κέρδους στις οικονομικές δραστηριότητες είναι εντελώς ποταπό και ολότελα ανάξιο μιας, προηγμένης τάξης, κοινωνίας. Παρά ταύτα, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο καθ’ όλη τη διάρκεια των πρώιμων φάσεων του πολιτισμού. Το κίνητρο του κέρδους δεν πρέπει να αφαιρείται από τον άνθρωπο, μέχρις ότου αποκτήσουν σταθερά ανώτερους τύπους μη κερδοσκοπικών κινήτρων για την οικονομική διαπάλη και την κοινωνική εξυπηρέτηση – τις υπερβατικές παροτρύνσεις της υπέρτατης σοφίας, της ενδιαφέρουσας συναδέλφωσης και της λαμπρότητας του πνευματικού επιτεύγματος.

^{(806.1) 71:7.1} Το κράτος που διαρκεί βασίζεται στον πολιτισμό, διέπεται από ιδανικά και παροτρύνεται από την προσφορά υπηρεσίας. Ο σκοπός της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η απόκτηση ικανοτήτων, η επιδίωξη της σοφίας, η συνειδητοποίηση του εαυτού και η κατάκτηση των πνευματικών αξιών.

^{(806.2) 71:7.2} Στο ιδανικό κράτος, η εκπαίδευση συνεχίζεται ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής και η φιλοσοφία γίνεται, μερικές φορές, η κύρια επιδίωξη των πολιτών του. Οι πολίτες μιας τέτοιας κοινοπολιτείας επιδιώκουν τη σοφία, ως επίταση της ενόρασης για τη σπουδαιότητα των ανθρώπινων σχέσεων, τις έννοιες της πραγματικότητας, την ευγένεια των αξιών, τους στόχους της ζωής και τη δόξα του κοσμικού πεπρωμένου.

^{(806.3) 71:7.3} Οι Ουραντιανοί πρέπει να αποκτήσουν το όραμα μιας καινούργιας και ανώτερης πολιτισμένης κοινωνίας. Η εκπαίδευση θα κάνει άλμα σε νέα επίπεδα αξιών, με την πάροδο του, καθαρά κερδοσκοπικών κινήτρων, οικονομικού συστήματος. Η οικονομία έχει παραμείνει για πάρα πολύ καιρό τοπικιστική, μιλιταριστική, εγωιστική και καιροσκοπική. Πρέπει τελικά να γίνει παγκόσμια, ιδεαλιστική, να αποκτήσει αυτοσυνείδηση και κοσμική αντίληψη.

^{(806.4) 71:7.4} Η εκπαίδευση πέρασε πρόσφατα από τον έλεγχο του κλήρου σ’ εκείνον των δικηγόρων και των επιχειρηματιών. Πρέπει, τελικά, να δοθεί στους φιλοσόφους και τους επιστήμονες. Οι δάσκαλοι πρέπει να γίνουν υπάρξεις ελεύθερες, πραγματικοί ηγέτες, μέχρι του σημείου που η φιλοσοφία, η αναζήτηση της σοφίας, μπορεί να καταστεί η κύρια εκπαιδευτική επιδίωξη.

^{(806.5) 71:7.5} Η εκπαίδευση αποτελεί σκοπό ζωής. Πρέπει να συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής, έτσι ώστε η ανθρωπότητα να μπορέσει σταδιακά να βιώσει τα ανελισσόμενα επίπεδα της σοφίας των θνητών, τα οποία είναι:

^{(806.6) 71:7.6} 1. Η γνώση των πραγμάτων.

^{(806.7) 71:7.7} 2. Η συνειδητοποίηση των εννοιών.

^{(806.8) 71:7.8} 3. Η εκτίμηση των αξιών.

^{(806.9) 71:7.9} 4. Η ευγένεια της εργασίας – το καθήκον.

^{(806.10) 71:7.10} 5. Το κίνητρο των στόχων – η ηθική αντίληψη.

^{(806.11) 71:7.11} 6. Η αγάπη για την προσφορά υπηρεσίας – ο χαρακτήρας.

^{(806.12) 71:7.12} 7. Η κοσμική ενόραση – η ικανότητα να διακρίνει κανείς το πνεύμα.

^{(806.13) 71:7.13} Και τότε, δια των επιτευγμάτων αυτών, πολλοί θα ανέλθουν στο ανώτατο για τους θνητούς σημείο του διανοητικού επιτεύγματος, τη συνειδητοποίηση του Θεού.

