ΕΓΓΡΑΦΟ 97, Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

^{(1062.1) 97:0.1} Οι πνευματικοί ηγέτες των Εβραίων έκαναν αυτό που δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει κανένας—αποανθρωπομορφοποίησαν την ιδέα τους για τον Θεό χωρίς να την μετατρέψουν σε μια αφηρημένη έννοια της Θεότητας που να είναι κατανοητή μόνο από τους φιλοσόφους. Ακόμα και οι κοινοί άνθρωποι μπορούσαν να συλλάβουν την ώριμη ιδέα του Ιαχουέ σαν Πατέρας, αν όχι του ατόμου, τουλάχιστον της φυλής.

^{(1062.2) 97:0.2} Η ιδέα της προσωπικότητας του Θεού, αν και διδάχτηκε ξεκάθαρα στο Σάλεμ τις μέρες του Μελχισεδέκ, ήταν ασαφής και συγκεχυμένη τον καιρό της εξόδου από την Αίγυπτο και μόνο σταδιακά μπόρεσε να αναπτυχθεί στον Εβραϊκό νου τους από γενεά σε γενεά ανταποκρινόμενοι στην διδασκαλία των πνευματικών τους ηγετών. Η έννοια της προσωπικότητας του Ιαχουέ ήταν πολύ πιο συνεχής στην προοδευτική της εξέλιξη από ότι ήταν για πολλές άλλες ιδιότητες της Θεότητας. Από τον Μωυσή έως τον Μαλαχία συνέβη μια σχεδόν αδιάσπαστη ιδεολογική ανάπτυξη για την προσωπικότητα του Θεού στον νου των Εβραίων, και αυτή η σύλληψη τελικά έφτασε στο λαμπρότερο αποκορύφωμά της με τις διδασκαλίες του Ιησού για τον Πατέρα στον ουρανό.

^{(1062.3) 97:1.1} Οι εχθρικές πιέσεις των γειτονικών λαών στην Παλαιστίνη πολύ σύντομα δίδαξαν τους Εβραίους σεΐχηδες ότι δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν εκτός και αν ένωναν τις διάφορες φυλετικές τους οργανώσεις σε ένα συνασπισμό με μια κεντρική κυβέρνηση. Και αυτή η συγκέντρωση της διαχειριστικής εξουσίας προσέφερε στον Σαμουήλ μια καλύτερη ευκαιρία να λειτουργήσει σαν διδάσκαλος και μεταρρυθμιστής.

^{(1062.4) 97:1.2} Ο Σαμουήλ προερχόταν από μια μακρά σειρά διδασκάλων του Σάλεμ που είχαν διατηρήσει τις αλήθειες του Μελχισεδέκ σαν μέρος της μορφής λατρείας τους. Αυτός ο διδάσκαλος ήταν ένας αρρενωπός και αποφασιστικός άνθρωπος. Μόνο χάρη στη μεγάλη του αφοσίωση, μαζί με την ασυνήθιστη αποφασιστικότητά του, μπόρεσε να αντισταθεί στην σχεδόν καθολική αντίδραση που συνάντησε όταν ξεκίνησε να επαναφέρει όλο το Ισραήλ στην λατρεία του Υπέρτατου Ιαχουέ των Μωσαϊκών ημερών. Και ακόμα και τότε είχε περιορισμένη επιτυχία¨ κατάφερε να ξανακερδίσει στην υπηρεσία της ανώτερης έννοιας του Ιαχουέ μόνο τους πιο νοήμονες από τους Εβραίους¨ οι υπόλοιποι συνέχισαν να λατρεύουν τους φυλετικούς θεούς της χώρας και μόνο την βασικότερη αντίληψη για τον Ιαχουέ.

^{(1062.5) 97:1.3} Ο Σαμουήλ ήταν ένας τραχύς αλλά ικανός τύπος ανθρώπου, ένας πραχτικός μεταρρυθμιστής που μπορούσε να βγει μια μέρα με τους συνεργάτες του και να ανατρέψει κάμποσες τοποθεσίες του Βάαλ. Η πρόοδος που είχε επιτεύχθηκε με την δύναμη του καταναγκασμού¨ πολύ λίγο κήρυξε, και ακόμα λιγότερο δίδαξε, αλλά πραγματικά έδρασε. Την μια μέρα κορόιδευε τους ιερείς του Βάαλ¨ την άλλη, έκοβε κομμάτια ένα αιχμάλωτο βασιλιά. Πίστευε με αφοσίωση στον ένα Θεό, και είχε ξεκάθαρη αντίληψη αυτού του ενός Θεού σαν δημιουργός του ουρανού και της γης: «Οι κολώνες της γης είναι του Κυρίου, και έστησε τον κόσμο επάνω τους.»

^{(1063.1) 97:1.4} Αλλά η μεγάλη προσφορά του Σαμουήλ στην ανάπτυξη της ιδέας της Θεότητας ήταν η ξεκάθαρη εξαγγελία του ότι ο Ιαχουέ ήταν αμετάβλητος, η παντοτινά ίδια ενσωμάτωση μιας άψογης τελειότητας και θεϊκότητας. Εκείνο τον καιρό ο Ιαχουέ θεωρείτο ότι ήταν ένας Θεός με ιδιοτροπίες ζήλιας, και ότι μετάνιωνε για αυτό μετά¨ αλλά τώρα για πρώτη φορά από τότε που έφυγαν οι Εβραίοι από την Αίγυπτο, άκουγαν αυτά τα εκπληκτικά λόγια, «Η Δύναμη του Ισραήλ δεν ψεύδεται ούτε μετανιώνει, γιατί δεν είναι άνθρωπος για να μετανοεί.» Διακηρύχθηκε η σταθερότητα στην συμπεριφορά προς την Θεϊκότητα. Ο Σαμουήλ επανέλαβε το συμβόλαιο του Μελχισεδέκ με τον Αβραάμ και διακήρυξε ότι ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ ήταν η πηγή όλης της αλήθειας, της σταθερότητας, και της συνέπειας. Πάντα οι Εβραίοι έβλεπαν τον Θεό τους σαν ένα άνθρωπο, υπεράνθρωπο, ένα ανώτερο πνεύμα άγνωστης προέλευσης¨ αλλά τώρα άκουγαν το κάποτε πνεύμα του Χορέμπ να εξυψώνεται σε αμετάβλητο Θεό με τελειότητα Δημιουργού. Ο Σαμουήλ βοηθούσε την εξελισσόμενη έννοια του θεού να φτάσει σε επίπεδο ανώτερο από τον μεταβλητό νου του ανθρώπου και τις μεταστροφές της θνητής ύπαρξης. Κάτω από την διδασκαλία του, ο Θεός των Εβραίων άρχισε να ανέρχεται από την ιδέα της τάξης των φυλετικών θεών προς το ιδανικό ενός παντοδύναμου και αμετάβλητου Δημιουργού και επόπτη όλης της δημιουργίας.

^{(1063.2) 97:1.5} Και διακήρυξε εκ νέου την ιστορία της ειλικρίνειας του Θεού, και την αξιοπιστία του στην τήρηση των συμφωνιών. Είπε ο Σαμουήλ: «Ο Κύριος δεν θα εγκαταλείψει τον λαό του.» «Έχει συνάψει μαζί μας μια αιώνια συμφωνία, που ισχύει σε όλα τα πράγματα και είναι επιβεβαιωμένη.» Και έτσι, λοιπόν, σε όλη την Παλαιστίνη ήχησε πάλι το κάλεσμα προς την λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ. Πάντα αυτός ο δραστήριος δάσκαλος διακήρυσσε, «Είσαι μεγάλος, Ω Κύριε Θεέ, γιατί δεν υπάρχει κανένας σαν εσένα, ούτε υπάρχει και κανένας Θεός άλλος εκτός από εσένα.»

^{(1063.3) 97:1.6} Μέχρι εκείνη την στιγμή οι Εβραίοι θεωρούσαν την εύνοια του Ιαχουέ κυρίως με όρους υλικής ευημερίας. Ήταν μεγάλο σοκ για το Ισραήλ, και παραλίγο να κοστίσει στον Σαμουήλ την ζωή του, όταν τόλμησε να διακηρύξει: «Ο Κύριος δίνει τα πλούτη και την φτώχεια¨ αυτός υποβαθμίζει και εξυψώνει. Αυτός σηκώνει τους φτωχούς από τη σκόνη και ανεβάζει τους ζητιάνους και τους τοποθετεί ανάμεσα στους πρίγκιπες για να κληρονομήσουν τον θρόνο της δόξας.» Ποτέ ξανά από τον καιρό του Μωυσή δεν είχαν δοθεί τόσο ενθαρρυντικές υποσχέσεις για τους ταπεινούς και τους λιγότερο τυχερούς, και χιλιάδες απελπισμένοι από τους φτωχούς άρχισαν να έχουν ελπίδες ότι μπορούν να βελτιώσουν την πνευματική τους κατάσταση.

^{(1063.4) 97:1.7} Αλλά ο Σαμουήλ δεν προχώρησε πολύ πέρα από την αντίληψη ενός φυλετικού θεού. Διακήρυξε έναν Ιαχουέ που έφτιαξε όλους τους ανθρώπους αλλά ήταν απασχολημένος κυρίως με τους Εβραίους, τον εκλεκτό του λαό. Όμως, όπως στις μέρες του Μωυσή, για άλλη μια φορά η αντίληψη του Θεού απεικονίζει μια Θεότητα που είναι ιερή και ακέραιος. «Δεν υπάρχει κανένας τόσο ιερός όσο ο Θεός. Ποιος μπορεί να συγκριθεί με αυτόν τον ιερό Κύριο και Θεό;»

^{(1063.5) 97:1.8} Όσο περνούσαν τα χρόνια, ο γκριζομάλλης γέρος ηγέτης προχωρούσε στην κατανόηση του θεού, αφού δήλωνε: «Ο Κύριος είναι ένας Θεός γνώσης, και οι πράξεις; ζυγίζονται από αυτόν. Ο Κύριος θα κρίνει το τέλος του κόσμου, και θα δείξει έλεος στους ελεήμονες, και με τους ακέραιους θα είναι και αυτός ακέραιος.» Ακόμα και εδώ βρίσκεται η αυγή του ελέους, μολονότι περιορίζεται σε εκείνους που είναι ελεήμονες. Αργότερα προχώρησε άλλο ένα βήμα όταν, παρά την εναντιότητα που του έδειχναν, αυτός παρότρυνε τον λαό του: «Ας πέσουμε τώρα στα χέρια του Κυρίου, γιατί το έλεός του είναι μεγάλο.» «Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός στον Κύριο για το αν θα σώσει πολλούς ή λίγους.»

^{(1063.6) 97:1.9} Και αυτή η σταδιακή εξέλιξη της αντίληψης για τον χαρακτήρα του Ιαχουέ συνεχίστηκε και κάτω από την επίβλεψη των διαδόχων του Σαμουήλ. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον Ιαχουέ σαν ένα Θεό που τηρεί τις συμφωνίες του αλλά δεν κατόρθωσαν να προσεγγίσουν το ρυθμό του Σαμουήλ¨ δεν κατάφεραν να αναπτύξουν την ιδέα του ελέους του θεού όπως την συνέλαβε ο Σαμουήλ τα τελευταία του χρόνια. Υπήρχε ένα σταθερό πισωγύρισμα προς την αναγνώριση των άλλων θεών, παρά την υποστήριξη ότι ο Ιαχουέ ήταν υπεράνω όλων.»

