ΕΓΓΡΑΦΟ 95, Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

^{(1042.1) 95:0.1} Όπως στην Ινδία ανέτειλαν πολλές από τις θρησκείες και τις φιλοσοφίες της ανατολικής Ασίας, έτσι και η Ανατολική Μεσόγειος ήταν η πατρίδα της πίστης του Δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Οι απεσταλμένοι του Σάλεμ διασκορπίστηκαν σε όλη την νοτιοδυτική Ασία, μέσα από την Παλαιστίνη, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, το Ιράν, και την Αραβία, διακηρύσσοντας παντού τα καλά νέα του ευαγγελίου του Μαχιβέντα Μελχισεδέκ. Σε μερικές από αυτές τις χώρες οι διδασκαλίες τους απέφεραν καρπούς¨ και σε άλλες πέτυχαν κάποια πράγματα, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Μερικές φορές η αποτυχία τους οφειλόταν σε έλλειψη σοφίας, και μερικές φορές εξαιτίας περιστάσεων που δεν μπορούσαν να ελέγξουν.

^{(1042.2) 95:1.1} Κατά το 2000 π.Χ οι θρησκείες της Μεσοποταμίας είχαν χάσει σχεδόν τις διδασκαλίες των Σεθιτών και βρισκόντουσαν κυρίως κάτω από την επίδραση των πρωτόγονων πίστεων δύο ομάδων εισβολέων, των Σημίτων Βεδουίνων που είχαν περάσει μέσα από την δυτική έρημο και των βαρβάρων καβαλάρηδων που είχαν έρθει από τον βορρά.

^{(1042.3) 95:1.2} Αλλά το έθιμο των πρώτων Αδαμιτών λαών να τιμούν την έβδομη μέρα της εβδομάδας ποτέ δεν εξαλείφθηκε εντελώς στην Μεσοποταμία. Μόνο την περίοδο του Μελχισεδέκ, η έβδομη μέρα θεωρείτο σαν η πιο κακότυχη. Ήταν ταμπού¨ ήταν παράνομο να πας ταξίδι, να μαγειρεύεις, ή να ανάβεις φωτιά την κακιά αυτή ημέρα. Οι Εβραίοι έφεραν πίσω στην Παλαιστίνη πολλά από τα ταμπού της Μεσοποταμίας που είχαν βρει στην τήρηση της έβδομης μέρας από τους Βαβυλώνιους, το Σάββατο.

^{(1042.4) 95:1.3} Παρόλο που οι δάσκαλοι του Σάλεμ έκαναν ότι μπορούσαν για να εξευγενίσουν και να εξυψώσουν τις θρησκείες της Μεσοποταμίας, δεν κατόρθωσαν να κάνουν τους διάφορους λαούς να αναγνωρίζουν μόνιμα ένα Θεό. Αυτές οι διδασκαλίες είχαν επίδραση για περισσότερο από 150 χρόνια και μετά σταδιακά υποχώρησαν μπροστά στην παλαιότερη πίστη σε πολλαπλές θεότητες.

^{(1042.5) 95:1.4} Οι δάσκαλοι του Σάλεμ μείωσαν κατά πολύ τον αριθμό των θεών της Μεσοποταμίας, και κατόρθωσαν να κατεβάσουν τον αριθμό των κύριων θεοτήτων σε επτά: Μπελ, Σαμάς, Ναμπού, Ανού,Έα, Μάρντουκ, και Σιν. Η νέα διδασκαλία εξύψωσε τρεις από αυτούς τους Θεούς έναντι όλων των άλλων, την Βαβυλωνιακή τριάδα: τον Μπελ, την Έα, και τον Ανού, τους Θεούς της γης της θάλασσας, και του ουρανού. Όμως και άλλες τριάδες αναπτύχθηκαν σε άλλες τοποθεσίες, και όλες θύμιζαν τις διδασκαλίες για την τριάδα των Ανδιτών και των Σουμερίων και βασιζόντουσαν στην πίστη των Σαλεμιτών στο έμβλημα του Μελχισεδέκ με τους τρεις κύκλους.

^{(1042.6) 95:1.5} Οι δάσκαλοι του Σάλεμ ποτέ δεν ξεπέρασαν απόλυτα την δημοτικότητα της Ιστάρ, της μητέρας όλων των θεών και το πνεύμα της σεξουαλικής γονιμότητας Έκαναν ότι μπορούσαν να για να εξευγενίσουν την λατρεία αυτής της θεάς, αλλά οι Βαβυλώνιοι και οι γείτονές τους ποτέ δεν απέβαλαν τις καλυμμένες μορφές σεξουαλικής λατρείας. Είχε γίνει ευρεία πρακτική σε όλη την Μεσοποταμία όλες οι γυναίκες να υποτάσσονται, τουλάχιστον μια φορά στα νεανικά τους χρόνια, στο αγκάλιασμα κάποιου ξένου¨ αυτό το θεωρούσαν ευλάβεια προς την Ιστάρ, και πίστευαν ότι η γονιμότητάς τους εξαρτιόταν κατά πολύ από αυτή την σεξουαλική θυσία.

^{(1043.1) 95:1.6} Η αρχική πρόοδος της διδασκαλίας του Μελχισεδέκ ήταν πολύ ικανοποιητική μέχρι που ο Μαβοδάντ, ο ηγέτης της σχολής στο Κις, αποφάσισε να κάνει μια συνολική επίθεση ενάντια στις επικρατούσες συνήθειες της πορνείας του ναού. Αλλά οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ απέτυχαν σε αυτή την προσπάθειά τους να επιφέρουν αυτή την κοινωνική μεταρρύθμιση, και με αυτή τους την αποτυχία παρασύρθηκαν σε κατάρρευση και οι πιο σημαντικές πνευματικές και φιλοσοφικές τους διδασκαλίες.

^{(1043.2) 95:1.7} Αυτή η ήττα του ευαγγελίου του Σάλεμ ακολουθήθηκε από μια μεγάλη αύξηση της λατρείας της Ιστάρ, ένα τελετουργικό που είχε ήδη εισβάλλει στην Παλαιστίνη σαν Αστορέθ, στην Αίγυπτο σαν Ίσιδα, στην Ελλάδα σαν Αφροδίτη, και στις βόρειες φυλές σαν Αστάρτη. Και ήταν σε σχέση με αυτή την αναβίωση της λατρείας της Ιστάρ που οι Βαβυλώνιοι ιερείς στράφηκαν πάλι προς την ερεύνα των άστρων¨ η αστρολογία είδε τότε την μεγάλη Μεσοποταμιακή της αναβίωση, η πρόβλεψη της μοίρας έγινε μόδα, και για πολλούς αιώνες οι ιερείς εκφυλιζόντουσαν όλο και περισσότερο.