^{(806.14) 71:8.1} Το μοναδικό σεβαστό χαρακτηριστικό οποιασδήποτε ανθρώπινης κυβέρνησης είναι η διαίρεση του κράτους σε τρεις χώρους εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας. Το σύμπαν διοικείται σύμφωνα με ένα παρόμοιο σχέδιο διαχωρισμού λειτουργιών και εξουσίας. Πέραν αυτής της θείας άποψης για τον αποτελεσματικό κοινωνικό συντονισμό, ή την πολιτική κυβέρνηση, ελάχιστη σημασία έχει το ποια μορφή κράτους θα επιλέξει ένας λαός να έχει, με την προϋπόθεση ότι οι πολίτες εξελίσσονται πάντα προς τον στόχο του αυξημένου αυτοελέγχου και της περισσότερης κοινωνικής προσφοράς. Η διανοητική ικανότητα⁵ η οικονομική σύνεση, η κοινωνική εξυπνάδα και η ηθική καρτερία ενός λαού, όλα ανακλώνται πιστά στο κράτος.

^{(806.15) 71:8.2} Η εξέλιξη του κράτους απαιτεί πρόοδο, από το ένα επίπεδο στο άλλο, ως εξής:

^{(806.16) 71:8.3} 1. Τη δημιουργία μιας τρίπτυχης κυβέρνησης με εκτελεστικό, νομοθετικό και δικαστικό κλάδο.

^{(806.17) 71:8.4} 2. Την ελευθερία των κοινωνικών, πολιτικών και θρησκευτικών δραστηριοτήτων.

^{(807.1) 71:8.5} 3. Την κατάλυση όλων των μορφών της σκλαβιάς και της ανθρώπινης δουλείας.

^{(807.2) 71:8.6} 4. Την ικανότητα των πολιτών να ελέγχουν την επιβολή των φόρων.

^{(807.3) 71:8.7} 5. Την ίδρυση παγκόσμιας εκπαίδευσης – μάθησης που να αρχίζει στην κούνια και να τελειώνει στο μνήμα.

^{(807.4) 71:8.8} 6. Τον σωστό συντονισμό μεταξύ τοπικής και εθνικής κυβέρνησης.

^{(807.5) 71:8.9} 7. Την υπόθαλψη των επιστημών και το θρίαμβο επί των ασθενειών.

^{(807.6) 71:8.10} 8. Τη δέουσα αναγνώριση της ισότητας των φύλων και τη συντονισμένη δραστηριοποίηση ανδρών και γυναικών στο σπίτι, στο σχολείο και την εκκλησία, με εξειδίκευση των γυναικών στην παραγωγή και την κυβέρνηση.

^{(807.7) 71:8.11} 9. Την απάλειψη της επίπονης σκλαβιάς εξ αιτίας των μηχανικών εφευρέσεων και την συνακόλουθη βαθιά γνώση της μηχανικής εποχής.

^{(807.8) 71:8.12} 10. Τη νίκη επί των διαλέκτων - το θρίαμβο μιας παγκόσμιας γλώσσας.

^{(807.9) 71:8.13} 11. Το τέλος του πολέμου – τη διεθνή επιδίκαση εθνικών και φυλετικών διαφορών από δικαστήρια που θα αποτελούνται από τα κράτη κάθε ηπείρου και θα προεδρεύονται από ένα ανώτατο πλανητικό δικαστήριο, το οποίο θα στελεχώνεται αυτόματα από τους κατά περιόδους παραιτούμενους επικεφαλής των ηπειρωτικών δικαστηρίων. Τα δικαστήρια των ηπείρων ασκούν εξουσία. Τα παγκόσμια δικαστήρια είναι συμβουλευτικά – ηθικά.

^{(807.10) 71:8.14} 12. Την παγκόσμια τάση επιδίωξης της σοφίας – την έξαρση της φιλοσοφίας. Την εξέλιξη ενός παγκόσμιου έθνους, που θα προαναγγέλλει την είσοδο του πλανήτη στις πρώιμες φάσεις της παγίωσης στο φως και τη ζωή.

^{(807.11) 71:8.15} Αυτές είναι οι προϋποθέσεις μιας προοδευτικής κυβέρνησης και τα γνωρίσματα μιας ιδανικής πολιτείας. Η Ουράντια βρίσκεται μακράν της πραγμάτωσης αυτών των ανώτερων ιδανικών, αλλά οι πολιτισμένες φυλές έχουν κάνει μία αρχή – η ανθρωπότητα προχωρεί προς τα ανώτερα εξελικτικά πεπρωμένα.

^{(807.12) 71:8.16} [Υποστηρίχθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]