^{(1064.1) 97:1.10} Η βασική νότα εκείνης της περιόδου ήταν η θεία δύναμη¨ οι προφήτες αυτής της εποχής κήρυσσαν μια θρησκεία σχεδιασμένη να στηρίζει τον βασιλιά πάνω στον Εβραϊκό θρόνο. «Δικό σου, Κύριε, είναι το μεγαλείο και η δύναμη και η δόξα και η νίκη και η λαμπρότητα. Στα χέρια σου βρίσκεται η δύναμη και η ισχύς, και είσαι ικανός να δίνεις δύναμη και μεγαλείο σε όλους.» Και αυτή ήταν η κατάσταση της αντίληψης για τον Θεό τον καιρό του Σαμουήλ και των άμεσων διαδόχων του.

^{(1064.2) 97:2.1} Τον δέκατο αιώνα προ Χριστού το Εβραϊκό έθνος διαιρέθηκε σε δύο βασίλεια. Και στις δύο αυτές πολιτικές υποδιαιρέσεις πολλοί διδάσκαλοι της αλήθειας προσπάθησαν να αναχαιτίσουν το αντιδραστικό ρεύμα της πνευματικής παρακμής που είχε ξεκινήσει, και που συνεχίστηκε καταστροφικά μετά τον πόλεμο του διχασμού. Αλλά αυτές οι προσπάθειες να προοδεύσει η Εβραϊκή θρησκεία δεν καρποφόρησαν μέχρι που άρχισε την διδασκαλία του εκείνος ο ατρόμητος και αποφασισμένος πολεμιστής της δικαιοσύνης, ο Ηλίας. Ο Ηλίας αναστήλωσε μια έννοια του Θεού ανάλογη με εκείνη των ημερών του Σαμουήλ, στο βόρειο βασίλειο. Ο Ηλίας είχε λίγες ευκαιρίες να παρουσιάσει μια προχωρημένη αντίληψη για τον Θεό¨ ήταν συνεχώς απασχολημένος να αναποδογυρίζει τους βωμούς του Βάαλ και να κατεδαφίζει τα είδωλα των ψεύτικων θεών. Και συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του και μπροστά στα μάτια ενός ειδωλολάτρη μονάρχη¨ το έργο του ήταν ακόμα πιο γιγαντιαίο και δύσκολο από του Σαμουήλ.

^{(1064.3) 97:2.2} Όταν πέθανε ο Ηλίας, ο Ελισίας, ο πιστός του συνεργάτης, ανέλαβε το έργο του και, με την ανεκτίμητη βοήθεια του πολύ λίγο γνωστού Μιχαϊα, κράτησε την αλήθεια ζωντανή στην Παλαιστίνη.

^{(1064.4) 97:2.3} Αλλά αυτές δεν ήταν μέρες προόδου για την έννοια της Θεότητας. Δεν είχαν ούτε καν ανέλθει στο Μωσαϊκό ιδεώδες. Η περίοδος του Ηλία και του Ελισία έκλεισε με την επιστροφή των ανώτερων κοινωνικών τάξεων στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ και έγινε μάρτυρας της αναστήλωσης της ιδέας του Συμπαντικού Δημιουργού περίπου στο σημείο που την είχε αφήσει ο Σαμουήλ.

^{(1064.5) 97:3.1} Η μακροχρόνια εχθρότητα ανάμεσα στους πιστούς του Ιαχουέ και στους οπαδούς του Βάαλ ήταν περισσότερο κοινωνικοοικονομική σύγκρουση ιδεολογιών παρά διαφορά θρησκευτικών αντιλήψεων.

^{(1064.6) 97:3.2} Οι κάτοικοι της Παλαιστίνης είχαν διαφορές ως προς την στάση τους για την ατομική ιδιοκτησία γης. Οι νότιες ή οι περιπλανώμενες Αραβικές φυλές ( οι Ιαχουιστές) θεωρούσαν την γη αναπαλλοτρίωτη—σαν δώρο της Θεότητας στην φυλή. Υποστήριζαν ότι η γη δεν μπορούσε να πουληθεί ή να υποθηκευτεί. «Ο Ιαχουέ μίλησε, και είπε, «Η γη δεν θα πωλείται, γιατί είναι δική μου.»

^{(1064.7) 97:3.3} Οι βόρειοι και πιο τακτοποιημένοι Χαναανίτες (οι Βααλίτες) αγόραζαν και πουλούσαν ελεύθερα, και υποθήκευαν την γη τους. Η λέξη Βάαλ σημαίνει ιδιοκτήτης. Η λατρεία του Βάαλ βασιζόταν σε δύο κύριες θεωρίες: Πρώτα, την νομιμοποίηση της συναλλαγής περιουσίας, των συμβολαίων, και των συμφωνιών—το δικαίωμα και αγοράζουν και να πουλούν γη. Δεύτερον, ο Βάαλ υποτίθεται ότι έστελνε την βροχή—ήταν ένας θεός της γονιμότητας και του χώματος. Οι καλές σοδειές εξαρτιόντουσαν από την εύνοια του Βάαλ. Το δόγμα αυτό ασχολιόταν εκτενώς με την γη, την ιδιοκτησία της και την γονιμότητά της.

^{(1065.1) 97:3.4} Γενικά οι πιστοί του Βάαλ είχαν στην ιδιοκτησία τους σπίτια, γη, και σκλάβους. Ήταν οι αριστοκράτες γαιοκτήμονες και ζούσαν στις πόλεις. Ο κάθε Βάαλ είχε ένα ιερό τόπο, ένα ιερατείο, και τις «ιερές γυναίκες,» τις τελετουργικές εταίρες.

^{(1065.2) 97:3.5} Εξαιτίας αυτής της βασικής τους διαφοράς όσον αφορά την γη, αναπτύχθηκε και έντονος ανταγωνισμός στα κοινωνικές, οικονομικές, ηθικές, και θρησκευτικές τάσεις έτσι όπως αυτές εκδηλωνόντουσαν από τους Χαναανίτες και τους Εβραίους. Αυτή η κοινωνικοοικονομική αντίθεση δεν πήρε συγκεκριμένη θρησκευτική μορφή μέχρι τον καιρό του Ηλία. Από τις μέρες αυτού του δυναμικού προφήτη το θέμα αυτό πήρε αυστηρά θρησκευτική γραμμή—Ιαχουέ εναντίον Βάαλ—και έληξε με τον θρίαμβο του Ιαχουέ και της τάσης προς τον μονοθεϊσμό.

^{(1065.3) 97:3.6} Ο Ηλίας εξύψωσε το επίπεδο αντίθεσης Ιαχουέ – Βάαλ από το θέμα της γης στις θρησκευτικές ιδεολογίες των Χαναανιτών και Εβραίων. Όταν ο Αχάβ δολοφόνησε τους Ναβώθ για να βάλει στο χέρι την γη τους, ο Ηλίας δημιούργησε ηθικό θέμα από αυτά τα απαρχαιωμένα ήθη ιδιοκτησίας γης και ξεκίνησε την σθεναρή προπαγάνδα του εναντίον των Βααλιτών. Αυτός ήταν επίσης ένας αγώνας του λαού της επαρχίας ενάντια στην κυριαρχία των πόλεων. Κυρίως κάτω από την ηγεσία του Ηλία ο Ιαχουέ έγινε Ελοχίμ. Ο προφήτης ξεκίνησε σαν αγροτικός μεταρρυθμιστής και κατάληξε στην εξύψωση της Θεότητας. Οι Βάαλ ήταν πολλοί, ο Ιαχουέ ήταν ένας— ο μονοθεϊσμός που νίκησε τον πολυθεϊσμό.

^{(1065.4) 97:4.1} Ένα μεγάλο βήμα για το πέρασμα από τον φυλετικό θεό—τον θεό που υπηρετούσαν τόσο καιρό με θυσίες και τελετές, τον Ιαχουέ των πρώτων Εβραίων—σε ένα Θεό που τιμωρούσε το έγκλημα και την ανηθικότητα ακόμα και του δικού του λαού, το έκανε ο Αμώς, που ήρθε από τους νότιους λόφους για να αποκηρύξει την εγκληματικότητα, το μεθύσι, την καταπίεση, και την ανηθικότητα των βόρειων φυλών. Από τον καιρό του Μωυσή είχαν να διακηρυχτούν τέτοιες αλήθειες στην Παλαιστίνη.

^{(1065.5) 97:4.2} Ο Αμώς δεν ήταν απλά αναστηλωτής και μεταρρυθμιστής¨ ανακάλυψε και νέες έννοιες της Θεότητας. Διακήρυξε για τον Θεό πολλά πράγματα που είχαν πει και οι προκάτοχοί του και με θάρρος επιτέθηκε στην πίστη σε μια Θεϊκή Ύπαρξη που ανεχόταν την αμαρτία στον αποκαλούμενο εκλεκτό της λαό. Για πρώτη φορά από τον καιρό του Μελχισεδέκ άκουσαν τα αυτιά του ανθρώπου την αποκήρυξη της διπλής αρχής της εθνικής δικαιοσύνης και της ηθικής. Για πρώτη φορά στην ιστορία τους άκουσαν οι Εβραίοι ότι ο δικός τους Θεός, ο Ιαχουέ, δεν θα ανεχόταν πια τις παραβιάσεις του νόμου και την αμαρτία στην δική τους ζωή, όπως και όλων των άλλων λαών. Ο Αμώς οραματίστηκε τον αυστηρό και δίκαιο Θεό του Σαμουήλ και του Ηλία, αλλά είδε και ένα Θεό που δεν έβλεπε διαφορετικά τους Εβραίους από οποιοδήποτε άλλο έθνος όταν χρειαζόταν να τιμωρήσει για την αδικία. Αυτή ήταν μια άμεση επίθεση στην εγωιστική θεωρία για τον «εκλεκτό λαό», και πολλοί Εβραίοι εκείνων των ημερών την απεχθανόντουσαν πικρά.

^{(1065.6) 97:4.3} Έλεγε ο Αμώς: «Αυτός είναι που δημιούργησε τα βουνά και τον άνεμο, αυτός που έφτιαξε τα επτά αστέρια και τον Ωρίωνα, αυτός που αποσύρει την σκιά του θανάτου το πρωί και κάνει την ημέρα σκοτεινή σαν την νύχτα.» Και κατηγορώντας τους μισό-θρήσκους, καιροσκόπους, και μερικές φορές ανήθικους συνανθρώπους του, προσπάθησε να απεικονίσει την αμείλικτη δικαιοσύνη ενός αμετάβλητου Ιαχουέ όταν αυτός έλεγε στους αδίκους: «Παρόλο που είναι βυθισμένοι στην κόλαση, από εκεί θα τους ανασύρω¨ και αυτοί που έχουν ανεβεί στα ουράνια, από εκεί μπορεί να τους κατεβάσω.» «Και αν και βρίσκονται σε αιχμαλωσία στους εχθρούς, τότε θα κατευθύνω το ξίφος της δικαιοσύνης, και θα τους συντρίψω.» Ο Αμώς εξέπληξε ακόμα περισσότερο τους ακροατές του όταν, δείχνοντάς τους με ένα αποδοκιμαστικό και επιπληκτικό δάχτυλο, δήλωσε στο όνομα του Ιαχουέ: «Σίγουρα δεν θα ξεχάσω κανένα από τα έργα σας.» «Και θα κοσκινίσω τον οίκο του Ισραήλ ανάμεσα σε όλα τα έθνη όπως το στάρι κοσκινίζεται σε ένα κόσκινο.»