^{(1043.3) 95:1.8} Ο Μελχισεδέκ είχε προειδοποιήσει τους οπαδούς του να διδάξουν για τον ένα Θεό, τον Πατέρα και Δημιουργό των πάντων, και να κηρύξουν μόνο το ευαγγέλιο της θείας χάρης μέσα από την πίστη μόνο. Αλλά συχνά οι διδάσκαλοι της νέας αλήθειας έπεσαν στο σφάλμα να προσπαθήσουν υπερβολικά, να επιχειρήσουν να υποσκελίσουν την αργή εξέλιξη με την αιφνίδια. Οι απεσταλμένοι του Μελχισεδέκ στην Μεσοποταμία έθεσαν ένα ηθικό κριτήριο πολύ ψηλό για τους ανθρώπους¨ προσπάθησαν να πετύχουν το ακατόρθωτο, και ο ευγενικός τους στόχος κατέρρευσε. Είχαν αναλάβει να κηρύξουν κάποιο ευαγγέλιο, να διακηρύξουν την αλήθεια του Συμπαντικού Πατέρα, αλλά καταπιάστηκαν με τον φαινομενικά αξιόλογη προσπάθεια να αναμορφώσουν τα ήθη, και έτσι η σπουδαία τους αποστολή παρέκκλινε από την πορεία της και στην ουσία καταδικάστηκε σε απογοήτευση και λησμονιά.

^{(1043.4) 95:1.9} Μέσα σε μια γενιά το αρχηγείο του Σάλεμ στο Κις έφτασε στο τέλος του, και η προπαγάνδα της πίστης σε ένα Θεό ουσιαστικά σταμάτησε σε όλη την Μεσοποταμία. Αλλά κάποια υπολείμματα των σχολών του Σάλεμ παρέμειναν. Μικρές ομάδες διασκορπισμένες εδώ και εκεί συνέχισαν την πίστη τους σε έναν Δημιουργό και μάχονταν ενάντια στην ειδωλολατρία και την ανηθικότητα των ιερέων της Μεσοποταμίας.

^{(1043.5) 95:1.10} Ήταν οι ιεραπόστολοι του Σάλεμ, μετά την απόρριψη της διδασκαλία τους, που έγραψαν πολλούς από τους Ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης, χαράσσοντάς τους πάνω σε πέτρα, όπου αργότερα τους βρήκαν οι Εβραίοι ιερείς, κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους και έπειτα τους συμπεριέλαβαν στην συλλογή ύμνων και τους απέδωσαν σε Ιουδαίους συγγραφείς. Αυτοί οι όμορφοι ψαλμοί από την Βαβυλώνα δεν γράφτηκαν μέσα στους ναούς των Μπελ- Μαρντούκ¨ ήταν έργο των απογόνων των πρώτων απεσταλμένων του Σάλεμ, και είναι έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με τους μαγικές συσσωρεύσεις των Βαβυλωνίων ιερέων. Το Βιβλίο του Ιώβ είναι μια αρκετά καλή αντανάκλαση των διδασκαλιών της σχολής του Σάλεμ στο Κις και σε όλη την Μεσοποταμία.

^{(1043.6) 95:1.11} Πολλή από την Μεσοποταμιακή θρησκευτική κουλτούρα διοχετεύτηκε στην Εβραϊκή λογοτεχνία και λειτουργία μέσα από την Αίγυπτο και το έργο του Αμενέμοπη και του Ιχνατόν. Οι Αιγύπτιοι διατήρησαν αξιοσημείωτα τις διδασκαλίες της κοινωνικής υποχρέωσης που προερχόντουσαν από τους πρώτους Ανδίτες Μεσοποτάμιους και χάθηκαν τόσο από τους μεταγενέστερους Βαβυλώνιους που κατέλαβαν την κοιλάδα του Ευφράτη.

^{(1043.7) 95:2.1} Οι αρχικές διδασκαλίες του Μελχισεδέκ ρίζωσαν πραγματικά βαθιά στην Αίγυπτο, από όπου έπειτα διαδόθηκαν και στην Ευρώπη. Η εξελικτική θρησκεία της κοιλάδας του Νείλου περιοδικά ενισχυόταν από την άφιξη ανώτερων φυλών Νοδιτών, Αδαμιτών, και αργότερα του Ανδιτικού λαού από την κοιλάδα του Ευφράτη. Από καιρό σε καιρό, πολλοί από τους αστικούς κυβερνήτες ήταν Σουμέριοι, όπως η Ινδία εκείνο τον καιρό δημιούργησε το υψηλότερο μίγμα παγκόσμιων φυλών, έτσι και η Αίγυπτος καλλιέργησε τον πιο ολοκληρωμένο τύπο θρησκευτικής φιλοσοφίας που υπήρχε στην Ουράντια, και από την κοιλάδα του Νείλου διαδόθηκε σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Εβραίοι πήραν πολλές ιδέες για την δημιουργία του κόσμου από τους Βαβυλώνιους, αλλά την έννοια την Θείας Πρόνοιας την πήραν από τους Αιγυπτίους.

^{(1044.1) 95:2.2} Ήταν οι πολιτικές και ηθικές τάσεις, και όχι τόσο οι φιλοσοφικές ή οι θρησκευτικές, που έκαναν την Αίγυπτο πιο ευνοϊκή προς τις διδασκαλίες του Σάλεμ από την Μεσοποταμία. Κάθε φυλετικός αρχηγός στην Αίγυπτο, αφού μαχόταν για την απόκτηση του θρόνου, έπειτα προσπαθούσε να διαιωνίσει την δυναστεία του ανακηρύσσοντας τον φυλετικό θεό του πρωταρχική θεότητα και δημιουργό όλων των άλλων θεών. Με αυτό τον τρόπο οι Αιγύπτιοι σταδιακά συνήθιζαν στην ιδέα ενός υπερθεού, ένα σκαλοπάτι για την μεταγενέστερη διδασκαλία ενός συμπαντικού δημιουργού Θεού. Η ιδέα του μονοθεϊσμού αμφιταλαντευόταν για πολλούς αιώνες στην Αίγυπτο, η πίστη σε έναν Θεό πάντα κέρδιζε έδαφος αλλά ποτέ δεν κυριαρχούσε εντελώς πάνω από τις αναπτυσσόμενες πολυθεϊστικές αντιλήψεις.

^{(1044.2) 95:2.3} Για πολλούς αιώνες ο Αιγυπτιακός λαός επιδιδόταν στην λατρεία των θεών της φύσης¨ ιδιαίτερα η κάθε μία από τις ξεχωριστές φυλές είχε τον δικό της ομαδικό θεό, η μία λάτρευε τον ταύρο, η άλλη το λιοντάρι, η τρίτη το κριάρι, και ούτω καθεξής. Ακόμα πιο νωρίς ήταν φυλές τοτέμ, σαν τους Αμερίντες.

^{(1044.3) 95:2.4} Με τον καιρό οι Αιγύπτιοι παρατήρησαν ότι τα νεκρά σώματα που είχαν τοποθετηθεί σε τάφους χωρίς πλίνθους μπορούσαν να διατηρηθούν –βαλσαμωμένα- με άμμο που περιείχε σόδα, ενώ αυτά που έθαβαν σε πλινθόκτιστες κρύπτες αλλοιωνόντουσαν. Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν σε εκείνα τα πειράματα που κατάληξαν στην μεταγενέστερη βαλσάμωση των νεκρών. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η συντήρηση του σώματος διευκόλυνε το πέρασμα προς την επόμενη ζωή. Για να μπορεί το άτομο να αναγνωρίζεται καλά για πολλά χρόνια μετά την φθορά την αποσύνθεση του σώματος, τοποθετούσαν ένα άγαλμά στον τάφο με το πτώμα, και χάρασσαν ένα πορτραίτο του πάνω στο φέρετρο. Η κατασκευή αυτών των αγαλμάτων συνετέλεσε κατά πολύ στην βελτίωση της Αιγυπτιακής τέχνης.