^{(1066.1) 97:4.4} Ο Αμώς διακήρυξε τον Ιαχουέ σαν «Θεό όλων των εθνών» και προειδοποίησε τους Ισραηλίτες ότι οι τελετουργίες δεν πρέπει να παραγκωνίσουν την δικαιοσύνη. Και πριν αυτός ο θαρραλέος διδάσκαλος λιθοβοληθεί μέχρι θανάτου, είχε προλάβει να διαδώσει αρκετή μαγιά αλήθειας για να σωθεί η διδασκαλία του υπέρτατου Ιαχουέ¨ είχε διασφαλίσει την περαιτέρω εξέλιξη της αποκάλυψης του Μελχισεδέκ.

^{(1066.2) 97:4.5} Ο Ιωσίας ακολούθησε την διδασκαλία του Αμώς για ένα συμπαντικό Θεό δικαιοσύνης ανασταίνοντας την Μωσαϊκή σύλληψη ενός Θεού αγάπης. Ο Ιωσίας κήρυξε την συγχώρεση μέσα από την μετάνοια, και όχι με θυσίες. Διακήρυξε ένα ευαγγέλιο αγάπης και καλοσύνης και θείας χάρης, λέγοντας: «Θα λογοδοθώ με σας για πάντα¨ ναι, θα λογοδοθούμε στην δικαιοσύνη και την ορθότητα και στην καλοσύνη και την αγάπη, και στο έλεος. Και θα λογοδοθούμε στην πίστη.» «Θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.»

^{(1066.3) 97:4.6} Ο Ιωσίας συνέχισε πιστά τις ηθικές προειδοποιήσεις του Αμώς, λέγοντας για τον Θεό, «Είναι επιθυμία μου να τους τιμωρήσω.» Αλλά οι Ισραηλίτες το θεώρησαν προδοσία όταν αυτός είπε: «Θα πω σε εκείνους που δεν ήταν ο λαός μου, ‘είστε ο λαός μου’¨ και αυτοί θα πουν, ‘είσαι ο Θεός μας’». Συνέχισε να διδάσκει μετάνοια και συγχώρεση, λέγοντας, «Θα θεραπεύσω το πισοκύλισμά τους¨ θα τους αγαπώ ελεύθερα, γιατί ο θυμός μου έχει περάσει.» Ο Ιωσίας πάντα διακήρυσσε την ελπίδα και την άφεση. Η ουσία του μηνύματος του πάντα ήταν: «Θα έχω έλεος για τον λαό του. Δεν θα γνωρίζουν κανένα άλλο Θεό εκτός από εμένα, γιατί δεν υπάρχει σωτηρία παρά μόνο κοντά σε μένα.»

^{(1066.4) 97:4.7} Ο Αμώς αφύπνισε την εθνική συνείδηση των Εβραίων προς την αναγνώριση ότι ο Ιαχουέ δεν συναινούσε στην παρανομία και την αμαρτία τους, μόνο και μόνο επειδή ήταν υποτίθεται ο εκλεκτός λαός του, ενώ ο Ιωσίας άγγιξε τις πρώτες νότες των μεταγενέστερων ελεημόνων χορδών θείας συμπόνιας, καλοσύνης και αγάπης που υμνήθηκαν τόσο υπέροχα από τον Ησαία και τους συνεργάτες του.

^{(1066.5) 97:5.1} Ήταν η περίοδος που άλλοι απειλούσαν τιμωρίες για τις προσωπικές αμαρτίες και το εθνικά εγκλήματα των βόρειων ομάδων ενώ άλλοι προέβλεπαν καταστροφές για την συνεισφορά στις παραβάσεις του νότιου βασιλείου. Σε αυτή την αφύπνιση του ξεσηκωμού της συνείδησης και της συναίσθησης στα Εβραϊκά έθνη, έκανε την εμφάνισή του ο πρώτος Ησαίας.

^{(1066.6) 97:5.2} Ο Ησαίας δίδασκε την αιώνια φύση του Θεού, την άπειρη σοφία του, και την αμετάβλητη τελειότητα της αξιοπιστίας του. Παρουσίαζε τον Θεό του Ισραήλ να λέγει: «Από την μια μεριά της στάθμης θα βάλω την κρίση και από την άλλη την δικαιοσύνη.» «Ο Κύριος θα σας αναπαύσει από τις θλίψεις και τον φόβο και από την σκληρή αιχμαλωσία στην οποία έχει υποχρεωθεί να υπηρετεί ο άνθρωπος». «Και τα αυτιά θα ακούσουν μια φωνή πίσω σας να λέγει, ‘αυτός είναι ο δρόμος, βαδίστε σε αυτόν’». «Προσέξτε ο Θεός είναι η σωτηρία μου¨ θα έχω πίστη και δεν θα φοβούμαι, γιατί ο Κύριος είναι η δύναμή μου και το τραγούδι μου.» «Ελάτε τώρα να σκεφτούμε μαζί, λέγει ο Κύριος, «αν και οι αμαρτίες σας μπορεί να είναι έχουν άλικο χρώμα, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι¨ ακόμα κι αν είναι βαθυκόκκινες, θα γίνουν κάτασπρες σαν το μαλλί του αρνιού.»

^{(1066.7) 97:5.3} Μιλώντας στους φοβισμένους και ψυχικά πεινασμένους Εβραίους, αυτός ο προφήτης έλεγε: «Σηκωθείτε και δείτε την λάμψη σας, γιατί έχει έρθει το φως σας, και η δόξα του Κυρίου έχει ανατείλει επάνω σας.» «Το πνεύμα του Κυρίου είναι επάνω μου επειδή μου ανέθεσε να φέρω τα καλά νέα στους πράους¨ με έστειλε να παρηγορήσω αυτούς που έχουν ραγισμένη καρδιά, να διακηρύξω την ελευθερία στους αιχμαλώτους και το άνοιγμα της φυλακής σε εκείνους που είναι δέσμιοι.» «Ευφραίνομαι με τον Κύριο, η ψυχή μου θα αγαλλιάσει με τον Θεό μου, διότι με έντυσε με την ενδυμασία της σωτηρίας και με έχει καλύψει με τον χιτώνα της δικαιοσύνης.» «Είχε προσβληθεί από όλες τις ασθένειες, και ο άγγελος της παρουσίας του τον έσωσε. Με την αγάπη του και το έλεός του τον θεράπευσε.»

^{(1067.1) 97:5.4} Μετά τον Ησαία ακολούθησαν ο Μικάς και ο Οβαδίας, που στήριξαν και εμπλούτισαν αυτό το ευαγγέλιο που εύφραινε και ικανοποιούσε την ψυχή. Και αυτοί οι δύο γενναίοι αγγελιαφόροι με θάρρος αποκήρυσσαν το τις παπαδοκρατούμενες τελετές των Εβραίων και επιτέθηκαν άφοβα στο όλο σύστημα των θυσιών.

^{(1067.2) 97:5.5} Ο Μικάς αποκήρυξε «τους κυβερνήτες που κρίνουν για την αμοιβή και τους ιερείς που διδάσκουν με μίσθωση και οι προφήτες που προφητεύουν για χρήματα.» Δίδαξε για μια μέρα ελευθερίας από προλήψεις και τις ραδιουργίες των ιερέων, λέγοντας: «Αλλά κάθε άνθρωπος θα κάθεται κάτω από την δική του κληματαριά, και κανένας δεν θα τον φοβίζει, γιατί όλοι οι άνθρωποι θα ζουν, σύμφωνα με τον τρόπο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τον Θεό.»

^{(1067.3) 97:5.6} Πάντα η ουσία του μηνύματος του Μικά ήταν: «Να παρουσιασθώ στον Κύριο με θυσίες; Θα ικανοποιηθεί ο Κύριος με χίλια κριάρια ή με δέκα χιλιάδες ποτάμια λαδιού; Να δώσω τον πρωτότοκό μου για τις αμαρτίες μου, τον καρπό του σώματός μου για τις αμαρτίες της ψυχής μου; Μου έχει δείξει, ω άνθρωπε, τι είναι καλό¨ και αυτό που σου ζητά ο Θεός είναι να πράττεις δίκαια και να αγαπάς το έλεος και να βαδίζεις ταπεινά με τον Θεό σου.» Και ήταν σπουδαία εποχή¨ ήταν πραγματικά δραστήριοι καιροί που οι θνητοί άκουγαν, και μερικοί μάλιστα πίστευαν, αυτά τα απελευθερωτικά μηνύματα περισσότερο από δυόμισι χιλιετίες πριν. Και αν δεν ήταν η επίμονη αντίσταση των ιερέων, αυτοί οι διδάσκαλοι θα είχαν καταργήσει ολόκληρο το αιματηρό τελετουργικό σύστημα της Εβραϊκής λατρείας.

^{(1067.4) 97:6.1} Ενώ πολλοί δάσκαλοι συνέχισαν να αναπτύσσουν το ευαγγέλιο του Ησαΐα, ο Ιερεμίας ήταν που έκανε το επόμενο θαρραλέο βήμα για την διεθνοποίηση του Ιαχουέ, του Θεού των Εβραίων.

^{(1067.5) 97:6.2} Ο Ιερεμίας διακήρυσσε άφοβα ότι ο Ιαχουέ δεν βρισκόταν στο πλευρό των Εβραίων στις στρατιωτικές μάχες με τα άλλα έθνη. Υποστήριζε ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλης της γης, όλων των εθνών και όλων των λαών. Η διδασκαλία του Ιερεμία ήταν το αποκορύφωμα του ανερχόμενου κύματος της διεθνοποίησης του Θεού του Ισραήλ¨ αυτός ο ατρόμητος κήρυκας διακήρυξε μια για πάντα ότι ο Ιαχουέ ήταν Θεός όλων των εθνών, και ότι δεν υπήρχε Όσιρις για τους Αιγυπτίους, Μπελ για τους Βαβυλώνιους, Άσσουρ για τους Ασσυρίους, ή Δάγων για τους Φιλισταίους. Και έτσι μοιράστηκε η θρησκεία των Εβραίων σε όλο τον κόσμο τότε σε εκείνη την αναγέννηση του μονοθεϊσμού, και στα χρόνια που ακολούθησαν¨ επιτέλους η έννοια του Ιαχουέ ανήλθε σε μια Θεότητα πλανητικού επιπέδου και κοσμικού αξιώματος. Αλλά πολλοί από τους συνεργάτες του Ιερεμία δυσκολεύτηκαν να αντιληφθούν τον Ιαχουέ ξέχωρα από το Εβραϊκό έθνος.

^{(1067.6) 97:6.3} Ο Ιερεμίας ακόμα κήρυξε για τον δίκαιο και στοργικό Θεό που περιέγραψε ο Ησαίας, δηλώνοντας: «Ναι, σας έχω αγαπήσει με αιώνια αγάπη¨ γι αυτό έφερα κοντά μου με αγάπη και καλοσύνη.» «Γιατί δεν στέλνει λύπες με την θέλησή του στα παιδιά των ανθρώπων.»

^{(1067.7) 97:6.4} Είπε αυτός ο ατρόμητος προφήτης: «Δίκαιος είναι ο Κύριός μας, σπουδαίες οι συμβουλές του και ισχυρά τα έργα του. Τα μάτια του είναι άγρυπνα σε όλους τους δρόμους που βαδίζουν όλοι οι γιοι των ανθρώπων, για να προσφέρει στον κάθε ένα σύμφωνα με τον δρόμο που ακολουθεί και σύμφωνα με τους καρπούς των πράξεών του.» Αλλά τότε θεωρήθηκε βλασφημία και προδοσία όταν, κατά την διάρκεια της πολιορκίας της Ιερουσαλήμ, αυτός είπε: «Και τώρα παρέδωσα αυτή την γη στα χέρια του Ναβουχοδονώσορα, του βασιλέα της Βαβυλώνας, του υπηρέτη μου.» Και όταν ο Ιερεμίας συμβούλευε την παράδοση της πόλης, οι ιερείς και οι αστικοί ηγέτες τον έριξαν σε ένα λασπωμένο λάκκο μιας άθλιας και σκοτεινής φυλακής.

^{(1068.1) 97:7.1} Η καταστροφή του Εβραϊκού έθνους και η αιχμαλωσία τους στην Μεσοποταμία θα μπορούσε να είναι πολύ επωφελής για την επεκτεινόμενη θεολογία τους αν δεν ήταν οι αποφασιστικές πράξεις των ιερέων. Το έθνος τους είχε νικηθεί από τον στρατό της Βαβυλώνας, και ο εθνικιστικός τους Ιαχουέ υπέφερε από τα διεθνικά κηρύγματα των πνευματικών ηγετών. Ήταν η πικρία για την απώλεια του εθνικού τους Θεού που έκανε τους Ιουδαίους ιερείς να φτάσουν στην εφεύρεση διαφόρων μύθων και στον πολλαπλασιασμό φαινομενικά θαυμαστών γεγονότων στην Εβραϊκή ιστορία σε μια προσπάθεια να ξανακάνουν τους Εβραίους τον εκλεκτό λαό ακόμα και της νέας διευρυμένης ιδέας ενός διεθνοποιημένου Θεού όλων των εθνών.

^{(1068.2) 97:7.2} Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους οι Εβραίοι επηρεάστηκαν πολύ από τις παραδόσεις και τους θρύλους των Βαβυλωνίων, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι σίγουρα βελτίωσαν τον ηθικό τόνο και την πνευματική επίδραση των ιστοριών των Χαλδαίων που υιοθέτήσαν, παρά το γεγονός ότι παραποίησαν αυτούς τους θρύλους ούτως ώστε να αντανακλούν τιμή και δόξα για τους προγόνους και την ιστορία του Ισραήλ.

^{(1068.3) 97:7.3} Αυτοί οι Εβραίοι ιερείς και γραμματείς δεν είχαν παρά μόνο μια ιδέα στο νου τους, και αυτή ήταν η αποκατάσταση του Ιουδαϊκού έθνους, η δόξα των Εβραικών παραδόσεων, και η εξύψωση της φυλετικής τους ιστορίας. Αν υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια για το γεγονός αυτό, που οι ιερείς περιλάμβαναν σε αυτές τις λανθασμένες ιδέες τους τόσο μεγάλο μέρος του Δυτικού κόσμου, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι δεν το έκαναν αυτό σκόπιμα¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάτω από θεία έμπνευση¨ δεν ισχυρίστηκαν ότι έγραφαν κάποιο ιερό βιβλίο. Απλά προετοίμαζαν ένα βιβλίο κειμένων για να εμψυχώσουν το ηθικό των συμπατριωτών τους στην αιχμαλωσία. Είναι βέβαιο ότι σκόπευαν να βελτιώσουν το εθνικό πνεύμα και το ηθικό των συμπατριωτών τους. Άφησαν για τους μεταγενέστερους την συγκέντρωση αυτών αλλά και άλλων γραπτών σε ένα βιβλίο οδηγό με υποτιθέμενες αλάνθαστες διδασκαλίες.

^{(1068.4) 97:7.4} Οι Εβραίοι ιερείς έκαναν ελεύθερη χρήση αυτών των γραπτών μετά την αιχμαλωσία τους, αλλά η επιρροή τους στους άλλους συναιχμαλώτους τους παρεμποδίστηκε πολύ εξαιτίας της παρουσίας ενός νέου και άκαμπτου προφήτη, του Ησαία του δεύτερου, που ήταν είχε ολοκληρωτικά προσηλυτιστεί στον Θεό της δικαιοσύνης, της αγάπης, της δικαιοσύνης, και του ελέους, του άλλου παλαιότερου Ησαία. Ακόμα πίστευε μαζί με τον Ιερεμία ότι ο Ιαχουέ είχε γίνει Θεός όλων των εθνών. Και κήρυσσε αυτές τις θεωρίες για την φύση του Θεού με τέτοια πειστικότητα που προσηλύτισε και τόσους εχθρούς, όσους και Εβραίους. Και αυτός ο νέος κήρυκας άφησε την διδασκαλία του γραπτή, την οποία οι εχθρικοί και εκδικητικοί ιερείς προσπάθησαν να την διαχωρίσουν εντελώς από αυτόν, παρόλο που από θαυμασμό προς το μεγαλείο της και την ομορφιά της αναγκάστηκαν να την ενσωματώσουν με τα γραπτά του προηγούμενου Ησαία. Και έτσι βρίσκονται τα γραπτά αυτού του δεύτερου Ησαία στο βιβλίο με αυτό το όνομα, και περιλαμβάνει τα κεφάλαια από το σαράντα έως το πενήντα πέντε περιεκτικά.

^{(1068.5) 97:7.5} Κανένας προφήτης ή θρησκευτικός διδάσκαλος από την εποχή του Μελχισεδέκ μέχρι τον Ιησού δεν συνέλαβε την υψηλή ιδέα για τον Θεό που κήρυξε ο Ησαίας ο δεύτερος εκείνες τις ημέρες της αιχμαλωσίας. Δεν ήταν ο μικρός, ανθρωπόμορφος, ανθρωποδημιούργητος Θεός αυτός που διακήρυσσε αυτός πνευματικός ηγέτης. «Προσέξτε παίρνει τα νησιά σαν να είναι κάτι πολύ μικρό.» «Και αφού οι ουρανοί είναι ψηλότερα από την γη, έτσι και οι δρόμοι μου είναι ανώτεροι από τους δρόμους σας και οι σκέψεις μου ανώτερες από τις δικές σας σκέψεις.»

^{(1069.1) 97:7.6} Επιτέλους ο Μαχιβέντα Μελχισεδέκ μπόρεσε να δει ανθρώπινους διδασκάλους που διακήρυσσαν έναν πραγματικό Θεό στην θνητό άνθρωπο. Σαν τον Ησαία τον πρώτο, αυτός ο ηγέτης διακήρυσσε ένα Θεό συμπαντικής δημιουργίας και φροντίδας. «Έχω φτιάξει την γη και έβαλα τον άνθρωπο πάνω σε αυτή. Δεν την δημιούργησα μάταια¨ την έφτιαξα για να κατοικηθεί.» «Είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος¨ δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού.» Μιλώντας για τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ, αυτός ο νέος προφήτης είπε: «Ακόμα και να αφανιστούν οι ουρανοί και γεράσει η γη, η δικαιοσύνη μου θα αντέχει για πάντα και η σωτηρία μου θα υπάρχει από γενιά σε γενιά.» «Μην φοβάστε γιατί είμαι μαζί σας¨ μην δειλιάζετε, γιατί είμαι ο Θεός σας». «Δεν υπάρχει άλλος Θεός πλην εμού—ένας δίκαιος Θεός και Σωτήρας.»

^{(1069.2) 97:7.7} Και ενθάρρυνε τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, όπως ενθάρρυνε και τόσες χιλιάδες ακόμα, από τότε, να ακούν λόγια σαν αυτά: «Είπε ο κύριος, ‘Σας δημιούργησα, σας έσωσα, σας κάλεσα με το όνομά σας¨ είσαστε δικοί μου.’» «Όταν περνάτε τα ύδατα, θα είμαι μαζί σας γιατί μου είστε πολύτιμοι.» «Μπορεί μια γυναίκα να ξεχάσει το μωρό που βύζαξε και να μην το συμπονά; Ναι, αυτή μπορεί να το ξεχάσει, όμως εγώ δεν ξεχνώ τα παιδιά μου, γιατί, κοιτάξτε, σας έχω χαράξει πάνω στην παλάμη μου¨ και σας έχω καλύψει με την σκιά των χεριών μου.» «Ο αμαρτωλός ας απαρνηθεί τον δρόμο του κακού που ακολουθεί και ο άδικος άνθρωπος ας αφήσει τις άδικες σκέψεις, και ας επιστρέψει στον Κύριο, και αυτός θα έχει έλεος γι αυτόν, και ας γυρίσει στον Θεό μας, γιατί αυτός διαθέτει περίσσια συγχώρεση.»

^{(1069.3) 97:7.8} Ακούστε πάλι το ευαγγέλιο αυτής της νέας αποκάλυψης του Θεού του Σάλεμ: «Θα τρέφει το ποίμνιό του σαν ποιμένας¨ θα συγκεντρώνει τα αρνιά του μέσα στην αγκαλιά του και θα τα φέρει στον κόρφο του. Δίνει δύναμη στους αδύναμους, και σε εκείνους που δεν έχουν δυνάμεις τους δυναμώνει¨ θα πετάξουν με φτερά σαν αετοί ¨ θα τρέχουν και δεν θα κουράζονται¨ θα περπατούν και δεν θα λιποψυχούν.»