^{(1044.4) 95:2.5} Για πολλούς αιώνες οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η τάφοι ήταν οι προστάτες του σώματος και εξασφάλιζαν ευχάριστη ζωή μετά τον θάνατο. Η μεταγενέστερη ανάπτυξη των μαγικών πρακτικών, ενώ ήταν επιβαρυντική κατά την διάρκεια της ζωής από την αρχή μέχρι το τέλος, τελικά όμως τους απελευθέρωσε αποτελεσματικά από την θρησκεία των τάφων. Οι ιερείς θα χάρασσαν πάνω στα φέρετρα προστατευτικά μαγικά λόγια που πίστευαν ότι θα ήταν προστασία από «την αφαίρεση της καρδιάς κάποιου ανθρώπου στον κάτω κόσμο.» Αργότερα έγινε μια ταξινόμηση αυτών των μαγικών κειμένων που συλλέχθηκε και διατηρήθηκε σαν η Βίβλος των Νεκρών. Αλλά στην κοιλάδα του Νείλου οι μαγικές τελετουργίες από νωρίς αναμείχθηκαν με τις σφαίρες της συνείδησης και του χαρακτήρα σε ένα βαθμό ασυνήθιστο για τα τελετουργικά εκείνων των ημερών. Και συνεπώς αυτά τα ηθικά ιδανικά, περισσότερο από τους περίτεχνους τάφους, βασίστηκαν στην σωτηρία.

^{(1044.5) 95:2.6} Οι προκαταλήψεις εκείνων των καιρών απεικονίζονται καλά από την γενική πίστη στην δύναμη του σάλιου σε θεραπευτική αξία, μια ιδέα που είχε τις ρίζες της στην Αίγυπτο και διαδόθηκε από εκεί στην Αραβία και την Μεσοποταμία. Στην θρυλική μάχη του Χόρου με τον Σετ ο νεαρός θεός έχασε το μάτι του, αλλά αφού κατατροπώθηκε ο Σετ, αυτό το μάτι αποκαταστάθηκε από τον σοφό θεό Τροθ, που έφτυσε πάνω στην πληγή και την θεράπευσε.

^{(1044.6) 95:2.7} Οι Αιγύπτιοι για πολύ καιρό πίστευαν ότι τα αστέρια που αναβόσβηναν στον ουρανό την νύχτα αντιπροσώπευαν την επιβίωση των ψυχών των άξιων νεκρών¨ οι άλλοι που επιβίωσαν, πίστευαν ότι απορροφιόντουσαν στον ήλιο. Μάλιστα, κάποια περίοδο, η απονομή σεβασμού στον ήλιο έγινε ένα είδος λατρείας προς τους προγόνους. Το επικλινές πέρασμα της εισόδου της μεγάλης πυραμίδας έδειχνε κατευθείαν προς τον Πολικό Αστέρα έτσι ώστε η ψυχή του βασιλιά όταν έβγαινε από τον τάφο, να πήγαινε κατευθείαν προς τους στάσιμους και καθιερωμένους αστερισμούς των σταθερών αστέρων, την υποτιθέμενη κατοικία των βασιλέων.

^{(1045.1) 95:2.8} Όταν παρατηρούσαν τις πλάγιες ακτίνες του ηλίου να διεισδύουν μέσα από ένα άνοιγμα μέσα από τα σύννεφα και να κατευθύνονται προς την γη, πίστευαν ότι προανάγγελλαν την κάθοδο μιας ουράνιας σκάλας από όπου ο βασιλιάς και άλλοι δίκαιες ψυχές θα μπορούσαν να ανέλθουν. «Ο βασιλέας Πέπι κατέβασε την ακτινοβολία του σαν σκάλα για τα πόδια του από όπου να μπορέσει να ανέλθει στην μητέρα του.»

^{(1045.2) 95:2.9} Όταν ο Μελχισεδέκ εμφανίστηκε στην σάρκα, οι Αιγύπτιοι είχαν μια θρησκεία κατά πολύ ανώτερη από τους γειτονικούς τους λαούς. Πίστευαν ότι μια ψυχή αποχωρισμένη από το σώμα, αν ήταν σωστά εφοδιασμένη με μαγικές φόρμουλες, θα μπορούσε να αποφύγει τα κακά πνεύματα που βρίσκονταν ενδιάμεσα και να κατευθυνθεί προς την αίθουσα κρίσης του Όσιρις, όπου, αν κρινόταν αθώος από «φόνο, ληστεία, ψεύδος, μοιχεία, κλεψιά, και ιδιοτέλεια,» θα της επιτρεπόταν η είσοδος στις σφαίρες της ευδαιμονίας. Αν αυτή η ψυχή σταθμιζόταν στις πλάστιγγες και βρισκόταν ελλειμματική, θα παραδιδόταν στην κόλαση, στον Ντέβουρις. Και αυτό ήταν, σχετικά, μια προχωρημένη αντίληψη για την μέλλουσα ζωή σε σχέση με τις πεποιθήσεις πολλών γειτονικών λαών.

^{(1045.3) 95:2.10} Η έννοια της κρίσης στην μέλλουσα ζωή για τις αμαρτίες στην ζωή κάποιου στην σάρκα στην γη μεταφέρθηκε και στην Ιουδαϊκή θεολογία από την Αίγυπτο. Η λέξη κρίση εμφανίζεται μόνο μια φορά σε ολόκληρο το Βιβλίο των Εβραϊκών Ψαλμών, και αυτός ο συγκεκριμένος ψαλμός γράφτηκε από έναν Αιγύπτιο.

^{(1045.4) 95:3.1} Παρόλο που η κουλτούρα και η θρησκεία της Αιγύπτου προερχόταν κυρίως από τους Ανδίτες της Μεσοποταμίας και διαδόθηκε εκτενώς στους μετέπειτα πολιτισμούς δια μέσου των Εβραίων και των Ελλήνων, πάρα πολύς από τον κοινωνικό και ηθικό ιδεαλισμό των Αιγυπτίων ανήλθε στην κοιλάδα του Νείλου σαν μια απλή εξέλιξη. Παρά την εισαγωγή πολλής αλήθειας και κουλτούρας Ανδιτικής προέλευσης, στην Αίγυπτο αναπτύχθηκε περισσότερη ηθική κουλτούρα σαν μια απλά ανθρώπινη εξέλιξη από ότι εμφανίστηκε από παρόμοιες φυσικές τεχνικές σε οποιαδήποτε άλλη γειτονική περιοχή πριν από την προσφορά του Μιχαήλ.