^{(1069.4) 97:7.9} Αυτός ο Ησαίας έκανε μια πλατιά προπαγάνδα στο ευαγγέλιο της διευρυμένης αντίληψης ενός υπέρτατου Ιαχουέ. Συναγωνιζόταν με τον Μωυσή στην ευγλωττία και στην παραστατικότητα με την οποία απεικόνιζε τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ σαν Συμπαντικό Δημιουργό. Ήταν ποιητικός ο τρόπος με τον οποίο περιέγραφε τις απεριόριστες ιδιότητες του Συμπαντικού Πατέρα. Δεν έχουν γίνει ποτέ τόσο όμορφες διατυπώσεις για τον ουράνιο Πατέρα. Τα γραφτά του Ησαία, όπως οι Ψαλμοί, ήταν από τις πιο θεσπέσιες και αληθινές παρουσιάσεις της πνευματικής έννοιας του Θεού που άκουσαν ποτέ οι άνθρωποι πριν την εμφάνιση του Μιχαήλ στην Ουράντια. Ακούστε πως περιγράφει την Θεότητα: «Είμαι ο υψηλός και ανώτερος που κατοικεί στην αιωνιότητα.» «Και το χέρι του Θεού δεν είναι ποτέ κοντό ώστε να μην μπορεί να σώζει, ούτε η ακοή του είναι βαριά που να μην μπορεί να ακούσει.» Και ήταν μια καινούρια διδασκαλία στον Εβραϊκό κόσμο όταν αυτός ήπιος προφήτης επέμενε να κηρύσσει την θεϊκή συνέπεια, την αξιοπιστία του Θεού. Δήλωνε ότι ο Θεός δεν ξεχνούσε, και δεν πρόδιδε.»

^{(1069.5) 97:7.10} Αυτός ο τολμηρός δάσκαλος διακήρυσσε ότι ο άνθρωπος είχε στενή σχέση με τον Θεό, και έλεγε: «Όποιον επικαλείται το όνομά μου, τον έχω δημιουργήσει για την δόξα μου, και θα με υμνεί. Εγώ, ακόμα και εγώ, είμαι αυτός που σβήνω τις ανομίες τους για χάρη μου, και δεν θα θυμούμαι τις αμαρτίες τους.»

^{(1069.6) 97:7.11} Ακούστε αυτόν τον σπουδαίο Εβραίο να καταρρίπτει την ιδέα ενός εθνικού Θεού ενώ διακήρυσσε με λαμπρότητα την θεϊκότητα του Συμπαντικού Πατέρα, για τον οποίο λέγει, «Οι ουρανοί είναι ο θρόνος μου, και η γη είναι το υποπόδιό μου.» Και ο Θεός του Ησαία δεν ήταν καθόλου λιγότερο ιερός, μεγαλοπρεπής, δίκαιος, και ανεξερεύνητος. Η αντίληψη του θυμωμένου, εκδικητικού, και ζηλόφθονα Ιαχουέ σχεδόν καταργήθηκε. Μια νέα αντίληψη για τον υπέρτατο και συμπαντικό Ιαχουέ εμφανίστηκε στο νου του ανθρώπου, που ποτέ δεν χάθηκε ξανά. Η συνειδητοποίηση της θεϊκής δικαιοσύνης άρχισε την καταστροφή της πρωτόγονης μαγείας και του βιολογικού φόβου. Επιτέλους, ο άνθρωπος εισάγεται σε ένα σύμπαν νόμου και τάξης και γνωρίζει ένα Θεό συμπαντικό με αξιόπιστα και απόλυτα χαρακτηριστικά.

^{(1070.1) 97:7.12} Και αυτός ο κήρυκας ενός υπέρτατου Θεού ποτέ δεν έπαψε να διακηρύσσει αυτόν τον Θεό της αγάπης. «Κατοικώ στον ανώτατο και ιερό τόπο, αλλά και μαζί με αυτόν που είναι μετανοημένος και ταπεινός στο πνεύμα.» Και ακόμα περισσότερα λόγια ενθαρρυντικά είπε αυτός ο σπουδαίος διδάσκαλος στους συγχρόνους του: «Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντα και θα ευφραίνει την ψυχή σου. Θα είσαι σαν ποτισμένος κήπος και σαν πηγή που τα νερά της δεν στερεύουν ποτέ. Και αν έρθει ο εχθρός σαν πλημμύρα, το πνεύμα του Κυρίου θα υψώσει ένα φράγμα εναντίον του.» Και για άλλη μια φορά έλαμψε πάλι στην ανθρωπότητα η ευλογία του ευαγγελίου της κατάργησης του φόβου του Μελχισεδέκ και της θρησκείας του Σάλεμ.

^{(1070.2) 97:7.13} Ο προνοητικός και θαρραλέος Ησαίας επισκίασε τον εθνικιστικό Ιαχουέ με αυτή την υπέροχη περιγραφή του μεγαλείου και της συμπαντικής παντοδυναμίας του υπέρτατου Ιαχουέ, του Θεού της αγάπης, του κυβερνήτη του σύμπαντος, και του στοργικού Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Μετά από εκείνες τις σημαδιακές μέρες η αντίληψη για ένα ανώτατο Θεό στην Δύση, περιέλαβε συμπαντική δικαιοσύνη, θείο έλεος, και αιώνια δικαιοσύνη. Με υπέροχη γλώσσα και με απαράμιλλη χάρη αυτός ο μεγάλος δάσκαλος περίγραψε τον παντοδύναμο Δημιουργό σαν στοργικό Πατέρα.

^{(1070.3) 97:7.14} Αυτός ο προφήτης του καιρού της αιχμαλωσίας κήρυσσε στον λαό του και στους ανθρώπους από άλλα έθνη, καθώς τον άκουγαν δίπλα στο ποτάμι της Βαβυλώνας. Και αυτός ο δεύτερος Ησαίας έκανε πολλά για να αντιδράσει στις πολλές λανθασμένες και ρατσιστικές εγωιστικές αντιλήψεις για τον αναμενόμενο Μεσσία . Αλλά σε αυτή την προσπάθειά του δεν πέτυχε ολοκληρωτικά. Αν οι ιερείς δεν είχαν τόσο αφοσιωθεί στο έργο της καθιέρωσης ενός παρανοημένου εθνικισμού, οι διδασκαλίες των δύο Ησαίων θα είχαν προετοιμάσει τον δρόμο για την αναγνώριση και υποδοχή του αναμενόμενου Μεσσία.

^{(1070.4) 97:8.1} Η συνήθεια να θεωρούνται οι γραπτές μαρτυρίες των εμπειριών των Εβραίων ιερή ιστορία και οι γραπτές μαρτυρίες για τις πράξεις του υπόλοιπου κόσμου ανίερη ιστορία, ευθύνεται για πολλή από την σύγχυση που υπάρχει στον ανθρώπινο νου για την ερμηνεία της ιστορίας. Και αυτή δυσκολία προέρχεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει εγκόσμια ιστορία των Εβραίων. Αφού οι ιερείς της εποχής της Βαβυλωνιακής εξορίας προετοίμασαν την νέα τους γραπτή μαρτυρία για τις υποτιθέμενες θαυμαστές πράξεις του Θεού όσον αφορά τους Εβραίους, την ιερή ιστορία του Ισραήλ όπως περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, αυτοί πολύ προσεχτικά και ολοκληρωτικά κατάστρεψαν τα υπάρχοντα γραπτά για τις Εβραϊκές υποθέσεις—βιβλία σαν «Οι Πράξεις των Βασιλέων του Ισραήλ» και «Οι Πράξεις των βασιλέων της Ιουδαίας,» όπως και πολλά άλλα λίγο πολύ ακριβή αρχεία της Εβραϊκής ιστορίας.

^{(1070.5) 97:8.2} Για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο η συντριπτική πίεση και ο αναπόφευκτος εξαναγκασμός της εγκόσμιας ιστορίας τρομοκρατούσε τους αιχμαλώτους και υπό ξένη διακυβέρνηση Εβραίους ώστε να επιχειρήσουν να ξαναγράψουν ολοκληρωτικά και να αναπλάσουν την ιστορία τους, θα κάνουμε μια σύντομη επισκόπηση στις μπερδεμένες τους εθνικές εμπειρίες. Πρέπει να θυμάστε ότι οι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν μια ικανοποιητική μη θεολογική φιλοσοφία της ζωής. Αγωνίστηκαν με την αρχική τους και την Αιγυπτιακή τους αντίληψη για θεϊκές ανταμοιβές για την δικαιοσύνη μαζί με τις σκληρές τιμωρίες για την αμαρτία. Το δράμα του Ιώβ ήταν ένα είδος διαμαρτυρίας γι αυτή την εσφαλμένη φιλοσοφία. Η ειλικρινής απαισιοδοξίας των Εκκλησιαστών ήταν μια εγκόσμια σοφή αντίδραση σε αυτές τις υπεραισιόδοξες πεποιθήσεις για την Πρόνοια.

^{(1071.1) 97:8.3} Αλλά πεντακόσια χρόνια κάτω από τον ζυγό ξένων κυβερνητών ήταν πολλά ακόμα και για τους υπομονετικούς και καρτερικούς Εβραίους. Οι προφήτες και οι ιερείς άρχισαν να φωνάζουν: «Για πόσο, ω Κύριε, για πόσο;» Και όσο ο τίμιος Εβραίος έψαχνε στις Γραφές, τόσο μεγάλωνε η σύγχυσή του. Ένας αρχαίος προφήτης υποσχέθηκε ότι ο Θεός θα προστάτευε και θα απελευθέρωνε τον «εκλεκτό του λαό». Ο Αμώς είχε απειλήσει ότι ο Θεός θα εγκατέλειπε το Ισραήλ εκτός αν επαναπροσδιόριζαν τα κριτήρια εθνικής δικαιοσύνης τους. Ο συγγραφέας της Δευτερονομίας είχε περιγράψει την Μεγάλη Επιλογή—ανάμεσα στο καλό και το κακό, την ευλογία και την κατάρα. Ο Ησαίας ο πρώτος κήρυξε για ένα καλόκαρδο βασιλέα-απελευθερωτή. Ο Ιερεμίας είχε διακηρύξει μια περίοδο εσωτερικής δικαιοσύνης—το συμβόλαιο που ήταν γραμμένο στα πινάκια της καρδιάς. Ο δεύτερος Ησαίας μίλησε για σωτηρία με θυσίες και μετάνοια. Ο Ιεζεκιήλ διακήρυξε την απελευθέρωση μέσα από την υπηρεσία της αφοσίωσης, και ο Έζρα υποσχέθηκε ευημερία μέσα από την υπακοή στον νόμο. Αλλά παρόλα αυτά παρέμεναν κάτω από τον ζυγό, και η απελευθέρωση καθυστερούσε. Μετά ο Δανιήλ παρουσίασε το δράμα της επικείμενης «κρίσης»—το πλήγμα στην σπουδαία εικόνα και στην άμεση εγκαθίδρυση της αιώνιας βασιλείας της δικαιοσύνης, του Μεσσιανικού βασιλείου.

^{(1071.2) 97:8.4} Και όλες αυτές οι ψεύτικες ελπίδες οδήγησαν σε ένα μεγάλο βαθμό φυλετικής απογοήτευσης και ματαίωσης τόσο μεγάλο που οι ηγέτες των Εβραίων μπερδεύτηκαν τόσο πολύ που δεν μπόρεσαν να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν την αποστολή και την προσφορά ενός θεϊκού Υιού του Παραδείσου όταν αυτός τους παρουσιάστηκε με ανθρώπινη σάρκα—ενσαρκωμένος σαν Υιός του Ανθρώπου.

^{(1071.3) 97:8.5} Όλες οι σύγχρονες θρησκείες έχουν πέσει στο λάθος να επιχειρήσουν να δώσουν θαυμαστές ερμηνείες σε διάφορες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Θεός πολλές φορές έχει θέσει το Πατρικό του χέρι της Πρόνοιας για να παρέμβει στην ροή των ανθρώπινων υποθέσεων, είναι σφάλμα θεωρούνται θεολογικά δόγματα και θρησκευτικές προκαταλήψεις σαν κάτι υπερφυσικό που εμφανίστηκαν με θαυματουργές πράξεις στην ροή της ανθρώπινης ιστορίας. Το γεγονός ότι «Οι Ύψιστοι κυβερνούν στα βασίλεια των ανθρώπων» δεν μετατρέπει την εγκόσμια ιστορία σε ιερή.

^{(1071.4) 97:8.6} Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί συγγραφείς περιέπλεξαν ακόμα πιο πολύ την παραμόρφωση της Εβραϊκής ιστορίας με τις καλοπροαίρετες προσπάθειες τους να υπερβούν τους Εβραίους προφήτες. Έτσι την Εβραϊκή ιστορία την εκμεταλλεύτηκαν καταστροφικά και οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί συγγραφείς. Η εγκόσμια Εβραϊκή ιστορία έχει γίνει εξ ολοκλήρου δογματική. Έχει μετατραπεί σε λογοτεχνία ιερής ιστορίας και έχει δεθεί αξεδιάλυτα με τις ηθικές αντιλήψεις και τις θρησκευτικές διδασκαλίες των αποκαλούμενων Χριστιανικών εθνών.

^{(1071.5) 97:8.7} Μια σύντομη αναδρομή των κυριότερων σημείων της Εβραίκής ιστορίας θα μας δείξει πως τα γεγονότα στις γραπτές μαρτυρίες παραποιήθηκαν στην Βαβυλώνα από τους Εβραίους ιερείς για να μετατρέψουν την καθημερινή εγκόσμια ιστορία του λαού τους σε μια φανταστική και ιερή ιστορία.

^{(1071.6) 97:9.1} Ποτέ δεν υπήρξαν δώδεκα φυλές στους Ισραηλίτες—μόνο τρεις ή τέσσερις φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη. Το Εβραϊκό έθνος έλαβε υπόσταση με την ένωση των ονομαζόμενων Ισραηλιτών και Χαναανιτών. «Και τα παιδιά του Ισραήλ έμειναν με τους κατοίκους της Χαναάν. Και πήραν τις κόρες τους για να τις κάνουν συζύγους τους και έδωσαν τις κόρες τους στους γιους των Χαναανιτών.» Οι Εβραίοι ποτέ δεν έδιωξαν τους κατοίκους της Χαναάν από την Παλαιστίνη, παρά το ότι οι γραπτές αναφορές των ιερέων τους γι αυτά τα πράγματα δήλωναν χωρίς δισταγμό ότι το έκαναν.

^{(1071.7) 97:9.2} Η Εβραϊκή συνείδηση έχει τις ρίζες της στην ορεινή χώρα του Εφραίμ¨ οι μεταγενέστερη Ιουδαική συνείδηση έχει τις ρίζες της στην νότια οικογένεια της Ιουδαίας. Οι Εβραίοι (οι Ιουδαίτες) πάντα προσπαθούσαν να σπιλώσουν και να αμαυρώσουν το μητρώο των βόρειων Ισραηλιτών (των Εφραιμιτών).

^{(1072.1) 97:9.3} Η φιλόδοξη Εβραϊκή ιστορία αρχίζει με την ανασύνταξη των βόρειων φυλών από τον Σαούλ για να βγάλουν πέρα με μια επίθεση των Αμμωνιτών εναντίον των άλλων συμπατριωτών τους—των Γιλεαδιτών—ανατολικά του Ιορδάνη. Με ένα στρατό κάτι παραπάνω από τρεις χιλιάδες νίκησε τους εχθρούς, και ήταν αυτό το κατόρθωμα που έκανε τις ορεινές φυλές να τον κάνουν βασιλιά. Όταν οι εξόριστοι ιερείς ξαναέγραψαν αυτή την ιστορία, ανέβασαν τον στρατό του Σαούλ σε 330.000 και προσέθεσαν και την «Ιουδαία» στον κατάλογο των φυλών που έλαβαν μέρος στην μάχη.

^{(1072.2) 97:9.4} Αμέσως μετά την ήττα των Αμμωνιτών, ο Σαούλ ανακηρύχθηκε βασιλέας μετά από λαϊκές εκλογές των στρατιωτών του. Κανένας ιερέας ή προφήτης δεν πήρε μέρος σε αυτές τις υποθέσεις. Αλλά οι ιερείς αργότερα κατέγραψαν ότι ο Σαούλ στέφθηκε βασιλιάς από τον προφήτη Σαμουήλ μετά από θεϊκέ οδηγίες. Αυτό το έκαναν για να καθιερώσουν μια «θεϊκή σειρά προγόνων» για την Ιουδαϊκή βασιλεία του Δαβίδ.

^{(1072.3) 97:9.5} Η μεγαλύτερη παραμόρφωση που συνέβη στην Εβραϊκή ιστορία ήταν για τον Δαβίδ. Μετά την νίκη του Σαούλ προς τους Αμμωνίτες (την οποία την απέδωσε στον Ιαχουέ) οι Φιλισταίοι ανησύχησαν και άρχισαν επιθέσεις προς τις βόρειες φυλές. Ο Δαβίδ και ο Σαούλ ποτέ δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν. Ο Δαβίδ με εξακόσιους άνδρες μπήκε σε μια συμμαχία με τους Φιλισταίους ανέβηκαν την ακτή μέχρι το Εσδραελόν. Στην Γκαθ οι Φιλισταίοι έστειλαν τον Δαβίδ έξω από την πεδιάδα¨ φοβόντουσαν ότι θα πήγαινε στον Σαούλ. Ο Δαβίδ υποχώρησε¨ οι Φιλισταίοι επιτέθηκαν και νίκησαν τον Σαούλ. Δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν αυτό αν ο Δαβίδ είχε μείνει πιστός στο Ισραήλ. Ο στρατός του Δαβίδ ήταν ένα πολύγλωσσο συνοθύλευμα από αντάρτες, το μεγαλύτερο μέρος των οπίων αποτελείτο από περιθωριακούς και φυγάδες της δικαιοσύνης.

^{(1072.4) 97:9.6} Η τραγική ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα από τους Φιλισταίους έφερε τον Ιαχουέ σε χαμηλή θέση ανάμεσα στους θεούς, στα μάτια των γειτονικών Χαναανιτών. Το αναμενόμενο θα ήταν να αποδιδόταν αυτή η ήττα σε αποστασία από τον Ιαχουέ, αλλά αυτή την φορά οι Ιουδαίοι εκδότες την απέδωσαν σε τελετουργικά σφάλματα. Χρειαζόντουσαν την παράδοση του Σαούλ και του Σαμουήλ σαν υπόβαθρο για την βασιλεία του Δαβίδ.

^{(1072.5) 97:9.7} Ο Δαβίδ με τον μικρό του στρατό έκανε το αρχηγείο του στην μη Εβραϊκή πόλη της Χεβρώνας. Σύντομα οι συμπατριώτες του τον ανακήρυξαν βασιλέα του νέου βασιλείου της Ιουδαίας. Η Ιουδαία αποτελείτο κυρίως από με Εβραϊκά στοιχεία—Κενίτες, Καλεβίτες, Ιεβουσίτες, και άλλους Χαναανίτες. Ήταν νομάδες—ποιμένες—και ήταν αφοσιωμένοι στην ιδέα της ιδιοκτησίας γης. Είχαν την ιδεολογία των φυλών της ερήμου.

^{(1072.6) 97:9.8} Η διαφορά ανάμεσα στην ιερή και την ανίερη ιστορία απεικονίζεται πολύ καλά από τις δύο διαφορετικές ιστορίες για τον βασιλιά Δαβίδ όπως βρίσκονται στην Παλαιά Διαθήκη. Ένα τμήμα της εγκόσμιας ιστορίας για το πώς οι άμεσοι οπαδοί του (ο στρατός του) τον έκαναν βασιλιά έμεινε στις καταγραφές από τους ιερείς άθελά τους, που αργότερα ετοίμασαν τον μακροσκελή και πεζό απολογισμό της ιερής ιστορίας όπου περιγράφεται πως ο προφήτης Σαμουήλ, με θεία καθοδήγηση, επέλεξε τον Δαβίδ ανάμεσα στους αδερφούς του και προχώρησε με τύπους και με περίπλοκες τελετές τον έχρισε βασιλέα των Εβραίων και τον ανακήρυξε διάδοχο του Σαούλ.

^{(1072.7) 97:9.9} Πόσες φορές οι ιερείς, αφού κατασκεύασαν τις φανταστικές τους διηγήσεις για τα θαυματουργά έργα του Θεού με το Ισραήλ, δεν μπόρεσαν να εξαλείψουν πλήρως και τις απλές και πραγματικές δηλώσεις που βρισκόντουσαν ήδη στα ιστορικά αρχεία.

^{(1072.8) 97:9.10} Ο Δαβίδ προσπάθησε να καθιερωθεί πολιτικά με το να παντρευτεί πρώτα την κόρη του Σαούλ, έπειτα την χήρα του Ναμπάλ την πλούσια Εδομίτη, και μετά την κόρη του Ταλμάι, του βασιλέα του Γκεσούρ. Πήρε έξι συζύγους από τις γυναίκες της Ιεβούς, για να μη αναφέρουμε την Βαθσηδά, την σύζυγο του Χετίτη.

^{(1073.1) 97:9.11} Και με αυτές τις μεθόδους και με αυτούς τους ανθρώπους ο Δαβίδ οικοδόμησε τον μύθο ενός θεϊκού βασιλείου της Ιουδαίας σαν διάδοχος της κληρονομιάς και των παραδόσεων του χαμένου βόρειου βασιλείου του Ευφραιμιτικού Ισραήλ. Η κοσμοπολίτικη φυλή της Ιουδαίας του Δαβίδ ήταν περισσότερο αλλόθρησκη παρά Εβραϊκή¨ παρόλα αυτά οι καταπιεσμένοι πρεσβύτεροι του Εφραίμ κατέβηκαν και «τον έστεψαν βασιλέα του Ισραήλ». Μετά από στρατιωτική απειλή, ο Δαβίδ έκανε μια συνθήκη με τους Ιεβουσίτες και ίδρυσε την πρωτεύουσα του ενωμένου βασιλείου του στην Ιεβούς (Ιερουσαλήμ), η οποία ήταν μια πόλη με ισχυρά τείχη στην μέση, ανάμεσα στην Ιουδαία και το Ισραήλ. Οι Φιλισταίοι ξεσηκώθηκαν και γρήγορα επιτέθηκαν εναντίον του Δαβίδ. Μετά από μια φοβερή μάχη ηττήθηκαν, και για άλλη μια φορά ο Ιαχουέ καθιερώθηκε σαν «Ο Κύριος και Θεός του στρατού.»