^{(1045.5) 95:3.2} Η ηθική εξέλιξη δεν εξαρτάται απόλυτα από την αποκάλυψη. Υψηλές ηθικές έννοιες μπορούν να προέλθουν από τις ίδιες τις εμπειρίες του ανθρώπου. Ο άνθρωπος μπορεί ακόμα και να αναπτύξει πνευματικές αξίες και να αντλήσει κοσμική ενόραση από τις ίδιες τις εμπειρίες της ζωής του επειδή κατοικεί μέσα του ένα θεϊκό πνεύμα. Τέτοιες φυσικές εξελίξεις της συνείδησης και του χαρακτήρα ενισχύθηκαν επίσης και από τις περιοδικές επισκέψεις διδασκάλων της αλήθειας, στα αρχαία χρόνια από την δεύτερη Εδέμ, και αργότερα από την έδρα του Μελχισεδέκ στον Σάλεμ.

^{(1045.6) 95:3.3} Χιλιάδες χρόνια πριν το ευαγγέλιο του Σάλεμ διεισδύσει στην Αίγυπτο, η ηθικοί ηγέτες δίδασκαν δικαιοσύνη, καλοσύνη, και την αποφυγή της φιλαργυρίας και πλεονεξίας. Τρεις χιλιάδες χρόνια πριν να γραφούν οι Εβραϊκές γραφές, το ρητό των Αιγυπτίων ήταν: «Καθιερωμένος είναι ο άνθρωπος του οποίου η αρχή είναι η δικαιοσύνη¨ αυτός που βαδίζει στον δρόμο της.». Δίδασκαν ηπιότητα και ευγένεια, μετριοπάθεια, και διακριτικότητα. Το μήνυμα ενός σπουδαίου διδασκάλου εκείνης της εποχής ήταν: «Πράττε το σωστό και να είσαι δίκαιος με όλους.» Η Αιγυπτιακή τριάδα εκείνης της εποχής ήταν Αλήθεια- Δικαιοσύνη- Ορθότητα. Από όλες της απλά ανθρώπινες θρησκείες της Ουράντια καμιά ποτέ δεν ξεπέρασε τα κοινωνικά ιδεώδη και το ηθικό μεγαλείο αυτού του κάποτε ουμανισμού της κοιλάδας του Νείλου.

^{(1045.7) 95:3.4} Στο χώμα αυτών των αναπτυσσόμενων ηθικών ιδεών και ηθικών ιδανικών οι επιζήσαντες θεωρίες της θρησκείας του Σάλεμ ευδοκίμησαν. Οι έννοιες του καλού και του κακού βρήκαν πρόθυμη ανταπόκριση στις καρδιές των ανθρώπων που πίστευαν ότι «Η ζωή δίνεται στους γαλήνιους και ο θάνατος στους ενόχους.» «Γαλήνιος είναι εκείνος που πράττει το αγαπητό¨ ένοχος είναι εκείνος που πράττει το μισητό.» Για αιώνες οι κάτοικοι της κοιλάδας του Νείλου ζούσαν με αυτές τις ανερχόμενες ηθικές και κοινωνικές αρχές πριν αποκτήσουν τις μεταγενέστερες αντιλήψεις του σωστού και του άδικου—το υ καλού και του κακού.

^{(1046.1) 95:3.5} Η Αίγυπτος ήταν διανοητική και ηθική αλλά όχι πνευματική σε μεγάλο βαθμό. Μέσα σε έξι χιλιάδες χρόνια μόνο τέσσερις μεγάλοι προφήτες αναδείχθηκαν από τους Αιγυπτίους. Τον Αμενέμοπη τον ακολούθησαν για κάποιο διάστημα¨ τον Οχμπάν τον δολοφόνησαν¨ τον Ιχνατόν τον αποδέχτηκαν αλλά με μισή καρδιά και για μικρό διάστημα¨ τον Μωυσή τον απέρριψαν. Πάλι ήταν οι πολιτικές και όχι τόσο οι θρησκευτικές περιστάσεις που διευκόλυναν τον Αβραάμ και, αργότερα, τον Ιωσήφ να ασκήσουν μεγάλη επιρροή στην Αίγυπτο για τις διδασκαλίες του Σάλεμ για τον ένα Θεό. Αλλά όταν οι απεσταλμένοι του Σάλεμ μπήκαν για πρώτη φορά στην Αίγυπτο, συνάντησαν αυτή την υψηλή ηθική κουλτούρα ανάπτυξης αναμιγμένη με τις τροποποιημένες αρχές των Μεσοποτάμιων μεταναστών. Αυτοί οι πρώτοι δάσκαλοι της κοιλάδας του Νείλου ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν ότι η συνείδηση είναι εντολή του Θεού, η φωνή της Θεότητας.

^{(1046.2) 95:4.1} Ύστερα από κάποιο διάστημα γεννήθηκε στην Αίγυπτο ένα δάσκαλος που ονομάστηκε από πολλούς ο «υιός του ανθρώπου» και από άλλους Αμενέμοπης. Αυτή η προφητική εξυψωμένη συνείδηση στο αποκορύφωμα της διαιτησίας ανάμεσα στο σωστό και το ΄΄άδικο, δίδασκε την τιμωρία για την αμαρτία, και διακήρυσσε ότι η σωτηρία βρισκόταν στην ηλιακή θεότητα.

^{(1046.3) 95:4.2} Ο Αμενέμοπης δίδασκε ότι τα πλούτη και η τύχη ήταν δώρα από τον Θεό, και αυτή η αντίληψη χρωμάτισε την μεταγενέστερη Εβραϊκή φιλοσοφία. Αυτός ο ευγενικός διδάσκαλος πίστευε ότι η συνείδηση του Θεού ήταν ο καθοριστικός παράγοντας σε όλη την συμπεριφορά¨ ότι κάθε στιγμή θα έπρεπε να την ζει ο άνθρωπος με την συνειδητοποίηση της παρουσίας του Θεού, και της ευθύνης προς αυτόν. Οι διδασκαλίες αυτού του σοφού μεταφράστηκαν μεταγενέστερα στα Εβραϊκά και έγιναν το ιερό βιβλίο εκείνου του λαού πολύ πριν καταγραφεί η Παλαιά Διαθήκη. Η κύρια διδασκαλία αυτού του καλού ανθρώπου είχε να κάνει με την εκπαίδευση του γιου του στην αμεροληψία και εντιμότητα σε κυβερνητικές εμπιστευτικές θέσεις, και αυτά τα ευγενικά αισθήματα τα τόσο παλαιά θα τιμούσαν οποιοδήποτε σύγχρονο πολιτικό.

^{(1046.4) 95:4.3} Αυτός ο σοφός άνθρωπος του Νείλου δίδασκε ότι «τα πλούτη μπορούν να βγάλουν φτερά και να φύγουν»-- ότι όλα τα γήινα πράγματα είναι παροδικά. Η σπουδαιότερη προσευχή του ήταν για να «σωθεί από τον φόβο». Τους παρότρυνε όλους να στραφούν από τα «λόγια των ανθρώπων» προς «τις πράξεις του Θεού». Στην ουσία δίδαξε: Ο άνθρωπος προτείνει αλλά ο Θεός διαθέτει. Οι διδασκαλίες του μεταφρασμένες στα Εβραϊκά, καθόρισαν την φιλοσοφία του Βιβλίου των Παροιμιών της Παλαιάς Διαθήκης. Μεταφρασμένη στα ελληνικά, χρωμάτισε όλη τη μεταγενέστερη Ελληνική θρησκευτική φιλοσοφία. Ο μεταγενέστερος Αλεξανδρινός φιλόσοφος, ο Φίλων, είχε ένα αντίγραφο του Βιβλίου της Σοφίας.