^{(1073.2) 97:9.12} Αλλά ο Ιαχουέ πρέπει, αναγκαστικά, να μοιραστεί αυτή την δόξα με τους θεούς της Χαναάν, γιατί το μεγαλύτερο τμήμα του στρατού του Δαβίδ ήταν μη Εβραϊκό. Και έτσι εμφανίζεται στα γραπτά που έχετε στα χέρια σας (το παράβλεψαν οι Ιουδαίοι εκδότες) αυτή η πληροφορία: «Ο Ιαχουέ σύντριψε τους εχθρούς μου πριν από μένα. Γι αυτό ονόμασε το μέρος Βάαλ- Περαζίμ.» Και το έκανε αυτό γιατί το ογδόντα τοις εκατό των στρατιωτών του Δαβίδ ήταν λάτρεις του Βάαλ.

^{(1073.3) 97:9.13} Ο Δαβίδ εξήγησε την ήττα του Σαούλ στο Γκιλμπόα επισημαίνοντας ότι ο Σαούλ είχε επιτεθεί σε μια πόλη της Χαναάν, την Γκιβεόν, της οποίας οι κάτοικοι είχαν συνθήκη ειρήνης με τους Εφραιμίτες. Εξαιτίας αυτού ο Ιαχουέ τον εγκατέλειψε. Ακόμα και τον καιρό του Σαούλ ο Δαβίδ είχε υπερασπιστεί την πόλη της Χαναάν την Κεϊλάχ εναντίον των Φιλισταίων, και έπειτα εγκατέστησε την πρωτεύουσά του σε μια πόλη της Χαναάν. Και τηρώντας αυτή την πολιτική του συμβιβασμού με τους Χαναανίτες, ο Δαβίδ παρέδωσε επτά από τους απογόνους του Σαούλ στην Γκιμπεόν, για να απαγχονιστούν.

^{(1073.4) 97:9.14} Μετά την ήττα των Φιλισταίων, ο Δαβίδ κέρδισε την κατοχή «της κιβωτού του Ιαχουέ,» την έφερε στην Ιερουσαλήμ, και επισημοποίησε την λατρεία του Ιαχουέ στο βασίλειό του. Έπειτα έθεσε βαρείς φόρους στις γειτονικές φυλές—τους Εδομίτες, τους Μοαβίτες, τους Αμμωνίτες, και τους Σύριους.

^{(1073.5) 97:9.15} Η διεφθαρμένη πολιτική μηχανή του Δαβίδ άρχισε να καταπατά εδάφη στα βόρεια παραβιάζοντας τα Εβραϊκά ήθη και πολύ σύντομα απόκτησε και τον έλεγχο της εισφοράς των καραβανιών που προηγουμένως τον είχαν οι Φιλισταίοι. Και μετά συνέβη μια σειρά θηριωδιών που κορυφώθηκε με τον φόνο του Ουρία. Όλες οι δικαστικές υποθέσεις εκδικαζόντουσαν στην Ιερουσαλήμ¨ δεν μπορούσαν πια «οι πρεσβύτεροι» να απονέμουν την δικαιοσύνη. Δεν είναι παράξενο που προκλήθηκε εξέγερση. Σήμερα θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Αβεσαλώμ δημαγωγό¨ η μητέρα του ήταν από την Χαναάν. Υπήρχαν έξι διεκδικητές του θρόνου εκτός από τον υιό της Βαθσηδά—τον Σολομώντα.

^{(1073.6) 97:9.16} Μετά τον θάνατο του Δαβίδ ο Σολομώντας εκκαθάρισε την πολιτική μηχανή από όλες τις βόρειες επιδράσεις αλλά συνέχισε όλη την τυραννία και την φορολογία του βασιλείου του πατέρα του. Ο Σολομών οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο το έθνος με την σπάταλη αυλή του και με το περίτεχνοι οικοδομικό του πρόγραμμα: Ήταν το σπίτι στον Λίβανο, το παλάτι της κόρης του Φαραώ, τον ναό του Ιαχουέ, το παλάτι του βασιλιά, και η αναστήλωση των τειχών πολλών πόλεων. Ο Σολομών δημιούργησε ένα πελώριο Εβραϊκό ναυτικό, που λειτουργούσε με Σύριους ναύτες και είχε εμπορικές σχέσεις με όλο τον κόσμο. Το χαρέμι του αριθμούσε σχεδόν χίλιες γυναίκες.

^{(1073.7) 97:9.17} Εκείνο τον καιρό ο ναός του Ιαχουέ στην Σιλό είχε χάσει πολύ από την υπόληψή του, και όλη η λατρεία του έθνους είχε επικεντρωθεί στην Ιεβού (Ιερουσαλήμ) στον πανέμορφο βασιλικό ναό. Το βόρειο βασίλειο επέστρεψε περισσότερο στην λατρεία του Ελοχίμ. Απολάμβαναν την εύνοια των Φαραώ, που αργότερα υποδούλωσαν την Ιουδαία, και επέβαλαν φόρους στο νότιο βασίλειο.

^{(1073.8) 97:9.18} Υπήρχαν σκαμπανεβάσματα—πόλεμοι ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιουδαία. Μετά τέσσερα χρόνια εμφυλίων πολέμων και τριών δυναστειών, το Ισραήλ έπεσε κάτω από την ηγεμονία των αστών δεσποτών που άρχισαν να εμπορεύονται γη. Ακόμα και ο βασιλιάς Όμρις επιχείρησε να αγοράσει το κτήμα του Σεμέρ. Αλλά το τέλος πλησίαζε όταν ο Σαλμανέσερ ο Γ΄ αποφάσισε να θέσει κάτω από τον έλεγχό του τα παράλια της Μεσογείου. Ο βασιλέας Αχάμπ του Εφραίμ μάζεψε άλλες τέσσερις ομάδες και αντιστάθηκε στο Καρκάρ¨ η μάχη ήταν ισοπαλία. Ο Ασσύριος αναχαιτίσθηκε αλλά οι σύμμαχοι αποδεκατίστηκαν. Αυτή η σπουδαία μάχη δεν αναφέρεται καν στην Παλαιά Διαθήκη.

^{(1074.1) 97:9.19} Νέα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ο βασιλέας Αχάμπ προσπάθησε να αγοράσει γη από τον Ναμπόθ. Η Φοίνικας σύζυγός του πλαστογράφησε το όνομα του Αχάμπ στα χαρτιά και έδινε εντολές να δημευθεί η γη του Ναβόθ με την κατηγορία ότι αυτός είχε βλασφημήσει τα ονόματα του «Ελοχίμ και του βασιλιά.» Αυτός και οι γιοι του εκτελέστηκαν άμεσα. Ο ρωμαλέος Ηλίας παρουσιάστηκε στο σκηνικό κατηγορώντας τον Αχάμπ για τον φόνο των Ναμπόθ. Έτσι ο Ηλίας, ένας από τους σπουδαιότερους προφήτες, ξεκίνησε την διδασκαλία του σαν υπερασπιστής της παλιάς εδαφικής ηθικής ενάντια στην τάση για πώληση γης των Βααλίμ, και ενάντια στην προσπάθεια των πόλεων να κυριαρχήσουν στην επαρχία. Αλλά οι μεταρρυθμίσεις δεν πέτυχαν μέχρι που ο γαιοκτήμονας της επαρχίας Ιεχού ένωσε τις δυνάμεις του με τον τσιγγάνο οπλαρχηγό Ιεχοναβάμπ για να καταστρέψουν τους προφήτες (πραγματικούς πράκτορες ιδιοκτησίας γης) του Βάαλ στην Σαμάρεια.

^{(1074.2) 97:9.20} Νέα ζωή εμφανίστηκε όταν ο Ιεχοάς και ο γιος του Ιεροβοάμ απελευθέρωσαν το Ισραήλ από τους εχθρούς του. Αλλά εκείνο τον καιρό στην Σαμάρεια κυβερνούσε μια αριστοκρατία κακοποιών οι αρπαγές συναγωνιζόντουσαν εκείνες της δυναστείας του Δαβίδ τις παλιότερες μέρες. Κράτος και εκκλησία πήγαιναν χέρι- χέρι. Η προσπάθεια να καταπιέσουν την ελευθερία του λόγου οδήγησε τον Ηλία, τον Αμώς, και τον Ιωσία να αρχίσουν την μυστική τους συγγραφή, και αυτή ήταν η πραγματική αρχή των Ιουδαϊκών και Χριστιανικών Βίβλων.

^{(1074.3) 97:9.21} Αλλά το βόρειο βασίλειο δεν αφανίστηκε από την ιστορία; μέχρι που ο βασιλιάς του Ισραήλ συνωμότησε με τον βασιλιά της Αιγύπτου και αρνήθηκε να πληρώσει άλλους φόρους στην Ασσυρία. Τότε άρχισε η τρίχρονη πολιορκία που ακολουθήθηκε από την ολοκληρωτική διασπορά του βόρειου βασιλείου. Το Εφραίμ (Ισραήλ) λοιπόν, αφανίστηκε. Η Ιουδαία—οι Ιουδαίοι, «το υπόλοιπο του Ισραήλ»—είχε αρχίσει να συγκεντρώνει την γη στα χέρια των λίγων, όπως έλεγε ο Ησαίας, «Να προσθέτουν σπίτι στο σπίτι και χωράφι σε χωράφι». Σύντομα υπήρχε στην Ιερουσαλήμ και ένας ναός του Βάαλ δίπλα στον ναό του Ιαχουέ. Αυτό το βασίλειο του τρόμου έληξε με μια μονοθεϊστική εξέγερση κάτω από την ηγεσία του νεαρού βασιλιά Ιωάς που έκανε σταυροφορία για τον Ιαχουέ επί τριάντα πέντε χρόνια.

^{(1074.4) 97:9.22} Ο επόμενος βασιλιάς, ο Αμαζίας, είχε προβλήματα με τους εξεγερμένους φορολογούμενους Εδομίτες και τους γείτονές τους. Μετά από μια πανηγυρική νίκη στράφηκε προς τους νότιους γείτονές του από τους οποίους είχε μια το ίδιο πανηγυρική ήττα. Τότε ο αγροτικός πληθυσμός επαναστάτησε¨ δολοφόνησαν τον βασιλιά και έδωσαν τον θρόνο στον δεκαεξάχρονο γιο του. Αυτός ήταν ο Αζαρίας, που ο Ησαίας τον έλεγε Ουζζία. Μετά τον Ουζζία, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, και η Ιουδαία υπήρχε για εκατό χρόνια πληρώνοντας φόρους υποτέλειας στους βασιλείς της Ασσυρίας. Ο Ησαίας πρώτος τους είπε ότι η Ιερουσαλήμ, αφού ήταν η πόλη του Ιαχουέ, δεν θα έπεφτε ποτέ. Αλλά ο Ιερεμίας δεν δίστασε να τους προαναγγείλει την πτώση της.

^{(1074.5) 97:9.23} Η αληθινή καταστροφή της Ιερουσαλήμ επιτεύχθηκε από ένα διεφθαρμένο και πλούσιο κύκλο πολιτικών που λειτουργούσαν κάτω από την αρχηγεία ενός νεαρού βασιλέα, του Μανασσή. Η μεταβαλλόμενη οικονομία ευνοούσε την επιστροφή στην λατρεία του Βάαλ, του οποίου οι συναλλαγές για ιδιωτική γη ήταν ενάντια στην ιδεολογία του Ιαχουέ. Η πτώση της Ασσυρίας και η άνοδος της Αιγύπτου έφερε την απελευθέρωση στην Ιουδαία για κάποιο διάστημα, και ο αγροτικός πληθυσμός ανέλαβε. Με αρχηγό τον Ιωσία κατάστρεψαν τον διεφθαρμένο πολιτικό κύκλο της Ιερουσαλήμ.