^{(1046.5) 95:4.4} Ο Αμένοπης λειτούργησε για να συντηρήσει την ηθική της εξέλιξης και τα ήθη της αποκάλυψης και στα γραφτά του τα πέρασε και στους Εβραίους και στους Έλληνες. Δεν ήταν ο σπουδαιότερος από τους θρησκευτικούς διδασκάλους της εποχής του, αλλά ήταν αυτός που είχε την μεγαλύτερη επίδραση αφού μπόρεσε να επηρεάσει την μεταγενέστερη σκέψη δύο ζωτικών συνδέσμων του Δυτικού πολιτισμού—των Εβραίων, ανάμεσα στους οποίους άκμασε η Δυτική θρησκευτική πίστη, και των Ελλήνων, που ανάπτυξαν καθαρή φιλοσοφική σκέψη, την σπουδαιότερη στην Ευρώπη.

^{(1046.6) 95:4.5} Στο Βιβλίο των Εβραίικών Παροιμιών, τα κεφάλαια δεκαπέντε, δεκαεπτά, είκοσι, και στο κεφάλαιο είκοσι δύο, εδάφιο δεκαεπτά, μέχρι το κεφάλαιο είκοσι τέσσερα, εδάφιο είκοσι δύο, είναι παρμένα σχεδόν επί λέξει από το Βιβλίο της Σοφίας του Αμενέμοπη. Ο πρώτος Ψαλμός του Εβραϊκού Βιβλίου των Ψαλμών γράφτηκε από τον Αμενέμοπη και είναι η καρδιά της διδασκαλίας του Ιχνατόν.

^{(1047.1) 95:5.1} Οι διδασκαλίες του Αμενέμοπη άρχιζαν σιγά- σιγά να χάνει έδαφος στον νου των Αιγυπτίων όταν, χάρη στην επιρροή ενός Αιγυπτίου Σαλεμίτη γιατρού, μια γυναίκα από την βασιλική οικογένεια υιοθέτησε την διδασκαλία του Μελχισεδέκ. Αυτή η γυναίκα έπεισε τον γιο της, τον Ιχνατόν, τον Φαραώ της Αιγύπτου, να ασπαστεί τον Ένα Θεό.

^{(1047.2) 95:5.2} Μετά την εξαφάνιση του Μελχισεδέκ από την σάρκα, κανένας άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε μια τόσο εκπληκτικά καθαρή αντίληψη της θρησκείας εξ αποκαλύψεως του Σάλεμ, όσο ο Ιχνατόν. Από κάποια άποψη αυτός ο νεαρός Αιγύπτιος βασιλέας υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της ανθρώπινης ιστορίας. Όλη εκείνη την περίοδο της αυξανόμενης πνευματικής κρίσης στην Μεσοποταμία, κράτησε ζωντανή την διδασκαλία του Ελ Ελιών, του Ενός Θεού, στην Αίγυπτο, συντηρώντας έτσι το φιλοσοφικό μονοθεϊστικό κανάλι που ήταν ζωτικής σημασίας για το θρησκευτικό υπόβαθρο την μελλοντική προσφορά του Μιχαήλ. Και ήταν προς αναγνώριση αυτού του έργου, μαζί με κάποιους άλλους λόγους, που ο Ιησούς όταν ήταν παιδί πήγε στην Αίγυπτο, όπου κάποιοι πνευματικοί διάδοχοι του Ιχνατόν τον είδαν και κατάλαβαν σε κάποιο βαθμό κάποιες φάσεις της θεϊκής αποστολής του στην Ουράντια.

^{(1047.3) 95:5.3} Ο Μωυσής, ο σπουδαιότερος χαρακτήρας ανάμεσα στον Μελχισεδέκ και στον Ιησού, ήταν το ενωτικό δώρο στον κόσμο των Εβραίων και στην Αιγυπτιακή βασιλική οικογένεια¨ και αν ο Ιχνατόν είχε την ευστροφία και την ικανότητα του Μωυσή, αν είχε τέτοια πολιτική ευφυία ανάλογη με την εκπληκτική του θρησκευτική του ηγετική ικανότητα, τότε η Αίγυπτος θα γινόταν το σπουδαιότερο μονοθεϊστικό έθνος εκείνης της εποχής¨ και αν είχε συμβεί αυτό, θα ήταν πολύ πιθανόν ο Ιησούς να είχε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της θνητής ζωής του στην Αίγυπτο.

^{(1047.4) 95:5.4} MISSING PARAGRPAH

^{(1047.5) 95:5.5} Αν είχε αυτός ο άνθρωπος με την εκπληκτική διορατικότητα και την ασυνήθιστη μοναδικότητα σκοπού την πολιτική σοφία του Μωυσή, θα είχε αλλάξει ολόκληρη την ιστορία της εξέλιξης της θρησκείας και της αποκάλυψης της αλήθειας στον Δυτικό κόσμο. Σε όλη του την ζωή ήταν ικανός να χαλιναγωγεί τις δραστηριότητες των ιερέων, τους οποίους γενικά δυσφήμησε, αλλά εκείνοι κράτησαν τις θρησκευτικές τους συνήθειες μυστικά και πέρασαν στην δράση μόλις ο νεαρός βασιλιάς τους έχασε την δύναμή του¨ και δεν άργησαν να συνδέσουν όλα τα μεταγενέστερα προβλήματα της Αιγύπτου με την καθιέρωση του μονοθεϊσμού κατά την διάρκεια της βασιλείας του Ιχνατόν.

^{(1047.6) 95:5.6} Πολύ σοφά ο Ιχνατόν προσπάθησε να καθιερώσει τον μονοθεϊσμό κάτω από το πρόσχημα του ήλιου – θεού. Αυτή η απόφασή του να προσεγγίσει την λατρεία του Συμπαντικού Πατέρα απορροφώντας όλους τους θεούς στην λατρεία του ηλίου οφειλόταν στην συμβουλή του Σαλεμίτη γιατρού. Ο Ιχνατόν πήρε τις γενικευμένες θεωρίες της τότε υπάρχουσας πίστης προς τον Άτονα για την πατρότητα και την μητρότητα της Θεότητας και δημιούργησε μια θρησκεία που αναγνώριζε μια προσωπική λατρευτική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον Θεό.