^{(1074.6) 97:9.24} Αλλά αυτή η περίοδος είχε τραγικό τέλος όταν ο Ιωσίας τόλμησε να προσπαθήσει να αναχαιτίσει τον ισχυρό στρατό του Νέχωνα καθώς αυτός ερχόταν από τα παράλια από την Αίγυπτο για να βοηθήσει την Ασσυρία εναντίον της Βαβυλώνας. Εξολοθρεύτηκε , και η Ιουδαία έγινε υποτελής της Αιγύπτου. Το πολιτικό κόμμα του Βάαλ γύρισε στην εξουσία στην Ιερουσαλήμ, και έτσι άρχισε ο πραγματικός Αιγυπτιακός ζυγός. Μετά ακολούθησε μια περίοδος στην οποία οι πολιτικοί του Βααλίμ έλεγχαν και τις αυλές και τους ιερείς. Η λατρεία του Βάαλ ήταν ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που ασχολιόταν με δικαιώματα περιουσιακά όπως και με την γονιμότητα του χώματος.

^{(1075.1) 97:9.25} Με την εκθρόνιση του Νέχωνα από τον Νεμπουσαδνεζάρ, η Ιουδαία έπεσε στην Βαβυλωνιακό ζυγό και της δόθηκαν δέκα χρόνια χάριτος, αλλά σύντομα εξεγέρθηκαν. Όταν ο Νεμπουσαδνεζάρ πήγε εναντίον τους, οι Ιουδαίτες ξεκίνησαν κοινωνικούς μετασχηματισμούς, όπως απελευθέρωση σκλάβων, για να επηρεάσουν τον Ιαχουέ. Όταν ο Βαβυλωνιακός στρατός αποσύρθηκε προσωρινά, οι Εβραίοι χάρηκαν και πίστεψαν ότι η μαγική των μεταρρυθμίσεών τους είχε απελευθερώσει. Ήταν αυτή την περίοδο που ο Ιερεμίας τους είπε για την επικείμενη καταστροφή, και σύντομα ο Νεμπουσαδνεζάρ επέστρεψε.

^{(1075.2) 97:9.26} Και έτσι το τέλος της Ιουδαίας ήρθε ξαφνικά. Η πόλη καταστράφηκε και οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν στην Βαβυλώνα. Ο αγώνας Βάαλ – Ιαχουέ έληξε με την αιχμαλωσία. Και η αιχμαλωσία κλόνισε το υπόλοιπο Ισραήλ και στράφηκαν προς τον μονοθεϊσμό.

^{(1075.3) 97:9.27} Στην Βαβυλώνα οι Εβραίοι κατάληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σαν μια μικρή ομάδα στην Παλαιστίνη, έχοντας τα δικά τους κοινωνικά και οικονομικά έθιμα, και ότι αν ήθελαν να επικρατήσουν οι ιδεολογίες τους, θα πρέπει να προσηλυτίσουν τους αλλόθρησκους. Έτσι οργάνωσαν την νέα τους αντίληψη για τον προορισμό τους—την ιδέα ότι οι Εβραίοι πρέπει να γίνουν οι εκλεκτοί υπηρέτες του Ιαχουέ. Η Εβραϊκή θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης αναπτύχθηκε στην Βαβυλώνα κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας.

^{(1075.4) 97:9.28} Η θεωρία της αθανασίας διαμορφώθηκε και αυτή στην Βαβυλώνα. Οι Εβραίοι νόμιζαν ότι η ιδέα της μελλοντικής ζωής αφαιρούσε κάπως από την έμφαση του ευαγγελίου της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα για πρώτη φορά η θεολογία εκτόπιζε την κοινωνιολογία και τα οικονομικά. Η θρησκεία διαμορφωνόταν σαν σύστημα ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς και διαχωριζόταν όλο και περισσότερο από την πολιτική, την κοινωνιολογία, και τα οικονομικά.

^{(1075.5) 97:9.29} Και έτσι η αλήθεια για τον Εβραϊκό λαό αποκαλύπτει ότι πολλά που έχουν θεωρηθεί σαν ιερή ιστορία δεν είναι άλλο από κάτι παραπάνω από το χρονικό κοινής ανίερης ιστορίας. Ο Ιουδαϊσμός ήταν το χώμα από το οποίο αναπτύχθηκε ο Χριστιανισμός, αλλά οι Εβραίοι δεν ήταν θαυματουργός λαός.

^{(1075.6) 97:10.1} Οι Ισραηλίτες είχαν διδαχθεί από τους ηγέτες τους ότι ήταν εκλεκτός λαός, όχι για ιδιαίτερη επιείκεια και μονοπώληση της θείας εύνοιας, αλλά για την ειδική υπηρεσία να μεταφέρουν την αλήθεια για τον ένα Θεό σε κάθε έθνος. Και τους είχαν υποσχεθεί ότι, αν εκπλήρωναν αυτόν τον προορισμό, θα γινόντουσαν οι πνευματικοί ηγέτες όλων των λαών, και ότι ο Μεσσίας που θα ερχόταν θα βασίλευε σε αυτούς και σε όλο τον κόσμο σαν Πρίγκιπας της Ειρήνης.

^{(1075.7) 97:10.2} Όταν οι Πέρσες ελευθέρωσαν τους Εβραίους, αυτοί επέστρεψαν στην Παλαιστίνη για να πέσουν κάτω από τον ζυγό των δικών τους παπαδοκρατούμενων νομικών κωδίκων, θυσιών, και τελετουργιών. Και όπως οι Εβραϊκές φυλές δεν δεχόντουσαν την υπέροχη ιστορία του Θεού όπως παρουσιάστηκε στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του Μωυσή για τα τελετουργικά των θυσιών και την μετάνοια, έτσι και αυτά τα υπολείμματα του Εβραϊκού έθνους δεν δέχτηκαν την υπέροχη σύλληψη του δεύτερου Ησαία για τους κανονισμούς, τους κανόνες, τις τελετουργίες και το αναπτυσσόμενο ιερατείο.

^{(1075.8) 97:10.3} Ο εθνικός εγωισμός, η λανθασμένη πίστη σε ένα παρεξηγημένο Μεσσία, και τα αυξανόμενα δεσμά και η τυραννία του ιερατείου επέβαλλε την σιωπή μια για πάντα στις φωνές των πνευματικών ηγετών (εκτός από τον Δανιήλ, τον Ιεζεκιήλ, τον Χαγκία και τον Μαλαχία)¨ και από εκείνη την ημέρα μέχρι τις μέρες του Ιωάννη του Βαπτιστή όλο το Ισραήλ πέρασε μια αυξανόμενη πνευματική παλινδρόμηση. Αλλά οι Εβραίοι ποτέ δεν έχασαν την αντίληψη του Συμπαντικού Πατέρα¨ ακόμα και μέχρι τον εικοστό αιώνα μετά Χριστό συνέχισαν αυτή την αντίληψη για την Θεότητα.

^{(1076.1) 97:10.4} Από τον Μωυσή έως τον Ιωάννη τον Βαπτιστή υπήρξε μια αδιάσπαστη σειρά πιστών διδασκάλων που περνούσαν τον μονοθεϊστικό δαυλό του φωτός από την μια γενιά στην άλλη ενώ συνεχώς επέπλητταν τους ανήθικους ηγέτες, αποκήρυσσαν τους εμπορικοποιημένους ιερείς, και πάντα παρότρυναν τους ανθρώπους να επιμένουν στην λατρεία του υπέρτατου Ιαχουέ, τον Κύριο και Θεό του Ισραήλ.

^{(1076.2) 97:10.5} Σαν έθνος οι Εβραίοι έχασαν τελικά την πολιτική τους ταυτότητα, αλλά η Εβραϊκή θρησκεία της ειλικρινούς πίστης στον ένα και συμπαντικό Θεό συνεχίζει να ζει στις καρδιές των διασκορπισμένων εξόριστων. Και αυτή η θρησκεία επιζεί επειδή έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά για να διατηρήσει τις υψηλές αξίες των οπαδών της. Η Ιουδαϊκή θρησκεία διατήρησε τα ιδανικά ενός λαού, αλλά δεν μπόρεσε να υιοθετήσει την πρόοδο και να ενθαρρύνει την φιλοσοφική δημιουργική ανακάλυψη των σφαιρών της αλήθειας. Η Ιουδαϊκή θρησκεία είχε πολλά ψεγάδια—ήταν ανεπαρκής στην φιλοσοφία και δεν είχε σχεδόν καθόλου αισθητική—αλλά όμως πραγματικά διατήρησε τις ηθικές αξίες¨ γι αυτό κράτησε. Ο υπέρτατος Ιαχουέ, σε σύγκριση με τις άλλες αντιλήψεις για την Θεότητα, ήταν ξεκάθαρος, ζωντανός, προσωπικός, και ηθικός.

^{(1076.3) 97:10.6} Οι Εβραίοι αγαπούσαν την δικαιοσύνη, την σοφία, την αλήθεια, και την εντιμότητα όσο λίγοι λαοί, αλλά εισέβαλαν λιγότερο από όλους τους άλλους λαούς στην νοητική συνειδητοποίηση και την πνευματική κατανόηση αυτών των θεϊκών ιδιοτήτων. Αν και η Εβραϊκή θεολογία αρνήθηκε να επεκταθεί, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη δύο άλλων παγκόσμιων θρησκειών, του Χριστιανισμού και Μωαμεθανισμού.

^{(1076.4) 97:10.7} MISSING PARAGRAPH

^{(1076.5) 97:10.8} Και έτσι οι διαδοχικοί δάσκαλοι του Ισραήλ εκπλήρωσαν τον μεγαλύτερο άθλο στην εξέλιξη της θρησκείας που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ουράντια: η σταδιακή αλλά συνεχής μεταμόρφωση της βαρβαρικής αντίληψης για τον άγριο δαίμονα Ιαχουέ, του ζηλιάρη και σκληρού θεού πνεύμα του φοβερού ηφαιστείου του Σινά, στην μεταγενέστερη εξυψωμένη και ουράνια αντίληψη για τον υπέρτατο Ιαχουέ, του δημιουργού όλων των πραγμάτων και στοργικού και ελεήμονα Πατέρα όλης της ανθρωπότητας. Και αυτή η Εβραϊκή αντίληψη για τον Θεό ήταν η ανώτατη ανθρώπινη νοερή σύλληψη για τον Συμπαντικό Πατέρα μέχρι την στιγμή που μεγενθύνθηκε κι άλλο και ενισχύθηκε τόσο ξεχωριστά από τις προσωπικές διδασκαλίες και το παράδειγμα της ζωής του Υιού του, του Μιχαήλ του Νέβαδον.

^{(1076.6) 97:10.9} [Παραδόθηκε από ένα Μελχισεδέκ του Νέβαδον.]