^{(1048.1) 95:5.7} Ο Ιχνατόν είχε την εξυπνάδα να κρατήσει εξωτερικά την λατρεία του Άτονα, του θεού – ήλιου, ενώ παράλληλα οδηγούσε τοπυς συνεργάτες του στην συγκαλυμμένη λατρεία του Ενός Θεού,, του δημιουργού του Άτονα και υπέρτατου Πατέρα των πάντων. Αυτός ο νέος δάσκαλος- βασιλέας ήταν παραγωγικός συγγραφέας, και ήταν αυτός που συνέγραψε το δοκίμιο με τίτλο «Ο Ένας Θεός», ένα βιβλίο με τριάντα ένα κεφάλαια, το οποίο οι ιερείς, μόλις επέστρεψαν στην εξουσία, κατέστρεψαν ολοσχερώς.

^{(1048.2) 95:5.8} Ο Ιχνατόν ακόμα έγραψε εκατόν τριανταεπτά ύμνους, δώδεκα από τους οποίους διατηρούνται στην Παλαιά Διαθήκη στο Βιβλίο των Ψαλμών, που αποδόθηκαν σε Εβραίους συγγραφείς. Η κυριότερη λέξη της θρησκείας του Ιχνατόν στην καθημερινή ζωή ήταν «δικαιοσύνη», και γρήγορα επέκτεινε την αντίληψη του να πράττεις το σωστό, για να συμπεριλάβει και την διεθνή ηθική, όπως και την εθνική ηθική. Αυτή ήταν μια γενιά καταπληκτικής προσωπικής ευσέβειας και χαρακτηριζόταν από μια γνήσια λαχτάρα των εξυπνότερων ανδρών και γυναικών να βρουν τον Θεό και να τον γνωρίσουν. Εκείνες τις μέρες η κοινωνική θέση ή ο πλούτος δεν έδιναν σε κανένα Εβραίο κανένα προνόμια στα μάτια του νόμου. Η οικογενειακή ζωή της Αιγύπτου προσέφερε πολλά για να διατηρήσει και να ενισχύσει την ηθική καλλιέργεια και ήταν η έμπνευση της μεταγενέστερης θαυμάσιας οικογενειακής ζωής των Εβραίων στην Παλαιστίνη.

^{(1048.3) 95:5.9} Η μοιραία αδυναμία του ευαγγελίου του Ιχνατόν ήταν η σπουδαιότερή του αλήθεια, η διδασκαλία ότι ο Ατόν δεν ήταν μόνο ο δημιουργός της Αιγύπτου αλλά και «ολόκληρου του κόσμου, των ανθρώπων και των κτηνών, και όλων των ξένων χωρών, ακόμα και της Συρίας και του Κους, εκτός από αυτή την χώρα της Αιγύπτου. Βάζει τα πάντα στην θέση τους και παρέχει σε όλους όσα χρειάζονται.» Αυτές οι αντιλήψεις για την Θεότητα ήταν υψηλές και προχωρημένες, αλλά δεν ήταν εθνικιστικές. Τέτοια αισθήματα διεθνισμού στην θρησκεία δεν βοηθούσαν να ενισχυθεί το ηθικό του Αιγυπτιακού στρατού στο πεδίο της μάχης, ενώ παράλληλα έδιναν τα κατάλληλα όπλα στους ιερείς για να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον του νεαρού βασιλέα και της νέας θρησκείας του. Είχε μια άποψη για την Θεότητα κατά πολύ πιο προχωρημένη και από τους μεταγενέστερους Εβραίους, αλλά ήταν υπερβολικά προχωρημένη για να μπορέσει να υπηρετήσει τους σκοπούς ενός ιδρυτή έθνους.

^{(1048.4) 95:5.10} Παρόλο που το μονοθεϊστικό ιδεώδες υπέφερε μετά τον Ιχνατόν, η ιδέα του ενός Θεού διατηρήθηκε στον νου πολλών ανθρώπων και ομάδων. Ο γαμπρός του Ιχνατόν πήγε με το μέρος των ιερέων, πίσω στην θρησκεία των παλιών θεών, και άλλαξε το όνομά του σε Τουταγχαμών. Η πρωτεύουσα γύρισε πάλι στις Θήβες, και οι ιερείς άλειψαν με λίπος το έδαφος, και τελικά κατέλαβαν το ένα έβδομο όλης της Αιγύπτου¨ και σύντομα ένας από αυτό το τάγμα των ιερέων τόλμησε και άρπαξε το στέμμα.

^{(1048.5) 95:5.11} Αλλά οι ιερείς δεν μπόρεσαν να κατανικήσουν εντελώς το κύμα του μονοθεϊσμού. Όλο και περισσότερο αναγκαζόντουσαν να προσαρμόζουν τους θεούς τους¨ όλο και πιο πολύ μίκραινε η οικογένεια των θεών τους. Ο Ιχνατόν είχε συνδέσει τον φλεγόμενο δίσκο στον ουρανό με τον δημιουργό Θεό, και αυτή η ιδέα συνέχισε να καιει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμα και των ιερέων, για πολύ μετά τον θάνατο του νεαρού μεταρρυθμιστή. Ποτέ δεν ξεριζώθηκε η έννοια του μονοθεϊσμού από τις καρδιές των ανθρώπων στην Αίγυπτο και στον άλλο κόσμο. Διατηρήθηκε ακόμα και μέχρι την άφιξη του Δημιουργού Υιού εκείνου του θεϊκού Πατέρα, του ενός Θεού, τον οποίο με τόσο ζήλο διακήρυξε ο Ιχνατόν για την λατρεία όλης την Αιγύπτου.

^{(1048.6) 95:5.12} Η αδυναμία της διδασκαλίας του Ιχνατόν βρισκόταν στο γεγονός ότι πρότεινε μια τόσο προωθημένη θρησκεία που μόνο οι μορφωμένοι Αιγύπτιοι μπορούσαν να καταλάβουν απόλυτα.. Η κοινωνική τάξη των αγροτών ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά το ευαγγέλιό του και γι αυτό, ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην παλαιά λατρεία της Ίσιδος και του συζύγου της του Όσιρις, που υποτίθεται ότι αναστήθηκε με θαυμαστό τρόπο από ένα σκληρό θάνατο από τα χέρια του Σετ, του θεού του κακού και του σκότους.

^{(1049.1) 95:5.13} Η διδασκαλία της αθανασίας για όλους τους ανθρώπους ήταν υπερβολικά προχωρημένη για τους Αιγυπτίους. Μόνο οι βασιλείς και οι πλούσιοι είχαν κάποια υπόσχεση για ανάσταση¨ γι αυτό βαλσάμωναν τόσο προσεχτικά και διατηρούσαν τα σώματά τους σε τάφου για την ημέρα της κρίσης. Αλλά η δημοκρατία της σωτηρίας και της ανάστασης όπως την δίδαξε ο Ιχνατόν τελικά επικράτησε, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που οι Αιγύπτιοι αργότερα πίστευαν ακόμα και στην επιβίωση των κουτών ζώων.

^{(1049.2) 95:5.14} Αν και η προσπάθεια αυτού του Αιγυπτίου ηγέτη να επιβάλλει την λατρεία του ενός Θεού στον λαό του φαινομενικά απέτυχε, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε και γραπτά ότι οι επιπτώσεις του έργου του κράτησαν για αιώνες και στην Παλαιστίνη και στην Ελλάδα, και έτσι η Αίγυπτος έγινε ο μεσάζων για την μετάδοση της συνδυασμένης κουλτούρας του Νείλου και της εξ αποκάλυψης θρησκείας του Ευφράτη σε όλους τους μεταγενέστερους λαούς της Δύσης.

^{(1049.3) 95:5.15} Η δόξα αυτής της σπουδαίας περιόδου ηθικής ανάπτυξης και πνευματικής εξέλιξης στην κοιλάδα του Νείλου περνούσε γρήγορα περίπου την περίοδο που άρχιζε η εθνική ζωή των Εβραίων, έτσι εξαιτίας της παραμονής τους στην Αίγυπτο αυτοί οι Βεδουίνοι πήραν μαζί τους πολλές από αυτές τις διδασκαλίες και συνέχισαν πολλές από τις θεωρίες του Ιχνατόν και στην δική τους φυλετική θρησκεία.

^{(1049.4) 95:6.1} Από την Μεσοποταμία μερικοί από τους απεσταλμένους του Μελχισεδέκ πέρασαν μέσα από την Μεσοποταμία προς το μεγάλο Ιρανικό οροπέδιο. Για περισσότερο από πέντε χιλιάδες χρόνια οι διδάσκαλοι του Σάλεμ έκαναν προόδους στο Ιράν, και όλο το έθνος αμφιταλαντευόταν προς την θρησκεία του Μελχισεδέκ όταν μια αλλαγή ηγετών προκάλεσε σκληρούς διωγμούς που έφεραν πρακτικά το τέλος στις μονοθεϊστικές διδασκαλίες της σχολής του Σάλεμ. Η διδασκαλία του συμβολαίου του Αβραάμ είχε ουσιαστικά εξαλειφθεί στην Περσία όταν, εκείνο τον αιώνα της ηθικής αναγέννησης, τον έκτο προ Χριστού, εμφανίστηκε ο Ζωροάστρης για να αναζωογονήσει τις κρυφοκαίουσες ιδέες του ευαγγελίου του Σάλεμ.

^{(1049.5) 95:6.2} Αυτός ο ιδρυτής μιας νέας θρησκείας ήταν ένας αρρενωπός και περιπετειώδης νέος, ο οποίος, στο πρώτο του προσκύνημα στο Ουρ στην Μεσοποταμία, έμαθε τις παραδόσεις για την εξέγερση του Καλιγάστια και του Λούσιφερ—αυτή και πολλές άλλες παραδόσεις—που είχαν βαθιά επίδραση στην θρησκευτική του φύση. Έτσι, με αφορμή ένα όνειρο που είδε όσο ήταν στην Ουρ, αποφάσισε γυρίζοντας στην πατρίδα του στον βορρά να αναλάβει να αναδομήσει την θρησκεία του λαού του. Είχε απορροφήσει την Εβραϊκή ιδέα ενός Θεού δικαιοσύνης, την Μωσαϊκή αντίληψη της θεϊκότητας. Η ιδέα ενός υπέρτατου Θεού ήταν ξεκάθαρη στο μυαλό του, και θεώρησε όλους τους άλλους θεούς διαβόλους, τους κατέταξε στις τάξεις των δαιμόνων για τους οποίους είχε μάθει στην Μεσοποταμία;. Άκουσε για την ιστορία των Επτά Κύριων Πνευμάτων σαν μια παράδοση που ακουγόταν στην Ουρ, έτσι, δημιούργησε ένα γαλαξία με επτά υπέρτατους θεούς με τον Αχούρα-Μάζντα επί κεφαλής τους. Αυτούς τους υφιστάμενους θεούς τους συνέδεσε με την εξιδανίκευση του Σωστού Νόμου, της Καλής Σκέψης, της Ευγενικής Κυβέρνησης, του Ιερού Χαρακτήρα, της Υγείας, και της Αθανασίας.

^{(1049.6) 95:6.3} Και αυτή η νέα θρησκεία ήταν θρησκεία δράσης—δουλειάς—όχι προσευχές και τελετουργίες. Ο Θεός της ήταν ένα ον υπέρτατης σοφίας και ο προστάτης του πολιτισμού¨ ήταν μια μαχητική θρησκευτική φιλοσοφία που τολμούσε να μάχεται με το κακό, την αδράνεια, και την οπισθοδρόμηση.

^{(1049.7) 95:6.4} Ο Ζωροάστρης δεν δίδασκε την λατρεία της φωτιάς αλλά προσπάθησε να αξιοποιήσει την φλόγα σαν σύμβολο ενός αγνού και σοφού Πνεύματος συμπαντικής και υπέρτατης κυριαρχίας. (Και είναι εντελώς αληθινό, ότι οι μεταγενέστεροι οπαδοί του και σεβόντουσαν και λάτρεψαν αυτή την συμβολική φωτιά) Τελικά, μετά την αλλαγή θρησκεύματος ενός Ιρανού πρίγκιπα, αυτή η νέα θρησκεία διαδόθηκε δια του ξίφους. Και ο Ζωροάστρης πέθανε ηρωικά στην μάχη γι αυτό που πίστευε ότι ήταν η «αλήθεια του Κυρίου του Φωτός.»

^{(1050.1) 95:6.5} Ο Ζωροαστρισμός είναι το μόνο δόγμα της Ουράντιας που διαιωνίζει τις Δαλαματικές και Εδενικές διδασκαλίες για τα Επτά Κύρια Πνεύματα. Αν και δεν μπόρεσε να αναπτύξει την ιδέα της Τριάδας, όμως κατά κάποιο τρόπο πλησίασε την ιδέα του Επτάπτυχου Θεού. Ο γνήσιος Ζωροαστρισμός δεν ήταν απλός δυαδισμός¨ αν και οι πρώτες διδασκαλίες του πραγματικά απεικόνιζαν το κακό σαν συνυπάρχον με το καλό, ήταν όμως απόλυτα βυθισμένο στην αιωνιότητα της απόλυτης πραγματικότητας του καλού. Μόνο αργότερα κέρδισε έδαφος η πίστη ότι το καλό και το κακό συναγωνιζόντουσαν με ίσους όρους.

^{(1050.2) 95:6.6} Οι Εβραϊκές παραδόσεις του παράδεισου και της κόλασης και η θεωρία των διαβόλων όπως καταγράφεται από τις Εβραϊκές Γραφές, ενώ βασιζόντουσαν στις υπάρχουσες παραδόσεις του Λούσιφερ και του Καλιγάστια, προερχόντουσαν κυρίως από τους Ζωροάστρες από τον καιρό που οι Εβραίοι βρισκόντουσαν κάτω από την πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία των Περσών. Ο Ζωροάστρης, σαν τους Αιγυπτίους, δίδασκε την «ημέρα της κρίσης», αλλά συνέδεε αυτό το γεγονός με το τέλος του κόσμου.

^{(1050.3) 95:6.7} Ακόμα και η θρησκεία που διαδέχτηκε τον Ζωροαστρισμό στην Περσία ήταν έντονα επηρεασμένη από αυτόν. Όταν οι Ιρανοί ιερείς προσπάθησαν να καταργήσουν τις διδασκαλίες του Ζωροάστρη, ανάστησαν την αρχαία λατρεία του Μίθρα. Και ο Μιθραϊσμός διαδόθηκε σε όλη την Ανατολή και την Μεσόγειο, και κάποια στιγμή ήταν σύγχρονος και με τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό. Οι διδασκαλίες του Ζωροάστρη κατέληξαν να επηρεάζουν τρεις μεγάλες θρησκείες: τον Ιουδαϊσμό και τον Χριστιανισμό και, μέσα από αυτές, και τον Μωαμεθανισμό.

^{(1050.4) 95:6.8} Αλλά υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσα στις ανώτερες διδασκαλίες και τους ευγενικούς ψαλμούς του Ζωροάστρη και στις σύγχρονες παραμορφώσεις του ευαγγελίου του από τους Πέρσες με τον μεγάλο τους φόβο για τους νεκρούς, μαζί με τις διάφορες πίστεις τους σε σοφιστείες στις οποίες ο Ζωροάστρης ποτέ δεν είχε ξεπέσει.

^{(1050.5) 95:6.9} Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος ήταν ένας από εκείνη την μοναδική ομάδα που ξεπήδησε τον έκτο αιώνα προ Χριστού που κράτησε το φως του Σάλεμ από το να μην σβήσει ολοκληρωτικά, έτσι αμυδρά που έκαιγε για να δείχνει στον άνθρωπο μέσα στον σκοτεινό κόσμο του το μονοπάτι του φωτός που οδηγούσε στην αιώνια ζωή.

^{(1050.6) 95:7.1} Οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ για τον ένα Θεό στην έρημο της Αραβίας καθιερώθηκαν σχετικά αργά. Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και στην Αραβία οι απεσταλμένοι του Σάλεμ απέτυχαν εξαιτίας της παρανόησης προς τις οδηγίες του Μαχιβέντα όσον αφορά την αναδιοργάνωση. Αλλά δεν εμποδίστηκαν από την ερμηνεία που έδωσαν στην νουθεσία του να αποφεύγονται όλες οι προσπάθειες διάδοσης του ευαγγελίου με στρατιωτική βία ή πολιτικές πιέσεις.

^{(1050.7) 95:7.2} Ούτε καν στην Κίνα ή στην Ρώμη δεν απέτυχαν τόσο ολοκληρωτικά οι διδασκαλίες του Μελχισεδέκ, όσο σε αυτή την έρημο που ήταν τόσο κοντά με το ίδιο το Σάλεμ. Για πολύ καιρό αφού η πλειοψηφία των λαών της Ανατολής και της Δύσης είχαν γίνει είτε Βουδιστές ή Χριστιανοί, η έρημο της Αραβίας συνέχισε στην κατάσταση που βρισκόταν εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η κάθε φυλή λάτρευε το αρχαίο της είδωλο, και πολλές οικογένειες είχαν ξεχωριστά τους οικογενειακούς τους θεούς. Για πολύ καιρό συνεχιζόταν ο αγώνας ανάμεσα στην Βαβυλωνιακή Ιστάρ, τον Εβραίο Ιεχωβά, τον Ιρανό Αχούρα, και τον Χριστιανό Πατέρα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ποτέ καμιά από αυτές τις αντιλήψεις δεν μπόρεσε να εκτοπίσει απόλυτα τις άλλες.

^{(1051.1) 95:7.3} Εδώ και εκεί σε όλη την Αραβία υπήρχαν οικογένειες και ομάδες που εξακολουθούσαν να κατέχουν κάποια συγκεχυμένη ιδέα για τον ένα Θεό. Αυτές οι ομάδες φυλούσαν σαν κόρη οφθαλμού τις παραδόσεις του Μελχισεδέκ, του Αβραάμ, του Μωυσή, και του Ζωροάστρη. Υπήρχαν πολλά κέντρα που θα μπορούσαν να έχουν ανταποκριθεί στο ευαγγέλιο του Ιησού, αλλά οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι στην έρημο ήταν μια ομάδα πολύ αυστηρή και άκαμπτη σε σχέση με τους συμβιβαστές και ανανεωτές που λειτούργησαν σαν ιεραπόστολοι στις Μεσογειακές χώρες. Αν οι οπαδοί του Ιησού είχαν πάρει περισσότερο σοβαρά την προτροπή του να «πάνε σε όλο τον κόσμο και να κηρύξουν το ευαγγέλιο», και αν ήταν πιο λεπτοί στον τρόπο που κήρυτταν, λιγότερο αυστηροί στις κοινωνικές απαιτήσεις που έθεταν οι ίδιοι, τότε πολλές χώρες θα είχαν δεχτεί με χαρά το απλό ευαγγέλιο του γιου του ξυλουργού, και η Αραβία θα ήταν μια από αυτές.

^{(1051.2) 95:7.4} Παρά το γεγονός ότι οι σπουδαίοι Ανατολικοί μονοθεϊσμοί δεν μπόρεσαν να ριζώσουν στην Αραβία, αυτή η έρημος ήταν ικανή να παράγει μια πίστη, που αν και λιγότερο απαιτητική σε κοινωνικές απαιτήσεις, ήταν παρόλα αυτά μονοθεϊστική.

^{(1051.3) 95:7.5} Υπήρχε μόνο ένας παράγοντας φυλετικής, ή εθνικής φύσης για τις πρωτόγονες και ανοργάνωτες πεποιθήσεις της ερήμου, και αυτός ήταν ο ιδιόμορφος και γενικός σεβασμός που όλες οι Αραβικές φυλές ήταν πρόθυμες να υποβάλλουν προς κάποιο μαύρο πέτρινο φετίχ σε κάποιο ναό στην Μέκκα. Αυτό το σημείο κοινής επαφής και σεβασμού μετά οδήγησε στην ίδρυση της Ισλαμικής θρησκείας. Ότι ήταν ο Ιεχωβάς, το ηφαιστειακό πνεύμα, για τους Ιουδαίους Σημίτες, έγινε και η πέτρα του Καάμπα για τους Άραβες συγγενείς τους.

^{(1051.4) 95:7.6} Η δύναμη του Ισλάμ βρίσκεται στην ξεκάθαρη και σαφή παρουσίαση του Αλλάχ σαν την μία και μοναδική Θεότητα¨ η αδυναμία της, είναι η σύνδεση της στρατιωτικής βίας με την διακήρυξή της, καθώς και ο υποβιβασμός της γυναίκας. Αλλά έχει σταθερά επιμείνει στην παρουσίαση της Μιας Συμπαντικής Θεότητας των πάντων, «που γνωρίζει τα ορατά και τα αόρατα. Είναι ελεήμων και φιλεύσπλαχνη.» «Ο Θεός είναι έχει αληθινά άφθονη καλοσύνη για όλους τους ανθρώπους.» «Και όταν είναι άρρωστος, αυτός είναι που με θεραπεύει.» «Γιατί όπου μιλάνε τρεις μαζί, ο Θεός είναι ο τέταρτος,» γιατί δεν είναι μήπως «ο πρώτος και ο τελευταίος, ότι είναι φανερό ή κρυμμένο»;

^{(1051.5) 95:7.7} [Παραδόθηκε από έναν Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]